Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης πού προσφάτως αγιοποιήθηκε από το Πατριαρχείο, ο Άγιος του Θεού πού κράτησε "εν ζωή" ένα ολόκληρο αεροπλάνο με 250 επιβάτες κτυπημένο από κεραυνό πάνω από τον Ατλαντικό όπως περιγράφεται στό τέλος τού κειμένου…

Είναι συνεχής μέχρι σήμερα η θαυματουργική παρουσία του π. Ιάκωβου Τσαλίκη σέ όσους τόν επικαλούνται μέ πίστη καί θερμή προσευχή...






Ο γέροντας γεννήθηκε σης 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Την Θεοδώρα, από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας, και τον Σταύρο από την Ρόδο. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν γνωστοί στο Πατριαρχείο, ευεργέτες των σχολείων της Μάκρης και με σπουδαία εκκλησιαστική παράδοση.

Στις αρχές του 1922 «Τούρκοι πιάσανε  τον πατέρα του ο οποίος οδηγήθηκε στα βάθη της Ασίας. Μετά την καταστροφή η οικογένεια του ακολούθησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς. Το καράβι τους μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα. Εκεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα του μικρού Ιακώβου και μαζί πλέον όλη η οικογένεια μετακινήθηκε στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας.

Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά μόλις χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη. Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του.

Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο. Ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του. Ο μητροπολίτης Χαλκίδος εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του τον χειροθέτησε αναγνώστη.

Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική.
Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά.


 ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ

Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την αδελφή του το Νοέμβριο του 1952 προσέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία Σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα. Έτσι συνέχισε η ζωή του ασκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι, προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα οποία με τον καιρό πλήθαιναν.

Ο βαθμός άσκησης του ήλθε σε υψηλά πνευματικά επίπεδα και πολλές φορές οι δαίμονες τον έδειραν βάναυσα...Ο ίδιος έβλεπε και συνομιλούσε συχνά με τους οσίους Δαβίδ και Ιωάννη Ρώσο, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο.

Τον Αύγουστο του 1963 με έναν θαυμαστό τρόπο τάισε με δυόμισι μόνο οκάδες μανέστρα, 75 εργάτες με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε και μισή κατσαρόλα.! Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του.

Από την λιτοδίαιτη και ασκητική ζωή η υγεία Του άρχισε να κλονίζεται. Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγχείριση Βουβωνοκήλης, σκωληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του καθηγητή Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «..η θεία δύναμη κρατούσε τον παππού..».

Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό. Επιστρέφοντας στην μονή έπαθε φλεγμονή η οποία εξελίχτηκε σε πνευμονία.  Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο γέροντας είχε πάρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή. Οι λαϊκοί που ειδοποιήθηκαν γη την κηδεία του ήταν ελάχιστοι. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά ο ένας στον άλλο μετέδιδαν το θλιβερό γεγονός.

Την επόμενη μέρα χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν το μοναστήρι, κληρικοί όλων των βαθμίδων, πνευματικοπαίδια του γέροντα από όλη την Ελλάδα, ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Η αυλή της μονής ήταν κατάμεστη. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος είπε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν α πιστοί τον Όσιο γέροντα.

Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύγασαν « Άγιος, Άγιος». Σήμερα 10 χρόνια ακριβώς μετά από εκείνη την ημέρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει γίνει πλέον πεποίθηση σε όλη την Ελλάδα ότι ο γέροντας Ιάκωβος με τα δεκάδες μετά θάνατον του θαύματα, έχει καταταγεί στην χορεία των Αγίων. Μένει να το αντιληφθούν και οι εκκλησιαστικοί μας ταγοί και να του δώσουν και αυτοί την θέση που του αρμόζει και επίσημα στην ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εμείς αιτούμεθα από τον γέροντα Όσιο Ιάκωβο να μας προστατεύει και να πρεσβεύει υπέρ ημών στον Κύριο και Θεό μας. 

-----------------------

Παραθέτουμε πιό κάτω το δεύτερο μέρος άρθρου του Αρχιμανδρίτη π. Κυρίλλου, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Ευβοίας στο περιοδικό «ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ», αφιερωμένο στον Γέροντα Ιάκωβο 


"....Από την άλλη πλευρά είχε να αντιμετωπίσει τη δοκιμασία της απίστευτης φτώχειας της Μονής, εκείνης της εποχής και του ερειπωμένου παγωμένου κελιού του με τα χαλασμένα παντζούρια πού από τις χαραμάδες τους στους βαρείς χειμώνες ό αέρας περνούσε το χιόνι μέσα, και με τα τρύπια πατώματα, πού από κάτω τους βάζανε τα γίδια της Μονής.

