Ὤ, φτάνει αὐτὴ ἡ ματιά! Πάνω ἀπ᾿ ὅλες τὶς ματιὲς καὶ τὰ βλέμματα, τῆς μάνας τῆς γυναίκας τοῦ παιδιοῦ…, τὸ ἀνώτερο εἶνε ν᾿ ἀξιωθοῦμε νὰ δεχτοῦμε μιὰ ματιὰ τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως λέει κάπου ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὅταν ἔρθῃ ἡ ἡμέρα ἐκείνη στὴ μέλλουσα κρίσι, μιὰ ματιὰ τοῦ Χριστοῦ φτάνει· ἀρκεῖ ἐκεῖνος νὰ ῥίξῃ πάνω μας μιὰ ματιά, γιὰ νὰ γίνῃ ἡ καρδιά μας παράδεισος. Διαφορετικά, ἡ ψυχὴ βυθίζεται σὲ θλῖψι. «Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι» (Ψαλμ. 68,18).
Μαζὶ μὲ τὴ γλυκειὰ καὶ στοργικὴ ματιά του στὸ Ζακχαῖο ὁ Χριστὸς εἶπε· «Ζακχαῖε…».
Ἤξερε τὸ ὄνομά του, ὅπως ξέρει καὶ τὰ ὀνόματά μας. Ἂς μὴ γνωρίζουν τὰ ὀνόματά μας οἱ μεγάλοι καὶ οἱ ἰσχυροί, ἂς εἴμαστε μικροὶ καὶ ἄσημοι, ἂς μὴ γράφωνται τὰ ὀνόματά μας σὲ ἐφημερίδες καὶ περιοδικά, ἂς μὴν τὰ φωνάζουν τὰ ῥαδιόφωνα. Ὅταν εἶσαι κοντὰ στὸ Χριστό, τὸ ὄνομά σου εἶνε γραμμένο σὲ βίβλο ζωῆς, στὴν καρδιὰ τοῦ Χριστοῦ.
---«Ζακχαῖε», τοῦ λέει, «σπεύσας, κατάβηθι», κατέβα γρήγορα κάτω, γιατὶ σήμερα θὰ μείνω στὸ σπίτι σου (ἔ.ἀ. 19,5). Καὶ ὁ Ζακχαῖος ἔσπευσε, κατέβηκε, καὶ οδήγησε τὸ Χριστὸ στὸ σπίτι του.
Ὅταν ἔφτασαν, σταμάτησε στὸ κατώφλι. Μέσα στὴν καρδιά του ἔγινε μιὰ ἐπανάστασι. Γκρεμίστηκε τὸ κάστρο τῆς ἁμαρτίας, κ᾿ ἕνας νέος κόσμος «ὄμορφος, ἀγγελικὰ πλασμένος» ποὺ λέει ὁ ποιητής, ἄρχισε νὰ γεννιέται. Τὸν ἀκούσατε τί εἶπε;
Πῆρε στά γρήγορα δυὸ ἀποφάσεις, ποὺ ἂν τὶς ἔπαιρνε κι ὁ ὑπόλοιπος κόσμος, ἡ γῆ θὰ γινόταν οὐρανός. Ἡ πρώτη ἀπόφασι· •
---Ἄν, Κύριε, ἀδίκησα ἄνθρωπο, εἶμαι ἕτοιμος νὰ τὸν ἀποζημιώσω. Ἂν ἔκλεψα ἕνα πρόβατο, θὰ δώσω τέσσερα. Ἂν ἔκλεψα μία δραχμή, θὰ δώσω τέσσερις. Ἂν ἔκλεψα δέκα δραχμές, θὰ δώσω σαράντα. • Κ᾿ ἐκεῖνο τὸ ὑπόλοιπο, ποὺ θὰ μείνῃ, δὲν θὰ τὸ κρατήσω μόνο γιὰ τὴν οἰκογένειά μου. Θὰ τὸ μοιράσω. Τὸ μισὸ θὰ κρατήσω ἐγώ, τὸ ὑπόλοιπο θὰ τὸ μοιράσω σ᾿ αὐτοὺς πού ᾿χουν ἀνάγκη.
