ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ - ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΜΕΓΑΛΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΕΠΑΝΩ ΣΑΣ !

« Τώρα πού θά πάω επάνω στόν Θεό, θα σας μαρτυρήσω όλους... θα του τα πω όλα  .... "  

Αυτό είναι τό 3χρόνο αγοράκι που τραυματίστηκε θανάσιμα στην Συρία...καί πού  λίγα λεπτά πριν πεθάνει συνεκλόνισε τον κόσμο μέ τα λόγια πού είπε! 

Αυτή, είναι καί η τελευταία φωτογραφία που τραβήχτηκε στο Νοσοκομείο όπου τον πήγαν στους γιατρούς για σοβαρά εσωτερικά τραύματα και πολλαπλά κατάγματα .

Άν και ήταν μόλις 3 ετών , διαισθάνθηκε ότι  θα πεθάνει και λίγο πριν κλείσει τα μάτια του για πάντα, είπε με δάκρυα στα μάτια : « Τώρα πού θά πάω επάνω στόν Θεό, θα σας μαρτυρήσω όλους... θα του τα πώ όλα τού Θεού .... "  

-------------------------------------

ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΩ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ !

Σας παρουσιάζουμε σήμερα ένα σπουδαίο κείμενο, που προέρχεται από την γραφίδα μιάς γνωστής Ιταλίδος δημοσιογράφου, η οποία αναφέρεται στο πρόβλημα των μεταναστών, που πλήττει την Ιταλία, όπως και τη Χώρα μας άλλωστε, κυρίως Μουσουλμάνων, καί έχει ως κεντρικό νόημα, ότι μέ τόν τρόπο αυτό η Ιταλία αλλοτριώνεται και ξεπουλιέται! " 

Δεν μπορούμε να αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών, που δεν έχουν καμμιά σχέση μ΄εμάς..." γράφει. Και καταλήγει: "Θα ήταν σαν να ξεπουλούσα τη Χώρα μου. Κι η Χώρα μου , η Πατρίδα μου, δεν είναι πρός πώληση"!!!

Καταφύγαμε στην κα Φαλάτσι, μόνο καί μόνο επειδή στην Ελλάδα μας ποτέ μέχρι σήμερα δεν ακούσθηκε μια τέτοια ηρωϊκή φωνή! 

Με χρήματα του Ελληνικού Λαού, που σήμερα δυστυχώς πένεται, το Ελληνικό Δημόσιο επιχειρεί να ανεγείρει Μουσουλμανικό Τέμενος στην καρδιά της Αθήνας! Και ουδείς δυστυχώς ανησυχεί! Ουδείς διαμαρτύρεται, παρά το γεγονός, ότι με τον τρόπο αυτό καταργείται πλέον το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αθήνας, και της Ελλάδος γενικώτερα, ως πόλεως και Χώρας αμιγώς Ορθοδόξου!

Αφιερώνουμε, λοιπόν, το σημερινό σημείωμά μας στο μεγάλο αυτό πρόβλημα της σιωπηλής μεν, αλλά και σταθεράς, καταλήψεως της Ελλάδος μας από τά στίφη των βαρβάρων, των απολιτίστων, των επικινδύνων, των φανατικών Μουσουλμάνων και καλούμε κάθε γνήσιο Έλληνα και κάθε συνειδητό χριστιανό να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας. Ώστε να σταματήσει αμέσως αυτή η υπερ-προστασία προς τους μετανάστες Μουσουλμάνους, οι οποίοι αποστέλλονται εδώ με κάθε μέσο καί τρόπο, για να αλλοτριώσουν τη Χώρα μας και να πραγματώσουν το υπό του Τοργκούτ Οζάλ λεχθέν: «Θα κατακτήσουμε την Ευρώπη δια των γεννήσεων των Μουσουλμάνων!». 

Μερικοί, δήθεν Δημοκρατικοί κλπ., θα σπεύσουν να μας κατακρίνουν για τους παραπάνω βαρείς χαρακτηρισμούς μας, τους αναφερομένους στους Μουσουλμάνους. Ας μη βιασθούν να μας καταδικάσουν! Ας ρίψουν μια ματιά εκεί κάτω στη Συρία! 

Θα διαπιστώσουν, αν θέλουν να λέγωνται "ανοικτά μυαλά", τα εγκλήματα των Ισλαμιστών εναντίον των Ορθοδόξων! Δύο Επίσκοποι καί μερικές Μοναχές, που απήχθησαν και εδολοφονήθησαν, είναι το ορατό σημείο του παγόβουνου! Στο τέλος της αναρτήσεώς μας παραθέτουμε έα πολύ σημαντικό στοιχείο. Ένα κεφάλαιο μέ τίτλο: "Έτσι αποκεφαλίζουν τους χριστιανούς ........"  εκεί κάτω στη Συρία. 

