Μέ 54 εγκεφαλική πίεση καί έζησε !
( 13 )
Διηγείται η Αικατερίνη σύζυγος Στεργίου Δέδα ( Περικλέους 6, Κιλκίς):
" Στίς 27 Μαΐου 1998 στίς 2 μ.μ. ο άντρας μου έπεσε από τήν οικοδομή όπου εργαζόταν από ύψος 3,5 μέτρων. Τό χτύπημα προκάλεσε σοβαρή κρανιοεγκεφαλική κάκωση, χτύπημα στόν αυχένα καί δύο πλευρά σπασμένα. Τόν πήγαμε στό Α΄ Βοηθειών Κιλκίς.
Μετά τήν ακτινογραφία, συνοδεία παθολόγου καί αναισθησιολόγου τόν μετέφεραν στό “Παπανικολάου” Θεσσαλονίκης γιά αξονική τομογραφία. Εκεί τόν έβαλαν στήν Εντατική. Από Τετάρτη μέχρι Κυριακή μεσημέρι, οι γιατροί μάς έλεγαν ότι είναι σοβαρή η κατάσταση, αλλά σταθερή. Τόν είχαν διασωληνωμένο μέ τήν πιό βαριά νάρκωση.
Μετά τό μεσημέρι τής Κυριακής άρχισε νά ανεβαίνει η εγκεφαλική πίεση στό 54. Κρίσιμη η βραδιά απόψε μάς είπε ο γιατρός. Προσευχηθήκαμε, πήραμε τηλέφωνο στό Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Μυτιλήνη γιά Παράκληση καί νά μάς στείλουν λαδάκι, αγίασμα, βιβλίο μέ τά καινούργια θαύματα τού Αγίου, καί στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα νά μάς κάνουν Παράκληση.
Τήν επόμενη Κυριακή, ο εφημερεύων ιατρός κ. Ανδρέας Καρασακαλίδης μάς λέει ότι η εγκεφαλική πίεση κατέβηκε στό 16. Τή Δευτέρα τού έβαλε ένα σωληνάκι, γιά νά φεύγει τό υγρό από τό εγκεφαλικό οίδημα. Συνέχισαν καί τή βαριά νάρκωση.
Τήν Τρίτη 9 Ιουνίου στίς 11 π.μ. καλέσαμε τό Διευθυντή Νευρολογικής τού ΑΧΕΠΑ κ. Φωτίου, εξέτασε τόν άντρα μου καί είπε ότι θά ξανάρθει τήν Πέμπτη, γιά νά κάνει πρόβλεψη βιωσιμότητας τού ασθενούς. Σέ λίγη ώρα παρέλαβα τό λαδάκι, τό αγίασμα καί τά βιβλία.
Μέχρι τίς 2.30 μ.μ., πού μπήκαμε μέ τήν κουνιάδα μου Αργυρούλα Μάτα στήν Εντατική γιά τήν ενημέρωση, διάβαζα καί παρακαλούσα. Τόν σταύρωσα μέ τό λαδάκι, έριξα αγίασμα σ’ όλο του τό σώμα, καί η κουνιάδα μου έψαλε τό τροπάριο "Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού τού Θεού...". Τήν ίδια ώρα άνοιξε τά μάτια του, παρόλο πού ήταν ναρκωμένος καί σέ καταστολή.
Τό απόγευμα 8 μ.μ. μπήκε ο ανεψιός μας Ιωάννης Μητσόπουλος καί τόν είδε νά απαντά μέ νεύματα σέ ερωτήσεις. Από τήν επομένη άρχισαν νά τού βγάζουν τά μηχανήματα. Μετά τρείς μέρες η αξονική έδειξε πώς όλα ήταν καθαρά. 'Οταν τόν μεταφέραμε από τό “Παπανικολάου” στό Νοσοκομείο του Κιλκίς γιά πλήρη ανάρρωση, τού έδωσα νά ασπαστεί μιά εικόνα τού αγίου Ραφαήλ, πρίν τήν κρεμάσω στό κρεβάτι.
