Ώρα 12:05. Πετάχτηκε κάποιος μαθητής μου «Κυρία έχει μια βδομάδα τώρα που κάνει μικρούς σεισμούς». «Τι λέτε παιδιά να κάνουμε μια άσκηση σεισμού τώρα;» τα ρώτησα κι εκείνα απάντησαν καταφατικά.
12:15. Αφού κάναμε την άσκηση, συνεχίσαμε το μάθημα.
12:16. Η απόλυτη καταστροφή. Η άσκηση έγινε γεγονός! Η δόνηση τρομακτική! Τα παιδάκια μου μπήκαν κάτω απ’ τα θρανία.
Με τα χεράκια τους έπιαναν γερά τα πόδια των θρανίων τους γιατί η ένταση ήταν τρομερή και τραβούσε τα θρανία μακριά τους.
Οι τοίχοι άρχισαν να τρίζουν, σκόνη παντού, δε βλέπαμε τίποτα! Ουρλιαχτά, κλάματα, πανικός. «Κυρία κυρία τι γίνεται; Βοήθεια!». Μέσα στη σκόνη, στο απόλυτο χάος, προσπαθούσα να τα πλησιάσω να δω αν είναι όλα καλά.
Κι ανοίγει η οροφή. Πέτρες, χώματα, κόντρα πλακέ, πέφταν με δύναμη στα θρανία και έσπαζαν πάνω τους.
Παραπατώντας, έπιανα όπου μπορούσα και πήγαινα από το ένα θρανίο στο άλλο. Στα τυφλά … «Κουράγιο παιδιά, θα τελειώσει, λίγο υπομονή. Μιλήστε μου, είστε καλά;» Φωνούλες ακουγόντουσαν: «πότε θα τελειώσει;» ρωτούσαν.
Τότε άρχισα να σκέφτομαι τους δικούς μου. «Δεν θα τους ξαναδώ… είναι το τέλος». Ένα λεπτό, μόνο ένα λεπτό χρειάστηκε και τα διέλυσε όλα.
Σταμάτησε για λίγο. «Τώρα, Όλγα» είπα. Τους φωνάζω να πιάνονται γερά από ό,τι βρουν και με προσοχή να κατέβουν κάτω.
Πατάμε πάνω σε πέτρες, κόντρα πλακέ, χώματα … Η σκόνη μέσα στο στόμα, στη μύτη στα μάτια.
Κατεβαίνουμε τα σκαλιά. Στην αγκαλιά μου έχω τον Γρηγοράκη και το Μαράκι. «Λίγο ακόμα Παναγία μου, λίγο ακόμα»
Έξω γονείς, κλάματα, αγκαλιές. Τα παιδιά ψάχνουν τους γονείς κι εκείνοι τα παιδιά τους.
Η γη αρχίζει και πάλι να τρέμει, όμως είμαστε όλοι καλά!
3 Μαρτίου 2021. Το σχολείο μένει έρημο, μόνο του, χωρίς την ψυχή του. Μας αποχαιρετά…
Κάπου το βλέπω να χαμογελά, σαν να μου λέει «Τα καταφέραμε!».
Η Παναγία μάς έχει όλους αγκαλιά.
Έκανε το θαύμα της!
Σίγουρα έκανε το θαύμα της!
Ευχαριστώ Παναγία μου!
Τίποτα πια δε θα ’ναι το ίδιο…
Όμως και πάλι θα τα καταφέρουμε!
Όλγα Παπακώστα
δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο Δαμασίου
που επλήγη από το σεισμό των 6,3 R στις 3/3/2021