Ας ανοίξουμε, λοιπόν, τα μάτια μας και ας προστατεύσουμε την Ελλάδα μας και την Ορθοδοξία μας. Η Ελλάδα και η Ορθοδοξία έχουν δύο ΜΕΓΑΛΟΥΣ εχθρούς: Τους Μουσουλμάνος και τους Εβραίους!    

Έλληνες, αδελφοί, Έλληνες Ορθόδοξοι αδελφοί μου,  με ακούετε;  Εγώ "είπα και ελάλησα! Αμαρτίαν ουκ έχω"!  

Βουδαπέστη, 13 Ιανουαρίου 2014

+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ  

********************

Της Oriana Fallaci*

(από το βιβλίο της «H Οργή και η Περηφάνεια», 2003. )

"....Όχι εδώ και πολύ καιρό, άκουσα κάποιον από τους αναρίθμητους πρώην κυρίους Πρωθυπουργούς που έχουν ταλαιπωρήσει την Ιταλίατις τελευταίες δεκαετίες, να λέει στην τηλεόραση:«Κι ο θείος μου ήταν μετανάστης. Ακόμηθυμάμαι τη στιγμή που έφευγε για την Αμερική. με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι».

Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, κύριε παραπληροφορημένε, ή αναξιόπιστε πρώην Πρωθυπουργέ. Εκτός από το ότι είναιπρακτικά αδύνατον να έχετε θείο που πήγε στην Αμερική με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, για τον απλό λόγο ότι οι θείοι με τις βαλίτσες από χαρτόνι στο χέρι πήγαιναν στην Αμερική στις αρχές του 20ού  αιώνα, δηλαδή τότε που εσείς δεν ήσασταν ακόμη γεννημένος, δεν είναι καθόλου το ίδιο.Και είναι δυο φαινόμενα άσχετα μεταξύ τουςγια ορισμένους λόγους που εσείς αγνοείτε, ή κάνετε πως αγνοείτε. 

Οι λόγοι αυτοί είναι οι εξής:

Πρώτον:

Η Αμερική είναι μια ήπειρος με έκταση 3 εκατομμύρια και 618.770 τετραγωνικάμίλια. Τεράστιες περιοχές αυτής της έκτασης είναι ακόμη και σήμερα ακατοίκητες ή τόσο αραιά κατοικημένες, ώστε σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να περπατάει κανείς για ολόκληρους μήνες χωρίς να συναντήσει ψυχή. Και σας πληροφορώ ότι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αυτές οιπεριοχές ήταν ακόμη πιο έρημες και σχεδόν εντελώς ακατοίκητες. Δεν υπήρχαν πόλεις, ούτε κωμοπόλεις, ούτε δρόμοι, ούτε καν οικισμοί. Το πολύ-πολύ να υπήρχαν κάποια φυλάκια ή κάποια καταλύματα για ξεκούραση και για αλλαγή αλόγων. 

Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν, ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στις ανατολικές Πολιτείες. Στις Μεσοδυτικές εκτάσεις, ζούσαν μονάχα λίγοι θαρραλέοι τυχοδιώκτες, καθώς και οι φυλές των ιθαγενών Ινδιάνων, που τους ονόμαζαν Ερυθρόδερμους. Πιο δυτικά, στη λεγόμενη Άγρια Δύση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι κάτοικοι: Το Κυνήγι του Χρυσού μόλις είχε αρχίσει. 

Λοιπόν: Η Ιταλία δεν αποτελεί ήπειρο. Είναι μια μικρή σχετικά χώρα, τριάντα δύο φορές μικρότερη από την Αμερική και υπερβολικά πυκνοκατοικημένη: ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 58 εκατομμύρια κατοίκους έναντι των 282 εκατομμυρίων της Αμερικής. 

Συνεπώς, αν 300 ή 400.000  χιλιάδες γιοι του Αλλάχ μεταναστεύουν στην Ιταλία κάθε χρόνο (όπως γίνεται στην πραγματικότητα), για μας είναι σαν να μετανάστευαντρία ή τέσσερα εκατομμύρια Μεξικανοί στο Τέξας, στην Αριζόνα ή στην Καλιφόρνια κάθε χρόνο.

Δεύτερον:Για έναν ολόκληρο αιώνα, δηλαδή από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας μέχρι το 1875, η Αμερική ήταν χώρα ελεύθερης προσπέλασης. Τα σύνορα και οι ακτές της παρέμεναν αφύλακτα, οποιοσδήποτε ξένος μπορούσε να μπει ελεύθερα στη χώρα και οι μετανάστες ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Για να αναπτυχθεί και να ακμάσει το νεοσύστατο έθνος, έπρεπε να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εδάφη του και ο εν δυνάμει πλούτος του, και γι’ αυτό ακριβώς στις 20 Μαΐου του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε τηνHomesteadAct. 

