ΤΙ ΛΕΓΑΝΕ ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ και
ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ…
Το κεφάλαιο αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί σ' αυτό ομιλούν οι άνθρωποι που υπήρξαν Εξομολόγοι του Αγίου. Παραθέτουν με ευθύνη τις θέσεις των αφού αυτοί ήταν εκείνοι που είχαν την ευθύνη και τη δυνατότητα να ερευνήσουν επισταμένως τον πνευματικό κόσμο του υιού των και επομένως να έχουν γνώσιν του προσώπου του.
Θα έχει παρατηρήσει ο ευσεβής αναγνώστης, ότι όλοι εκείνοι που λασπολογούν ανεύθυνα κατά του προσώπου του Αγίου αποφεύγουν να λάβουν σαφή θέση έναντι των θέσεων των Εξομολόγων τού Δημητρίου. Τούτο είναι στοιχείο που αποδεικνύει την ανευθυνότητα των πολεμίων του αγίου, καθ' όσον, αντιπαρέρχονται εθελοτυφλούντες την αξία και την αποδεικτική ισχύ των μαρτυριών αυτών.
Ο καλόπιστος αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι οι μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα που αναφέρονται στο σεπτό πρόσωπο του Δημητρίου είναι πλέον τόσα πολλά και τόσον ισχυρά ώστε πλέον οι πολέμιοι του αγίου, εάν θέλουν να είναι τίμιοι με τον εαυτόν των, θα πρέπει αφ' ενός μεν να καταρρίψουν μία προς μία τις μαρτυρίες, αφ' ετέρου δε να αμφισβητήσουν με λόγο θεολογικό τις θέσεις των πνευματικών του αγίου. Τακτικές, φτηνής και ανώδυνης προπαγάνδας δεν υπηρετούν την αλήθεια.
Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να ρωτήσω:
Μέχρι την ημέρα που η Εκκλησία με επίσημη πράξη επικύρωσε την αγιότητα του αγίου Νεκταρίου, ο μεγάλος αυτός άγιος, δεν επιτελούσε θαύματα;
Επίσης, μήπως απαγορευόταν, μέχρι την ημέρα εκείνη, οι πιστοί να τον ευλαβούνται ως Άγιο;
Αυτά που συμβαίνουν τώρα και αθεολόγητα είναι, και δεν έχουν επισυμβεί στο παρελθόν. Υπάρχει ένα πάθος ανερμήνευτο που καταλαμβάνει τους πολεμίους του αγίου και τους οδηγεί σε επικίνδυνες ακρότητες.
Έφθασαν π.χ. στο σημείο να ισχυρισθούν ότι ο π. Δωρόθεος Γαρνέλλης, ο οποίος έγραψε το πρώτο βιβλίο του Αγίου δεν ήταν καν κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ήταν τόση η λύπη του π. Δωροθέου —τον έπαιρναν τηλέφωνο από παντού και τον έβριζαν— ώστε δεν άντεξε.
Τυφλός επί 23 χρόνια ο π. Δωρόθεος, πάσχων από σάκχαρο, εντός ολίγων ημερών εκοιμήθηκε εν Κυρίω*.
Όμως τα κείμενα που ακολουθούν, μαρτυρούν ότι οι Πνευματικοί του Δημητρίου υπήρξαν κατ' εξοχήν άνθρωποι της νήψεως και της προσευχής.
Μετά λύπης πληροφορούμεθα, ( σημειώνεται στήν τότε έκδοση του βιβλίου καί για εκείνα τα χρόνια ) ότι και για τον π. Αντώνιο Μορφέσση, υπήρξε μία καλά συντονισμένη εκστρατεία λάσπης εναντίον του, από κάποιες αντίχριστες αρχές...
Όμως ο π. Αντώνιος έδωσε μαρτυρία πίστεως, στις παρυφές του στρατηγείου του Αντίχριστου και το μαρτύριό του υπήρξε η επιβράβευσης των μόχθων του.
Μόνον αυτοί που προσπάθησαν να εξουθενώσουν τον π. Αντώνιο, θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί σιωπούσαν για όλα και εκπειράζονται μόνον από το σταυρό της αγάπης που αγόγγυστα σήκωσε ο πατήρ αυτός.
Ως φαίνεται κανείς από όσους διακονούν την υπόθεση του Νεοφανούς Αγίου Δημητρίου δεν θα μείνει ανέγγιχτος από το μίσος των δαιμόνων…
Μετά όμως από εκείνη την τελευταία εκστρατεία λάσπης ο π. Αντώνιος Μορφέσσης έγραψε την επιστολή που ακολουθεί. Επίτηδες την παραθέτουμε στην αρχή των κειμένων που ακολουθούν για να λειτουργήσει ως εισαγωγή στον αγιοπνευματικό χώρο που εκινούνταν οι γεροντάδες Πνευματικοί του Αγίου Δημητρίου.
1) Επιστολή από την Αμερική προς την κυρία Γεωργία Λέκκα, μητέρα του Αγίου
Πενσυλβάνια 4.12.1992
«Αγαπητή κ. Γεωργία, μητέρα του Νεοφανούς Αγίου μας, χαίρε εν Κυρίω. Με θλίψιν παρακολουθώ τον διωγμό που εξαπέλυσαν κατά του Δημητρίου διάφοροι κύκλοι εις τον χώρο της Ελλάδος. Δυστυχώς οι κύριοι αυτοί ενδιαφέρονται όχι δια την αλήθεια αλλά δια την προπαγάνδα των θέσεων των.
Ως Εξομολόγος του Δημητρίου γνωρίζω καλλίτερον από κάθε άλλον τη θερμότητα της πίστεως του και τη ζώσαν σχέση του με τον Θεό. Όμως, ούτε εμένα, ούτε άλλον κανένα ρώτησαν οι κύριοι αυτοί. Ιδιαίτερα με λύπησε ο εφημέριος του Αγίου Ελευθερίου ο οποίος έχει πλήρη άγνοια και πρόθεσιν αρνητικήν. Πάντως τον λυπούμαι δια την προσπάθειά του να εμφανήσει τον Δημήτριον ως ένα αλήτην…
Θέλω να σας πληροφορήσω δι' ένα θαύμα που ο Δημήτριος ετέλεσεν εδώ σήμερον το πρωΐ. Πρόκειται για μια ζωντανή παρουσία του Αγίου.
Είχε τελειώσει η Θεία Λειτουργία και εντός του ναού ήμασταν 5 – 6 άτομα. Τόσον εγώ όσο και οι άλλοι αδελφοί. Είδαμε «Ίδίοις όμμασιν» ( με τα ίδια μας τα μάτια ) τον Άγιον.
Μπόρεσα και του είπα: «Δημήτριε, παιδί μου τί κάνεις;» «Καλά είμαι γέροντα» μου, απάντησε. «Θέλω να μου κάνεις ξενώνα για τους φτωχούς και πονεμένους, πού έρχονται από μακριά, για να βρίσκουν ένα πιάτο ζεστό φαγητό…".
Σου γράφω αυτά κ. Γεωργία γιατί γνωρίζω ότι είσθε πολύ στενοχωρημένη. Όμως δεν πρέπει. Να έχετε χαρά. Χαρά πνευματική. Το ψεύδος πάντα πεθαίνει. Η Αλήθεια μένει.
Ο Θεός μαζί σας».
π. Αντώνιος Μορφέσσης
2) ΕΠΙΣΤΟΛΗ π. Μορφέσση προς τον π. Ιωάννη Ροβίθη, συγγραφέα βιβλίου του Αγίου.
«Αγαπητέ μου πατέρα Ιωάννη , Χαίρε εν Κυρίω πάντοτε. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ ευτυχισμένο και νοιώθω χαρά μεγάλη διότι στον δρόμο της ζωής μου και μάλιστα στο ηλιοβασίλεμα, ήλθε ο τρισευλογημένος νέος Ιατρός, ο Ανάργυρος και Μυροβλήτης Δημήτριος ο εξ' Αθηνών και με περιέβαλλε με την αγάπη του, αξιώσας με, να γίνω Εξομολόγος του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή, δι' ένα ταπεινό και ελάχιστον διάκονο του θυσιαστηρίου και των μυστηρίων της Θείας Οικονομίας από την τιμή που μου έλαχε, ο άγιος αυτός των εσχάτων ημερών μας, να με έχει Εξομολόγον του.
Προφανώς είχε αγάπη και εμπιστοσύνη προς την ταπεινότητα μου. Συναισθάνομαι το μέγεθος της ευθύνης και ικετεύω τον Κύριο να με ενισχύει ώστε εν γνώσει της ασθενείας και της αμαρτωλότητάς μου, να υπηρετήσω κατά τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μου, τους πονεμένους, και όσους επικαλούνται την βοήθεια του Υψίστου Θεού δια την σωματική και ψυχική των παρηγορία. Ο Δημήτριος είναι πλησίον των Χριστιανών που με πίστη τον επικαλούνται.
Ο πόλεμος εδώ μαίνεται. Οι δυνάμεις του σκότους επιδιώκουν να εξουθενώσουν και να εξαφανίσουν κάθε ικμάδα πνευματικής ζωής. Νομίζω όμως ότι αυτό συμβαίνει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης λόγω του Αποκαλυπτικού χαρακτήρα των ημερών μας.
Ενθυμείσαι ασφαλώς τα σχετικά λόγια του Ιερομάρτυρος Ιωάννου της Σάντα Κρουζ με τον οποίον άλλωστε ο πνευματικός υιός μου Δημήτριος είχε, ως καλώς γνωρίζω, στενό και βαθύ πνευματικό σύνδεσμο.
Προχθές ακόμη, μία ομάδα σατανιστών έσφαξε, ενώπιον της θύρας του κελιού μου, ένα ελάφι και μου διεμήνυσε να υποστείλω την σημαία του πνευματικού αγώνος διότι διαφορετικά θα έχω την ίδιαν τύχη με το ελάφι αυτό…
Δεν είναι όμως μόνον οι σατανιστές. Τώρα φτιάχνουν κατηγορίες άλλες, σύμφωνα με τις οποίες θέλουν να με παρουσιάσουν αιρετικό. Θεός φυλάξει !
Όπως βλέπεις, πάτερ μου, ο Σατανάς χρησιμοποιεί κάθε μέσον και τρόπο δια την εξουθένωσή μας. Σε προειδοποιώ και σένα αγαπητέ μου Ιωάννη ώστε να ετοιμάζεις τον εαυτόν σου δια το μαρτύριο. Από την στιγμήν που γράφεις κατά του Αντίχριστου και των αντιχρίστων, θα μεθοδεύσουν και την δικήν σου εξουθένωση…
«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται ». Πολύ περισσότερο θα υβρισθείς δια την αγάπη σου προς τον Δημήτριο, το πρόσωπο του οποίου είναι ανεκδιήγητος ήττα δια τον πονηρό. Σου τα λέγω αυτά ως απάντηση εις τας εξομολογήσεις σου.
Σε θεωρώ και είσαι, πνευματικόν μου τέκνον, δια τούτο και σου λέγω τον πόνο και την αγωνία μου.
Μου γράφεις ότι οι δυνάμεις του σκότους κατάφεραν στην Ελλάδα να παραπλανήσουν τον λαό. Βεβαίως είναι λυπηρό αυτό, όμως ποτέ ένας γνήσιος και αληθινός Χριστιανός δε μισεί και δεν πολεμά έναν Άγιο. Να ελπίζεις και θα δεις ότι η αλήθεια θα αποκατασταθεί. Ο βίος του ψεύδους, είναι εφήμερος και προσωρινός. Με ρωτάς «λεπτομέρειες». 'Ο,τι ενθυμούμαι σου γράφω…»
Ο ήχος της γλυκιάς του φωνής ( του Αγίου ), δια μέσου του τηλεφώνου, έμεινε για πάντα στα αυτιά μου ως που να έλθη η ευλογημένη ώρα της αναχωρήσεως μου από τη ζωή αυτή. Έμενα εκσταστικός όταν άκουα το στόμα του, να εξωτερικεύει λόγια τα οποία είναι δύσκολο να συλλάβει ο νους του σημερινού ανθρώπου. Είχε διαυγέστατο νου και καθαρά ομιλία. Αληθινά μιλούσε με σεβασμό και πάντα τελείωνε με κάποιο βαθύ αναστεναγμό. Οπωσδήποτε θα είχε δάκρυα στα μάτια του…
Θυμάμαι ένα πρωινό, 4 ώρα, κτυπούσε πολλές φορές το τηλέφωνο μου. Επειδή είχα πολύ πόνο στο στομάχι με ενόχλησε το κουδούνισμα του τηλεφώνου. Πάνω από 40 φορές κτύπησε και δεν είχα διάθεση να σηκωθώ. Ως που άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Σήκω επάνω και πιάσε το τηλέφωνο».
