- Κεφ. 2: Ὁ Σταυρός: Τὸ σύμβολο τῶν χριστιανῶν (τὸ “χ” γραμμένο μὲ μικρὸ γράμμα): στὴ σελ. 11 (πλαίσιο “συμβολο”) διαβάζουμε:
“ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ σύμβολο τῶν χριστιανῶν, τὸ περιστέρι εἶναι τὸ σύμβολο τῆς εἰρήνης, οἱ πέντε κύκλοι εἶναι τὸ σύμβολο τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων [ἐδῶ τὰ ἀρχικὰ “Ο” καὶ “Α” γράφονται μὲ κεφαλαῖο γράμμα! ].”
Δηλαδὴ -οὔτε λίγο οὔτε πολὺ- ταυτίζει τὸν Τίμιο Σταυρό, τὸν “φύλακα πάσης τῆς Οἰκουμένης” μὲ τὰ ἐν λόγῳ κοσμικὰ καὶ ἄνευ σημασίας σύμβολα – νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι οἱ ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες εἶναι κατάλοιπο τῆς εἰδωλολατρικῆς ἀρχαιότητας.
- Κεφ. 8: Ἡ γέννηση ἑνὸς παιδιοῦ εἶναι δῶρο στὴν οἰκογένεια, σελ. 26:
“Ὅμως πολλὲς φορές, δυστυχῶς, τὰ παιδιὰ ἀντὶ γιὰ ἀγάπη καὶ φροντίδα γνωρίζουν τὴν κακία καὶ τὴν ἀδιαφορία. Συχνὰ ἀκοῦμε γιὰ παιδιὰ ποὺ γιὰ διάφορες αἰτίες τὰ ἐγκαταλείπουν οἱ γονεῖς τους ἢ τὰ χτυποῦν ἢ δὲ νοιάζονται γι’ αὐτά”.
Πρῶτον, πρόκειται γιὰ ἕνα ἐξαιρετικὰ καταθλιπτικὸ μήνυμα. Δὲν εἶναι ὅμως μόνο αὐτό: ἀπὸ τὴν τρυφερὴ ἡλικία τῶν 8 ἐτῶν, οἱ “σοφοὶ συγγραφεῖς” τοῦ ἐν λόγῳ ἐγχειριδίου προκαταλαμβάνουν τὰ παιδιὰ ἀρνητικὰ ἀπέναντι στοὺς ἴδιους τους γονεῖς τους (!), δίνοντάς τους τὸ δικαίωμα νὰ κάνουν γι’ αὐτοὺς κακοὺς λογισμοὺς ἢ γεμίζοντάς τα μὲ φοβίες (“μήπως μὲ ἐγκαταλείψουν οἱ γονεῖς μου;).
Ὅπως ξέρουμε ἀπὸ τὴν Παιδαγωγικὴ ἐπιστήμη, στὴν ἡλικία αὐτὴ τὰ περισσότερα παιδιὰ θεωροῦν τοὺς γονεῖς τους ὡς πρότυπα. Τὸ σχολικὸ βιβλίο ὅμως φροντίζει (μὲ ἔμμεσο καὶ πονηρὸ τρόπο) ὄχι μόνο νὰ ἀπομυθοποιήσει τὸ γονεϊκὸ πρότυπο, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ παρουσιάσει ὡς πιθανὸ ἐχθρό τοῦ παιδιοῦ.
- Κεφ. 9: Ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου εἶναι ἀδέλφια, σελ. 29: “Πάτερ ἡμῶν, λένε καὶ τὰ πρῶτα λόγια τῆς πιὸ γνωστῆς μας προσευχῆς, γιὰ νὰ μᾶς θυμίσουν πὼς ὁ Θεὸς εἶναι ὁ πατέρας ὅλων μας κι ἐμεῖς εἴμαστε ἀδέρφια, παιδιὰ τῆς ἴδιας οἰκογένειας. Γι᾽ αὐτὸ ὅλοι ἔχουμε τὰ ἴδια δικαιώματα στὴ ζωή, σὲ ὅποιο μέρος τῆς γῆς καὶ ἂν γεννηθήκαμε, ὅποιο χρῶμα καὶ ἂν ἔχει τὸ δέρμα μας”. Σωστά.
Δὲν διευκρινίζει ὅμως ὅτι ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου εἶναι ἀδέλφια ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ, ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶναι ἀδέλφια ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑ. Καὶ γιὰ νὰ ἐπεκταθῶ λίγο περισσότερο: ὁλόκληρο τὸ βιβλίο τῶν θρησκευτικῶν (καὶ ὄχι μόνο αὐτὸ) διακατέχεται ἀπὸ τὴν ἰδέα τῆς παγκοσμιοποίησης, ἡ ὁποία “σερβίρεται” ὡς ἀντιρατσιστικὸ παραλήρημα. Κανένα λογικὸ ὂν δὲν θὰ μποροῦσε φυσικὰ νὰ δεχτεῖ τὸ ρατσισμό, σὲ καμία του μορφή.