'Εκπληκτος μέ ρώτησε, ποιός ήταν εκείνος ο 'Αγιος, διότι δέν τόν γνώριζε μέχρι τότε. Τού απάντησα, ο άγιος Ραφαήλ.
Μού διηγήθηκε ότι, από όλο αυτό διάστημα πού ήταν βυθισμένος στη νάρκωση, τό μόνο πράγμα πού θυμόταν ήταν ότι έβλεπε αντίκρυ του όλη τή νύχτα, στά 23 μέτρα, αυτόν τόν άγνωστο 'Αγιο, καί έπειτα τήν Παναγία πού πήρε ένα μπουκάλι ορού, τό έκανε καντήλι καί τό κρατούσε αναμμένο μέχρι τό πρωί.
'Ετσι σώθηκε ο άντρας μου. 'Οταν βγήκαμε καί ήρθαμε στό σπίτι στίς 7 Ιουλίου, μετά από δύο μέρες είδε τόν άγιο Ραφαήλ ως ιατρό, ντυμένο στά άσπρα, ότι ήρθε καί τόν παρατηρούσε, τόν εξέταζε. Σέ τρείς ημέρες σηκώθηκε...
14) Μόνο με λαδάκι από τον Άγιο Ραφαήλ...
Ανήμερα τής πανηγύρεως τής Λαμπροτρίτης τού 2000 στήν Ι. Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα της Γουμένισσας, κατά την διάρκεια του Εσπερινού στόν αποπερατούμενο μεγάλο Ναό τών Αγίων, μεταξύ πολλών προσκυνητών προσήλθε ένας Ιερεύς συνοδευόμενος από τήν πρεσβυτέρα του. Συμπροσευχήθηκε από τό ιερό Βήμα καί διηγήθηκε ο ίδιος πρός όλο τό εκκλησίασμα τήν ευεργεσία πού δέχθηκε από τούς Αγίους.
Είμαι ο π. Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος, εφημέριος τού Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Δημητρίου Σιατίστης. Πρίν από οκτώ χρόνια είχε πρησθεί η αριστερή παρωτίδα μου μέ πολύ πόνο, πού σιγά σιγά εβούλωνε καί τό αυτί μου. Στό ΑΧΕΠΑ μέ κράτησαν μιά βδομάδα, μού έδωσαν αντιβίωση, ξεπρήσθηκε.
Μού συνέστησαν, όποτε μού ξαναπαρουσιαζόταν, νά έπαιρνα τήν ίδια αντιβίωση, λέγοντας ότι έχει μολυνθεί η παρωτίδα. Οκτώ χρόνια μέ ενοχλούσε, έβγαζε πύον καί αίμα, έπαιρνα αντιβίωση, υποχωρούσε, καί πάλιν από τήν αρχή.
Τό Δεκέμβριο τού 1999 ξαναπρήσθηκε, πήγα σέ γνωστό ωτορινοραλυγγολόγο στό ΑΧΕΠΑ, μέ εξέτασε, βγάλαμε σέ ειδικό εργαστήριο αξονική τομογραφία καί υπέρηχο, δέν εντοπίστηκε σιελόλιθος, και έτσι συμπέρανε ότι ήταν ερεθισμός.
Μέ εξέτασε καί ο Καθηγητής του καί συζήτησαν ότι έπρεπε νά χειρουργηθώ, διότι, καθώς τούς άκουσα νά λένε, τέτοιες περιπτώσεις μπορεί νά εξελιχθούν σέ καρκίνο. 'Ομως, άλλος γιατρός μού εξήγησε ότι η εγχείρηση αυτή θά γινόταν ακριβώς δίπλα στό προσωπικό νεύρο καί υπήρχε κίνδυνος από την παραμικρή αβλεψία νά κοπεί τό προσωπικό νεύρο καί νά μείνω διά βίου μέ πάρεση (στράβωμα).
Στενοχωρημένος γύρισα στή Σιάτιστα, δέν ήξερα τί νά κάνω, τό ανέβαλα μετά τίς εορτές.
