ΕΝΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΠΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ...
Πολλοί είναι οι Ναυπάκτιοι που μετανάστευσαν στην Αμερική τον προηγούμενο αιώνα για την εύρεση καλύτερων συνθηκών ζωής. Μεταξύ αυτών και πολλοί που χειροτονήθηκαν Ιερείς. Ένας από τους Αιτωλοακαρνάνες (από τα Σιταράλωνα Τριχωνίδος) Ιερείς που υπηρετούν στην Εκκλησία της Αμερικής, είναι και ο π. Κωνσταντίνος Τσίγκας.
Ο π. Κωνσταντίνος διετέλεσε Εφημέριος για 43 χρόνια στην Ενορία Dover στο New Jersey των ΗΠΑ. Τώρα συνταξιοδοτήθηκε και περνά αρκετούς μήνες το καλοκαίρι στην Ναύπακτο, επειδή η Πρεσβυτέρα του είναι Ναυπάκτια (Σπυριδούλα Σταυροπούλου). Συλλειτουργεί μαζί μας Κυριακές και εορτές, περνά από τα Γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως για να μας καλημερίσει και μας διηγείται στιγμιότυπα από την ζωή του, τα βασικότερα από τα οποία καταγράφουμε στην παρακάτω συνέντευξη...
-- Ποιές ήταν οι εκκλησιαστικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα, όταν αποφασίσατε να ξενιτευτείτε;
-- Στην όλη πορεία της ζωής μου βλέπω ένα σχέδιο του Θεού και οι καταστάσεις εκείνη την εποχή δεν ήσαν ευχάριστες. Τελειώνοντας το Πανεπιστήμιο με ερώτησαν εάν θέλω να αναλάβω και να εργασθώ στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας ως Γραμματεύς. Ευχαρίστως απήντησα και μετά από μία εβδομάδα αφού πήρα το πτυχίο μου ανέλαβα καθήκοντα. Ήταν, νόμισα, ένα δώρον του Θεού. Δε γνώριζα ότι την θέση αυτή την είχα μόνιμη, αλλά ο Θεός είχε το σκοπό Του.
Εκείνη την εποχή Πρωθυπουργός της Ελλάδος ήταν ο Κων/νος Καραμανλής και δεν είχε διορίσει πέντε (5) χρόνια ούτε έναν θεολόγο. Όταν τον επεσκέφθη μία επιτροπή με επικεφαλής κάποιον Μητροπολίτη (δεν θυμάμαι ποιόν), ο Πρωθυπουργός απήντησε:
«Δεν έχω ανάγκη από θεολόγους και παπάδες, αλλά από μηχανικούς και γεωπόνους». Μετά από αυτήν την απάντηση αρχίσαμε διαμαρτυρίες στην πλατεία Συντάγματος, έως ότου έπεσε η Κυβέρνηση της ΕΡΕ και ανέλαβε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Εν τω μεταξύ έμαθα ότι την θέση του Γραμματέως δεν την είχαν μόνιμη, διότι ήλθε και δεύτερος θεολόγος στην Μητρόπολη και ο Σεβασμιώτατος διάλεξε τον άλλον θεολόγο για την θέση του Γραμματέως. Στο μεταξύ εγώ είχα νυμφευθεί και έπρεπε να αναζητήσω άλλη θέση, γιατί ο Μητροπολίτης ήταν αρκετά προχωρημένης ηλικίας και εάν ερχότανε νέος Μητροπολίτης θα με έστελνε στο σπίτι μου.
Αποφάσισα να ζητήσω να διοριστώ ως αναπληρωτής καθηγητής και επέτυχα να διορισθώ στο Δ΄ Γυμνάσιο Αρρένων Πατρών. Δύο χρόνια δίδαξα στην Πάτρα, την πρώτη χρονιά αποσπασμένος στο Α΄ Θηλέων και την δεύτερη στο Δ΄ Αρρένων. Όταν πήγα να πιάσω δουλειά την τρίτη χρονιά, δεν υπήρχε για μένα θέση γιατί αυτός που αντικαθιστούσα ήλθε στην θέση του. Έτσι εγώ είχα με την Χάρη του Θεού δύο παιδιά, χωρίς δουλειά. Γι’ αυτό αναγκάστηκα να ζητήσω δουλειά έξω από τα όρια της Ελλάδος.