Ἔχει γίνει ποτὲ ὅμως λόγος γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἀγέννητων παιδιῶν, ποὺ τόσο βάναυσα κατακρεουργοῦνται ( αυτόν τον ρατσισμό "το σώμα μου είναι δικό μου καί το κάνω ότι θέλω" τόν ξεχνάνε; ), ἢ γιὰ τὰ βασανιστήρια ποὺ ὑπομένουν πολλὲς γυναῖκες τοῦ τρίτου κόσμου ἢ γιὰ τὰ μαρτύρια ποὺ ὑφίστανται πολλοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ στὶς μέρες μας;
Καὶ συνεχίζουμε:
- Κεφ. 10: Ὁ ἄνθρωπος συνεργάτης τοῦ Θεοῦ. Στὸ κεφάλαιο αὐτὸ γίνεται λόγος γιὰ τοὺς Πρωτοπλάστους. Ὅμως οἱ συγγραφεῖς φροντίζουν νὰ “λογοκρίνουν” τὴ Βίβλο: οὔτε κουβέντα γιὰ τὸ φίδι, τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ καὶ τὴν Πτώση τῶν Πρωτοπλάστων.
Τὸ συμπέρασμα ποὺ βγαίνει λοιπὸν ἀπὸ αὐτὸ τὸ κεφάλαιο τῆς Γενέσεως δὲν εἶναι ἡ δραματικὴ ἐπίδραση ποὺ εἶχε ἡ ἀνυπακοὴ τῶν Πρωτοπλάστων στὸ Ἀνθρώπινο Γένος, ἀλλὰ τὸ ὅτι πρέπει νά… προστατεύουμε τὸ περιβάλλον, ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς (σελ. 35: “Ἀλλὰ καὶ σήμερα κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος φροντίζει τὸ περιβάλλον, ὑπακούει στὴν ἐντολὴ ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ὅταν τὸν τοποθέτησε στὸν Παράδεισο: νὰ σέβεται καὶ νὰ προστατεύει τὴ φύση.“) !!
Ἡ τελεία διαστρέβλωση!
- Κεφ. 14: Οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους καὶ μὲ τὸν Θεό. Τὸ κεφάλαιο αὐτὸ ἀναφέρεται στὶς Δέκα Ἐντολές, οἱ ὁποῖες καὶ γράφονται στὴ σελ. 45. Ἐκεῖ διαβάζουμε:
“4. Νὰ ἀφιερώσεις τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου στὸν Κύριο καὶ Θεό σου”. Τί πονηρία, ἀλήθεια! Παραλείπουν νὰ ἐπισημάνουν τὴ “λεπτομέρεια” ὅτι αὐτὸ ἴσχυε τὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μετὰ τὴν Κοσμοσωτήριο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, ἐπίσημη ἀργία ἔγινε ἡ Κυριακὴ (γι’ αὐτὸ καὶ σὲ πολλὰ ἀξιόλογα Χριστιανικὰ παιδικὰ βιβλία δὲν γράφεται ἡ λέξη “Σάββατο”, ἀλλὰ ἡ φράση “7η ἡμέρα”).
Τὸ χειρότερο τὸ ἀφήνω γιὰ τὸ τέλος.
- Κεφ. 26: Θεία Κοινωνία: Τὸ Μυστήριο τῆς ἀγάπης. Ἐδῶ πρόκειται γιὰ μία καθαρὰ ΑΙΡΕΤΙΚΗ στάση.
Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου γράφονται ἐντὸς εἰσαγωγικῶν (σελ. 79-80)! Χαρακτηριστικά, διαβάζουμε στὴ σελ. 79: «Μὲ πίστη καὶ ἀγάπη μεταλαμβάνουμε ὅλοι “Σῶμα καὶ Αἵμα” [μὲ τὴ χρήση εἰσαγωγικῶν ἀποδίδεται στὴ Θεία Κοινωνία μεταφορικὴ ἔννοια!!] Χριστοῦ.
Ἡ χαρά μας εἶναι μεγάλη γιατί μὲ τὴ Θεία Κοινωνία ὁ ἱερέας μᾶς δίνει τὸ κρασί [!!!] καὶ τὸ ψωμί [!!!], ὅπως τὰ ἔδωσε κάποτε κι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές του».
Ἀνεπίτρεπτο καὶ ἀπαράδεκτο: πρόκειται γιὰ ΚΑΘΑΡΑ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ καὶ θεωρῶ ὅτι ἡ ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία, πρέπει νὰ λάβουν θέση τὸ συντομότερο δυνατόν.
Μὲ τιμή,
Μαρία Σουρτζῆ-Χατζηδημητρίου,
Dr. Phil., Mag. Art. μητέρα – ἐκπαιδευτικὸς