Μού λέει η πρεσβυτέρα, νά τό σταυρώσουμε μέ λαδάκι από τό Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα πού είχαμε επισκεφθεί μέ τήν Ενορία τό Σεπτέμβριο. Μού τό σταύρωσε λοιπόν μέ δάκρυα, μέ προσευχή, κι εκείνης καί εμού.
Τό πρωί αισθάνθηκα νά πέφει κάτι στό στόμα μου. 'Οταν τό πήγα γιά εξέταση, απόρησε ο γιατρός τού ΑΧΕΠΑ· ήταν σιελόλιθος, πού δέν είχε εντοπισθεί από τούς γιατρούς! Σέ δύο μέρες δέν είχα κανένα πρόβλημα ούτε έχω μέχρι σήμερα.
15) Τά μικρά αγνά παιδιά βλέπουν θεϊκά οράματα...
Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών...
" Στίς 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στό Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης μέ ανυπόφορους πόνους στήν κοιλιά...
Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μάς είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δέν ξεπέρασε τον κίνδυνο.
Το βράδυ της Δευτέρας ώς το επόμενο πρωΐ είχε 40 πυρετό. Τήν Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στή μονάδα εντατικής θεραπείας μέ σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σόκ. Οι ελπίδες νά ζήσει μόλις 10%.
Στό μεταξύ, χωρίς νά γνωρίζει τίποτα μιά γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θά φύγω, εσύ δέν μέ χρειάζεσαι άλλο. Θά πάω στόν Ηλία, εκείνος μέ έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε γιά το γιό μας.
Μιά γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στόν 'Αγιο Ραφαήλ στή Γρίβα και γονατιστοί μέ τον Ιερέα διάβασαν παράκληση γιά τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στό άδειο σπίτι μας νά κάνει Παράκληση στόν άγιο Γεώργιο γιά την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς; Ίσως η Χάρη του Αγίου.
Μετά απ' αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια νά βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.
'Οταν συνήλθε, άρχισε νά μάς λέει διάφορα:
«Εγώ πήγα στό Χριστούλη και στήν Παναγίτσα ψηλά στόν ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Μέ το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν…( ψαλμωδίες ).
Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα μέ ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε, και μου είπαν, " μη φοβάσαι, θά πας πάλι στή μαμά και τα αδέλφια σου..."
—Δέν ξέρω πως νά πάω πάλι εκεί.
—Μέ το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος.
—Φοβάμαι, δέν ξέρω νά οδηγήσω το άλογο.
—Μη φοβάσαι, θά το οδηγήσω εγώ...»
Ο Μιχάλης είναι τώρα κοντά μας, γερό παιδί όπως και πρίν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μάς τον χάρισαν πάλι κοντά μας.
16) Η " Λαζαρίνα" πού αναστήθηκε...
"....Τήν Πέμπτη 24 Ιουνίου 1997 τό βράδυ, η κόρη μου Μαρία 15 ετών έπεσε από τό μηχανάκι στήν άσφαλτο, είχε εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο καί τήν μεταφέραμε στό Νοσοκομείο Καστοριάς. Οι γιατροί μάς υπέδειξαν νά περάσει από αξονικό τομογράφο. Μέ τά πρώτα μηνύματα ο χειρούργος του Νοσοκομείου έδωσε εντολή νά ετοιμαστεί ασθενοφόρο γιά Θεσσαλονίκη. Μέ τό γαμπρό καί τή σύζυγό μου Δέσποινα φεύγουμε, νά ετοιμαστεί ο γαμπρός μου γιά νά μάς πάει.
Τήν ίδια ώρα, η Μαρία παρουσιάζει σπασμούς, προμηνύματα τού επερχόμενου, ο εγκέφαλος αρχίζει νά μήν ελέγχει τίς πράξεις, ο γιατρός τής κάνει κατασταλτική ένεση καί ξεκινούν. Φθάνοντας στήν Κοζάνη σταματάει τό ασθενοφόρο· παρουσίασε ξανά η Μαρία σπασμούς, αναστροφή τών χεριών, τών ποδιών, η ίριδα χάνεται, καί τής ξανακάνει μιά ένεση.