Σύμφωνα με την Πράξη αυτή, θα δωρίζονταν 810 εκατομμύρια τ.μ. ομοσπονδιακής γης. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, στη Μοντάνα, στη Νεμπράσκα, στο Κολοράντο, στο Κάνσας, στη Βόρεια και Νότια Ντακότα κ.ά... Επιπλέον η «Πράξη» δεν ωφελούσε μονάχα τους Αμερικανούς. Με εξαίρεση τους Κινέζους, που γενικότερα τύχαιναν κακομεταχείρισης, καθώς και τους καταδιωκόμενους γηγενείς Ινδιάνους, οποιοσδήποτε (άντρας ή γυναίκα) μπορούσε να κάνει αίτηση και να λάβει ως δωρεά 480 τ.μ. γης. 

Οι προϋποθέσεις ήταν: ο αιτών να έχει συμπληρώσει το 21 έτος, να εγκατασταθεί στον συγκεκριμένο τόπο για τουλάχιστον πέντε χρόνια, να μετατρέψει την άγρια γη σε φάρμα και κατοικία, να δημιουργήσει οικογένεια και, αν δεν ήταν Αμερικανός, να ζητήσει αμερικανική υπηκοότητα. Ακολουθώντας τα σλόγκαν «Το Αμερικανικό Όνειρο», «Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών», οι περισσότεροι από αυτούς που απέκτησαν έτσι γη, ήταν Ευρωπαίοι. 

Ο αριθμός των μεταναστών ήταν τόσο μεγάλος,ώστε ολόκληρες φυλές γηγενών(Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, Τσεγιέν, κ.α.)εκτοπίστηκαν βίαια και περιορίστηκαν με επαίσχυντο τρόπο σε καταυλισμούς.

Λοιπόν, στην Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη «Πράξη» που να προσκαλεί τους ξένους να έρθουν και να εγκατασταθούν στη χώρα μας: «Ελάτε ξένοι, ελάτε! Αν έρθετε, θα σας δώσουμε ένα καλό κομμάτι γης στο Κιάντι, στη Βαλ Παντάνα ή στη Ριβιέρα.Για χάρη σας θα διώξουμε τους γηγενείς,δηλαδή τους Τοσκανούς, τους Λομβαρδούς και τους Λιγουριανούς, θα τους κλείσουμε σε καταυλισμούς». 

Όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, όλοι αυτοί οι μετανάστες που μας ταλαιπωρούν, έχουν έρθει με δική τους πρωτοβουλία.Με τα αναθεματισμένα σκάφη τους, τα καταραμένα φουσκωτά σκάφη της αλβανικής μαφίας, αποφεύγοντας τις περιπόλους της ακτοφυλακής, που προσπαθούν να τους στείλουνε πίσω. 

Δεν είμαστε μια χώρα με ανοιχτά σύνορα, αγαπητέ κύριε Πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι. Εμείς, δεν έχουμε τεμάχια γης να χαρίσουμε στους ξένους. Δεν έχουμε έρημες περιοχές που πρέπει να κατοικηθούν. Ούτε φυλές Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, και Τσεγιέν για να εκτοπίσουμε.

Τρίτον:Ακόμη κι η Αμερική η Χώρα των Ευκαιριών έπαψε κάποια στιγμή να δείχνει στους ξένους την ίδια επιείκεια που έδειχνε μέχρι και την προεδρία του Λίνκολν. Το 1875, για παράδειγμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μπουν κάποια όρια, με αποτέλεσμα η Βουλή των Αντιπροσώπων να υιοθετήσει νόμο που απαγόρευε την είσοδο στη Χώρα σε Πρώην κατάδικους και σε πόρνες. Το 1882, ένας δεύτερος νόμος απέκλειε από το δικαίωμα αυτό ψυχασθενείς και άτομα για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι θα βλάψουν τη δημόσια ζωή της χώρας. 

Το 1903, ψηφίστηκε ακόμη ένας νόμος που απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε επιληπτικούς, σε επαγγελματίες ζητιάνους, σε ασθενείς με μεταδοτικές αρρώστιες και σε αναρχικούς. (Ο τελευταίος ήταν ένας ανακριβής χαρακτηρισμός που αποδιδόταν τόσο σε παλαβούς που δολοφονούσαν προέδρους, όσο και σε ριζοσπαστικούς που προκαλούσαν γενική αναστάτωση και οργάνωναν απεργίες). Από εκεί και πέρα, η μεταναστευτική πολιτική έγινε πιο αυστηρή και οι παράνομοι μετανάστες απελαύνονταν αμέσως.

Στη σημερινή Ιταλία και Ευρώπη όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν.Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες. 

Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας.Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων.

Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω. Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα.Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους!

Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μαςγια να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής.(Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους, ή κόκκινες σημαίες).Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα.Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς,να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ... 

