Φανατισμένοι έως θανάτου στό Κοράνι...
Η Τουρκία αλλάζει, καί η νέα γενιά της είναι προορισμένη εκ Θεού να ζήσει αυτή τήν αλλαγή όπως δέν τήν έζησαν οί διώκτες τού Χριστού πατέρες της...
Από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια ζυμώθηκα με τις διδασκαλίες του Iσλαμισμού.
Ο μεγαλύτερός μου αδελφός ήταν πολύ ενημερωμένος σε αυτά τα θέματα γι’ αυτό και προσπάθησε να με εκπαιδεύσει κι εμένα.
Χρόνια ολόκληρα διατήρησα στενή σχέση με θρησκευτικά τάγματα και τους σεΐχηδες τους.
Αυτοί οι άνθρωποι με έκαναν να πιστέψω σε κάποια πνευματικά χαρίσματα που είχα, και ξόδεψαν πολλά για να με μορφώσουν ποικιλοτρόπως (παράδοση, λόγος, μυστικισμός, δερβίσηδες, ισλαμικό δίκαιο) ώστε να υπηρετήσω το Ισλάμ.
Με έπεισαν ότι είμαι πιά ξεχωριστός !
Τα τελευταία χρόνια καί ενώ υπηρετούσα ως σεΐχης σε κάποιο τάγμα, επωμίστηκα καί την ευθύνη της
προσέλκυσης νέων μελών λαμβάνοντας τις εγγυήσεις ότι θα έχω όποια υλική ή ηθική βοήθεια χρειαστώ...
Από τη μια λοιπόν συγκέντρωνα πιστούς, κι από την άλλη συγκέντρωνα χρήματα από την Αραβία
και την Αγγλία για την εργασία με τίτλο «Το σύνολο της Παράδοσης» που διενεργούσα σε συνεργασία με
έναν ακόμη συνεργάτη.
Με σέβονταν όλοι, οί δέ μαθητές μου με έβλεπαν στον ύπνο τους σαν τον Μωάμεθ...
Όλοι ήταν κατάπληκτοι, ακόμα και οι σεΐχηδες που με εκπαίδευσαν έβλεπαν μερικά συμβάντα ως
θαύματα. Ένας από αυτούς δεν έκανε τίποτα χωρίς να με συμβουλευτεί ή να πάρει την έγκρισή μου.
Αυτός είναι ένας σεΐχης που τον σέβονται πολύ όλοι στη Τουρκία.
Όταν έλεγα για κάτι «να γίνει», αυτό γινόταν, ακόμα κι αν ήταν κάτι απίθανο !
Οι μαθητές μου με έβλεπαν τα βράδια να γυρίζω στους δρόμους και να τους βοηθάω τη στιγμή που εγώ
ήμουν πολύ μακριά τους και κοιμόμουν βαθιά. Με παραξένευαν κι εμένα όλα αυτά αλλά θυμόμουν τις
παλιές ιστορίες του Ισλάμ και θεωρούσα τον εαυτό μου εκλεκτό του Θεού και περηφανευόμουν.
Κοινώς όμως είχα «καβαλήσει το καλάμι»...
Οι δάσκαλοί μου με συμβούλευαν για το αντίθετο αλλά και σε αυτούς έβλεπα την ίδια υπεροπτική
συμπεριφορά.
Τις τελευταίες μέρες του 1998 επισκεφτήκαμε την Αραβία προκειμένου να βρούμε οικονομική στήριξη για
την εργασία περί Παράδοσης. Ήταν ο μήνας του ραμαζανιού κι έτσι το πρωινό μας δεν είχε δραστηριότητες.
Βρήκα την ευκαιρία λοιπόν να επιδοθώ δεόντως σε λατρευτικές εκδηλώσεις.
ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ...
Ατελείωτες ώρες έκανα ναμάζι και μελέτησα το Κοράνιο στον τάφο του Μωάμεθ. Προσευχήθηκα στους
Ιερούς Τόπους. Άλλωστε πίστευα πως ήμουν ο εκλεκτός δούλος του Θεού. Και φυσικά περίμενα να
γίνουν πάνω μου υπερφυσικές αλλαγές ή τουλάχιστον να νιώσω κάτι.
Παρ’ όλα αυτά, δεν τολμούσα να το ομολογήσω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό, ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΑ
ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ.
Γυρίσαμε στην Τουρκία τις πρώτες μέρες του 1999 αφού πραγματοποιήσαμε τις προβλεπόμενες
συναντήσεις.
Είχαμε διασφαλίσει ένα σεβαστό ποσό από έναν Άραβα επιχειρηματία και από μερικούς
ιδιοκτήτες ξενοδοχείων.
Πιέζοντας τον εαυτό μου να νιώσω την ανάπαυση που εξασφαλίζει η προσφορά στο Ισλάμ, απευθύνθηκα
στις Ισλαμικές κοινότητες της Αγγλίας για οικονομική βοήθεια.
Με τις πρώτες μου συναντήσεις διασφάλισα βοήθεια 10.000 στερλινών. Εκτός από αυτό, ιδρύσαμε και
μια εταιρεία εισαγωγών- εξαγωγών προκειμένου να έχουμε περισσότερα έσοδα.
Σχεδιάζαμε να κάνουμε εισαγωγές από την Αγγλία γι΄ αυτό ήρθαμε σε επαφή με πολλούς επιχειρηματίες κι
αποφασίσαμε να ιδρύσουμε κι άλλη μία επιχείρηση στην Αγγλία η οποία θα τροφοδοτούσε
οικονομικά τις μελέτες για το Ισλάμ. Επίσης γίναμε συνεταίροι σε μια εταιρεία εισαγωγών-εξαγωγών με
έδρα την Κωνσταντινούπολη.
Επισκεφτήκαμε την Αγγλία. Μετά από διερεύνηση 15 ημερών, επιστρέφοντας στην Τουρκία, αξιολογήσαμε
την κατάσταση. Μέσα μου ένιωθα μια παράξενη ανησυχία. Σάμπως δεν έπρεπε να γίνουν κάποια
πράγματα.
Εκείνη τη φορά πήγα μόνος μου στην Αγγλία. Σκεφτόμουν να μην ιδρύσω την εταιρεία τελικά και
να επιστρέψω φέρνοντας μαζί μου τις 10.000 στερλίνες που προορίζοντας για τη μελέτη για την
Παράδοση. Όταν αναζήτησα τον άνθρωπο που θα προσέφερε το ποσό, έμαθα ότι είχε πεθάνει !
Για να επιστρέψω έπρεπε να αγοράσω εισιτήριο για τη σύζυγο μου και τα παιδιά. Για το λόγο αυτό
χρειάστηκε να μετακινηθώ από το Leed’s ως το Λονδίνο. Δεν ήξερα το Λονδίνο γι’ αυτό ζήτησα τη βοήθεια
του φίλου μου Μ.Yayla που γνώριζα από το «Κέντρο Ισλαμικών Ερευνών» στην Τουρκία. Το λεωφορείο
που πήρα από το Leed’s με έφερε στο σταθμό VictoriaCoach του Λονδίνου γύρω στις οκτώ και έπρεπε
να περιμένω 2,5 ώρες ως την ώρα που θα συναντούσα το φίλο μου. Περιφερόμουν άσκοπα για να
ροκανίσω το χρόνο.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΛΛΑΓΗΣ...
