Γίναμε αὐτό πού λέει τό Εὐαγγέλιο, «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν»! Ὅλοι ἔχουμε ἐπηρεασθῆ.
Μήπως ὑπερβάλλω;
Έτσι λοιπόν όπως ντύνονται –μᾶλλον γδύνονται– οἱ ξένοι, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς.
Κολυμποῦν ἐκεῖνοι ἀνακατεμένοι, ἀρσενικοί καί θηλυκοί μαζί στά μπαίν – μίξτ; τό ἴδιο κ᾿ ἐμεῖς.
Χορεύουν ἐκεῖνοι ἀνήθικους χορούς; τούς ἀκολουθοῦμε.
Τραγουδοῦν ἐκεῖνοι ἔκφυλα τραγούδια; τά ἴδια κ᾿ ἐμεῖς.
Ποῦ εἶναι τά τραγούδια πού ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας; ποῦ εἶνε τό σεμνό ντύσιμο τῶν Ἑλληνίδων;
Ὅλα πλέον ἄλλαξαν. Καί ἡ γλῶσσα μας ἀκόμα κοντεύει νά χαθῆ.
Ἕνας πολιτικός καυχήθηκε, ὅτι θά κάνῃ τήν Ἑλλάδα Εὐρώπη. Καί κάποια κυρία εἶπε ὅτι θά κάνῃ τίς Ἑλληνίδες νά σκέπτωνται καί νά ζοῦν σάν Ἀμερικάνες.
Καί τί θά μείνῃ πλέον ἀπό τήν Ἑλλάδα, τά βουνά καί τά λαγκάδια;
Ὅλα τ᾿ ἀλλάξαμε. Τί ἔμεινε; Τό τομάρι μας μόνο !
Γίναμε δηλαδή «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν».
Ἄν ὅμως ἔχῃ ἀξία ἡ Ἑλλάς, ἡ ἀξία της εἶναι ὅτι ἔχει μία δική της φυσιογνωμία, ἕναν ἰδιαίτερο πολιτισμό· καί ὁ πολιτισμός της εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ψυχή τῆς Ἑλλάδος· ἄν χάσουμε τήν Ὀρθοδοξία, χάσαμε τήν Ἑλλάδα....
Ὅλες οἱ λέξεις τοῦ Χριστοῦ μας ἔχουν ἀξία, ἀλλά ἰδιαιτέρως ἡ πρῶτη καί ἡ τελευταία πού εἶπε. Ἡ πρώτη λέξι πού βγῆκε ἀπό τά πανάχραντα χείλη τοῦ Χριστοῦ μας εἶνε τό «Μετανοεῖτε»1, καί ἡ τελευταία λέξι πού εἶπε ἐπάνω στό Σταυρό εἶνε τό «Τετέλεσται»2.
«Μετανοεῖτε», εἶπε ὁ Χριστός.
«Μετανοεῖτε» ἄντρες καί γυναῖκες, κλῆρος καί λαός, μικροί καί μεγάλοι. Γιατί ο δρόμος πού πήραμε εἶναι λάθος. Σωστός δρόμος εἶναι μόνο ἡ ὁδός ὅπου μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός. Ξεφύγαμε, ἀπομακρυνθήκαμε, βρεθήκαμε μακριά ἀπό τίς ῥίζες μας.
Γίναμε Εὐρωπαῖοι, λαός ἔκφυλος, γεμᾶτος ἐλαττώματα. Ποῦ εἶναι οἱ προγονικές ἀρετές; ποῦ εἶναι ἡ εὐγένεια, ἡ σεμνότης, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐργατικότης, ἡ τιμιότης, ἡ φιλαλήθεια, ἡ συνέπεια, ἡ ἀκρίβεια, τό φιλότιμο ;....
Φύγαμε μακριά ἀπό τό Θεό. Ἕνα μᾶς ὑπολείπεται· νά μετανοήσουμε, μετάνοια καί ἐξομολόγησις.
Εἴθε ὁ Θεός νά μᾶς δώσῃ ἕνα δάκρυ, δάκρυ ἀπό ᾿κεῖνα πού ἔχυναν οἱ Ἅγιοι, κι αὐτό νά γίνῃ Ἰορδάνης, μέσα στόν ὁποῖο θά πλύνουμε τά ἁμαρτήματά μας.
Διαφορετικά, μᾶς περιμένει τσεκούρι καί φωτιά. Τό εἶπε ὁ Πρόδρομος· Δέντρο, πού δέν κάνει καρπό, «ἐκκόπτεται καί εἰς πῦρ βάλλεται»3· τό ἄκαρπο δέντρο τό κόβουν καί τό καῖνε. Γι᾿ αὐτό «Μετανοεῖτε».
Ἀγαπητοί μου! Πιστή στά θεῖα ἦταν ἀνέκαθεν ἡ πατρίδα μας. Ἡ ἀθεΐα ἐτιμωρεῖτο ὡς τό μεγαλύτερο ἔγκλημα. Ἀλλά τελευταῖα μιά μερίδα λαοῦ παρασύρθηκε ἀπό ὑλιστικές θεωρίες καί ἀποστάτησε.
Τόν κίνδυνο αὐτόν εἶχε διαβλέψει ὁ ἱστορικός Παῦλος Καρολίδης καί ἐπισφραγίζοντας τήν Ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους σημείωνε· «Μέγας εἶναι ὁ κίνδυνος ὁ ἐκ τοῦ κράτους τοῦ ὑλισμοῦ ἀπειλῶν τήν ἠθικήν ὑπόστασιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους». Ἐξέφραζε ὅμως καί τήν πεποίθησι, ὅτι ἡ πίστι θά νικήσῃ τήν ἀπιστία.
Μόνη ἐλπίδα ἡ ἐπάνοδος στήν πίστι ! Καί πράγματι, αὐτή σῷζει κάθε φορά τό ἔθνος θαυματουργικά.....
Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης