Τό Εκκλησάκι - Μονή του Αγίου, στήν Μαλώνα τής Ρόδου...
Το τάμα για το Εκκλησάκι τού Αγίου Δημητρίου τού γιατρού στη Μαλώνα της Ρόδου, και τά εκεί θαυμαστά γεγονότα πού έχουν σχέση μέ τον Δημήτριο…
( από το βιβλίο τού κ. Θεοδ. Παπανδρέου, Σχολικού Συμβούλου )
Η αναφορά μου στο μέρος τούτο της εργασίας θα περιοριστεί σε καθαρά αριθμητικά και στατιστικά πλαίσια, καθόσον υπάρχει λεπτομερής περιγραφή όλων των περιστατικών και γεγονότων, με πρωταγωνιστή τον Δημήτριο, στο βιβλίο του Θεολόγου και Ιερέα π. Ιωάννη Ροβίθη «Ο Νεοφανής, Μυροβλύτης και Θαυματουργός Δημήτριος Λέκκας», καθώς επίσης και στο βιβλίο του Ιερομόναχου π. Αντωνίου Μορφέσση «Ο Νεοφανής Μυροβλύτης και Θαυματουργός Δημήτριος Λέκκας, ο Ιατρός».
Στα δύο αυτά συγκεκριμένα βιβλία υπάρχουν άφθονες μαρτυρίες ανθρώπων, όλων των κοινωνικών τάξεων και βαθμίδων από την Ελλάδα και το Εξωτερικό, που είχαν την τύχη και το προνόμιο να γίνουν δέκτες και κοινωνοί τής Θείας Χάριτος και δωρεάς του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, που τόσο πλουσιοπάροχα παρέχει στους πιστούς εκείνους, οι οποίοι επικαλούνται με πίστη και ειλικρίνεια τις ικεσίες και πρεσβείες του Νεοφανούς Δημητρίου προς τον Κύριο.
Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία των παραπάνω βιβλίων, υπάρχουν αναλυτικά:
Πενήντα επτά ( 57 ) περιπτώσεις και γεγονότα τα οποία συνέβησαν σε ανθρώπους που επικαλέστηκαν τον Δημήτριο, ζητώντας λύση στα καθημερινά άλυτα προβλήματα τους, τα οποία είχαν σχέση με εξυπηρέτηση, διευκόλυνση και τακτοποίηση μακροχρόνιων υποθέσεων τους.
Σαράντα τέσσερις ( 44 ) και πλέον άνθρωποι είδαν ( έντονα και ξεχωριστά ) στον ύπνο τους τον Δημήτριο, χωρίς καν να τον γνωρίζουν, να είναι ντυμένος με άσπρη μπλούζα και να προσφέρει ακούραστα τις θεραπευτικές του υπηρεσίες σε πάσχοντες συνανθρώπους του…
Πέραν λοιπόν των παραπάνω 101 πιστών Χριστιανών προσκυνητών, πού μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είδαν βελτίωση και θεραπεία στην ασθένεια τους, ύστερα από προσευχές και Παρακλήσεις προς τον Δημήτριο, άλλοι επίσης 62 πιστοί προσκυνητές, κυρίως γυναίκες, είδαν στον ύπνο τους την μορφή του Δημητρίου κι ένοιωσαν την μυστηριώδη ευωδία που εκπέμπει η παρουσία του...
Και υπάρχουν ακόμα εξήντα οκτώ 68 συγχαρητήριες επιστολές, μαρτυρίες και επιβεβαιώσεις, διαφόρων επιφανών ανθρώπων και διακεκριμένων προσωπικοτήτων της 10ετίας του 1970, οι οποίοι επισημοποιούν και επικυρώνουν την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα του Δημητρίου.
Κάθε μία από τις παραπάνω αναφερόμενες περιπτώσεις είναι και μια συγκεκριμένη αναφορά σε κάποιο θαυμαστό γεγονός, με διευκρινιστικά και αληθή στοιχεία ( ονοματεπώνυμο, χώρα, και τοποθεσία) και με λεπτομερή αφήγηση από τους πρωταγωνιστές των περιστατικών και των σημαδιακών γεγονότων, μακριά από υστεροβουλίες, σκοπιμότητες και προσωπικά συμφέροντα…
Τέλος, αν, στις 231 αυτές μοναδικές για τα σημερινά δεδομένα περιπτώσεις προστεθούν τα γεγονότα, που δεν κατεγράφησαν, διότι οι πιστοί, οι οποίοι είχαν την τύχη να γίνουν μάρτυρες και δέκτες της θείας δωρεάς και χάριτος, δεν γνώριζαν, πώς και πού θα τα παρουσιάσουν, και κυρίως, αν ακόμα υπολογιστούν και τα θαυμαστά έργα που έλαβαν χώρα από το 1994 μέχρι αυτή τη στιγμή, που, φίλτατε αναγνώστη μελετάς το παρόν σύντομο βιβλιαράκι, σίγουρα ο εντυπωσιακός αυτός αριθμός θαυμαστών έργων και η εγκυρότητα τους αποκαλύπτουν το νέο τούτο Χριστιανικό φαινόμενο, που λέγεται «Δημήτριος Λέκκας».
Η Αγγλική έκδοση τού βιβλίου τού μακαριστού π. Δωροθέου Γαρνέλη για τον Άγιο Δημήτριο τον ιατρό...
---------------------------
Ποιός είναι ο κτήτορας της μικρής αυτής Μονής - Εκκλησίας στην Μαλώνα της Ρόδου, και γιατί τήν έκτισε…
Ο άνθρωπος που οραματίστηκε και είχε την ευγενική πρόθεση και θεία έμπνευση να κτίσει το Εκκλησάκι αυτό, ονομάζεται «Εμμανουήλ Χατζηπαναγιώτου». Γεννήθηκε στη Μαλώνα της Ρόδου το 1927, ήταν παντρεμένος με τη Χαρίκλεια Χατζηπαναγιώτου, κόρη του εξαίρετου ιεροδιδάσκαλου, μακαριστού π. Γεωργίου Νότζη, και είχε ένα γιό, τόν Γεώργιο Χατζηπαναγιώτου και δυο πανέμορφα εγγονάκια.
Διετέλεσε γραμματέας του Γεωργικού συνεταιρισμού Μαλώνας επί σειρά ετών. Διατηρούσε αργότερα ένα μικρό κατάστημα ψιλικών ειδών και ήταν συνταξιούχος του Ο.Γ.Α. Υπήρξε ένας επιτυχημένος οικογενειάρχης, άνθρωπος με ηθικές αρχές, που επικροτούσε καθετί το ωραίο και κοινωνικά παραδεχτό και δεν δίσταζε να καυτηριάζει και να κατακρίνει ο,τιδήποτε παράνομο, ανήθικο, και αντικοινωνικό έπεφτε στην αντίληψή του...
Από την ημέρα που τελείωσαν οι οικοδομικές εργασίες και έγιναν τα θυρανοίξια της Εκκλησίας ( Μάϊος 1997 ), πήγαινε καθημερινά στο εκκλησάκι κι ασχολείτο τις περισσότερες ώρες με τη φροντίδα των λουλουδιών και των δέντρων της αυλής, προσευχόμενος στο σωτήρα του Δημήτριο, που άγρυπνος μέρα νύχτα φυλάει και προστατεύει το χωριό, όπως και παρακάτω θα δούμε…
Οί λόγοι κτίσης τού Μοναστηριού…
Οι λόγοι που ώθησαν τον κτήτορα στην ανέγερση του Μοναστηριού και στη συνέχεια η αφιέρωση του στον Άγιο Δημήτριο τον Λέκκα και τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο είναι οι παρακάτω: Ο ίδιος, ο Μανώλης Χατζηπαναγιώτου, μας αφηγείται:
«Ονομάζομαι Μανώλης Χατζηπαναγιώτου και είμαι από την Μαλώνα της Ρόδου.
Τώρα θα σας διηγηθώ, πως γνώρισα τον Νεοφανή Δημήτριο τον Λέκκα, τον Μυροβλύτη, και για ποιό λόγο έκτισα το Μοναστηράκι τούτο, που μας φιλοξενεί προς χάρη του και προς χάρη του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου
( Καταθέτουμε αυτούσια τα λόγια του )
Ήταν Φθινόπωρο του 1992, όταν η αδελφή της γυναίκας μου, Στεργούλα Κακούλη, ερχόμενη από την Αυστραλία, έφερε μαζί της κι ένα βιβλίο, που ήταν γραμμένο για τον Άγιο Δημήτριο Λέκκα. Το βιβλίο τούτο το είδα για πρώτη φορά και όπως ήταν φυσικό, από περιέργεια, και κυρίως επειδή μου αρέσουν γενικώς τα θρησκευτικά βιβλία, άρχισα να το διαβάζω.