Προχώρησα ως τον πύργο του ρολογιού όταν, λες και μια φωνή μέσα μου, μου είπε «μπες σε αυτό το
κτίριο». Ήταν ένας Καθεδρικός Ναός πάνω στην κεντρική λεωφόρο.
Περπάτησα στο εσωτερικό του και προσευχήθηκα στον Ιησού. Δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά
μου. Λες και από τη στιγμή που μπήκα στο χώρο αυτό, είχα γίνει κάποιος άλλος. Λες και γλύκανε κάτι μέσα
μου. Μόλις βγήκα έξω όμως όλα έγιναν όπως πριν. Μα τι δουλειά είχα εγώ μέσα στον καθεδρικό ναό;
Εγώ ήμουν μέλος και σεΐχης θρησκευτικού τάγματος. Θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου...
Όταν τελείωσε η δουλειά μου επέστρεψα στο Leed’s.
Προσπαθούσα να βγάλω από το μυαλό μου εκείνα τα υπέροχα αισθήματα και την εσωτερική ανάπαυση
που είχα νιώσει μέσα στον Καθεδρικό Ναό. Πίστευα πως θα είχα νιώσει μια τέτοια ξεκούραση και
εσωτερική ανάπαυση στην Αραβία, στην περιοχή του Μωάμεθ και στους Ιερούς χώρους του Ισλάμ-
κάτι το οποίο δεν ένιωσα. Στ’ αλήθεια, δεν μπορούσα να «χωνέψω» πώς ήταν δυνατόν να ένιωσα
τόσο όμορφα μέσα σε ένα Χριστιανικό ναό.
Όταν επιστρέψαμε στην Τουρκία, για κάποιο διάστημα φιλοξενηθήκαμε στην γιαγιά της συζύγου μου.
Φορώντας το τσαντόρ γιά τον φόβο τών Ιουδαίων...
Ένα βράδυ, η σύζυγός μου είπε πως σαν να είδε στον ύπνο της τον Ιησού μέσα σε ένα χρυσό κλουβί
και αργότερα μια χούφτα και μέσα σε αυτή την πληγωμένη χούφτα άρχισαν να μεγαλώνουν 3 κοτσάνια.
Της είπαν τα ονόματα αυτών των τριών κοτσανιών αλλά συγκράτησε μοναχά το ένα, μου είπε. Η λέξη
που άκουσε στα Τουρκικά ήταν σαν ceynbilen.
Την ψάξαμε αμέσως στο λεξικό. Η σύζυγός μου ήξερε πολύ καλά Αγγλικά γι’ αυτό πίστευε πως ήταν
Αγγλική λέξη αλλά δεν ήξερε την ακριβή σημασία της.
Λίγο αργότερα καταλάβαμε πως η λέξη σήμαινε ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ.
Την επομένη, πήγαμε στην λεωφόρο Ιστικλάλ, στο ναό St.Antuan ( Αγίου Αντωνίου ) μετά από επιμονή
της γυναίκας μου. Εκείνη μέσα προσευχόταν κι εγώ έκοβα βόλτες έξω μουρμουρίζοντας. Ήμουν
θυμωμένος μαζί της.
Μα δεν ξέρει πόσο στενά συνδεδεμένος είμαι με το Ισλάμ; αναρωτιόμουν. Με «χάλαγε» πολύ που
επέμενε τόσο πολύ τη στιγμή που ήξερε πως ήμουν σεΐχης και συν τοις άλλοις ήταν και μαθήτριά μου...
Τήν συνόδευσα απλά για να μην τη στενοχωρέσω. Έτσι πέρασε εκείνη η μέρα.
Είχαν περάσει περίπου 6 μήνες μετά από αυτό το περιστατικό. Κάθε βράδυ έκανα τις προσευχές μου
και μελετούσα το Κοράνι. Όμως δεν ένιωθα απολύτως καμία εσωτερική ανάπαυση. Με στεναχωρούσαν
πολύ και τα προβλήματα που δημιουργούσαν κάποιοι άνθρωποι μέσα στο τάγμα. Δεν έπαιρνα απάντηση
στις προσευχές μου. Λες και ο Θεός δεν με άκουγε και δεν ενδιαφερόταν για μένα. Πιεζόμουν πολύ
εσωτερικά. Δεν ένιωθα την αγάπη του Θεού. Τον ένιωθα στ’ αλήθεια μακριά μου. Σαν να βρισκόμουν
σε αδιέξοδο ολομόναχος.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !
Ένα βράδυ έκανα κάτι που επηρέασε μετά ολόκληρη τη ζωή μου. Πέταξα όλα τα βιβλία μου στον τοίχο
και επαναστάτησα. Φώναξα πως δεν πιστεύω πια στο Θεό. Αρνήθηκα με κάθε τρόπο το Θεό που
δεν με άκουγε.
Λες και μάλωνα μαζί Του. Είχα εκνευριστεί φοβερά. Βρίζοντας μπήκα στο δωμάτιό μου και ξάπλωσα.
Έκλεισα τα μάτια μου για να ηρεμήσω.
Εκείνη τη στιγμή, δεν ξέρω τι έγινε και ξαφνικά είδα μπροστά μου τον Κύριο Ιησού.
Δεν θα σας πω, «σαν αληθινό», γιατί στ’ αλήθεια, Τον είδα !
Ήταν τόσο κοντά μου που θα μπορούσα να τον αγγίξω. Και ήταν τόσο αληθινός!
Με ρώτησε:
-- Τι ψάχνεις;
Είχα μείνει άναυδος αλλά κατάφερα να ψελλίσω:
--Την Αλήθεια!
Και τότε Εκείνος μου είπε:
--Εγώ ειμί η Οδός, η Αλήθεια, και η Ζωή !
Με πλησίασε και άπλωσε το δεξί Του χέρι στο κεφάλι μου. Λες και ένιωθα το άγγιγμά Του. Εκείνη τη
στιγμή ήρθε η γυναίκα μου κοντά μου με σκοπό να με ηρεμήσει.
Της λέω:
--Βλέπω τον Ιησού Χριστό ! ».
Τα έχασε...
--Μα τα μάτια σου είναι κλειστά, πώς Τον βλέπεις, με ρώτησε.
--«Στ’ αλήθεια Τον βλέπω. Με αγγίζει και είναι σαν να ρέει κάτι σαν Δύναμη μέσα μου από το κεφάλι μου»
Εκείνη τη στιγμή ο Ιησούς είχε αγγίξει το κεφάλι μου και από το χέρι του έβγαινε κάτι σαν αστραπή που με
διαπέρασε από την κορυφή ως τα νύχια για λίγα δευτερόλεπτα. Ήταν κάτι τόσο ισχυρό που το σώμα μου
τρανταζόταν πάνω στο κρεβάτι...
Η γυναίκα μου πανικοβλήθηκε και άρχισε να φωνάζει. Ο Ιησούς μου είπε να της πω να μην φοβάται...
Με μεγάλη δυσκολία της είπα να μην φοβάται, έτσι λέει ο Ιησούς. Καταλάβαινα πως μια ισχυρή δύναμη με
διαπερνούσε, από το σημείο του κεφαλιού μου που με άγγιζε ο Ιησούς ένιωθα το σώμα μου να διαλύεται
και κάτι να βγαίνει από τα πόδια μου.