Δε θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί εκτός από προσβεβλημένη, ένιωσα και εξαπατημένη από τους πολιτικούς που έλεγαν: «Θα θέλαμε να τους απελάσουμε, να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά, δε γνωρίζουμε πού κρύβονται». Πού κρύβονται;!;Ελεεινοί καραγκιόζηδες!Είχαν κατεβεί κατά χιλιάδες στις πλατείες, και δεν κρύβονταν διόλου. Για να τους απελάσετε, για να τους διώξετε, θα αρκούσενα τους περικυκλώσετε με λίγους ένοπλους αστυνομικούς oι στρατιώτες, να τους φορτώσετε σε φορτηγά, να τους οδηγήσετε σ’ ένα αεροδρόμιο ή ένα λιμάνι, και να τους στείλετε πίσω στις πατρίδες τους.

Όσο για τον τελευταίο λόγο που θα σας αναφέρω, αγαπητέ μου κύριε πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, είναι τόσο απλός,που ακόμη και ένα διανοητικά καθυστερημένο μωρό θα μπορούσε να τον καταλάβει. 

Η Αμερική είναι ένα νεοσύστατο έθνος, μια πολύ νέα χώρα. Αν αναλογιστείτε ότι η σύσταση του αμερικανικού έθνους έγινε στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, θα συμπεράνετε εύκολα ότι σήμερα (έτος 2002) συμπληρώνει μόλις δυο αιώνες ζωής.Επίσης, είναι ένα έθνος μεταναστών. 

Από την εποχή του Mayflower, από την εποχή των δεκατριών αποικιών, δηλαδή από πάντα, όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ήταν μετανάστες. Παιδιά, εγγόνια, εγγύτεροι ή απώτεροι απόγονοι κάποιων μεταναστών. Ως έθνος μεταναστών, αποτελεί το πιο δυναμικό, το πιο πλούσιο μείγμα φυλών, θρησκειών και γλωσσών που υπήρξε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη.

Ως νεοσύστατο έθνος, έχει πολύ σύντομη ιστορία. Γι’ αυτό, η πολιτιστική της ταυτότητα δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάτι ενιαίο. Αντίθετα, η Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος.Με εξαίρεση τηνΕλλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης.

Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινάει πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία. Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες,η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών.Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες.

Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της. Κανένα από τα ξένα έθνη που μας είχαν κατακτήσει και διαμελίσει (και Γερμανοί και Σκανδιναβοί και Ισπανοί και Γάλλοι και Αυστριακοί) δεν κατάφεραν να μεταβάλουν την οντότητά μας. Αντίθετα, εκείνοι απορροφήθηκαν από εμάς, σαν το νερό από το σφουγγάρι. …. Συνεπώς, η δική μας πολιτιστική ταυτότητα είναι ενιαία. Και, παρ’ όλο που περιέχει κάποια στοιχεία, που έχει απορροφήσει το σφουγγάρι (σκεφτείτε τις πολλές διαλέκτους μας, τις συνήθειές μας, την κουζίνα μας), ποτέ δεν υιοθέτησε συνήθειες του Μουσουλμανικού κόσμου. Με κανέναν τρόπο δεν έχει επηρεαστεί από αυτόν.

Επίσης, για 2.000 χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία που ονομάζεται Χριστιανισμός.Σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία... Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα.

«Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε. Κι αυτό είναι αλήθεια.  Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ψέμα. Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία.Πιστέψτε με, ....... 

Πώς θα μπορούσα να μην έχω; Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες. Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα όταν γεννήθηκα ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες. Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή τη μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι. 

Μέσα από αυτήν έχω μάθει τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με τη γνώση. Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. Αν μας έπλασε Εκείνος, ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Και, μα τον Θεό...

Βλέπετε; Πάλι χρησιμοποίησα τη λέξη «Θεός».Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου.

Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου... 

Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ ότι τις λέω ή ότι τις γράφω. Και να σας τα πω όλα; Παρ’ όλο που ποτέ δε συγχώρεσα την Καθολική Εκκλησία για τα αίσχη που μου επέβαλε, με πρωταρχικό εκείνο της Ιεράς Εξέτασης που τον δέκατο έβδομο αιώνα έκαψε ζωντανή την προγιαγιά μου Ιλντεμπράντα, την κακόμοιρη την Ιλντεμπράντα, παρ’ όλ’ αυτά, οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου. Μου αρέσουν.

Επίσης, μ’ αρέσουν όλες αυτές οι όμορφες αγιογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Είμαι μάλιστα συλλέκτρια παλαιών εικονισμάτων. Επίσης, μου αρέσουν τα αβαεία και τα μοναστήρια και τα περιβόλια τους. Μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση γαλήνης και συχνά ζηλεύω αυτούς που μένουν σ’ αυτά.Και, εν τέλει, ας το παραδεχτούμε: 

οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων. ….Όλ’ αυτά τα συμβολικά στολίδια που ανήκαν στη δική μου ζωή. Στον δικό μου πολιτισμό. Ξέρετε, στον κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στην Τοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό. Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. 

Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα, προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια ή να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. Και, παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα.

 Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου, εκεί μέσα νιώθω γαλήνη.(Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα.Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί,Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών...).

Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι ότιεμείς oι Ιταλοί δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς.Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διάφορων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια υπηκοότητα.

Εννοώ ότι ακριβώςεπειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από τη χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς...Και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς.Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι.

Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας.Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους.

Αυτό που εννοώ είναι ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα.Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα.Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας.

Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. Θα ήταν σα να ξεπουλούσα τη χώρα μου, την πατρίδα μου.Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση.

 --------------------

* Η Οριάνα Φαλάτσι (1929 – 2006), υπήρξε  Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας.Το έξοχο κείμενο της Οριάνας Φαλάτσι, είναι μια αποστομωτική απάντηση και στους δικούς μας "αντιρατσιστές", εθνομηδενιστές και λοιπούς θιασώτες και απολογητές του νεοταξικού πολυπολιτισμικού χυλού μέσω της λαθρομετανάστευσης.

Πηγή-Περιοδικό-"ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ"

ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ !

Συγκλονίζει κυριολεκτικῶς ἡ δήλωσις τοῦ Σεβ. Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου ΘΡΑΚΗ: «Κτυπούσαμε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου διὰ τὴν λαθρομετανάστευση, ἀλλὰ οὐδεὶς μᾶς ἔδινε σημασία»

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος εἰς συνέντευξίν του εἰς τὴν «Δημόσιαν Τηλεόρασιν», ἀφοῦἐτόνισεν ὅτι χρειάζεται ἡ χάραξις μίας νέας Ἐθνικῆς Στρατηγικῆς διὰ τὴν Θράκην ὑπὸ τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς Χώρας, ἐτάχθη ὑπὲρ τῆς δημιουργίας τζαμιοῦ εἰς τὰς Ἀθήνας διὰ τὰς θρησκευτικὰς ἀνάγκας τῶν Μουσουλμάνων.

Ἀκολούθως μίλησε διὰ τοὺς λαθρομετανάστας καὶ τὴν οἰκονομικὴν ἐξαθλίωσιν τῶν Ἑλλήνων τῆς Θράκης, οἱὁποῖοι διὰ νὰ εἰσαχθοῦν εἰς νοσοκομεῖον καὶ νὰ τύχουν ἰατροφαρμακευτικῆς περιθάλψεως δηλώνουν ὅτι εἶναι λαθρομετανάστες.

Τὸ σχετικὸν ἀπόσπασμα τῶν δηλώσεων ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ξέρετε τί εἶναι νὰὑποδεικνύεται σὲ φτωχούς, λόγῳ κρίσης,Ἕλληνες νὰἐγγραφοῦν γιὰ δωρεὰν ἐξετάσεις στὰ νοσοκομεῖα ὡς“λαθρομετανάστες;”, ρώτησε ὁ Σεβασμιώτατος Ἄνθιμος, κοιτώνταςστὰ μάτια τὸν ἔκπληκτο ΜητροπολίτηΔημητριάδος Ἰγνάτιο.

Ὁ κ.Ἄνθιμος δὲ δίστασε ὄχι μόνο νὰ θίξει, ἀλλὰ νὰ διεισδύσει “στὰ αἴτιακαὶ αἰτιατά”, τῶν σοβαρῶν Ἐθνικῶνκαὶ κοινωνικῶν ζητημάτων, ποὺ ταλανίζουν τὴ Χώρα μας, ἐπειδὴἀκριβῶς δὲν ὑπῆρξε ἔγκαιρη Ἐθνικὴ Στρατηγικὴἀντιμετώπισης καὶὑποδομὲς παρὰ τὶς τότε κυβερνητικὲς πολιτικὲς στὴ διαχείριση τοῦθέματος τῆςλαθρομετανάστευσης.

