Δυστυχῶς, οἱ ὑπερασπιστὲς καὶ οἱ ὁμολογητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι ἀρεστοὶ στοὺς Φαναριῶτες καὶ δὲν προωθοῦν τὴ διαδικασία τῆς ἁγιοκατάταξης καὶ ἂς ὑπάρχουν ἀποδείξεις τῆς ἁγιότητάς τους! Βέβαια, δὲν πρόκειται γιὰ μεγάλο πρόβλημα, γιατί ὁ πιστὸς λαὸς δὲν περιμένει τὴν ἐπίσημη ἁγιοκατάταξη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο, γιὰ νὰ τιμήσει καὶ νὰ μιμηθεῖ τοὺς ἐνάρετους.
Ἐξάλλου σὲ αὐτὴ τὴ λαϊκὴ εὐσέβεια καὶ ἀγάπη πρέπει νὰ στηρίζεται ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος καὶ ὄχι στὸ τί γράφει ἰδιοτελῶς ἕνα πνευματικοπαίδι τοῦ συγκεκριμένου προσώπου, ποὺ πρόκειται νὰ ἁγιοκαταταχθεῖ.
Ἡ προσπάθεια νὰ ἀνασύρουμε ἀπὸ τὴ λήθη ἐνάρετα πρόσωπα, γιὰ νὰ τὰ προβάλλουμε, χωρὶς κἄν ἐνδείξεις ἁγιότητας καὶ θαυμαστὰ γεγονότα, εἶναι πράξη ποὺ δὲν θὰ ἔχει πνευματικὰ ἀποτελέσματα στὸ λαό. Θὰ ἔλεγα ὅτι εἶναι μία ἐνδοεκκλησιαστικὴ ὑπόθεση, γιὰ νὰ προβληθοῦν περισσότερο αὐτοὶ ποὺ συνείργησαν στὴν ἁγιοκατάταξή τους καὶ ὄχι τὰ ἐνάρετα πρόσωπα!
Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι στὸ λαὸ μένει πάντα, χωρὶς διακοπές, ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου. Δὲν χρειάζεται νὰ τονωθεῖ ἡ εὐλάβειά του. Ὑπάρχει πάντα αὐξανόμενη. Ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια τόσο περισσότερο τιμᾶται ὁ ἅγιος.
Ἂς προσέξουμε, γιὰ παράδειγμα, τὸ ἀδιάκοπο ποτάμι τῶν προσκυνητῶν στὴ Σουρωτή, στὸ μοναστήρι τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὅπου βρίσκεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ ἄλλους συγχρόνους Ἁγίους.
Ἂς εἶναι προσεκτικοὶ οἱ Ἀρχιερεῖς ποὺ ἀναλαμβάνουν τέτοιες πρωτοβουλίες. Οἱ ἁγιοκατατάξεις κυρίως ἀναφέρονται στοὺς ζῶντες, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται νὰ μιμηθοῦν τοὺς ἁγίους καὶ πρωτίστως καλοῦνται οἱ βιογράφοι τῶν ἁγίων νὰ ἀκολουθήσουν τὸν βηματισμό τους...
https://orthodoxostypos.gr/%e1%bc%90%cf%80%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b1%e1%bd%b6-%e1%bc%81%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%ac%ce%be%ce%b5%ce%b9%cf%82/
=========================
Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Τό μνήμα τού πατρός Πορφυρίου υπάρχει πραγματικά, ή είναι άγνωστος καί σήμερα ο τάφος του ;
Πώς σκέπτονταν οι πραγματικοί Άγιοι, και πώς κάποιοι άλλοι "άγιοι" κατασκευάσματα τών ανθρώπων...
"...Την φορά αυτή μάλιστα γραπτό, και μάλιστα μία έκδοση, και το χειρότερο με εκδότη το ίδιο το ησυχαστήριο που ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος ίδρυσε, αυτό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι Αττικής.
Ο τίτλος του βιβλίου-Έκπληξη είναι "Από το σημειωματάριο ενός υποτακτικού". Αφανής ο υποτακτικός, αφανές και το σημειωματάριο.
Μεταξύ των περιεχομένων κάποιος με αρχικά Π.Δ. (αυτός και αν είναι αφανής) ισχυρίζεται: "Σύμφωνα με όσα μου είχε πει ο Γέροντας κάναμε την εκταφή του 2/15 Φεβρουαρίου 1995. Με το σούρουπο τα πήρα (ενν. Τα λείψανα) και τα έθαψα σε ένα ρουμάνι που να μη μπορώ να τα βρω ούτε ο ίδιος".
