ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΝΕΚΡΩΝ, ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΖΟΥΝΕ...
Ό επίσκοπος τής Ιταλικής πόλεως Όστιας, ονόματι Φήλιξ, μέ διαβεβαίωσε, πώς έμαθε από έναν ευσεβή ιερέα τής επαρχίας του, τό παρακάτω αληθινό περιστατικό, πού συνέβει στίς μέρες του...
Αυτός ό ευσεβής πρεσβύτερος λοιπόν, συνήθιζε νά λούζεται, στά φυσικά θερμά λουτρά εκείνου τού τόπου, κάθε φορά πού ή ανάγκη τού σώματος τό απαιτούσε.
Όταν κάποια μέρα μπήκε εκεί, βρήκε έναν άγνωστο άνθρωπο έτοιμο νά τόν υπηρετήσει. Τράβηξε καί έβγαλε τά υποδήματα από τά πόδια τού γέροντα πρεσβύτερου, παρέλαβε τά ρούχα του, τού πρόσφερε πετσέτες καθώς έβγαινε από τίς θέρμες, καί μέ λίγα λόγια εκτελούσε μέ κάθε δουλικότητα τήν υπηρεσία του.
Αυτό γινόταν συχνά γιά κάποιον καιρό, καί ο πρεσβύτερος μιά μέρα πού επρόκειτο νά πάει στά λουτρά σκέφθηκε από μέσα του,
" Στόν άνθρωπο αυτόν, πού συνηθίζει νά μέ υπηρετεί στό λουτρό τόσο πολύ αφοσιωμένα, δέν πρέπει νά φανώ αχάριστος, αλλά θά έπρεπε νά τού φέρω κάτι γιά δώρο..." . Πήρε μαζί του λοιπόν δυό στρογγυλές λειτουργιές καί όταν έφθασε στό λουτρό τίς πρόσφερε στόν υπηρέτη, ζητώντας του ευπρόσδεκτα νά δεχθεί αυτό πού χάριν αγάπης τού πρόσφερε.
Τότε εκείνος αναστενάζοντας θλιμμένα τού απάντησε,
" Τί τά δίνεις σ΄ εμένα, αυτά πάτερ; Αυτός ό άρτος είναι ιερός. Εγώ δέν μπορώ νά τόν φάω. Εμένα πού μέ βλέπεις, κάποτε ήμουν αφέντης αυτού τού τόπου, αλλά γιά τίς αμαρτίες μου ορίσθηκα μετά θάνατον εδώ ! Εάν όμως θέλεις κάτι νά μού δώσεις, τότε πρόσφερε αυτή τόν Άρτο στόν Παντοδύναμο Θεό γιά μένα, καί μεσίτευσε μέ τίς προσευχές σου γιά τίς αμαρτίες μου. Καί όταν πάλι έλθεις εδώ καί δέν μέ βρείς, τότε θά καταλάβεις ότι εισακούσθηκες καί μέ λύτρωσε ό Θεός από αυτό τό επίγειο, άν καί νεκρός, μαρτύριο...
Καί πραγματικά ό πρεσβύτερος, βιάζοντας τόν εαυτό του καί γιά μιά ολόκληρη εβδομάδα προσευχόμενος μέ δάκρυα γι΄ αυτόν, μέ συνεχείς θείες λειτουργίες, στό τέλος ερχόμενος στά λουτρά δέν τόν ξαναείδε, σημείον πώς από τόν Θεό εισακούσθηκε...
Από αυτό τό περίεργο περιστατικό, βλέπουμε τό πόσο ωφελούνται οί ψυχές από τήν θυσία τής Αγίας Αναφοράς στίς θείες λειτουργίες, εφ΄ όσον καί τά ίδια τά πνεύματα τών νεκρών ( πάντα μέ τήν άδεια τού Θεού ), τήν ζητούν από τούς ζωντανούς, δείχνοντας μέ σημεία, καί τό καλό αποτέλεσμα...
