Ο Επίσκοπος Ρουάντα κ. Ιννοκέντιος από επίσκεψή του στόν Βόλο, το 2013
«Θέλω να ομολογήσω, ότι εμείς εδώ νιώσαμε πιο πολύ την κρίση στην Ελλάδα, ακόμη καί από τους ίδιους τους Έλληνες. Πάρα πολύ, πάρα πολύ...» τόνισε.
Ο καταγόμενος από την Ουγκάντα, Ορθόδοξος επίσκοπος Μπουρούντι και της μαρτυρικής Ρουάντα της Αφρικής, με τους 1.000.000 νεκρούς του εμφυλίου, κ. Ιννοκέντιος, ήρθε για πρώτη φορά στη Λάρισα.
«Τώρα πλέον, οικονομικά είμαστε πάρα πολύ δύσκολα. Ο κόσμος βοηθούσε από την Ελλάδα. Προσευχόμαστε, ο Θεός να μας σκεπάσει και να βελτιωθούν τα πράγματα».
Σε άψογα ελληνικά, αφού σπούδασε εδώ, αλλά και στη Βοστώνη, μίλησε στην «Ε» για την κατάσταση που βιώνει στις δύο αυτές αφρικανικές χώρες και τις προσπάθειες που γίνονται από την ιεραποστολή, ακόμα και για την επιβίωση.
«Το Μπουρούντι και η Ρουάντα ήταν Βελγικές και Γαλλικές αποικίες. Ο πόλεμος άφησε πολλά σημάδια στον κόσμο.
Ο μακαριότατος πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος δημιούργησε την επισκοπή Μπουρούντι και Ρουάντα από το 2009.
Ο πρώτος επίσκοπος ήταν ο κ. Σάββας, τώρα είναι μητροπολίτης Γκάνα. Προσωπικά, είμαι λιγότερο από χρόνο επίσκοπος.
Χειροτονήθηκα στις 6 Δεκεμβρίου 2012 του Αγίου Νικολάου και ανέλαβα το Φεβρουάριο φέτος.
Χιλιάδες ιθαγενείς κάηκαν με βενζίνη καί πετρέλαιο στήν διαμάχη τών φυλών Τούτσι καί Χούτου. Η παρακάτω, στό τέλος, συνέντευξη μιάς Αφρικανίδας πού έζησε αυτά τα περιστατικά είναι φοβερή !
Παλιά υπήρχαν αρκετοί Έλληνες. Μετά τον εμφύλιο, έφυγαν και έμεινε έρημη η κοινότητα, με τον ιερό ναό Κοίμησης της Θεοτόκου, που έπαθε ζημιές, στην πρωτεύουσα Μπουζουμπούρα.
Ξεκινήσαμε την ιεραποστολή στους ιθαγενείς. Βαφτίσαμε περίπου 3.000 ανθρώπους κι έχω τέσσερις ιθαγενείς κληρικούς.
Όταν λέμε ενορίες, ουσιαστικά πρόκειται για ανθρώπους που μένουν σε διάσπαρτες καλύβες, στην ύπαιθρο κάτω από τα δένδρα, όπου κάνουμε και τα σχολεία κλπ. Όταν βρέχει υπάρχει πρόβλημα.
Το πρώτο πρόβλημα που συνάντησα ως επίσκοπος και μέχρι τώρα, είναι ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει επισκοπείο.
Δεν υπάρχει ο χώρος, κάπου να είμαστε και να αναπτύξουμε έναν ξενώνα για τον κόσμο που θα έρχεται να βοηθήσει.
Το καλό είναι ότι η ελληνική κοινότητα είχε ένα οικόπεδο το παραχώρησε σε μας και το όνειρό μας, είναι να δημιουργήσουμε επισκοπείο.
Άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η μετακίνηση. Χρησιμοποιούμε τη μοτοσικλέτα «μπόντα- μπόντα» ή ποδήλατα. Οι αποστάσεις είναι μέχρι 2 ώρες με αυτοκίνητο, αλλά τέτοιο δεν υπάρχει.
Πιο μακριά δεν μπορούμε να πάμε με τα μέσα που έχουμε.