Αδυνατώ να εξηγήσω γιατί και πώς τολμούν να γράφουν ανάλογες ανακρίβειες και εξηγούμαι!
Ο Γέροντάς μας είχει απόλυτη πληροφόρηση από το Άγιο Πνεύμα για την ακριβή ημέρα της Οσιακής του κοίμησης, γι' αυτό και μας καθοδήγησε με απόλυτη ακρίβεια για όσα έπρεπε να γίνουν και φυσικά και για την ταφή του.
Σε έναν αδελφό που αποτελούσε μέλος της συνοδείας του στα Καυσοκαλύβια, του έδωσε σαφείς οδηγίες με ποιο τρόπο να σκαφτεί το μνήμα σε ποιό βάθος, πώς να τοποθετηθούν μεγάλες πλάκες Πηλίου, πού θα εναποτεθεί το σώμα του, ώστε να μην υπάρχει άμεση επαφή με το χώμα ώστε να λιώσει σύντομα.
Η προετοιμασία θανάτου υπήρξε γιορτή για τον Άγιο Πορφύριο. Ο Άγιος Γέροντας ήταν ο απόλυτος οδηγός ενότητας πνευματικής.
Δεν ήταν τυχαίο ότι τα τελευταία 35 λεπτά της επίγειας ζωής του, ψιθύριζε διαρκώς τα λόγια της Αρχιερατικής Προσευχής του Ιησού, ίνα ώσιν εν, ίνα ώσιν έν ίνα ώσιν εν.
Μας εκμυστηρεύθηκε, σε όλη τη συνοδεία του, και τα σχετικά μετά την κοίμησή του. Η επιθυμία του να "κρυφτεί" υπήρξε ο διακαής πόθος του.
Το 1989 και συγκεκριμένα την ημέρα της εορτής του Αγίου Αντωνίου βρέθηκα στο πλάι του στο Ησυχαστήριο στο Μήλεσι. Γύρισε και μου είπε εμπιστευτικά:
"Θόδωρε (το κοσμικό μου όνομα), εδώ σκοπεύουν να κάνουν πολύ άσχημα πράγματα για μένα. Θέλουν να με βάλουν σε μια γυάλα και να με προσκυνούν οι άνθρωποι σαν τον Άγιο Νεκτάριο", (τόση ήταν η ταπείνωσή του που θεωρούσε τον εαυτό του αμαρτωλό, πόσο μάλλον να συγκριθεί με τον μεγάλο Άγιο της Ορθοδοξίας μας Νεκτάριο).
Και συνέχισε: "Αλλά εγώ δεν είμαι κουτός να βρω τον μπελά μου από τους Αγίους, θα έρθω επάνω στα Καυσοκαλύβια. Μπορείς να με βοηθήσεις και να περιποιείσαι τους κήπους; Να φυτεύεις παντζάρια, σπανάκια, κολοκυθάκια; Άντε και να ψαρεύεις να πιάνεις και κανένα ψαράκι;"
Κανείς δεν πίστευε ότι τελικά θα έρθει στα Καυσοκαλύβια για να κοιμηθεί. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αφού υπήρξε ο Κτήτωρ στο Ησυχαστήριο στο Μήλεσι, εκεί θα ήταν και το μνήμα του ώστε να το προσκυνούν οι άνθρωποι και να λαμβάνουν την ευλογία του.
Όμως ας επανέλθω στα αρχικά Π.Δ. που αναφέρονται στο συγκεκριμένο βιβλίο. Δεν υπάρχει και δεν υπήρξε αδελφός μοναχός με αυτά τα αρχικά στα Καυσοκαλύβια. Αγνοώ εάν τα αρχικά αυτά χρησιμοποιούνται συμβολικά.
Αν ναί, τότε τί συμβολίζουν; Μάλλον αποπροσανατολίζουν. Εάν κάτι είναι συμβολικό και ουδείς το αποσυμβολίζει, τότε θα ήταν υπέρ αρκετή η αναφορά αόριστα σε κάποιον αδελφό της Σκήτης μας.
Όμως έχω προσωπική άποψη. Έχω άποψη προσωπική αφού ήμουν παρών στην ανακομιδή των Αγίων λειψάνων του γέροντα μας.
Τρεις ήμασταν παρόντες. Η ταπεινότητά μου, ο πατήρ Ιωαννίκιος και ο πατήρ Νικήτας.
