Μέσα σ’ αυτή την ιστορική πορεία της Εκκλησίας μας, εδώ στον χώρο της ιεραποστολής δώσαμε πρώτη θέση και επικεντρώσαμε τις προσπάθειές μας στη σωστή παιδεία που περικλείει ακριβώς όλα εκείνα τα στοιχεία που ανεβάζουν τον άνθρωπο και τον οδηγούν στον ουράνιο κόσμο της σωτηρίας και της θυσίας, που πραγματικά μεταμορφώνει τον κάθε άνθρωπο, ιδιαίτερα τα παιδιά και τους νέους μας στους κόσμους εκείνους που οικοδομούν την ψυχική ισορροπία και υγιή κατεύθυνση.
Έτσι, αρχίσαμε από την πρώτη στιγμή να κτίζουμε το μέλλον μας πάνω στην παιδεία. Αρχίσαμε από το μικρό νηπιαγωγείο μας, μετά το δημοτικό, το γυμνάσιο σ’ όλη φυσικά την επικράτεια της Κένυας και οπωσδήποτε πανεπιστημιακό Κολλέγιο.
Σ’ όλα τα σχολεία μας αρχίσαμε την ορθή διδαχή και διδασκαλία των γνωρισμάτων, των σκέψεων και της πρακτικής εφαρμογή της Ορθόδοξής μας πίστης. Πρώτα, η παιδεία και σιγά σιγά δίπλα από κάθε σχολείο κτίστηκε και ο ορθόδοξος ναός.
Πριν λίγες βδομάδες περιόδευα στην περιοχή των Νάντι, όπου έχουμε πολλά και διάφορα εκπαιδευτήρια.
Στο συγκεκριμένο γυμνάσιο έφθασα και αφού μίλησα στους μαθητές, ο ιερέας μας, που είναι υπεύθυνος για τις θρησκευτικές ανάγκες των μαθητών, μου ανακοίνωσε ότι σε λίγα λεπτά θ’ άρχιζε η ακολουθία του εσπερινού.
Δέχθηκα με χαρά την πρόσκληση και μπήκαμε όλοι στον ναό που είναι αφιερωμένος στην Παναγία μας. Άρχισε η ακολουθία και οι μαθητές έψαλλαν μελωδικότατα και σωστά. Στο τέλος έπρεπε να μιλήσω στους μαθητές του Γυμνασίου. Φυσικά περίμεναν την κριτική μου.
Εκείνη ακριβώς την ώρα σκέφτηκα να τους ενισχύσω και να τους ενθαρρύνω και τους είπα πως νόμιζα ότι οι ψαλμωδίες τους με έφεραν κοντά στα επουράνια, λέγοντας μάλιστα την ιστορία του Βλαδιμήρου του Κιέβου που έστειλε τους απεσταλμένους του να πάνε στην Κωνσταντινούπολη, στον ναό της Αγίας Σοφίας ν’ ακούσουν πώς λατρεύουν και δοξολογούν τον Θεό οι ορθόδοξοι.
Επέστρεψαν και φυσικά έδωσαν την πληροφορία στον Βλαδίμηρο ότι οι άνθρωποι εκείνοι στη Βασιλεύουσα έφεραν τον ουρανό στη γη με τις ψαλμωδίες τους…
Σήμερα το πρωί προτού αρχίσω για μια ακόμη φορά την ιεραποστολική μου περιοδεία τέλεσα τη θεία λειτουργία για τα παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού. Τριακόσιες φωνές έψαλλαν τον όρθρο και τη λειτουργία απ’ έξω με θαυμάσιες μελωδικές φωνές.
Έφυγα με μια βαθιά ικανοποίηση ότι τελικά δεν χάνουμε τον καιρό μας όλα αυτά τα χρόνια, αφού ήδη απ’ αυτά τα δικά μας τα σχολεία έχουμε ένα αριθμό κληρικών μας που ξεκίνησαν από το νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, Πατριαρχική Σχολή και Κολλέγιο και ιδού σήμερα υπηρετούν σε διάφορες ενορίες και τόπους όχι μόνο εδώ στην Κένυα αλλά και σε άλλες αφρικανικές χώρες.
Και ενώ συνέχιζα την περιοδεία μου στα απομακρυσμένα μέρη της Κένυας, εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο σ’ όλα τα δημοτικά και γυμνάσια ήταν οι καθιερωμένες στολές τους.
Όση φτώχεια κι αν υπάρχει, όση πείνα, όση δυστυχία, το θέμα των στολών έχει πρωταρχική θέση.