Ἔτσι, μ᾿ αὐτὰ ποὺ ἔκανε ὁ Ζακχαῖος (τὴ σφοδρὴ ἐπιθυμία νὰ δῇ τὸ Χριστό, τὶς μεγάλες ἀποφάσεις ποὺ πῆρε, ἀποφάσεις δικαιοσύνης φιλανθρωπίας καὶ ἐλέους) ἀπέδειξε, ὅτι ἦταν ἄξιος νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ ὁ Χριστός.
* * *
Τὸ εὐαγγέλιο αὐτό, ἀγαπητοί μου, διαβάζεται ὅταν πλησιάζουμε στὸ Τριῴδιο. Παρουσιάζεται ὁ Ζακχαῖος, γιὰ νὰ μᾶς θυμίσῃ τὴν ἀνάγκη τῆς μετανοίας, ποὺ θὰ προβάλῃ σὲ λίγο ἐνώπιόν μας ἡ Ἐκκλησία.
Καὶ εἶνε τὸ κήρυγμα αὐτὸ πάντοτε ἐπίκαιρο. Ποιός δὲν ἔχει ἀνάγκη μετανοίας; Κι αὐτὸς ποὺ κάθεται στὰ ἀνάκτορα κι αὐτὸς ποὺ κάθεται στὴν καλύβα, κι ἀρχιεπίσκοπος ἢ πατριάρχης κι ὁ καλόγερος, κι ὁ ἐργάτης κι ὁ κεφαλαιοκράτης, ὅλοι, ἀδέρφια μου, στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας.
Ἀνοῖξτε τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς καὶ ῥῖξτε μιὰ ματιά. Θὰ δῆτε νὰ παρελαύνουν ὅλα σὰν στρατιῶτες μπρὸς στὸ βασιλιᾶ. Σᾶς ἐρωτῶ· Δὲν ντρέπεστε γιὰ πολλά; Δὲν ὑπάρχουν πράξεις, λόγια, σκέψεις ποὺ θρηνεῖ ἡ ψυχή σας; Γι᾿ αὐτὰ λοιπὸν εἶνε ἀνάγκη νὰ μετανοήσουμε.
Ὑπάρχουν δυὸ εἰδῶν μετάνοιες· μετάνοια εἰλικρινὴς καὶ μετάνοια ψεύτικη.
Διαβάστε τὰ εὐαγγέλια· ἁμάρτησε ὁ Πέτρος, ἁμάρτησε κι ὁ Ἰούδας. Ὁ Πέτρος ἀρνήθηκε, ὁ Ἰούδας πρόδωσε τὸ Χριστό. Ἀλλ᾿ ὁ μὲν Πέτρος μετανόησε καὶ «ἔκλαυσε πικρῶς» (Ματθ. 26,75), ἐνῷ ὁ Ἰούδας «μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια… καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (ἔ.ἀ. 27,3-5), αὐτοκτόνησε. Γι᾿ αὐτὸ λέω· ὑπάρχουν δυὸ μετάνοιες· ἡ μετάνοια τοῦ Ζακχαίου, τοῦ ἀσώτου, τῆς πόρνης, τοῦ λῃστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ μετάνοια τοῦ φαραὼ καὶ τοῦ Ἰούδα.
Ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ὄχι μετάνοια Ἰούδα, ἀλλὰ εἰλικρινῆ μετάνοια, σὰν τὴ μεγάλη μετάνοια τοῦ Ζακχαίου. Δὲν εἶνε ἁπλῶς νὰ λέμε Μετανοῶ. Μετάνοια θὰ πῇ, νὰ ἀλλάξῃς πιὰ δρομολόγιο ζωῆς, νὰ κάνῃς τὰ ἀντίθετα ἀπ᾿ ὅ,τι ἔκανες. Νὰ γίνῃ ὁ φιλάργυρος ἐλεήμων, ὁ φιλόδοξος ταπεινός, ὁ ἀκόλαστος ἐγκρατής. Γι᾿ αὐτὸ εἶπα, ὅτι σήμερα στὸ εὐαγγέλιο ὑπάρχει τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, τὸ θαῦμα τῆς ἐσωτερικῆς μεταβολῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τί ἦταν πρῶτα ὁ Ζακχαῖος καὶ τί ἔγινε; Ἦταν ἕνας λύκος κ᾿ ἔγινε ἀρνί, ἦταν ἕνα κάρβουνο κ᾿ ἔγινε διαμάντι τοῦ Χριστοῦ. Πῶς; Διὰ τῆς μετανοίας.
Στὴ μετάνοια μᾶς καλεῖ σήμερα τὸ εὐαγγέλιο μὲ τὴ σάλπιγγα τοῦ Ζακχαίου. Ἀλλὰ στὴ μετάνοια μᾶς καλεῖ καὶ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος (ἑορτάζει 28 Ἰανουαρίου). Εἶνε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ κατανυκτικοὺς πατέρας καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλη ἡ ζωή του ἦταν ἕνα δάκρυ κ᾿ ἕνα πένθος γιὰ τὴν ἁμαρτία. Κέντρο τοῦ ἀνθρώπου, λέει, εἶνε τὸ μυαλό. Μολύνθηκε αὐτό; ὅλα εἶνε μολυσμένα. Γι᾿ αὐτὸ σὲ κάποια ὁμιλία του περὶ μετανοίας, στρέφεται πρὸς τὸν διάβολο καὶ λέει·
Τί μεγάλο κακὸ κάνεις στὸν κόσμο μὲ τὴν ἁμαρτία, διάβολε! Μᾶς μόλυνες τὸ μυαλό· κ᾿ ἐνῷ ἡ σκέψι μας πρέπει νὰ εἶνε κρύσταλλο, ἔγινε βρωμερὴ καὶ ἀκάθαρτη. Μᾶς ἔκανες τὴν καρδιὰ κρύα· καὶ ἐνῷ πρέπει νὰ φλέγεται ἀπὸ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον, ἔγινε πάγος. Μᾶς ἔκλεισες τὰ μάτια νὰ μὴ βλέπουμε τὰ ὡραῖα τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἔκλεισες τ᾿ αὐτιὰ νὰ μὴν ἀκοῦμε τὰ λόγια του.
Μᾶς ἔκανες, διάβολε, παράλυτους καὶ νεκρούς. Αρκετά πιά, ως πότε θὰ σὲ ὑπηρετοῦμε, ἕως πότε θὰ εἴμαστε γκαρσόνια σου; λέει ὁ ὅσιος Ἐφραίμ.
Ἀπὸ σήμερα λιοπόν, ὄχι ἀπὸ αὔριο, διακόπτουμε σχέσεις μὲ τὸν διάβολο. Παίρνουμε διαζύγιο ἀπ᾿ αὐτόν. Μπρός, μπρός, κοντὰ στὸ Χριστό! Κοντὰ στὸ Χριστό! μᾶς φωνάζουν τὰ πάντα.
Εἴθε ὁ Χριστός, μὲ τὸ δάκρυ καὶ τὸν πόνο, νὰ δεχτῇ τὴ μετάνοιά μας. Καὶ «τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν» ἂς τὸν διανύσουμε «ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ» (θ. Λειτ.), ἕως ὅτου φθάσουμε ἐπάνω στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ δοξάζουμε ἐκεῖ Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
ΠΑΡΑΚΑΤΩ, μία εξαιρετική ομιλία πάνω στο θέμα αυτό, με τον αείμνηστο μεγάλο λαϊκό θεολόγο Δημήτριο Παναγόπουλο!
https://orthodoxia.online/%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CE%B5-%CE%BB%CE%BF/