Για μια στιγμή ένιωσα πως η «ενέργεια» που έμπαινε από το κεφάλι
μου ήταν ολόλευκη και ολόλαμπρη ενώ αυτή που έβγαινε από τα πόδια μου ήταν σαν μια σκοτεινή δύναμη...
Όλα αυτά διήρκεσαν ένα λεπτό αλλά μου φάνηκαν πολύ περισσότερο. Αν συνέχιζε λίγο ακόμα
θα λυποθυμούσα.
Όταν αυτό τελείωσε, ο Ιησούς μού είπε:
--Αυτό έπρεπε να γίνει !
Αρχίσαμε να μιλάμε. Είχα κλειστά τα μάτια και μιλούσα με τον Ιησού σαν να βρισκόμουν σε μια διαφορετική
διάσταση. Παράλληλα άκουγα και τη σύντροφό μου δίπλα μου.
Ο Ιησούς άκουγε όλα όσα έλεγε η γυναίκα μου. Μας είπε να μετανοήσουμε και να πιστέψουμε σε Αυτόν.
Μας είπε πως θα μας δείξει τον τρόπο να το κάνουμε αυτό, και θα οδηγήσει τη ζωή μας κοντά Του.
Η γυναίκα μου, μου ζήτησε να Τον ρωτήσω αν την είχε ακούσει όταν προσευχήθηκε στην Εκκλησία πριν
από λίγους μήνες.
Της απάντησε ότι την άκουσε !
Εκείνη τότε μου ζήτησε επιμένοντας να τον ρωτήσω "τι του είχε ζητήσει"
στην προσευχή της. Τον ρώτησα. Κι εκείνος της είπε:
-- Μου ζήτησες να σας προστατέψω, αν υπάρχω στ’ αλήθεια !
Όταν της το είπα αυτό, τότε άρχισε να κλαίει.
Αυτή ήταν η απόδειξη Του ότι μιλούσα πραγματικά πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ιησού. Εγώ δεν ήξερα τι
είχε ζητήσει στην προσευχή της, δεν την είχα ρωτήσει σχετικά.
Άλλωστε, είχα θυμώσει λίγο μαζί της που προσευχήθηκε σ’ εκείνη την εκκλησία. Ποτέ δεν τη ρώτησα να
μου πει τι ζήτησε στην προσευχή της. Εγώ δηλαδή δεν ήξερα τι είχε ζητήσει αλλά ο Κύριος, σάν
αληθινός Θεός, το ήξερε !
Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί αποδείκνυε ότι όλα αυτά που έβλεπα δεν ήταν ένα όνειρο, μια
φαντασίωση, όλα ήταν αληθινά.
Με πληροφόρησε για πολλά πνευματικά θέματα σχετικά με τη βαθιά γνώση του Θεού, τα οποία τώρα
δεν μπορώ να θυμηθώ αλλά ο Κύριος όλα θα μου τα υπενθυμίσει όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου…
Εκείνο το βράδυ η γυναίκα μου κι εγώ μετανοήσαμε και δεχτήκαμε τον Ιησού ως Κύριο και Λυτρωτή μας.
Προσευχηθήκαμε βαθειά μέσα από την καρδιά μας και Του είπαμε πως θα περιμένουμε να
κατευθύνει τα βήματά μας. Και ο Κύριος δεν μας άφησε να περιμένουμε. Την άλλη μέρα κιόλας, έφερε στη
ζωή μας έναν θαυμάσιο άνθρωπο, πλήρη Πνεύματος Αγίου και άλλαξε συνθέμελα τη ζωή μας...
Μετά από λίγο καιρό είδα τον Κύριο στο όνειρό μου. Όχι όπως την πρώτη φορά.
Τον ένιωσα σαν «Ισχυρή Δύναμη» πίσω δεξιά μου.
Ήξερα πως ο Κύριος ήταν εκεί αλλά δεν μπορούσα να κοιτάξω πίσω μου γιατί μου φαινόταν πως
θα εξαφανιζόμουν από την ένταση της «Δύναμης». Μπροστά μου απλώνονταν ο κόσμος. Λες και ο
Κύριος κι εγώ βλέπαμε τον κόσμο από το Διάστημα.
--Πήγαινε και μίλησέ τους για μένα, μου είπε.
Από εκείνη τη μέρα ο Κύριος Ζει στη ζωή μας μέσα από τα θαύματα. Δόξα τω Θεώ, είμαι κάπου που μπορώ
να μιλώ σε όλους για τον Κύριο.
Θα με ρωτήσετε τι έγινε με το Τάγμα. Θέλησαν να μου κάνουν κακό πολλές φορές αλλά ο Κύριος, κάθε
φορά απομακρύνει από μένα και την οικογένειά μου τις παγίδες που μου στήνουν και τις κακές σκέψεις
που κάνουν.
Πολύ άνθρωποι από το Τάγμα μου ζήτησαν συγνώμη, νιώθοντας τέτοια ντροπή που δεν μπορούσαν να με
κοιτάξουν στα μάτια...
Με διάφορους τρόπους μας προστάτεψε ο Κύριος. Δεν θυμάμαι τίποτα που να ζήτησα στην προσευχή μου και
να μην πραγματοποιήθηκε. Και μάλιστα πολύ σύντομα.
Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν τον Κύριο. Το χειρότερο πράγμα στον κόσμο είναι να μην
γνωρίζεις ποιός είναι ο Κύριος και να μην καταλαβαίνεις ποιός είναι ο Ιησούς.
Ο Κύριος ας αγγίξει τώρα τις καρδιές όλων μας...
http://www.apostatesofislam.com
ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ...
Δεν ξέρω πως ακριβώς να αρχίσω αυτό το μήνυμα. Πριν σας καταθέσω τη μαρτυρία μου προσεύχομαι το Άγιο Πνεύμα να με φωτίσει και η μαρτυρία μου αυτή να βοηθήσει όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους να γνωρίζουν τον Κύριο...
Με λένε Rϋstϋ και είμαι γεννημένος το 1987 από Μουσουλμανική οικογένεια. Παρ’ όλο που οι γονείς μου δεν επέμεναν σ’ αυτό, από 6 ετών παρακολούθησα μαθήματα μελέτης του Κορανίου και απόκτησα πολλές γνώσεις σχετικά με το Ισλάμ.
Το περιβάλλον μου ήταν μουσουλμανικό και τα άτομα που με συμβούλευαν ήταν από τα πιο αφοσιωμένα στο Ισλάμ. Για το λόγο αυτό, αρχικά, προχωρούσα με ταχείς ρυθμούς προς την Ισλαμική θρησκεία και πίστευα βαθειά στο Θεό. Όσο μεγάλωνα πλήθαιναν οι αναζητήσεις μου και αποκτούσα όλο και περισσότερες γνώσεις.
Αργότερα έγινα μέλος κάποιων πολύ φανατικών κοινοτήτων όμως δεν μπορούσα εκεί να βρω το Θεό που αναζητούσα. Δεν με ικανοποιούσε η λατρεία, δεν με ανέπαυε. Αντιμετώπισα δυσκολίες πνευματικές και υλικές. Είχα προβλήματα με την οικογένειά μου και το φιλικό μου περιβάλλον που μαζί με τα ψυχικά προβλήματα με οδηγούσαν στο γκρεμό.