Ο Σεβασμιώτατος Αμερικής Ιάκωβος είχε ζητήσει από την Ελλάδα 20-25 θεολόγους ιερείς για την Εκκλησία της Αμερικής. Επειδή όμως δεν ήμουν ακόμη ιερεύς, χειροτονήθηκα ιερεύς για την Εκκλησία της Αμερικής και έφυγα ως σπουδαστής.
-- Ποιές οι πρώτες σας εντυπώσεις από την Αμερική;
-- Όταν έφυγα για την Αμερική δεν γνώριζα Αγγλικά. Η Εκκλησία της Αμερικής εργάζεται πολύ διαφορετικά από την Ελλαδική Εκκλησία. Ο ιερεύς δεν είναι μόνον ο πνευματικός ηγέτης, αλλά είναι και εθνικός και κοινωνικός ηγέτης. Είναι προσωπικά υπεύθυνος και θα πρέπει να εύρη τους κατάλληλους συνεργάτες.
Ο ιερεύς έχει προσωπική επαφή και επικοινωνία με τους ενορίτες του. Η Εκκλησία έχει την έννοια της οικογένειας, γιατί γνωρίζονται οι ενορίτες μεταξύ τους, εργάζονται για την Εκκλησία και προσφέρουν οικονομική βοήθεια. Ο ιερεύς είναι υπεύθυνος για το Κατηχητικό και Ελληνικό Σχολείο, συνεργάζεται με το Φιλόπτωχο και ιδίως φροντίζει για την νεολαία, η οποία είναι κοντά στην Εκκλησία.
-- Πως πήρατε την απόφαση να χειροτονηθείτε Ιερέας;
-- Στα εφηβικά μου χρόνια έγινε μια περίεργη και θαυμάσια μεταβολή. Μια Πέμπτη καθώς ερχόμουν με τον πατέρα μου από τα χωράφια για το σπίτι είδαμε, πώς άνθρωποι από τα άλλα δύο καφενεία έρχονταν στο τρίτο. Μου λέγει ο πατέρας μου:
«Πήγαινε να ιδείς τι συμβαίνει. Μήπως πιάστηκε άλλος νέος πόλεμος».
Πηγαίνοντας στο καφενείο βλέπω έναν άνθρωπο ανεβασμένο στο περβάζι του παραθύρου και ομιλούσε.. «...ο πόλεμος και η κατοχή και η πείνα που περάσαμε ήταν γιατί είχαμε φύγει από το δρόμο του Θεού...».
Ήταν ένας λαϊκός ιεροκήρυκας και άγγιξε τις καρδιές μας. Στο τέλος ζήτησε να ιδεί ιδιαιτέρως τους μαθητές και αποφοίτους του Γυμνασίου. Ανεβήκαμε επάνω από το καφενείο στο σπίτι, σε ένα δωμάτιο και μας λέγει:
«Τώρα είσθε σε ηλικία που θα πρέπει να βάλετε γερά θεμέλια να κτίσετε τη ζωή σας, και το γερό θεμέλιο που τίποτε δεν μπορεί να το σαλέψει είναι ο Χριστός. Εάν θέλετε να ζήσετε μια ζωή με συνέπεια δεν θέλω να μου πείτε τώρα. Σκεφθείτε το καλά, και εάν αποφασίσετε τότε ελάτε πάλι εδώ την άλλη εβδομάδα, την ίδια μέρα και ώρα σε αυτόν τον τόπο....».