Πιάνω το τηλέφωνο και ακούω τη φωνή του Ιατρού Δημητρίου να μου λέει: «Γέροντα —έτσι πάντα με αποκαλούσε— αυτή η στάση δεν είναι ωφέλιμος για την ψυχή σου διότι ίσως κάποτε χρειάζεται την βοήθειά σου κάποιος άνθρωπος, όπως και εσύ χρειάζεσαι τώρα προσευχή για τους πόνους που έχει το στομάχι σου».
Έμεινα άφωνος. Πως το γνώριζε ότι είμαι άρρωστος; Αμέσως έγινα καλά ! Μιλήσαμε περίπου μισή ώρα. Μεταξύ των άλλων μου είπε ό,τι: «την καρέκλα που κάθεσαι έπρεπε να τη δώσεις στη Θεοδώρα που τη χρειάζεται για το άρρωστο παιδί της». Έκανα τον σταυρό μου, πως το ήξερε κι΄ αυτό; Πάντα να ακούς τι σου λέγει ο άγγελος φύλακας σου.
« Ιουνίου 15, του 1993. Τα χαράματα άκουσα μέσα στο Παρεκκλήσιο το οποίο είναι συνδεδεμένο με το σπίτι μου, γλυκιά ψαλμωδία. Πήγα να δω τί γίνεται εκεί μέσα και δεν είδα τίποτα. Ξαναγύρισα στο δωμάτιο μου και πάλι άκουα την ίδια ψαλμωδία και φοβήθηκα να ξαναγυρίσω στο εκκλησάκι.
Εδώ θέλω να σας πω, ότι δε γνωρίζω πως έγινε το συμβάν αυτό. Με το σώμα μου πήγα μέσα στο εκκλησάκι, ή με το πνεύμα μου; Όνειρο ήταν ή όχι; Δεν μπορώ να πω θετικά.
Όμως τελικώς ξαναπήγα στο εκκλησάκι και αντίκρυσα τα εξής:
Και οι εκατό καρέκλες που ήσαν μέσα στο εκκλησάκι ήσαν γεμάτες από Ιερείς διαφόρων ηλικιών. Όλοι τους ήσαν ενδεδυμένοι χρυσούφαντα άμφια και μέσα στο Ιερό λειτουργούσε ένας ιερέας ο οποίος λέγεται Δημήτριος.
Τον γνώριζα από την παλαιά μου Κοινότητα γιατί λειτουργούσε στη γειτονική μου Ορθόδοξη Συριακή κοινότητα. Έφθασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας. Όλοι εκοινώνησαν των αχράντων μυστηρίων. Πλησίασα και εγώ δια να κοινωνήσω αλλά δεν μου επέτρεψε. Λυπήθηκα πολύ και κάθισα πάλι στην καρέκλα μου. Κάποια στιγμή σχεδόν θυμωμένος θέλησα να φύγω λέγοντας μέσα μου «ότι κάτι γίνεται εδώ μέσα που δεν μου αρέσει». Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά δεν μπόρεσα γιατί η καρέκλα κόλλησε στο πίσω μέρος του σώματος μου. Άρχισα να δακρύζω. Τότε έρχεται ο παπάς και μου λέγει:
«Της φιλοξενίας μην επιλανθάνεσθε. Να γίνεις καλός…».
Μου έδωσε Θεία Κοινωνία. Ξύπνησα και μέσα στο στόμα μου υπήρχε ακόμη η Θεία Κοινωνία. Τί είχε συμβεί λοιπόν;
Την προηγούμενη ημέρα ήλθε ένας Ιερεύς και μου ζήτησε ένα ελάχιστο κομμάτι από το Άγιο Λείψανο του Δημητρίου. Δεν του έδωσα διότι τον είδα σκεπτικό και επιφυλακτικό ως προς την αγιότητα του Δημητρίου. Ήλθε λοιπόν ο άγιος Δημήτριος για να μου πει, να μην κρίνω κανένα άνθρωπο, να είμαι επιεικής, και να έχω καλοσύνη.
Το εκκλησάκι το οποίο έχει χώρο δια 150 άτομα, έχει γίνει Νέα Βηθεσδά. Το λείψανο του Αγίου πηγάζει άφθονη ευωδία και θαυματουργική δύναμη. Εκατοντάδες Χριστιανοί έρχονται καθημερινά και βλέπουν τα θαυμάσια του Τριαδικού Θεού δια πρεσβειών του αγίου Δημητρίου.
Πάντα ακούω μια φωνή να μου λέγει:
«Ο Δημήτριος δε θέλει τιμές και δόξα. Θέλει ανθρώπους πιστούς να προσκυνούν τον βασιλέα Χριστό ! »
Ω, πάτερ μου! Τί θησαυρούς έχει η αγία μας Ορθοδοξία! Εν «τοις υστέροις καιροίς» ( στα τελευταία δηλαδή χρόνια της γής ), μας χάρισε ο γλυκύς Ιησούς Χριστός, τον ταπεινό άγιο μας, ο οποίος τόσο πολύ αγαπά το Χριστεπώνυμο έθνος μας και την Αγία μας Ορθόδοξο Εκκλησία...»
Προ ημερών άκουσα μια γλυκιά φωνή να μου λέγει: « Δημητρίου τού Νεοφανούς και Μυροβλύτου Ιατρού εξ Αθηνών, και όχι Λέκκα». Τρεις φορές το έχω ακούσει αυτό."
Το έτος 1989, είδα στον ύπνο μου, ότι ήλθαν δύο Ιερείς στο σπίτι μου για να με επισκεφθούν. Μου είπαν τα ονόματα τους, Νικόλαος Πλανάς και Δημήτριος Λέκκας.
Όταν ξύπνησα είπα: Τον Δημήτριο τον ξέρω, αλλά τον άλλο δεν τον γνωρίζω. Μήπως το όνομα Πλανάς είναι καμία πλάνη, ή κάτι σατανικό για να με σκανδαλίσει;
Τηλεφώνησα λοιπόν στην Αθήνα, σε μια γνωστή μου, την κυρία Μαρίνα Κουκούκη και της είπα το όνειρο μου. Η κ. Μαρίνα μου είπε: "Μάλιστα πάτερ μου ο Νικόλαος Πλανάς είναι νέος άγιος". Θαύμασα που αξιώθηκα να 'ρθει στο σπίτι μου ο νέος άγιος Νικόλαος Πλανάς."
Ευλογημένο το όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και ζωοποιού Τριάδος και αδιαιρέτου Θεότητος.
Προ ενός μηνός έγινα μάρτυρας ενός μεγάλου θαύματος του Αγίου Δημητρίου. Ήλθε εδώ ένας Έλληνας ο οποίος λέγεται Χρήστος Γεωργίου.
Αυτός είχε γάγγραινα στο αριστερό του πόδι και είπαν οι γιατροί ότι πρέπει να του κόψουν, ή το πόδι, ή τουλάχιστον τα δάκτυλα του ποδιού. Τον σταύρωσα με τα άγια λείψανα του αγίου μας και έγινε καλά.
Τόσο πολύ πίστεψε όπου έγινε και καλόγηρος και ονομάσθηκε Χρήστος Ιωάννης Καλυβίτης. Θα μονάσει στο σπίτι του κοντά στη γριά μητέρα του.
Πατέρα Ιωάννη, ο Άγιος Δημήτριος έχει γίνει προστάτης των ξενητεμένων Ελλήνων. Η ευωδία του, έχει γίνει το φάρμακο και η συντροφιά των πονεμένων αδελφών μας, όπως οι ίδιοι ομολογούν.
Οι πιστοί στα πέρατα της οικουμένης δέονται και παρακαλούν όπως Κύριος ο Θεός και δάκτυλος Κυρίου Σαβαώθ, φωτίσει τη μητέρα Εκκλησία δια την επίσημο ανακήρυξη της αγιότητός του. Ο καιροί επιβάλλουν να επιστρατεύσει η Ορθοδοξία όλες τις δυνάμεις της εναντίον των δυνάμεων του σκότους.... Αυτές οι δυνάμεις έχουν κυριολεκτικά αποθρασυνθεί.
Αυτά είχα να σου γράψω πάτερ Ιωάννη εις απάντηση της επιστολής σου. Εύχομαι ο Θεός να σας ενισχύσει στον πολύμοχθο αγώνα που αναλάβατε.
Ο Πνευματικός σου πατέρας
Ελάχιστος Ιερομόναχος Αντώνιος Μορφέσσης
3) ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπού
πού έχει σήμερα τα ιερά λείψανα του Αγίου…
«Προς τον Πανοσιολογιώτατον Ηγούμενον της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Αθήνα
Πανοσιολογιώτατε εν Χριστώ αδελφέ, Απερίγραπτο ψυχική ευφροσύνη έλαβε η ταπεινή μου ψυχή και καρδία, ότε έλαβον την φιλόθεον υμών επιστολήν της εικοστής (20ης) παρελθόντος μηνός δια χειρός του πνευματικού τέκνου σας Συμεών — Μοναχού, και είδον μετά βαθύτατης συγκινήσεως τα ενεργείας σας δια την Αγιότητα του Νεοφανούς θαυματουργού Ιατρού και πνευματικού τέκνου μου, αοιδίμου Δημητρίου Λέκκα.
Και σπεύδω ασμένως, να πληροφορήσω την υμετέραν Πανοσιολογιότητα ό,τι ( μπορεί και δύναται) να ειπωθεί, από τας εξομολογήσεις του Αγίου προς την ταπεινότητα μου:
Κατά το έτος 1969 συνάντησα, τον τότε νεαρό Δημήτριο Λέκκα εις τίνα Χριστιανική συνάθροιση εν Αθήναις και επί της οδού Λοκρίδος 13, των Κάτω Πετραλώνων. Εκεί η συνομιλία μας έσχε τοιαύτην ψυχικήν επαφήν ώστε ανεπτύχθη ειλικρινής φιλία, που μου εζήτησε να γίνω εις το εξής, ο Εξομολόγος του.
Έκτοτε Εξομολογήθη πολλάκις εις εμέ ο Δημήτριος μέχρι του έτους 1977, και ως άγγελος παρεστέκετο εις τα ώτα μου εξομολογούμενος, λόγω της γλυκύτητος των λόγων του οίτινες ήσαν μετρημένοι και δεν απέκρυπτον ουδέν από τα συμβάντα της ημέρας. Ησθανόμην την αγνότητα, την λεπτότητα και την αυστηρότητα εις την ομιλία του.
Παρερχομένου δε του χρόνου, μου έλεγε ότι αδυνάτιζε το σώμα του και ότι ευρίσκετο εις μεγάλους πειρασμούς, αλλά ηγωνίζετο με την βοήθειαν του κομποσχοινίου του και της ευχής, την οποίαν έλεγε εκ του Ευαγγελίου του Λουκά (κεφ. 22, στίχ. 31-32), που του είχον υποδείξει, υπερνίκει τας επιθέσεις του εχθρού.
Εις μίαν τηλεφωνική συνομιλία μας εκ της Γερμανίας, μου είπεν ό,τι: "η Εκκλησία μας ομοιάζει με αετόν, η μία φτερούγα είναι η Ορθοδοξία και η άλλη η Ορθοπραξία" ήτοι, ως ο αετός, έχει το ύψος των νοημάτων, την ισχύν ή το κράτος και την ταχύτητα του Αγίου Πνεύματος. Και συνεχίζει:
«Γέροντα μου, χωρίς φόβον και μετά θάρρους πρέπει να ομολογούμε την Αλήθεια του Ευαγγελίου. Οι Ορθόδοξοι πατέρες, όπως μου είπατε πολλές φορές, πρέπει να είναι όχι μόνον στη μνήμη μας, αλλά και παράδειγμα στην καθημερινή μας ζωή. Η σημερινή αμαρτωλή κοινωνία χρειάζεται Ορθόδοξη κατήχηση για να σωθεί ».
Ο Δημήτριος Λέκκας είχεν ισχυρόν χαρακτήρα και πειθαρχημένη, αγίαν ζωή και ηδύνατο να χαλιναγωγή το γενετήσιο ένστικτο ώστε, το άκτιστον φως να ενδημή εις τον έσω κόσμον αυτού, και του Απεκάλυπτε τα απόκρυφα της Ουρανίου Βασιλείας του Θεού, που τα προσφέρει αφθόνως εις τους αγαπώντας Αυτόν, καθώς λέγει η Γραφή. "Τα αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου το ι ποιήμασι νοούμενα καθοράται".