Ἀντιθέτως τὸ θέμα προκάλεσε ἰδιαίτερα μεγάλες ἀνισότητεςεἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων, ἀκόμη καὶστὰ Νοσοκομεῖα! Ἡ μαρτυρία τουσυγκλονίζει:

“Ξέρετε τί εἶναι στὸΠανεπιστημιακὸ Νοσοκομεῖο τῆςΘράκης νὰὑπάρχουνσυντοπίτεςμας Ἕλληνες τσακισμένοι ἀπὸ τὴνοἰκονομικὴ κρίση, ποὺ δὲν εἶχαν χρήματα καθόλου καὶἀσφάλιση καὶἔπρεπε νὰ νοσηλευτοῦν ἢ νὰ κάνουν μία ἐξέταση καὶ νὰ παρακαλᾶκαὶἡ Μητρόπολη τοὺς γιατροὺςκαὶἐκεῖνοι νὰ μᾶς προτείνουν ὡςλύση νὰ τοὺς ἐγγράψουμε τοὺςἝλληνες ὡς “ἀλλοδαποὺς λαθρομετανάστες”, ὥστε νὰ μποροῦν νὰκάνουν ἰατρικὲς ἐξετάσεις δωρεάν;”

Ἀναζητώντας τὰ αἴτια, ὁἴδιοςἐπισήμανε δίχως “νὰ μασᾶ τὰ λόγιατου”:

“Πρὶν 15 χρόνια ἀρχίσαμε ἐδῶοἱἀκρίτες νὰ κρούουμε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου στὸ "κέντρο λήψης ἀποφάσεων καὶ ἐξουσίας τῶνἈθηνῶν, γιὰ αὐτὰ ποὺ συνέβαιναν. Παρατηρούσαμε ὁλοένα καὶ περισσότεροι ἀλλοδαποὶ νὰ εἰσέρχονταιλαθραῖα ἀπὸ τὸν Ἕβρο καὶ ζητούσαμε νὰἀντιμετωπιστεῖ τὸ θέμαἀπὸ τὴν Κεντρικὴ Διοίκηση, προβλέποντας τὶς ἐξελίξεις.

Ὄχι μόνοδὲ μᾶς ἄκουγαν ἀλλὰ καὶ μᾶς ἐπέρριπταν μομφὲς ὅτι εἴμαστε δῆθεν “ρατσιστές”, ὅτι δῆθεν ἔχουμε “ξενοφοβία”. Δὲν ἤθελαν νὰἀγγίξουνκἂν τὸ πραγματικὸ πρόβλημα, ποὺἐμεῖς ὅμως βλέπαμε νὰ γιγαντώνεται. Ὅμως ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία, δὲνεἴχαμε ἀντίρρηση ἀνθρώπινα νὰφερθοῦμε, γιατί αὐτὸὀφείλουμε ἀπὸ σεβασμὸ στὸ πρόσωπο κάθεἐν δεοῦς ἀνθρώπου καὶ τὸ Λόγοτοῦ Θεοῦ. Προσφέραμε καὶ προσφέρουμε καὶ φαγητὸ καὶ ροῦχαστοὺς ἀνθρώπους αὐτούς, γιατί ὁκαθένας κουβαλᾶ στοὺς ὤμουςτου πολλὰ προβλήματα. Τὸ κάναμεκαὶ τὸ κάνουμε.

Ὅταν ὅμως ἀψήφησαν τὶς δικές μας προειδοποιήσεις καὶὅταν αὐτὸ τὸ πρόβλημα τῆς λαθρομετανάστευσης “ἔπνιξετὴν Ἀθήνα”, τότε ξεκίνησε μία βίαιη πολιτικὴἀντιστροφῆς τοῦ κλίματος εἰς βάρος τῶν μεταναστῶν,γιὰ νὰ κατασταλεῖἡ λαθρομετανάστευση καὶ σήμερα πληρώνουμε τὰἐπίχειρα.

Ἐγὼἔβλεπα ἀνθρώπους νὰ πνίγονται στὸ ποτάμι στὴ προσπάθειάτους νὰ περάσουν ἀπέναντι.

Μὲκαλοῦσαν στὸ Νοσοκομεῖο γιὰὅσους πέθαιναν, διότι δὲν ἤξερανπῶς νὰ τοὺς θάψουν, ἂν ἦταν Χριστιανοὶἢ Μουσουλμάνοι καὶτιἔπρεπε νὰ γίνει. Γιατί δὲν μᾶς ἄκουγαν;

Δὲν ὄφειλε τὸ Κράτος νὰἔχει λάβει ἐγκαίρως μέτρα Ἐθνικῆς Στρατηγικῆςἀντιμετώπισης;”».  

ΘΕΛΟΥΝΕ ΝΕΟ, ΜΑΥΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ; ΑΣ ΦΤΙΑΞΟΥΝΕ ΛΟΙΠΟΝ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ !

Ὑπὸ τοῦ κ. Χαραλάμπους Ἄνδραλη

"...Σὲ γνωστὴ ἐκπομπὴ τοῦ μεγάλου Νεοταξικοῦ καναλιοῦ, παρενέβη τηλεφωνικῶς ὁ ἀγωνιστὴς Σεβ. Πειραιῶς, ἐπισημαίνοντας τὰ αὐτονόητα γιὰ κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανό, ὅτι δηλαδὴ ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα καὶ ὅτι ἡ θεσμοθέτησή της ἀπὸ τὸ νομοθετικὸ σῶμα, καθιστᾶ αὐτομάτως τοὺς τολμητίες ἐκτὸς Ἐκκλησίας.

