Ο φίλος μου βρήκε στέγη, καί ο αδελφός εν Χριστώ τού εξασφάλιζε το ενοίκιο, τα κοινόχρηστα, το ρεύμα, το νερό. Το φοβερό ήταν ότι ο Φίλιππος δέν δέχονταν άλλα χρήματα. Γιά φαγητό πήγαινε και έτρωγε σε ένα ίδρυμα γερόντων δωρεάν.
Μέσα στην κρίση άλλοι αυτοκτονούσαν καί ο άπορος ναυτικός είχε σπίτι καί φαγητό.
Μετά από ένα χρόνο περίπου η γκαρσονιέρα έγινε ακατάλληλη γιά διαμονή λόγω υπερβολικής υγρασίας, καί αναγκάστηκε να μετακομίσει με τη συνδρομή του αδελφού. Βρέθηκε ένα παλαιό διατηρητέο και εγκαταστάθηκε εκεί.
Επειδή είναι η γειτονιά μου, τον έβλεπα κατά καιρούς νά γυρίζει στο δρόμο, και κατά συνέπεια πιάναμε την κουβέντα γιά λίγο.
Έτσι ο Φίλιππος, μού είπε ότι ήταν ο προσωπικός καμαρώτος του Καπτα Γιάννη του Λάτση του γνωστού εφοπλιστή, και ότι πέρασαν πολλά λεφτά από τα χέρια του, όμως οι ασωτείες της ζωής, η άχρηστη διαχείρηση δεν τον άφησαν να προκόψει. Οικογένεια δεν έκανε ποτέ, καί κάποια στιγμή ανέφερε τα ανίψια του. Του είπα να βοηθήσω να βρεθούν οι δικοί του άνθρωποι και ήταν κατηγορηματικά αρνητικός.
Σεβάστηκα την επιθυμία του, καί δεν επέμενα...
Όσο χρόνο τον ήξερα, περπατούσε κουτσαίνοντας, ενώ είχε ένα μεγάλο φανερό, διακριτό όγκο σε μέγεθος μεγάλου πορτοκαλιού στο πόδι του. Τον παρότρυνα να πάμε στο Τζάνειο Νοσοκομείο να το δούμε. Μού απάντησε αρνητικά κατηγορηματικά.
Από την επικοινωνία μας διέγνωσα ότι δεν είχε πνευματική ζωή, έτσι τον παρότρυνα να πάει να μιλήσει γιά τη ζωή του να εξομολογηθεί. Το γεγονός το ειχα αναφέρει καί στον Παπά νά τον στριμώξει γιά εξομολόγηση, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Στις αρχές όταν τον έβλεπα, του το θύμιζα, όμως έβλεπα απροθυμία, ώσπου κατάλαβα ότι μάλλον τον ενοχλεί η επιμονή μου.
Κάποια στιγμή, πριν 8 μήνες, στό δρόμο τον βρήκα ευδιάθετο καί τον στρίμωξα νά μου πεί τις αμαρτίες του. Μη ξέροντας αυτός τι να πεί, άρχισα να τού κάνω ερωτήσεις. Τού έκανα ερωτήσεις όπως κάνει ένας Εξομολόγος. Μου απάντησε σε όλα, ορθά κοφτά, χωρίς περιστροφές και δικαιολογίες. Μού φάνηκε ότι ήταν ειλικρινείς, άλλωστε σχεδον σε όλα ήταν μέσα. Τότε τού είπα ότι έτσι είναι η Εξομολόγηση, μή φοβάται...
Δεν παραπονιόταν για κανένα, μού έδινε συμβουλές για τη ζωή, και το σημαντικότερο είχε σοφία στις σκέψεις του. Από χαρτιά δεν είχε ούτε ταυτότητα, ούτε ΑΦΜ, ούτε βιβλιάριο υγείας. Του πρότεινα νά πάμε στην πρόνοια να φτιάξουμε τα χαρτιά του για περίθαλψη καθώς είχα ακούσει ότι βοηθούσε τους απόρους. Ο φίλος μας δεν ήθελε να ακούσει. Άλλωστε ήταν ταλαιπωρημένος, ήθελε την ησυχία του καί το φαγάκι του με μοναδική του συντροφιά ένα μικρο ραδιοφωνάκι .