Προσπαθούμε με τους τέσσερις ιερείς που έχω, να οργανωθούμε καλύτερα, να βρούμε χώρο για μας και τους ανθρώπους που έρχονται να βοηθήσουν, δεν υπάρχει τίποτα.
Η Ρουάντα...
Επίσης, στη Ρουάντα, δεν έχουμε τίποτα. Εδώ και τρεις μήνες πάω εκεί, οδικώς, ταξίδι οκτώ ωρών, μέχρι την πρωτεύουσα Κιγκάλι.
Εκεί υπάρχουν άνθρωποι, που από χρόνια ήθελαν να γίνουν Ορθόδοξοι, περίπου 2.000άτομα.
Πήγα τέσσερις φορές και κάθε φορά κάνω κατήχηση. Κι εκεί όταν πάμε, δεν έχουμε πού να μείνουμε, προσπαθούμε να πάμε σε ξενώνα ή ξενοδοχείο.
Δεν έχουμε χώρο, να δεχτούμε τόσο κόσμο. Υπάρχουν αγγλικανοί, προτεστάντες, σε τέσσερις κοινότητες, που θέλουν να γίνουν Ορθόδοξοι.
Τους συνάντησα, αλλά τους είπα ότι δεν έχω χώρο να τους δεχτώ. Βρήκαμε ένα οικόπεδο, που όμως πρέπει να αγοράσουμε.
Αν το καταφέρουμε, ίσως φτιάξουμε κάποιες κατασκευές με σανίδι.
Κάναμε την πρώτη λειτουργία κάτω από το δένδρο και ήρθε πολύς κόσμος, να δει τα μυστήρια και τη θεία λειτουργία.
Τους εξηγούσαμε τι γίνεται και πώς γίνεται. Τώρα με πιέζουν και μου λένε «γιατί δεν θέλεις να μας δεχτείς;».
Βέβαια, δεν είναι ότι δεν θέλω, αλλά αν τους βαπτίσω, πού θα τους αφήσω, ποιος θα είναι ο ιερέας, ποιος θα τους κάνει τα μυστήρια;
Αν πεθάνει κάποιος, ποιος θα τους θάψει;
Έχω ξεχωρίσει τέσσερα άτομα, θέλω να τους φέρω στην Μπουζουμπούρα, αλλά πρέπει να βρω χώρο, ούτε ναούς έχουμε.
Τά ορφανά...
Τα ορφανά, είναι μεγάλο ζήτημα. Δεν μπόρεσαν να πάνε σχολείο λόγω του πολέμου, χήρες που δεν έχουν κάποιον να τους κοιτάξει και σε μερικά μέρη υπάρχει έντονο πρόβλημα με το νερό.
Πρέπει λοιπόν να βρούμε τρόπο, να κάνουμε γεώτρηση ή πηγάδι. Όνειρο του πατριάρχη μας κ. Θεοδώρου είναι αυτά τα δύο κράτη Μπουρούντι και Ρουάντα να αναπτυχθούν εκκλησιαστικά και ως χώρες.
Υπάρχουν και Ορθόδοξοι στην πρωτεύουσα Κιγκάλι, από ανθρώπους που είναι σε ξένες πρεσβείες, όπως τη Ρωσία, που θέλουν να εκκλησιαστούν, αλλά δεν έχουν, πού να πάνε.
Υπάρχουν βέβαια οικόπεδα, που είναι όμως πανάκριβα, γιατί αυτά τα δύο κράτη είναι μικρά. Δεν έχουν τα οικοδομικά υλικά που χρειάζονται.
Όλα είναι εισαγόμενα από γειτονικές χώρες. Ακόμα και η μεταφορά τούβλων και πέτρας, για να τη σπάμε, είναι πολύ ακριβή. Δόξα τω Θεώ, ελπίζουμε όμως…
Επίσης, ευχαριστώ τον μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο, που με δέχτηκε στο γραφείο του και μου ζήτησε να λειτουργήσουμε μαζί, στους άγιους της Λάρισας, αλλά είχα ήδη άλλο πρόγραμμα και δεν μπορώ.
Την επόμενη φορά, θα προσπαθήσω να συμμετέχω σε κάποια λειτουργία».
Τούτσι και Χούτου...