Στὰ εὔστοχα ἐπιχειρήματα τοῦ θαρραλέου ἀνδρός, τὰ ἀντεπιχειρήματα ἦταν ἡ εἰρωνεία καὶ οἱ κοινότυπες ἀστειότητες ὅτι “εἴμαστε στὸ 2014”, ἢ ὅτι τάχα “ἔχουν ἀντίθετη ἄποψη ἄλλοι Ἱε ράρχες” κ.λπ. Οἱ “παντογνῶστες” δημοσιογράφοι (ὁ ἕνας μάλιστα ἀπὸ τοὺς δύο δήλωσε σύμφωνος καὶ μὲ τὴν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ ὁμοφυλοφίλους!) ποὺ κατέχουν σημαντικὸ μερίδιο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάντια τῆς Χώρας μας, ἔγιναν τώρα καί… “εἰδικοὶ” νὰ κρίνουν τί εἶναι ἢ τί δὲν εἶναι ἁμαρτία, χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν παραμικρὴ ἐπαφή, ὅπως γίνεται ἐμφανές, μὲ τὰ Ἱ. Κείμενα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἐδῶ καὶ χρόνια ἄλλωστε, γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια ἀπὸ τὰ ΜΜΕ νὰ θεσμοθετηθεῖ ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς σεξουαλικὴ προτίμηση συμβατὴ μὲ τὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου, προβάλλοντας ὡς πρότυπα ἀνθρώπους μὲ αὐτὴ τὴν παρέκκλιση καὶ ἀπομειώνοντας ἀσυζητητὶ ὁποιαδήποτε ἀντίθετη ἄποψη ὡς “σκοταδιστική”, “φασιστική”, “ἀκραία”…

Τὸ ἰδεολογικὸ αὐτὸ κίνημα, ἄρχισε δειλὰ − δειλὰ νὰ ἀγωνίζεται καὶ γιὰ τὴ θεσμοθέτηση τῆς υἱοθεσίας παιδιῶν ἀπὸ “οἰκογένειες” ὁμοφυλοφίλων.

Μάλιστα, οἱ προωθοῦντες αὐτὴ τὴν κατάσταση, αὐτοπροσδιορίζονται τάχατες καί ὡς Χριστιανοὶ Ορθόδοξοι, γιὰ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι δῆθεν ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ἐμμένει σὲ αὐτὴ τὴ θέση, ποὺ ἔχει ἀπὸ τὴν ἵδρυσή Της.

Θὰ πρέπει δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία νὰ υἱοθετήσει ἕνα ἄλλο “Εὐαγγέλιο”, συμβατὸ μὲ κάθε εἴδους διαστροφή, ποὺ θὰ βολεύει τοὺς πάντες καὶ θὰ ἀναπαύει τὴ συνείδησή τους, σὲ ὅποιο πάθος κι ἂν αὐτοὶ εἶναι δέσμιοι…

Τὸ κακὸ ξεκίνησε πολὺ νωρίτερα, ὅταν στοὺς ἐκκοσμικευμένους κύκλους τῶν ἀδιάφορων καὶ χωρὶς τὴν παραμικρὴ μεταφυσικὴ ἀνησυχία χριστιανῶν, ποὺ ἀποτελοῦν ἴσως τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, υἱοθετήθηκε ἡ ἄποψη ὅτι μόνο ὁ φόνος καὶ ἡ κλοπὴ ἀποτελοῦν ἁμαρτήματα. Παρὰ βέβαια τὴν παραδοχή τους αὐτή, καὶ οἱ φόνοι αὐξήθηκαν μὲ τὶς ἀναρίθμητες ἐκτρώσεις, ποὺ πραγματοποιοῦνται ἀδιαλείπτως, ἀλλὰ καὶ οἱ κλοπὲς ἔγιναν καθημερινότητα τοῦ Νεοέλληνα, ὅπως φαίνεται σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς σημερινῆς πραγματικότητας, ἀπὸ τὴ φοροδιαφυγὴ ( από τις παράνομες συντάξεις ) μέχρι τὴ νόθευση ἐμπορικῶν προϊόντων.

Οἱ δὲ προγαμιαῖες γενετήσιες σχέσεις ἔχουν ἀμνηστευθεῖ ἐδῶ καὶ καιρό, μὲ τὶς εὐλογίες ἀκόμα καὶ ἐκκλησιαστικῶν−θεολογικῶν προσωπικοτήτων, μὲ τραγικὸ ἀποτέλεσμα τὴν ἀδυναμία συγκρότησης ὑγιῶν καὶ σταθερῶν οἰκογενειῶν, ἀφοῦ ὁ σύγχρονος “μοντέρνος” ἄνθρωπος, κατὰ κανόνα, δὲν μπορεῖ νὰ ἀρκεσθεῖ μόνο σὲ ἕνα ἐρωτικὸ σύντροφο. Ἡ κατρακύλα αὐτή, ἦταν βέβαιο ὅτι θὰ ὁδηγοῦσε καὶ στὴν ἀποδοχὴ τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων, ποὺ συνάπτονται μέ… “ἀγάπη”.