Η εκταφή των κεκοιμημένων πατέρων στα Καυσοκαλύβια πραγματοποιείται τρία χρόνια μετά την ταφή.
Σκεφτήκαμε η ανακομιδή των λειψάνων του Άγίου Γέροντά μας να πραγματοποιηθεί λίγες ημέρες πριν την ολοκλήρωση της τριετίας.
Η καταλληλότερη ημερομηνία βρέθηκε. Συνέπιπτε μάλιστα με την ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου, αφού στον Άη Γιώργη ήταν και αφιερωμένος ο Ναός στο κελί μας.
Ήταν αργά το βράδυ όταν ολοκληρώθηκε η ανακομιδή. Οι δύο αδελφοί που προανέφερα, οδήγησαν τα Άγια λείψανα στο δάσος όπου θάφτηκαν μυστικά. Προσωπικά αρνήθηκα να ακολουθήσω τους δύο αδελφούς, θέλοντας να αγνοώ τον τόπο ταφής τους.
Σαφέστατα δεν πετάχτηκαν και δεν διασκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. "φυλάσσει Κύριος πάντα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν, ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ συντριβήσεται. "( Ψαλ. 33,21)
Η ταπεινή Οσιακή του κοίμηση, η ταπεινή ανακομιδή των Αγίων λειψάνων του, καθώς και η απόκρυψή τους από τα μάτια του κόσμου συμβαδίζουν με αυτά που έλεγε εν ζωή: "Δεν θέλω να με βάλετε σε φωτογραφίες. Θέλω να με βάλετε στην καρδιά σας. Όποιος θα με έχει στην καρδιά του θα είμαι πάρα πολύ κοντά του".
===========================
Ἅγιοι καί Ἁγιοκατατάξεις σήμερα…
ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
"... Εἶναι κάποιος (ἐκ φύσεως) πρᾶος, ἀφιλάργυρος, φιλεύσπλαγχνος. Γίνεται Ἱερέας , καί τά φυσικά χαρίσματά του, λόγῳ τῆς θέσεώς του, ἀποκτοῦν βαρύτητα. Ὁ κόσμος βλέποντας τήν πραότητά του, τήν ἀφιλαργυρία του, τήν εὐσπλαγχνία του, καί ἀκούγοντας τά ψυχωφέλιμα κηρύγματά του, τόν θεωρεῖ « Ἅγιο».
Εἶναι όμως ὄντως Ἅγιος;
Ἅγιος δέν εἶναι ὁ εὐσεβής χριστιανός, ἀλλά αὐτός πού ἔχει καθαρισθεῖ ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος, καί κατέστη δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ὡς δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατέχει καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δηλαδή, δέν νοεῖται Ἅγιος, χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως ἐπίσης δέν νοεῖται νά ἔχεις Ἅγιο Πνεῦμα, χωρίς νά κατέχεις τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τουλάχιστον τό προορατικό καί τό θαυματουργικό, γιατί, κατά τόν Ὅσιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, ὑπάρχουν καί ἄλλα, ἀνώτερα χαρίσματα (Λόγος ΚΣΤ, 67).
«Εἶδα ἕνα γεροντάκι, μίλησα μέ αὐτό, ἀλλά δέν ἤξερα ὅτι αὐτός ἦταν ὁ π. Ἰάκωβος...!», εἶπε κάποιος πού πῆγε στό Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαυίδ γιά νά συναντήσει προσωπικά τόν Ὅσιο Ἰάκωβο. Τί σημαίνει αὐτό;
Γιά νά καταλάβουμε ἄν ὁ ἄλλος εἶναι ὄντως Ἅγιος, θά πρέπει νά ἔχουμε γίνει καί ἐμεῖς Ἅγιοι, δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διαφορετικά κινδυνεύουμε νά ἐκλάβουμε ὡς Ἅγιο ἕνα Φαρισαῖο, πού μοιάζει σάν τόν ἀσβεστωμένο τάφο. Ἐξωτερικά ὡραῖος, καθαρός, ἐνῶ μέσα...! (Μτ. 23:27). Πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι οἱ κρίσεις τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, ὅτι «ὁ δεῖνα εἶναι Ἅγιος», δέν εἶναι ἀξιόπιστες.
Ἀξιόπιστες εἶνα μόνο οἱ κρίσεις τῶν Ἁγίων ἀνθρώπων. « Ὅποιοι (λέει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος) ἔχουν καλή ὄσφρηση μποροῦν νά μυρισθοῦν, ἄν κάποιος ἔχει πάνω του ἀρώματα. Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καί μέ τά πνευματικά ἀρώματα.