Εν εκ των τοιούτων ποιημάτων ήτο η επί γής ζωή του Δημητρίου Λέκκα. Είχε διαυγέστατο νουν και πλήρες διορατικό Χάρισμα. Ενθυμούμαι ένα πρωϊνόν μου ξύπνημα διαμέσου του τηλεφώνου μου, μεταξύ 3ης και 4ης ώρας, καθ' όν χρόνον, ήμουν ασθενής και πυρέσσων. Ήτο ο Δημήτριος εκ Γερμανίας και μου λέγει:
«Άγιε γέροντα την ευχή σας. Το σώμα σου θέλει ξεκούραση. Ο πυρετός είναι από τον λαιμό σου. Αύριο θα είσαι καλά...».
Τα λόγια του Δημήτρη με προβλημάτισαν. Ένα αίσθημα ταραχής και συγχρόνως θάμβους με κατέλαβε εφ' όσον δεν του είχον αναφέρει ότι ήμουν ασθενής. Την επομένη ότε ηγέρθην, τω όντι, ησθανόμην τελείως υγιής και επ' αρκετόν χρόνον περιεργαζόμην τα υπό του Δημητρίου λεχθέντα, άτινα μου εφαίνοντο ως όνε ιρον.
Κάποτε μου τηλεφώνησε από την Ιταλία και μου είπε, «οι λαϊκοί έχουν μεγαλυτέραν ευθύνη δια την διδαχή και τη διάδοση εις τον κόσμον της ζωής του Ιησού Χριστού, διότι συναναστρέφονται τον κόσμο, περισσότερο των Ιερέων.
Δια την Ορθοδοξία έλεγε με "κλαψιάρικη" φωνή ότι είναι πυξίς όλου του κόσμου και εύχετο η φωνή μας να φθάσει εις τα ώτα Κυρίου, εις τα σκηνώματα του νέου Ιακώβ, εις
τας εκείθεν Μονάς, εις τα άνω Βασίλεια και την τρυφή του Παραδείσου.
Πανοσιολογιότατε και εν Χριστώ αδελφέ, ο πνευματικός μου Υιός και βοηθός της ψυχής μου Δημήτριος, δεν χρειάζεται επαίνους και πολλά λόγια. Και ευλογημένοι οι γονείς εκείνοι που αποκτούν τέκνα ως ο εν προκειμένω Άγιος Δημήτριος.
Δοξάζω τον Κύριο που μου παρέχει την ευκαιρία να γράψω ολίγα από τα όσα ήκουσα και έζησα από το ευλογημένο στόμα του Αγίου Δημητρίου Λέκκα. Εδώ θα σας διηγηθώ ένα όραμα μου: «Ένα βράδυ, κατά την ώρα της προσευχής μου είδον ότι ευρισκόμουν εις μίαν πεδιάδα με πολλά πανύψηλα δένδρα, των οποίων αι κορυφαί ανήρχοντο προς τα άνω και συνάμα ανεγνώρισα τον Δημήτριο, όστις ευρίσκετο εις το απέναντι μέρος, εν μέσω άφθονων λουλουδιών και ενδεδυμένον ως αρχιμανδρίτην και του λέγω:
«Δημήτρη μου πότε χειροτονήθηκες; Θα ήθελα να έλθω πλησίον σου, να ίδω τα ράσα σου». Και μου λέγει: «Όποιος θέλει να έρθει εδώ σ' αυτό το μέρος, πρέπει να φορέση αυτά τα ράσα για να γίνη δεκτός.»
Έμεινα, τότε, καθ' όλην την διάρκειαν της νυκτός εκείνης εν κατανύξει δεήσει και προσευχή. Ο Ιατρός Δημήτριος Λέκκας απήλθεν εκ του παροδικού τούτου κόσμου και εισήλθε εις την αιωνιότητα, εις την τάξιν και την ζωήν των Αγίων και δικαίων του Θεού, αφού διήλθε τα τελευταία έτη του βίου του μετά σοβαράς και πολυωδύνου ασθενείας καθώς και ο Άγιος Νεκτάριος.
Ήδη ευρίσκεται εις τον χώρον των ζώντων. Εις την συνείδηση των Ορθοδόξων Χριστιανών, των επικαλουμένων την βοήθειάν του, θα διαλάμπει η χάρις του προς Ίασιν όχι μόνον του σώματος αλλά και της ψυχής αυτών.
Πανοσιολογιώτατε, εύχομαι όπως ο Κύριος σας ενισχύη εις την Θεοφιλή προσπάθειάν σας, ίνα δημοσιεύσητε το έργον του διά να γνωρίση ο Χριστιανικός κόσμος τον Άγιον Δημήτριον και τα άπειρα θαύματα του. Μετά της εν Χριστώ αγάπης
Ο εν Ιερομονάχοις ελάχιστος Πατήρ Αντώνιος Μορφέσσης
4) Επιστολή π. Γερ. Μπερερή, πνευματικού του Αγίου.
Ένας άλλος κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ο π. Γεράσιμος Μπερερής, υπήρξε πνευματικός του Αγίου Δημητρίου. Γράφει λοιπόν ο γέροντας.
«Πολυσχιδής φυσιογνωμία ο Δημήτριος Κ. Λέκκας, απολαύων τώρα του ουρανίου φωτός, δεν μπορούσε παρά να είναι τέλειος σχεδόν και στην ιδιότητα του ποιμαινομένου τέκνου της Εκκλησίας.
Προσωπικώς, τουλάχιστον, είχα πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσω την αφοσίωση του εις την Εκκλησία μας, την ταπεινή και ευσεβή συμμετοχή του εις τα μυστήρια και την εν γένει λατρεία μας.
Είχε Εξομολογηθεί και εις την ταπεινότητα μου με τόση αυτογνωσία και ταπείνωση, ώστε μια φορά έμεινα εκστατικός και διηρωτήθην εάν εγώ ήμουνα ο Εξομολογητής, ή εκείνος.
Τόση ήτο τη στιγμή εκείνη η αποπνευμάτωση του Δημήτρη. Λες και επικοινώνει με τον Κύριο !
Τον έβλεπες και νόμιζες ότι βλέπεις έναν άγγελο, που με την αθωότητα του ομολογεί ένα ανύπαρκτο αμάρτημα, ή ένα σφάλμα τόσο ανεπαίσθητο. Εκείνο όμως που διέκρινε το Δημήτρη, ως πρόβατο του Χριστού, ήτο η μετάληψη της Θείας Κοινωνίας, του τιμίου Σώματος και Αίματος του Κυρίου. Είχες την εντύπωση ότι κυριολεκτικά έτρωγε και κατάπινε τον Χριστόν, τόση ήτο η λαχτάρα του να κάνη δικό του τον Σωτήρα και ευεργέτη του, όπως Τον ονόμαζε ευθύς μετά την Θεία Κοινωνία.
Εις την Θεία Λειτουργία του Πάσχα ο Δημήτρης ήτο μεταξύ εκείνων, που παρακολουθούσαν μέχρι τέλους την ωραία και πανηγυρική αυτή λατρεία, για να κοινωνήση των Αχράντων Μυστηρίων. Και τότε, όταν ετελείωνε στις 2 το πρωί η Θεία Λειτουργία, με πλησίαζε, και με το χαμόγελο πάντοτε του δικαίου και μάκαρος Χριστιανού μου έλεγε:
"Πάτερ μου, η σημερινή Λειτουργία είναι για μένα ένα άνοιγμα τού ουρανού. Νοιώθω ότι βρίσκομαι κοντά σ΄ Εκείνον που θυσιάστηκε για όλους μας".
Ο Δημήτρης δεν ήτο μόνο ποιμενόμενο τέκνο της Εκκλησίας. Ήτο και ένας ποιμήν, με τον τρόπο του. Κοντά του ένοιωθες να αναγεννάσαι, τόσον ωραία και εποικοδομητική ήτο η συζήτηση μαζί του.
Είχε μια διορατικότητα σπάνια για την ηλικία του. Καταλάβαινε, από τον τρόπο με τον οποίον συζητούσε, εάν έχης πρόβλημα, και, χωρίς να το αντιληφθής, άκουγες τη λύση του προβλήματος σου, έπαιρνες παρηγοριά στη στεναχώρια σου και ελπίδα στις επιδιώξεις σου. Γενικά, έβλεπες τον άνθρωπο, που εύρισκε τα δικά σου αδύνατα σημεία και προσπαθούσε να τα προσέγγιση με την αγάπη του.
Τόσα διδάχτηκα από τον Δημήτρη, ώστε με βεβαιότητα τονίζω ότι, παρά τη σύντομη χρονικά γνωριμία μας, αυτή υπήρξε καθοριστική στη μετέπειτα ποιμαντική μου ζωή.
Τέτοιος άνθρωπος ήτο ο Δημήτρης Κ. Λέκκας, "ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ", ως άλλος" Άγιος Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού".
Είναι κρίμα, βέβαια, γιατί άνθρωποι σαν τον Δημήτρη, φεύγουν τόσο γρήγορα από τον αλλοπρόσαλλο αυτό κόσμο. Όμως οί βουλές του Υψίστου είναι ανεξιχνίαστες.
Στον πλησίον του ο Δημήτρης έβλεπε τον ίδιο τον Θεό και είχε υπ' όψιν τα λόγια του Κυρίου «Εφ΄ όσον ενί εποιήσατε τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε…»
Φιλάνθρωπος, στερούμενος πολλές φορές ακόμη και το στοιχειώδες κουλουράκι του μαθητού, που πήγαινε στο σχολείο, ακόμα φθάνοντας στο σημείο να πηγαίνει με τα πόδια, εξαργυρώνοντας το αντίτιμο του εισιτηρίου σε αγάπη προς τους πτωχούς, απέδειξε με τον τρόπον του, ό, τι όπου υπάρχει στενός σύνδεσμος με τον Χριστό, υπάρχει και η πραγματική ανθρωπιά.
Αλλ' ο Δημήτρης ήταν και ένας θαυμάσιος επιστήμων, όχι μόνον από την άποψη της Πανεπιστημιακής απόδοσης και του καταρτισμού, αλλά και από την άποψη της προσφοράς της επιστήμης του στους πάσχοντας. Δεν ήταν ο ψυχρός, ο επαγγελματίας, ο υπολογιστής γιατρός, που θα περίμενε την αμοιβή του.
Ταπεινός, χωρίς στίγμα εγωισμού, με απλούς τρόπους, υποχρεωτικός σε όλους, υπόδειγμα σεβαστικού παιδιού στους γονείς του, πραγματικού φίλου στους άξιους να είναι φίλοι του —γιατί ο Δημήτρης έκανε αυστηρή επιλογή φίλων— έδινε την εντύπωση, ότι δεν ανήκει στον σύγχρονο κόσμο της υπερηφάνειας, της αλληλοεξόντωσης, των κανιβαλικών και άλλων ζωωδών εκδηλώσεων των νέων της εποχής μας, αλλά σε ένα κόσμο ιδανικό, στον οποίο βασιλεύει η Αγάπη και η κατανόηση.
Μπορούσε όχι μόνο να σταθεί σε οποιαδήποτε συντροφιά ο Δημήτρης, αλλά και να διδάξει με το σεμνό του ύφος, με την απαράμιλλη συζήτηση σε όλα τα θέματα, που απασχολούν τον άνθρωπο, να επηρεάσει και, γιατί όχι, να μεταβάλλει χαρακτήρες.
Εκείνο όμως, που μπορεί να ζωγραφίσει περισσότερο τον Δημήτρη σαν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, είναι η σχέση του με τον Θεό, που πραγματικά λάτρεψε σ' όλη του τη ζωή.
Όχι σαν ένας απλώς θρησκευόμενος νέος, που υποχρεώνεται να ακολουθεί τις εντολές της Εκκλησίας, αλλά σαν ένας μύστης, που από μέσα του ξεκινά μια μυστική δίοδος, που οδηγεί κατ' ευθείαν στον Χριστό. Τέτοιος θρησκευόμενος νέος ήταν ο Δημήτρης.
Εγώ, είχα την ευτυχία να τον Εξομολογήσω μια φορά, να τον κοινωνήσω όμως πολλές. Για μένα, με μια πείρα δεκάδων ετών στο πνευματικό έργο, θα μείνουν αλησμόνητες αυτές οι ωραίες στιγμές. Δε συμβούλευες έναν αμαρτωλό. Έπαιρνες συμβουλές με τρόπο, που δε φανέρωνε καμιά υπεροψία, ή διάθεση να διδάξει.
