Ποιά; Ἔχετε αὐτιά; Τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Ποιά εἶνε ἡ δύναμις αὐτή; Ἂς γελάσουν ὅσο θέλουν οἱ ἄπιστοι, ἂς καγχάσουν ὅσο θέλουν τὰ βατράχια τοῦ βυθοῦ. Τὸ γεγονὸς εἶνε, ὅτι ὑπεράνω ὅλων τῶν ἄλλων δυνάμεων εἶνε ἡ δύναμις ἐκείνη ποὺ ὀνομάζεται πίστις. Ὤ ἡ πίστις!
Ἀπόδειξις τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.
Ἐδῶ ἐμφανίζονται δύο δυνάμεις, καὶ βλέπουμε τὴ μία νὰ πέφτῃ μπροστὰ στὰ πόδια τῆς ἄλλης· ἡ δύναμι (μὲ δέλτα μικρό) πέφτει μπροστὰ στὴ Δύναμι (μὲ δέλτα κεφαλαῖο).
* * *
Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου; Μιλάει γιὰ ἕναν ἀξιωματικό, ἕναν ἑκατόνταρχο (ἑκατόνταρχος ἦταν βαθμὸς τῶν λεγεώνων τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας· ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸ σημερινὸ λοχαγό). Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ἀξιωματοῦχος τοῦ ἰσχυροτέρου κράτους τοῦ κόσμου.
Ὡς ἐκπρόσωπος τῆς πανίσχυρης Ῥώμης, θὰ περίμενε κανείς, λόγῳ τοῦ ἐπαγγέλματός του, νὰ εἶνε σκληρός, αὐταρχικός, ὑπερήφανος, ἐγωιστής. Καὶ ὅμως τὸν βλέπεις αὐτόν, τὸν φρούραρχο τῆς Καπερναούμ, νὰ πέφτῃ στὰ πόδια ἑνὸς ξυπόλητου, ὅπως ἦταν ὁ Θεάνθρωπος, ἑνὸς ποὺ δὲν εἶχε μήτε σπαθὶ μήτε χρήματα. Πέφτει, μὲ ὅλη τὴν αἴγλη καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς ἐξουσίας του, μπροστὰ στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τοῦ λέει·
–Σῶσε με. Τὸ σπαθί μου δὲν κάνει τίποτε πλέον. Μέσα στὸ σπίτι μου εἶνε ἕτοιμος νὰ εἰσορμήσῃ ὁ σίφουνας τοῦ θανάτου. Ἔχω ἕναν βαρειὰ ἄρρωστο, παράλυτο, ποὺ βασανίζεται. Φάρμακα ἀγόρασα, γιατροὺς ἔφερα, τίποτε δὲν πέτυχα. Ἔρχομαι σ᾿ ἐσένα, Χριστέ· σῶσε τὸν ὑπηρέτη μου.
Ὁ Χριστὸς τοῦ λέει·
–«Ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν», θὰ ᾿ρθῶ νὰ τὸν κάνω καλά (Ματθ. 8,7).
Καὶ ὁ ἑκατόνταρχος τί ἀπαντᾷ·
–Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ στεγάσω ἐσένα στὸ μέγαρο καὶ τὸ διοικητήριό μου. Φτάνει κι ἀπὸ μακριὰ ἕνας λόγος σου, γιὰ νὰ κάνῃ καλὰ τὸ δοῦλο μου. Ἔχω κ᾿ ἐγὼ ἐξουσία ὡς ἀξιωματικός. Ἀλλὰ μικρὴ εἶνε ἡ δύναμίς μου. Ἐγὼ ἐξουσιάζω ἑκατὸ ἄντρες· ἐσύ, Κύριε, ἐξουσιάζεις τὰ πάντα.
Τί εἶνε ἡ δική μου δύναμι μπροστὰ στὴ δική σου; ἕνα μηδέν. Καὶ ἂν ἐγὼ διατάζω καὶ οἱ στρατιῶτες μου ὑπακούουν, πολὺ περισσότερο ἐσύ, ὁ παντοδύναμος Θεός, μπορεῖς νὰ διατάξῃς τὴν ἀσθένεια καὶ νὰ φύγῃ.
Διάταξε λοιπόν, Κύριε, νὰ γίνῃ καλὰ ὁ ὑπηρέτης μου.
Βλέποντας ὁ Κύριος τὸ μέγεθος αὐτὸ τῆς πίστεως, θαύμασε καὶ λέει·
–Δὲν βρῆκα τέτοια πίστι οὔτε μέσα στὸν Ἰσραήλ, στοὺς φαρισαίους καὶ γραμματεῖς.
Καὶ πρὸς τὸν ἑκατόνταρχο λέει·
–«Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι». Κι ὁ εὐαγγελιστὴς σημειώνει· «Καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ» (ἔ.ἀ. 8,13).
Νά λοιπόν, ἀγαπητοί μου, αὐτὸ ποὺ ἔλεγα στὴν ἀρχή· ὅτι τὸ ξίφος τῆς Ῥώμης πέφτει καὶ προσκυνεῖ τὸν ἐσταυρωμένο Λυτρωτή, καὶ ἔτσι ἡ δύναμις τῆς πίστεως θεράπευσε τὸν ὑπηρέτη τοῦ ἑκατοντάρχου.
* * *
Θὰ μοῦ ποῦν τώρα κάποιοι· Αὐτὰ συνέβαιναν «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», ἀνήκουν πιὰ στὸ παρελθόν…
Τὸ ξέρω αὐτὸ τὸ «τροπάριο». Μόλις ποῦμε κάτι ὑπερφυσικό, χασκογελοῦν οἱ ἀνόητοι, τὰ βατράχια καὶ τὰ κοράκια τῆς ἀπιστίας, καὶ λένε «Ά...ναί, τῷ καιρῷ ἐκείνῳ...». Δὲν εἶνε ὅμως αὐτὰ μόνο «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», είναι καί τώ καιρώ ετούτω !
⃝ Ἔλα, λοιπόν, νὰ σοῦ πῶ τί ἔγινε στὶς μέρες μας στὴν Ἀθήνα, στὸ νοσοκομεῖο τοῦ «Εὐαγγελισμοῦ». Ἔφεραν στὸ φορεῖο ἕνα νέο 20 ἐτῶν, πλούσιο παιδί. Τὸν ἔβαλαν στὸ κρεβάτι. Ἦρθαν οἱ καλύτεροι ἐπιστήμονες νὰ τὸν ἐξετάσουν. Ἔφεραν γιατροὺς κι ἀπ᾿ τὸ ἐξωτερικὸ μὲ τὸ ἀεροπλάνο. Κι αὐτοὶ εἶπαν, ὅτι δὲν ἔχει ζωὴ παραπάνω ἀπὸ δύο μέρες.
Ἀλλὰ ἡ μάνα –ὤ ἡ μάνα!–, ποὺ πίστευε στὸ Θεό, τὴ νύχτα, ὅταν ἔφυγαν καὶ τὸν ἐγκατέλειψαν ὅλοι, αὐτὴ γονάτισε δίπλα στὸ παιδί της καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια προσευχόταν μέχρι τὸ πρωί. Καὶ τὴν αὐγὴ τὸ παιδὶ ἦταν καλά! Ἔρχονται οἱ γιατροὶ καὶ οἱ νοσοκόμοι, βάζουν θερμόμετρο, τὸν ἐξετάζουν· δὲν ἔχει τίποτε! Ἀποροῦν. Αὐτοὶ τὸν εἶχαν ξεγράψει, εἶπαν ὅτι σὲ δυὸ μέρες θὰ πεθάνῃ, καὶ τὸ παιδὶ ζῇ ἀκόμη μέχρι σήμερα καὶ δοξάζει τὸ Θεό.
Ὄχι, κύριοι! Ἡ πίστις εἶνε γεγονός.
Ὅποιος πιστεύει, βουνὰ μετακινεῖ, τὰ ἄστρα κατεβάζει. Εἶνε μεγάλη ἡ δύναμι τῆς πίστεως. Μὴ μοῦ μιλᾶτε οὔτε γιὰ λεφτά, οὔτε γιὰ σπαθιά, οὔτε γιὰ κανόνια, οὔτε γιὰ τίποτε ἄλλο.
⃝ Θέλετε κι ἄλλη ἀπόδειξι; Τί ἦταν ἡ Ἑλλάδα μας; Νεκρὴ σχεδόν· ἀσθενής, παράλυτη, εἰκόνα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Σὲ ὅλη τὴ χώρα δὲν ὑπῆρχε τίποτε. Πέρα ὣς πέρα μία ἀπέραντη ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία βασίλευε. Ποιός τὴν διέλυσε; Ἡ πίστις! Δὲν θὰ μιλήσω ἐγώ, θὰ μιλήσῃ ὁ Κολοκοτρώνης.