Ήμασταν την πρώτη βραδιά περίπου 25 νέοι. Την δεύτερη εβδομάδα ήλθαν μόνον 10 -12 νέοι. Κάναμε μια ομάδα στο χωριό μας εμείς οι λίγοι, και ο ιεροκήρυκας ερχότανε δύο φορές το μήνα και μας ομιλούσε.
Ο ιεροκήρυκας ήταν ο λαϊκός τότε και μετέπειτα π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος. Χωρίς να μας πη τίποτε αυτός, εμείς η μικρή ομάδα, αποφασίσαμε να κόψουμε το τσιγάρο, τα χαρτιά και όποια άλλη κακή συνήθεια. Από τότε μου ήλθε η έμπνευση να γίνω κι εγώ ιεροκήρυκας και να πηγαίνω από χωριό σε χωριό, από πόλη σε πόλη να βοηθώ τους νέους και ενήλικες να ακολουθούν του Χριστού το δρόμο.
Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο επήγα κοντά στον Ιεροκήρυκα για ένα χρόνο και εν συνεχεία επήγα κοντά στον ιεροκήρυκα του Αγρινίου στον π. Βενέδικτο Πετράκη. Εκεί κάθισα ως τον Οκτώβριο του 1950 που επιστρατεύθηκα. Αυτοί οι δυό ιεροκήρυκες μου ενέπνευσαν την απόφαση να γίνω κληρικός.
-- Μπορείτε να μας μεταφέρετε το κλίμα της εποχής εκείνης, στην πρώτη σας Ενορία;
-- Φθάσαμε στην Ν. Υόρκη στις 16 Δεκεμβρίου 1962. Μετά από δύο ημέρες οι κάτοικοι του Dover, New Jersey μάθανε ότι ήρθε ένας ιερέας από την Ελλάδα με το υπερωκεάνειο Hameric και μένει στην πόλη Jersey city της πολιτείας Νέας Υερσέης.
Ήλθε ο Πρόεδρος της Κοινότητος Γεώργιος Σπηλιώτης, που ο πατέρας του καταγότανε από την Καλαμάτα, ο οποίος δεν είχε μάθει να ομιλεί Ελληνικά γιατί η μητέρα του ήταν από την Σκωτία. Έφερε μαζί του διερμηνέα τον Τάκη Σερέτη από τα Μαγκλαρέϊκα.
Η Κοινότητα μόλις είχε αγοράσει μία μικρή εκκλησία από τους Προτεστάντες και είχαν εξασφαλίσει την άδεια της Πολιτείας Νέας Υερσέης και της Ιεράς Αρχιεπισκοπής. Δεν είχε όμως ιερέα...
Ο Σεβασμιώτατος Αμερικής Ιάκωβος τούς είχε στείλει γράμμα και τους έλεγε ότι δεν ήταν εύκολο να τους στείλει ιερέα πριν από το Πάσχα, ενώ εγώ ήμουν εκεί πριν από τα Χριστούγεννα. Ο Πρόεδρος εκείνο το απόγευμα της Κυριακής είχε συγκαλέσει Γενική Συνέλευση και με δημοκρατικό τρόπο τους λέγει:
«Τι θέλετε να κάνουμε; Να περιμένουμε μετά το Πάσχα να μας στείλει ο Αρχιεπίσκοπος ιερέα η να βαστάξουμε αυτόν που μόλις βγήκε από το καράβι;».
Παμψηφεί είπαν: «Να πάρουμε αυτόν τώρα και έπειτα βλέπομε». Έτσι, λοιπόν, παραμείναμε εκεί για λίγο και καθίσαμε 43 χρόνια!
