ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ , (εμφανίσεις καί οπτασίες...)
Τό Μοναστήρι τών Νεοφανών Αγίων καί το τεράστιο οικοδομικό συγκρότημα πρός φιλοξενία τών πιστών πού έρχονται από όλα τα μέρη τής γής γιά να προσκυνήσουν καί να τιμήσουν τούς Αγίους...
Γύρω στά 1960 ένα περίεργο γεγονός πού συνέβη στό χωριό Θερμή τής Μυτιλήνης, συνετάραξε τήν τοπική κοινωνία καί τό Πανελλήνιο γενικώτερα.
Εκεί, γιά πάρα πολύ μεγάλο διάστημα, όλοι σχεδόν οί κάτοικοι τού χωριού, άρχισαν νά βλέπουν σέ ενύπνια καί οράματα, αλλά ακόμη καί ξύπνιοι, ρασοφορεμένα, άγνωστα μέχρι τότε Άγια πρόσωπα, πού σύμφωνα μέ τούς μεγαλύτερους κατοίκους τής περιοχής, είχαν σφαγιαστεί από τούς Τούρκους στό αρχαίο μοναστήρι τού τόπου εκείνου, πού σήμερα μόνο τά ερείπιά του υπήρχαν.
Οί άνθρωποι αυτοί είχαν μαρτυρήσει λίγο μετά τήν Άλωση τής Κωνσταντινούπολης, καί τώρα, 500 χρόνια μετά, παρουσιάζονταν πάλι, σέ οράματα, ενύπνια, αλλά καί ζωντανοί, καί "μέρα μεσημέρι" πού λέει ό λαός, διηγούμενοι λεπτομερώς τά μαρτύριά τους.
Τό γεγονός ακόμη, ότι πολλοί από τούς ανθρώπους πού έβλεπαν όλα αυτά, ήσαν δεδηλωμένοι άθεοι καί εχθρικώς διακείμενοι στήν Εκκλησία, δημιουργούσε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιά τήν αξιοπιστία αυτών τών περιστατικών.
Τίς μαρτυρίες αυτές , καταχωρημένες σέ επίσημες καί μέ υπογραφή καταθέσεις, τίς απέστειλε ό τότε Μητροπολίτης Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, στόν εθνικό συγγραφέα καί αγιογράφο Φώτη Κόντογλου, πρόσφυγα Μικρασιάτη καί τόν ίδιο από τό τουρκοκρατούμενο σήμερα Αϊβαλή, ό οποίος καί μετέφερε σέ βιβλίο τίς μαρτυρίες αυτές, μέ τίτλο, " ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ " - (εκδόσεις Αστήρ-Παπαδημητρίου - Αθήνα ).
Από τό βιβλίο αυτό, θά παρουσιάσουμε κάποια ενδιαφέροντα περιστατικά προβληματισμού γιά τήν άλλη ζωή καί γιά τίς προεκτάσεις της...
ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ ΤΟΥ, ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΑΝ...
" Στίς 10 Απριλίου 1961, Λαμπροδευτέρα τού Πάσχα, όταν έγινε ή λιτανεία, ( καταθέτει ή κ. Χρυσομάλλη Μπάκα, κάτοικος Θερμής), δίσταζα νά πιστέψω ότι τά ευρεθέντα λείψανα ανήκαν σέ αγίους...
Όμως τήν άλλη μέρα, 12 Απριλίου, στίς 10 καί μισή τό βράδυ, αφού άφησα ένα βιβλίο πού διάβαζα, βγήκα νά κλείσω τήν εξώπορτα γιά νά πάω νά κοιμηθώ. Προχωρώντας νά πάρω κάτι από μία μικρή αποθήκη πού είχαμε στήν αυλή καί κυττώντας κάτω γιά να μή σκοντάψω, β λ έ π ω ξαφνικά μπροστά μου έναν παπά, κατ΄ αρχάς από τήν μέση καί κάτω.
Σήκωσα έκπληκτη τό κεφάλι μου, στεκόταν τώρα ολόκληρος μπροστά μου, φράζοντάς μου τόν δρόμο. Άν καί ήταν σκοτεινά, εκείνος ό ιερέας έβγαζε ένας φώς πού μπορούσες νά τόν διακρίνεις ολοκάθαρα, σάν νά ήταν μέρα.