Ακόμη ή στέρηση απολύτως αναγκαίων αγαθών και των χειμερινών ακόμη ρούχων και παπουτσιών τον έκαναν με τις βροχές, τους πάγους και το πολύ χιόνι να τρέμει σύγκορμος και να αρρωσταίνει συχνά. Όλες αυτές οι ταλαιπωρίες στιγμάτιζαν το σώμα του, καμμιά όμως δεν βρήκε την ψυχή του, καμμιά δεν πείραξε το πνεύμα του. Άλλα κι ο σατανάς δεν έπαυε να τον πολεμά βάζοντας όλη την τέχνη του και χρησιμοποιώντας όλα τα τεχνάσματα του. Δεν αρκούνταν στον πνευματικό, τον αόρατο πόλεμο όπου τσακιζόταν πάνω στην υπακοή, την προσευχή, την πραότητα και την ταπείνωση του Γέροντα, αλλά τον πολέμησε και αισθητά, ορατά.

Δεκαοκτώ δαίμονες κάποια φορά με διάφορες μορφές σαν άνθρωποι, σαν πίθηκοι κ.ά., όρμησαν επάνω του την ώρα πού εργαζόταν: από τα χτυπήματα τους και τα βασανιστήρια τους τον άφησαν μισοπεθαμένο όταν μπόρεσε πια και απελευθέρωση χέρι του κι έκανε το Σταυρό του. Το ίδιο επανέλαβαν κι άλλη φορά λιγότεροι στον αριθμό δαίμονες.

Άλλοτε πάλι οι δαίμονες για να τόν τρομοκρατήσουν εμφανίσθηκαν μέ μορφή χιλιάδων, σκορπιών μέσα στη σπηλιά στο Ασκητήριο του οσίου Δαυΐδ, όπου ο Γέροντας μιμούμενος τον όσιο Δαυΐδ πήγαινε συχνά τις νύχτες να προσευχηθεί.

Πήγαινε εκεί, βοηθούμενος μάλιστα στη νυχτερινή μετάβασή του από ένα φωτεινό αστέρι πού φώτιζε το μονοπάτι, καί πού δεν ήταν τίποτα άλλο παρά Άγγελος Κυρίου σταλμένος για τη διακονία αυτή, ως απάντηση του Θεού στο σχετικό αίτημα της προσευχής του. Ό π. Ιάκωβος δεν πτοήθηκε.

Μόλις αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για δαιμονική ενέργεια, χάραξε στό χώμα όριο στους σκορπιούς κι αυτοί δεμένοι από την εντολή του δεν πέρασαν τον κύκλο πού χάραξε γύρω του ο Γέροντας. Σημάδι αυτό ο Θεός είχε δώσει στον πιστό του δούλο την εξουσία να χρησιμοποιεί κάτι τη θεία δύναμη Του, από τις θείες ενέργειές Του.

Ή χειροτονία του σε διάκονο έγινε τις 18 Δεκεμβρίου του 1952 στο εκκλησάκι της Άγιας Βαρβάρας στη Χαλκίδα και σε ιερέα την επομένη 19 ,Δεκεμβρίου στο παρεκκλήσι του Έπισκοπείου. Ό μητροπολίτης είπε στον π. Ιάκωβο μετά τη χειροτονία του ένα λόγο προφητικό: «Και συ παιδί μου, θ΄ αγιάσεις. Να συνεχίσεις με τη δύναμη του Θεού και θα σε ανακηρύξει η Εκκλησία».

ΘΑΥΜΑΣΤΑ  ΓΕΓΟΝΟΤΑ...

Αποκαλύπτει ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη ότι :

"Πολλή ἁμαρτία, γι' αὐτό πρέπει νά γίνει πόλεμος...".

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο...πατήρ Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο ναό για τη Θεία Λειτουργία περιέγραψε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του, όσα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει τη νύκτα που πέρασε – «ο Θεός οίδεν» - εμπρός στην Ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό του στο Προκόπι :

«- Νομίζουν πώς κοιμάμαι, ( τού είπε ο Άγιος ), πώς είμαι πεθαμένος, πώς είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι χριστιανοί. Εγώ τους πάντας βλέπω !

Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τη λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος... Αυτοί δε με βλέπουν^. εγώ τους βλέπω και τους ακούω τί λένε. Και πάλι εισέρχομαι στη λάρνακά μου.

Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω : πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια, και πολλή η απιστία.

- Γιατί τα λες αυτά Άγιέ μου; του απάντησα. Δέ βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά ;

- Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε : Γι΄ αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Διότι πολλή αμαρτία στον κόσμο.