Οι άνθρωποι της κοινότητάς μου δεν παρακολουθούσαν τηλεόραση, δεν διάβαζαν εφημερίδα ούτε και είχαν κάποια άλλη κοινωνική δραστηριότητα.
Γι’ αυτούς τα πάντα ήταν αμαρτία και λάθος: το φλερτ, η μουσική, το τραγούδι, το ποδόσφαιρο, η συζήτηση με άτομα του αντιθέτου φύλου και όλα τα παρόμοια απαγορεύονταν αυστηρά. Όμως εγώ σκεφτόμουν διαφορετικά από αυτούς.
Διέφερα σαφώς στο εξής: δεν έκανα ποτέ αυτά που έκαναν και δεν προσάρμοσα ποτέ τη ζωή μου στα πιστεύω τους. Με άλλα λόγια δεν ήμουν φανατικός. Το καθετί το μετρούσα, το περνούσα από το μυαλό μου, το κριτίκαρα, το εξέταζα.
Βλέποντας αυτή την τακτική μου πολλοί αντιτίθονταν και με προειδοποιούσαν: Μου έλεγαν
«Θα πάθεις κάτι κακό!», «Ο Θεός θα σου δώσει ένα χαστούκι» ή κάτι παρόμοιο. Ασκούσαν πάνω μου πνευματική τρομοκρατία.
Όμως επειδή δεν είχα γίνει σαν αυτούς άρχισα να ερευνώ βαθύτερα το Ισλάμ επειδή ακριβώς η ψυχή και το μυαλό μου δεν συμφωνούσε με όλες αυτές τις πρακτικές.
Το αποτέλεσμα ήταν να απαλλαγώ από τα ταμπού μου και να βρεθώ στο δρόμο της αθεΐας. Τα προβλήματα και οι στεναχώριες που ζούσα εκείνη την εποχή με οδηγούσαν στην αυτοκτονία. Είχα αποφασίσει να βγάλω από την καρδιά και το μυαλό μου την έννοια του Θεού.
Συνέχισα να ερευνώ αλλά δεν μπορούσα να γεμίσω το κενό της ψυχής μου.
Άρχισα να ερευνώ τον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό. Έστειλα e-mail σε μια εκκλησία εξηγώντας ότι αντιμετωπίζω μεγάλες δυσκολίες, ότι δεν βρίσκω εσωτερική ανάπαυση, δεν ξέρω σε τι να πιστέψω, δεν ξέρω τι να κάνω κι ότι θέλω να γνωρίσω το χριστιανισμό.
Μου ήρθε σε λίγο μια απάντηση: με προσκαλούσαν στην εκκλησία. Την Κυριακή πήγα στην εκκλησία και βρέθηκα μπροστά σε μια υπέροχη συνάθροιση. Βίωσα όμορφα συναισθήματα αλλά στο κεφάλι μου στριφογύριζαν πολλά ερωτηματικά. Είχα χάσει την πίστη μου στο Θεό.
Από αυτούς τους ανθρώπους που με αντιμετώπισαν με μεγάλη αγάπη ζήτησα μια Καινή Διαθήκη. Μου έδωσαν και τη διάβασα για ώρες πολλές. Προσπάθησα να την καταλάβω. Παράλληλα συνέχισα να συναντιέμαι με αυτούς τους ανθρώπους. Ξανακέρδισα την πίστη μου στον Θεό. Σκεφτόμουν πως ήταν άδικο να Τον «σβήσω» μονοκοντυλιά και να Τον πετάξω από τη ζωή μου.
Τελικά αποδέχτηκα τον Ιησού ως σωτήρα μου και πίστεψα ότι πέθανε για τις δικές μου αμαρτίες.
Δυστυχώς, εξαιτίας της μουσουλμανικής πίστης της οικογένειας και του περιβάλλοντός μου προέκυψε κάτι οδυνηρό: απειλήθηκα από τους δικούς μου, σκοτίστηκε το μυαλό μου και για λίγο καιρό έμεινα μακριά από τον Κύριο. Εγώ λέω πως ήμουν εξωμότης.
Αργότερα προσπάθησα να μαζέψω το μυαλό μου και να σκεφτώ. Εν τω μεταξύ γνωρίστηκα με τους γονείς του ατόμου που με είχε καλέσει στην Εκκλησία. Το παράδοξο είναι πως αυτούς τους ανθρώπους τους ήξερα από παλιά, ήταν παλιοί μας γείτονες.
Ο Κύριος τους έφερε στη ζωή μου εκ νέου κάτω από άλλες συνθήκες. Αυτό το ηλικιωμένο ζευγάρι με αγαπούσε πολύ και με συμβούλευε σε όλα τα θέματα και με βοηθούσε. Ο άντρας, είχε σαν εμένα κριτικό και ερευνητικό πνεύμα και ήταν αντικειμενικός. Είχα κερδίσει έναν υπέροχο σύντροφο, το ίδιο έλεγε συνεχώς κι εκείνος για μένα. Με αυτό το ζευγάρι μίλησα για την Αγία Γραφή, για το χριστιανισμό, για τον Ιησού Χριστό και για πολλά άλλα θέματα, ώρες ολόκληρες.
Με άκουσαν υπομονετικά χωρίς να με βαρεθούν. Ήθελα να προσέλθω εκ νέου στον Ιησού, την αξία του οποίου δεν είχα γνωρίσει. Όμως αντιμετώπιζαν αρνητικά πολλά φαινόμενα. Δεν ήθελα να μείνω μακριά από το Θεό. Ήθελα να γνωρίσω το Θεό που έδωσε τη ζωή Του για μένα, να κοιτάξω το Θεό που με αγαπούσε περισσότερο κι από μένα τον ίδιο και να πάρω δύναμη από Αυτόν!
Ο Θεός «χρησιμοποιούσε» αυτούς τους ανθρώπους για μένα. Μέσω αυτών ήθελε να με βοηθήσει...
Άρχισα να μελετώ βαθύτερα τη Γραφή στο σπίτι αυτών των ανθρώπων, επειδή η αδελφή μου είχε κάψει 3 Καινές Διαθήκες μου ή τις είχε πετάξει στα σκουπίδια. Μου το είπε η ίδια.
Μου απέμεινε μια Αγία Γραφή. Για να μην μου την πετάξει κι αυτή αναγκαζόμουν να τη μελετάω στο σπίτι αυτού του ζεύγους. Έμεινα έκπληκτος από τις θαυμαστές προφητείες. Δεν κατάφερα να κρύψω την έκπληξή μου μπροστά σε ποικίλα βιβλικά γεγονότα.
Σκέφτηκα καλύτερα, μετάνιωσα και ζήτησα το έλεος του Κυρίου. Του είπα ότι Τον αγαπώ πολύ κι ότι τον αποδέχομαι ως Σωτήρα μου. Ήμουν μπροστά σε μια νέα σελίδα, δεν είχε νόημα να κοιτάω πίσω και να στενοχωριέμαι.
Πέρασαν μήνες. Περίμενα ένα σημάδι από το Θεό. Επηρεάστηκα από τις απίστευτες μαρτυρίες που διάβασα σε αυτό το φόρουμ. Όταν τις διάβαζα έλεγα: «Κύριε, ας γινόταν να είμαι μαζί Σου και να δω κι εγώ τη Δόξα Σου και να σε προσκυνήσω!» και προσευχόμουνα.