Περί τίς 4.30 π.μ. φθάνουμε στό Ιπποκράτειο. Μετά τήν εξέταση στόν αξονικό, βγαίνουν ο γιατρός τού Ιπποκρατείου καί ο γιατρός πού μάς συνόδευε, διευθυντής τής Χειρουργικής τού Νοσοκομείου Καστοριάς, οικογενειακός φίλος.
Ο γιατρός τού Ιπποκρατείου άρχισε νά λέει μέ επιστημονική ορολογία ότι τό παιδί έχει εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο, έχει μεγάλη συμπίεση υγρών, έχουμε εμβολισμό Γ΄ βαθμού τού εγκεφάλου, η κατάσταση είναι πάρα πολύ κρίσιμη.
Δηλαδή, τελειώνει; τόν ερωτώ. Ο γιατρός δέν απάντησε, κίνησε απλώς καταφατικά τό κεφάλι του. Τότε αισθάνθηκα μία φωνή μέσα μου:
"Προσευχήσου!" Τί προσευχή νά κάνω; Δέν ξέρω. Δέν είχα σχέση μέ τήν Εκκλησία. Συνεχίζει η φωνή:
"Προσευχήσου, ξεκίνησε, λέγε...!"
Τότε, μού ήρθε η εξής προσευχή:
" Χριστέ μου, εσύ πού γιάτρεψες τού εκατόνταρχου τόν δούλο, εσύ πού γιάτρεψες τόν παραλυτικό, εσύ πού γιάτρεψες τόν τυφλό, εσύ πού ανέστησες τόν Λάζαρο, τήν Μαρία δέν θά τήν αφήσεις! "
'Ελεγα αυτήν τήν προσευχή συνέχεια, ενώ τήν κατεύθυναν πρός τήν Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.).
Αργότερα κατάλαβα ότι οι φράσεις τής προσευχής είχαν σχέση μέ τήν εξέλιξη πού παρουσιάζει ένα εγκεφαλικό κτύπημα: τύφλωση, παραλυσία, θάνατος.
Το πρωΐ ανήσυχη η ομάδα τού Ιπποκρατείου έπρεπε νά πάρει μιά απόφαση· δέν μπορούσαν νά αφήσουν τό παιδί νά πεθαίνει. Πράγματι (εγώ λέω κατά παραχώρηση Θεού) παίρνουν απόφαση καί δίνουν τήν εντολή σ' ένα χειρούργο νά κάνει τήν επέμβαση.
Αφαίρεσαν ένα κομμάτι από τό μέτωπο καί αποσυμφορήθηκε τό αίμα πού είχε μαζευτεί μέ τρομερά μεγάλη πίεση, ένα τόσο σακκουλάκι από τό αιμάτωμα τού εγκεφάλου πού μάς τό έδειξαν οι γιατροί. Τήν εγχείρηση παρακολουθούσε ένας ξάδελφος τής κουνιάδας μου μαιευτήρας στό “Ιπποκράτειο”, Βασίλης Καραγιάννης το όνομα του, από τό 'Αργος Ορεστικό. Ο γιατρός πού τήν χειρούργησε ονομάζεται Κίμων Ανάσης. Η Μαρία πλήρως διασωληνωμένη. 'Αρχιζε τό κρίσιμο στάδιο· εάν θά ζούσε, καί πώς θά ζούσε.
Σ' εμάς ήδη είχαν φέρει τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί αρχίσαμε νά τά διαβάζουμε, όπως καί τήν Παράκληση τής Παναγίας, ενώ δέν είχαμε πρότερο βίο νά διαβάζουμε καί νά κάνουμε προσευχή, δέν είμαστε κοντά στήν Εκκλησία...
'Ομως προσευχή εκ βάθους ψυχής εισακούγεται, καί σ' εμάς εισακούστηκε από τόν Χριστό. Παρακαλούσα ταυτόχρονα νά μού δώσει καί ένα σημάδι χειροπιαστό ότι μάς ακούει, ότι θά εκπληρώσει τήν προσευχή μας.
