Οικουμενισμός ! Ο τελευταίος «πρόδρομος» τού Αντίχριστου ( 666)…

Προ­σέξ­τε σ’ αὐ­τό τό ση­μεῖ­ο· ἴ­σως ἐ­δῶ θά κα­τα­λά­βε­τε τό κλει­δί, τό για­τί ἐ­δι­ώ­κον­το οἱ Χριστια­νοί.

Εἶ­ναι ἕ­να πα­ρά πο­λύ ση­μαν­τι­κό ση­μεῖ­ο, πού πι­θα­νῶς νά σᾶς λυ­θῆ μιά ἀ­πο­ρί­α. Βέ­βαι­α πολ­λοί ἄρ­χον­τες με­τά τόν Να­βου­χο­δο­νό­σο­ρα τό εἶ­χαν ἐ­πι­χει­ρή­σει αὐ­τό, ὅ­πως καί οἱ Ρω­μαῖ­οι τό εἶ­χαν ἐ­πι­χει­ρή­σει, ὅ­πως καί σή­με­ρα ἐ­πι­χει­ρεῖ­ται αὐ­τό. Ξέ­ρε­τε όμως πῶς ἐπιχειρεῖται αὐ­τό σή­με­ρα;

Μέ τόν Οἰ­κου­με­νι­σμό !

( Τι σημαίνει όμως «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ;»)

Ὅ­ταν ἐ­πί πα­ρα­δείγ­μα­τι λέ­με:«Και λοιπόν, τί θά πεί τώρα ότι «εἴ­σα­στε Ὀρ­θό­δο­ξοι»; τί θά πεί εἴ­σα­στε Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί; Τί­πο­τα! Μπο­ροῦ­με όμως νά τά βά­λω­με αὐ­τά σ’ ἕ­να χαρ­μά­νι καί νά βγά­λω­με ἕ­να καινούρ­γιο πρᾶγ­μα».

Μά­λι­στα, ἐ­σχε­δι­ά­ζε­το νά γί­νη στήν Ἀ­με­ρι­κή ἕ­νας να­ός, ὁ ὁ­ποῖ­ος θά εἶ­χε μί­αν σκε­πήν, ἀλ­λά μέ­σα θά ἦ­ταν τρεῖς να­οί, ἤ τέσ­σε­ρεις να­οί, ἴ­σως πέν­τε.

Ἀ­κοῦ­στε· θά ἦ­ταν οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι, οἱ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί, οἱ Προ­τε­στάν­ται, οἱ Μω­α­με­θα­νοί καί οἱ Ἑ­βραῖ­οι. Ὅ­λοι θά ἦ­σαν κά­τω ἀ­πό τά ἴ­δια κε­ρα­μί­δια, κά­τω ἀ­πό τήν ἰ­δί­αν σκε­πή.

Αὐ­τό ἦ­ταν ἕ­να ἐ­πι­χεί­ρη­μα, νά δο­θῆ σάρ­κα καί ὀ­στᾶ στήν ἰ­δέ­α τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ. Καί σήμε­ρα ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός ὑ­πάρ­χει, καί ὅ­πως θά γνω­ρί­ζε­τε εἶ­ναι ὁ ὑ­π’ ἀ­ριθ­μόν (1) ἕ­να ἐ­χθρός, ὄ­χι μό­νον τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας ἁ­πλῶς, ἀλ­λά καί γε­νι­κά τοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ.

Δέν εἶ­ναι πολ­λά χρό­νια, λί­γο με­τά τό 1970, ὅ­ταν στίς ἐ­φη­με­ρί­δες ἐ­γρά­φον­το κά­τι ἄρ­θρα ὑπέρ τοῦ Μω­α­με­θα­νι­σμοῦ· καί μά­λι­στα σέ μιά, θά λέ­γα­με, δι­πλω­μα­τι­κή σχέ­σι μέ τήν Αἴγυπτο, ὅ­τι ἡ ἡ­μέ­ρα πού οἱ Χρι­στια­νοί θά ἑ­νω­θοῦν μέ τούς Μω­α­με­θα­νούς εἶ­ναι πο­λύ κοντά.