Παρ’ όλη τη φτώχεια και τη μιζέρια τους οι άνθρωποι απαραιτήτως πρέπει να κάνουν θυσίες τεράστιες, υπεράνθρωπες, για να αποκτήσουν την απαραίτητη αυτή σχολική ενδυμασία – στολή για να αισθάνονται ασφαλείς και ότι υπακούουν στους σχολικούς κανονισμούς.
Είναι κι ένας λόγος της ένδειξης ότι τα παιδιά έχουν υποχρέωση να σέβονται και να εφαρμόζουν όλα εκείνα τα στοιχεία, τις αρχές και τους κανονισμούς, τα οποία στην μελλοντική τους πορεία θα συναντήσουν στην κοινωνία, νόμους και θεσμούς τους οποίους οπωσδήποτε θα πρέπει να τηρήσουν.
Σ’ όλα αυτά τα σχολεία, τα φτωχά και απομακρυσμένα, το γεγονός ότι μπορούν ν’ ακολουθούν τους κανονισμούς και να εμφανίζονται σαν ν’ ανήκουν σε κοινωνίες ευρωπαϊκές και «πολιτισμένες» που στην πραγματικότητα οι κανονισμοί και οι στολές έχουν προ πολλού καταργηθεί γι’ αυτό γι’ αυτό και παρουσιάζεται αυτό το χάος και η ακαταστασία, η έλλειψη σεβασμού προς τους δασκάλους που θεωρούνται και έτσι είναι οι δεύτεροι γονείς τους.
Εδώ δοκιμάζουμε αυτή τη χαρά και δωρεά. Οι δάσκαλοι, αφοσιωμένοι στο καθήκον του παρ’ όλες τις φοβερές και άθλιες συνθήκες ζωής, επιτελούν ένα μοναδικό έργο, γιατί βρίσκονται από νωρίς στα σχολεία στα σχολεία που υπηρετούν και φεύγουν αργά το απόγευμα.
Γι’ αυτό σ’ όλες τις πρόσφατες επισκέψεις μου τόσο στο δημοτικό όσο και στα γυμνάσια τούς αποκαλούσα «ήρωες» και «μάρτυρες».
Τι έχω διακρίνει και τους χαρακτήρισα έτσι; Πίστη σταθερή, αφοσίωση στο καθήκον τους, αγάπη και στοργή στα παιδιά όλων των ηλικιών με απώτερο σκοπό να τα μορφώσουν όχι μόνο ακαδημαϊκά αλλά και ανθρωπιστικά.
Τέτοια θυσία, τόσοι κόποι, τόσες αγωνίες, τόσος πόνος, αφού ενδιαφέρονται για όλα, γνωρίζουν την οικογενειακή κατάσταση του καθενός και σε τέτοιο βαθμό ώστε αν μπορούν επεμβαίνουν για την καλύτερη πορεία στη ζωή των παιδιών αυτών που στερούνται μητρικής και πατρικής στοργής, καθώς, όπως σημειώσαμε παλαιότερα δεν γνωρίζουν ούτε πατέρα ούτε μητέρα και δεν πρόκειται να μάθουν ποτέ τους…
Παρ’ όλες αυτές τις συνθήκες όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο αλλά και γενικό, λόγω των ταλαιπωριών κάτω από τις περιστάσεις που ζουν και κινούνται οι δάσκαλοι των σχολείων αυτών κυριολεκτικά θυσιάζονται, αφού τα παιδιά αυτά υποφέρουν από οικογενειακές ανωμαλίες, πιέζονται λόγω των ειδικών αυτών συνθηκών επιβίωσης και προσανατολισμού, υπάρχει στη συνέχεια ένας συνεχής προβληματισμός και μια αβεβαιότητα.
Γι’ αυτό επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά ότι οι δάσκαλοι των σχολείων μας είναι ήρωες και μάρτυρες. Δεν διαμαρτύρονται όπως εμείς, στα δικά μας σχολεία, που έχουμε όλες τις ανέσεις και τις διευκολύνσεις και όμως ακόμα παραπονιόμαστε. Όχι!
Είναι πιστοί και αφοσιωμένοι διάκονοι και υπηρέτες στο πιο σημαντικό δώρο που μπορούν χωρίς πιέσεις και εκβιασμούς να εκτελέσουν το ιερό τους αυτό καθήκον και την προσφορά τους στα μικρά αυτά παιδάκια στις αθώες αυτές και αγνές ψυχές που λαχταρούν για μάθηση και παιδεία.