Ήταν ψηλός, ωραίος, ώς 40 χρονών, μέ πρόσωπο στρογγυλό, μάγουλα ροδοκόκκινα, φρύδια καμαρωτά, μάτια μεγάλα καί ζωηρά. Στό κεφάλι του έφερε φωτοστέφανο, όπως τόν βλέπουμε καί στίς εικόνες του.
Μέ εκοίταζε μέσα στά μάτια, μέ βλέμμα ήμερο καί γλυκό.
Έμεινα καρφωμένη στήν πόρτα τής αποθήκης, καί τόν έβλεπα σάν χαμένη. Σέ μιά στιγμή έκανα τόν σταυρό μου καί είπα σιγανά,
-- Ό Άγιος Ραφαήλ ! Μήπως ήλθε νά μέ τιμωρήσει επειδή αμφέβαλλα; Όμως οί άγιοι, ποτέ δέν κάνουν κακό...
Εξακολουθούσα νά τόν κοιτάζω τρομοκρατημένη.
Θυμάμαι τά βλέφαρά του πώς τ ρ ε μ ό π α ι ζ α ν καθώς χαμογελούσε. Τραβήχθηκε στήν άκρη μέ πλάγια βήματα γιά νά περάσω, καί χ ά θ η κ ε περνώντας μ έ σ α από τόν τοίχο τού σπιτιού μου...
Όμως, δέν θά ξεχάσω ποτέ, συμπληρώνει ή κ. Χρυσομάλλη, τήν τελευταία στιγμή πού χανόταν, τό γλυκό, χαμογελαστό του βλέμμα. Τρέμοντας από συγκίνηση μπήκα γρήγορα στό σπίτι κάνοντας τόν σταυρό μου καί δοξολογώντας τόν Θεό πού μέ αξίωσε νά ιδώ ξύπνια τόν Άγιο, διώχνοντας έτσι κάθε αμφιβολία από μέσα μου..."
Αυτά αναφέρει ή κ. Χρυσομάλλη, πού αξιώθηκε νά δεί τόν Άγιο Ραφαήλ ολοζώντανο, κι΄ άς είχαν περάσει 500 περίπου χρόνια από τόν θάνατό του...
Γιατί οί Άγιοι, καί οί δίκαιοι, οί άνθρωποι τού Θεού ζούν είς τούς αιώνες...
Έχουμε όμως ξεχωρίσε δύο ακόμη συγκλονιστικές μαρτυρίες από εμφανίσεις προσώπων τού άλλου κόσμου, καί πάλι από τό βιβλίο - ντοκουμέντο " ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ " τού Φώτη Κόντογλου.
ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΕΤΡΙΖΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ...
Ιδού τί γράφει ό Παναγιώτης Μπάκας, ό οποίος εργάσθηκε στήν ανασκαφή, γιά τήν εύρεση τών λειψάνων τού Αγίου Ραφαήλ.
" Ήμουν από τούς πρώτους εργάτες πού αναλάβαμε τήν ανασκαφή. Εργάσθηκα μέ τόσο ενδιαφέρον καί μέ τόση λαχτάρα σάν κάποιος νά μού έδινε δύναμη πού ούτε κόπο ένοιωθα, ούτε κούραση, ούτε ζέστη, ούτε τίποτα. Δουλεύαμε μούσκεμα στόν ιδρώτα, σκάβοντας χώματα πού είχαν νά σκαφτούν 500 περίπου χρόνια !
Στίς 9 Μαϊου 1961 τό βράδυ, σάν κοιμήθηκα, είδα στόν ύπνο μου πολύ ζωντανά, ότι βρισκόμουν στίς Καρυές καί τό μέρος αυτό ήταν δασώδες. Σάν νά ήταν εκεί τότε ένα μοναστήρι, μά πολύ παράξενο όμως...Βρισκόμουν στό πίσω μέρος αυτού τού μοναστηριού όταν άκουσα φωνές καί φασαρίες, σάν κάτι νά γινόταν...