Ὅποιος ἔχει καθαρή ψυχή, μπορεῖ νά μυρισθεῖ τά (πνευματικά) ἀρώματα, χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔχει ὁ ἄλλος, τή στιγμή πού οἱ ἄλλοι γύρω του (!) δέν καταλαβαίνουν τίποτε...!». (Λόγος ΚΣΤ, 53, 68).
Ὁ Ὅσιος Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης , εἶχε τήν αἴσθηση ὅτι ὁ π. Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης, ἦταν ὄντως Ἅγιος (καί χάρισμα προορατικό εἶχε, καί θαύματα ἔκανε), ὅμως ἔλεγε: «Ἄν εἶναι νά γίνει Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς περιμένουμε. Δέν πρέπει νά βιασθοῦμε. Ἄν ὁ Θεός θέλει, θά δείξει σημεῖα...!», ὥστε καί οἱ λίθοι κεκράξονται. Μήπως δέν εἶχε δίκιο;
Καί ἄν τυχόν μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἕνας (ὄντως) Ἅγιος ξεχασθεῖ ἀπό τόν κόσμο, ὁ Θεός θά βρεῖ τόν τρόπο, νά τόν ἀποκαλύψει καί νά τόν «ἐγκαθιδρύσει» ὡς Ἅγιο στήν Ἐκκλησία Του. Ὅπως ἔκανε μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο τόν Πενταπόλεως, προπαντός μέ τόν Ἅγιο μεγαλομάρτυρα Ἐφραίμ τῆς Νέας Μάκρης.
Ἐν ἔτει 1426, μαρτύρησε φρικτά γιά τόν Χριστό, ἀλλά εἶχε ἐντελῶς ξεχασθεῖ ἀπό τόν κόσμο. Μπορεῖ νά τόν ξέχασε ὁ κόσμος, ἀλλά δέν τόν «ξέχασε» ὁ Θεός. Μετά ἀπό πεντακόσια (!) χρόνια (1950) τόν φανέρωσε στόν κόσμο, μέ τήν εὕρεση τοῦ ἀφθάρτου λειψάνου του, καί μέσα ἀπό τίς ἀπανωτές ἐμφανίσεις καί ἀπανωτά θαύματα του, ὥστε κανένας πιά νά μήν ἀμφιβάλει, ὅτι ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕναν ὄντως Ἅγιο. Καί ἔτσι ἡ Ἁγιοκατάταξη του, ἦρθε ἀπό μόνη της, ὡς φυσικός καρπός. Μίλησε ὁ Θεός!
Θά πρέπει, λοιπόν, νά ἔχουμε τρανταχτά ντοκουμέντα, γιά νά γίνει «Ἁγιοκατάταξη», καί ὄχι ἁπλές ἐνδείξεις…
4 σχόλια:
Ανώνυμος είπε...
Σωστό είναι πως υπάρχει διαφορά μεταξύ της ευλάβειας και της αγιότητας. Πολλοί οι ευλαβείς κληρικοί και λαϊκοί. Θα τους αγιοκατατάξουμε όλους;
28 Αυγούστου 2020 - 10:49 π.μ.
Ανώνυμος είπε...
Δυστυχώς η σύγχρονη αγιοκατάταξη και μια τη βιασύνη μάλιστα που γίνεται,καθίσταται μια αλάνθαστη συνταγή για την "θεραπεία" εκκλησιαστικών εγκλημάτων. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων (Φωστίνης) έλεγε : Την ημέρα της Δευτέρας παρουσίας θα δούμε εκπλήξεις για πολλούς που θεωρούσαμε Αγίους. Τί είδους συγγνώμη και μετανοια ειναι αυτή , όπου δεν αοποιείται την αμαρτία και δεν εφαρμόζει την εντολή : Ισθι ευνοών τω αντιδίκω σου ταχύ;
Ανώνυμος είπε...
Αυτές τις σκέψεις σας την ακούνε όσοι συντάσσουν φακέλους αγιοκατατάξεως. Θα προτρέξω να πω όχι. Μας ενδιαφέρει άλλος ένας άγιος.
Μεγαλύτερη προσοχή πρέπει να δείχνουν και οι εισηγητές του φακέλου στην Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το ίδιο και για τις άλλες Εκκλησίες που προχωρούν σε σύντομες σύγχρονες αγιοκατατάξεις.