Μου έκανε τέτοια εντύπωση, που ομολογώ δεν μπορούσα να διακόψω το διάβασμα με τίποτε. Συνέχισα και την άλλη μέρα το διάβασμα χωρίς διακοπή και την μεθεπόμενη το ίδιο, μέχρι που το τελείωσα...
Από τη στιγμή εκείνη όλα άλλαξαν μέσα μου, ο Άγιος αυτός μπήκε μέσα στη ψυχή μου, τον πίστεψα χωρίς δισταγμούς από την πρώτη στιγμή και μέχρι σήμερα τον πιστεύω με όλο και περισσότερο θρησκευτικό θαυμασμό και αγάπη.
Ένα χρόνο μετά,1η Απριλίου 1993, πήγα ως συνήθως στην πόλη της Ρόδου για διάφορες προσωπικές δουλειές, πάντοτε με την γυναίκα μου και σύντροφο μου, την οποία αγαπώ και εκτιμώ βαθύτατα.
Ξαφνικά και ενώ βρισκόμουν στη μέση της πόλης, αισθάνομαι μια παράξενη αδιαθεσία, η οποία συνεχώς αυξανόταν, με αποτέλεσμα να ζητήσω τη βοήθεια του προσωπικού μου γιατρού.
Μετά τις καθιερωμένες ιατρικές εξετάσεις, βλέπω τον γιατρό κάπως ανήσυχο και ταραγμένο να παίρνει τηλέφωνο στο Νοσοκομείο για αποστολή ασθενοφόρου. Ακούγοντας εγώ την κλήση του ασθενοφόρου, απευθύνθηκα στο γιατρό κι
ερώτησα, για ποιόν ασθενή θα έρθει το Νοσοκομειακό όχημα ;
Εκείνος ψύχραιμα και χωρίς περιστροφές μου απαντά:
---«Μα φυσικά για σένα, και απορώ με τόσο σοβαρή κατάσταση, πώς ακόμα είσαι ζωντανός αυτή τη στιγμή. Δηλαδή, τι περίμενες κύριε Μανώλη, να πεθάνεις πρώτα για να έρθεις στο γιατρό;»
Σε λίγο καταφθάνει το ασθενοφόρο, με μεταφέρουν στο νοσοκομείο και με τοποθετούν κατ' εξαίρεση στην εντατική. Όταν με τακτοποίησαν, λέω στη σύζυγο μου, ότι όταν θα πάει στο χωριό, για να φέρει τα προσωπικά μου αντικείμενα, να μην παραλείψει να μου φέρει και το βιβλίο του Αγίου Δημητρίου και την Εικόνα του, να τα έχω συντροφιά. Έτσι κι έγινε...
Εκείνο το βράδυ, καθώς και άλλες τρεις φορές, όσο ήμουνα στην εντατική μονάδα του Νοσοκομείου, έπαθα τρία εμφράγματα, βαριάς μορφής, γεγονός που ανησύχησε τους γιατρούς και συνέστησαν στην σύζυγο και το γιό μου την μετάβαση μου στην Αθήνα, μόλις περάσει η κρίση. Παρόλα αυτά κι ενώ γνώριζα τα πάντα, ποτέ δεν έχασα το θάρρος και την ελπίδα, πως ο Άγιος Δημήτριος ο ιατρός θα μεσιτεύσει προς το Κύριο να γίνω καλά, και ότι ο ίδιος θα βάλει το χέρι του, αν χρειαστεί να γίνει εγχείριση. Και την πίστη μου αυτή τη μετέδιδα με πειστικότητα στο γιο και την γυναίκα μου.
Ωστόσο και όσο ο χρόνος περνούσε, οι γιατροί επέμεναν να επισπευτεί η μετάβαση μου στην Αθήνα, διότι η καρδιά μου είχε πάθει μεγάλη ζημιά, αλλά και διότι τα εμφράγματα αυξάνονταν καθημερινά...
Στην Αθήνα, τους είπαν, υπάρχουν τελειότερα ιατρικά μηχανήματα και σύγχρονα μέσα για διάγνωση και θεραπεία.
Ο φόβος και η απογοήτευση των δικών μου ήταν εμφανής και βλέποντας τους στην απελπιστική αυτή κατάσταση έδινα θάρρος και κουράγιο λέγοντας «Μη φοβάστε, γιατί εγώ έχω μαζί καλό γιατρό και άριστο χειρούργο, που με τη βοήθεια τον Θεού θα με χειρουργήσει και θα γίνω τελείως καλά! Αυτό το πιστεύω και αυτό θα γίνει, θα το δείτε...»
Πραγματικά πήγαμε στην Αθήνα, μπήκα στα επείγοντα, γιατί η κατάσταση μου ήταν εξαιρετικά κρίσιμη και με ετοίμασαν για εγχείρηση. Το βράδυ προσευχήθηκα στον Άγιο και τον παρακάλεσα να γίνω καλά, βάζοντας κι αυτός το θεραπευτικό χέρι του.
Το πρωί της 3ης Ιουνίου 1993 έγινε η πολύωρη εγχείριση, κατά την οποία μου έγινε αντικατάσταση τριών αρτηριών τελείως καταστρεμμένων, μέ τη μέθοδο by pass, χωρίς να αντιληφθώ το παραμικρό.
Σε λίγες μέρες είχα γίνει τελείως καλά, ήμουνα όπως πρώτα, πράγμα που επιβεβαίωσαν οι γιατροί, λέγοντας ότι «πρώτη φορά έχουμε κάνει τόσο εύκολα μια τόσο δύσκολη εγχείριση». Εγώ, πίστεψα, κι έτσι είναι, πως στην εγχείριση ήταν παρών ο Άγιος Δημήτριος, ο οποίος διεύθυνε την όλη χειρουργική επέμβαση και πήγαν όλα θαυμάσια.
Για το λόγο αυτό μόλις συνήλθα και διαπίστωσα πως ήμουν τελείως καλά, υποσχέθηκα ( έκαμα τάμα εκ των υστέρων ), όταν θα πάω στο χωριό, να αρχίσω την διαδικασία οικοδόμησης Μοναστηριού προς τιμή του Αγίου Δημητρίου.
Έχουν περάσει από τότε μέχρι σήμερα 7 ολόκληρα χρόνια και δεν αισθάνομαι κανένα πόνο και καμία ενόχληση, δεν αντιμετωπίζω κανένα καρδιολογικό πρόβλημα και είμαι τελείως καλά.
Εκπληρώνοντας την ηθική υπόσχεση μου, το τάμα προς το Δημήτριο, μόλις γύρισα από την Αθήνα τελείως καλά, άρχισα τη διαδικασία οικοδόμησης του Μοναστηριού.
Βρήκα το οικόπεδο σε δικό μου αγροτεμάχιο, εκεί που διάλεξε ο Άγιος, πέτυχα την επέκταση του με τη δωρεά του γειτονικού κτήματος από την οικογένεια Καυκάκη και άρχισα τις χωματουργικές εργασίες το καλοκαίρι του 1994. Έτσι τελειώνει την αφήγηση του ο κτήτορας του Μοναστηρίου κ. Χατζηπαναγιώτου, ενώ τα μάτια του γεμίζουν από δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης.
Όπως περιγράφεται στο κεφάλαιο «Το κτίσιμο του Μοναστηρίου», οι οικοδομικές εργασίες άρχισαν το 1994 και τελείωσαν το Μάιο του 1997 οπότε και πραγματοποιήθηκαν και τα θυρανοίξια από τον τότε Μητροπολίτη Ρόδου μακαριστό Απόστολο…
Είναι ένα θαυμάσιο Εκκλησάκι στους πρόποδες ενός μικρού βουνού, ένας σωστός επίγειος Παράδεισος, με διάφορα δέντρα και πάσης φύσεως πολύχρωμα λουλούδια.
Αξίζει να θυσιάσετε λίγο από το χρόνο σας για να το επισκεφθείτε, να απολαύσετε τις φυσικές ομορφιές και να πλημμυρίσετε από χαρά, ανακούφιση και θρησκευτική ευεξία.
Τά θαυμαστά έργα του Δημητρίου στην Ρόδο…
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του κτήτορα του Μοναστηριού, η παρουσία του Δημητρίου στο χωριό της Μαλώνας από το 1994 και μετά, ήταν και είναι πολύ συχνή και έντονη.
Εκτός από το Μανώλη Χατζηπαναγιώτου, που συχνά βλέπει στον ύπνο του το Δημήτριο, πολλοί κάτοικοι του νησιού, έχουν κάτι να διηγηθούν, κάτι να μαρτυρήσουν για τη θαυμαστή παρουσία του Δημητρίου, την βοήθεια στις καθημερινές τους υποθέσεις και τη θεραπεία τους από ελαφρές και ανίατες ασθένειες. Ύστερα από μαχροχρόνιες και ειλικρινείς προσευχές και δεήσεις προς το Δημήτριο, πολλοί πιστοί βλέπουν και αισθάνονται τη βοήθεια και συμπαράσταση του σε ό,τι ζητήσουν να μεσιτεύσει προς τον Πανάγαθο Κύριο.