Και διερωτιόσουνα μετά: Εξομολόγησα εγώ, ή Εξομολογήθηκα ;
Τόσο δυνατή ήταν η θρησκευτική προσωπικότητα του Δημητρίου Λέκκα. Στη μετάδοση όμως της Θείας Κοινωνίας, ο ανεπανάληπτος για μένα αυτός νέος, έδειχνε ολόκληρο τον εσωτερικό του κόσμο. Θαρρείς ότι δεν κοινωνούσες έναν πιστό άνθρωπο, αλλά έναν άγγελο. Τόση εσωτερική ομορφιά είχε ο Δημήτρης στο πρόσωπο του και τόσο ένοιωθε την παρουσία του Κυρίου στην ψυχή του.
Κοινωνούσε πραγματικά ο Δημήτρης, έπαιρνε εν συνειδήσει τον Κύριον μέσα του, γινόταν ένα με τον Θεόν. Η Θεία Κοινωνία για τον Δημήτρη έπαιρνε τις διαστάσεις μιας ανάβασης στον ουρανό και μιας μυστικής ένωσης της ψυχής του με τον Θεό, μιας ένωσης που πολύ λίγοι άνθρωποι εκλεκτοί, την έχουν αισθανθεί !
Η προσωπικότητα όμως του ολοκληρωμένου ανθρώπου φαίνεται και στις στιγμές του πόνου, ενός ανείπωτου πόνου, αν μπορεί να χαρακτηρισθεί η οδύνη του καρκίνου.
Παρηγορούσε τη μητέρα του κι εμάς, επαναλαμβάνοντας συχνά πυκνά:
"ΓΙΑΤΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΕΙΣΘΕ, ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΓΩ; ΜΗΠΩΣ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ; ΑΥΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ" θυμίζει λίγο πολύ αυτή η αποστροφή του λόγου του εκείνο, που είπε ο μακάριος Απόστολος Παύλος:
"ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΝ ΚΑΛΟΝ ΗΓΩΝΙΣΜΑΙ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΤΕΤΗΡΗΚΑ, ΑΠΟΚΕΙΤΑΙ ΜΟΙ, ΛΟΙΠΟΝ, Ο ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, ΟΝ ΔΩΣΕΙ ΜΟΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ".
Σε κατάσταση αναμονής ήταν και ο Δημήτρης καθ' όλη τη διάρκεια της επώδυνου ασθενείας του. Περίμενε να συναντήσει τον Κύριο του και να ενωθεί για πάντα μαζί του στην Ουράνιο Βασιλεία του. Και έχω ακράδαντη την πεποίθηση, ότι ο Δημήτρης επέτυχε τον σκοπό του.
Και αυτό φάνηκε από την εκταφή του, στην οποία παρευρισκόμουν και σαν εφημέριος του και κατά κάποιο τρόπο σαν Πνευματικός πατέρας του.
Γιατί ο Δημήτρης είχε πνευματικούς πατέρες κύρους και εδώ και στο εξωτερικό, όπου σπούδαζε, που τον καθοδηγούσαν κατάλληλα.
Ήταν μια κατανυκτική ακολουθία, γεμάτη πίστη και θάμβος μπροστά στο άγνωστο που λέγεται θάνατος. Όλοι περιμέναμε να δούμε ως συνήθως βρώμικα από την υγρασία και τη σήψη της σάρκας, οστά. Παράξενο όμως.
Καθώς έβγαιναν ένα ένα τα κόκκαλα του νεκρού, δεν ανακαλύψαμε πουθενά τη γνωστή δυσοσμία. Μόνο μία πρωτόγνωρη ελαφρά ευωδία λιβανιού και κάποιου άλλου ακαθόριστου συστατικού ερχόταν από το βάθος του άδειου πια τάφου.
Αυτή η εντύπωση δεν είναι μόνο προσωπική αλλά και των δύο άλλων κληρικών και των υπολοίπων παρευρισκομένων στην εκταφή προσώπων. Και ακριβώς αυτή η τελευταία εντύπωση — βεβαιότης θα έλεγα — είναι εκείνη που συνθέτει τη σχεδόν τέλεια προσωπικότητα του Δημήτρη Λέκκα.
Έζησε για να αγαπά και να δίνεται στον Θεό και τον πλησίον. «Ενώπιος - Ενωπίω» ήταν η τακτική του Δημήτρη στις σχέσεις του με τον Θεό. Γι' αυτό και ο Θεός τον κάλεσε κοντά του σε μια καμπή της ζωής του, που ήταν ολότελα αφιερωμένη στον Θεό. Αλήθεια, ποιος μπορεί να εξιχνιάσει τις βουλές του Υψίστου; Ο Δημήτρης ανήκε στον Θεό, επέστρεψε στον πλάστη του..."
Και ενώ αυτές είναι οι επίσημες και υπεύθυνες θέσεις των πνευματικών του Δημητρίου, η λασπολογία συνεχίζει το έργο της απτόητη…
ΤΟ 3ο ΜΕΡΟΣ ΘΑΥΜΑΤΩΝ...
101 ) Είδα τον άγιο να μπαίνει από το παράθυρο στο δωμάτιό μου…
Ο Νεοφανής άγιος Δημήτριος, έκανε καλά την κουμπάρα μας που είχε καρκίνο στο στήθος. Την είχαν ξεγράψει, και όμως με το λαδάκι του αγίου έγινε καλά. Επίσης η εγγονή μου δυόμισι χρονών, που είχε άσθμα θεραπεύτηκε εντελώς και τρέφει μια απέραντη αγάπη για τον άγιο.
Επίσης η κόρη μου θεραπεύτηκε από χρόνιες ημικρανίες. Η μητέρα μου, υπέφερε από αρθριτικά σε σημείο που να σπαρταρά από τους πόνους στο πάτωμα και να λέει: «Αφήστε με να πεθάνω».
Την σταύρωσα με το λαδάκι του αγίου και ξαφνικά βλέπει ένα νέο λεπτό, ψηλό και μελαχρινό, να μπαίνει από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας.Μας φώναξε γιατί νόμιζε πως ήταν κλέφτης. Την καθησύχασα λέγοντας της: "Μαμά ο άγιος Δημήτριος είναι ".
Κάθισε μετά ήρεμη στο κρεβάτι της και από τότε δεν πόνεσε άλλη φορά.Στο σπίτι των γονιών μου, συνάντησα κάποιο κύριο και του μίλησα για τον νεοφανή άγιο. Του έδωσα ένα βιβλίο του, να το διαβάσει. Αφού το διάβασε σχεδόν όλο, κι έμειναν μόνο 2-3 σελίδες για να τελειώσει, πήγε στην Εκκλησία και μίλησε στον Ιερέα για τον άγιο Δημήτριο Λέκκα.Ο Ιερέας του είπε να το πετάξει το βιβλίο αυτό.
Το βιβλίο δεν το τελείωσε και το άφησε στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας με σκοπό να μου το επιστρέψει την επόμενη ημέρα.
Το βράδυ όμως που πήγε να κοιμηθεί, ένας βίαιος άνεμος φύσηξε γύρω από το κεφάλι του, πήρε το βιβλίο, το έβγαλε έξω από το δωμάτιο του. Το πρωί, βρήκε το βιβλίο στην τραπεζαρία και ήταν αυτό το σημείο για να πιστέψει και να μην παρασυρθεί από τον Ιερέα.Προσεύχομαι συνεχώς στον άγιο και τον παρακαλώ να βοηθά όλον τον κόσμο και την οικογένεια μου.
ΙΟΥΛΙΑ ΚΑΡΡΑ -- Αυστραλία, 1993
102 ) Επισκέφθηκε την αδελφή μου στο Νοσοκομείο…
Η αδελφή μου υπεβλήθη σε εγχείρηση στομάχου, γιατί παρουσίαζε παραμόρφωση του πυλωρού.
Το πρώτο βράδυ τής εγχείρησης, αφού πέρασαν και την είδαν όλοι οι γιατροί πού την χειρούργησαν, καθώς καθόμαστε όλοι οι συγγενείς δίπλα της για βοήθεια, βλέπουμε ξαφνικά έναν άλλο γιατρό να έρχεται, με πλούσια λαμπερά μαλλιά και ωχρό πρόσωπο, ηλικίας περίπου 32 χρονών, με μια μπλούζα όχι και τόσο φροντισμένη και λίγο κοντή.
Επισκέφτηκε την αδελφή μου και αποσυνέδεσε το σωληνάκι που υπήρχε στη μύτη της από τό σακουλάκι, τοποθέτησε μέσα στο σωληνάκι μια σύριγγα μήκους 15 εκ. και αφαίρεσε ένα σκούρο πράσινο υγρό.
Έδωσε τη σύριγγα στην αδελφή μου λέγοντας της: "Πήγαινε άδειασέ την και ξαναφέρτην". Έκαμε ό,τι της είπε και του την έφερε, λέγοντας "ορίστε". Της απάντησε ο άγιος: "Άφησε τη στο κομοδίνο, γιατί θα ξανάρθω". Επανασυνέδεσε το σακουλάκι κι έφυγε.
Πηγαίνοντας στο σπίτι μου, καθώς κάθισα στον καναπέ, το βλέμμα μου πέφτει σε κάτι θρησκευτικά βιβλία που είχα επάνω σ' ένα τραπεζάκι. Μεταξύ αυτών των βιβλίων είχα και το βιβλίο του αγίου Δημητρίου Λέκκα, που μόλις τον είδα, συνειδητοποίησα αμέσως πως ο γιατρός που επισκέφθηκε την αδελφή μου με τα όμορφα λαμπερά μαλλιά δεν ήταν παρά ο προστάτης μας άγιος Δημήτριος Λέκκας.
ΚΑΤΙΝΑ Σ. -- Νέα Λιόσια, 1990
105 ) «Θεραπεία ματιών σε μικρό παιδί… »
Το παιδί μου ο Γρηγόρης, έπασχε από μία πάθηση στα μάτια του επί 5 1/2 χρόνια. Τρέχαμε από γιατρό σε γιατρό, χωρίς καμία γιατρειά.
Μια ημέρα μία φίλη, μου μίλησε για τον Nεοφανή άγιο Δημήτριο Λέκκα τον Μυροβλήτη και Ιατρό και μου χάρισε το βιβλίο με τον βίο και τα θαύματα του Nεοφανούς αγίου. Το πήρα με λαχτάρα και πίστη και πήγα και σταύρωσα το παιδί μου. Από τότε τα μάτια τον Γρηγόρη έγιναν τελείως καλά.
ΣΤΥΛΙΑΝΗ ΑΚΑΣΗ · Αυστραλία 1993
107 ) Θεραπεία διαπιστωμένου με βιοψία καρκίνου…
Θαύματα πάντα γίνονταν, γίνονται , και θα γίνονται, διότι η χάρις, το έλεος και η ευσπλαχνία του Θεού είναι ανεξάντλητα. Διότι ποτέ, σε καμιά εποχή, δεν έλειψαν και οι "χαρισματούχοι", τα "χαριτωμένα» δηλαδή του Θεού πρόσωπα". Τα πρόσωπα εκείνα που, με την ενάρετη και πνευματική τους ζωή, καταξιώθηκαν της θείας χάριτος, άλλα με θαυματουργική πίστη, άλλα με το χάρισμα της θεραπείας, της προφητείας, της διδασκαλίας, της ιεραποστολής, της υπερφυσικής δυνάμεως ή άλλων χαρισμάτων.
Ένα τέτοιο χαρισματούχο πρόσωπο, στη σύγχρονη εποχή μας, υπήρξε και ο ανάργυρος ιατρός Δημήτριος Λέκκας, που πέθανε προσφάτως σε ηλικία 30 ετών. Την χαρισματικότητά του αυτή μαρτυρεί η πληθώρα των θαυμάτων που έκανε σέ όσους επικαλέσθηκαν τη μεσιτεία και τη βοήθεια του.
Τούτο μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν τα υπερφυσικά σημεία που εμφανίζουν τα χαριτωμένα άγια λείψανα του, όπως το ευώδες μύρον που αναβλύζει εκ της κάρας του, τα λαμπυρίζοντα οστά του και η φωτογραφία του που αλλάζει μορφή και που σε παρακολουθεί, ως να κινεί δεξιά, ή αριστερά το πρόσωπο του.
Είχα την καλή τύχη να επισκεφθώ το σπίτι της σεβάσμιας μητέρας του, όπου διαφυλάσσει ένα μικρό τεμάχιο από τα οστά του. Έχω ιδεί χιλιάδες λείψανα, αλλά σαν αυτά του Δημητρίου, να απαστράπτουν και να λαμπυρίζουν σαν σπασμένα διαμάντια, δεν το έχω δει πουθενά, πέραν του ότι αναδίδουν μίαν θείαν ευωδίαν.