Ὅταν συνέτριψε τὴ στρατιὰ τοῦ Δράμαλη στὰ στενὰ τῶν Δερβενακίων καὶ στὴν πεδιάδα ἦταν ξαπλωμένοι πέντε χιλιάδες νεκροὶ Ἀραπάδες, λέει ὁ Κολοκοτρώνης·
Ὄχι ἐμεῖς, ἀλλὰ ἡ πίστι μᾶς ἔσωσε· ὄχι ἐμεῖς, ἀλλὰ ὁ Σταυρὸς μᾶς βοήθησε· ὄχι ἐμεῖς, ἀλλὰ ἡ Αγία Τριὰς μᾶς ἔδωκε τὴ νίκη. Διατάζω λοιπὸν νηστεία σὲ ὅλο τὸ στρατόπεδο, διατάζω δοξολογία, καὶ ψηλὰ στὰ Δερβενάκια νὰ στηθῇ μεγάλος ξύλινος Σταυρός….
Αὐτή εἶνε ἡ πατρίδα μας. Διὰ πίστεως ἐξακολουθοῦμε νὰ ζοῦμε. Γι᾿ αὐτὸ τὸ καλύτερο μνημόσυνο τῶν ἡρώων ἐκείνων, ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ ν᾿ ἀναπνέουμε ἐμεῖς ἐλεύθεροι, ποιό εἶνε; Ἀκούω τὴ φωνή τους, ἐσεῖς δὲν τὴν ἀκοῦτε; Παιδιὰ τῶν Ἑλλήνων, φωνάζουν, μιμηθῆτε μας στὴν πίστι. Φυλάξτε τὴν πίστι!…. Ἡ πίστι σῴζει. Ἡ πίστι θαυματουργεῖ. Ἡ πίστι εἶνε τὸ πᾶν γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ πατρίδα.
Τὴν πίστι αὐτὴ ἂς φυλάξουμε, ἀδελφοί μου, στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας. Καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων νὰ μᾶς φυλάξῃ ὅλους ἐν ὁμονοίᾳ, ἀγάπῃ καὶ αὐταπαρνήσει, μιμητὰς τῶν προγόνων μας, ποὺ ἀνέστησαν τὴν παράλυτη Ἑλλάδα διὰ τῆς θαυματουργοῦ πίστεώς των.
Ἂς δοξάζουμε τὴν Αγία Τριάδα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
-------------------------------
Η απομάκρυνση από την πίστη στόν Χριστό, θα φέρει τόν Αντίχριστο !
Έμεση απάντηση σε ένα αινιγματικό χωρίο που αντιλέγεται μεταξύ πολλών ερμηνευτών φαίνεται να δίνει στο παρακάτω κείμενο πού παραθέτουμε ο Άγιος Πορφύριος σχετικά με «το τι είναι αυτό πού μέχρι σήμερα εμποδίζει την εμφάνιση του ανόμου Αντίχριστου !
Το αγιογραφικό αυτό χωρίο βρίσκεται στην Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή τού Αποστόλου Παύλου, στο Β΄ κεφάλαιο όπου αναφέρονται και τα εξής:
«…Και νυν το κατέχον οίδατε εις το αποκαλυφθήναι αυτόν (τον Αντίχριστο) εν τω εαυτού καιρώ. Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται τής ανομίας. Μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται. Και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος...»
Δηλαδή: «…Και τώρα γνωρίζετε τι είναι αυτό που κρατάει ( τον Αντίχριστο ) από το να αποκαλυφθεί στον καιρό του. Επειδή το μυστήριο τής ανομίας ήδη ενεργείται. Μόνο μέχρι να βγει από τη μέση αυτός που τον κρατάει ως τώρα. Και τότε θα αποκαλυφθεί ο άνομος...»
Το παράξενο, είναι ότι εκεί αναφέρεται κάτι «κατέχον», ή κάποιος «κατέχων», ο οποίος συγκρατεί τον Αντίχριστο από το να εμφανιστεί.
Καί αυτό το «εμπόδιο» εκ των πραγμάτων σήμερα φαίνεται ότι είναι το Πνεύμα το Άγιον και η πίστη πού στον καιρό εμφάνισης του Αντιχρίστου θα απομακρυνθεί εντελώς λόγω απιστίας των Χριστιανών ώστε να έλθει στην θέση του ο Αντίχριστος καί να κυριεύσει τίς ψυχές των ανθρώπων...
Φοβερό !
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:
http://www.kivotoshelp.gr/index.php/praktikh-theologia-menu/1729-to-gar-mystirion-idi-energeitai-tis-anomias-monon-o-katexon-arti-eos-ek-mesou-genitai-kai-tote-apokalyfthisetai-o-anomos