Ἀ­κού­σα­τε;...

Εἶ­ναι ἀ­πί­θα­νο, εἶ­ναι δη­λα­δή ἀ­δι­α­νό­η­τα πράγ­μα­τα. Αὐ­τά, ἐπιχειροῦνται καί τε­λε­σι­ουρ­γοῦν­ται αὐ­τήν τήν στιγ­μή. Εἶ­ναι ἡ­γε­μο­νι­κή τε­λε­σι­ουρ­γί­α αὐτή.

Ποι­ός ὁ σκο­πός; Βέ­βαι­α εἶ­ναι σχέ­δια τῶν Ἑ­βραί­ων αὐ­τά, τοῦ παγ­κο­σμί­ου Σι­ω­νι­σμοῦ, ὥ­στε μέ τόν Οικουμενισμό νά δη­μι­ουρ­γή­σουν μί­α θρη­σκευ­τι­κήν ἑ­νό­τη­τα τῶν λα­ῶν, δῆ­θεν ἐν ὀνό­μα­τι τῆς εἰ­ρή­νης, ἐ­νῶ στήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εἶ­ναι διά τήν ὑ­πο­τα­γήν τοῦ κό­σμου σέ μί­α Παγ­κόσμια Κυ­βέρ­νη­σι.

Μά­λι­στα τήν πρω­το­χρο­νιά τοῦ 1980, ἕ­νας πο­λι­τι­κός τῆς Ἑλ­λά­δος, εἶ­χε μι­λή­σει γι’ αὐ­τήν τήν παγ­κο­σμί­αν κυ­βέρ­νη­σιν, ὅ­τι δέν ἀρ­γεῖ ἡ ἡ­μέ­ρα πού θά ἔρ­θη αὐ­τή ἡ  κυβέρνη­σι.

Ξε­κι­νοῦν ὅ­μως ἀ­πό τόν θρη­σκευ­τι­κόν το­μέ­α, για­τί, ὅ­πως ξέ­ρε­τε, ὁ θρη­σκευ­τι­κός το­μεύς εἶναι ἐ­κεῖ­νος ὁ ὁ­ποῖ­ος χω­ρί­ζει τούς λα­ούς. Καί αὐ­τή τή στιγ­μή, ἐ­πί πα­ρα­δείγ­μα­τι, εἴ­δα­τε πῶς κι­νοῦν­ται οἱ Ἄ­ρα­βες; Δέν πο­λι­τι­κο­λο­γῶ μ’ αὐ­τά πού λέ­γω· θέ­λω νά σᾶς δώ­σω νά δῆ­τε τό φόν­το τῶν πραγ­μά­των· δι­ό­τι εἶ­ναι Μου­σουλ­μά­νοι καί στρέ­φον­ται ἐ­ναν­τί­ον τῶν Χριστια­νῶν.

Ἀν­τι­θέ­τως οἱ ἴ­διοι θέ­λουν νά εἶ­ναι ἡ­νω­μέ­νοι, ἄλ­λο ἄν δέν τό κα­τα­φέρ­νουν αὐ­τό τό πρᾶγ­μα· ἕ­τε­ρον ἑ­κά­τε­ρον. Λέ­γον­ται ἀ­δελ­φοί Μου­σουλ­μά­νοι, ὅ­πως θά λε­γό­μα­στε ἐ­μεῖς ἀ­δελ­φοί Χριστια­νοί.