Προκάλεσαν και δημιούργησαν στην ψυχή μου θείον δέος, ευλάβεια, σεβασμό και θαυμασμό. Μου χάρισε η ευλογημένη μητέρα του ένα τεμάχιο βαμβακιού και ένα μικρότατο τεμάχιο από φανέλα που φορούσε ο υιός της, ως και μια φωτογραφία του.
Είχα την πεθερά μου άρρωστη στο ΚΑΤ από καρκίνο. Είχε χειρουργηθεί στο ένα πόδι, αλλά σε λίγες ημέρες προσεβλήθη και το άλλο της πόδι, διότι ήταν μεταστατικός. Παρουσίασε μια εκτεταμένη και έντονη κοκκινίλα όπως και πολύ πρήξιμο σ' όλη την κνήμη. Καρκίνος εξακριβωμένος μετά από βιοψία. Τη σταύρωσα λοιπόν με το ευωδιάζον βαμβάκι και τη φανελίτσα, με όση πίστη διέθετα και προσευχή.
Ε…, πιστέψατε με! Μέχρι το βράδυ παραδόξως και η κοκκινίλα και το πρήξιμο υποχώρησαν από το πόδι της, ώστε απόρησαν όλοι όσοι την είχαν δει. Το ίδιο και οι γιατροί που την παρακολουθούσαν.
Ήταν κι αυτό ένα ζωντανό θαύμα του νεοφανούς του Αγίου Δημητρίου Λέκκα, που θέλησε να φανερώσει ο Τριαδικός Θεός στην εποχή μας, για να ενίσχυση την πιστή μας και την αγάπη μας τόσον προς το μοναδικό Λυτρωτή μας Σωτήρα Χριστό, όσον και προς τους αγίους Του, παλαιούς και νέους.Βέβαια πολλοί σήμερα λοιδορούν ή αδιαφορούν ή και να προσπαθούν με τη λογική να αποφανθούν και να ερμηνεύσουν τα θαύματα ως συμπτώσεις.
Όχι, αγαπητοί μου!Δεν είναι συμπτώσεις, ούτε ερμηνεύονται μόνο με τη λογική αυτά τα πράγματα. Απαραίτητη προϋπόθεση, που ασφαλώς λείπει από εκείνους, είναι η πίστη, δηλαδή η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στόν Χριστό, στόν μόνο καί ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ !
Η απόλυτη και ειλικρινής πίστη, η βεβαία πίστη, η σταθερή και αναμφιταλάντευτη πίστη, προς την πηγή της ζωής, τον Σωτήρα και Λυτρωτήν Ιησούν Χριστόν. Όχι πίστη με αμφιβολίες, όχι πίστη με αμφιταλαντεύσεις. Αυτή είναι δήθεν πίστη.Όχι πάλι να ζητούμε θαύματα για να πιστέψουμε. Πρέπει πρώτα να πιστέψουμε για να ερμηνεύσουμε το θαύμα.
Θαύματα ζητούσαν και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, αλλά ουδέποτε πίστεψαν. Προϋπόθεση του θαύματος είναι η πίστη και όχι το θαύμα προϋπόθεση της πίστεως.
Σ' ευχαριστώ, τόσον εγώ, όσον και όλη η οικογένεια μου, σύγχρονε ιατρέ Δημήτριε Λέκκα, ιαματικέ και ανάργυρε μυροβλήτη, δώρον Θεού στη σύγχρονη ταλαίπωρη εποχή μας, όπου και μετά το θάνατο σου, μάς παρέχεις ιάματα.
Σε παρακαλώ, μη παύσης να χορηγής και να παρέχης την μεσιτεία σου στον Παντοδύναμο Θεό που σε χαρίτωσε, δι' όσους δέονται και ζητούν τη βοήθειά σου, τους πονεμένους και πιστούς αδελφούς μας...
Ιερεύς ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΡΑΝΤΑΣ -- Χαλάνδρι
108 ) Ένας 30χρονος λεβέντης, 1.90 ύψος, ένα χαρισματικό παιδί από τη γέννηση του, βρισκόταν ξαπλωμένος κλινικά νεκρός…
Στίς 4.11.1988, ημέρα Παρασκευή, η ραγδαία βροχή και ο δυνατός άνεμος, είχαν παρασύρει τα σήματα εκτέλεσης έργων στο ύψος της Μαλακάσας, της Εθνικής Οδού, με αποτέλεσμα να προκληθεί σοβαρό ατύχημα, στο οποίο τραυματίστηκε ο ανεψιός μου Αριστείδης Φαρμακίδης, Αρχιτέκτων Μηχανικός. Μεταφέρθηκε επειγόντως στο ΚΑΤ, στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης.
Επί 22 ημέρες, παρά την ομολογουμένως άγρυπνη και άριστη επιστημονική φροντίδα των ιατρών, που πλαισίωναν τη μονάδα του ΚΑΤ, η κατάσταση του εξακολουθούσε να είναι απελπιστική. Ένας 30χρονος λεβέντης, 1.90 ύψος, ένα χαρισματικό παιδί από τη γέννηση του, βρισκόταν ξαπλωμένος κλινικά νεκρός. Ο εγκέφαλος του από το τρομερό κτύπημα, δεν ανάπλαθε τα κύτταρα, και το παλληκάρι βρισκόταν σε αφασία.
Από τη μη λειτουργία του εγκεφάλου, δημιουργούνταν πολλά προβλήματα. Οι πνεύμονες, που είχαν πάρει υγρό από το στομάχι, είχαν γεμίσει νερό και είχαν δημιουργήσει δύο αποστήματα. Παρά την τραχειοτομή και παρακέντηση στο πλευρό του δεν έλεγαν να καλυτερεύσουν. Κοντεύαμε να τρελαθούμε.
Κάποιο πρωί, στην προσευχή μου, παρακαλώντας τους Αγίους που ήσαν γιατροί στον επίγειο βίο τους, ένοιωσα μέσα μου μια φωνή να μου λέει: «Τον Δημήτρη». Απορημένη ψιθύρισα: "Ο άγιος Δημήτριος δεν ήταν γιατρός".Και συνέχισα να παρακαλώ κυρίως τον Άγιο Παντελεήμονα.
Μετά από λίγο, προσπαθώντας να βρω κάτι στη βιβλιοθήκη μου, έπεσε το μάτι μου στο βιβλίο του Αγίου Δημητρίου Λέκκα, το οποίο συμπτωματικά είχε περιέλθει στην κατοχή μου. Ως εκείνη τη στιγμή δεν είχα πάρει μέσα μου καμία θέση περί της αγιότητος ή μη, του Αγίου Δημητρίου Λέκκα.Μια φίλη μου, που μου είχε δωρίσει το βιβλίο πίστευε ακράδαντα στην αγιότητα του Δημητρίου Λέκκα. Τώρα μπορώ να πω με πεποίθηση ότι δικαίως πίστευε, γιατί και σ' αυτήν πρέπει να είχε θαυματουργήσει ο Άγιος.
Εδώ πρέπει ν' αναφέρω, ότι ο θόρυβος που είχε δημιουργηθεί από τα μέσα ενημέρωσης για τον Δημήτρη Λέκκα, και τα όσα ανεπίτρεπτα είχαν ακουστεί, με είχαν ενοχλήσει πολύ. Τον ίδιο τον Άγιο τον είχα γνωρίσει λίγο, μέσω της κοινής μας φίλης που είχα πειστεί ότι ήταν μια εξαιρετική γυναίκα.
Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα. Η θέα του βιβλίου του Αγίου μου έφερε έντονα στη μνήμη μου τη φωνή που είχα ακούσει: «τον Δημήτρη…».Στη συνέχεια ο πόνος μου και η προτροπή της μητέρας μου, έφεραν τα βήματα μου στο σπίτι της κ. Γεωργίας Λέκκα. Μπαίνοντας στο σπίτι μου δημιουργήθηκε η πεποίθηση πως, αν μπορούσα να την πείσω να με συνοδεύσει στο ΚΑΤ με τα άγια Λείψανα και να σταυρώσει τον ανεψιό μου, θα γινόταν καλά. Την παρακάλεσα με θέρμη, αλλά μου αρνήθηκε ευγενικά, γιατί ήταν αδιάθετη.
Τότε επικαλέσθηκα θερμά τον Άγιο Δημήτριο... «Πές της να έλθει…», έλεγα συνέχεια μέσα μου. Και ως εκ θαύματος, ξαφνικά μας λέει: "Μια στιγμή, να βάλω το παλτό μου κι έρχομαι".
Φθάσαμε στο ΚΑΤ, όπου είχαμε άλλο πρόβλημα: Οι γιατροί δεν επέτρεπαν να μπούμε στην εντατική.Τελικά, μετά από πολλή προσευχή, επέτρεψαν να μπει μόνο η κ. Λέκκα με τον αδελφό του αρρώστου.
Όπως μας είπαν μετά, τον σταύρωσε και έμεινε λίγο κοντά του. Ο άρρωστος άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και την κοίταξε!Ήταν Σάββατο βράδυ, 26.11.1988.Ξημερώνοντας Κυριακή πήρε το καλύτερο.
Την Τετάρτη 30.11.1988, ζήτησε να φάει μπιφτέκια με πατάτες, ενώ ακόμα ήταν στην εντατική. Έφαγε, βέβαια, ελάχιστο. Αλλά, όπως μας είπαν στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης, οι γιατροί επέτρεψαν να του τα φέρουν.Την Τρίτη, 6.12.1988, βγήκε από την εντατική μονάδα.
Όλοι δε οι γιατροί απόρησαν με την αλματώδη βελτίωση της υγείας του.Σήμερα, 19.12.1988, έφυγε από το Νοσοκομείο και πήγε σπίτι του.Πιστεύω ότι σε ένα μήνα θα μπορέσει να γυρίσει και στη δουλειά του. Ο Άγιος Δημήτριος Λέκκας πρόσθεσε άλλο ένα θαύμα, στα τόσα πολλά που έχει κάνει ως τώρα.
Τον ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής μας. Ευχαριστούμε και τη μητέρα του κ. Γεωργία Λέκκα, που είχε την καλοσύνη, αν και άρρωστη, να μας ακολουθήσει, για να μεταφέρει τα άγια Λείψανα του στον αγαπημένο μου ανεψιό.
ΣΤΑΥΡΙΑΝΗ ΤΖΑΒΕΛΛΟΥ -- Αθήνα, 1988
109 ) Άκουσα την φωνή του να μου λέει: «Καρκίνος ήταν κι έφυγε από το στήθος…».
Υπέφερα επί 12 ολόκληρα χρόνια από άσθμα, δισκοπάθεια και ημικρανία. Είχα χάσει δε εντελώς και την ακοή μου. Αλλά δοξασμένο να είναι το Όνομα του Θεού.Με την παρούσα επιθυμώ να σας γνωρίσω ένα περιστατικό, που μου συνέβη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1989.
Ένα βράδυ, στον ύπνο μου, είδα την εικόνα του Αγίου Δημητρίου Λέκκα να παίρνει ζωντάνια, και να μου μιλά ψιθυριστά… Σκέφθηκα τότε «μήπως ήταν πειρασμός;»
Γιατί ξέρω, πως ο πονηρός μετασχηματίζεται και σε άγγελο φωτός. Τον είδα και πάλι, χαρούμενο και αδύνατο, μου χαμογέλασε και χάθηκε...
Στο διάστημα αυτό μ' έπιασαν πόνοι στην αριστερή μεριά της κοιλιάς. Πήγα πρώτα στον γυναικολόγο και μετά στον παθολόγο, ο οποίος μου είπε, ότι βρήκε κύστη στις ωοθήκες. Τη δεύτερη φορά που πήγα, μου είπε ότι έσκασε η κύστη, και έπρεπε να γίνουν εξετάσεις. Με ταλαιπώρησαν πολύ με τα πήγαινε - έλα και με τα πολλά φάρμακα.Στο μεταξύ, άρχισα να πρήζομαι στην κοιλιά και να πονάω αριστερά.
Ακόμα και το στήθος μου πονούσε και πρήστηκε" έγινε σαν πέτρα. Δεν μπορούσα να περπατήσω από τους πόνους, οι οποίοι τη νύκτα ήσαν εντονότεροι...