Ουδέποτε ζητούσε κάτι περισσότερο. Κάποτε ο αδελφός που του εξασφάλιζε το ενοίκιο, του έδωσε τα χρήματα στο χέρι, γιά να τά δώσει στον ιδιοκτήτη. Εκείνος χρειάστηκε 5 ευρώ, καί χάλασε από αυτά γιά το ενοίκιο. Ζητούσε χίλια συγγνώμη που έδινε στον ιδιοκτήτη 5 ευρώ λιγότερα.
Μέ αυτά καί μέ εκείνα, πέρασε ο καιρός έχοντας ένα φίλο που ζούσε αγόγγυστα ένα πολύ μεγάλο Σταυρό, ασύλληπτο γιά το δικό μου το μυαλό.
Τελευταία είχε χαθεί δεν τον βρίσκαμε πουθενά. Ανησύχησα καί κάλεσα χτές τον ιδιοκτήτη να πάμε να δούμε. Το δωμάτιό του ήταν κλειδωμένο μέ κλειδί από μέσα, καί μία δυσωσμία απέπνεε στο ευρύτερο περιβάλλον.
Μέ τη βοήθεια της αστυνομίας διαπιστώσαμε, ότι ο Φίλος μας ο Φίλιππος είχε αναχωρήσει γιά την άλλη ζωή.
Ήταν μέσα σε προχωρημένη σήψη. Πάνω από 15 ημέρες είπαν οι αρχές....
Κλείνοντας αυτό το ιδιαίτερο Συναξάρι γιά ένα άνθρωπο πού πλήρωσε πολύ ακριβά την άσωτη ζωή του, έχω νά τονίσω ότι γνώρισα έναν καταπληκτικό αθλητή, μέ σπάνια χαρίσματα, χωρίς κακίες καί κατακρίσεις γιά κανέναν. Όσες φορές τον άκουσα, ουδέποτε κατέκρινε, ουδέποτε ζητιάνευε στις γειτονιές. Ήταν περήφανος.
Το σημαντικότερο είναι ότι κατάφερε καί έζησε μέσα στη ζούγκλα της πόλης χωρίς δικούς του ανθρώπους, χωρίς σύνταξη, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ΑΦΜ, χωρίς ΑΜΚΑ.
Για εμένα υπήρξε ένας γενναίος αθλητής, ενας αφανής ήρωας, ένας ταπεινός γίγαντας, πού γύριζε στις γειτονιές καί μάζευε από τα σκουπίδια. Ήταν ένας σοφός και περιφρονημένος από τους ανθρώπους, αλλά ιδιαίτερα αγαπητός από το Θεό, αφού ζούσε εκεί πού πολλοί έβαζαν τις θηλιές τής κρίσης στο λαιμό τους, καί πρόδιδαν τις ψυχές τους και κατέρρεαν εμπρός, στις σκιές των φόβων τους.
Κλείνοντας αυτό το ιδιαίτερο Συναξάρι θά παρακαλούσα όλους όσους βρίσκουν κάτι ωφέλιμο σέ αυτή την αληθινή ιστορία, ας κάνουν μία ευχή μέσα από την καρδιά τους νά τον αναπαύσει ο Άγιος Θεός καί νά τον ξεκουράσει από τις κακουχίες του.
Αιωνία σου η μνήμη αδελφέ Φίλιππε.
Είθε ο Άγιος Θεός νά σε ξεχρέωσε από τις αμαρτίες σου καί νά σέ ξεκουράζει στον Παράδεισό του. Ευχηθείτε αδελφοί μου, ευχηθείτε....
Μέ πολύ αγάπη και συγκίνηση...