Θα μπορούσαμε έτσι κάπως με τόλμη να πούμε ότι υπήρξε, ο πρώτος αξιωματικός μαχητής της Εκκλησίας μας, γιατί χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμούς, στους νέους της Θεσσαλονίκης έκανε κατήχηση για τον Χριστόν.
Και ιδιαίτερα βέβαια ανάμεσα στους στρατιώτες, και στους αξιωματικούς στο στρατό που υπηρετούσε.
Προς απόδειξιν αυτών των πραγμάτων που λέγομε, υπάρχει στο ναό του Αγίου Δημητρίου, και μια δυο χρονιές μάλιστα οι μητροπολίτες της Θεσσαλονίκης, μοίραζαν αυτή την εικόνα προς όλον τον κόσμο, κορνιζαρισμένη μάλιστα, που φανερώνει τον Άγιο Δημήτριο να κρατάει δύο νεαρά παιδιά από τα χέρια, το ένα από το ένα χέρι, και το άλλο από το άλλο.
Αυτό θέλει να μας διδάξει και η αγία μας αγιογραφία, ότι δηλαδή ο Άγιος Δημήτριος, ήτο κατηχητής και διδάσκαλος των νέων.
Θέλω να πιστεύω, να το πιστεύω θέλω, πως υπάρχουν και σήμερα χριστιανοί νέοι, - τώρα αν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα ή όχι δεν το ξέρω – μαθηταί και φοιτηταί που δηλώνουν και ομολογούν, φανερά την πίστη τους στο Χριστό, παρά τις ειρωνίες και τον διωγμόν των συμφοιτητών τους και διδασκάλων.
Όπως ήταν επόμενον, η δραστηριότητα αυτή του Αγίου Δημητρίου, καταγγέλθηκε στους ανωτέρους, στους αξιωματικούς και από κει στον αυτοκράτορα που δεν δίστασε να τον κλήσει στις φυλακές.
Εν τούτοις όμως και μέσα στη φυλακή, και μπροστά στους στρατηγούς και μπροστά στον αυτοκράτορα, έδωσε τη μαρτυρία του ότι είναι χριστιανός, και ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Χριστός.
Όλα τα άλλα είναι ξόανα και είδωλα.
Χωρίς καμιά αξία.
Ότι αξία έχει ένα σκουπίδι, άλλη τόση αξία έχουν και τα αγάλματά τους.
Το θάρρος και η ομολογία αυτή του Αγίου Δημητρίου, όπως ήτο επόμενο, εξέπληξε και τον αυτοκράτορα και τους αξιωματικούς.
Εκείνη την εποχή, όπου πήγαινε ο Αυτοκράτορας, δημιουργούνταν και εορτές με μονομάχους, εναντίον βέβαια των σκλάβων, τους οποίους τις περισσότερες φορές έδιδαν ακόμα και στα θηρία.
Παρουσιάστηκε λοιπόν ένας γίγαντας στρατιώτης εκεί ας πούμε σαν τον Γολιάθ, ο οποίος προκαλούσε τους χριστιανούς, να’ρθούνε να μονομαχήσουν μαζί του.
Βέβαια κανένας δεν τολμούσε, διότι αυτός ήταν δύο μέτρα και τεράστιος, που να τολμήσουν οι καημένοι φουκαριάρηδες οι χριστιανοί.
Όμως ένας νεαρός ο οποίος ήτο και μαθητής - δεκαοχτώ χρονών-, και μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, πηγαίνει λοιπόν στη φυλακή, και του ζητάει τη βοήθεια.
Και του λέει «σταύρωσέ με και βοήθησέ με να τα βάλλω με τον Λυαίο», έτσι λεγόταν αυτός ο φοβερός γίγαντας, το λέει και το τροπάριο μάλιστα.
Ε, βέβαια ο Άγιος Δημήτριος τον σταύρωσε και του είπε «με την δύναμη του Χριστού, και θα νικήσεις και θα μαρτυρήσεις».
Όπως και πράγματι έγινε, εδόθη η μονομαχία, και ο Νέστορας των δεκαοχτώ χρονών παλικάρι,
παλικαράκι μικρό, και αδύνατο, σαν τον μικρό εκείνο τον Δαυίδ, που με την σφεντόνα, σκότωσε το Γολιάθ, έτσι πολύ γρήγορα, με μία τρικλοποδιά κατάφερε και αποκεφάλισε τον Λυαίο.
Αυτό βέβαια, και πριν γίνει η τελευταία, ας το πούμε προσπάθεια του Νέστορος πού φώναξε
«ο Θεός του Δημητρίου βοήθοι μοι», και τότε κατάφερε το θανατηφόρο κτύπημα.
Βέβαια αυτό επειδή το στάδιο ήταν βουβό από την κατάπληξη, ενός νέου να τα καταβάλλει με τον γίγαντα εκείνον- είχε βουβαθεί.
Και έτσι η φωνή του ακούστηκε.
Ακούστηκε και από τον αυτοκράτορα, που διέταξαν αμέσως τους στρατιώτες, αυτοστιγμεί να αποκεφαλίσουν τον Νέστορα, και να πάνε μέσα να σκοτώσουν στη φυλακή και το Δημήτριο.
Και πράγματι έτσι έγινε, και πήγαν εκεί οι στρατιώτες και με τις λόγχες τους, τέσσερεις πέντε δέκα, πόσοι ήτανε, ελόγχευσαν ολόκληρο το σώμα του Αγίου Δημητρίου.
Και από τότε και μέχρι σήμερα, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια θαυματουργεί.
Και βέβαια δεν ήταν και τυχαίο το γεγονός, που η Θεσσαλονίκη το χίλια εννιακόσια δώδεκα,
απελευθερώθηκε την ημέρα του Αγίου Δημητρίου.
