Αναγνωρίζουν ότι δεν έφθασαν στην απόλυτη κοινωνία.Ανανέωση της πορείας προς την ενότητα.
Αδελφική συνάντηση- θεολογικό διάλογο- κοινή μαρτυρία σε κοινωνικά θέματα και για το δικαίωμα των χριστιανών να ζήσουν ειρηνικά στη Μ Ανατολή.Τα μόνα όπλα τους ο διάλογος, η συγχώρεση, η συμφιλίωση που είναι τα μόνα μέσα ικανά να επιφέρουν την ειρήνη. »
O πάπας Φραγκίσκος προσευχήθηκε στον Τοίχο των Δακρύων στην Ιερουσαλήμ όπως έκαναν και οι προκάτοχοί του JeanPaulII το 2000 και BenoîtXVI το 2009.
Ο πάπας προσέγγισε μόνος τον Τοίχο έθεσε το χέρι του επί αυτού για αρκετά λεπτά σιωπηλά προσευχόμενος.
Μετά άνοιξε ένα λευκό φάκελο και διάβασε το Πάτερ ημών στα ισπανικά εκτός μικροφώνου σύμφωνα με πηγή του Βατικανού ενώ τέλος εναπόθεσε τον φάκελο στη σχισμή του τοίχου όπως κάνουν κατά παράδοση οι εβραίοι.
Επισκέφθηκε και το εθνικό κοιμητήριο του όρους Herzl όπου κατάθεσε στεφάνι στον τάφο του θεμελιωτή του σιωνισμού του ThéodoreHerzl.Είναι η πρώτη φορά που ηγέτης της καθολικής εκκλησίας προβαίνει σε μια τέτοια χειρονομία προκαλώντας την αντίδραση παλαιστίνιων ακτιβιστών.
Επισκέφθηκε και το μνημείο του Ολοκαυτώματος Shoah ενώ έγινε δεκτός από τους 2 μεγάλους ραββίνους του Ισραήλ.
Ο πάπας εξόρκισε μουσουλμάνους χριστιανούς και εβραίους να εργαστούν από κοινού για τη δικαιοσύνη και την ειρήνη κατά την επίσκεψή του στην πλατεία των Τεμενών στην Ιερουσαλήμ.ιερό τόπο εβραίων όσο και μουσουλμάνων
Συνοδευόταν από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.Έκανε έκκληση κατά της βίας ανταπαντώντας στην προσφώνηση του μεγάλου μουφτή σείχη MohammedHussein στο τζαμί Al-Aqsa.
Εφημερίδες La croix,AFP
Πορφύρης Δ Σταφυλά Π
------------------------
Στα χνάρια των Αγίων Πατέρων, ή στα χνάρια του Αθηναγόρα;
Γι΄ αυτήν την «ενότητα» που αγωνίζεται ο κ. Βαρθολομαίος, ας δούμε τι δήλωσε ένας Επίσκοπος, από τα πρωτοκλασᾶτα στελέχη τῆς Ιεραρχίας τῆς Εκκλησίας της Ελλάδος, στον π. Νικόλαο Μανώλη
Οί επίσκοποι πού ακόμη αντιστέκονται στον Οικουμενισμό και στην Μασωνία είναι μετρημένοι και πολύ λιγότεροι από τα δάκτυλα των δυό χεριών.