Η Κοινότητα ήταν μικρή, μόλις 70 οικογένειες, και σχετικά πτωχές. Μέσα σε δύο μόνον εβδομάδες η εκκλησία πήρε την μορφή Ορθόδοξου ναού. Κάναμε ένα πρόχειρο Τέμπλο, την Αγία Τράπεζα, Πρόθεση και ό,τι άλλο ήταν απαραίτητο. Την Κυριακή προ των Χριστουγέννων έγινε η πρώτη Θεία Λειτουργία. Όσοι συμμετείχαν σε εκείνη την Θεία Λειτουργία δεν ξέχασαν τις όμορφες στιγμές που με δάκρυα στα μάτια ο ένας ασπαζόταν τον άλλον. Ενώ μερικοί από αυτούς ήσαν γείτονες καί δεν ήξεραν ότι είναι Έλληνες.
Το βράδυ των Χριστουγέννων η Εκκλησία ήταν γεμάτη. Έλαμπαν τα πρόσωπα όλων από χαρά, που ύστερα από προσπάθειες πολλών χρόνων να αποκτήσουν τόπο λατρείας επιτέλους τώρα μπορούν και λατρεύουν την Γέννηση του Ιησού μέσα σε αυτόν τον μικρό ναό. Επειδή μαζί μας είχαμε μόνον τα ρούχα μας, μια ημέρα έκαναν πάρτυ και όλοι τους έφεραν διάφορα πράγματα, όσα χρειάζεται ένα σπίτι να ανοίξει. Η εκκλησία αγόρασε τα απαραίτητα έπιπλα και το σπίτι άνοιξε χάρη στην αγάπη των ευσεβών ενοριτών.
-- Ποιά είναι η διοικητική διάρθρωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής; Πως λειτουργούν στην Αμερική οι Ενορίες; Ποιές οι διαφορές με την Ελλάδα;
-- Η διοικητική διάρθρωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αμερικής ήταν τότε πολύ διαφορετική από την σημερινή. Τότε ο Αρχιεπίσκοπος ήταν κατ’ ουσίαν ο πνευματικός ηγέτης και είχε 8 Επισκοπές. Σήμερα οι Επισκοπές έγιναν Μητροπόλεις και ο κάθε Μητροπολίτης είναι ανεξάρτητος στην Μητρόπολή του.
Σήμερα έχουν την Επαρχιακή Σύνοδο, η οποία συνέρχεται δίς του έτους και εκτάκτως, εάν παρίσταται ανάγκη. Στην Αρχιεπισκοπή υπάρχει το Αρχιερατικό Συμβούλιο από λαϊκούς και κληρικούς. Η κάθε Μητρόπολη έχει το Μητροπολιτικό Συμβούλιο. Για όλα τα Ιδρύματα υπάρχουν Πρόεδροι και μικτά Συμβούλια από λαϊκούς και κληρικούς. Άλλοι από αυτούς εκλέγονται και άλλοι διορίζονται από τον Αρχιεπίσκοπο η τον Μητροπολίτη αναλόγως.
Στην Κοινότητα πνευματικός οδηγός είναι ο ιερεύς. Κάθε χρόνο γίνονται εκλογές στην Κοινότητα και αλλάζει το 1/3 του Διοικητικού Συμβουλίου. Αφού επικυρωθούν οι εκλογές συνέρχεται στην πρώτη συνεδρίαση και εκλέγει τον Πρόεδρο, Αντιπρόεδρο, Ταμία, Γραμματέα και σχηματίζουν τις διάφορες υποεπιτροπές.
Δεν είναι ο ιερέας Πρόεδρος, ούτε έχει ψήφο, αλλά μόνο γνώμη.
Κάθε δύο χρόνια γίνονται κληρικολαϊκές συνελεύσεις για όλη την Αμερική και λαμβάνουν αποφάσεις και έχουν δικαίωμα ψήφου τρεις από κάθε Κοινότητα, (ο ιερέας εκεί έχει ψήφο) και δύο μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας. Εκεί συζητούνται θέματα που αφορούν την γενική Εκκλησία της Αμερικής και τα Πρακτικά στέλλονται στο Πατριαρχείο προς έγκριση. Όταν εγκριθούν τότε γίνεται νόμος για όλες τις ενορίες. Συνήθως η κάθε ενορία έχει δύο Γενικές Συνελεύσεις στις οποίες συζητούνται θέματα που αφορούν την Κοινότητα και εγκρίνονται οι Προϋπολογισμοί και Απολογισμοί του έτους.