Ένα βράδυ όλη η οικογένειά μου κοιμόταν, μόνον εγώ ξενυχτούσα. Καθόμουν στον καναπέ και σκεφτόμουν βαθιά. Όλα τα φώτα ήταν κλειστά. Έκλεισα τα μάτια μου, έβαλα τα χέρια μου στο στήθος μου και δόθηκα στην προσευχή.
Ζήτησα κάποιο σημάδι από το Θεό, Του είπα ότι Τον θέλω κοντά μου.
«Θεέ μου, προστάτευσε με από τον πονηρό, μείνε κοντά μου και δείξε μου ότι είσαι μαζί μου» επανέλαβα αρκετές φορές πολύ ένθερμα.
Όταν ένιωσα την ανάγκη να ανοίξω τα μάτια μου έλαμψε μπροστά μου ένα ολόλαμπρο Φως σε σχήμα ανθρώπου !
Τρόμαξα πολύ όμως η καρδιά μου γέμισε χαρά! Ο Θεός μου, είχε δείξει ότι είναι κοντά μου κι ότι δεν θα με εγκαταλείψει. Γεμάτος χαρά Τον ευχαρίστησα ένθερμα.
Όλα πάνε κατ’ ευχήν και προοδεύω στην οδόν του Κυρίου. Μόλις ο Κύριος μπήκε στη ζωή μου, συνέβησαν πολλές αλλαγές. Παλιότερα νευρίαζα εύκολα και έβριζα. Τώρα όμως λυτρώθηκα από αυτή την κακή συνήθεια. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο για μένα αλλά ο Κύριος ήταν μαζί μου και με βοήθησε να νικήσω το πάθος μου. Και πολλά άλλα σαν αυτό άλλαξε ο Κύριος. Όσα ευχαριστώ και να του πω είναι λίγα. Αλληλούια!
Πόσο ευτυχείς είναι οι περιπατούντες την Οδόν του Κυρίου και οι πιστεύοντες εις Αυτόν!
Θέλω να πω κάτι σε όσους διαβάζουν αυτό το γραπτό μου:
Υπάρχει ένας Θεός που έδωσε τη Ζωή Του για σας, αναστήθηκε την Τρίτη ημέρα και σας αγαπάει περισσότερο από τον ίδιο σας τον εαυτό. Σας αγαπάει πολύ. Αναζητήστε Τον και βρείτε Τον!
Πηγή: http://www.hristiyanforum.com/forum/showthread.php?t=4157
http://www.oodegr.com/oode/ierapostoli/xwres/tourkia/polymerws_polytropws1.htm
Παρακαλώ διαβάστε με προσοχή καί τά παρακάτω μηνύματα:
«Αγαπητοί μου αδελφοί,
Εδώ και αρκετό καιρό δεν μπορώ να παρακολουθήσω να μηνύματα του φόρουμ. Ο λόγος; Είμαι άνεργος και ψάχνω επειγόντως για δουλειά. Θα ήθελα πολύ, μα πάρα πολύ να βρίσκομαι ανάμεσά σας! Μην νομίζετε όμως ότι σπαταλάω τη μέρα μου μόνο στην αναζήτηση εργασίας. Ζω με την αγάπη και την πίστη μου στον Ιησού Χριστό! Ψιθυρίζω το όνομά Του κάθε φορά που θα χτυπήσω μια πόρτα εργασίας ή θα περάσω μια συνέντευξη και Τον παρακαλώ συνεχώς να με βοηθήσει. Παρακαλώ προσευχηθείτε για μένα.»
Καθώς και αυτό εδώ:
«Αγαπητά μου αδέλφια θα ήθελα να σας διηγηθώ ένα γεγονός που έζησα πριν από λίγες μέρες και με επηρέασε πολύ. Είχα καθυστερήσει στο μάθημα. Δεν είχα εισιτήριο ούτε κάρτα απεριορίστων διαδρομών λεωφορείου γι’ αυτό αναζητούσα ταξί. Κανένα όμως δεν σταματούσε. Όλα περνούσα γεμάτα. Το μάθημα ήταν σημαντικό και δεν έπρεπε με τίποτα να αργήσω. Έκανα μια μικρή προσευχή στον Κύριο: Μην επιτρέψεις να αργήσω, του είπα, Θεέ μου.
Σε δύο λεπτά ήρθε το λεωφορείο και μια Κυρία που κατέβηκε από αυτό μου έδωσε την κάρτα της. Αδέλφια μου, ο Κύριός μας γνωρίζει τις ανάγκες μας και τις ικανοποιεί. Δοξασμένο το Όνομά Του. Μείνετε στην Ειρήνη Του.»
Αυτό εδώ τι σας λέει;
«Δεν είμαι βαπτισμένος και στην πόλη που ζω δεν υπάρχει εκκλησία. Όμως εγώ πιστεύω στον Ιησού Χριστό παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειας μου. Μια μέρα τόλμησα να πω κάτι στη μαμά μου και με κοίταξε παραξενεμένη «τρελός είσαι;» με ρώτησε. Πώς θα βρω μια Αγία Γραφή; Έχω πολλές απορίες, μπορείτε να με βοηθήσετε;»
Διαβάζοντας τα παραπάνω μηνύματα ίσως σκεφτήκατε ότι είναι παρμένα από κάποιο χριστιανικό φόρουμ και δεν πέσατε έξω. Αυτό όμως που πιθανόν δεν ξέρετε είναι ότι το φόρουμ αυτό είναι Τουρκικό και απευθύνετε σε τουρκόφωνους ενδιαφερόμενους για τον χριστιανισμό καθώς και τούρκους χριστιανούς (ναι, καλά ακούσατε!) που επιθυμούν να επικοινωνήσουν με άλλα αδέλφια τους και να μοιραστούν την ομορφιά της χριστιανικής ζωής μαζί τους!!!!
Ένα εκπληκτικό φαινόμενο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στη γείτονα χώρα στις μέρες μας!
Οι Τούρκοι ανακαλύπτουν τον χριστιανισμό! Όχι, δεν πρόκειται μόνον για κρυπτοχριστιανούς -υπάρχουν και αυτοί- είναι κυρίως νέα παιδιά με πρόσβαση στο διαδίκτυο που διαβάζουν απροκάλυπτα τη Γραφή, κάνουν ερωτήσεις, ψάχνουν να βρουν εκκλησία να ενταχτούν, προσεύχονται, ακούνε, διαβάζουν, και ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΑΙ χριστιανοί!
Μέσα σε τρομερές δυσκολίες οικογενειακές και συχνά με κίνδυνο της ζωής τους, στα βάθη της Ανατολής αλλά και στις μεγάλες πόλεις!
Διαβάστε το παρακάτω μήνυμα για να πάρετε μια ιδέα του πώς μπορεί να ενεργεί ο Θεός στις ψυχές των ανθρώπων.
Το μήνυμα είναι γραμμένο στο φόρουμ στις 26-12-2007 από έναν νεαρό Τούρκο Ρωμαιοκαθολικό, που διαμένει στη Σμύρνη.
" Γεια σας και πάλι. Καλά Χριστούγεννα σε όλους… Για δύο μέρες δεν έγραψα γιατί έδωσα στον εαυτό μου άδεια Χριστουγεννιάτικη. Ευχήθηκα στο περιβάλλον μου Καλά Χριστούγεννα και όλοι με κοίταξαν παράξενα χωρίς να καταλαβαίνουν, χωρίς να υπολογίζουν τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα. Τέλος πάντων δεν μπορώ να ασχοληθώ με ανθρώπους που έχει πετρώσει η καρδιά τους.
Μερικοί με ρωτάτε για το θαύμα που έγινε στη ζωή μου. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί θαύματος. Ήταν κάτι που είχα μέσα μου από τη μέρα που γεννήθηκα. Παλιότερα στο εξοχικό μας πιάναμε το Ελληνικό κανάλι ΕΤ1.
Κάθε Κυριακή πρωί, ξυπνούσα πρωί, καθόμουν σε μια πολυθρόνα και παρακολουθούσα την απ’ ευθείας μετάδοση της Θείας Λειτουργίας από την Εκκλησία. Τότε ήμουν 5-6 ετών. Δηλαδή εγώ από τη γέννησή μου αγαπούσα το Ιησού Χριστό. Όταν μεγάλωσα και αυξήθηκαν οι πνευματικές μου ανάγκες, βρήκα τον εαυτό μου στο χώρο όπου σύχναζαν οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου, στο τζαμί.
Σε εκείνη την ηλικία δεν είχα το θάρρος να πάω κόντρα σε αυτό που έκαναν όλοι και να πω ότι θα πάω στην εκκλησία. Μόνον όταν έρθει κανείς στην κατάλληλη ηλικία κι αρχίσει να παίρνει τις προσωπικές του αποφάσεις, τότε μόνον μπορεί να ζήσει την πίστη του. Κι εγώ αυτό έκανα. Πέρασα λυπητερά Χριστούγεννα. Πέρασα τα Χριστούγεννα παρακολουθώντας τις ακολουθίες στο γερμανικό κανάλι. Ελπίζω όλοι οι πιστοί του φόρουμ που βιώνουν την πίστη τους δεν έκαναν αυτό που έκανα εγώ αλλά πέρασαν τα Χριστούγεννα και τη νύχτα των Χριστουγέννων όπως ταιριάζει στην θρησκεία μας.
Και παρακάτω δείτε τις δυσκολίες του:
Η μητέρα μου μου μιλάει αρνητικά για 2 θέματα σχετικά με τη θρησκεία μου: η εργασία και το στρατιωτικό.
Μου λέει: «σ’ αυτή τη χώρα κανείς δεν θα σε προσλάβει, άδικα τελείωσες το πανεπιστήμιο. Και μάλιστα με αυτή τη συγκεκριμένη κυβέρνηση…άρχισαν να παίρνουν τον έλεγχο στα χέρια τους…θα ταλαιπωρηθείς σε όλη σου τη ζωή!»
Ο σκοπός της είναι να με πείσει, ότι κι αν πιστεύω, να μην αλλάξω το θρήσκευμά μου στην ταυτότητά μου. «Εξ άλλου και στο στρατό, θα βάλεις μπελάδες το κεφάλι σου» μου λέει. «Είμαι καταδικασμένος μόνον και μόνο επειδή είμαι χριστιανός» λέει. Πιστεύει ότι δεν θα γίνω αποδεκτός, θα με παραγκωνίσουν.
Δεν μπορώ να σας πω ότι δεν φοβάμαι, τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Επικρίνονται άνθρωποι λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων κι έπειτα, αυτό που ζήσαμε τελευταίως: ένας άνθρωπος της θρησκείας χτυπήθηκε… Μήπως η μητέρα μου έχει δίκιο; (μιλάει για τη βόμβα μολότοφ που έβαλαν άγνωστοι στην καθολική εκκλησία του Αγίου Πολυκάρπου)
Ακούστε όμως πώς αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες αυτές:
Μια γυναίκα από την Κωνσταντινούπολη γράφει:
«Δεν θεωρώ δύσκολο να είμαι χριστιανή ανάμεσα σε μουσουλμάνους γιατί δεν είμαι μόνη, είναι μαζί μου ο Χριστός! Άλλωστε έχω και τους χριστιανούς αδελφούς μου. Η κόρη μου κι εγώ είμαστε χριστιανές αλλά ο σύζυγός μου είναι μουσουλμάνος. Και παρ’ ότι είναι μόνον 10 ετών στο σχολείο της δίνει μαρτυρία για το Χριστό! Και το κάνει χωρίς να φοβάται! Ο Κύριος να μας φωτίζει!»
Μια νεαρή μαθήτρια γράφει:
Προέρχομαι από θρησκευόμενη μουσουλμανική οικογένεια και οι δικοί μου με έχουν εσωτερική σε ισλαμικό σχολείο. Όλη μέρα μας μιλάνε για το κοράνι και μας βάζουν να κάνουμε ναμάζι. Εγώ όμως δεν νιώθω τίποτα για όλα αυτά. Εγώ αγαπώ τον Ιησού Χριστό! Μόλις ενηλικιωθώ θα ζητήσω να βαπτιστώ!
Μια γυναίκα από τη μακρινή πόλη Μούς, γράφει:
Στην πόλη που μένω δεν υπάρχουν εκκλησίες αλλά εγώ πριν από 12 χρόνια, κι ενώ επέμενα στις λάθος απόψεις μου, γνώρισα το λόγο του Θεού. Τότε ακόμα ήμουν πολύ μπερδεμένη. Δεν ήξερα το σωστό, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Ένα βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο: είδα ότι ήμουνα στην άκρη ενός γκρεμού και ένας δυνατός άνεμος φυσούσε γύρω. Δεν μπορούσα από πουθενά να κρατηθώ.
Ήταν θέμα δευτερολέπτων το να γκρεμιστώ όταν άκουσα πίσω μου μια φωνή που έλεγε: «τι άλλο περιμένεις για να πιστέψεις στον Ιησού Χριστό;» Άρχισα να τρέμω, τα πόδια μου λύγισαν αλλά δεν μπόρεσα να γυρίσω πίσω μου και να κοιτάξω. Άκουσα και πάλι τη φωνή να επαναλαμβάνει: «Τι περιμένεις λοιπόν για να πιστέψεις στον Υιό του Θεού;»
Ξύπνησα!
Οι συμμετέχοντες στο φόρουμ της εξήγησαν ότι πρόκειται για μια κλήση και πράγματι αυτή τη στιγμή η γυναίκα φαίνεται να έχει αλλάξει πολύ. Στο περιβάλλον της δεν τολμάει καν να δηλώσει την πίστη της αλλά όλοι το έχουν καταλάβει και της κάνουν πόλεμο νεύρων. Ανώνυμα απειλητικά τηλεφωνήματα, βρισιές, κατάρες…
Η ίδια λέει πως εκνευρίζεται όταν ακούει το χότζα να ξεφωνίζει δίπλα στο σπίτι της από το τζαμί που βρίσκεται ακριβώς δίπλα της. Κάποια αδελφή της πρότεινε την ώρα εκείνη να προσεύχεται και η ίδια στον Ιησού Χριστό και να του ζητάει να ανοίξει τα πνευματικά μάτια των ανθρώπων της οικογενείας της και του περιβάλλοντός της. Η γυναίκα από το Μους βρήκε την ιδέα αυτή καταπληκτική και τώρα προσεύχεται παράλληλα με τον χότζα αλλά στον Ιησού! Λίγο παρακάτω ένας άλλος αδελφός γράφει για τη συγκεκριμένη πρόταση:
Θα ήθελα να ακολουθήσω κι εγώ το παράδειγμά σας. Όταν φωνάζει ο χότζας στο τζαμί σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι είναι ακόμα μακριά από τον Κύριο και στεναχωριέμαι πάρα πολύ. Θα κάνω λοιπόν κι εγώ το ίδιο. Όχι όμως μόνον την ώρα που φωνάζει ο χότζας αλλά κάθε στιγμή ας παρακαλέσουμε τον Κύριο για την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τους εργοδότες μας με άλλα λόγια για όλο τον κόσμο!
