Δεν το εμπόδιζαν τα ντουβάρια να βγει προς τα έξω, όπως δεν εμπόδισαν τον Κύριό μας οι σφραγίδες και ο λίθος του μνήματος. Ο τρόπος ευωδίας του μύρου δεν ήταν φυσικός.
Ερχόταν κύματα – κύματα για να μην αφήσει την παραμικρή αμφιβολία και στον πιο δύσπιστο. Ασυγκίνητος δεν έμεινε κανείς μας στη θέα του πρωτοφανούς αυτού γεγονότος.
Τα χέρια μας «κολλημένα» δεν ήθελαν να χάσουν την επαφή με το Θείο… το ίδιο και η λογική «κολλημένη» στο ανεξήγητο.
Η ευωδία πολύ έντονη διεχέετο παντού, μοναδική, διαπερνούσε το σώμα μας σαν ξίφος… τα δάκτυλα μας ευωδίαζαν και αυτά έχοντας ίχνη από το ελαιώδες και αγνώστου κατά τα άλλα συστάσεως μύρο.
Αυτή η έντονη παραδεισένια ευωδία μας συνόδευε καθ’ όλη τη διάρκεια της περιήγησής μας στα Πανάγια Προσκυνήματα μέχρι και αργά το βράδυ κατά την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο.
Αυτό, ως ( πρακτική ) απάντηση στα όσα λέγονται κατά καιρούς από διάφορους «καλοπροαίρετους», με σκοπό την διαστρέβλωση της μοναδικής αλήθειας του Τριαδικού μας Θεού και την δημιουργία εντυπώσεων και σκανδάλων.
«…Όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις…» φίλοι μου. Ας το έχουμε υπόψη μας αυτό.
Όσοι έχουν τις αμφιβολίες τους ή δεν πιστεύουν, δεν έχουν παρά να θέσουν «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» και να αλλάξουν προσανατολισμό ακολουθώντας την προτροπή του Θεανθρώπου:
«…Φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου…».
Προσωπική Μαρτυρία του Τσακίρη Θ. Κωνσταντίνου, κάτοικος Μυτιλήνης
ΠΗΓΗ: ΚΛΙΚ