Με φρεσκάδα, ως κάτι τιμητικό. Ο γάμος είναι δώρο Θεού. Κάνε κάτι να ζωντανέψει η ψυχή σου και να χαρεί τον γάμο, τα παιδιά, τον σύζυγο, την σύζυγο. Μπορεί και οι δύο να έχετε το πρόβλημα. Μπορεί μόνο ο ένας. Ψαχτείτε.
Βρείτε τι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Με αγάπη. Με σκοπό την ενότητα και όχι τα Δικαστήρια. Και μην ονομάζεις πάντα «θεϊκά» αυτά που σε απασχολούν. Μερικές φορές δεν είναι καθόλου θεϊκά, μα κρύβουν τα πολλά σου… ψυχολογικά. Μπορεί αυτό που μας βασανίζει να είναι μια ψυχική ασθένεια που θέλει θεραπεία.
Σε αυτό, βέβαια, φταίμε κι εμείς οι ιερείς και Πνευματικοί, που κάνουμε συχνά αρκετά λάθη. Διότι, αντί να ταρακουνήσουμε τον άνθρωπο λέγοντας: «Ξύπνα! Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό», λέμε:
«Μπράβο, παιδί μου, αφού ζεις σαν την Αγία Μαρία την Αιγυπτία στην έρημο και δεν αγγίζεις τον σύζυγό σου, καλά κάνεις».
«Ο σύζυγός μου, βέβαια, εκνευρίζεται και τσακωνόμαστε, πάτερ, και δεν θέλει να τον κρατώ σε απόσταση, και πληγώνεται με το φέρσιμό μου». «Δεν πειράζει. Εσύ, εκεί. Αγώνας, παιδί μου, αγώνας…». Και βαφτίζουμε την αρρώστια «αγώνα».
Αυτά δεν είναι φαντασίες, δεν τα λέω απ’ το μυαλό μου. Είναι πάμπολλα τα περιστατικά που ακούω. Χιλιάδες. Μακάρι όλοι να σωθούμε. Αυτό εύχομαι και ελπίζω. Και θέλω να το πιστεύω.
Νομίζω όμως ότι κάποιοι, έτσι άρρωστα που πάμε, θέλουμε γερό ταρακούνημα. Δεν είμαστε σίγουρα κριτές κανενός. Και δεν ξέρουμε τίποτα με σιγουριά. Για κανέναν.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Όλα του γάμου δύσκολα…»,
των εκδόσεων Αθως