'Ηταν Τρίτη 27 Ιουνίου, όταν εξερχόμενοι από τήν Εντατική, μετά τήν ενημέρωση, πέσαμε πάνω σ' ένα ψηλό λιγνό μοναχό, τόν δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη, νύν π. Νεκτάριο τής Μονής Γρηγορίου Αγίου 'Ορους.
Εγώ θεώρησα τήν παρουσία του ως απάντηση στό αίτημά μου· η σύζυγός μου κατάλαβε ποιός ήταν. Είχε ρθεί στήν Καστοριά μέ άδεια, έμαθε γιά τό συμβάν, καί παρακαλούσε γιά τήν σωτηρία τής κόρης μας. '
Ενα πρωινό διαπίστωσε πώς στό δωμάτιό του είχε έντονη οσμή θυμιάματος, χωρίς νά έχει θυμιάσει. Συγκλονίστηκε απ' αυτό καί ήρθε επειγόντως στή Θεσσαλονίκη, νά μάς καθησυχάσει γιά τήν εξέλιξη τής περιπέτειας τού παιδιού.
Καθώς κατεβαίναμε, αυθορμήτως παρακίνησε τήν γυναίκα μου νά ανεβή καί νά σταυρώσει τή Μαρία μέ ένα ξύλινο σταυρό πού φορούσε από τότε πού τού έκαναν ρασοευχή, ενώ τόν είχαν ευλογήσει πρώτα πάνω στά λείψανα τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας, τής τόσο θαυματουργού, πού έχουν στή Μονή Γρηγορίου.
Στήν Καστοριά, Δευτέρα βράδυ, η μεγάλη μου αδελφή Βενετία Αρμπούτη, πού ήταν πάντα κοντά στήν Εκκλησία, διάβαζε τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί προσευχόταν:
" 'Αγιε μου Ραφαήλ, έλα καί σ' εμάς, κάνε ένα θαύμα καί θά τό λέω σ' όλο τόν κόσμο, δείξε μου κάτι ότι είναι από σένα. Τήν άλλη μέρα τήν παίρνει τηλέφωνο η φίλη μας Τασούλα Μεγγούδη καί τής λέει:
Ξέρεις τί όνειρο είδα; Είδα ότι πήρα τόν γιό μου καί πήγα σ' ένα νοσοκομείο.
'Ηταν γιατροί μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι, αλλά φορούσαν ράσα, καί ένας από αυτούς φορούσε μιά άσπρη ρόμπα από πάνω...
Τού λέω,
" Γιατρέ, τί θά γίνει μέ τό παιδί μου; Σ' εμάς πότε θά έρθετε;
Μού λέει αυστηρά.
" Εσένα σού είπα· τήν Τετάρτη θά γίνει η επέμβαση!"
Τρίτη πρωί αποφασίζει τό ιατρικό συμβούλιο ότι πλέον δέν είχαν κανένα λόγο νά κρατούν τά μηχανήματα καί θά προσπαθούσαν νά δούν άν ο εγκέφαλος λειτουργεί. Τήν Τετάρτη θά έκαναν τό τέστ φωτός, καί άν ζούσε, καλώς· άν δέν ζούσε, θά μάς προετοίμαζαν γιά τό τέλος.
Κάθε μέρα πάντως μάς προετοίμαζαν γιά τό χειρότερο. Αυτά τά έλεγαν στό φίλο μας γιατρό Παπαδιαμαντόπουλο από την Καστοριά καί τά πληροφορηθήκαμε εκ τών υστέρων. Τετάρτη τήν έβαλαν στόν αξονικό τομογράφο καί πήραν τό μήνυμα μέ τό τέστ ότι δουλεύει ο εγκέφαλος.
Από κεί καί πέρα γνώριζαν τί μπορούν νά κάνουν, νά μή δίνουν τόση νάρκωση, ώστε νά δούν άν αντιδράσει ο οργανισμός, γιατί ο εγκέφαλος μπορεί νά δούλευε, αλλά δέν ήξεραν άν μπορούσε νά κινήσει πόδια, χέρια κλπ. Η προϊσταμένη κ. Αντωνίου μάς λέει:
" 'Ηταν πολύ βαριά χτυπημένη· άν ζήσει, θά είναι φυτό, είτε παράλυτη..." Πέρασαν Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή, σέ πλήρη καταστολή.