-- Συναντήσατε εκεί Ναυπάκτιους;
-- Όταν ανοίξαμε την Εκκλησία του Αγίου Ανδρέου Dover, New Jersey τα περισσότερα μέλη ήσαν Ναυπάκτιοι. Όταν κάποτε είχα πάει να λειτουργήσω της Αγίας Παρασκευής και βγήκα να ευλογήσω τα έχασα. Δεν ήξερα που είμαι. Γιατί το περισσότερο εκκλησίασμα ήταν οι ενορίτες μου. Τώρα που η Κοινότητα έχει μεγαλώσει σε αριθμό είναι ενορίτες από όλη την ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα, αλλά και μετά το 1974 έχει και πολλούς Κυπρίους. Την θέση των Ναυπάκτιων κατέλαβαν οι Κύπριοι, και δεύτεροι έρχονται οι Ναυπάκτιοι.
-- Σε ποια σημεία ρίξατε το κύριο βάρος της ποιμαντικής σας προσπάθειας;
-- Η προσπάθειά μου ήταν κατ’ αρχήν το Λειτουργικό, γιατί στην Θεία Λειτουργία γίνεται η ένωση των πιστών με τον Ιησού Χριστό, με την Θεία Ευχαριστία. Έτσι οι Χριστιανοί άρχισαν να καταλαβαίνουν τον σκοπό της Θείας Λειτουργίας και κατόπιν προετοιμασίας έρχεται το μεγαλύτερο μέρος των πιστών και κοινωνεί, αφού ο Χριστός κήρυξε και είπε:
«Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίετε αυτού το Αίμα ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς».
Όσες φορές και αν πας στην εκκλησία, όσα κεριά και αν ανάψεις, και όσες τυχόν δωρεές κάνης, εάν δεν πας με προετοιμασία να κοινωνήσεις είσαι νεκρός πνευματικά. Το άλλο σημείο ήταν, να είμαι κοντά στους ενορίτες μου είτε στην λύπη είτε στις χαρές τους. Εκεί που έριξα το βάρος ήταν η οικογένεια. Πολλές φορές λέμε να προσέξουμε την νεολαία. Διαφωνώ. Να φροντίσουμε να έχουμε συγκροτημένες και αρμονικές οικογένειες, οικογένειες που θα έχουν στήριγμα τον Χριστό και την Εκκλησία και η οικογένεια θα φροντίσει για τα παιδιά και η Εκκλησία θα βοηθήσει.
Μερικές Κοινότητες, όπως και η δική μου, είχαμε πρόγραμμα προετοιμασίας των νέων ζευγαριών να καταλάβουν τι είναι ο γάμος. Διότι δεν καταλαβαίνουν την σοβαρότητα του γάμου. Δεν γνωρίζουν πως θα αντιμετωπίσουν τα διάφορα προβλήματα που θα παρουσιαστούν. Ο γάμος δεν είναι παιχνίδι. Είναι ένα από τα σοβαρότερα θέματα της ζωής μας. Εάν επιτύχεις στο γάμο σου πέτυχες και στα υπόλοιπα της ζωής σου. Το πρόγραμμα αυτό το ονομάζουμε «Προετοιμασία του γάμου». Στην προσπάθειά μου δεν λησμόνησα την τρίτη ηλικία και τους κατάκοιτους, τους οποίους επισκεπτόμουν, προσευχόμασταν, και ελάμβαναν την Θεία Κοινωνία.