Σήμερα τα οστά του ευωδιάζουν, και μερικές φορές μυροβλύζουν.
Βγάζουν ακόμα και σήμερα μύρο.
Όπως και για χρόνια πολλά, έβγαινε από τον τάφο του μύρο.
Με τις ανασκαφές όμως, οι αθεόφοβοι αυτοί αρχαιολόγοι εκεί πέρα, κατεστράφη ο τάφος και έτσι, δεν έχομε πλέον μια ομολογία απτή, μια απόδειξη πού ακριβώς ήταν, για να έχουμε που και που, να στάζει η ευλογία του Θεού, και να φανερώνεται το μεγαλείο του, και το θαύμα ακόμα.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος, εξακολουθεί με τις πρεσβείες του, να θαυματουργεί.
Θυμήθηκα όμως, να με συγχωρέσετε, θυμήθηκα κάποιες καλές παλιές ημέρες, που διάβαζα τους πατέρες και τους ρουφούσα έτσι κυριολεκτικά, και όταν αναφέρονταν στα μαρτυρολόγια των αγίων, στα μαρτύρια δηλαδή των μαρτύρων, ανέβαιναν με τη θεωρία τους, με την προσευχή τους, με την καθαρή τους ζωή, μέχρι εκείνο τον θρίαμβο, που έχουν οι άγιοι, στη βασιλεία των ουρανών, τον θρίαμβο λέω.
Όσοι από μας, και εύχομαι να είμεθα όλοι, και σεις, και σείς, και μείς οι ιερείς, όλοι μας, και όσοι αξιωθούμε, να βρεθούμε στον Παράδεισο, εκεί μαζί με τον Άγιο Δημήτριο, αλλά και όλους τους Αγίους, τι λέτε θα ζούμε ;
Θα ζούμε τον πλούτο της βασιλείας των ουρανών, και θα χαιρόμεθα την χαράν των αγίων, τη χαρά των αποστόλων, τη χαρά των μαρτύρων, και των παιδομαρτύρων.
Γύρω μας δηλαδή, και μέσα μας, θα μας περιβάλλει, και θα εισχωρεί, στο ψυχοσωματικό μας είναι,
η υπερπολυτέλεια των ουρανίων ακαταλήπτων αποκαλύψεων, δια των οποίων θα μας γνωρίζεται, η θεία Θεογνωσία, δηλαδή η Θεολογία της Αγίας Τριάδος.
Όχι όπως την μαθαίνουν στα θρανία εδώ μερικοί.
Και όπως τη μαθαίναμε και μείς.
Τη θεολογία της βασιλείας του Θεού.
Και κει θα γνωρίσουν τη Δόξα του Θεού, την Αγάπη του Θεού, που δεν την πιάνουμε σήμερα, τη Σοφία του Θεού, τη πραγματοποίηση του Θείου Ελέους και της μακροθυμίας Του διότι μας έσωσε.
Σας ειδοποιώ εδώ και χρόνια, ότι θα μας έρθουν σκληρές ημέρες.
Είδατε ότι χτυπάνε την πόρτα μας ;
Μην γονατίζετε τώρα, μην κάνετε προσευχή, και όταν θάρθουν ύστερα τα δύσκολα τότε θα λέτε «αχ Θεέ μου, βοήθησε»,
Αλλά τότε ... μήπως θα είναι αργά;
Μήπως από τώρα θα πρέπει να κουνήσουμε λίγο τα δάκτυλά μας, λίγο τις προσευχές μας.
Εκεί κατευθείαν δεν μπορούμε, στο κρεβάτι επάνω να πάρουμε ένα κομποσχοίνι και να λέμε
«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς, ελέησέ την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, τον πατέρα μου, τη μάνα μου, τα αδέλφια μου, όλους τους χριστιανούς, όλους τους ιερείς, όλους τους αρχιερείς.»
Μη σας επηρεάζουν μερικά πράγματα που ακούγονται από δώ και από κει, αλλά και όλον τον κόσμο, γιατί όλους θα μας πλήξει.
Και αλοίμονο αν θα γίνει και κανένας πόλεμος, τότε γράψτε αλοίμονο...
Σας έδωσα μια πολύ πτωχή ανθρώπινη περιγραφή, πτωχοτάτη, πάμπτωχη, ελεεινή θα σας έλεγα, και μάλιστα ελέγθη ως άφρον, αλλά είναι απ’ αυτές, που μας έχουν αποκαλύψει, οι άγιοι πατέρες,
όπως και ο πνευματικός μου, και στον πνευματικό του ο θείος αυτός Άγιος άνδρας, ο οσιότατος Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης, που το βιβλίο του πρέπει να το διαβάσετε όλοι σας.
Εκεί χαίρεται και αγάλλεται ο Άγιος Δημήτριος, και από κει με τις πρεσβείες του θαυματουργεί.
Στον Παράδεισο μπορούμε να πάμε όλοι μας, αρκεί να ζήσουμε εδώ στη γη, με μετάνοια, το επαναλαμβάνω, με μετάνοια, τηρώντας τις εντολές του Ευαγγελίου, δηλαδή το θέλημα του Θεού.
Όμως το αν θα πάμε στον Παράδεισο ή όχι, αυτό από ΕΜΑΣ εξαρτάται.
Χριστιανοί μου, εύχομαι με όλη μου την καρδιά, ό,τι απολαμβάνει σήμερα ο Άγιος Δημήτριος,να το δώσει ο Θεός και σ΄εσάς. Αλλά παρά ταύτα, να ετοιμάζεστε όμως για τις σκληρές ημέρες, να κάνετε προσευχή, και νάχετε μετάνοια. Αμήν.
π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος
http://agia-varvara.blogspot.com/2008/10/blog-post_26.html