Νά ξέ­ρε­τε ὅ­μως, ὅ­τι ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός εἶ­ναι ὁ τε­λευ­ταῖ­ος πρό­δρο­μος τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου· δι­ό­τι ὅ­ταν θά γί­νη μιά ἰ­σο­πέ­δω­σις θρη­σκευ­τι­κή καί πο­λι­τι­κή, κυ­βερ­νη­τι­κή, καί θά ὑ­πάρ­ξη ἕ­νας μό­νον πού θά κυ­βερ­νή­ση τόν κό­σμον, αὐ­τός ὁ ἕ­νας κα­τά τήν Ἁ­γί­αν Γρα­φήν καί τούς Πατέ­ρες, (ἔρ­χον­ται δέ τά Πρω­τό­κολ­λα τῶν Σο­φῶν τῆς Σι­ών πλά­ϊ νά μᾶς τό ποῦν, πού εἶναι τε­λεί­ως ἀ­νε­ξάρ­τη­ρα ἀ­πό τήν Ἁ­γί­αν Γρα­φήν, εἶ­ναι προ­ϊ­όν­τα τῶν Ἑ­βραί­ων), αὐ­τός θά εἶ­ναι ὁ Ἀν­τί­χρι­στος.

Ἔ­τσι ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε ἀν­τί­χρι­στον σύ­στη­μα,  ἀ­πό τούς με­γα­λυ­τέ­ρους θεο­λό­γους τῆς ἐ­πο­χῆς μας, ὅ­πως ἀ­πό τόν μα­κα­ρί­την τόν π. Ἰ­ου­στῖ­νο Πό­πο­βιτς, Σέρ­βο, ἀλ­λά καί ἀ­πό ἄλ­λους ἐ­πι­φα­νεῖς θε­ο­λό­γους Ὀρ­θο­δό­ξους. Χω­ρίς δη­λα­δή πε­ρι­στρο­φές.

Ἔ­τσι ἐ­δῶ, στο βιβλίο του Δανιήλ πού εξετάζουμε τώρα, ὁ Να­βου­χο­δο­νό­σορ θέ­λει νά δη­μι­ουρ­γή­ση ἕ­ναν θρη­σκευ­τι­κόν οἰ­κου­με­νι­σμόν.

Δηλα­δή βλέ­πει κα­νέ­νας ὅ­τι οἱ ρί­ζες πραγ­μά­των πού ἐ­πι­χει­ροῦν­ται στήν ἐ­πο­χή μας δέν εἶναι και­νούρ­γι­ες· εἶ­ναι πα­λι­ές, εἶ­ναι πο­λύ βα­θει­ές, ἀ­νή­κουν μέ­σα στήν Ἱ­στο­ρί­α.

Ἀλ­λά ὁ Να­βου­χο­δο­νό­σορ ἤ­θε­λε νά ἐ­πι­τύ­χη καί κά­τι ἄλ­λο· ἤ­θε­λε νά ἐ­πι­τύ­χη μί­αν ἐ­θνι­κή ἑνό­τη­τα· καί αὐ­τή ἦ­ταν, ἄν ὅ­λοι οἱ ὑ­πό κα­το­χήν λα­οί, ἐ­λά­τρευ­αν τόν θε­όν Μαρ­δούχ, καί ἔτσι δέν ἤ­τα­νε πο­λύ εὔ­κο­λο νά ὑ­πάρ­ξη μί­α ἐ­πα­νά­στα­σις ἐκ μέ­ρους ἑ­νός λα­οῦ, ὁ ὁποῖος σιγά-σι­γά, ἀ­φοῦ θά ἐ­λά­τρευ­ε τόν Μαρ­δούχ, τόν πο­λι­οῦ­χον τῆς Βα­βυ­λῶ­νος, θά ἠ­σθά­νε­το ὅ­τι στρέ­φε­ται ἐ­ναν­τί­ον τῆς Βα­βυ­λῶ­νος ὡς εἰς τόν θε­όν τῆς Βα­βυ­λῶ­νος.

Ξέ­ρου­με ακόμη ὅ­τι οἱ Ρω­μαῖ­οι αὐ­το­κρά­το­ρες θε­ο­ποι­οῦ­σαν τόν ἑ­αυ­τόν τους.