Ακούστε τώρα τι παθαίνουν όσοι βρίσκονται ξαφνικά μέσα σε αυτό το φόρουμ:
Και κάποιος άλλος από την Πόλη πριν λίγες μέρες:
"...Μπήκα τυχαία σε αυτό το φόρουμ και διάβαζα τα κείμενα για 18 συνεχόμενες ώρες!
Όταν πια πόνεσαν τα μάτια μου σταμάτησα και σκέφτηκα πως πρέπει να μάθω για το χριστιανισμό, πρέπει να βρω μια Αγία Γραφή. Αποφάσισα να κατέβω στα κεντρικά βιβλιοπωλεία του Karakoy και το προγραμμάτισα για μία από τις επόμενες δύο μέρες. Την επόμενη μέρα ήρθαν νέοι γείτονες στην πολυκατοικία μας. Επειδή το διαμέρισμά τους είναι μικρό, μου έδωσαν μια κούτα με βιβλία για να τα αξιοποιήσω όπως θέλω, κι αν δεν με ενδιέφεραν, να τα πετάξω στην ανακύκλωση. Ανάμεσα στα βιβλία υπήρχε μια Αγία Γραφή!!!
Χθες το βράδυ, όταν στην περιφορά του Επιταφίου σταθήκαμε όλοι μαζί οι πιστοί και ο ιερέας μας έκανε δέηση σε κάθε γωνιά του δρόμου, σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι κρύβουν σήμερα την πίστη τους κι αγωνίζονται γι’ αυτήν μέσα στην μουσουλμανική Τουρκία! Κι αντίστοιχα σκέφτηκα πόσοι Έλληνες στην ελεύθερη -ακόμα- πατρίδα μας εκτιμούν αυτή την ευτυχία, του να μπορείς να σταθείς στη μέση του δρόμου και να προσευχηθείς μαζί με άλλους χριστιανούς!
Σας παρακαλώ αδέλφια μου, όταν θα βρεθείτε στην λειτουργία, προσευχηθείτε και για τις αδελφές μας «Αναστασία» και «Γκλέντα» που έστειλαν τα παρακάτω μηνύματα τις τελευταίες μέρες στο φόρουμ:
Αναστασία:
Είμαι 23 ετών και εδώ και αρκετό καιρό έχω αποδεχτεί στη ζωή μου τον Ιησού Χριστό ως σωτήρα μου. Καρδιακά είμαι χριστιανή αλλά από εδώ και πέρα θέλω να ζήσω σωστά σύμφωνα με τις εντολές τους Κυρίου μας και να απαλλαγώ από τις αμαρτίες μου. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πώς μπορώ να βαπτιστώ… Ξέρω πώς βαφτίζονται τα μικρά παιδιά αλλά για τη βάπτιση ενηλίκων δεν γνωρίζω τίποτα.
Αμέσως παρακάτω η Γκλέντα:
Κι εγώ θέλω να μάθω για τη βάπτιση ενηλίκων, παρακαλώ πληροφορήστε με!
Και λίγο πιο πάνω ρωτάει σε κάποιον που έχει επίσης ενδιαφέρον για την ορθοδοξία:
Επισκεφτήκατε την εκκλησία για την οποία μας μιλήσατε; Θέλω να γίνω ορθόδοξη, μοιραστείτε μαζί μου αυτή την εμπειρία σας.
Προσευχηθείτε επίσης το εν αιχμαλωσία Πατριαρχείο μας να βρει τρόπους να σπείρει το σπόρο ανάμεσα στους πιστούς χωρίς να κατηγορηθεί για προσηλυτισμό.
Καλή Ανάσταση αδέλφια μου!
Καλή Ανάσταση όπου κι να βρίσκεστε!
Στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Άπω Ανατολή!
Ο Χριστός αναστήθηκε για όλο το ανθρώπινο γένος!
http://www.oodegr.com/oode/ierapostoli/xwres/tourkia/forum_1.htm
(Σημ. όσοι ξέρετε Τουρκικά πληκτρολογήστε hristiyanforum.com για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασιν τις προφητείες του Αγίου Κοσμά να πραγματοποιούνται στις μέρες μας)
========================
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ.
Από τις τελευταίες ημέρες της Σαρακοστής, οι Ελλαδίτες μέτοικοι και οι ελάχιστοι εναπομείναντες ομογενείς της Πόλης προσπαθούμε να προγραμματίσουμε τους πασχαλινούς εορτασμούς. «Ποιες εκκλησίες θα λειτουργήσουν φέτος;». Ελλείψει πιστών, ελάχιστες από τις ογδόντα ενορίες λειτουργούν, διαφορετικές μάλιστα κάθε χρόνο. Ο Πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου Ποτηρά και η Αγία Τριάδα Σταυροδρομίου στο Πέραν είναι οι μόνες κατάμεστες, κυρίως με εκδρομείς από την Ελλάδα.
Εμείς όμως που κατοικούμε στην Πόλη θα προτιμήσουμε την κατανυκτική, καίτοι υπέρμετρα μελαγχολική, ατμόσφαιρα μικρότερων, απομακρυσμένων εκκλησιών. Συμμορφούμενοι και στην παράκληση κύκλων του Πατριαρχείου «να μη συρρέουμε όλοι στον Πατριαρχικό ναό», έτσι ώστε να αποκτήσουν εκκλησίασμα και οι λοιπές ενορίες.
Για εμάς τους (από καταγωγή ή επιλογή) Πολίτες, πλέον αγαπητοί προορισμοί η Παναγία της Πριγκήπου, μόνη ενορία που πραγματοποιεί περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους, και οι ναοί του Νεοχωρίου (Γιενίκιοϊ) στον Βόσπορο. Οι περισσότεροι φέρνουμε στην εκκλησία και τους Τούρκους φίλους μας «για να γεμίσει ο ναός».
Οι τελευταίοι παρακολουθούν με ενθουσιασμό τα περίεργα έθιμα, προσπαθούν να ψάλλουν το Χριστός Ανέστη. Αγνωστοι, Ελληνες, Αρμένιοι, Τούρκοι, ακολουθούν την περιφορά στην Πρίγκηπο, γνωρίζονται μεταξύ τους μετά την αναστάσιμη λειτουργία στο επιτροπικό της Κοιμήσεως Νεοχωρίου, τσουγκρίζουν αυγά.
Οι περίοικοι παρακολουθούν με περιέργεια. Βγαίνουν στα παράθυρα οι Τούρκοι της Πριγκήπου να φωτογραφίσουν την περιφορά με τα κινητά τους, τηλεφωνούν σε φίλους και γνωστούς να ακούσουν «ζωντανά» τις ψαλμωδίες. Μας γεμίζουν ευχές.
