Δούλευαν μια μέρα μαζί με τον πεθερό του. Εκείνος εργαζόταν με μεγάλη ταχύτητα, πίστη στον εαυτό του και αυθορμητισμό. Ο πεθερός βλέποντας τον υπερήφανο και εξωστρεφή τρόπο που δούλευε, τον επέπληξε έντονα.
Εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι και δεν είπε τίποτα. Κατάλαβε, όμως, πως κάτι έπρεπε να αλλάξει στη ζωή του. Από το σημείο αυτό ξεκίνησε η μετάνοιά του, η πραγματική αλλαγή του μυαλού του.
Έσκυψε μέσα του και άρχισε να καλλιεργεί τον εαυτό του...
Σιγά-σιγά έμαθε να διεκπεραιώνει οποιαδήποτε εργασία πολύ προσεκτικά, ενώ αργότερα την έβλεπε όπως το εργόχειρο των μοναχών και την έκανε προσευχόμενος, για να αγιάζεται και να τελεσφορεί.
Το 1945 πήρε την ονομασία Χατζής μετά από προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Το προσκύνημα αυτό ήταν η αφετηρία για μια καινή πολιτεία. Η προσωπικότητα του Χατζηφλουρέντζου είχε υποστεί μια αγαθή αλλοίωση, γιατί φαίνεται ότι εκεί τον είχε επισκιάσει η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Άρχισε όπως το ηλιοτρόπιο να στρέφεται πια ολοκληρωτικά προς τον Θεό.
Ζούσε με συνεχή προσευχή. Καθώς προσευχόταν έκλαιγε με πολλά δάκρυα.
Το χάρισμα των δακρύων δημιουργούσε στον Χατζηφλουρέντζο το «χαροποιόν πένθος», τη χαρμολύπη, που λένε οι Πατέρες.
Ήταν ένα κλάψιμο ανακατεμένο με τη γλυκύτητα του μελιού, γιατί με τα δάκρυα και την ταπείνωση τον αξίωνε ο Θεός να περάσει τη σκιασμένη χώρα των παθών και να φτάσει στο φωτεινό και πλατύ ξέφωτο της καθαρότητας της ψυχής. Εκεί συναντούσε την παρηγοριά που δεν υπάρχει σε τούτο τον κόσμο, μια παρηγοριά πέρα από τα όρια της λύπης. Ένιωθε τούτη τη χαρά των δακρύων, και μέσα σ’ αυτήν μπορούσε να δει τον Κύριο.
«Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται»…λέει ο Χριστός μας !
Με τη δύναμη της προσευχής του νάρκωνε τις νάρκες και στόμωνε τις κάνες των όπλων ώστε να μην χαθούν ανθρώπινες ζωές. Ο πύρινος ποταμός της ικεσίας του πολιορκούσε τον θρόνο του Θεού και καταργούνταν οι φυσικοί νόμοι...
Έκανε αυστηρότατη νηστεία, παρόλο που ο ύπνος του ήταν ελάχιστος και η δουλειά πολλή. Μεταλάμβανε πολύ τακτικά το σώμα και το αίμα του Χριστού.
Θεωρούσε τον εαυτό του αμαρτωλό και το φρόνημα του ήταν πάντα ταπεινό. Βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη στα χωράφια χωρίς ποτέ να πάρει χρήματα.
Μετά το τέλος της εργασίας μάζευε τους αγρότες και διάβαζαν το “Απόδειπνο”.
Καθημερινά μετέβαινε στις εκκλησίες του χωριού καθώς και άλλες εκκλησίες της περιοχής όπου βοηθούσε τους ιερείς στην τέλεση των ακολουθιών και φρόντιζε για την ευπρέπεια των ναών. Αξιώθηκε από τον Κύριο να αποκτήσει το προορατικό χάρισμα.
Προφήτευσε την Τουρκική εισβολή και κατοχή. Συνέτιζε τους συγχωριανούς και συνανθρώπους του αποκαλύπτοντας τους πολλά κακά που θα συνέβαιναν. Είχε προσωπική εμπειρία του Ακτίστου Φωτός.
Με την δακρύβρεκτη προσευχή του αποσοβήθηκαν δεινά και τέλως προείπε για το θάνατο του για τον οποίο προετοιμάστηκε με απόλυτη νηστεία για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες.
Υπέστη πολλούς χλευασμούς για την αγάπη του Χριστού. Πολλοί συγχωριανοί του τον θεωρούσαν τρελό. Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος κοιμήθηκε ειρηνικά στη Μονή της Παναγίας της Αυγασίδας την 10η Οκτωμβρίου 1969 αφού μετάλαβε των Θείων Δώρων.
Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος διένυσε χιλιόμετρα με το παλιό του ποδήλατο μέσα σε βροχές και άνεμο, μέσα στο λιοπύρι και την υγρασία...