- Όχι, Άγιέ μου, του είπα αμέσως ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα^. στη Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά κι όταν ήλθαμε εδώ στην Ελλάδα. Ύστερα, Άγιέ μου, αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.

- Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος..., απάντησε λυπημένα μα με σταθερή φωνή ο Όσιος…».

ΠΗΓΗ : ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 94.

***************************

Ό π. Ιάκωβος μέσα στο ναό κατά τη διάρκεια της θείας Λατρείας ζούσε ως ιερεύς πολλά πνευματικά γεγονότα. Γινόταν επίγειος άγγελος «συλλειτουργών», όπως ο ίδιος έλεγε σε ορισμένα πρόσωπα, με Χερουβείμ και Σεραφείμ και με Άγιους.

Στην αγία προσκομιδή είδε και άγγιξε το ίδιο το πανάγιο Αίμα του Κυρίου, την ώρα πού ετοιμαζόταν να καλύψει τα Τίμια Δώρα.

Άλλοτε πάλι, είδε Αγγέλους Κυρίου να παραλαμβάνουν τις μερίδες των μνημονευομένων και να πηγαίνουν να τις εναποθέτουν σαν προσευχές στο θρόνο του Δεσπότου Χριστού.

Άλλοτε είδε «πνευματικώ τω τρόπω», όπως ο ίδιος έλεγε, κεκοιμημένους να του εμφανίζονται κατά κάποιο τρόπο με τη χούφτα ανοιχτή και να του ζητούν να βγάλει μερίδα υπέρ αυτών, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους, κι όταν το έκανε τους έβλεπε να πηγαίνουν στον τόπο τους αναπαυμένοι.

Ένα φωτοειδή αστέρα είδε άλλοτε να στέκεται επάνω από το κεφάλι ευλαβούς Ιερέως πού είχε επισκεφθεί τη Μονή και λειτουργούσε, την ώρα πού έθετε τον αστερίσκο επάνω του Αμνού κατά την κάλυψη των Τιμίων Δώρων. Πνευματικά γεγονότα τέτοια ανάλογα υπάρχουν πολλά, όλα αυτά, μεγάλες δωρεές του Θεού προς τον εκλεκτό του δούλο Ιάκωβο.

Ως πνευματικός πατέρας διέπρεψε. Κανένας δεν έφευγε από το πετραχήλι του χωρίς να είναι αναπαυμένος και ευχαριστημένος. Με την πολλή του αγάπη θυσιαζόταν για όλους και παρόλο πού, ιδίως τα τελευταία χρόνια, υπέφερε από πολλές αρρώστιες σε κανέναν δεν είπε: «δεν μπορώ να σε δω, να ακούσω το πρόβλημα σου».

«Ό κόσμος», έλεγε στη συνοδία του, «ούτε να φάει ζητάει, ούτε να πιει, ζητάει την αγάπη μας. Αν μπορούμε αυτό να το κάνουμε θα επιτύχουμε στη ζωή μας ως μοναχοί».

Από το 1975, οπότε με θεοφώτιστη απόφαση του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου ανέλαβε την ηγουμενία και «ο λύχνος ετέθη επί την λυχνίαν», αποκαλύφθηκαν εξ ανάγκης τα πολλά του χαρίσματα πού αγωνιζόταν επιμελώς να κρύβει.

Από τα 55  χρόνια του και μετά, παρεχώρησε ο Θεός κι ο πατήρ Ιάκωβος πέρασε εκτός των άλλων δοκιμασιών και πολλές και επώδυνες ασθένειες. Έλεγε χαρακτηριστικά ο μακαριστός Γέροντας «πήρε ο εωσφόρος την άδεια να πειράξει το σώμα μου». Αυτό είπε αποκαλυπτικά και το δαιμόνιο μέσω μιας δαιμονισμένης φανερώνοντας και τις παθήσεις πού είχε ο Γέροντας, τις όποιες μόνο ο ίδιος ήξερε.

Κι ο Γέροντας συνέχιζε λέγοντας: «Εμένα, πού ποτέ άνθρωπος δεν με είδε γυμνό, εκτός από τη μητέρα μου όταν ήμουν παιδάκι, παραχώρησε ο Θεός να με δουν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι και να με χειρουργήσουν επανειλημμένως. Έγινα θέατρο αγγέλοις και ανθρώποις...».

Δεν ήταν λίγες οι φορές βέβαια πού οι Άγιοι, όπως ο όσιος Δαυίδ, ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, οι άγιοι Ανάργυροι, ή αγία Παρασκευή, επενέβησαν μετά από παρακλήσεις του και τον βοήθησαν στις ασθένειες του χαρίζοντας του την ίαση και την υγεία. Ή τελευταία δοκιμασία με την υγεία του πού τελικά οδήγησε το Γέροντα στην άλλη ζωή ήταν ή πάθηση της καρδιάς του, ή οποία προέκυψε εξ αίτιας κάποιου πειρασμού πού πέρασε. 