Η Ρουάντα, χώρα της ανατολικής Κεντρικής Αφρικής, δοκιμάστηκε με μία από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες της σύγχρονης εποχής, όταν σφαγιάστηκαν στο εμφύλιο του 1994, γύρω στο 1.000.000 άνθρωποι, κυρίως άμαχοι, μικρά παιδιά, και γυναίκες.
Μετά την αποικιοκρατία, την εξουσία πήραν οι μειοψηφούντες «Τούτσι», αλλά σιγά- σιγά ξεσηκώθηκαν οι «Χούτου», άρχισαν διαμάχες, με κορύφωση το 1994, και τον μεγάλο εμφύλιο πόλεμο, κατά τον οποίο σφαγιάστηκε μεγάλος αριθμός ανθρώπων της φυλής «Τούτσι».
Ακόμα και σήμερα, οι δύο φυλές δεν έχουν ξεχάσει και γίνονται μεγάλες προσπάθειες από τους κυβερνώντες(και των δύο φυλών), να ηρεμήσει η χώρα.
Γιά Βοήθεια...
Τυχόν ενδιαφερόμενοι για βοήθεια μπορούν να επικοινωνήσουν με την «Πορεία Αγάπης» (Κωλέττη 5, πεζόδρομος μετά το «Χατζηγιάννειο» και τηλ.2410 610319),με δυνατότητα επικοινωνίας προσωπικά με τον νέο επίσκοπο κ. Ιννοκέντιο.
http://www.agioritikovima.gr/eipan/31719-i-elliniki-kri
Νοέμβρ. 2013
--------------------------------------
Τζοτζεφίν Κεντακουμάνα ( Μπουρούντι ) Ιδιοκτήτρια ψιλικαντζίδικου
«Είδα ανθρώπους να τους καίνε ζωντανούς, να τους ρίχνουν βενζίνη στα αυτιά και να τους σκοτώνουν...»
Hρθα στην Ελλάδα το 1995 από το Μπουρούντι της Αφρικής. Έφυγα εξαιτίας του πολέμου που άρχισε το 1993 ανάμεσα στις δύο φυλές, τους Τούτσι και τους Χούτου.
Oι Τούτσι πήγαιναν στις δουλειές των ανθρώπων και έκαναν συλλήψεις. Όπου συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος, όπως στη λαϊκή, ή στους δρόμους, έριχναν χειροβομβίδες. Δεν υπήρχε ασφάλεια.
O βασικός λόγος που έφυγα; Έβαλαν φωτιά στο σπίτι μας, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να βγάλουμε την άρρωστη γιαγιά μου και να καεί ζωντανή. Τι να πρωτοθυμηθώ;
Θυμάμαι και ένα άλλο περιστατικό, που συνέβη κοντά στο ταχυδρομείο όπου δούλευα. Ένας άνθρωπος έτρεχε προς το μέρος μας. Τον έπιασαν, όμως, και με μια τεράστια πέτρα του έλιωσαν το κεφάλι. Τότε είπα ότι πρέπει να φύγω. Στην πόλη τα πράγματα ήταν χειρότερα.
Καθημερινά σκότωναν τους ανθρώπους σαν να ήταν ζώα. Βλέπαμε τα πτώματα μέσα στα φέρετρα.
Έτσι, πήρα το 8 μηνών μωρό μου και με τον άντρα μου, που δούλευε στο στρατό, πήγαμε στο Ζαΐρ. Το έκαναν πολλοί αυτό. Εκεί ηρεμήσαμε λιγάκι, όμως τα πράγματα εξακολουθούσαν να είναι δύσκολα, γιατί πηγαινοερχόμαστε διαρκώς από το Ζαΐρ στο Μπουρούντι, όπου εργαζόμαστε.
Oι Τούτσι ήξεραν την ώρα που φεύγαμε από τη δουλειά και πηγαίναμε στο Ζαΐρ. Μας περίμεναν, λοιπόν, στα σύνορα. Σκότωσαν τον κόσμο στο λεωφορείο. Είπα: «Δεν πάει άλλο». Ψάχναμε τρόπο να φύγουμε. Πήραμε βίζα χωρίς να ξέρουμε πού θα πάμε.