Περνούσε από ρουμάνια και διάσελα, ανέβαινε ανηφοριές, διέσχιζε πεδιάδες και μεγάλες πολιτείες καταπονημένος και ακατάβλητος, να προειδοποιήσει, να κηρύξει μετάνοια.
Με την προφητική του διόραση έβλεπε τη σκοτεινή νεφέλη να έρχεται απειλητική και έτρεχε να προλάβει, μήπως θα μπορούσε να αποτραπεί το κακό.
Έβλεπε τις βόρειες ακτές να μαυρίζουν από τα εχθρικά πλοία, τους Τούρκους να προχωρούν ακάθεκτοι σκορπίζοντας όλεθρο και φρίκη… κι ακόμα μακρύτερα, τα πέτρινα χρόνια της προσφυγιάς, της ευμάρειας και της κρίσης, μέχρι την ώρα της απελευθέρωσης της Κύπρου, ως και την επανάκτηση της Πόλης
Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος υπήρξε ο ατόφιος, ο ανυπόκριτος και αυθεντικός ρωμιός της Κύπρου, βγαλμένος από τη μακραίωνη παράδοση αγιότητας του τόπου, στάχυ ολόκαρπο με αρετές, που γεώργησε ο Θεός στον μέγα κάμπο της Μεσαορίας, ποτισμένο με τις ροές των διακρύων του και τη δρόσο του Αγίου Πνεύματος, για να θρέψει σε καιρούς λιμού τον λαό του Κυρίου.
Ήταν μια λαμπάδα προσευχής και ικεσίας αναμμένη συνεχώς μπροστά στα εικονίσματα, ένας στυλίτης δεόμενος αδιάκοπα στην Παναγία, μια πύρινη στήλη δύναμης πνευματικής και έρωτα προς τον Θεό, ένας ωκεανός δακρύων που πολιορκούσε μερόνυχτα το Θείο Έλεος.
____________________________________________
MEΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ
«Θα έρθει μια ώρα που θα τρέχετε σαν τα καμήλια, θα φοβάστε να κοιτάξετε πίσω σας. Θα μαυροφορήσει όλη η Κύπρος και θα γυρεύετε την πιο μικρή σπηλιά, την πιο μικρή τρύπα να τρυπώσετε.
Θα γίνει μεγάλο κακό. Εσείς θα φύγετε, εγώ όμως θα μείνω. Θα έρθει ώρα που ( δεν ) θα λείψει το μαύρο από την Κύπρο. Αλλόθρησκοι θα βεβηλώσουν τις εκκλησιές μας. Θα μπαίνουν κοπάδια μέσα. Μετανοείτε, ήγγικεν η ώρα...!»
«Θα αργήσετε λίγο να έρθετε πίσω. Όταν θα έρθετε, τότε θα είναι τα κλάματά σας. Τότε θα δώσει νόηση στον κόσμο ο Θεός, να καταλάβει τον δρόμο τον σωστό ποιος είναι. Πολλοί Τούρκοι από τα έργα τα καλά θα γίνουν Χριστιανοί.
Τούτη η Παναγία και τις πέτρες θα τις κάνει Χριστιανές εκείνη την ώρα, όχι μόνο τους ανθρώπους. Θα έρθει ο φόβος του Θεού. Ο κόσμος θα περπατά με το κεφάλι σκυφτό. Η Κύπρος θα ελευθερωθεί από μόνη της χωρίς να τη βοηθήσει κανένας».
«Αν δεν το καταλάβει ο κόσμος να στραφεί προς τον Θεό, θα έρθει μεγάλη κρίση. Θα κλείσουν ξενοδοχεία και θα μείνουν σπίτια ατέλειωτα πάνω στις κολώνες. Θα έρθει καιρός που θα σας τα δίνουν από τη μια (τα χρήματα ) και θα σας τα παίρνουν από την άλλη».
«Θα πάνε μέχρι εκεί για να υπογράψουν συμφωνία αλλά τελικά δεν θα την υπογράψουν. Ο σατανάς θα “μπαρκάσει” [θα βάλει εμπόδια] και δεν θα υπογράψουν τα χαρτιά. Διχοτόμηση δεν θα γίνει. Το πρόβλημα όμως θα λυθεί από μόνο του. Η Τουρκία θα πάει στη Μέκκα να ακουμπήσει...».
«Θα έρθει μια ώρα που τρεις μόνον άνθρωποι την Κύπρο θα μπορούν να την ελευθερώσουν.
Και η Κύπρος θα ελευθερωθεί από μόνη της χωρίς να τη βοηθήσει κανένας. Η Κύπρος με την αφορμήν επιάστην [κατακτήθηκε] ξαφνικά και με την αφορμήν, έτσι ξαφνικά, θα λευτερωθεί. Αλλά πώς θα το φέρει, μόνον ο Θεός γνωρίζει...».
«Θα έρθει κι αυτούς η ώρα τους που θα τα πάρουν πίσω [την Πόλη και άλλα μέρη]. Ο Θεός δεν βιάζεται».