Κάθε βράδυ διάβαζα τό πρώτο βιβλίο τού αγίου Ραφαήλ καί τό Ψαλτήρι τού Δαυΐδ καί προσευχόμουν. Είχαμε αρχίσει νά κοιμόμαστε σέ φίλους μας. Αυτό τό διάστημα, μέ παρακίνηση μιάς θείας τής γυναίκας μου, συμμαθήτριάς μου από τό Δημ. Σχολείο Βογατσικού, πήγαμε καί εξομολογηθήκαμε, γιά πρώτη φορά στή ζωή μου, στό Ναό Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος επί τής οδού Μιαούλη.
Τά γεγονότα μέ έκαναν νά πλησιάσω στήν Εκκλησία...
'Οπως κοιμήθηκα τήν Τρίτη τό βράδυ καί προσευχόμουν, έλεγα στόν άγιο Ραφαήλ, τόν άγιο Νικόλαο καί τήν αγία Ειρήνη: Εμείς φεύγουμε από τό Νοσοκομείο, εσείς όμως μήν τήν αφήσετε τήν Μαρία...
Στίς 5 τά ξημερώματα βλέπω ότι βρίσκομαι στό Νοσοκομείο, ήταν ανήσυχοι όλοι καί βλέπω μπροστά μου τούς τρείς Αγίους όπως είναι στό εικόνισμα αλλά μέ τίς ρόμπες τίς χειρουργικές. Μόλις πάω νά μπώ στό θάλαμο, σηκώνονται, γυρίζουν όπως οι στρατιώτες στή μεταβολή, καί μού δίνουν νά καταλάβω ότι θά έχουμε πρόβλημα, αλλά νά μήν χάσω τό θάρρος μου.
Ξυπνάω, καί φεύγουμε μέ τή γυναίκα μου γιά τό Νοσοκομείο. Εκεί μάς πληροφορούν ότι έχουμε πρόβλημα, ανεβάζει πυρετό, δέν μπορούμε νά την καταστείλουμε. Υπήρχε κίνδυνος σηψαιμίας. Αντί νά στενοχωρηθώ, μού έρχεται πάλι μία δύναμη ότι όλα θά πάνε καλά, είναι θέμα χρόνου. Τίς επόμενες μέρες δοκίμαζαν αντιβιώσεις, αλλά σέ τρείς μέρες υποχώρησε ο πυρετός.
'Αρχισαν νά τής βγάζουν τό οξυγόνο. Πέμπτη βράδυ κάναμε τραχειοτομή καί Κυριακή πρωΐ αποφάσισαν νά βγεί από τήν Μ.Ε.Θ. γιά τή Νευροχειρουργική· είχε πτώση στό ένα βλέφαρο καί υπήρχε περίπτωση νά μείνει έτσι τό μάτι της.
Ξημερώματα τής αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, είχαν αρχίσει νά μειώνουν τήν καταστολή, τό παιδί ανησυχούσε καί σέ μιά κίνηση έπεσε από τό κρεβάτι. Μεγάλη αγωνία. 'Ετρεξαν οι γιατροί καί οι νοσοκόμες, έκαναν εξέταση, ευτυχώς δέν είχε καμιά επιπλοκή.
Εκείνο τό βράδυ, η αδελφή τής φίλης μας πού είδε τό όνειρο μέ τόν άγιο Ραφαήλ, είδε κι εκείνη τό εξής. Αμφέβαλε γιά τή σημασία τού ονείρου τής αδελφής της, μέ τήν σκέψη πώς παρακαλούσε η θεία τού παιδιού καί, αντί εκείνης, τό όνειρο τό είδε η δική της αδελφή· σκεπτόταν πώς ήταν καθαρή σύμπτωση, χωρίς συνάφεια. Η ίδια είχε τάξει τό ένα της παιδί στήν αγία Ειρήνη τήν Χρυσοβαλάντου.