Ἡ θε­ο­ποί­η­σις τῶν αὐτο­κρα­τό­ρων δέν ἔ­χει ἁ­πλῶς θρη­σκευ­τι­κόν χα­ρα­κτῆ­ρα, ἀλ­λά καί πο­λι­τι­κόν· δι­ό­τι μό­λις ἀ­νε­κυ­ρήσ­σε­το ἕ­νας αὐ­το­κρά­τωρ, ἀ­μέ­σως ἔ­φτια­χναν ἀ­γάλ­μα­τά του σ’ ὅ­λη τήν Ρω­μα­ϊ­κήν ἐ­πι­κρά­τεια, καί δι­ε­τάσ­σον­το ὅ­λοι οἱ ὑ­πό κα­το­χήν λα­οί νά προ­σκυ­νοῦν τό ἄ­γαλ­μα τοῦ θε­οῦ αὐ­το­κρά­το­ρος καί νά προ­σφέ­ρουν εἰς αὐ­τό θυ­σί­ες.

Για­τί; Χά­ριν πο­λι­τι­κῆς ἑ­νό­τη­τος.Εἶ­ναι κά­τι ἀ­νά­λο­γο πού σή­με­ρα συμ­βαί­νει μέ τήν  Ε. Ε. (Ε.Ο.Κ.). Προ­σέξ­τε νά ἰ­δῆ­τε.

Σᾶς εἶ­πα, αυτά  δέν εἶ­ναι και­νούρ­για πράγ­μα­τα· εἶ­ναι πο­λύ-πο­λύ πα­λιά αὐ­τά. Ἡ Ε.Ε. εἶ­ναι ἕ­νας οἰ­κο­νο­μι­κός ὀρ­γα­νι­σμός. Φαι­νο­με­νι­κά εἶ­ναι ἕ­νας οἰ­κο­νο­μι­κός ὀρ­γα­νι­σμός, όμως εἶ­ναι κά­τι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Ἄν ἀ­νοί­ξε­τε τήν πα­λιά ἐγ­κυ­κλο­παί­δεια τοῦ Πυρ­σοῦ, ὑ­πάρ­χει ἕ­να πο­λύ με­γά­λο ἄρ­θρο πού ἀ­να­φέ­ρεται σ’ αὐ­τήν τήν ἀ­πό­πει­ρα τῆς Ἡ­νω­μέ­νης Εὐ­ρώ­πης, εὐ­θύς με­τά τόν Α’ παγ­κό­σμιον πό­λε­μον, μέ ξε­κί­νη­μα τήν οἰ­κο­νο­μι­κήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Εὐ­ρώ­πης καί μέ τέλος, τήν πο­λι­τι­κήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Εὐ­ρώ­πης.

Ἄς ὑ­πο­θέ­σου­με ὅ­τι ὑ­πάρ­χει ἕ­νας Συ­νε­ται­ρι­σμός στ­αριοῦ και  πη­γαί­νουν ὅ­λοι οἱ παραγωγοί τό σι­τά­ρι τους εκεί. Αὐ­τός ὁ Συ­νε­ται­ρι­σμός ν’ ἀρ­χί­ση, (πέ­ρα ἀ­πό τήν πε­ρί­πτω­σι συλ­λο­γῆς σί­του) , νά λέ­η στούς ἀν­θρώ­πους, τούς πα­ρα­γω­γούς, καί νά ὁ­ρί­ζη ἕ­ναν τρό­πο ζω­ῆς πού νά εἶ­ναι ὅ­μοι­ος στά σπί­τια τους.

Δέν θά σᾶς φαι­νό­ταν πα­ρά­ξε­νο αὐ­τό; Δη­λα­δή νά ἐξαγ­γέλ­λη μέ­τρα ὁ Συ­νε­ται­ρι­σμός πού θα πρέπει νά προ­σαρ­μό­ζων­ται ὅ­λοι οἱ συ­νε­ταῖ­ροι κά­τω ἀ­πό τά μέ­τρα τοῦ συ­νε­ται­ρι­σμοῦ.