Τελευταία μάλιστα μιλούσα μ΄ έναν Επίσκοπο και στην συζήτηση επάνω μού λέει:
«Πάτερ μου, σε λίγο καιρό, όχι μακριά από τώρα, σε πολύ λίγα χρόνια, θα υπάρξη μία Εκκλησία σε όλον τον κόσμο όπου… Παπικοί, Προτεστάντες, Ορθόδοξοι, θα υπάρχει μία λέξη, αυτή που επικρατεί στις ημέρες μας, «ενότητα»· υπό το πρίσμα τῆς ενότητος. Από κάτω θα γίνει ένας ακταρμᾶς, δηλ. ο καθένας θα κρατάει την πίστη του, αλλά εδώ θα βλέπετε Καρδινάλιο. Αυτός θα κρατάει την πίστη του, εγώ την πίστη μου, θα έχουμε όμως κοινό ποτήριο. Και εμείς θα μεταλαμβάνουμε, και σείς τα κορόïδα θα μᾶς βλέπετε και δεν θα αντιδράτε. Ξέρετε γιατί δεν θα αντιδράτε; Γιατί θα σᾶς λένε «Κάντε υπακοή στην Εκκλησία». «Κάντε υπακοή...», έτσι θα σᾶς λένε.»
VIDEO : http://www.youtube.com/watch?v=KQ-4xWOT0sc
-----------------
Σχόλιο με αφορμή την προσεχή συνάντηση του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄ και του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου του Α΄ στα Ιεροσόλυμα.
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιερού Ναού Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς
Εν Πειραιεί τη 21η Μαΐου 2014.
Συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια από την συνάντηση στα Ιεροσόλυμα (1964-2014) του πρώην Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου με τον τότε Πάπα Παύλο τον Στ΄. Ήταν μια συνάντηση, η οποία σηματοδότησε μια καινούργια πορεία στις σχέσεις μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου.
Η συνάντηση αυτή θεωρήθηκε από πολλούς αρχιερείς, κληρικούς και θεολόγους ως ιστορικός σταθμός, διότι αποτέλεσε την αφετηρία των μετέπειτα ραγδαίων και ριζικών εξελίξεων στις διαχριστιανικές σχέσεις της Ορθοδοξίας με τον Παπισμό.
Εις ανάμνησιν δε αυτού του γεγονότος, όπως είναι γνωστό, διοργάνωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο από κοινού με το Βατικανό νέα συνάντηση, (24-26 Μαΐου), στον ίδιο τόπο, τα Ιεροσόλυμα, του νύν Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄.
Με την συνάντησή τους αυτή, η οποία θα προβληθεί βεβαίως διεθνώς και θα τύχει ευρείας δημοσιότητος από την εκκλησιαστική και πολιτική επικαιρότητα, οι δύο εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν στοχεύουν απλώς να τιμήσουν τους προκατόχους των, αλλά προφανώς να διαδηλώσουν επί πλέον και την σταθερή και αταλάντευτη πρόθεσή τους να βαδίσουν πάνω στα χνάρια τους και να συνεχίσουν με πιστότητα και συνέπεια την οικουμενιστική γραμμή που εκείνοι εχάραξαν. Και τις οίδε, (μόνον ο Θεός γνωρίζει), αν οι δύο αυτοί ηγέτες στο προσεχές μέλλον προχωρήσουν σε ακόμη τολμηρότερα βήματα, ακόμη καί στην…αγιοκατάταξή των!
Δεν έχουμε την πρόθεση με τον σύντομο αυτό σχολιασμό μας να ασχοληθούμε με τον εκλιπλόντα Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄, διότι όπως λέγει και μέγας Παύλος «τι γαρ μοι και τους έξω κρίνειν;» (Α΄Κορ.5,12). Ποιά αρμοδιότητα έχουμε να κρίνουμε τους «έξω» της Εκκλησίας; Καμία. Αφού όπως λέγει παρά κάτω «τους δε έξω ο Θεός κρίνει» (Α΄Κορ.5,13). Τους εκτός της Εκκλησίας, τους κατακεκριμένους ως αιρετικούς, τους έχει κρίνει ήδη ο Θεός.
Με τον «έσω» όμως της Εκκλησίας κυρό Αθηναγόρα και μη εισέτι κατακριθέντα επισήμως και συνοδικώς για τις αντορθόδοξες θέσεις και διακηρύξεις του και για την οικουμενιστική γραμμή και πορεία, (μια πορεία ξένη προς την Ορθόδοξη Παράδοση και τους αγίους Πατέρες μας), την οποίαν ακολούθησε, έχουμε χρέος να ασχοληθούμε.
