Η ΠΟΙΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ...
Παρατηρώ μία κατάσταση τελευταία εδώ στήν Ελλάδα πού μ΄ έχει βάλει σέ σοβαρές σκέψεις. Βλέπω μία γιγάντωση τού κακού, βλέπω νά παίζουν τήν ζωή τους αστυνομικοί στό "λότο" μέσα από περιπετειώδεις καταδιώξεις γιά νά συλλάβουν κακοποιούς, νά τούς πηγαίνουν μετά στούς Εισαγγελείς καί Ανακριτές καί αυτοί νά τούς αφήνουν ελεύθερους.
Καί τήν άλλη μέρα, αυτοί οί ίδιοι οί κακοποιοί, νά ληστεύουν καί νά σκοτώνουν ανθρώπους, νά εμπορεύονται πάλι ναρκωτικά, καί κανείς Ανακριτής καί Εισαγγελέας νά μή πηγαίνει Πειθαρχικό γιατί τόν άφησε ελεύθερο. Κανείς από αυτούς νά μή πληρώνει από τήν δική του περιουσία ώστε νά τόν πονέσει προσωπικά τό λάθος πού έκανε, αφήνοντάς αυτούς τούς αδίστακτους, ελεύθερους...Νομίζω ακόμη ότι σέ φοβερά εγκλήματα πρέπει νά επαναφερθεί ή ποινή τού θανάτου γιά νά σταματήσει τό κακό. Γνωρίζετε τί λέει ή Εκκλησία γι΄ αυτό;
Αριστείδης, Αθήνα
Αγαπητέ φίλε, Αριστείδη.
Τό γράμμα σας μάς έστειλε τώρα σέ υποθέσεις Δικαιοσύνης γιά τίς οποίες είμαστε καθ΄ ύλη αναρμόδιοι. Νομίζουμε όμως ότι οί Δικαστικοί λειτουργοί κινούνται βάσει Νόμων καί ψηφισμένης από τούς βουλευτές, Νομοθεσίας. Εάν τώρα κάποιοι νομίζουν ότι τά όργανα αυτά τούς αδίκησαν πάντα υπάρχει καί κάποια δυνατότητα προσφυγής σέ μιά εποπτεύουσα παραπάνω αρχή. Δέν ζούμε καί σέ μέρες "Κάφκα...Αλλά μή ξεχνάμε ότι καί ή Κάθαρση στό Δικαστικό, ακόμη δέν τελείωσε...
Από πλευράς θρησκευτικής τώρα, μή ξεχνάμε ότι ή Ορθόδοξη Εκκλησία τού Χριστού είναι Εκκλησία αγάπης. Ώς έκ τούτου ούτε παίρνει κεφάλια, ούτε καί συνιστά τήν βία στόν άνθρωπο, έστω καί από τό Κράτος πού συνήθως "κρατεί μάχαιρα...".
Από κοινωνικής πλευράς τώρα, τά τελευταία 20 χρόνια παρατηρείται μία σταδιακή χαλάρωση στά όρια τής ποινικής δικονομίας. Ταυτόχρονα όμως από τήν άλλη πλευρά φοβερά καί απαίσια εγκλήματα αδιανόητα γιά άλλες εποχές εξαπλώνονται χωρίς φόβο...
Στό θέμα τής θανατικής ποινής, καί εάν θά πρέπει ή όχι νά θανατώνονται κατηγορούμενοι μέ βαριά εγκλήματα "γιά νά σταματήσει έτσι τό κακό", πουθενά δέν βλέπουμε τόν Νόμο τού Ευαγγελίου νά δίνει κατεύθυνση "γιά κακό αντί κακού καί βία αντί βίας".
Ό παλαιός νόμος "οφθαλμόν αντί οφθαλμού, καί οδούς αντί οδόντος " καταργήθηκε από τήν νέα Νομοθεσία Αγάπης τού Χριστού. Πέραν όμως τούτου, κάτι πρέπει νά γίνει γιά νά περιοριστεί τό κακό, πρίν γίνει απεριόριστο...
Τό ερώτημα πού μπαίνει τώρα είναι ένα:
Ή κατάργηση τής θανατικής ποινής καί ό φόβος της είναι αυτά πού μάς έφεραν εδώ πού μάς έφεραν ;
Ή, μήπως έχουν τόσο αποθρασυνθεί οί κακοποιοί πού όποια θανατική εκτέλεση καί νά δούνε, κανέναν τους δέν θά φοβίσει;
Νομίζουμε καί οί δύο αυτές θεωρίες έχουν τό βάρος τους, καί ότι μία χρυσή τομή ανάμεσα στήν αναλγησία τού κακοποιού καί στόν φόβο τών ποινών πρέπει νά υπάρξει.
Αλλά, πρίν φτάσουμε εδώ, ανεμίζοντας τήν μάχαιρα τού θανάτου, καλλίτερο καί σοφότερο θά ήταν νά δημιουργηθεί ή υποδομή γιά τό κτίσιμο μιάς νέας κατάστασης, αρχίζοντας από τήν ρίζα.
Αρχίζοντας δηλαδή καί διδάσκοντας τά παιδιά από τά Νηπιαγωγεία μέ μιά νέα "φιλοσοφία" ζωής μέ βάσει τίς αρχές τού Ευαγγελίου καί τό Χριστοκεντρικό σύστημα.
Άν δέν γίνει αυτός ό επαναευαγγελισμός τού λαού κυρίως από τήν μικρή ηλικία ώστε νά έχουμε μαγιά γιά επόμενες, καθαρές γενεές, καί συνεχίσουμε στόν ίδιο δρόμο, πολύ φοβούμαστε ότι σύντομα θά κλάψουμε γιά πολύ κακά επακόλουθα...