Ξημερώνοντας του Αγίου Παντελεήμονος ( 27 Ιουλίου ), ο σύζυγος μου ήθελε να με πάει στο Νοσοκομείο. Εγώ όμως, αντί του Νοσοκομείου, πήγα στην Εκκλησία, με πίστη στο Θεό, να κοινωνήσω και να λάβω το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Επιστρέφοντας από την Εκκλησία, σταυρώθηκα με το μύρο του Αγίου Δημητρίου Λέκκα και τον παρακάλεσα με δάκρυα στα μάτια να με κάνει καλά.Το ίδιο, αλλά και τα δύο επόμενα βράδια, έβλεπα τον Άγιο Δημήτριο να μού συμπαραστέκεται, με διαφόρους τρόπους, σαν να μού έδινε παρηγοριά. Εγώ κάθε βράδυ σταύρωνα το στήθος μου και προσευχόμουν θερμά.
Την τρίτη βραδιά βλέπω το στήθος μου να τρέχει αίμα- συγχρόνως δε ακούω μια φωνή να μου λέει: «Καρκίνος ήταν κι έφυγε από το στήθος…».
Το πρωί, ώ, του θαύματος! Δεν είχα πόνους καθόλου και το στήθος μου ήταν ξεπρησμένο. Πήγα για εξετάσεις και όλα τα αποτελέσματα ήσαν καλά. Όλα καθαρά! Από τότε είμαι υγιέστατη.Δοξασμένο να είναι το Πανάγιο Όνομα του Θεού. Ευχαριστώ την Παναγία, την Μητέρα του Κυρίου και όλου του κόσμου, τον νέο Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη, και τον παρακαλώ να είναι προστάτης σε εμάς, και σε όσους τον επικαλούνται…
ΑΝΝΑ ΚΑΛΙΟΓΛΟΥ – Μελβούρνη, 1989
112 ) Θεραπεία γεννητικών οργάνων μικρού παιδιού σε μηδέν χρόνο !…
Γιά λόγους κοινωνικούς, οικογενειακούς, και ψυχολογικούς, παρακαλώ να μου επιτραπεί να κρατήσω τα στοιχεία τής ταυτότητας μου απόρρητα. Για το αληθές όμως του θαύματος και τη γνησιότητα αυτού, ευρίσκονται κατατεθειμένα μόνο εις την Εκκλησιαστική Επιτροπή Ερευνών Θαυμάτων, είς την Ιερά Μονή Αγίων Θεοδώρων, Ηρακλείου Κρήτης.
Το παιδί μου, 13 ετών αγόρι, κάποια μέρα μου είπε, με βαθύ παράπονο και μεγάλο προβληματισμό.«Μαμά, μα γιατί εμένα το πουλάκι μου δεν είναι σαν των άλλων αγοριών; Εγώ δεν θα γίνω άνδρας; Δεν θα μεγαλώσω;». Σαν μητέρα προβληματίστηκα, γιατί πάντα ήταν πολύ ντροπαλός και δεν ήθελε επ' ουδενί, να δω τα γεννητικά του όργανα.
Την άλλη ημέρα το πρωί, το πήρα και πήγαμε στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου Κρήτης. Οι γιατροί εξέτασαν το παιδί με μεγάλη προσοχή. Ακολούθως, με φώναξαν και μου είπαν: «Το παιδί σας, κυρία μου, έχει καθυστέρηση της ήβης, θα κάνουμε τις σχετικές ακτινογραφίες κι εξετάσεις και θα δούμε…».
Έγιναν ακτινογραφίες κι εξετάσεις στα χέρια και στο κεφάλι. Μετά τη διάγνωση των ακτινογραφιών και το αποτέλεσμα των εξετάσεων, με καλούν πάλι και μου λένε: «Όντως, το παιδί έχει μεγάλη καθυστέρηση της ήβης. Θα σου γράψουμε ορισμένες ενέσεις των 250 mg και ελπίζουμε να πάει καλά… αλλά, κατά πόσο θα επιτύχουμε, δεν είμεθα απόλυτα σίγουροι…»
Πήρα τις εξετάσεις, τις ακτινογραφίες και τη συνταγή και πήγα σπίτι μου. Με απασχολούσε το παιδί μου και τα σοβαρά λόγια των ιατρών. Συγχρόνως, μονολογούσα: "Δεν πάω το παιδί μου στην Αθήνα, στο Νοσοκομείο "Υγεία", να το δουν και εκεί πιο έμπειροι γιατροί;...".
Ένα βράδυ, χωρίς να 'χουμε ετοιμαστεί για την Αθήνα, βλέπω στον ύπνο μου ότι πήγα σ' ένα Νοσοκομείο με το παιδί μου και πήρα σειρά για τα εξωτερικά ιατρεία. Τότε απευθύνθηκα και είπα στην κυρία, που διηύθυνε τον κόσμο:«Μα εγώ ήθελα να πάω στο "Υγεία». "Εδώ είναι το "Υγεία"", μου είπε. "Γιατί είναι αλλιώτικο;" ξαναρώτησα. Μου απάντησε, «Εδώ είναι το καλύτερο...». ( Όλα αυτά στον ύπνο μου ).
Τότε, κάθισα στη σειρά και περίμενα τον γιατρό. Σε μια στιγμή κατέφθασε ένας νεαρός γιατρός, με ιατρική μπλούζα και τα ακουστικά, και είπε στην κυρία: "Ποιος έχει σειρά;" Και η κυρία του απάντησε: "Αυτό το παιδί..." Τότε ο γιατρός πήρε αμέσως το παιδί μου, το 'βαλε μέσα στο ιατρείο κι άρχισε να το εξετάζει στα γεννητικά του όργανα.
Εγώ, εν τω μεταξύ, έμεινα άφωνη, γιατί είδα τον γιατρό νέο, σαν φοιτητής μου φάνηκε, και είπα στην κυρία:
"Μα εγώ ήλθα από την Κρήτη, για να ιδεί το παιδί μου κάποιος μεγάλος και έμπειρος γιατρός...", και μου απάντησε:
«Και θέλεις καλύτερο; Δεν υπάρχει καλύτερος! Είναι ο Δημήτριος Λέκκας, ο ιατρός...»!
Αμέσως ξύπνησα, και μόλις ξημέρωσε είπα στο παιδί: "Το βράδυ θα φύγουμε με το βαπόρι να πάμε στην Αθήνα, στο Νοσοκομείο "Υγεία", να σε δουν κι άλλοι γιατροί". Μόλις την άλλη μέρα το πρωί φθάσαμε στον Πειραιά, λέω στο παιδί να πάμε πρώτα στο σπίτι της κ. Γεωργίας Λέκκα, να το σταυρώσει. Το παιδί δέχτηκε.
Όταν κτυπήσαμε το κουδούνι, η κ. Λέκκα δεν ήθελε να μας ανοίξει, διότι τις ημέρες εκείνες ο άγιος Δημήτριος Λέκκας ήταν υπό μέγα διωγμό, από την Τηλεόραση, εφημερίδες, Αστυνομία κ.λπ.
Τότε την παρεκάλεσα θερμά, της είπα ότι ήλθα από την Κρήτη, αλλά ήταν αμετάπειστη. Εγώ, τότε, σοφίστηκα να της πω ένα ψέμα, ότι δηλαδή με έστειλαν από το Μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων...Αμέσως μου άνοιξε με τρόπο και πήρε το παιδί στην κουζίνα. Εμένα με παραμέρισε, γιατί είχε κι άλλους επισκέπτες.
Σταύρωσε το παιδί στα γεννητικά όργανα, και αφού την ευχαριστήσαμε, φύγαμε κατ' ευθείαν για το "Υγεία".Το παιδί εισήχθηκε στο Νοσοκομείο, και κατά την επίσκεψη των ιατρών, αφού το εξέτασαν, με φώναξαν και μου είπαν: «Μα γιατί, κυρία μου, φέρατε το παιδί σας εδώ;»
Εγώ τους απάντησα και, συγχρόνως, τους έδειξα τις ακτινογραφίες και τις εξετάσεις, ακόμα και τη συνταγή που μου έδωσαν οι γιατροί στην Κρήτη. Αυτοί μου είπαν:
"Ναι, οι ακτινογραφίες και οι εξετάσεις δείχνουν μεγάλη καθυστέρηση της ήβης, αλλ' αυτά ανήκουν στο παρελθόν το παιδί είναι φυσιολογικότατο, και μάλιστα έχει και τρίχωμα...".Εγώ, βέβαια, ήξερα ότι δεν είχε καμία τρίχα.
«Να πάρετε το παιδί σας και να φύγετε. Δεν έχει ανάγκη θεραπείας· είναι φυσιολογικό, χαριτωμένο και να το χαίρεστε» μου είπαν οι γιατροί.Δόξασα τον Θεό και ευχαρίστησα, μ' όλη μου την καρδιά, τον Άγιο Δημήτριο Λέκκα.
Απόρρητη επιστολή -- 2.7.1988
113 ) Είδα με τα μάτια μου, το παράλυτο παιδί να σηκώνεται από την καρέκλα του…
Είμαι Ελληνίδα κάτοικος Αμερικής, αλλά κάθε χρόνο τους καλοκαιρινούς μήνες τους διέρχομαι στην ιδιαίτερη μου πατρίδα το Σγουροκέφαλι.Το χειμώνα, που ευρισκόμουν στην Αμερική, αρρώστησα βαριά από την καρδιά μου και αναγκάστηκα να μπω στο Νοσοκομείο, υποφέροντας από φρικτούς πόνους, χωρίς να έχω καμία βελτίωση.
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, η κατάσταση μου ήταν το ίδιο σοβαρή.Πηγαίνοντας όμως να εκκλησιαστώ στην Εκκλησία τού Νεοφανούς αγίου Δημητρίου Λέκκα στην Pensylvania, εκεί πού είναι ο πατήρ Αντώνιος Μορφέσσης, ο οποίος λειτουργεί στην Εκκλησία, με σταύρωσε με τα άγια λείψανα του αγίου Δημητρίου Λέκκα και από τότε είμαι τελείως καλά.
Επίσης, την Κυριακή του Θωμά, που πήγα να εκκλησιαστώ, έγινα αυτόπτης μάρτυς πολλών θαυμάτων που έκαμε ο πατήρ Αντώνιος σταυρώνοντας με τα άγια λείψανα του αγίου Δημητρίου Λέκκα. Θα σας γράψω ένα από αυτά.
Ο πατήρ Αντώνιος σταύρωσε και ένα παιδί 14 χρονών παράλυτο και μουγγό, πηγαίνοντας το στο τέμπλο, εμπρός στην εικόνα του αγίου Δημητρίου Λέκκα. Το παιδί αυτό το είχαν φέρει οι γονείς του σε αναπηρική καρέκλα.
Μάλιστα, όταν το παιδί έκανε τις πρώτες προσπάθειες να σηκωθεί, έτρεξε η μητέρα του για να το βοηθήσει, ο πατήρ Αντώνιος, όμως, την εμπόδισε λέγοντας της: "Μόνο του θα σηκωθεί". Το είδα με τα μάτια μου, το παράλυτο παιδί να σηκώνεται από την καρέκλα του, να περπατάει όπως όλοι οι υγιείς άνθρωποι κι οι πρώτες λέξεις που φώναξε ήταν: «μαμά, μπαμπά ».
Σήμερα 11.7.1992 ευρίσκομαι στην Αθήνα στο σπίτι της μητέρας του αγίου Δημητρίου, για να προσκυνήσω και να ευχαριστήσω τον άγιο για τη βοήθεια του σε μένα, στην οικογένεια μου, αλλά κα σε όλους εκείνους που τον επικαλούνται με πίστη.
Ένας ακόμη μάρτυς αυτόπτης στο θαύμα του παράλυτου παιδιού είναι και ο Stratis D. Xanthos, 11 Geraldine RD- No Arlington N.J.
ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗ -- Σγουροκέφαλι Πεδιάδος Κρήτης, 1992
Πνευματικό παιδί τού Αγίου Πορφυρίου...
114 ) Το δωμάτιο μου αυτή τη στιγμή έλαμψε ολόκληρο από ένα χρυσίζον φως και ο Δημήτριος παρουσιάστηκε ολοζώντανος εμπρός μου…
Στις 4 Μαρτίου 1992, καθώς πήγα ν' ανάψω το λέβητα για να θερμανθεί το σπίτι μας, πήρε φωτιά. Εγώ βρέθηκα τυλιγμένη μέσα στις φλόγες.Η πρώτη μου προσπάθεια ήταν να σβήσω τη φωτιά στο λέβητα, για να μην καεί το σπίτι μας, και ως εκ τούτου καθυστέρησα να σβήσω τη φωτιά στο σώμα μου, τυλίγοντας το με μία κουβέρτα, με αποτέλεσμα να πάθω 4ου βαθμού εγκαύματα.