Θεωρήσαμε σκόπιμο κι απαραίτητο να παραθέσουμε μερικά από τα περιστατικά αυτά, για να δικαιώσουμε και να δικαιολογήσουμε το θρησκευτικό πάθος του κτήτορα και τον άκρατο σεβασμό του προς το Δημήτριο.
1) Ο Δημήτριος παρουσιάζεται στο Μανώλη Χατζηνικόλα , 23 ετών από το χωριό Αρχάγγελος...
https://www.youtube.com/watch?v=34nNC6KDCGY
Ο κτήτορας της Μονής Μανώλης Χατζηπαναγιώτου διηγείται σχετικά:
«…Κάθε χρόνο, την 1η Ιουνίου, γιορτάζω την επέτειο της σωτηρίας μου, γιατί αν δεν μεσολαβούσε ο Άγιος Δημήτριος, εγώ τώρα δεν θα ήμουνα στη ζωή. Κάθε τέτοια μέρα πραγματοποιώ με τη βοήθεια του Θεού Θεία Λειτουργία με αρτοκλασία, στην οποία συμμετέχουν όλοι οι συγγενείς μου και αρκετοί κάτοικοι των γύρω χωριών.
Είχαν περάσει 2 χρόνια από τότε που αποθεραπεύτηκα και είχα εκπληρώσει τη θρησκευτική μου υποχρέωση για Τρίτη συνεχή φορά. Την επόμενη μέρα, 2 Ιουνίου 1996, ενώ καθόμουν στο μικρό μαγαζάκι (ψιλικατζίδικο), το οποίο διατηρούσα τα τελευταία χρόνια και περί ώρα 7 το απόγευμα, παρουσιάζεται ένας νεαρός με μηχανάκι, φανερά ταραγμένος και κάπως τρομαγμένος, λέγοντας μου:
---«Κύριε, μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;»
Εγώ βέβαια ξαφνιάστηκα, γιατί ήταν άγνωστος σε μένα, αλλά επειδή διαπίστωσα, ότι κάτι σοβαρό ήθελε να μου πει, του απάντησα:
--« Ποιός είσαι παιδί μου, και τι θέλεις ; »
--«Θα ήθελα να μου πείτε, αν γνωρίζετε, ποιός χωριανός σας εδώ κτίζει Μοναστήρι προς τιμή του Αγίου Δημητρίου του Λέκκα, του Ιατρού;»
---«Έλα παιδί μου, ηρέμησε, εγώ είμαι, τι σου συμβαίνει, τι θέλεις;»
---«Άκουσε θείε, αυτά που θα σου πώ: Πριν τρία χρόνια, ακριβώς σαν σήμερα ή σαν χθες, είχες αρρωστήσει, και είχε κινδυνέψει και η ζωή σου;»
Εγώ ξαφνιάστηκα και μη γνωρίζοντας το λόγο που με ρωτούσε, του απαντώ:
---«Ναι παιδί μου! Σαν χτες, 1η Ιουνίου 1993 ήταν, κινδύνευσε η ζωή μου, γιατί λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης μου, αναγκάστηκαν να με χειρουργήσουν επειγόντως. Και όπως βλέπεις είμαι τελείως καλά, χωρίς κανένα πρόβλημα. Δοξολογώ τον Παντοδύναμο Κύριο μας, που με έκανε καλά χάριν των δεήσεων και των πρεσβειών του Δημητρίου του Λέκκα, του μεγάλου καρδιολόγου γιατρού».
---«Αυτόν τον γιατρό θείε, που σε έκανε καλά, εγώ τον συνάντησα πριν τρία χρόνια στον δρόμο και τον εξυπηρέτησα! Άκου την ιστορία.»
Κι άρχισε να μου διηγείται με θρησκευτική ευλάβεια λέγοντάς μου τα παρακάτω:
«Ονομάζομαι Μανόλης Χατζηνικόλας, είμαι 23 ετών, παντρεμένος, και κατάγομαι από το γειτονικό χωριό Αρχάγγελος. Πριν μερικά χρόνια, εργαζόμουν μαζί με τη γυναίκα μου στο πλυντήριο του πατέρα μου στα Κολύμπια, μεταφέροντας και διανέμοντας τα καθαρά ρούχα στους πελάτες.
Κάποια μέρα που γύριζα με τη γυναίκα μου στο χωριό, βλέπω στη δεξιά μεριά του δρόμου και σε απόσταση 150 με 200 μέτρα, έναν άνθρωπο να στέκεται, σαν να περίμενε, κάποιον να τον πάρει. Εγώ, επειδή έχω την καλή συνήθεια να εξυπηρετώ τους ανθρώπους που περιμένουν στο δρόμο, είπα στη γυναίκα μου να σταματήσουμε να τον πάρουμε μαζί μας.
Παρόλο που αυτή είχε αντίθετη γνώμη, διότι έχουν συμβεί πολλά σε τέτοιες περιπτώσεις, κάποια εσωτερική δύναμη με παρακίνησε να σταματήσω και να πλησιάσω αυτόν τον άνθρωπο. Πραγματικά πήγα δεξιά, σταμάτησα μπροστά του και του λέω:
--«Γεια σας! Πού πάτε κύριε; Μπορώ να σας εξυπηρετήσω;». Έδειχνε στενοχωρημένος και ανήσυχος κι΄ αμέσως μού λέει:
--«Άκουσε παιδί μου! Έρχομαι από την Αθήνα, πολύ βιαστικά, είμαι αρκετά στενοχωρημένος, γιατί κάποιος φίλος μου από τη Μαλώνα είναι ασθενής και με χρειάζεται οπωσδήποτε. Μου τηλεφώνησε να έρθω γρήγορα, γιατί η κατάσταση του είναι πολύ σοβαρή και κινδυνεύει. Μάλιστα μου είχε τηλεφωνήσει και παλαιότερα, άλλες τρεις φορές, αλλά δεν έδωσα σημασία, γιατί δεν υπήρχε λόγος να παραστώ. Αν θέλεις, μπορείς να με πάρεις μέχρι το χωριό;
Ακούγοντας αυτά τα λόγια ξαφνιάστηκα, απόρησα, κι εντυπωσιάστηκα και του είπα να μπει μέσα. Μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο, μια πρωτόγνωρη δυνατή ευωδία γέμισε το χώρο του αυτοκινήτου. Εγώ και η γυναίκα μου από αυτή τη στιγμή δοκιμάσαμε παράξενα συναισθήματα και νιώσαμε τέτοια χαρά που αισθάνεται κανείς όταν βρίσκεται σε γαλήνη και ηρεμία. Γυρίζοντας προς εμένα μου λέει:
---«Θα σας παρακαλέσω πολύ να με αφήσετε στη διακλάδωση κι εσείς να πάτε στο χωριό σας, γιατί σας περιμένει πολύ δουλειά, κι΄ εγώ από εκεί εύκολα θα πάω στη Μαλώνα».
Τότε εγώ παίρνοντας θάρρος, γιατί μας είχε καταλάβει μια παράξενη σιωπή, τον ερωτώ:
---«Γιατρέ! Πείτε μας σας παρακαλώ, έχετε ξανάρθει στην Μαλώνα; »
---«Όχι! Μου απαντά. Πρώτη φορά!»
Σκέφτηκα τότε εγώ, πως αφού η αποστολή του γιατρού είναι σοβαρή και κινδυνεύει άνθρωπος θα πρέπει να συντομεύσω το δρομολόγιο, προχωρώντας ίσια για τη Μαλώνα.
Μόλις όμως πλησιάσαμε στη διακλάδωση, ο γιατρός μου λέει να σταματήσω κι εγώ του απαντώ:
-- «Γιατρέ, άφησε με να σε πάω εγώ στη Μαλώνα, γιατί είναι μακριά και κινδυνεύει, όπως λές, ο άνθρωπος!»
---«Όχι, παιδί μου! Άφησε με εδώ, γιατί μόλις φύγετε εσείς θα έρθει άλλο αυτοκίνητο να με παραλάβει και όσο για τον άρρωστο, εφόσον ήρθα εγώ, δεν υπάρχει κανένας φόβος και κανένας κίνδυνος.»
Ο γιατρός αντιλήφθηκε, ότι εγώ στενοχωρήθηκα και μου είπε να μην στεναχωριέμαι, γιατί «εσύ το καθήκον σου το έκανες, πηγαίνετε στη δουλειά σας και σας ευχαριστώ πολύ»
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και ξαφνικά έγινε άφαντος, χάθηκε με το που πάτησε το δρόμο !!! Αμέσως βγήκαμε από το αυτοκίνητο, αλλά δεν τον είδαμε πουθενά, αλλ' ούτε παρουσιάστηκε άλλο αυτοκίνητο να τον παραλάβει.