Τα πνευματικά χαρίσματα του Γέροντα


Ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος έζησε οσίως 40   περίπου χρόνια στη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, έχοντας προηγουμένως ζήσει «ευαγγελικώς» στον κόσμο 32  χρόνια. Δούλεψε στον Κύριο τηρώντας από τη νεότητα έως το γήρας την προθυμία της ασκήσεως.

Στη Μονή προσέρχονταν για να τον δουν εκατοντάδες απλοί άνθρωποι του λαού, αλλά και Πατριάρχες και Αρχιερείς, κληρικοί κάθε βαθμού και μοναχοί, άρχοντες και ανώτατοι δικαστές, καθηγητές Πανεπιστημίου και επιστήμονες. Όλοι φεύγοντας από τη Μονή κι έχοντας δει το Γέροντα Ιάκωβο αισθάνονταν ότι έφευγαν από ένα είδος Παραδείσου. Ό καθένας εύρισκε κοντά στο Γέροντα τη βοήθεια πού χρειαζόταν.

Οι πονεμένοι εύρισκαν με τους παραμυθητικούς του λόγους την παρηγοριά και την ανακούφιση, οι δαιμονισμένοι εύρισκαν με τις ευχές του την απελευθέρωση από τα δαιμόνια και τη θεραπεία τους, οι ασθενείς εύρισκαν με την παρρησία της προσευχής του την ίαση και την υγεία, οι ταλαιπωρημένοι από τα διάφορα βιοτικά προβλήματα τους εύρισκαν με την ευλογία του την αναψυχή, την ψυχική τους Ισορροπία, την ενδυνάμωση, τη λύση των προβλημάτων τους. Οι φτωχοί εύρισκαν με τη συνεχή και αγόγγυστη ελεημοσύνη του τη λύτρωση από τη θλίψη της φτώχειας και την απελευθέρωση από τα βάρη των χρεών τους. Πολλά άτεκνα ζευγάρια μετά την προσευχή, τις ευχές και την ευλογία του αποκτούσαν τέκνα χαριτωμένα. 'Αλλά και για όσους είχαν τα κατάλληλα μάτια να δουν, ή παρουσία και μόνο του Γέροντα, ή θεωρία του, αποτελούσε ευλογία Θεού, φανέρωση των θείων ενεργειών, παρουσία του Θεού στη γη...


Ή οσιακή κοίμηση του


Αντάξια της θαυμαστής ζωής του ήταν και η Οσιακή κοίμηση του Γέροντα, την οποία προγνώριζε, γι' αυτό και παρακάλεσε Αγιορείτη ιεροδιάκονο πού εξομολόγησε το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991, εκείνης της τελευταίας ημέρας της επιγείου ζωής του να μείνει στο Μοναστήρι ως το απόγευμα για να τον «ντύσει». Και πράγματι στις 4.17 το απόγευμα σαν πουλάκι παρέδωσε το πνεύμα του. Ό μακαριστός Γέροντας άφησε το φθαρτό αυτό κόσμο του πόνου κι έφυγε για την αιώνια ανάπαυση, στο Θεό.
Το λείψανο του ήταν λαμπερό, εύκαμπτο, ζεστό, Οσιακό και η ιαχή πού έβγαινε από τα χείλη χιλιάδων ανθρώπων «άγιος άγιος... είσαι άγιος» αποτελούσε μία ομόφωνη μαρτυρία της συνείδησης των πιστών για το μακαριστό πλέον Γέροντα Ίάκωβο.

Αλλ ο άγιος Γέροντας συνεχίζει και μετά την οσιακή κοίμηση του, όπως το ομολογούν εκατοντάδες πιστοί να τους ευεργετεί με την παρρησία πού έχει στο Θεό. Στη Μονή του Όσιου Δαυΐδ υπάρχουν τουλάχιστον 300 μαρτυρίες πιστών, πού ο Γέροντας Ιάκωβος τους βοήθησε. Οι μαρτυρίες αυτές, πού περιέχονται σε επιστολές των ίδιων των ευεργετηθέντων ή κατεγράφθηκαν μετά από προφορικές διηγήσεις τους, έχουν σχέση με θεραπείες, ευεργετικές επεμβάσεις, ή μεταθανάτιες εμφανίσεις του Γέροντα. 


ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ  ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ


1.Ό ιερεύς π. Ιωάννης Βερνέζος, εφημέριος του Προσκυνηματικού Ιερού Ναού του Άγιου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπι της Ευβοίας ανέφερε τα εξής: «Είχα ένα ογκίδιο στο δεξί μου χέρι. Έκτος των κινδύνων πού έκρυβε, ήταν και αντιαισθητικό. Γι' αυτό, όταν οι χριστιανοί μου φιλούσαν το χέρι, το κάλυπτα με το ράσο μου. Την ημέρα της κηδείας του Γέροντος Ιακώβου (22.11.1991) παρεκάλεσα το Γέροντα για το θέμα αυτό. Και καθώς ασπαζόμουν το ιερό σκήνωμα του, ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο λείψανο του. Από εκείνη τη στιγμή το ογκίδιο άρχισε να υποχωρεί, ώσπου εξαφανίστηκε. Μεγάλη ή χάρη του οσίου Γέροντα. "Ας έχουμε την ευχή του!».

2. Ή κ. Ανδρομάχη Πασχάλη, κάτοικος Λίμνης Ευβοίας, σε επιστολή πού έστειλε στη Μονή γράφει τα έξης:«Στις 18 Νοεμβρίου 1993 παρουσιάστηκε στην άκρη της γλώσσας μου ένα μικρό κεράτινο ογκίδιο. Περνώντας οι μέρες αυτό μεγάλωσε, κρεμόταν μπροστά στη γλώσσα μου και με ενοχλούσε στην ομιλία, την ώρα πού έτρωγα και όταν έπινα νερό. Πέρασαν δυο μήνες από την ημέρα πού το πρωτοείδα, το ογκίδιο εξακολουθούσε να υπάρχει και ή ψυχολογική μου κατάσταση ήταν πολύ άσχημη. Μέσα στη μεγάλη ψυχολογική ένταση πού βρισκόμουν, κι ενώ σκεπτόμουν ότι από Δευτέρα έπρεπε να πάω στην Αθήνα για γιατρό, άρχισα να λέω το πρόβλημα μου στον παππού Ίάκωβο κοιτάζοντας μία μικρή φωτογραφία του πού είχα απέναντι στο τραπέζι μου.

Τον παρακάλεσα να με βοηθήσει, να μην αρχίσω τις ατέλειωτες εξετάσεις στους γιατρούς πού χρειάζονται για τέτοιου είδους περιστατικά και κατά τις δυο τα μεσάνυκτα ανέβηκα για ύπνο στο δωμάτιο μου. Το πρωί πού σηκώθηκα, την ώρα πού έπινα καφέ, διαπίστωσα ότι δεν με ενοχλούσε τίποτα στη γλώσσα μου. Όλο αγωνία πήγα στον καθρέφτη και είδα ότι το ογκίδιο πού είχα εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ούτε σημάδι. Έτσι απλά παρακάλεσα τον άγιο Ιάκωβο να με βοηθήσει, κι αυτός έτσι απλά με βοήθησε.»

3. Ό πανιερώτατος μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος σε μία από τις επισκέψεις του στη Μονή, ως αρχιμανδρίτης τότε, ανέφερε μεταξύ άλλων θαυμάτων πού επιτελεί ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος σε Κυπρίους αδελφούς μας, τους οποίους αγαπούσε πολύ, και το εξής θαυμαστό:«Είχα φέρει στην Κύπρο λάδι από το καντήλι του τάφου του Γέροντα. Το 1993 με πήρε στο τηλέφωνο ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Λάρνακος, ο π. Παναγιώτης Ζάρος, και μου είπε: «Πάτερ Νεόφυτε, δεν είμαι καλά. Έχω ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας, αλλά δεν το λέω. Έχω ραγάδες στο έντερο και έχω μεγάλη αιμορραγία. Και αυτές τις ημέρες έχω έντονους πόνους και μεγάλη ροή αίματος, και σε παρακαλώ κάνε μια παράκληση στον άγιο Γεώργιο, πού ζεις στο μοναστήρι του, και στον πατέρα Ιάκωβο να μου δίνουν υπομονή, γιατί όταν πονώ υποφέρω πολύ και φωνάζω και στενοχωρούνται και ή παπαδιά και τα παιδιά μου...».