Ξαφνικά βλέπω κάτι ανθρώπους άλλης εποχής, μέ παράξενα ρούχα καί σαρίκια στό κεφάλι. Ήσαν αρκετοί, κι΄ είχαν έναν άνθρωπο ριγμένο στό χώμα πού τόν χτυπούσαν καί τόν έβριζαν, μά δέν καταλάβαινα ακριβώς τί έλεγαν. Σέ μιά στιγμή, βλέπω αυτόν πού τόν χτυπούσαν νά πετάγεται όρθιος, μού φάνηκε σάν νά ήταν παπάς, καί μέ μιά γρήγορη κίνηση νά τραβάει από τόν λαιμό του έναν μεγάλο Σταυρό καί δείχνοντάς τον νά τούς φωνάζει,
" Εμείς αυτόν προσκυνούμε, καί ποτέ δέν θά τόν εγκαταλείψουμε !..."
Τότε, όλοι εκείνοι, πέφτουν επάνω του σάν λυσσασμένοι τραβώντας τον καί σέρνοντάς τον καταγής. Εγώ, τρέμοντας από τόν φόβο μου, μέ πολύ μεγάλη προφύλαξη κατάφερα νά απομακρυνθώ από εκεί, καί νά κρυφτώ στήν κουφάλα ενός δένδρου..."
Διαβάζοντας τά παραπάνω περιστατικά, βλέπουμε ότι αυτά τά ειδικά όνειρα επιστροφής σέ παλαιότερους χρόνους, παρουσιάζονται στόν άνθρωπο, μέσω μιάς καθ΄ ύπνον πνευματικής προσέγγισης τού "επισκέπτου - πνεύματος" πρός τό πνεύμα ενός άλλου κοιμωμένου ανθρώπου, μεταφέροντας συνήθως πληροφορίες καί προειδοποιήσεις αξιοπρόσεκτες γιά περασμένα περιστατικά τού κόσμου τούτου...
Ή παρουσίαση γεγονότων πού έγιναν εκατοντάδες ή καί χιλιάδες χρόνια πρίν, ή απεικόνιση τοπίων καί πόλεων καθώς καί ανθρώπων εκείνης τής εποχής μέ όλες τίς ενδυματολογικές ιδιαιτερότητες τής φυλής καί τού έθνους των, καθώς καί οί μεταξύ των συνομιλίες, οφείλονται, τό δίχως άλλο, σ΄ έναν γιγαντιαίο "μηχανισμό" ξετυλίγματος τού παρελθόντος πού μόνο όμως άν είναι, αποδεδειγμένα εκ Θεού, οφείλουμε νά τόν θεωρήσουμε αξιόπιστο !
Λίγες μέρες αργότερα, ό κ. Παναγιώτης Μπάκας, σημειώνει,
" Δέν είχα πεί τό όνειρό μου σέ κανένα, επί αρκετές μέρες, μόνο έλεγα όταν άκουγα γιά όνειρα, ότι σάς πιστεύω. Έν τούτοις είχα καί κάποια αμφιβολία...
Αλλά από ένα περιστατικό κι΄ έπειτα, έγινα άλλος άνθρωπος. Αδιαφορούσα γιά τόν θάνατο, γιατί ήμουν υπέρβέβαιος ότι ή ζωή μας συνεχίζεται καί μετά θάνατο !...
Στίς 2 Ιουλίου 1961 , ενώ μαγείρευε ή γυναίκα μου, ανέβηκα στόν επάνω όροφο γιά νά κατεβάσω λίγο βούτυρο. Αυτό πού καταθέτω σήμερα δέν μού συνέβει σέ όνειρο, ούτε ήμουν καί ζαλισμένος. Ήμουν πολύ καλά, καί ξύπνιος !
Ανοίγοντας τήν πόρτα στό επάνω σπίτι καί μπαίνοντας βιαστικά μέσα, ξαφνικά μαρμάρωσα.
Ένας άνθρωπος, ντυμένος μέ Δεσποτική στολή, ολοζώντανος, βρισκόταν απέναντί μου, γεμάτος φώς. Μέ ευλόγησε κουνώντας χαρακτηριστικά τό χέρι του.
Τόν κοίταζα παγωμένος. Εκείνος τραβήχθηκε πρός τά πίσω, μ΄ ένα μικρό χαμόγελο.