Φόβος και θρησκευτική συγκίνηση μας κατέλαβε, κάναμε το σταυρό μας γιατί πιστέψαμε, πως ο άνθρωπος αυτός ήταν Άγιος, ο οποίος πήγαινε για να θεραπεύσει κάποιον πιστό, που τον παρακαλούσε ( πού του «τηλεφωνούσε» ) με την προσευχή του. Ταραγμένοι όπως ήμασταν7 πήγαμε στην γειτονική μάντρα οικοδομικών υλικών και διηγηθήκαμε το περιστατικό που μας συνέβη.
Οι ιδιοκτήτες της μάντρας που ήταν και κουμπάροι μας, γέλασαν κι άρχισαν να μας κοροϊδεύουν, λέγοντας πως ήταν κάποιο όνειρο, που είδαμε στον ύπνο μας.
Πηγαίνοντας στο χωριό, είπαμε το περιστατικό και σε τρεις άλλους γνωστούς μας και αυτοί δεν μας πίστεψαν και μας κορόιδευαν. Για το λόγο αυτό πάψαμε πια να ασχολούμαστε με το θέμα, αλλά εμένα πάντα με βασάνιζε το γεγονός και με απασχολούσε…
Πριν 20 μέρες όμως λύθηκε το μυστήριο και έτρεξα να σας βρώ. Περνώντας από τη μάντρα των οικοδομικών υλικών, βρήκα τον κουμπάρο μου να διαβάζει κάποιο βιβλίο που του έδωσες. Μόλις βλέπω την εικόνα στο εξώφυλλο, ταράχτηκα και συγκλονίστηκα, γιατί ο Άγιος αυτός ήταν εκείνος ο γιατρός, που πριν τρία χρόνια είχα βάλει στο αυτοκίνητο. Καί ο ασθενής που ερχόταν να θεραπεύσει, ήσουνα θείε μου, εσύ ! Καταλαβαίνεις τώρα τη χαρά, την απορία και τον ενθουσιασμό μου;
--- «Ναι παιδί μου, εγώ ήμουν ο ετοιμοθάνατος, εγώ ήμουν που παρακαλούσα τον Άγιο Δημήτριο να με κάνει καλά. Με άκουσε, άκουσε τις προσευχές μου (τα τηλεφωνήματα πού σου έλεγε ), μεσίτευσε προς το Θεό και σήμερα είμαι ζωντανός χωρίς κανένα πρόβλημα. Γι΄ αυτό κι εγώ παιδί μου έκτισα το Μοναστήρι στο όνομα του, όπου πηγαίνω και προσεύχομαι καθημερινά…
2 ) Η Μαρία Παλιού από Ρόδο γίνεται καλά, ύστερα από προσευχές προς τόν Δημήτριο.
Συνεχίζοντας την αφήγηση του ο Μανώλης Χατζηπαναγιώτου για τα θαυμαστά έργα του Δημητρίου, μας περιγράφει το παρακάτω περιστατικό.
----«Ένα καλοκαιρινό απόγευμα, γύρω στις 6 η ώρα του 1996, ενώ καθόμουν στο μαγαζάκι που προανέφερα, καταφθάνει με μηχανάκι ένα ζευγάρι, άγνωστο για μένα.
Μπαίνουν μέσα και η κυρία, χωρίς άλλη κουβέντα, με ύφος ταραγμένο και φοβισμένο, γεμάτο αγωνία, αρχίζει τα κλάματα λέγοντας μου:
--«Κύριε! Εσύ είσαι που έκτισες, το Εκκλησάκι προς τιμή του Αγίου Δημητρίου του Λέκκα;»
Εγώ προσπάθησα να την καθησυχάσω και να την παρηγορήσω, χρησιμοποιώντας τους τρόπους της καλής συμπεριφοράς.
---«Καθίστε παρακαλώ, ηρεμήστε! Εγώ είμαι αυτός που ζητάτε! Μα γιατί;»
---«Μπορείτε σας παρακαλώ7 κύριε, να μου δώσετε ένα βιβλίο με το βίο του, γιατί έχω ακούσει πως είναι πολύ θαυματουργός γιατρός!»
---«Από πού είστε κύριοι; Και τι σας συμβαίνει;» Παίρνοντας πάλι το λόγο η κλαμένη κυρία λέει:
---«Η καταγωγή μου είναι από το διπλανό σας χωριό, τά Μάσαρη, και η ανεψιά μου, της αδελφής μου η κόρη, που είναι 19 ετών, αρρώστησε ξαφνικά, τόσο βαριά, που αναγκάστηκαν να την πάρουν στο Ιπποκράτειο, πριν μια βδομάδα. Δυστυχώς η κατάσταση της παραμένει η ίδια, χωρίς βελτίωση! Σήμερα μάλιστα, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά γιατί την έχουν διασωληνώσει, δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον, και οι γιατροί της δώσανε ζωή μόνο για 48 ώρες. Καταλαβαίνεις λοιπόν, γιατί κλαίω κι ανησυχώ.
Χάνουμε το παιδί μας, χάνουμε το κορίτσι μας. Μόνο ο Θεός πια θα το σώσει. Η μόνη μας ελπίδα είναι οι δεήσεις του Αγίου, που έκτισες το μοναστήρι. Γι αυτό δώσε μας γρήγορα το βιβλίο, να πάμε να προσευχηθούμε τη νύχτα όλη μας η οικογένεια, για να σωθεί το κορίτσι μας.»
Ειλικρινά συγκινήθηκα πάρα πολύ, τους έδωσα το βιβλίο και τη φωτογραφία του Αγίου και τους ευχήθηκα κι εγώ με τη σειρά μου να γίνει το παιδί τους καλά!
Φεύγοντας μου ζήτησε το τηλέφωνο μου και με παρακάλεσε να προσευχηθώ κι εγώ στον Άγιο.
Το πρωί, γύρω στις 7 η ώρα7χτυπά το τηλέφωνο και μια γυναικεία φωνή ακούγεται να λέει:
---«Παρακαλώ, είστε ο κύριος που χθες το απόγευμα μου δώσατε το βιβλίο του Αγίου Δημητρίου;»
Της απαντώ:
---«Μάλιστα, εγώ είμαι! Συμβαίνει τίποτε το σοβαρό; Τι έγινε με την ανηψιά σας;»
Και τότε με χαρούμενη φωνή συνεχίζει:
«Είμαι υπερβολικά χαρούμενη, γιατί πρέπει να έγινε κάποιο θαύμα! Με πήρε η αδελφή μου τηλέφωνο από το Νοσοκομείο στην Αθήνα και μου είπε, κλαίγοντας από χαρά, πως η κόρη της, από τα μεσάνυχτα και μετά, άρχισε να καλυτερεύει και σήμερα είναι μια χαρά.
Το πρωί που ήρθε ο θεράποντας ιατρός, για να δει αν έχει ακόμα ζωή, εντυπωσιάστηκε από τη διαφορετική τροπή, προς το καλύτερο, που πήρε η υγεία της, έβγαλε τις διασωληνώσεις και με χαρά κι αισιοδοξία μας είπε: «Πάμε πολύ καλά! Εδώ συνέβη κάτι το απίστευτο! Ενώ περιμέναμε το μοιραίο, τώρα βλέπουμε το αντίθετο! Σίγουρα είναι επέμβαση του Θεού από τις παρακλήσεις κάποιου Αγίου! Πιστεύω πως σε δύο μέρες θα φύγετε από το Νοσοκομείο!» Αυτά είχα να σας πω κύριε, και σας ευχαριστώ πάρα πολύ! »
Αμέσως παίρνω το αυτοκίνητο, πηγαίνω στα Μάσαρη, διαπιστώνω προσωπικά την εγκυρότητα του τηλεφώνου και σε δυο λεπτά χτυπά το τηλέφωνο.
Ήταν η ίδια η ανεψιά που έγινε καλά, και ήθελε να ευχαριστήσει όλους τους συγγενείς που προσεύχονταν για τη σωτηρία της και να τους πει, ότι σε λίγο θα γυρίσει από την Αθήνα.
Πραγματικά, σε τρεις μέρες το κοριτσάκι γύρισε στο χωριό, τελείως καλά, υμνώντας και δοξολογώντας το Θεό, κι ευχαριστώντας τον Άγιο Δημήτριο, που μεσολάβησε για τη σωτηρία της !
3 ) Η Μαρία Παπαδημητρίου, από τα Μαριτσά, μόνιμος κάτοικος της Αυστραλίας, βλέπει με την οικογένεια της τον Δημήτριο το 1995...
Συνεχίζοντας την καταγραφή των θαυμαστών έργων του Δημητρίου στην Περιφέρεια της Δωδεκανήσου, αφήνουμε τον Μανώλη Χατζηπαναγιώτου να μας αφηγηθεί ένα ακόμη περιστατικό που συνέβηκε σε μια οικογένεια από τα Μαριτσά, που διαμένει μόνιμα στην Αυστραλία.