Λυπήθηκα πολύ και του είπα ότι θα κάμω παράκληση και θα του πήγαινα λαδάκι από το καντήλι του πατρός Ιακώβου, για να σταυρωθεί. Αυτά είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. Μετά από δέκα πέντε λεπτά ο π. Παναγιώτης ήρθε στο μοναστήρι και μου είπε: «Ήρθα να πάρω το λαδάκι του Γέροντα μόνος μου, γιατί πιστεύω πολύ σε αυτόν τον άνθρωπο, ότι ο Θεός τον χαρίτωσε και θα με βοηθήσει». Του έδωσα λάδι και σταυρώθηκε στο μέτωπο και έφυγε. Το βράδυ με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε χαίροντας και κλαίοντας ότι ή ροή του αίματος σταμάτησε. Από τότε έγινε τελείως καλά. Ό π. Παναγιώτης υπέφερε από αυτό από τα εφηβικά του χρόνια και τώρα ήταν περίπου 40 ετών. Όταν έγινε καλά υποσχέθηκε να τελεί θεία Λειτουργία και μνημόσυνο στο Γέροντα Ιάκωβο κάθε χρόνο σαν αυτή την ήμερα της θεραπείας του. Όταν όμως πέρασε ένας χρόνος από το θαύμα αυτό ο π. Παναγιώτης ξέχασε την υπόσχεση του. Τη θυμήθηκε όταν εκείνη την ημέρα (στο χρόνο επάνω) του παρουσιάσθηκε ελάχιστο αίμα. Εκπλήρωσε την υπόσχεση του και η ροή του αίματος σταμάτησε. Από τότε το θυμάται κάθε χρόνο και επιτελεί θεία Λειτουργία και μνημονεύει το Γέροντα ανάμεσα στους Άγιους.

4. Ό κ. Γιώργος Ίωαννίδης, γιατρός παθολόγος από το Βόλο, (προσωπικός τότε γιατρός του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Χριστοδούλου) ανέφερε μεταξύ άλλων και τα έξης:«Φεύγοντας από τη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, οπού είχα έλθει με την οικογένεια μου για προσκύνημα το Σεπτέμβριο του 1997, κι ενώ βρισκόμουν στην πύλη της αισθάνθηκα μέσα μου μια δυνατή επιθυμία να πάω να ξαναπροσκυνήσω τον τάφο του Γέροντα Ιακώβου. Αισθανόμουν όπως αισθάνεται κάποιος πού ξέχασε πίσω του κάτι πολύτιμο και θέλει να γυρίσει να το πάρει. Πραγματικά γύρισα με το γιο μου και στο ένα μέτρο πριν από τον τάφο του Γέροντα βλέπω κάτω στη γη ένα κομποσχοίνι. Παίρνω το κομποσχοίνι στο χέρι μου, το υψώνω και το κρατώ επιδεικτικά, ώστε αν κάποιος από τους γύρω προσκυνητές το έχασε, να το δει και να 'ρθει να το πάρει.

Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή ακούω φωνή πίσω μου πού μου έλεγε: «Τι ψάχνεις; Για σένα είναι το κομποσχοίνι». Γυρίζω και σε απόσταση ενός μέτρου βλέπω ολοζώντανο το Γέροντα Ιάκωβο να μου χαμογελά. Τον είδα ολοκάθαρα. Διέκρινα την υγρασία των ματιών του, τις φλεβίτσες στο πρόσωπο του, τη γενειάδα του, όπως την είχε. Ένοιωσα κάτι το ξεχωριστό, συγκλονίστηκα. Ή κυριολεκτικά αυτή ζωντανή παρουσία του Γέροντα Ιακώβου μπροστά μου ήταν καθοριστική κι έβαλε μέσα μου τη σφραγίδα περί της βεβαιότητας της θείας παρουσίας».

5. Τις ημέρες πού γραφόταν αυτό το κείμενο και συγκεκριμένα στις 10 Όκτωβρίου 2001 ήρθε στη Μονή ο κ. Γιαννούλης, ναυτικός, από την Άνδρο και βουρκωμένος χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει καλά-καλά από τη συγκίνηση και τα κλάματα ανέφερε τα έξης:

«Ταξίδευα προ καιρού μέ το πλοίο και ευρισκόμουν στην Ινδία. Κάποια μέρα αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά μου. Στο Νοσοκομείο εκεί πού με πήγαν οι γιατροί είπαν στους συναδέλφους μου ότι τελειώνω. Εγώ, παρ' όλο πού ήμουν σε κωματώδη κατάσταση, ένιωθα ότι κάποια αόρατη θεία δύναμη με βοηθάει. Όταν αργότερα άνοιξα κάποια στιγμή τα μάτια μου τον πρώτο πού είδα μπροστά μου ήταν ο Γέροντας Ιάκωβος πού είχα διαβάσει αρκετές φορές το βιβλίο του. Μου είπε: "Μη φοβάσαι, κύριε Γιαννούλη, θα σε βοηθήσω, θα γίνεις τελείως καλά και θα ξαναγυρίσεις στην πατρίδα".

