Στο θάλαμο διακυβέρνησης του ελικοπτέρου ειμασταν έτοιμοι για όλα. Παρακολουθούσαμε, έντεκα μοναχούς με μαύρη στολή πού ανέβαιναν στο βουνό. Λίγο πιο κάτω πίσω από αυτούς ένα πράσινο στρατιωτικό όχημα με αυτοπεποίθηση μετέφερε τους στρατιώτες.
Αξιολογώντας την κατάσταση, είπα στον ασύρματο :
- Στη γη ! Είμαι στον αέρα… αέρας. Οι μοναχοί κινούνται προς την κορυφή του βουνού. Στερέωσα αργά το χέρι μου στον μοχλό και πιεσα προς τα κάτω. Η κορυφή του βουνού είναι απότομη. Έχοντας φτάσει, δεν θα είχαν πουθενά να πάνε. Εκεί ασφαλώς θα τους παγιδεύαμε!
Για δύο ημέρες προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε αυτούς τους μοναχούς. Και η προσπάθεια μας είχε φτάσει πιά στο τέλος της. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε με τους μοναχούς όταν θα τους πιάναμε . Τότε αυτό δεν με ενδιέφερε. Ακολουθούσα λοιπόν τη σειρά.
Εν τω μεταξύ, οι μοναχοί ανέβηκαν στην κορυφή του βουνού. Πίσω από αυτούς, οι στρατιώτες και τα σκυλιά τους κυνηγούσαν , και μπροστά τους ένας απύθμενος, τεράστιος γκρεμός. Η κατάσταση ήταν απελπιστικά κρίσιμη.
Πήγα από την άλλη μεριά και στάθηκα ακριβώς πάνω από τους μοναχούς. Ο άνεμος από τις έλικες τραβούσαν τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Είδα την απελπισία στα πρόσωπά τους. Μοιάζουν με αγέλη κυνηγημένων λύκων. Αναβοσβήνοντας τα φώτα σημάτων, έκανα σαφές στους μοναχούς ότι ήμασταν παντού. Οι στρατιώτες, εν τω μεταξύ, πλησίαζαν ...
Ξαφνικά κάτι το ασυνήθιστο άρχισε να συμβαίνει από κάτω . Οι μοναχοί βρισκόταν σε κύκλο, κράτησαν τα χέρια, γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται. Τότε όλοι σηκώθηκαν και περπάτησαν στην άκρη της αβύσσου.
«Θα πηδήσουν πραγματικά; Αυτό είναι σίγουρος ο θάνατος, μά τι λοιπόν, αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν;» , σκέφτηκα με ενόχληση πού θα μας ξέφευγαν, και άρπαξα το walkie-talkie:
Σύνθημα:
-- Γη! Γη, με ακούτε; Μην έρχεστε πιο κοντά, θέλουν να πηδήξουν! Βρίσκονται στην άκρη της αβύσσου !
-- Αέρα! Είμαι η Γη, μού απάντησαν. Περιμένουμε πέντε λεπτά και συνεχίζουμε να κινούμαστε. Δεν έχουμε χρόνο - σύντομα εδώ θα σκοτεινιάσει.! Αρνητικό
-- Ναι, Το πήρα. Τέλος επικοινωνίας.
Χωρίς να κοιτάω μακριά, κοίταξα τους μοναχούς που στέκονταν στην άκρη της αβύσσου.
Και τότε είδα έναν από αυτούς, να στέκεται στη μέση, πήρε δύο ακόμη μαζί του, αγκάλιασε ένα σταυρό, έκανε τρεις φορές τον σταυρό του αργά και ευλόγησε την άβυσσο σταυρώνοντάς την !
Στη συνέχεια βγήκε πρώτος περπατώντας κανονικά κατ΄ ευθείαν πάνω στην άβυσσο! Αλλά για κάποιο λόγο δεν έπεσε, αλλά από κάποιο θαύμα παρέμεινε κρεμασμενος στον αέρα. Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν στο κεφάλι μου. Από το ύψος, έβλεπα σαφώς ότι ο μοναχός δεν στέκεται στο έδαφος, αλλά κρέμεται στον αέρα!
Στη συνέχεια άρχισε αργά να κάνει βήματα και περπάτησε κατά μήκος του γκρεμού . Δεν έπεσε στην άβυσσο!
Πώς; Ακολούθησαν και όλοι οι άλλοι μοναχοί, περπάτησαν όλοι τους στον αέρα. Όλοι με τη σειρά τους, αλυσίδα. Περπατούσαν ήσυχα ο ένας μετά το άλλο, ανεβαίνοντας προς τον ουρανό, μέχρι όλοι να εξαφανιστούν στο σύννεφο...
Από ό, τι έβλεπα μπερδεύτηκα και έχασα τον έλεγχο της διαχείρισης του ελικοπτέρου. Έχοντας έρθει μερικές φορές σέ συναίσθηση πάνω σ΄αυτό πού έβλεπα, κατέβασα το ελικόπτερο, το έβαλα σ΄ ένα ξέφωτο και άρχισα να κλαίω .
Είκοσι λεπτά αργότερα οι στρατιώτες από το πεζικό έτρεξαν σε μένα. Συνέχισα να κάθομαι στο πιλοτήριο του ελικοπτέρου, προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση για αυτό που είδα. Οι στρατιώτες κυκλωσαν το ελικόπτερο και ο παλαιότερος με ρώτησε:
--- Σύντροφε καπετάνιε πού είναι οι μοναχοί; Σκαρφαλώσαμε στην κορυφή, αλλά δεν ήταν εκεί.
---«Πήγανε στον ουρανό ! », τους είπα.
Το γέλιο του δυνατού στρατιώτη με μια παρατεταμένη ηχώ ακούστηκε στα βουνά.
Ο συνταγματάρχης συνεχώς γύρω από εμένα ρωτούσε συνεχώς:
--- Εξηγήστε μου, πού εξαφανίστηκαν οι μοναχοί, τους οποίους εντοπίσαμε πριν δύο ημέρες; Και πώς οδήγησες το στρατό σε λάθος διαδρομή!
---«Εξακολουθείτε να μην πιστεύετε στις εξηγήσεις μου, σύντροφε » είπα στον συνταγματάρχη.
Μετά από όλα όσα έγιναν με βγάλανε από το κόμμα και με μετέφεραν σε υπηρεσία ξηράς.
Αφού έφυγα από το στρατό, βαφτίστηκα και έγινε πιστός.
Ω, Κύριε, πόσο τα έργα σου είναι αληθινά και υπέροχα !
Miroslav Manyuk