Και μια γενική συνταγή: Ο οδηγός μαγειρικής δεν κάνει το μάγειρο, ως ουδέ μία γραμμή το γεωμέτρη ή εις πλους τον θαλάττιον (τον θαλασσόλυκο) για να θυμηθούμε τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Η μαγειρική είναι παράδοσις και ταπείνωσις».
Το δεύτερο βιβλίο
Σήμερα, ύστερα από 14 εκδόσεις του πρώτου μαγειρικού βιβλίου του, ο π. Δοσίθεος ετοιμάζει το δεύτερο. Ο ίδιος έμαθε να μαγειρεύει από μικρό παιδί στο πλευρό της μητέρας του.
«Να ξέρετε ότι η ευτυχία σε μια οικογένεια ξεκινάει από το τσουκάλι. Οταν μπαίνουν σε ένα σπίτι και ψάχνουν για ντιλίβερι τότε η οικογένεια είναι στο ένα πόδι. Και καλό είναι κορίτσια και αγόρια να μαθαίνουν να μαγειρεύουν. Δεν θα πάθουν τίποτα. Το τσουκάλι στο σπίτι πρέπει να είναι γεμάτο και προκλητικό. Να τραβάει».
Ο π. Δοσίθεος έψαξε να βρει τις «ρίζες» τις καλογερικής μαγειρικής. «Δεν υπάρχει ιστορία της καλογερικής μαγειρικής. Ξέρουμε ότι ο πτωχο-Πρόδρομος, σε αυτές τις υπερβολές που έγραφε στον Αυτοκράτορα Μανουήλ για να βγάζει κανένα φράγκο, αναφέρει το Αγιοζούμι που ήταν σούπα κρεμμύδια, θρούμπι και ξερό ψωμί.
Ο, τι υπάρχει το έχουμε εκ παραδόσεως». Αγαπημένο του φαγητό «τα καλαμαράκια του κουτιού με κριθαράκι» και «τα γεμιστά κολοκυθάκια με ρύζι ή τόνο».
Τον ρωτάμε για τα μοντέρνα νηστίσιμα όπως οι αστακο-μακαρονάδες. «Αυτό δεν είναι νηστεία, είναι κοροϊδία. Γι' αυτό και στις συνταγές μου δεν έχω συμπεριλάβει την παρασκευή αστακού. Διότι νηστεία είναι να τρως λιγότερο και να τρως τροφές πιο απλές. Και να κάνεις και οικονομία. Και αντί να πάρεις αστακό, τα λεφτά που δεν ξοδεύεις να τα δώσεις ευλογία σε κάποιον που έχει ανάγκη. Γιατί η νηστεία είναι συνυφασμένη με τη φιλανθρωπία, με την ελεημοσύνη και την αγάπη προς τον άνθρωπο. Η νηστεία δεν είναι αλλαξοφαγία, είναι πνευματική επιστήμη».
Το έργο του...
Ο π. Δοσίθεος διαβάζει, μελετάει, γράφει για την αγαπημένη του Κωνσταντινούπολη, συνδέεται πνευματικά με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, βοηθάει την ομογένεια της Πόλης.
Ο π. Δοσίθεος είναι ένας καλόγερος από τους παλαιούς. «Εδώ στα βουνά δεν είμαστε πολλοί καλόγεροι, γιατί οι νεότεροι μοναχοί θέλουν να είναι σε μέρη που τους επισκέπτονται και τους φωτογραφίζουν» λέει χαμογελώντας.
Οσο για την περιουσία της μονής του; Είναι η ιστορία της και μερικά πολύτιμα κειμήλια που εκτίθενται στο μικρό μουσείο της.
«Περιουσία δεν έχουμε και ούτε θέλουμε να έχουμε. Γιατί όσο άκουγα και ακούω ότι πάνε σε δικαστήρια για περιουσίες, για καταπατήσεις, το ένα ή το άλλο, να μου λείπει. Εγώ ήρθα στο μοναστήρι να σώσω την ψυχή μου, όχι να τρέχω στα δικαστήρια. Δεν έχουμε λοιπόν τέτοια. Εναν τοπάκο έχουμε και αυτός κατολισθαίνει, ίσα ίσα για να βόσκει κανένα πρόβατο
της γειτονιάς ! » μάς λέει .
Η “ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ” ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΙΣ
Ἀρχιμ. Δοσιθέου Κανέλλου – Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Τατάρνης.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό κείμενο τοῦ π. Δοσιθέου «Ἡ “ἐντός τῶν τειχῶν” ἐκκοσμίκευσις» πού δημοσιεύεται στό βιβλίο «Ἐκκλησία καί ἐκκοσμίκευση», ἐκδόσεις Μυριόβιβλος,
“…Περικοπές ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ἐκκοσμίκευσις τοῦ Τυπικοῦ, εἰσαγωγή νέων ὕμνων (τοῦ τύπου “Ἁγνή Παρθένε…”) εἶναι πλέον κάτι σύνηθες.
