Τα χρόνια κυλούσαν μέσα στις δυσκολίες: την ελονοσία, τους εμφυλίους, αλλά και την κατήχηση, τις βαπτίσεις, την χαρά από την δημιουργία. Ο πατήρ Κοσμάς το 1989 φεύγει ξαφνικά για την άλλη όχθη, θανάσιμα τραυματισμένος από αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Ο π. Κύριλλος απαρηγόρητος στην αρχή, παίρνει κουράγιο από Αυτόν που δίνει παρηγοριά και Ζωή και δεν εγκαταλείπει τον τόπο αλλά συνεχίζει μέχρι σήμερα, υπό την πνευματική εποπτεία του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κατάγκας κ. Μελετίου, αγιορείτη από την μονή Γρηγορίου.
Με την ευχή του ο μοναχός Κύριλλος ζει στην πόλη Λουμπουμπάσι, έχει χτίσει εκκλησίες, συντηρεί ένα μικρό ορφανοτροφείο, καθώς είχαν ξεκινήσει πολλοί να εγκαταλείπουν ορφανά μωρά στα σκουπίδια, λόγω έλλειψης πόρων. Από τη φάρμα που συντηρεί, με λιγοστά ζώα, παράγει γάλα και φτιάχνει ο ίδιος το τυρί που αγοράζουν οι ντόπιοι αλλά και οι περισσότερο εύποροι ξένοι κι έτσι προσπαθεί να παρέχει τροφή και τα απολύτως απαραίτητα για τα ορφανά του μικρού ιδρύματος.
Στο πέρασμά του από την Ελλάδα, όταν γράφονται αυτές οι γραμμές, μας μιλά για την κρίση που επηρέασε την οικονομική βοήθεια που κάποτε έστελναν οι Έλληνες στην πολύπαθη Αφρική. Καμαρώνει για την Εκκλησία της αγίας Σοφίας και των τριών θυγατέρων της που κοσμεί την περιοχή του Κιπούσι, έργο των χειρών του και ευεργεσία μιας Ελληνίδας.
Στην Εκκλησία δίπλα χτίστηκε και ένα μικρό σχολείο. Όταν χτυπά η καμπάνα μαζεύεται πλήθος πιστών, λειτουργείται και κοινωνάνε. Προσπαθεί να αποτελειώσει την Εκκλησία του Αγίου Στεφάνου και της Αγίας Αικατερίνης και δυσκολεύεται. Πάλι δεν εγκαταλείπει και προσεύχεται να του δίνει ο Θεός κουράγιο και υγεία γιατί τα 37 χρόνια στο Κονγκό και οι τροπικές ασθένειες έχουν κλονίσει την τελευταία.
* * *
Το κουράγιο παραμένει και μ’ ένα μυστικό τρόπο, όπως όλα τα μυστήρια της εν Χριστώ ζωής, ο μοναχός Κύριλλος συνεχίζει την ιεραποστολική πορεία με τον ίδιο απαράλλαχτο ενθουσιασμό των πρώτων νεανικών του χρόνων.
_________
Σοφία Χατζή
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