Και από εκείνης της ώρας πράγματι έγινα τελείως καλά».Από τις υπάρχουσες προφορικές και γραπτές μαρτυρίες των πιστών διαπιστώνεται ότι ο Γέροντας Ιάκωβος έχει μεγάλη παρρησία στο θεό και γι' αυτό ευχόμεθα να πρεσβεύει υπέρ υγείας όλων μας στο δωρεοδότη Θεό.

http://www.agioritikovima.gr/didaches/sugchronoi-geron/patir-iak%CE%BFbos-t 

ΘΑΥΜΑΣΤΑ  ΓΕΓΟΝΟΤΑ -- ΠΕΤΟΥΣΕ ΣΑΝ  ΠΟΥΛΙ  !

Μαρτυρία π. Παύλου Τσουκνίδα:

Τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη τον γνώρισα από έναν Ιερομόναχο το έτος 1987, τον έκανα Πνευματικό και πήγαινα, ως λαϊκός που ήμουν τότε, με το αυτοκίνητό μου απ’ την Καρδίτσα στο μοναστήρι του Οσίου Δαυϊδ, γιατί αναπαυόμουνα πολύ με την εξομολόγηση στον μακαριστό Γέροντα.

~ Μια μέρα που πήγα με τον ιερομόναχο στην Ιερά Μονή να μείνουμε μερικές μέρες και να εξομολογηθούμε, καθ’ οδόν ενώ ταξιδεύαμε, πριν φθάσουμε στις Ροβιές μετά την Λίμνη Ευβοίας, ο ιερομόναχος που ήταν στην θέση του συνοδηγού, μου λέει:

 «Ο Ηγούμενος, ο π. Ιάκωβος, έμαθα ότι πετάει, ξέρω ένα περιστατικό και είναι αλήθεια, το άκουσα από πνευματικούς ανθρώπους, αλλά και άλλα παρόμοια απ’ τους μοναχούς της Μονής.

Κάποια ήμερα ο γέροντας Ιάκωβος πήγαινε με τα πόδια στο Μοναστήρι, στον δρόμο σταμάτησε να τον πάρει ένα ταξί που πήγαινε μια οικογένεια στο Μοναστήρι να προσκυνήσουν, είπαν στον Γέροντα και ο ταξιτζής και η οικογένεια να τον πάρουν μέχρι το Μοναστήρι και ο Γέροντας τους είπε,: «πάτε εσείς, εγώ θα έρθω με τα πόδια σιγά σιγά».

Ο ταξιτζής και η οικογένεια παρεκάλεσαν πολλές φορές τον Γέροντα να τον πάρουν μέχρι την Μονή, αλλά εκείνος, παρ’ όλο που ήταν 12 περίπου χιλιόμετρα, τους είπε πάλι »πάτε εσείς, θα’ ρθώ και εγώ».

Έφυγαν όλοι τους στενοχωρημένοι που δεν κατάφεραν να πείσουν τον Γέροντα Ιάκωβο να τον πάρουν μαζί τους μέχρι την Μονή. Προς έκπληξη όλων τους, όμως, όταν φθάσανε έξω απ’ την πύλη του Μοναστηριού, ο Γέροντας τους περίμενε στην πόρτα! Ο ταξιτζής και οι προσκυνητές έμειναν άφωνοι όταν τον είδαν.

Είδες σε τι μεγάλη μορφή μας φέρνει ο Κύριος, παιδί μου Παύλο, μου λέει ο ιερομόναχος, για να πάρουμε την ευχή του και να εξομολογηθούμε;»

 Εγώ όμως μέσα μου είχα αμφιβολίες και δεν το πίστεψα αυτό που μου είπε ο ιερομόναχος και έλεγα από μέσα μου, «πως είναι δυνατόν να πέταξε από τόσο μακρυά; Τι; Πουλί είναι ο Γέροντας;»

 Το βραδάκι μιλούσα με ένα μοναχό, τον π. Νικόδημο, και μου διαβεβαίωσε ότι είδε ο ίδιος προσωπικά, αλλά και άλλοι αδελφοί της Μονής, τον Γέροντα Ιάκωβο ένα πήχυ πάνω πάνω από το έδαφος όταν λειτουργούσε. Πάλι εγώ με την ολιγοπιστία μου έλεγα μέσα μου «καλά, από τόσο κοντά βλέπουν οι καλόγεροι τον Γέροντα μεσ’ την εκκλησία, που δεν πατάει στο έδαφος, αλλά απ’ τις Ροβιές πως πέταξε τόσο μακρυά, μήπως τα παραλένε;»

Αυτήν όμως την απορία μου, ήρθε να λύσει το εξής γεγονός:

 Μία μέρα, μετά τον εκκλησιασμό στην Μονή που ήταν λειτουργός ο Γέροντας Ιάκωβος, όταν τελείωσε την θεία Λειτουργία, μιλούσε ο Γέροντας στο προαύλιο της Μονής με τέσσερα-πέντε άτομα προσκυνητές. Εγώ καλοπροαίρετα καθόμουν εκεί δίπλα για να ακούω τι λένε, για να ωφεληθώ πνευματικά. Εκείνη τη στιγμή ένας άνδρας του λέει:

 «Θυμάσαι, πάτερ Ιάκωβε, την προηγούμενη φορά που ήρθα στο Μοναστήρι με το ταξί, είπαμε να σε πάρουμε απ’ τις Ροβιές που σε βρήκαμε στον δρόμο πεζό και δεν ήρθες μαζί μας, αλλά όταν φθάσαμε στο Μοναστήρι, μας περίμενες έξω απ’ την πόρτα;»

 Και εκείνος ο μακαριστός Γέροντας έβαλε την παλάμη του χεριού του στο στόμα του και του λέει:

 «Σε παρακαλώ μην τα λες, μην τα λες παιδί μου, ναχωμε και λίγο ταπείνωση».

 Όταν το άκουσα κι΄ αυτό το γεγονός, πήγα παραπέρα και έκλαιγα για την ολιγοπιστία μου!

Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)»

Μόρφου Νεόφυτος: "Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης μετὰ τὴν ἁγιοκατάταξή του"
VIDEO

Ας πούμε μερικά θαύματα, γιατί έτσι φέρεται ο τίτλος της εισηγήσεως μου εν τάχει. Είναι ανάμεσα μας. Είναι στις τελευταίες θέσεις. Τον βλέπω. Δεν μπορεί να κρυφτεί, είναι και ψηλός. Ο Δημήτρης, ο Δραγατσίκας.

Η καταγωγή του είναι από την Κοζάνη αλλά, ζει στην Αμερική πάνω από 20 χρόνια νομίζω. Ε, Δημήτρη; 46. Ωραία. Και κάνει το ταξίδι Ελλάδα-Αμερική τουλάχιστον 4 φορές το χρόνο.



Το 2002, με μια πτήση της Ολυμπιακής, πηγαίνοντας από Ελλάδα για Αμερική και φτάνοντας προς την Γαλλία, αν θυμάμαι καλά, εκεί πάνω από τον Ατλαντικό, έπεσε το αεροπλάνο σε μια καταιγίδα.

Κεραυνός έπληξε το αεροπλάνο !

Και το παρμπρίζ, εκεί, του πιλοτηρίου ράγισε. Αμέσως, όσοι ξέρετε απ’ αυτά άρχισε να δημιουργείται αποσυμπίεσις και το αεροπλάνο ενώ βρισκόταν στα 35.000 ύψος και έτρεχε με 950 χιλιόμετρα ταχύτητα, άρχισε να χάνει ύψος και να φτάνει στα 15.000 πόδια και η ταχύτητα να μειώνεται στο μισό. Πινακίδες, λέει, προσδεθείτε. Άρχισαν να αναβοσβήνουν. Ταραχή επικράτησε. Προσπαθούσαν, εκεί, οι αρμόδιοι του αεροπλάνου να βάλουν κάτι χαρτόνια, κάτι αυτά εκεί στη ρωγμή αλλά, το αεροπλάνο συνέχισε να χάνει το ύψος του.

Ο Δημήτρης είχε στην τσέπη του μια εικονίτσα του πατρός Ιακώβου. Την πήρε στα χέρια του. Την έσφιξε. Τον παρακάλεσε.
Κι όπως καθόταν στην αριστερή θέση του αεροπλάνου, δίπλα στο φινιστρίνι, και κοιτάζοντας προς τα έξω, είδε λέγει, ολοζώντανο τον γέροντα Ιάκωβο, με τα ράσα του να φουσκώνουν σαν ομπρέλα και το δεξί του χέρι να είναι τεντωμένο με απλωμένη την παλάμη του, να πηγαίνει κάτω από το αεροπλάνο και να σταματάει την πτώση του αεροπλάνου.

Και στην συνέχεια, τον είδε κατά τον ίδιο τρόπο να φεύγει και να χάνεται μέσα στα σύννεφα. Το αεροπλάνο επέστρεψε σώο.

Και όταν προσγειώθηκε τους είπαν οι αρμόδιοι ότι  «Άγιο είχατε που δεν χαθήκατε 250 επιβάτες.». Ο Δημήτρης λέγει: «Εγώ ξέρω ποιόν Άγιο είχαμε, γιατί επέτρεψε ο Θεός και τον είδα.».