Μέσα από ζυμώσεις, συναντήσεις κρυφές και φανερές, αλληλοτραπεζώματα και ατέρμονες συζητήσεις η Χάρις μεταβάλλεται σε χάρη με πολλές φορές άχαρα αποτελέσματα!
Τελικά ο υποψήφιος, φθάνει στο ποθούμενο αποτέλεσμα, επαναλαμβάνοντας αργότερα με την σειρά του ως εκλέκτορας τα ίδια , ώστε το κακόν αθάνατον γίνεται !
Με μια εκλογή, υπάρχει η προσπάθεια αναμέτρησης δυνάμεων, η ανταπόδοση χάρις αντί χάριτος κ.ο.κ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία πολλών προβλημάτων που στην συνέχεια η Εκκλησία καλείται να επιλύσει!
Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ισοπεδώνεται, συνειδήσεις αλλοτριώνονται, σε βαθμό που το αποτέλεσμα της «εκλογής» να είναι τέτοιο κάποιες φορές, αφού την ευθύνη της ανάδειξης αναλαμβάνουν οι άνθρωποι, που από την μια να βλέπεις να ξεδιπλώνεται η ανθρώπινη ανεπάρκεια – αποτέλεσμα της ανθρώπινης επιλογής- και από την άλλη ταυτόχρονα να επιβεβαιώνεις πως την Εκκλησία τελικά μόνον ο Θεός μπορεί να την κρατά στα χέρια Του τόσους αιώνες, αλλιώς αν μόνο από τους πάροικους κατευθυνόταν, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού σαν χάρτινος πύργος…
Όμως ο Θεός, δεν κάνει λάθη, οι άνθρωποι κάνουν !
Πόσο, ποιό Αποστολικό θα ήταν να υπήρχε μια κληρωτίδα όπου με αρχική κλήρωση θα επιλέγονται τα ονόματα τριών υποψηφίων και θα έμπαιναν μέσα στην κληρωτίδα, από το σύνολο των προς Αρχιερατεία εκλογίμων.
Με ποια κριτήρια οι υποψήφιοι θα εγγράφονται στον κατάλογο αυτό, είναι θέμα ενός ξεχωριστού και αυτόνομου άρθρου.
Ο πρεσβύτερος σε ηλικία Επίσκοπος, θα μπορούσε να υψώσει τα μάτια στον ουρανό και να προσευχηθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίον οι Απόστολοι προσευχήθηκαν προ της ΕΚΛΟΓΗΣ του Αποστόλου Ματθία : «Συ Κύριε καρδιογνώστα πάντων, ανάδειξον ον εξελέξω εκ τούτων των τριών, λαβείν τον κλήρον της διακονίας ταύτης και αποστολής», και με απόλυτη διαφάνεια να θέσει το χέρι του στην κληρωτίδα κάνοντας τον σταυρό του και να αφήσει τον Θεό να μιλήσει…
Ποιος θα μπορούσε να πει κάτι μετά; Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα;
Ποιος να μπορούσε να μιλήσει για έργο χειρών ανθρώπων; Ποίος θα μπορούσε να παρέμβει στο αποτέλεσμα της Εκλογής, ώστε από πριν να «μαγειρέψει» τα πράγματα; Ποιοι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ομάδες στήριξης προσώπων ώστε το έργο Του Θεού να γίνεται πράξη ανθρώπινης συναλλαγής;
Ποιος τέλος εκ των υποψηφίων θα έδινε «γη και ύδωρ», πατώντας επί πτωμάτων ώστε κυριολεκτικά να κατακτήσει την Αρχιερατική διακονία και στην συνέχεια πηγαίνοντας να ποιμάνει την κληρωθείσα Επαρχία του, να βγάζει ότι απωθημένο είχε τόσα χρόνια καλά κρυμμένο στην καρδιά του, στους δόλιους τους παπάδες του;
Γιατί κάποια απωθημένα δεν χάνονται και όταν έρθει η ώρα ….