-- Εκεί οι Ελληνικές κοινότητες είναι κλειστές, η υπάρχει επικοινωνία με όλους τους Αμερικανούς υπηκόους όλων των εθνοτήτων και θρησκειών;
-- Στην Αμερική, είναι όλοι μια ανοικτή κοινωνία. Δεν μπορούμε να κλειστούμε στον εαυτό μας. Ζούμε με τους Αμερικάνους με αρμονία. Οι γείτονές μας δεν είναι Έλληνες. Εκεί που δουλεύουμε σπάνια θα έχουμε Έλληνες. Πως μπορείς να εργάζεσαι με κάποιον και να μην του μιλάς; Πολλοί Αμερικανοί έρχονται στις εκδηλώσεις της Εκκλησίας μας, σε Βαπτίσεις, γάμους, κηδείες και στα ετήσια τριήμερα φεστιβάλ έρχονται χιλιάδες Αμερικανοί και οι δικοί μας καλούνται στις δικές τους εκδηλώσεις.
-- Πως ζήσατε το πρόβλημα της ύπαρξης πολλών «εθνικών» Ορθοδόξων Εκκλησιών (Ελληνική, Ρωσσική, Αντιοχειανή κλπ.) στην Αμερική;
-- Στην Αμερική, εκτός των Ελλήνων Ορθοδόξων υπάρχουν και άλλων εθνικοτήτων Ορθόδοξοι. Υπάρχει συνεργασία μεταξύ των Επισκόπων και έχουν οργανωθεί όλες οι αναγνωρισμένες Εκκλησίες με την επωνυμία SCOBA. Έχουν ορισμένες συνελεύσεις και διατηρούν τον Έλληνα Αρχιεπίσκοπο ως Πρόεδρο του Οργανισμού αυτού. Βεβαίως θα είχε μεγαλύτερη δύναμη, εάν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες αποτελούσαν μία ενότητα, αλλά θα χάναμε την δύναμη της εθνικότητας.
-- Ποιά είναι η στάση των μη Ορθοδόξων μελών της Αμερικανικής κοινωνίας απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία;
-- Η Αμερική είναι σαν ένας μεγάλος λέβητας όπου λιώνουν όλα τα μέταλλα και αποτελούν ένα μείγμα, που λέγεται Αμερικανική κοινωνία. Από οποιαδήποτε εθνικότητα θα βρείς στην Αμερική. Συνεπώς και οποιαδήποτε θρησκεία θα την βρείς σε κάποια γωνιά της. Συνεπώς δεν υπάρχει κανένα θέμα μη συνεργασίας και αλληλοσεβασμού. Εμείς σεβόμαστε τις άλλες εθνικότητες, τις άλλες θρησκείες, και εκείνοι εμάς. Στην πόλη που έμενα εγώ όλοι οι ιερείς, Ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες, είχαμε μια φορά το μήνα μια συνεδρίαση και μιλούσαμε για θέματα που αφορούσαν την αμερικανική κοινωνία, χωρίς να θίγουμε ο ένας τον άλλον. Δεν μιλούσαμε για θρησκευτικά θέματα πολύ δε περισσότερο για δογματικά.
-- Ποια είναι τα βασικά σημεία τα οποία θα μπορούσε να συζητήσει ένας Ορθόδοξος Ιερέας με έναν μη Ορθόδοξο Αμερικάνο; Υπάρχει αναζήτηση; Τίθενται ερωτήματα;
-- Πολλοί Αμερικανοί δεν γνωρίζουν τίποτε, η ελάχιστα περί Ορθοδοξίας. Σαν παράδειγμα αναφέρω ότι μια ομάδα Ευαγγελικών από την Καλιφόρνια μελετούσαν την Εκκλησιαστική ιστορία. Έφθασαν στο Σχίσμα των Εκκλησιών. Είπαν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει δίκαιο, αλλά δεν γνώριζαν ότι υπάρχει ακόμα η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Μελετώντας περισσότερο έμαθαν ότι υπάρχει και στην Αμερική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ήσαν περίπου 25 πάστορες.