Άκουσα τό π ά τ ω μ α νά τ ρ ί ζ ει από τό βάρος του, καί από τόν φόβο μου έφυγα έντρομος πρός τά έξω, χάνοντας κυριολεκτικά τά λόγια μου..."
ΠΩΣ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ...
Ή τρίτη κατάθεση ανήκει στήν κ.Μαρία Δουργκούνα, κάτοικο Χίου, καί είναι φοβερή.
" Σάν μία ζωντανή πραγματικότητα είδα σέ όνειρο τό μαρτύριο τού αγίου. Είδα ότι βρισκόμουν στίς Καρυές τής Μυτιλήνης, καί τόν Άγιο Ραφαήλ ντυμένο μέ μία νησιώτικη βράκα καί γυμνό από τήν μέση καί πάνω, μέ τά χέρια δεμένα πίσω. Ήταν γονατιστός, κι΄ από πάνω του πέντε αγριάνθρωποι μέ σαρίκια καί κατακόκκινα από τόν θυμό μάτια ετοιμάζονταν νά τόν αποκεφαλίσουν.
Οί δυό τους κρατούσαν ένα πριόνι καί τόν πριόνιζαν μέσα από τό στόμα. Εγώ όταν τούς είδα τρομοκρατήθηκα κι΄ άρχισα νά κλαίω. Άκουσα τότε τήν φωνή τού Αγίου νά μού λέει,
" Βλέπεις τά μαρτύρια πού μού έκαναν; Λαμπρή ( Πάσχα ), εμαρτύρησα, καί τότε νά μέ μνημονεύετε !
Αυτοί πού μέ βασάνισαν ήταν δύο μουσουλμάνοι, ένας Λαζός, ένας Τσερκέζος, κι΄ ένας Τουρκαλβανός. Τούς έπιασαν μετά κι΄ αυτούς άλλοι, καί τούς σκότωσαν, κι΄ ύστερα τούς έρριξαν καί τούς πέντε μαζί σ΄ έναν λάκκο..."
Αυτή τήν στιγμή, σημειώνει ή κ. Δουργκούνα, ξύπνησα, παγωμένη από τόν φόβο μου, κι΄ έκανα μέρες νά συνέλθω απ΄ αυτό τό φρικτό όνειρο πού είχα δεί...
Καί πιό κάτω, μία άλλη κάτοικος τής περιοχής, ή κ. Βασιλική Ράλλη, αναφέρει επί λέξει τά λόγια τού Αγίου Ραφαήλ γιά ένα άθλιο πρόσωπο, πού υποκινούσε τούς διωγμούς εναντίον τών Χριστιανών...
" Υποφέραμε πολύ, τής είπε ό Άγιος, καί πολλοί Χριστιανοί μαζί μας, εξ΄ αιτίας ενός Γερμανού γιατρού, φίλου τών Τούρκων, πού τούς διέβαλλε διαρκώς εναντίον μας. Ονομαζόταν Ντόκτωρ Σβέϊτσερ..."
Από όλες τίς παραπάνω επώνυμες καταθέσεις, ανθρώπων πού χρησιμοποίησε ό Άγιος τόσο γιά νά υποδείξη τό σημείο ταφής του ( οράματα πού περιέχονται στό αναφερθέν βιβλίο), όσο καί γιά νά αποκαλύψη ιστορικά στοιχεία γιά τήν εποχή τού μαρτυρίου του, βγαίνουν καί κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.
Οί Άγιοι λοιπόν είναι ολοζώντανοι, μπορούν καί δίνουν πληροφορίες γιά συμβάντα τής εποχής τους, κι άκόμη μπορούν καί γνωρίζουν, παρ΄ ότι νεκροί, καί τό τί συνέβει αργότερα μέ τούς δολοφόνους τους, λέγοντας ότι " ...κάποιοι άλλοι τούς σκότωσαν κι΄ αυτούς, καί τούς έρριξαν καί τούς πέντε μαζί σ΄ έναν λάκκο...". Αναφέρουν μάλιστα, καί τό όνομα τού Γερμανού γιατρού, ότι τόν έλεγαν Σβέϊτσερ !...
( προσεχώς συνέχεια...)