--- Όταν έφτασες εδώ μόνη σου, τι έκανες;
---Όταν ήρθα, βρέθηκα με μια γυναίκα από το Μπουρούντι, η οποία μου έδωσε τη διεύθυνση μιας καθολικής εκκλησίας. Πήγα, λοιπόν, εκεί με το μωρό. Ήμουν χάλια. Με έστειλαν σε κάποιο ξενοδοχείο, στην Oμόνοια. Εκεί έμεινα έξι μήνες. Έπειτα απευθύνθηκα στην οργάνωση Κάριτας, προκειμένου να βρω δουλειά. Μια και ήξερα γαλλικά, με έστειλαν να εργαστώ ως μπέιμπι σίτερ σε μια οικογένεια Γάλλων, στη Βούλα.
---Με το παιδί πώς τα έβγαζες πέρα τον πρώτο καιρό;
---Το άφηνα σε ένα αφρικανικό σχολείο από το πρωί ως το βράδυ. Ήταν πολύ δύσκολα, όμως δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Έπρεπε να βρω λεφτά. Όταν ήρθε ο άνδρας μου, κρατούσε αυτός το παιδί κι εγώ πήγαινα στη δουλειά.
Άλλαζα τέσσερα λεωφορεία, έφευγα το πρωί και γυρνούσα το βράδυ. Κάναμε τα χαρτιά μας, ζητώντας άσυλο. Στην αρχή απέρριψαν την αίτησή μας και μας είπαν ότι έπρεπε να φύγουμε. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ξεκινήσαμε πάλι από την αρχή. Πέρασαν συνολικά πέντε χρόνια ώσπου να μας δοθεί άσυλο.
---Βελτιώθηκε η κατάσταση τότε;
---Κάποια πράγματα βελτιώθηκαν. Μέσα από τα ειδικά προγράμματα, μας παρείχαν οικονομική βοήθεια και λίγο αργότερα πήραμε μια επιδότηση, οπότε ανοίξαμε αυτό το μαγαζί, το οποίο, όμως, δεν πάει καλά.
---Εκτός του ότι είστε ξένοι, το γεγονός ότι έχετε διαφορετικό χρώμα σας δημιούργησε προβλήματα;
---Δεν έχουν όλοι την ίδια στάση απέναντί μας, αλλά όταν λες ότι είσαι από την Αφρική, δεν σου δίνουν δουλειά. Δεν σε εμπιστεύονται. Το ίδιο συμβαίνει αν θες να νοικιάσεις σπίτι. Αν είχαμε άλλο χρώμα, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.
---Υπάρχει κάτι που σου δίνει χαρά εδώ;
---Μπορώ να κοιμάμαι χωρίς να σκέφτομαι ότι θα μας σκοτώσουν. Η Ελλάδα έχει ειρήνη, ασφάλεια. Επίσης μου αρέσει πολύ ο καιρός, η θάλασσα... Αλλά εδώ η ζωή είναι αγχώδης. Πρέπει να τρέχω διαρκώς και κάνω τα πάντα, προκειμένου να βρω λεφτά για να ταΐσω το παιδί μου. Κάθε μέρα σκέφτομαι τι θα φάω αύριο, πού θα βρω λεφτά για να πληρώσω το ενοίκιο. Η ζωή μας δεν είναι σίγουρη.
---Τι όνειρα κάνεις για το αύριο;
---Oνειρεύομαι να βρω δουλειά, γιατί το μαγαζί δεν πάει καλά και ανησυχώ. Να είμαι σίγουρη ότι κάθε μήνα ή κάθε εβδομάδα θα παίρνω ένα συγκεκριμένο ποσό.
---Αν αλλάξουν τα πράγματα στην πατρίδα σου, θα ήθελες να επιστρέψεις;
---Δεν νομίζω. Έχω τόσο δυσάρεστες αναμνήσεις από φρικτά πράγματα, που δεν θέλω καν να θυμάμαι. Είδα ανθρώπους να τους καίνε ζωντανούς, να τους ρίχνουν βενζίνη στα αυτιά και να τους σκοτώνουν... Πράγματα που με κάνουν να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν κάποιοι να έχουν τέτοια καρδιά...