Είδε μιά εικόνα τής Αγίας νά αιωρείται μπροστά της. Σέ μιά στιγμή νιώθει τό χέρι τής Αγίας νά τήν πιέζει επίμονα στήν δεξιά πλευρά τού κρανίου (δηλ. στό σημείο πού είχε γίνει η επέμβαση στή Μαρία μας γιά τήν αφαίρεση τού υγρού) ενώ ταυτόχρονα άκουσε τήν Αγία νά τής λέει:
" Τώρα η Μαρία είναι καλά, μόνο θέλω νά φάει καί από τό μήλό μου. Ξύπνησε μέ συγκίνηση νιώθοντας τήν πίεση στό κεφάλι της. Φρόντισε νά μάς ενημερώσει καί μάς έστειλε από τήν ευλογία τής Αγίας.
Καθήσαμε εικοσιέξι ημέρες στό “Ιπποκράτειο”, μετά πήγαμε στήν Καστοριά στό Νοσοκομείο γιά δεκαπέντε μέρες. Μάς είχαν πεί ότι μετά από ένα χρόνο, θά έρθετε νά ξανακάνουμε επέμβαση, γιά νά βάλουμε πλαστικό μέτωπο, νά προστατεύεται τό παιδί.
Πήγαμε στό “Ιπποκράτειο” πάλι, στίς 24 Ιουνίου 1998 καί έγινε η επέμβαση στό μέτωπο. 'Ερχονταν οι γιατροί καί τής έλεγαν: Εσύ είσαι η Λαζαρίνα; Λαζαρίνα έλεγαν τήν Μαρία καί οι γιατροί πού δέν μάς γνώριζαν, επειδή στό συμβούλιο μάθαιναν τήν κατάστασή της.
Πέρασε καιρός καί ένα βράδυ η αδελφή μου είδε στόν ύπνο της τόν άγιο Ραφαήλ νά απαιτεί τό οφειλόμενο χρέος:
" Εσύ κάτι μού χρωστάς καί τό θέλω!"
Μέσα στό όνειρό της δέν μπορούσε νά συνειδητοποιήσει τί απαιτούσε, καί ο 'Αγιος τρείς φορές επανέλαβε τά ίδια λόγια. Ξύπνησε καί συλλογιζόταν τό όνειρο, ώσπου κατανόησε ότι είχε υποσχεθεί, άν σωζόταν η Μαρία μας, νά διαλαλεί τήν ευεργεσία, κι εκείνη είχε αμελήσει.
Σέ επίσκεψή μου στό 'Αγιο 'Ορος, στή Μονή Γρηγορίου, Θεοφάνεια μέ τό παλιό, στό βιβλίο επισκεπτών έγραψα τό όνομα, τή διεύθυνσή μου, αλλά μόλις ξεκίνησα νά γράψω τήν αιτία τής επισκέψεως σταμάτησε τό στυλό. Επιχείρησα μέ άλλα δύο δικά μου, ένα μάλιστα καλό διαρκείας, αλλά παραδόξως σταματούσε η ροή τής μελάνης. Σταμάτησα, μέ κάποια απορία.
Μετά τήν προσκύνηση τού ι. λειψάνου της αφθάρτου χειρός της Αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας, μίλησα μέ τόν π. Πανάρετο καί μού υπέδειξε νά γράψω δυό λόγια γιά τό περιστατικό ως έκφραση ευγνωμοσύνης.
'Ηταν, φαίνεται, θέλημα Θεού νά διηγηθούμε τό θαύμα πρώτη φορά σήμερα (στή Μονή τού Αγίου Ραφαήλ). Πάντως, όλα ήταν παραχώρηση Θεού.
---------------------------
( Σέ οικογενειακή προσκυνηματική επίσκεψη στήν Ι. Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας ο Κωνσταντίνος Μαυρίδης (Κωνσταντινουπόλεως 10, Καστοριά) περιέγραψε τή θαυμαστή διάσωση τής βαριά τραυματισμένης θυγατέρας του από τόν άγιο Ραφαήλ ).