Καὶ φτάνουμε στὴ σημερινὴ τραγικὴ διαπίστωση ὅτι καὶ μέσα στοὺς χώρους τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ποὺ ἀποδέχονται τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς συμβατὸ μὲ τὸν χριστιανισμὸ τρόπο ζωῆς, ἐνῶ θεωροῦν “ἀκραία” τὴν ἐπιλογὴ τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς νὰ ἐπιβάλει τὴν κανονικὴ ποινὴ τοῦ μεγάλου ἀφορισμοῦ σὲ ὅσους Πειραιῶτες βουλευτὲς ψηφίσουν τὴν ἐπέκταση τοῦ συμφώνου συμβίωσης στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια.

“Λυποῦνται τὸν ἀφορισμό!”, ὅπως ἔλεγε ἀπὸ τὸ 1992 ὁ γέροντας Παΐσιος, ποὺ ἔβλεπε ἀπὸ τότε τὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία νὰ σιωπᾶ στὸν ἀσταμάτητο πόλεμο, ποὺ δέχεται ἀπὸ τὴ Νέα Ἐποχὴ καὶ χτύπαγε συναγερμό, γιὰ νὰ κινητοποιηθοῦν ὅσοι ἔχουν ἀγωνιστικὸ φρόνημα…

Οἱ ἴδιοι βέβαια νεωτεριστὲς θεολόγοι, μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ χαιρεκακία στηρίζουν καὶ ἀποδέχονται τὸν ἀντικανονικὸ ἀφορισμὸ τοῦ μαχητικοῦ ἱεροκήρυκα κ. Νικολάου Σωτηροπούλου, τὸν ὁποῖο ὁ προσφάτως ἀνακηρυχθεὶς Ἅγιος Πορφύριος, εὐλαβεῖτο καὶ τιμοῦσε ἰδιαιτέρως, γιὰ τὰ φλογερά του κηρύγματα καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν Ἐκκλησία.

Ὁ μεγάλος ἀφορισμὸς εἶναι καθιερωμένη ποινή, ποὺ προβλέπεται ἀπὸ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο καὶ ἀποτελεῖ ἀναγνώριση − διαπίστωση μίας κατάστασης, ποὺ ἔχει ἤδη ἐπέλθει τὶς περισσότερες φορές, δηλαδὴ τῆς ἀποκοπῆς τοῦ ἀφοριζόμενου ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, πρὸς φύλαξη τοῦ ποιμνίου ἀπὸ τὶς διδασκαλίες καὶ τὶς πρακτικὲς τοῦ τιμωρηθέντος.

Ἀποτελεῖ δὲ πράξη ὑψίστης ἀνδρείας καὶ θάρρους ἀπὸ τὸν γενναῖο Μητροπολίτη, καθὼς ὁ τελευταῖος μὲ ὁποιοδήποτε προσωπικὸ κόστος, πρόκειται νὰ ἐπιβάλει τὸν ἀφορισμὸ σὲ ἰσχυροὺς ἀνθρώπους μὲ ὑψηλὰ κοσμικὰ ἀξιώματα, ὅπως ἔκαναν στὸ παρελθὸν οἱ ἀτρόμητοι Ἅγιοι Πατέρες γιὰ αὐτοκράτορες καὶ ἀξιωματούχους, ποὺ ὑπερέβαιναν τὰ ἐσκαμμένα καὶ ὅπως ἔπραξε στὶς μέρες μας ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μολδαβίας.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, πολλοὶ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι δὲν πρέπει νὰ λέμε εὐθέως τὶς σκληρὲς ἀλήθειες, γιὰ “ἱεραποστολικοὺς” λόγους, διότι τάχα ἔτσι φεύγει ὁ κόσμος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ὅμως ὅσο καὶ ἂν ψάξουμε στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στοὺς Ἁγίους Πατέρες πουθενὰ δὲν θὰ ἐντοπίσουμε ἔκπτωση τῆς πίστεως, χάϊδεμα αὐτιῶν καὶ ἀνάπαυση συνειδήσεων μὲ ψεύδη ἢ μισὲς ἀλήθειες.

Ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν κηρύττει τὴν ἀλήθεια καὶ μὲ ἀπεριόριστη ἀγάπη τοὺς δέχεται ὅλους μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς θεραπεύσει τὰ πάθη καὶ ὄχι να τους επαναπαύσει σ΄αυτά…