Σὲ ἕνα μνῆμα λοιπὸν μὲ φωνάζει μία οἰκογένεια γύρω στὰ 6-7πρόσωπα, γιὰ νὰ κάνω Τρισάγιο
στὸν συγγενῆ τους, ποὺ συμπλήρωνε 6 μῆνες ἀπὸ τὴν κοίμησή του.
Τὴν ὥρα ποὺ πλησίαζα, γιὰ νὰ τὸ τελέσω, ἕνας ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς (10μέτρα περίπου, πρὶν φτάσω στὸ τάφο) μοῦ λέει χαμηλόφωνα:
– Θέλω νὰ σᾶς παρακαλέσω γιὰ κάτι…
– Παρακαλῶ ἀπαντῶ τί θὰ θέλατε;
– Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέτε στὸ τέλος γιὰ τὸν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακώβ, νὰ μὴ τὸ πεῖτε…!
– Γιατί λέω νὰ μὴ τὸ πῶ;
– Γιατί εἴμαστε πιστοὶ ὈρθόδοξοιΧριστιανοὶ καὶ εἴμαστε Ἕλληνες καὶ ὄχι Ἑβραῖοι, γιὰ νὰ τὰ λέμε αὐτά…!
– Μὰ αὐτὰ τὰ λέμε μὲ πνευματικὴἔννοια καὶ ὄχι γιὰ θέμα καταγωγῆς…
– Δὲν θὰ κάνουμε διάλογο τώρα,ἂν θέλετε, ὑλοποιεῖτε αὐτή μου τὴνπαράκληση.
– Εἶμαι Ὀρθόδοξος Ἱερέας καὶ τὰ λέω ὅλα, ὅσα ἔχουν θεσπίσει οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας νὰ λέμε, δὲν
μποροῦμε νὰ αὐτοσχεδιάζουμε καὶ νὰ βγάζουμε ἔξω ὅτι θέλει ὁ κάθε ἕνας, ἂν ἐπιμένετε, καλύτερα νὰ μὴ
ἔρθω νὰ σταματήσω ἐδῶ… δὲν τὸ λέω ἐκβιαστικά, τὸ λέω μὲ πολὺ ἀγάπη, ἄλλωστε ἂν τὰ βγάλουμε,
ἀκυρώνουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό,αὐτὸς δὲν μίλησε στὴ παραβολὴ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, ὅτι καθόταν
στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ;
– Καλὰ ἐλᾶτε, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν συμφωνῶ…
– Ἂν δὲν συμφωνεῖτε νὰ τὸ κάνετε γραπτὸ στὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ ἂναὐτὴ πεῖ νὰ τὰ βγάλουμε αὐτά, τότε
βεβαίως θὰ κάνουμε ὅτι μᾶς πεῖ…
– Ἄ… , μοῦ ἀρέσει αὐτὸ ποὺ μοῦ λέτε, νὰ μὲ κατευθύνετε…καὶ θὰ τὸπράξω..
Αὐτὰ εἴπαμε καὶ ἔφτασα στὸ Τάφο, ξεκίνησα τὸ τρισάγιο καὶ ἔφτασα στὸ σημεῖο ἐκεῖνο, ὅταν εἶπα τὰ
ὀνόματα τῶν προπατόρων αὐτὸς πετάχτηκε καὶ μὲ φωνή, ποὺ προσπάθησε νὰ μὲ καλύψει λέει φωνάζοντας:
ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ! ΤΟ ΑΚΥΡΩΝΩ ΕΓΩ ΑΥΤΟ..!
Μὲ ψυχραιμία, λὲς καὶ περίμενα τὴν ἀντίδρασή του γύρισα πρὸς τὸμέρος του καὶ εἶπα:
--Καλά, ἐσεῖς ἀκυρῶστε ὅτι θέλετε… μὲ ὕφος αὐστηρὸ καὶ κάπως ἀπογοήτευσης…καὶ συνέχισα σὰν νὰ μὴ εἶχε συμβεῖ τίποτα…!
Τότε δύο συγγενεῖς τοῦ κυρίου,ποὺ ἀντιδροῦσε ἀπὸ τὰ ἀριστερά μου, εἶπαν μεταξύ τους χαμηλόφωνα «Καλὰ δὲν ξανακάνουμε τρισάγιο ρεζίλι μᾶς ἔχει κάνει..»
Τελείωσε τὸ τρισάγιο καὶ ἀποχώρησα ἐπίτηδες, γιὰ νὰ μὴ συνεχίσει ἄλλο ἡ ἀρνητικὴ καὶ ἡ μὴ εὐχάριστη αὐτὴ κατάσταση.
Θὰ μποροῦσε κάποιος εὔκολα νὰπεῖ ὅτι ὁ κύριος εἶναι θῦμα τῆςἄγνοιας, τοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τῆς εὐθύνης τῆς δικῆς μας τῶν κληρικῶν, ποὺ πρέπει νὰ κατηχοῦν τὸλαό.
Ἴσως καὶ νὰ εἶναι καὶ αὐτό,ὅμως στὴ σύντομη συζήτηση, ποὺεἴχαμε, καὶ ἐνῶ δὲν εἶχε ἐπιχειρήματα νὰ ἀντικρούσει, ἁπλὰ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλλει τὸ δικό του, γι᾽αὐτὸ δὲν εἶναι θέμα κατήχησης,εἶναι κατὰ τὴ γνώμη μου, θέμαἔλλειψης ταπείνωσης, ὑπακοῆς καὶ ἐμπιστοσύνης στὴν Ἐκκλησία.
Εἶναιἡ ἀλήθεια ἡ Ἐκκλησία καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σφάλει καὶ πολὺ περισσότερο ὁ "κάθε ἐγὼ" …νὰ θέλει νὰ τὴν διορθώνει…
Τοῦ π. Ἀντωνίου Χρήστου