Ο άνδρας μου, σαν γιατρός που είναι, ανέλαβε τη θεραπεία μου, υποφέροντας πάρα πολύ, βλέποντας με σε πόσο σοβαρή κατάσταση ήμουν.Μία ημέρα, καθώς ευρισκόμουν στο κρεβάτι του πόνου, με επισκέφθηκε η αγαπημένη μου φίλη, ονομαζόμενη Γεσθημανή και πολύ θεοσεβούμενη, κρατώντας ένα βιβλίο, που μου άφησε επάνω στο κομοδίνο και έφυγε, γιατί ήταν πολύ βιαστική. Παίρνοντας εγώ, με πολύ κόπο το βιβλίο στα χέρια μου, στη φωτογραφία του εξωφύλλου ανεγνώρισα τον αγαπητό μου Δημήτριο.
Και τότε εφώναξα, με όση δύναμη είχα, κατασυγκινημένη. « Αχ! ο Δημήτρης Λέκκας»!Το δωμάτιο μου αυτή τη στιγμή έλαμψε ολόκληρο από ένα χρυσίζον φως και ο Δημήτριος παρουσιάστηκε ολοζώντανος εμπρός μου, φορώντας τα ρούχα εκείνα που φορούσε, όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Δηλαδή, ένα θαλασσί πουκάμισο κουμπωμένο και ένα μπλε παντελόνι.
Με πλησίασε, με αγκάλιασε και μου είπε: «Και συ Μαρία δεν με πίστεψες;» (Διότι εγώ, όταν έμαθα να γίνεται λόγος για την αγιοσύνη του ολιγοπίστησα) και συνέχισε:«ο συνάδελφος και σύζυγος σου, βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Νοσοκομείο, αλλά μη φοβάσαι, εγώ θα είμαι πάντα στο πλευρό του…».
Ξαφνικά ο άγιος Δημήτριος χάθηκε. Από ποιά πόρτα μπήκε από ποιά βγήκε, εγώ δεν κατάλαβα.
Μετά από τη ζωντανή αυτή παρουσία του αγίου Δημητρίου, εγώ ένοιωσα ανακούφιση από τους πόνους και σηκώθηκα να πάω να βρω τον άνδρα μου, εφ' όσον από τον άγιο πληροφορήθηκα πως βρίσκεται στο Νοσοκομείο. Εκεί βρίσκω τον άνδρα μου σε πολύ κακή κατάσταση, γιατί οι γιατροί είχαν ενεργήσει εσφαλμένα και περίμεναν να πεθάνει. Επειδή μόλις με είδε πέταξε τον ορό, έπαθε ανεπάρκεια καρδιάς, και του δημιουργήθηκε επίσης μια κήλη, που σε διάστημα 10 ημερών έφθασε μέχρι τα πόδια του.
Ο σύζυγος μου με δάκρυα στα μάτια επικαλείτο συνέχεια τον συνάδελφό του άγιο Δημήτριο.
Το βράδυ της 11ης ημέρας, ο άγιος ήλθε ολοζώντανος στον άνδρα μου, τον εξέτασε, μιλώντας του μία στα Ελληνικά και μία στα Ιταλικά, καθ' ότι ο άνδρας μου μιλάει και Ιταλικά, και του είπε: "Μη φοβάσαι συνάδελφε, εγώ θα σε κάνω καλά. Μη τους ακούς που λένε πως θα πεθάνεις. Θα σε χειρουργήσω εγώ, ο άγιος Παντελεήμων και ο άγιος Νεκτάριος".
Αμέσως η κήλη μαζεύτηκε και έγινε σα μια μικρή μπάλα και η καρδιά βελτιώθηκε. Πήγαμε για εγχείρηση της κήλης, διότι έπρεπε να αφαιρεθεί και η εγχείρηση πήγε πολύ καλά, όπως μας είπε ο άγιος.
Από τότε ο άνδρας μου βλέπει συχνά τον άγιο, γιατί έχει μεγάλη πίστη. Οσάκις τον καλεί για βοήθεια ο άγιος εμφανίζεται και του λέει: "Πάμε καλά. Η πίστη σου σε έσωσε".
Μάλιστα εκείνη την ημέρα που του παρουσιάστηκε για πρώτη φορά του ζήτησε, αν και άρρωστος ο άνδρας μου να εξετάσει δύο μικρά ανάπηρα παιδιά, πράγμα που ο άνδρας μου έπραξε. Εγώ κι΄ ο άνδρας μου, ευχαριστούμε τον Νεοφανή άγιο Δημήτριο
ΤΟΥΠΟΥΞΔΩΝΗ ΜΑΡΙΑ -- σύζυγος Κύρου, Έδεσα ,1992
120) Συνεχείς θεραπείες και εμφανίσεις του Αγίου…
Είμαι η γιαγιά του Κωνσταντίνου Μπουσιάκου ο οποίος είχε τυφλωθεί από όγκο στον εγκέφαλο. Επρόκειτο σύντομα να εγχειριστεί. Ο εγγονός μου είναι 14 ετών. Μια μέρα ήλθε μαζί με τη μητέρα του στο σπίτι του αγίου Δημητρίου Λέκκα για να προσκυνήσει. Τους σταύρωσε η μητέρα τού αγίου με τεμάχια λειψάνων και τους έδωσε το βιβλίο με τη ζωή και τα θαύματα τον αγίου Δημητρίου Λέκκα.
Το ίδιο βράδυ παρουσιάστηκε στον εγγονό μου Κωνσταντίνο ο άγιος Δημήτριος και τον ράντισε με βασιλικό μέχρι πού τον έκανε μούσκεμα. Το πρωί είχε θεραπευτεί τελείως. Μου είπε: «Γιαγιά είμαι εντελώς καλά, βλέπω τέλεια και μπορώ να πάω και στο σχολείο».
Στον Κωνσταντίνο, παρουσιάζεται ο Άγιος πολύ συχνά και στο σπίτι μας διαρκώς μοσχοβολά το μύρο του.
Ο άγιος εκτός από τον εγγονό μου Κωνσταντίνο, θεράπευσε τη μητέρα του Ελένη που έπασχε από την καρδιά της, τον σύζυγο μου Παναγιώτη που έπασχε από το στομάχι, εμένα που είχα φοβερούς πόνους στα πόδια και ήμουνα κατάκοιτη επί (3) τρεις μήνες. Τώρα είμαι τελείως καλά. Ακόμη στην περιοχή μας έκανε θαύματα σε πάρα πολλές οικογένειες, όπου δώσαμε και διάβασαν το βιβλίο με τα θαύματα.
Ας είναι δοξασμένος ο Θεός και μεγάλη η Χάρη του Αγίου…
ΜΑΡΙΑ ΒΑΛΕΡΗ -- Βέλο Κορινθίας
121 ) Γύρω στις 3 τα μεσάνυχτα βλέπω ένα συγκλονιστικό όνειρο…
Ένα ζωντανό σημείο παραμέρισε τις επιφυλάξεις μου για τον πολυσυζητημένο άγιο Δημήτριο Λέκκα. Πολλές φορές με διάφορα πνευματικά μου τέκνα, είχα επισκεφθεί την ευλαβέστατη μητέρα του αγίου Δημητρίου. Λόγω όμως των δημοσιογραφικών σφυροκοπημάτων άρχισαν να διαμορφώνονται μέσα μου επιφυλάξεις και έτσι άρχισα να απομακρύνομαι από το σπίτι της ευσεβούς κ. Γεωργίας.
Εν τούτοις δεν ησύχαζα. Μάλλον αισθανόμουν ενοχή όταν έβλεπα ασεβείς δημοσιογράφους ακόμα και ρασοφόρους να πολεμούν ένα παλληκάρι που όπως αποδεικνύεται, έζησε ζωή ενάρετη, Χριστιανική και με απέραντη αγάπη στον Θεό και στον πλησίον του.
Η συνείδηση μου με έλεγχε και κραύγαζε λέγουσα:«Γιατί αφήνεις ανυπεράσπιστη μια πολεμούμενη έρημη, χήρα, Χριστιανή μητέρα;».
Μία δύναμη μέ ωθούσε να επικοινωνήσω με τη μάνα αυτή, να την υποστηρίξω, και να την παρηγορήσω. Έτσι απεφάσισα, μετά από δύο χρόνια, να την επισκεφθώ.
Η κ. Γεωργία, ανεξίκακη, καταδεκτική με υποδέχθηκε λέγοντας μου:«Παιδί μου, γιατί με εγκατέλειψες; Γιατί χάθηκες;»Ένοιωσα έλεγχο!
Αν και συζητήσαμε για πολλά, μου έδωσε επιστολές που γράφανε ζωντανά θαύματα. Μεταξύ αυτών μου έδωσε και την επιστολή της κ. Σταυριανής Τζαβέλλου, κατοίκου Αθηνών.Πήρα αντίγραφο της επιστολής στο σπίτι μου και κατά τα μεσάνυχτα άρχισα να τη διαβάζω επισταμένως.
Αμέσως μετά —γύρω στις 3 τα μεσάνυχτα— βλέπω ένα συγκλονιστικό όνειρο. Κάποιο αόρατο χέρι μού έβαλε στο χέρι μου ένα κομμάτι λείψανο πού αισθανόμουν ότι ήταν τού Δημητρίου. Το λείψανο τον ήταν λευκό σαν το χιόνι. Ξεκίνησα να το διαμελίζω ( πάντα στο όνειρό μου ) κι ενώ το τεμάχιζα σε κομμάτια μικρά όσο είναι το ρύζι, διαλύθηκε και έγινε όλο μια φούχτα σταριού. Ενώ θαύμαζα το ότι έγινε άπειρα σπυριά, ακούω φωνή να μού λέγει: «Διελύθη και έγινε σίτος, για τις αιώνιες αποθήκες!».
Η θέα και το σημείο ήσαν θαυμαστά. Μου δόθηκε η εξήγηση της μυστηριώδους φωνής ώστε να πιστέψω: Το λείψανο του Δημητρίου είναι σιτάρι για να γεμίσουν μ' αυτό οι ευλογημένες αποθήκες του Παραδείσου.Έτσι μ' αυτόν τον θαυμαστό τρόπο έφυγαν οι αμφιβολίες μου.
Εύχομαι δε όπως ο Νεοφανής άγιος Δημήτριος ανακηρυχθεί άγιος και υπό της του Χριστού Εκκλησίας
Ιερεύς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΛΙΚΑΚΟΣ -- Γλυκά Νερά Αττικής
124 ) Μετά από 20 λεπτά είχε γίνει το θαύμα. Ο αιματοκρίτης ανέβηκε ξαφνικά από το 18 στο 36…
Κατάγομαι από τα Κρέσταινα του Ν. Ηλείας. Είμαι παντρεμένος με την Αγγελική Κουλουμπή. Κατοικώ στα Ν. Λιόσια, Πλατεία Ρίμινι. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Στις 5 Νοεμβρίου 1993, ημέρα Παρασκευή και ώρα 18.52 συνέβη ένα πολύ σοβαρό ατύχημα στη σύζυγο μου, η οποία είχε ταξιδέψει για δουλειά στην Πάτρα.
Επιστρέφοντας στο 22ο χλμ. Αθηνών - Κορίνθου, στην περιοχή Αγ. Θεοδώρων από λάθος του οδηγού προσέκρουσε το αυτοκίνητο στο στηθαίο του οδοστρώματος και ντεραπάρισε πολλές φορές, με αποτέλεσμα η σύζυγος μου να τραυματιστεί βαρύτατα, ο δε οδηγός για καλή του τύχη να μην πάθει τίποτα.
Η σύζυγος μου μεταφέρθηκε βαριά τραυματισμένη στο Νοσοκομείο Κορίνθου κι από κει στο ΚΑΤ Αθηνών. Βλέποντας ότι στο ΚΑΤ δεν μπορούν να της προσφέρουν μεγάλη βοήθεια και λόγω έλλειψης της εντατικής μονάδας, τη μετέφερα στο Νοσοκομείο "Υγεία" πιστεύοντας ότι εκεί οι γιατροί θα έκαναν ότι μπορούσαν. Φτάσαμε στις 12 το μεσημέρι κι η γυναίκα μου αιμορραγούσε καθολικά μέχρι τις 7 το βράδυ της Δευτέρας.
Οι γιατροί μου έλεγαν ότι η κατάσταση της ήταν άσκημη και μόνο ένα θαύμα μπορούσε να τη σώσει, γιατί η πηκτικότητα του αίματος ήταν μηδαμινή.Στην απελπισία μου θυμήθηκα έναν ξάδελφο που κατοικούσε στην Αμερική και που όταν ήρθε, μου μίλησε για κάποιον Δημήτριο Λέκκα, γιατρό, ο οποίος είχε πεθάνει προ ετών κι ότι σαν καλός χριστιανός εν ζωή είχε δώσει πολλά παραδείγματα πίστης.