«Ένα απόγευμα του Ιουλίου του 1998 και περί ώρα έξι, καθώς βρισκόμουν στο Εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου και περιποιόμουν τα λουλούδια, καταφθάνει ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο με τέσσερα άτομα, άγνωστα τελείως σε μένα. Βγαίνουν από το αυτοκίνητο, πλησιάζουν και ζητούν την άδεια να μπουν στο Μοναστηράκι και να προσκυνήσουν. Ύστερα από τη δική μου συγκατάθεση μπαίνουν, ανάβουν κεριά, ρίχνουν τον οβολό τους, προσκυνούν και προσεύχονται για ώρα αρκετή. Βγαίνοντας έξω, κάθισαν στην αυλή με εμφανή τη χαρά και τη Χριστιανική γαλήνη, που καταλαμβάνει κάθε πιστό που επικοινωνεί με τους Αγίους και χωρίς να τους ερωτήσω μου λένε:
---«Μπράβο κύριε, συγχαρητήρια! Κάνατε μια θεάρεστη πράξη κτίζοντας αυτό το Μοναστήρι σ' έναν Άγιο που είναι ζωντανός. Μακάρι να μπορούσαν και άλλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα σας. Όμως ακούστε τώρα γιατί ήρθαμε εδώ, να προσκυνήσουμε τον Άγιο» (Μιλούσε η γυναίκα και συνέχισε).
«Εγώ είμαι από τα Μαριτσά και μένω μόνιμα στην Αυστραλία. Έρχομαι όμως συχνά στην Ελλάδα οικογενειακώς, κάθε τρία με τέσσερα χρόνια. Κάθε φορά που ερχόμαστε στην Πατρίδα σταματάμε για λίγες μέρες στην Αθήνα και από θρησκευτική συνήθεια επισκεπτόμαστε τα διάφορα
Μοναστήρια.
Πριν τέσσερα χρόνια, ως συνήθως, μόλις ήρθαμε στην Αθήνα αποφασίσαμε να εκπληρώσουμε κάποιο τάμα προσκύνησης προς την Αγία Ειρήνη, τήν Χρυσοβαλάντου. Πήραμε λοιπόν το δρόμο και περιμέναμε ΤΑΧΙ. Μάταια όμως, ΤΑΧΙ δεν υπήρχε και όσα περνούσαν από κοντά μας κανένα δεν σταματούσε, προφασιζόμενα πως έχουν άλλο προορισμό.
Αποφασίζουμε τότε να πάμε στο σταθμό, για να βρούμε ευκολότερα ΤΑΧΙ. Όλα ήταν πιασμένα και απογοήτευση άρχισε να μας καταλαμβάνει. Παρακαλέσαμε το Θεό να μας στείλει κάποιο σωστό άνθρωπο, να μας μεταφέρει στη Μονή.
Πραγματικά σε λίγο, βλέπουμε μπροστά μας ένα νεαρό ταξιτζή, να στέκεται μπροστά από το ΤΑΧΙ και να περιμένει. Μας φάνηκε παράξενος και ιδιόρρυθμος, γιατί είχε μακριές φαβορίτες και παντελόνι καμπάνα. Επιπλέον όμως, μας έκανε εντύπωση το ήρεμο βλέμμα του και η απεριόριστη καλοσύνη του. Χωρίς να του πούμε τίποτα, μας πλησιάζει και μας λέει:
---«Ελάτε περάστε. Εγώ θα σας πάω στη Μονή που θέλετε!» ,
Παραξενευτήκαμε και χωρίς καν να το σκεφτούμε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Όλα ήταν περίεργα, παράξενα και θαυμαστά με τον ιδιόμορφο αυτόν ταξιτζή.
Κάθε λεπτό έκανε το σταυρό του και κάθε 500 μέτρα μας έλεγε για τις Εκκλησίες και τους Ναούς που συναντούσαμε. Τέτοιο άνθρωπο, σε τέτοια δουλειά και σε τέτοια πόλη, πρώτη φορά συναντούσαμε! Μετά πορεία αρκετού χρόνου, ύστερα από μια θαυμάσια διαδρομή και μέσα σε μια σπάνια θρησκευτική ατμόσφαιρα, που ποτέ δεν μας είχε ξανασυμβεί, φθάσαμε στον προορισμό μας.
Πριν πάμε στο Μοναστήρι, τον παρακαλέσαμε να μας περιμένει για τον γυρισμό και τον ρωτήσαμε, τι χρωστάμε.
Εκείνος προσποιήθηκε, ότι κι αυτός θα προσκυνήσει την Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου και μας είπε, πως χρωστάμε μόνο 700 δραχμές. Μας φάνηκε παράξενο, διότι οι άλλοι ταξιτζήδες για το 1/3 της διαδρομής ήθελαν 5.000 έως 7.000 χιλιάδες δραχμές. Εμείς του δώσαμε 1.000 δραχμές και του είπαμε, πως μετά θα του πληρώσουμε τον γυρισμό.
Ζήτησε να μας δώσει τα ρέστα, αλλά δεν δεχτήκαμε. Μπήκαμε στη Μονή καί εκπληρώσαμε το χρέος μας. Εκείνος άφησε όλα χρήματα που του δώσαμε στο παγκάρι, άναψε κερί και προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα.
Στόν γυρισμό έγινε το ίδιο, ενώ εμείς δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τη συμπεριφορά αυτού του παράξενου ταξιτζή. Μόλις φτάσαμε, ζητήσαμε να τον πληρώσουμε, αλλά δεν δέχτηκε με κανένα τρόπο λέγοντας:
---«Δεν θέλω χρήματα! Άλλωστε με πληρώσατε με την πράξη σας!»
Μας χαιρέτησε και ξαφνικά έγινε άφαντος !!!
Την άλλη μέρα ήρθαμε στη Ρόδο, μείναμε όλο το καλοκαίρι και όταν τελείωσαν οι διακοπές, γυρίσαμε πάλι στην Αυστραλία. Κάποια μέρα, ύστερα από αρκετό καιρό, μια φίλη μας έφερε ένα βιβλίο, που περιείχε τόν βίο και τα θαύματα κάποιου νέου Αγίου, του οποίου τα λείψανα ευωδιάζουν. Όταν το άνοιξα και είδα την εικόνα, αμέσως ταράχτηκα, γιατί είδα, πως ο Άγιος αυτός ήταν ο ταξιτζής που μας μετέφερε πριν μερικό καιρό στη Μονή της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου.
Περίμενα και ήρθαν ο άνδρας μου και ο γιος μου, για να βεβαιώσω τοις διαπιστώσεις μου! Πραγματικά, όταν είδαν τις εικόνες του βιβλίου, έμειναν έκπληκτοι, γιατί και αυτοί, με τη σειρά τους, αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Αγίου τον ταξιτζή!
Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, γιατί ο Θεός μας αξίωσε να γνωρίσουμε τον Νεοφανή τούτο Άγιο. Έτσι μόλις ξαναήρθαμε στη Ρόδο, ζητήσαμε να μάθουμε περισσότερα για τον Άγιο Δημήτριο τον Λέκκα και να επισκεφτούμε το Εκκλησάκι του, που βρίσκεται, όπως μάθαμε, στο χωριό σας. Αυτό και κάναμε...
Δοξολογούμε και πάλι το Θεό, που μας βοήθησε να έρθουμε και να προσευχηθούμε στο, Μοναστήρι του Αγίου, τον οποίο παρακαλούμε να μεσιτεύει στον Κύριο για τη σωτηρία μας.
4) Η Χρυσάνθη Καϊλακή από τη Μαλώνα διηγείται την παρουσία και βοήθεια του Δημητρίου σε κάποιο θαυμαστό περιστατικό...
---«Στις αρχές του 2000, η νύμφη μου ήταν έγκυος και σε λίγο καιρό θα γεννούσε. Όμως συνέβη κάτι το περίεργο. Ενώ βρισκόταν προς τους τελευταίους μήνες, δυστυχώς δεν είχε πάρει το βάρος που έπρεπε, με αποτέλεσμα να ανησυχεί όλη η οικογένεια και οι συγγενείς. Ο ίδιος ο θεράπων ιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει το παράξενο τούτο γεγονός. Η κατάσταση έφτασε σε πολύ ανησυχητικό σημείο, όταν η μάνα του παιδιού έχασε βάρος και το ίδιο πήρε μόνο 1 κιλό.
Έφτασε ο έβδομος μήνας και όλοι περίμεναν με αγωνία τις εξελίξεις, διότι τέτοια περίπτωση δεν είχε ξαναπαρουσιαστεί. Η μάνα ήταν τόσο αδύνατη, που δεν παρουσίαζε καθόλου εικόνα εγκύου γυναίκας.
Όλοι μας εναποθέσαμε τις ελπίδες μας προς το Θεό. Αρχίσαμε να παρακαλούμε τον Άγιο Γεώργιο, τον Πολιούχο του χωριού και τον Άγιο Νικόλαο, να μεσιτεύσουν προς τον Πανάγαθο Κύριο, για να γεννηθεί σωστό και υγιές παιδί!
