-Παϊσία μου, πόσα χρόνια εἶσαι μοναχή;
-Γιατρέ μου, ἔχω ξεπεράσει τά πενῆντα χρόνια!
-Παϊσία μου, τή ρώτησα, γιατί πῆγες μοναχή καί τί περιμένεις τώρα μετά ἀπό τόσα χρόνια μοναχικῆς ζωῆς;
Μοῦ ἀπάντησε ἁπλᾶ:
-Θέλω, ἅμα πεθάνω, νά πάω κοντά στόν Θεό!
Καί τότε τή ρώτησα κι ἐγώ ἁπλᾶ:
-Παϊσία, εἶσαι ἕτοιμη νά πεθάνεις αὔριο; Γιατί κάθε ἐγχείρηση ἔχει τό «ρίσκο» της. Ἄν ὄχι, μήν ἔχω ἐγώ τήν ἁμαρτία τῆς δικῆς σου ἀπώλειας.
-Γιατρέ μου, μοῦ ἀπάντησε, ἔχω Εξομολογηθεῖ καί ἔχω κοινωνήσει. Εἶμαι ἕτοιμη.
Τή διαβεβαίωσα ὅτι θά τή χειρουργοῦσα. Καί τή χειρούργησα τήν ἑπομένη. Ὅταν τήν ξαναντάμωσα μετά ἀπό μιά πενταετία, σχεδόν τυφλή ἀπό τό σάκχαρο, μοῦ εἶπε χαριτολογώτας:
-Γιατρέ μου, τί καλά νά εἶχα πεθάνει στήν ἐγχείρηση. Δέν θά ταλαιπωριόμουν τόσο τώρα!».
Περιστατικό δεύτερο:
«Πρόκειται γιά ἕναν τραυματία ἀπό ἄνθρωπο τῆς «17 Νοέμβρη».
Οἱ γιατροί διεπίστωσαν ὅτι ἔπρεπε νά χειρουργηθεῖ. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος, ὅπως λέει ὁ κ. Κέκης, βρισκόταν σέ φοβερή ἀγωνία ἀπό τό σόκ τῆς ἐπίθεσης.
« Ἡ ἀναισθησιολογική ὁμάδα ἀρνήθηκε νά τόν κοιμίσει ἀμέσως, γιατί ὁ ἄρρωστος ἦταν κάτωχρος, εἶχε φοβερούς ψυχρούς ἱδρῶτες, καί ἕνα δέρμα παγωμένο, ὅπως τοῦ πεθαμένου».
Ὁ Καθηγητής κ. Κέκης πῆγε καί κάθισε κοντά του. Καί συνεχίζει: «Τόν ἄρρωστο Μπροστά στό Μυστήριο τοῦ θανάτου. Ἀπό τήν ἐμπειρία ἑνός γιατροῦ. 140 δέν τόν γνώριζα προσωπικά. Τόν ἤξερα ἔμμεσα. Γνώριζα ἕνα κομμάτι ἀπό τή ζωή του καί αὐτό ἐκμεταλλεύτηκα.
Ὅπως καθόμουν κοντά του, πλάι στό προσκέφαλό του, σκούπισα μέ μια γάζα τό μέτωπο, τοῦ ἔβρεξα τά στεγνά του χείλη καί τοῦ μίλησα σταθερά, ἀργά, μέ ἠρεμία, λέγοντάς του:
-Κύριε «Παπαδάκη», ξέρω καλά πώς ἐσεῖς εἶστε τακτικός ἐπισκέπτης καί προσκυνητής τοῦ Ἀγίου Ὀρους. Ἐσεῖς πιστεύετε στήν Παναγία καί τήν εὐλαβεῖστε. Γιατί, λοιπόν, ἔχετε ἀγωνία; Δέν πιστεύετε πώς σέ αὐτή τή στιγμή θά σᾶς βοηθήσει, ἀφοῦ ὅλοι εἴμαστε ἐδῶ, γιά νά σᾶς βοηθήσουμε; Λοιπόν, κουράγιο, καί ἡ Παναγία πού τόσο τήν ἀγαπᾶτε, θά εἶναι καί αὐτή μαζί μας βοηθός.
Τοῦ ξανασκούπισα τό μέτωπο καί ἀπομακρύνθηκα. Δέν πέρασαν οὔτε δέκα λεπτά καί μοῦ λέει ἡ ἀναισθησιολόγος:
-Τί τοῦ ἔκανες καί συνῆλθε;
Δέν τῆς ἀπάντησα. Τί νά τῆς πῶ; Ἀπλῶς ἔφυγα νά ἑτοιμαστῶ γιά τό χειρουργεῖο».
Κλείνει τήν ἐνδιαφέρουσα εἰσήγησή του στήν Ἰατρική Ἡμερίδα τῆς Χριστιανικῆς Ἕνωσης Ἐπιστημόνων ὁ ἀξιότιμος Καθηγητής τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν κ. Βασίλειος Κέκης μ’ ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γερμανοῦ χειρουργοῦ Hans Killian, "Πίσω μας στέκει ὁ Θεός", πού μετέφρασε ἡ ἀείμνηστη Ἀγλαΐα Μπίμπη-Παπασπυροπούλου ἀπό τίς Ἐκδόσεις Δαμασκός:
«Πίσω ἀπό κάθε περιστατικό τῆς διήγησής μου», γράφει ὁ Killian, «κρύβεται τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Τίς πιό πολλές φορές σοβαρό. Ἀλλά πάντα γεμάτο καλοσύνη. Καί ἀκόμη, μερικές φορές, χαμογελαστό, μπροστά εἰς τῶν παιδιῶν του τήν ἀδυναμία».
Γ. Δ. Κούβελας
Πηγή: Περιοδικό Σύνδεσμος , Μάϊος 2019