( Όλα τά κείμενα αυτής τής θεματικής ενότητος είναι παρμένα από τό βιβλίο " Βίοι αγνώστων ασκητών τής αρχαίας Δυτικής Εκκλησίας " τού Αγίου Γρηγορίου τού Διαλόγου, Πάππα Ρώμης, τού ιερατεύσαντος πρίν τής εποχής τού σχίσματος τών Εκκλησιών ). Μεταφρασμένο γιά πρώτη φορά από τά Λατινικά από τήν συνοδεία Ιερομονάχου Ιωάννου, Σκήτη Αγίας Άννας, 1988 - Άγιον Όρος.
Ό Άγιος Γρηγόριος πού έζησε από τό 540 - 604 μ.χ. συνέγραψε πλήθος από ενδιαφέροντα βιβλία έχοντα καί ιστορική σημασία, καί ονομάσθηκε Διάλογος γιατί μέ τήν εικονική παράθεση ερωτήσεων ενός μαθητή του, καί απαντήσεων από τόν ίδιο υπό μορφή διαλόγων, έφερε στό φώς αληθινά καί περίεργα περιστατικά γιά τήν μετά θάνατον ζωή, όπως τού τά διηγήθηκαν καί όπως συνέβησαν καί στόν ίδιο).
ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ...
Κάποιος μοναχός από τήν Ιλλυρία ( σημερινή Αλβανία) ό οποίος ζούσε μαζί μου στό μοναστήρι εδώ στήν πόλη μας ( διηγείται ό Άγιος Γρηγόριος ), μού έλεγε αυτά πού έμαθε από κάποιον ασκητή Πέτρο πού μαζί του είχε ασκητέψει πρίν γιά κάμποσα χρόνια στήν έρημο τού νησιού Εβάσα ( Evasa, αρχαίο νησί Έβυσος στίς Βαλεαρίδες νήσους, σημερινό Ibica,Ίβιθα).
Τού έλεγε λοιπόν αυτός ό Πέτρος, ότι πρίν πάει στήν έρημο τόν είχε προλάβει μιά σωματική ασθένεια καί έξ΄ αιτίας της πέθανε. Αμέσως όμως ξαναβρέθηκε στό σώμα του καί έλεγε μέ έμφαση πώς είχε δεί γιά λίγο τίς τιμωρίες τού Άδη καί τούς αναρίθμητους τόπους φλογών καί αιώνιας τιμωρίας. Έλεγε ακόμη πώς εκεί, είχε ιδεί καί μερικούς από τούς ισχυρούς τού αιώνος εκείνου, νά κρέμονται στίς φλόγες αυτές...
Ενώ λοιπόν μετέφεραν κι΄ αυτόν γιά νά τόν ρίξουν στίς φλόγες εκείνες, ξαφνικά εμφανίσθηκε, όπως διαβεβαίωνε, ένας άγγελος μέ αστραπόμορφα ρούχα, ο οποίος καί εμπόδισε νά τόν βυθίσουν στήν φωτιά. Τού είπε όμως,
" Γύρισε πίσω, καί κοίταξε μετά από αυτά πού είδες εδώ, νά ζήσεις όσο γίνεται πιό προσεκτικά..."
Καί μετά από τά λόγια αυτά άρχισαν πάλι νά ζεσταίνωνται τά παγωμένα νεκρικά μέλη του, καί ξυπνώντας από τόν ύπνο αυτό τού θανάτου, κάθησε καί εξιστόρησε τά συμβάντα πού είδε.
Από τότε, μέ τόσες νηστείες καί αγρυπνίες περιόρισε τόν εαυτό του, ώστε κι΄ άν ακόμη ή γλώσσα του αποσιωπούσε τά φοβερά γεγονότα τού Άδη, μιλούσε όμως γι΄ αυτά ή τελική πολιτεία του...
Καί συνέβησαν τά πράγματα έτσι, γιατί ό πολυέυσπλαχνος Θεός, προγνωρίζοντας τά κατ΄ αυτόν, περίμενε αυτή τήν μεταβολή του...
( προσεχώς συνέχεια...)