Οι μέρες περνούσαν και δυστυχώς οι φόβοι και οι ανησυχίες μας είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Μόλις ήρθε ο όγδοος μήνας οι προβληματισμοί μας γρήγορα δικαιώθηκαν.
Η νύμφη μου αισθάνθηκε επίμονες ενοχλήσεις και αναγκαστήκαμε να τη μεταφέρουμε στο νοσοκομείο. Εκεί αφού της έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις, διαπιστώθηκε πρόωρος τοκετός.
Η αγωνία και ο φόβος ήταν έκδηλα στα πρόσωπα όλων των συγγενών περιμένοντας τις εξελίξεις. Η κρίσιμη ώρα του τοκετού έφτασε!
Όλο το βράδυ καθόμουν δίπλα στο κρεβάτι της, παρακαλώντας τους Αγίους να βοηθήσουν. Με δάκρυα στα μάτια ικέτευα τον Άγιο Γεώργιο και τον Άγιο Νικόλαο να μεσιτεύσουν στο Θεό για να γεννήσει κανονικά η νύμφη μου.
Κάποια στιγμή και ενώ ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου, βλέπω να ανοίγει η πόρτα του νοσοκομειακού δωματίου και να παρουσιάζονται μπροστά μου οι δυο γείτονες μου, Γεώργιος και Νικόλαος, χαρούμενοι και γελαστοί λέγοντας μου :
---«Χρυσάνθη, μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε μια χαρά! Όλα θα γίνουν όπως επιθυμείς! Φέραμε τον Δόκτορα Τζίμη! Τον κατάλληλο γιατρό. Αυτός θα ξεγεννήσει την νύφη σου ! Αυτός θα βοηθήσει το μικρό να ζήσει !»
Μόλις τελείωσαν αυτά, παρουσιάζεται στη μέση τους ο Άγιος Δημήτριος ! Τον γνώρισα αμέσως.
Φορούσε την άσπρη μπλούζα του γιατρού, κρατώντας στο ένα χέρι το ακουστικό και στο άλλο τον Σταυρό.
Στέκεται μπροστά μας και λέει:
---«Μην ανησυχείτε! Σε λίγο θα γεννήσει φυσιολογικά ένα μικρό αγοράκι, το οποίο θα μεγαλώσει γρήγορα και θα το καμαρώνετε!»
Τόσο πολύ χάρηκα κι ενθουσιάστηκα, που πετάχτηκα πάνω ξαφνιασμένη.
Σε λίγη ώρα γέννησε η νύμφη μου ένα χαριτωμένο μωράκι 2,5 κιλών, προς έκπληξη όλων των συγγενών, επειδή δεν μπορούσαν να φανταστούν πως μέσα σ' αυτή την ανύπαρκτη κοιλιά βρισκόταν ένας φυσιολογικός οργανισμός.
Σήμερα το παιδί τούτο είναι ένα πανέμορφο αγοράκι, ίσο και ίδιο με το μεγαλύτερο ξαδελφάκι του, που το χαίρονται και το καμαρώνουν οι γονείς του.
Όλα λοιπόν έγιναν όπως τα είπε ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης, πού ήλθε με την συνοδεία των δύο Αγίων του χωριού, πού ήσαν ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Νικόλαος εκείνο το βράδυ του τοκετού !
5) Ο Νεοφανής Δημήτριος επεμβαίνει και σώζει τον Παναγιώτη Έλενα, βαριά τραυματισμένο νεαρό από το χωριό της Ρόδου, τά Κοσκινού...
Ο Παναγιώτης, ζωηρός, δραστήριος και ανήσυχος, όπως όλα τα παιδιά της σύγχρονης κοινωνίας, με τις δελεαστικές προκλήσεις και τις απαιτήσεις της, είχε μεγάλη αγάπη προς τα σπορ και ιδιαίτερα προς τις μηχανές μεγάλου κυβισμού, που χρησιμοποιούνται στους αγώνες.
Επιδέξιος μοτοσυκλετιστής, παιδί με άφθονα χαρίσματα και σπάνιες ικανότητες, πραγματοποιούσε συχνά δοκιμαστικές ασκήσεις με θεαματικές φιγούρες,, που εντυπωσίαζαν τους θεατές. Θέλησε λοιπόν, προκειμένου να είναι πανέτοιμος στους προσεχείς αγώνες, να πραγματοποιήσει τις τελευταίες δοκιμαστικές ασκήσεις σε ανώμαλο δρόμο.
Σε κάποια στιγμή και ενώ πια είχε τελειώσει και τον τελευταίο γύρο κι επιχειρούσε τις πιο θεαματικές επιδείξεις του, άγνωστο για ποια αιτία, χάνει τον έλεγχο της μηχανής και πέφτει με ταχύτητα στο σκληρό έδαφος; κτυπώντας θανάσιμα στο κεφάλι.
Οι παραβρισκόμενοι έμειναν άφωνοι και κατατρομαγμένοι έτρεξαν κοντά του. Βλέπουν τον νεαρό, ακίνητο, αμίλητο, αναίσθητο, έχοντας τα σημάδια ανθρώπου που ψυχορραγεί. Μεταφέρεται αμέσως, χωρίς καθυστέρηση στο Νοσοκομείο, όπου μετά από τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, οι γιατροί συνιστούν την μετάβαση του στην Αθήνα, διότι η κατάσταση ήταν αρκετά κρίσιμη. Εκεί, οι Πανεπιστημιακοί γιατροί, διαπιστώνοντας το επείγον της κατάστασης, αποφασίζουν να χειρουργηθεί αμέσως, για να κρατηθεί έστω για λίγο στη ζωή.
Καλούν τους γονείς, αναγγέλλουν τα δυσάρεστα και ζητούν τη συγκατάθεση τους για τη σοβαρή εγχείριση, που πρέπει να πραγματοποιηθεί το ταχύτερο δυνατό. Οι γονείς, μη έχοντας άλλη επιλογή, δέχονται να γίνει η επέμβαση, παρακαλώντας τους γιατρούς να καταβάλουν όλες τους τις δυνάμεις, για να σωθεί το παιδί τους.
Ύστερα από πολύωρη χειρουργική επέμβαση, βγαίνουν κατάκοποι οι γιατροί από το χειρουργείο, καλούν τους γονείς και τους ανακοινώνουν τα εξής:
«Η κατάσταση του παιδιού είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Βέβαια η εγχείριση σημείωσε μεγάλη επιτυχία, αλλά ο οργανισμός του ασθενή θα παραμείνει σε καταστολή τουλάχιστο 6 μήνες, αν τελικά ζήσει. Έχουν πάθει σοβαρή ζημιά ζωτικά εγκεφαλικά κέντρα, που δύσκολα θα θεραπευτούν. Εμείς ότι είχαμε να κάνουμε το πράξαμε, από εδώ και πέρα πλέον τα πάντα εναπόκεινται στη δύναμη του Θεού…
Από την στιγμή εκείνη αρχίζουν οι προσευχές και οι δεήσεις προς το Θεό, μέσω του Αγίου Δημητρίου, του γιατρού. Οι συγγενείς στη Ρόδο και οι συνοδοί στην Αθήνα προσεύχονται και παρακαλούν τον Δημήτριο, ως γιατρός που ήταν, να μεσιτεύσει προς τον Κύριο για να γίνει το παιδί τους καλά.
Πραγματικά, από τη δεύτερη κιόλας ημέρα, ο νεαρός άρχισε να παρουσιάζει μεγάλη βελτίωση, μέχρι σημείου που οι γιατροί, έκπληκτοι, αναγκάζονται να ξανακαλέσουν τους γονείς και να τους ανακοινώσουν τα ευχάριστα νέα λέγοντας:
«Κύριοι, αυτό που συμβαίνει στην κλινική μας με το γιό σας, γίνεται για πρώτη φορά. Ενώ εμείς διαγνώσαμε, πως η κατάσταση του μικρού ήταν εξαιρετικά κρίσιμη και μη αναστρέψιμη, ξαφνικά διαπιστώσαμε τεράστια βελτίωση, μέχρι σημείου που να είμαστε σε θέση να σας διαβεβαιώσουμε, πως έτσι που πηγαίνει, σε λίγες μέρες θα φύγετε για τη Ρόδο. Αυτό που συνέβη στο παιδί σας είναι ανεξήγητο και πρωτοφανές. Κάποιο άγιο είχε το παιδί σας και το έκανε καλά.»
Αυτά είπαν οι γιατροί κι έτσι πραγματικά έγινε. Το παιδί σιγά - σιγά άρχισε να αναλαμβάνει και σε λίγες ημέρες γύρισαν όλοι στο χωριό.