Επισκέφθηκα με τον ξάδελφο μου την οικία της μητέρας του, η οποία μου έδειξε μέρος των οστών που διαπίστωσα ότι έλαμπαν.Θέλησα να της αφήσω κάτι —δηλ. χρήματα και δε δέχθηκε, πήρα ένα βιβλίο του Δημητρίου και έφυγα. Για να είμαι ειλικρινής, βλέποντας τα οστά τού Δημητρίου θαύμασα τη λάμψη τους αλλά μέσα μου διατηρούσα και, κάποιες επιφυλάξεις.
Στην απελπισία μου, την ώρα που βρισκόμουν μέ τους γιατρούς στο νοσοκομείο, θυμήθηκα τον Δημήτριο και ζήτησα - αν πραγματικά είναι, όπως λέει η μητέρα του, άγιος - να βοηθήσει τη γυναίκα μου.Έστειλα ένα φίλο μου και την αδελφή του ξαδέλφου μου αμέσως στο σπίτι του Δημητρίου για να μου φέρουν λίγο λάδι και να πουν στη μητέρα του να προσευχηθεί για την σύζυγό μου.
Επέστρεψαν πολύ σύντομα στο νοσοκομείο και μπήκαν αμέσως στην εντατική και σταύρωσαν με το λάδι τη γυναίκα μου και προσευχήθηκα στον Δημήτριο.Μετά από 20 λεπτά είχε γίνει το θαύμα. Ο αιματοκρίτης ανέβηκε ξαφνικά από το 18 στο 36.
Οι γιατροί με επιφυλακτικότητα άρχισαν να ελπίζουν.Ο γιατρός κ. Μούκας που πάλευε επί ώρες για τη ζωή της μου είπε επί λέξει: "Κατορθώσαμε να σταματήσουμε την αιμορραγία και τ' αποτελέσματα που βλέπουμε δεν ήταν στις προβλέψεις μας και πάντως ούτε σ' αυτόν το βαθμό αναμενόμενα."
Τον ευχαρίστησα για την προσπάθεια που έκανε, και χωρίς περιστροφές και αμφιβολίες για τον Δημήτριο του έκανα γνωστή την ενέργεια μου λέγοντας ότι στις προσπάθειες τους συνέβαλλε ο Δημήτριος σαν γιατρός που ήταν εν ζωή και σαν άγιος που πιστεύω ότι είναι τώρα. Μάλιστα, του έδειξα το βιβλίο που είχα κάτω από το προσκέφαλο της και του είπα πως όταν φύγω με το καλό θα του το δώσω να το διαβάσει.
Η πορεία της γυναίκας μου μέχρι σήμερα είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Όλοι πιστεύουν —κι εγώ— ότι έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο. Να σημειώσω εδώ, ότι η σύζυγος μου έχει σπασίματα στα πλευρά στο θώρακα, στη λεκάνη και με σοβαρές θλάσεις στη δεξιά κροταφική χώρα, σοβαρό αιμάτωμα και οίδημα, τα οποία όσο περνούν οι μέρες βελτιώνονται συνεχώς.
Χθες μιλώντας μαζί της ο ορθοπεδικός γιατρός κ. Ζαχαρόπουλος της είπε επί λέξει: "Αγγελική, κάνε κουράγιο, προσπάθησε να μη θυμάσαι τίποτα από τον εφιάλτη που έζησες. Είναι σαν να έπεσες από ελικόπτερο και το χέρι του Θεού σ' έπιασε και σε κράτησε..." .
Τελειώνοντας, πιστεύω πως ο άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του και θα μας έχει υπό την προστασία του...
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΛΙΑΝΟΣ τού ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ -- Κρέσταινα Ν. Ηλείας, 1993
125 ) Ο γιος μου 14 ετών αρρώστησε ξαφνικά και μέσα σε δυόμισι ώρες παρέλυσε.Μεταφέρθηκε επειγόντως στην Αμερική, όπου διαπιστώθηκε κακοήθης όγκος στη σπονδυλική του στήλη…
Ο γιος μου 14 ετών αρρώστησε ξαφνικά στις 15 Μαΐου 1993 και μέσα σε δυόμισι ώρες παρέλυσε. Μεταφέρθηκε επειγόντως στην Αμερική, όπου διαπιστώθηκε κακοήθης όγκος στη σπονδυλική του στήλη.
Οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι, αλλά με τη δύναμη του Θεού το παιδί πήγαινε καλύτερα και σύντομα μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο, όμως τα πόδια του δεν πήγαιναν καθόλου καλά.Κάποια κυρία μου έφερε ένα βιβλίο του αγίου Δημητρίου Λέκκα. Όταν το διάβασα, άρχισε να ευωδιάζει.
Ξύπνησα το παιδί μου κι η ευωδία έγινε ακόμη πιο έντονη. Το σταύρωσα με το βιβλίο του αγίου στα πόδια και σε όλο του το σώμα.
Την επόμενη ημέρα το αριστερό του πόδι που για μήνες ήταν ακίνητο, έδωσε το πρώτο σήμα. Από την ημέρα εκείνη η βελτίωση ήταν αλματώδης. Από το καρότσι που το είχαμε, πέταξε το τρίποδο, μετά τις πατερίτσες και τώρα πλέον βαδίζει με μία πατερίτσα, που και αυτή τη χρησιμοποιεί όταν βγαίνει έξω.
Έτσι λοιπόν, ενώ οι γιατροί δε μας έδιναν ελπίδες ούτε να ζήσει, πόσο μάλλον να περπατήσει, με τη δύναμη του αγίου και τη βοήθεια του το παιδί μου τα ξεπέρασε. Τον ευχαριστώ και τον δοξάζω.
ΕΦΗ ΦΡΑΓΟΓΙΑΝΝΗ · Ζεφύρου, Εκάλη
126 ) Μια γυναίκα στο Νοσοκομείο σαν τον είδε, τον ρώτησε: «Τέτοια ώρα γιατρός; Ποιός γιατρός είστε;» και ο άγιος της απάντησε: «Ο Δημήτριος Λέκκας.»
Το παιδί μου, 21 ετών παλικάρι, αρρώστησε. Πολύς ο πόνος για μια μάνα να βλέπει το παιδί της στό κρεβάτι.Στο νοσοκομείο που πήγαμε γνωρίζαμε όλους τους γιατρούς.Ένα βράδυ, πολύ αργά, ήρθε ένας άγνωστος γιατρός που μπαίνοντας μας χαιρέτησε. Χαμογέλασε στο γιο μου, μετά πήγε στον διπλανό, τον κοίταξε και μετά πήγε και στον άλλον.
Μια γυναίκα, σαν τον είδε, τον ρώτησε: «Τέτοια ώρα γιατρός; Ποιός γιατρός είστε;» και ο άγιος της απάντησε: «Ο Δημήτριος Λέκκας.».
Η γυναίκα απόρησε και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω να δω που θα πάει. Μόλις έφτασε όμως στην πόρτα, τον βλέπω ξαφνικά να εξαφανίζεται ! Τον έχασα τελείως από τα μάτια μου. Δεν φαινόταν πουθενά...
Την δεύτερη φορά τον είδα στο Λεωφορείο. Στο αριστερό χέρι κρατούσε ένα μαύρο βιβλίο και στο δεξί τον Σταυρό ψηλά. Εν τώ μεταξύ, εγώ για τον άγιο Δημήτριο τον γιατρό, δεν ήξερα τίποτα ακόμα.
Μετά από λίγο καιρό όμως, μια γνωστή, μου έφερε το βιβλίο και μια φωτογραφία του αγίου, που άρχισα να διαβάζω με δακρυσμένα μάτια παρακαλώντας τον να μου δείξει ένα ακόμα σημάδι της μεγάλης του αγιοσύνης.Τότε η φωτογραφία έβγαλε δυο λεκέδες κι άρχισε να μοσχοβολά. Τον είδα και τρίτη φορά καθώς στεκόμουν στη στάση του λεωφορείου, με κοιτούσε και χτυπούσε τα πόδια του για να τον προσέξω.
Από τότε που γνώρισα και πίστεψα στον Άγιο, δόξα τω Θεώ. Όλα πάνε καλά κι ο μικρός πέρασε τις εξετάσεις. Εύχομαι γρήγορα να χτίσουν εκκλησία στον άγιο και γιατρό μας και ο κόσμος να 'ναι πιο κοντά στον άγιο.
Ο Θεός και η Παναγία θα τα κανονίσουν όλα.Σας παρακαλώ το γράμμα αυτό να το δημοσιεύσετε στο βιβλίο και να μου το στείλετε.Με αγάπη Χριστού.
ΕΙΡΗΝΗ ΑΓΓΕΛΟΥΔΗ -- Wuppertal Γερμανίας, 1993
127 ) Γονατισμένος εμπρός στην Αγία Τράπεζα, ακούω έναν αέρα και μιά θορυβώδη βοή σαν σεισμός και βλέπω επάνω στους ώμους μου…
Η παρακάτω είδηση έφτασε όταν το βιβλίο είχε αρχίσει να τυπώνεται.
«…Σεβαστή και αγαπητή μητέρα του Αγίου Δημητρίου, Νέων Αθηνών.Κυρία Γεωργία όπως γνωρίζετε είχα την ευλογία να γνωρίσω τον Άγιο υιό σας μία φορά, και έκτοτε δια του τηλεφώνου ήμουν βοηθός του στη Θεία και ιερή εξομολόγησή του για 9 χρόνια.Μάρτυς μου ο Θεός δέν έπαψε να μου βρίσκεται βοηθός στίς δύσκολες ημέρες που περνώ.
Έφτιαξα το εκκλησάκι του, που πράγματι λάμπει από φώς ουράνιο. Έχω πολλά Άγια λείψανα του Αγίου Δημητρίου του Νέου των Αθηνών ( ΛΕΚΚΑ).Κάθε πρωί λειτουργώ, αξίως, ή αναξίως, είμαι 75 χρονών, πολύ κουρασμένος στη ζωή μου.
Την ημέρα του Αγίου Μηνά, Δεκεμβρίου 10, Παρασκευή στις 6 το πρωί, πήγαινα να λειτουργήσω. Μέ δάκρυα στα μάτια, πάντα ζητούσα ένα κόκκινο φαιλόνιο να φορώ και το είχα βάλει κάπου και δεν θυμόμουνα που το έχω.
Γονατισμένος εμπρός στην Αγία Τράπεζα, ακούω έναν αέρα και μιά θορυβώδη βοή σαν σεισμός και βλέπω επάνω στους ώμους μου το κόκκινο φαιλόνιο και τρόμαξα, και έκλαψα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να σηκωθώ επάνω.Κοιτάζω τον Εσταυρωμένο και κουνούσε το κεφάλι του και μιά γλυκιά φωνή μου λέει:
«Θάρρος τω Κυρίω, ο Θεός είναι κοντά σου, μη φοβού».
Κυρία Γεωργία Λέκκα δεν ήτο φαντασία, ήταν Μέγα θαύμα, είναι αδύνατο ο νους του ανθρώπου να συλλάβει το μεγαλείο τού Θείου και της ευλογίας που μάς χαρίζουν οι Άγιοι και προπάντων ο Άγιος Δημήτριος ο ΛΕΚΚΑΣ που τόσες δυσκολίες μας δίνουν οι Χριστιανοί και δεν γνωρίζουν την Αγία Παράδοση της Ορθοδόξου Πίστεως.
Πάντα μού έλεγε ο Δημήτρης ότι η Ορθοδοξία μας είναι όπως του αετού, που μιά φτερούγα του είναι η Ορθοδοξία και η άλλη είναι η Ορθοπραξία.Αλλοίμονο εάν μολύνουμε την Παράδοση 2.000 χρόνων ιστορίας και πράξης. Η Θεία Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ο μόνος δείχτης που δείχνει τη βασιλεία του Θεού.
Σας στέλνω μιά φωτογραφία με το φαιλόνιο το κόκκινο που μου εχάρισε ο Αγιος Δημήτριος ο Λέκκας και εύχεσθε όπως βρεθώ άξιος αυτής της ημέρας που θα με καλέσει ο Κύριος, γιατί τώρα είμαι κοντά εις το ηλιοβασίλεμα μου και ετοιμάζομαι να προϋπαντήσω τον Κύριο Ιησού.Μετά πολλής εν Χριστώ αγάπη
Ιερομόναχος Αντώνιος Μορφέσης--,ΠΕΝΣΥΛΒΑΝΙΑ -- USA 12-12-1993
Περισσότερα ΕΔΩ:
https://agiosdimitrioslekkas.blogspot.gr/