Και τούτο διότι ο θησαυρός της πίστεως είναι κοινό κτήμα όλων, κλήρου και λαού. Και όλοι μας έχουμε χρέος να τον διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού, ακέραιον και απαραχάρακτον από κάθε νοθεία και αίρεση.
Έχουν διατυπωθεί πολλά εγκωμιαστικά σχόλια σχετικά με τον πρώην Πατριάρχη από διάφορα πρόσωπα, κυρίως προερχόμενα από τον χώρο του Οικουμενισμού. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι ο εκδημήσας Πατριάρχης υπήρξε κατά κοινή ομολογία ως το πρόσωπο εκείνο, που κατ’ εξοχήν προώθησε την φοβερή αυτή αίρεση μέσα στα σπλάγχνα της Ορθοδοξίας.
Ιδιαιτέρως προβλήθηκε από τους υμνητές του η υπ’ αυτού προβολή της Ορθοδοξίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε παγκόσμια κλίμακα, οι διπλωματικές του ικανότητες, η παγκόσμια πολιτική και κοινωνική του καταξίωση, η διεθνής ακτινοβολία και αναγνώρισή του και άλλα παρόμοια.
Ήδη αμέσως μετά την κοίμησή του το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος «Εκκλησία» έγραφε: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, θα γραφή εις τας δέλτους της ιστορίας ως Μέγας…».[1]
Ο τότε Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄, επιστήθιος και αγαπητός φίλος του κοιμηθέντος Πατριάρχου, εχαρακτήρισε αυτόν ως «μέγαν άνδρα μιάς εκκλησίας σεβασμίας, αλλ’ όχι ακόμη τελείως ηνωμένης μετά της Καθολικής Εκκλησίας ημών…».
Ήταν όμως πράγματι μέγας;
Εάν κανείς αξιολογήσει το πρόσωπό του με κοσμικά κριτήρια, δηλαδή την διεθνή του ακτινοβολία και αναγνώριση, την κοινωνική και πολιτική του καταξίωση, την διπλωματική του ευστροφία, την πρόσδοση κύρους και προβολής στο Φανάρι και άλλα ανάλογα, τότε μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς ως μέγα.
Αν όμως αξιολογηθή με πνευματικά κριτήρια, δηλαδή με γνώμονα την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση, την Αγία Γραφή, το ιερό Πηδάλιο και τους Αγίους Πατέρες, τότε όχι μόνον μέγας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αλλ’ ως μία αξιοθρήνητη προσωπικότητα, την δε Πατριαρχείαν του ως κατ’ εξοχήν καταστρεπτική.
Τον χαρακτηρισμό «μέγας» έδωσε η Εκκλησία στους Αγίους και θεοφόρους Πατέρες, όχι απλώς μόνον διότι ανέβηκαν την κλίμακα των αρετών και έφθασαν στην θέωση, αλλά και διότι έκαμαν μεγάλους αγώνες και υπέφεραν πολλές θλίψεις για να καταπολεμήσουν τις αιρέσεις και να παραδώσουν τον θησαυρό της πίστεως ανόθευτο και απαραχάρακτο σε όλες τις επερχόμενες γενεές.
Επομένως είναι μεγάλο εκκλησιολογικό λάθος, να σπεύδουμε με πολλή προχειρότητα και επιπολαιότητα να αποδώσουμε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, τον οποίον μόνον η Εκκλησία μπορεί να αποδώσει αλάνθαστα, βασιζομένη στην άνωθεν μαρτυρία του αγίου Πνεύματος, στην μαρτυρία δηλαδή που δίδει ο ίδιος ο Θεός για το πρόσωπο αυτό, με θαύματα, που ενεργεί διά μέσου αυτού, είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον (διά του αγίου λειψάνου του).