Οι ευγνώμονες γονείς σε λίγες ημέρες πήγαν να προσκυνήσουν, να ευχαριστήσουν τον Άγιο και να δοξολογήσουν τον Πανάγαθο Κύριο, που έσωσε το παιδί τους από βέβαιο θάνατο.
Πραγματικά ένα ωραίο απόγευμα και υστέρα από ένα προγραμματισμένο ραντεβού καταφθάνουν οι συγγενείς του νεαρού στο Μοναστήρι για προσευχή. ι
Χαρακτηριστική και συγκινητική ήταν η εικόνα που παρουσίασε η ευσεβέστατη μητέρα του παιδιού, όταν έφτασε στην πόρτα της Μονής.
Γονατιστή προσπάθησε να φτάσει στο εσωτερικό του Μοναστηρίου, διανύοντας απόσταση περισσότερο από 50 μέτρα, πάνω σε σκληρή τσιμεντένια επιφάνεια. Όταν πλησίασε στην είσοδο και είδε ο κτήτορας τα πόδια της ματωμένα, της λέει:
---«Κυρία μου! Ελάτε να σας περιποιηθούμε τις πληγές και να σας σκουπίσουμε το αίμα»
Εκείνη με ευγένεια και καλοσύνη απάντησε:
---«Όχι! Ευχαριστώ. Ας τρέχει το αίμα... Δεν με ενοχλεί, γιατί είναι το αίμα που πρέπει να δώσω στον Άγιο, που με τις πρεσβείες του, μου έσωσε το παιδί.»
Αφού προσευχήθηκαν όλοι στον Άγιο και δόξασαν τον Παντοδύναμο Κύριο, έφυγαν δίνοντας τη διαβεβαίωση, πως θα ξανα-επισκευθούν το Μοναστήρι για να τελέσουν νυκτερινή Θεία Λειτουργία με Αρτοκλασία…
6) Παράδοξη εμφάνιση του Δημητρίου ως γέροντα, στην Χαρίκλεια Χατζηκωνσταντίνου...
Το Πάσχα του 2001, η Χαρίκλεια Χατζηκωνσταντίνου του Σάββα καλεί στο σπίτι της τον κτήτορα του Μοναστηριού Μανώλη Χατζηπαναγιώτου στον οποίο διηγείται την παρακάτω ιστορία:
«Μανώλη, εδώ και αρκετό καιρό μου συνέβη κάποιο περιστατικό, το οποίο ειλικρινά με συγκίνησε, με συντάραξε, και άλλαξε σημαντικά τη ζωή μου. Όμως λόγοι καθαρά προσωπικοί, που οφείλονται στη σκέψη, ότι πιθανόν να παρεξηγηθώ και να θεωρηθώ παράλογη, δεν τολμούσα να το αποκαλύψω σε κανένα.
Ήταν 3 η ώρα το απόγευμα, παραμονή των Χριστουγέννων του 2000. Ερχόμουνα μόνη μου με το ιδιωτικό μου αυτοκίνητο από τη Ρόδο για τήν Μαλώνα.
Από τη στιγμή που ξεκίνησα και καθ΄ όλη την διαδρομή μέχρι τον Αρχάγγελο, στο μυαλό μου τριγύριζαν εικόνες διάφορων Αγίων και με πολιορκούσαν άφθονες χριστιανικές σκέψεις και ιδέες. Κάποια στιγμή και ενώ πια είχα μπει στα όρια του Δήμου Αρχαγγέλου και συγκεκριμένα 150 περίπου μέτρα μετά το πρώτο πρατήριο βενζίνης, παρουσιάζεται μπροστά μου, στη δεξιά μεριά του δρόμου, κάποιος ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος με επίμονα νοήματα μου λέει να σταματήσω.
Εγώ επειδή, όταν είμαι μόνη μου στο αυτοκίνητο, δεν σταματώ σε άγνωστους ανθρώπους, σκέφτηκα στην αρχή να τον παραβλέψω και να συνεχίσω την πορεία μου. Όμως μου ήταν αδύνατο να τον προσπεράσω, διότι σήκωσε τα χέρια του και ήταν έτοιμος να μπει στο δρόμο, για να με εμποδίσει. Ελάττωσα την ταχύτητα, τον πλησίασα και τον ρώτησα, τι ακριβώς θέλει.
Εκείνος κρατώντας στο ένα χέρι ένα καλαθάκι με φυτά λουλούδια και στο άλλο χέρι ένα μπαστουνάκι, με ήρεμο και γαλήνιο πρόσωπο, που πραγματικά ακτινοβολούσε καλοσύνη και αγιότητα μου λέει:
---«Για πού πηγαίνεις, παιδί μου;»
Του απαντώ:
----Γιά την Μαλώνα, κύριε.»
«Μήπως γνωρίζεις τον Μανόλη Χατζηπαναγιώτου;»
Σε θετική μου απάντηση, λέει:
---«Πρίν μερικές μέρες ο άνθρωπος αυτός κινδύνευσε, από την καρδιά του και μπήκε στην εντατική μονάδα του Νοσοκομείου σας. Όμως τώρα βγήκε, και βρίσκεται στο χωριό και πρέπει να πάω να τον επισκεφθώ οπωσδήποτε!»
Ακούγοντας αυτά και βλέποντας τη γαλήνια μορφή αυτού του παράξενου ανθρώπου, προσπαθούσα να θυμηθώ ποιός ήταν και που τον έχω ξαναδεί! Σε κάποια στιγμή του απαντώ, ότι την οικογένεια του τη βλέπω συχνά, τον ίδιον όμως έχω αρκετές μέρες να τον συναντήσω, παρόλο που καθημερινά περνά δυο φορές από το σπίτι μου για το Μοναστήρι του.
---«Μπορείς να με πάρεις μαζί σου, για να τον δω;», μού λέει.
Εγώ, χωρίς κανένα φόβο και ενδοιασμό, για πρώτη φορά, ανοίγω την πόρτα και συνεχίζουμε την πορεία και τον διάλογο.
Από τη στιγμή που κάθισε στο κάθισμα, ο μυστηριώδης τούτος άνθρωπος, ένα παράξενο κι έντονο άρωμα λουλουδιών πού όμως, όμοιό του δεν έχω μέχρι σήμερα συναντήσει, πλημμύρισε το εσωτερικό του αυτοκινήτου.
«Ο Μανώλης, παιδί μου, συνεχίζει να λέει, έχει κτίσει ένα Μοναστήρι για τον Δημήτριο τον Λέκκα στη Μάλωνα, πριν μερικά χρόνια. Πηγαίνω λοιπόν να τον επισκεφθώ και να φυτέψω αυτά τα λουλούδια στην αυλή του.
---«Ναι κύριε, το Μοναστηράκι το ξέρω, γιατί περνώ συχνά από εκεί, σας λέω είναι πάρα πολύ ωραίο με θαυμάσιο κήπο και άφθονα μυρωδάτα λουλούδια»
Καθώς πλησιάζαμε στη διασταύρωση για την Μαλώνα, ο συνομιλητής μου φαινόταν ανήσυχος και ταραγμένος, σαν κάτι να ξέχασε.
Κι ενώ ετοιμάζομαι να στρίψω για την Μαλώνα, γυρίζει με παρακλητικό ύφος και μου λέει:
---«Σταμάτα, παιδί μου, εδώ. Αρκετά! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Γεια σου!»
Ανοίγω την πόρτα και μόλις κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, στο δεξιό μέρος του δρόμου, γίνεται άφαντος !!!
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση και βγήκα αμέσως κι εγώ για να δω, πού επιτέλους πήγε. Φοβόμουν μάλιστα, πως λόγω της ηλικίας του, έπεσε.
Όμως δυστυχώς, δεν ήταν πουθενά, μάταια έψαχνα, άδικα φώναζα...
Ο ηλικιωμένος κύριος είχε εξαφανιστεί, μεγαλώνοντας την αγωνία μου και θεριεύοντας τους προβληματισμούς μου. Από την ώρα εκείνη κάτι άλλαξε μέσα μου, κάτι καινούργιο μπήκε στη ζωή μου, γιατί πίστευα, πώς ο γέροντας αυτός που είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω, δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, αλλά ένας από τους προστάτες Αγίους του χωριού μας…
Ήθελα πραγματικά εδώ και 4 μήνες, κύριε Μανώλη, να σου διηγηθώ αυτό το περιστατικό και δεν τολμούσα, γιατί όπως σου εξήγησα, φοβόμουν μήπως παρεξηγηθώ. Όμως σήμερα που είναι μιά μεγάλη μέρα της Χριστιανοσύνης, αποφάσισα να σου το αποκαλύψω, για να ξαλαφρώσω».
Όταν τελείωσε την αφήγηση της η Χαρίκλεια, ο Μανώλης γεμάτος χαρά και ανείπωτη θρησκευτική συγκίνηση αναφωνεί:
«Σ΄ ευχαριστώ, Άγιε Δημήτριε, που έκαμες πάλι το θαύμα σον. Τώρα λύθηκε το μυστήριο! Τώρα αποκαλύφθηκε ποιός ήταν εκείνος πού φύτεψε το παράξενο και πρωτόγνωρο λουλούδι στην άδεια γλάστρα του Μοναστηριού...»