Αν λάβει κανείς υπόψη του, πως εκ της Αρχιεροσύνης τελούνται στο σύνολο τους τα Μυστήρια της Εκκλησίας Του Χριστού, τότε μόνον μπορεί να αντιληφθεί το πόσο σημαντικό είναι το να εκλέγονται και όχι να διορίζονται οι Επίσκοποι.
Μέσα στα ιερά Κείμενα της Καινής Διαθήκης, η Εκλογή παρουσιάζεται όπως πραγματικά είναι, ως έργον Θεού!
Θα μου πεις, καλά τα λες, αλλά παντού έτσι δεν γίνεται; Ναι ,σου απαντώ, αλλά εδώ μόνον όλοι επικαλούνται το λεγόμενο Συνοδικό Σύστημα…. Εδώ ακούς να τονίζεται συνεχώς πως στην Εκκλησία της Ελλάδος, λειτουργεί απόλυτα και ελεύθερα το Συνοδικό Σύστημα, είναι όμως έτσι;
Αν ναι, τότε για εξήγησε μου πως εξηγείς από την μια, οι ίδιοι οι Επίσκοποι που εκλέγουν κάποιον να διερωτώνται πως εξελέγη αυτός και από την άλλη ο ίδιος ο εκλεχθείς να διερωτάται πως έγινε…..
Ούτε ζυμώσεις, ούτε ψηφοφορίες , ούτε αγωνία των υποψηφίων, ούτε ο συνακολουθούμενος ευτελισμός του ούτε τίποτε από όλα τούτα, θα υπήρχε εάν άλλαζε ο τρόπος εκλογής. Μα πάνω απ’ όλα, θα ακουγόταν η Φωνή του Θεού, ζώσα και όχι φωνή βοώντος εν τη ερήμω….
Μακάρι να υπήρχε κάποιος που θα άλλαζε αυτό το διάτρητο σύστημα, αλλάζοντας πραγματικά σελίδα στην Εκκλησία… Τελικά, το μεγαλύτερο λάθος, είναι πως πεισθήκαμε, για το ότι για να πετύχει κανείς στην διακονία της Ιεροσύνης πρέπει να γίνει Δεσπότης….
Τα κριτήρια συγκεκριμενοποιούνται και κάποιοι κληρικοί που δεν τους «πιάνει το μάτι σου» μένουν έξω του νυμφώνος, κερδίζοντας οι ίδιοι την αξιοπρέπεια τους ενώ ταυτόχρονα χάνει η Εκκλησία ανθρώπους σαν τον άγιο Επίσκοπο Μυριήλ της πόλεως Ντίν ,που με ανεπανάληπτο τρόπο περιγράφει στους «Αθλίους» του ο Βίκτωρ Ουγκώ, και κάποιο άλλοι, οι εξαθλιωμένοι από την αγωνία και τον αγώνα τους, στέκονται δίπλα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αναμένοντας την ώρα που κάποιος θα δει την παραλυσία τους και θα τους θεραπεύσει μια και καλή ρίχνοντας τους μέσα.
Το χειρότερο είναι βέβαια πως αφού γίνουν, ξαφνικά η Αρχιεροσύνη γίνεται Γολγοθάς, η Αρχιερατική Μίτρα, αγκάθινο στεφάνι και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να εφεύρει η ανθρώπινη υποκρισία….
Ο αγώνας και η αγωνία ξεκινούν από νωρίς, και όταν έρθει το ποθούμενο, τότε ο Δεσπότης θα περάσει καλά, τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής Αυτού, πολλάκις κάνοντας τους παπάδες του να αναθεματίζουν την ώρα και την στιγμή που κάποιοι τον έβαλαν στο κεφάλι τους…. Τι κρίμα !
του Μαρκιανού Πρωτονοτάριου, για το Amen.gr
www.amen.gr/article13183#sthash.6XcEJkqd.dpuf