Το ταξίδι μου αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα. Ενώ ταξίδευα κι έκανα εν συνόλω 2.000 χιλιόμετρα, από τη μια ως την άλλη άκρη της Κένυας, έβλεπα τις απέραντες εκτάσεις της ποικιλόμορφης φύσης με τα δάση, τους ποταμούς, τις λίμνες, τα πολύχρωμα πουλιά, τα βουνά και τις πεδιάδες ατέλειωτες και εναλλασσόμενες εκφράσεις της Δημιουργίας, με τους τεράστιους βράχους και τις πέτρες.
Όντως έδειχνε ότι όλη αυτή η φύση δεν είχε καμιά ανθρώπινη ανάμειξη αλλά ήταν θεϊκή επέμβαση με σοφία και προγραμματισμό «λίαν καλώς».
Στέκομαι με δέος και παρακολουθώ αυτά τα βήματα των δασκάλων αυτών που βρίσκονται στις πιο απομακρυσμένες και σχεδόν ξεχασμένες περιοχές. Κοιτάζω να βρω εκείνο το μυστικό που τους κρατά τόσο δεμένους με το επάγγελμά τους -όχι, λάθος έκφραση – την αποστολή και διακονία τους.
Δεν υπάρχει τίποτε το ιδιαίτερο στον γύρω χώρο. Και φυσικά δεν φθάνουν εδώ με αυτοκίνητο ή με άλλη κινητήριο μηχανή.
Μόνο με τα πόδια, αφού ούτε λεωφορεία υπάρχουν στη μέση του πουθενά. Κι όμως οι δάσκαλοι αυτοί είναι εκεί, στο καθήκον τους, κάθε μέρα χωρίς να πουν ποτέ καμιά δικαιολογία για να απουσιάσουν.
Είναι σιδερένια οι θέλησή τους, με τη σκέψη και μόνο ότι πρέπει να εκπληρώσουν στο ακέραιο την αποστολή τους. Δεν απελπίζονται και δεν απογοητεύονται, δεν χάνουν το θάρρος τους.
Κάθε κίνηση και πράξη τους μεταβάλλεται σε ευχαρίστηση και ικανοποιεί εσωτερικά τα συναισθήματά τους. Αφού αγαπούν τόσο πολύ αυτό που κάνουν αγιάζει και ενισχύει τον σκοπό τους.
Γίνονται θυσία για τα παιδιά αυτά, τα «μη προνομιούχα», όμως εκλεκτά και δημιουργικά, αφού θεληματικά, μέσα τους, ξέρουν ότι βρίσκονται σ’ αυτόν τον χώρο για να μορφωθούν και να αποκτήσουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη μετέπειτα σταδιοδρομία τους. Αυτό που κάνουν τόσο οι δάσκαλοι όσο και τα παιδιά στο τέλος το πετυχαίνουν αφού το αγαπούν.
Ακόμα έχω μπροστά μου εκείνες τις μοναδικές σκηνές και εικόνες από εκείνο το Δημοτικό σχολείο, στη μέση του πουθενά, πάνω σε βράχους, κάτω από τον καυτερό ήλιο και στην ολοπράσινη φύση, να κοιτάζω γύρω μου και να προσπαθώ να βρω τι είναι εκείνο που κρατά τους δασκάλους μέσα σ΄ αυτή την ερημική βουνοκορφή!
Ξαφνικά, ενώ μιλούσα στους μαθητές που παρακολουθούσαν με προσοχή τα λεγόμενά μου, γυρίζει ο διευθυντής, την ώρα που εγώ έπλεκα το εγκώμιο του εκπαιδευτικού, τις θυσίες και τους κόπους του, τις ταλαιπωρίες και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και μετακίνησης, και λέει μεγαλόφωνα «εμείς υπηρετούμε την κοινωνία και με αυτό τον τρόπο τον ίδιο τον Θεό!» και μου επεξηγεί τι εννοεί: «αυτά τα πρόσωπα των αθώων ψυχών που υπηρετούμε είναι εικόνες του Θεού, ο ίδιος ο Θεός βρίσκεται πάνω στα πρόσωπά τους και μέσα τους …».
Είπα μέσα μου «Κύριε ελέησον» και συνέχισα να συμβουλεύω τα παιδάκια πόσο πρέπει να σέβονται τους γονείς και τους δασκάλους τους, που μέρα νύχτα τους συμπαρίστανται και βρίσκονται πάντα δίπλα τους, για να τους μορφώσουν ακαδημαϊκά και προπαντός πνευματικά, κάτω από τις πρωτόγνωρες αυτές συνθήκες που ζουν. Και το νιώθουν, αφού το αγαπούν, ώς ένα μέρος της ζωής τους...
romfea.gr