Κι εξήγησε στην Χαρίκλεια, ότι εκείνη τη περίοδο, που αυτή είδε και συνομίλησε με τον ηλικιωμένο κύριο, βρέθηκε σε μια άδεια γλάστρα του Μοναστηρίου, φυτεμένο ένα ωραιότατο αρωματικό λουλούδι, το οποίο υπάρχει ακόμα και μέχρι σήμερα πού τα λέμε αυτά, 6 Απριλίου 2001. ( Το λουλούδι αυτό είναι κλειστό την ημέρα. Ανοίγει προς το βράδυ και μοσχοβολάει. Έχει μάλιστα κατακλείσει όλον τον χώρο. )
Σηκώθηκαν, έκαμαν το σταυρό τους κι ευχαρίστησαν τον Κύριο; που έστειλε για μια ακόμα φορά τον Άγιο στο χωριό με τους θρησκευόμενους κατοίκους.
Τελειώνοντας εδώ την αναφορά μας στα θαυμαστά έργα του Νεοφανούς Δημητρίου, θα μπορούσαμε ακόμα να καταγράψουμε, πλείστες όσες πληροφορίες και μαρτυρίες, τις οποίες αποκομίσαμε τόσο από την σεβάσμια μητέρα του, από συγγενείς, γνωστούς και συμμαθητές του, όσο και ιδιαίτερα από τα προαναφερθέντα βιβλία του Θεολόγου π. Ιωάννη Ροβίθη, αλλά και του Ιερομόναχου Εξομολόγου του Αγίου του π. Αντωνίου Μορφέσση, για να αποδείξουμε την μοναδικότητα του χαρακτήρα του Δημητρίου και την ιδιαιτερότητα της ολιγόχρονης ζωής του…
Διάφορα άλλα θαύματα...
" Εμφανίσθηκε ξαφνικά ένας νεαρός γιατρός, ντυμένος κάτασπρα, καί είπε:
--«Δέν έχεις τίποτα. Η καρδιά σου είναι σαν μικρού παιδιού. Μακάρι να ήταν έτσι κι η δική μου», κι εξαφανίστηκε...!
Λέγομαι EΛΕΝΗ ΤΕΖΑΡΗ και μένω μόνιμα στο Σίντνεϋ της Αυστραλίας. Κατάγομαι από την Κάλυμνο.
Θα ήθελα ν’ αναφέρω δύο θαύματα του ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ (ΛΕΚΚΑ), που συνέβησαν στην οικογένειά μας. Ήρθα στην Αυστραλία πριν 52 χρόνια. Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες στην εδώ ζωή μου, μη γνωρίζοντας την τοπική γλώσσα. Αρρώστιες, Νοσοκομεία και τον θάνατον ακόμη. ΔΟΞΑΖΩ ΤΟΝ ΘΕΟΝ και τον ευχαριστώ για όλα.
Πριν από 20 με 22 χρόνια αρρώστησα βαριά και οι γιατροί δεν μπορούσαν να μου προσφέρουν βοήθεια. Έτσι με εγκατέλειψαν, λέγοντας μου, «εσύ δεν είσαι άρρωστη. Ασχολιόμαστε με αυτούς πού μας έχουν ανάγκη...».
Εγώ όμως βασανιζόμουν και υπέφερα. Δέκα μήνες ήμουν στο κρεβάτι, με τέσσερα παιδιά, εκ των οποίων το ένα ολοκληρωτικά ανάπηρο. Σερνόμουν από τους πόνους, έπρεπε όμως να τα υπηρετώ. Είχα στο σπίτι μου το βιβλίο τού Αγίου Δημητρίου του γιατρού (Λέκκα),
Μου το είχε δώσει μία γνωστή μου από χρόνια, αλλά δεν τον πίστευα και γι’ αυτό δεν το είχα διαβάσει μέχρι τότε. Μια μέρα, η θεία μου, νύφη τής μητέρας μου από τον αδελφόν της, πολύ Χριστιανή γυναίκα, που μ’ επισκεπτόταν συχνά, μου έφερε την Εικόνα Του, αλλά εγώ της είπα:
--«Θεία μου, τι να την κάνω, αφού δεν τον πιστεύω ;»
Κι εκείνη μου λέει:
--«Βάλε την Εικόνα Του κάτω από το μαξιλάρι σου και θα δεις, ότι θα σε κάνει καλά.»
Στην απελπισία μου, έκανα ό,τι μου συνέστησε καί είπα:
--«Δείξε μου, σε παρακαλώ, σημάδι να σε πιστέψω, για να μη νιώθω ενοχές».
Εκείνο το βράδυ, λίγο πριν αποκοιμηθώ, με κλειστά τα μάτια κι ενώ ακόμα ήμουν ξύπνια, νιώθω ένα παλικάρι να με σκεπάζει μέχρι πάνω το κεφάλι μου. Ανοίγω τα μάτια μου, αλλά δεν υπήρχε κανένας στο δωμάτιο.
Κατάλαβα όμως, πως ήταν ο Άγιος Δημήτριος ο γιατρός.
Έβγαλα αμέσως την Εικόνα Του από το μαξιλάρι μου, δόξασα τον Θεό, έκανα τον σταυρό μου και την φίλησα από ευγνωμοσύνη, που με αξίωσε να τον πιστέψω.
Σε λίγο έρχεται ο σύζυγός μου. Του λέω:
--Εσύ ήρθες προηγουμένως και με σκέπασες;
---Όχι, μου απαντά.
Του εξήγησα, λοιπόν τι μου συνέβη και πως ήμουν βέβαιη, ότι έγινε θαύμα. Είναι πράγματι Άγιος ο Δημήτριος ο γιατρός, του είπα.
Τότε έμενε και η μητέρα μου μαζί μας, για να με βοηθάει. Γερόντισα βασανισμένη. Μεγάλωσε επτά παιδιά, με φτώχεια, πόλεμο κακουχίες. Είχε και τον πατέρα μας κατάκοιτο για επτά χρόνια. Είχε πάθει συμφόρηση και του έμεινε μεγάλη αναπηρία. Πολύ τυρανισμένη και κουρασμένη γυναίκα!
Η καρδιά της δεν άντεξε όλ’ αυτά κι από χρόνια έπινε φάρμακα. Τώρα τη βασάνιζε κι ο δικός μου καημός. Φοβόταν πως θα πεθάνω και θ’ αφήσω το σύζυγό μου και τέσσερα ορφανά, από τα οποία το ένα ανάπηρο.
Δεν άργησε, λοιπόν, από τον μεγάλο πόνο, ν’ αρρωστήσει κι εκείνη βαριά. Με ασθενοφόρο την μετέφεραν στο Νοσοκομείο, με σοβαρό καρδιακό επεισόδιο κι εγώ στο κρεβάτι προσευχόμουν να μην αφήσει ο Θεός να πεθάνει εξαιτίας μου.
Ενώ την ετοίμαζαν για τις εξετάσεις, την πλησίασε ένας νεαρός γιατρός, ντυμένος κάτασπρα, λεπτός, στο ανάστημα του συζύγου μου και της είπε:
--«Δεν έχεις τίποτα. Η καρδιά σου είναι σαν μικρού παιδιού. Μακάρι να ήταν καί η δική μου έτσι...». Καί λέγοντας αυτά εξαφανίστηκε !!!
Όμως εκείνη τον γνώρισε, από τη φωτογραφία που υπάρχει έξω από το βιβλίο του. Ήταν ο γιατρός Δημήτριος Λέκκας. Όταν ολοκλήρωσαν οι γιατροί τις εξετάσεις που της έκαναν, της είπαν το ίδιο:
--«Έχεις καρδιά μικρού παιδιού» και της έκοψαν όλα τα καρδιοφάρμακα.
Έκτοτε έζησε άλλα 20 χρόνια χωρίς αυτά, και κατάλαβε, ότι ο Άγιος Δημήτριος ο Νεοφανής τη βοήθησε, γιατί είναι τόσο πονόψυχος, κι ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Εγώ άργησα να θεραπευθώ, αλλά έγινα καλά. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ, που μας στέλνει τους Αγίους και μας θεραπεύουν, ανταπροκρινόμενοι στα αιτήματα του καθενός μας, όταν τους επικαλούμαστε με πίστη.
Έχω τα βιβλία του με τον βίον καί την Παράκλησή Του, στα Ελληνικά και στα Εγγλέζικα και τα φυλάω για τα παιδιά μου. Ας είναι δοξασμένο τ’ όνομά Του στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!
ELENI TEZARI
17 CHALLIS AV. DULWICH
HILL Ν.Σ.W. 2203. - AUSTRALIA
Περισσότερα ΕΔΩ :
https://agiosdimitrioslekkas.blogspot.gr/