Ήλθαν σε επικοινωνία με τους αρχηγούς των διαφόρων Ορθοδόξων εκκλησιών και εζήτησαν να γίνουν Ορθόδοξοι μαζί με τους ενορίτες τους. Όλοι όμως οι Ορθόδοξοι φοβούνταν να τους δεχθούν, μήπως αλλοιωθεί η εκκλησία τους.
Έφθασαν μέχρι το Πατριαρχείο. Ο Πατριάρχης δεν παρουσιάσθηκε, αλλά έστειλε έναν αντιπρόσωπό του. Αν και έφυγαν χωρίς αποτέλεσμα δεν απογοητεύθηκαν. Τελικά η Αντιοχειανή Εκκλησία τους δέχθηκε και πολλοί από τους πάστορες έγιναν Ορθόδοξοι ιερείς.
Έγραψαν διάφορα βιβλία και ένας από αυτούς, ο π. Πέτρος Γκίλκουϊστ έγραψε ένα βιβλίο «Γιατί γίναμε Ορθόδοξοι» και αναφέρει ότι το μέλλον της Εκκλησίας της Αμερικής είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Όταν έρχονται στα φεστιβάλ των Κοινοτήτων μας και τους εξηγούμε τι είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας λένε «Ποτέ δεν είχαμε ακούσει γι’ αυτήν», η μάς λένε «σκέπτομαι να γίνω Ορθόδοξος».
-- Μια ευχή για τους νέους Ιερείς της Αμερικής, η και της Ελλάδος;
-- Η ευχή μου για τους νέους ιερείς είναι: «Να μη γίνονται ιερείς όσοι παίρνουν την ιεροσύνη για επάγγελμα. Είναι τιμή για έναν άνθρωπο να καταξιωθεί να υπηρετεί στην Αγία Τράπεζα. Τιμή είναι ακόμη για μια γυναίκα να είναι σύζυγος ιερέως. Ο Άγιος Κοσμάς για να διδάξει την αξία του ιερέως τον τοποθετεί επάνω από τους αγγέλους. Ο ιερεύς πρέπει να έχη τα χαρίσματα που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος προς τον μαθητή του Τιμόθεο, στο τρίτο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής.
«Δει τον Επίσκοπον-και κάθε κληρικόν-ανεπίληπτον είναι, μιας γυναικός άνδρα, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, μη πάροινον, μη πλήκτην, μη αισχροκερδή, αλλ’ επιεική, άμαχον, αφιλάργυρον, του ιδίου οίκου καλώς προϊστάμενον, τέκνα έχοντα εν υποταγή μετά πάσης σεμνότητος... δει δε αυτόν και μαρτυρίαν καλήν έχειν από των έξωθεν ίνα μη εις ονειδισμόν εμπέση και παγίδα του διαβόλου.... έχοντας το μυστήριον της πίστεως εν καθαρά συνειδήσει» (Τιμ. 2-13)
Όλα τα εμπόδια που βρήκα στη ζωή μου τα θεωρώ τώρα ευλογίες του Θεού που με ανάγκασαν να ξενιτευτώ και να γίνω ιερεύς-υπηρετώ για 45 χρόνια-και να υπηρετήσω την Εκκλησία του Χριστού. Η Αγία Τράπεζα είναι για μένα το πιο όμορφο και τιμητικό. Στους νέους που σκέπτονται την Ιεροσύνη να σκεφθούν σοβαρά και να προχωρήσουν με αφοσίωση και ταπείνωση, αισθανόμενοι ότι η Χάρις του Θεού θα μας ενισχύσει στο δύσκολο αλλά τιμητικό έργο. Ο Θεός με αξίωσε να δώσω και τον υιό μου Δημήτριο στην Εκκλησία. Εγώ παρακαλώ τον Θεό όσο ζήσω να μη στερηθώ την Αγία Τράπεζα. Εύχεσθε.
( από μία συνέντευξη με τον π. Κωνσταντίνο Τσίγκα )
http://www.oodegr.com/oode/ierapostoli/xwres/usa/iereas_amerikis1.htm