Αυτό δεν είναι ύποπτο, ἀ­δι­α­νό­η­το;

Ὁ συ­νε­ται­ρι­σμός δέν ἐν­δι­α­φέ­ρε­ται πα­ρά μόνον νά πα­ρα­λά­βη τό σι­τά­ρι. Τό τί θά κά­νης σπί­τι σου ἐ­σύ, τί θά φᾶς, πῶς περ­νᾶς μέ τή γυναῖ­κα σου καί τά παι­διά σου, τί πι­στεύ­εις, αὐ­τό δέν ἐν­δι­α­φέ­ρει τόν συ­νε­ται­ρι­σμό.

Αλ­λά τόν οἰ­κο­νο­μι­κόν συ­νε­ται­ρι­σμόν πού λέ­γε­ται Ε. Ε. τον ἐν­δι­α­φέ­ρει. Γι’ αὐ­τό ἔρ­χε­ται καί λέει στή Βου­λή τῶν Ἑλ­λή­νων ὅ­τι θά εἰ­σα­χθῆ αὐ­τός ὁ νό­μος, ἐ­κεῖ­νος ὁ νό­μος κ.τ.λ..

Φέ­ρ’ εἰπεῖν: οἱ Χι­λια­σταί θά κι­νοῦν­ται ἔ­τσι, οἱ ὁ­μο­φυ­λό­φι­λοι έτσι θά γί­νη νό­μος καί θά ἀμνηστευθοῦν, ἡ μοι­χεί­α θά ἀ­μνη­στευ­θῆ, οἱ ἀμ­βλώ­σεις, οἱ ἐ­κτρώ­σεις θά γί­νη νό­μος νά ἀμνη­στευ­θοῦν, δέν θά κα­τα­δι­κά­ζε­ται πλέ­ον οὔ­τε ὁ για­τρός οὔ­τε ὁ ἄν­θρω­πος, ἡ γυ­ναί­κα πού κά­νει ἄμ­βλω­σι, ἔ­κτρω­σι· ὄ­χι.

Αὐ­τά για­τί; Λέ­ει γιά νά ἔ­χω­με προ­σαρ­μο­γή ἀ­πό νομοθετι­κῆς πλευ­ρᾶς μέ τήν Εὐ­ρώ­πη! Για­τί; Γιά ποι­όν λό­γο;Γιά νά ’­χω­με Ἡ­νω­μέ­νη Εὐρώπη· γιά νά πρέ­πη νά σκε­φτό­μα­στε ὅ­λοι τό ἴ­διο!...

Οἱ ρί­ζες αὐ­τῶν τῶν κα­τα­στά­σε­ων ἀ­νή­κου­νε πο­λύ πα­λιά! Νά μιά πρώ­τη· ὁ Ναβουχοδονόσορ, μέ τό χρυ­σό αὐ­τό ἄ­γαλ­μα.

Καί κα­λεῖ ὅ­λους τούς δι­οι­κη­τάς, το­πάρ­χας, ὑ­ψη­λά πρό­σω­πα καί τά λοι­πά, νά ἔρ­θουν νά προ­σκυ­νή­σουν τό χρυ­σό αὐ­τό ἄ­γαλ­μα, τήν χρυ­σῆ εἰ­κό­να.

Δό­θη­κε ἡ ἐν­το­λή ὡς ἑ­ξῆς· ὅ­ταν θά ἔ­παι­ζαν μου­σι­κά ὄρ­γα­να, θά ἔ­πε­φταν ὅ­λοι νά προσκυνήσουν τόν Μαρ­δούχ…

( αποσπάσματα από αντίστοιχη ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ πατρὸς Ἀθανασίου Μυτιληναίου στὶς 15/11/1981 πάνω στὸ βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήλης «Δανιὴλ»

agonasax

πηγή