Ἀκούονται διαταγές ἡγουμένης σάν αὐτή:
"Ἀπόψε θά κάνουμε δυό (!) χαιρετισμούς, ἕναν στίς τέσσερις καί ἕναν στίς ἕξι, γιατί θά ἔλθουν τέσσερα πούλμαν "…
Σέ ἐρώτησή μου σέ γυναικεῖον μοναστήρι μέ 50 καί πλέον καλόγρηες, μετά τόν ἑσπερινό: “Γιατί παραλείψατε τό ψαλτήρι” ἡ ἀπάντησις ἦταν ξερή: “γιατί περιμένουμε κόσμο”…
Ὅποτε τό Μοναστήρι μεταβάλλεται σέ κατάστημα πωλήσεως ἐργοχείρων καί τά πάντα προσαρμόζονται βάσει ἑνός σκοποῦ: Νά ἔρχεται κόσμος.
Τό μοναστήρι τότε μεταβάλλεται σέ ἐνορία. Πράγμα πού ἐκκλησιαστικῶς εἶναι ἀνεπίτρεπτον. Ἐπιφέρει δέ σύγχυσιν οὐ τήν τυχοῦσαν. Καί γι’ αὐτό ὑπεύθυνοι εἴμεθα ἐμεῖς οἱ μοναχοί.
Ἀντί νά διδάσκωμε τούς Χριστιανούς νά ἔχουν ζωντανή σχέση μέ τήν ἐνορία τους, τούς διδάσκουμε νά ἔρχωνται σέ μας, γιατί ἐδῶ σ’ ἐμᾶς ὑπάρχει "ἁγιότης", ὑπάρχει κατάνυξις, ὑπάρχει μισοσκόταδο...
Καί ὅλα αὐτά συμβαίνουν γιατί στίς μέρες μας ἡ καλογερική θεωρεῖται ὦς ἡ ἀφρόκρεμα (ἡ ἐλίτ) τῆς κοινωνίας.
Κατά τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὁ μοναχός εἶναι κάτω πάντων. Γι’ αὐτό κατά τήν ἀρχαίαν πράξιν οὐδέποτε ἀπεσχηματίζετο. Ο,τιδήποτε καί ἄν διέπραττε.
Καί τοῦτο διότι ἀποσχηματιζόμενος δέν τιμωρεῖται, τουναντίον ἀμείβεται, ἀνερχόμενος εἷς τήν τάξιν τῶν λαϊκῶν.
Τώρα πλέον στόν τύπο τοῦ σύγχρονου μοναχοῦ δέν ταιράζει τό “πολύθυρον τριβώνιον”, τό τρύπιο ράσο δηλαδή, οὔτε τά χονδροπάπουτσα, οὔτε οἱ “μαλλίνες” οὔτε τά τσουράπια οὔτε ὁ τορβάς.
Τώρα τό λόγον ἔχουν τά πτυχία, οἱ γνώσεις, οἱ δημόσιες σχέσεις. Καί κυρίως ὁ κοινωνικός μοναχισμός. Λίγη προσευχή (καί αὐτή σέ ζεστό ἤ δροσερό περιβάλλον, ἀναλόγως ἐποχῆς) καί πολλή δράσις.
Πολλή φιλοσοφία καί ἐλάχιστη θεολογία, δηλαδή ζωή πνευματική. Πολλή κριτική ἐναντίον πάντων (μηδέ τοῦ Πατριάρχου ἑξαιρουμένου) καί καθόλου αὐτοκριτική.
Ἀπαντήσεις γιά ὅλα τά θέματα (ἀπό ἀντισύλληψη μέχρι σύλληψι) καί, παρακαλῶ, ὄχι ἀντιρρήσεις. Ράσο ἀτσαλάκωτο καί ἀρίστης ποιότητος, κουκούλι γιά νεράϊδες… καί κυρίως ὄχι ζόρι.
Καί ἔτσι, Θεοῦ παραχωρήσει, φθάσαμε σέ μοναχούς “ροκάδες” πού τραγουδοῦν λικνιζόμενοι τούς αἰσθησιακούς ρυθμούς τῆς “ρόκ” μουσικῆς, παίζοντας ἠλεκτρική κιθάρα γιά τό…. καλό μας καί γιά τό καλό της νεολαίας. Πῶς ἀλλιῶς θά γνωρίσουν τό Χριστό;”…