Στο εύπορο Νιχώρι, καλοντυμένοι νέοι έρχονται και μας ρωτούν, χαμογελαστά, «Εχετε γιορτή; Είδαμε τα αναμμένα κεριά. Σας περισσεύει ένα, για την καλή τύχη;».
Αντικείμενο περιεργείας...
Δεκαετίες μετά την έξοδο, τα έθιμα των Ρωμηών θεωρούνται τοπικό φολκλόρ υπό εξαφάνιση – ιδανικό ρεπορτάζ
για φωτογράφους και περιοδικά. Ετσι, ο αμύητος Ελλαδίτης δύσκολα πείθεται πως κάποια ελληνικά ιερά δέχονται κάθε χρόνο χιλιάδες Τούρκους προσκυνητές και πως πολλά ξωκλήσια συντηρούνται αποκλειστικά από προσφορές Τούρκων.
Σειρά προκυνημάτων έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη τους ως θαυματουργά. Κάθε πρωτομηνιά, τεράστιες ουρές σχηματίζονται έξω από τον ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου Βεφά, κοντά στο υδραγωγείο του Ουάλη. Νομίζει κανείς πως θα βουλιάξουν τα πλοία για την Πρίγκηπο κάθε χρόνο ανήμερα του Αγίου Γεωργίου από τις χιλιάδες επισκέπτες του ομώνυμου μοναστηριού. «Πολύν παρά» αφιερώνουν χιλιάδες Τούρκοι προσκυνητές του Αγίου Δημητρίου στην Ξηροκρήνη του Βοσπόρου, με το ξακουστό αγίασμα, μας λέει ο ηλικιωμένος καντηλανάφτης.
Θυμάμαι την έκπληξή μου, τρία χρόνια πριν, όταν τυχαία περνώντας έξω από τα τείχη του Τόπκαπι είδα το αγίασμα του Αγίου Θεράποντος ανοικτό. Ξακουστό αγίασμα έχει, αιώνες τώρα, τη φήμη του θαυματουργού.
Μόλις μπήκα, μία κοπέλα με ισλαμική μαντήλα ήρθε μέχρι την πόρτα, μου έσφιξε το χέρι, με φίλησε στο μάγουλο. «Καλώς ήλθατε».
Εμεινα άναυδος: για μία «σκεπασμένη» μουσουλμάνα παρόμοιες οικειότητες είναι αδιανόητες. Μέσα στον ναΐσκο ένα σιωπηλό πλήθος, όλοι Τούρκοι, περίμενε να το «διαβάσει» ο παπάς. Μητέρες με παιδιά τυφλά ή παράλυτα, ζευγάρια που κρατούνταν αμήχανα από το χέρι, νέοι που φιλούσαν τις εικόνες ευλαβικά και στη συνέχεια σήκωναν τα χέρια σε προσευχή κατά το μουσουλμανικό τυπικό.
Δύο ιερείς δέχονταν τους προσκυνητές, άκουγαν την ευχή ή παράκλησή τους, τους έβαζαν να σκύψουν κάτω από το πετραχήλι τους και τους διάβαζαν μια ευχή. «Την δούλην του Θεού Αϊσέ.. τον δούλον του Θεού Χαλίλ... εις το όνομα του Πατρός...» άκουγα από μακριά.
Δύο αστυνομικίνες μπήκαν και ο ιερέας τους έκανε νόημα πως δεν χρειάζεται να βγάλουν τα παπούτσια τους, όπως στο τζαμί. Φίλησαν τα εικονίσματα και νίφθηκαν με το αγίασμα, πριν πιουν ικανή ποσότητα.
Αγάπη στον Αγιο Γεώργιο...
AZIZ ( Άγιος ) GEORGIOS, από μία Τουρκική Αγιογράφιση...
«Σκηνές οικείες», λέει ο ογδοντάχρονος Πριγκηπινός Δημήτρης Μαντατζήογλου, που σημειώνει πως οι μουσουλμάνοι σε όλη τη Μέση Ανατολή συρρέουν σε αγιάσματα. Εχουν, δε, ιδιαίτερη αγάπη στον Αγιο Γεώργιο.
«Στην Τουρκία, η εορτή του Αη Γιώργη της Πριγκήπου αποτελεί το μαζικότερο προσκύνημα της χώρας», λέει ο κύριος Δημήτρης.
Χιλιάδες συρρέουν από όλη την Πόλη, αλλά και από την Ανατολία, σε κάτι που θυμίζει ειδωλολατρικό προσκύνημα των αρχαίων χρόνων. Οι πιστοί που ανεβαίνουν τον απότομο λόφο της μονής δένουν στα κλαδιά των γύρω θάμνων και δένδρων κόμπους από χαρτί ή ύφασμα ή την άκρη μιας κουβαρίστρας της οποίας την κλωστή σέρνουν ώς τον ναό. Το αποτέλεσμα, μια παρέλαση πρωτόγονων χριστουγεννιάτικων δένδρων εκτός εποχής.
Πλανόδιοι πωλητές στο λιμάνι και στη βάση του λόφου πωλούν τις περίφημες κουβαρίστρες, εικονίσματα, κεριά, φυλαχτά, καθώς και μικροσκοπικά κλειδιά, που πιστεύεται ότι «σου ανοίγουν την τύχη». «Οι κόμποι-αφιερώματα στα κλαδιά αποτελούν πανάρχαιο έθιμο που επιβιώνει μεταξύ των μουσουλμάνων σε όλη τη Μικρά Ασία.
Δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστιανισμό. Χωρίς να επικροτούμε την πρακτική, την ανεχόμαστε», λέει πηγή της εδώ εκκλησίας. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι προσεύχονται πλάι πλάι, και οι τελευταίοι δεν σταματούν να αγγίζουν ευλαβικά τις εικόνες (που τις έχουν γεμίσει αφιερώματα, κυρίως κοσμήματα και ρολόγια) και να φέρουν το χέρι στο στόμα.
Αγιοι με «ειδικότητα»...
Πληροφορούμαστε από τους προσκυνητές του «Aya Yorgi» και του «Aya Tarapi» ότι κάθε θαυματουργό αγίασμα επιτελεί και διαφορετικό σκοπό. Στον Αγιο Θεράποντα καταφεύγουν όσοι έχουν σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας.
Ο Αη Δημήτρης στην Ξηροκρήνη (Κουρούτσιεσμε), με το αγίασμα το χωμένο στην άκρη μακριάς και κατασκότεινης υπόγειας στοάς, πιστεύεται πως θεραπεύει τα μουγγά παιδιά. Η Αρμένικη εκκλησία Σουρπ Χρεσνταγκαμπέντ στο Μπαλατά, όπου και το μόνο αγίασμα των Αρμενίων, ιατρεύει τους παραλύτους και τους μουγγούς. Οσο για τον Αγιο Γεώργιο, αυτός έχει γενική αρμοδιότητα.
Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνει κανείς κοιτώντας τα φυλαχτά που πωλούν οι πλανόδιοι και που είναι ευκρινώς σημειωμένα:
«Για παιδιά - για επιτυχία στο σχολείο - για χρήματα - για γάμο: εγγυημένο! - για υγεία». Οι περισσότεροι προσκυνητές, πάντως, είναι νεαρές γυναίκες που ζητούν από τον Αγιο «έναν καλό σύζυγο» ή βοήθεια να τεκνοποιήσουν.
Πηγή : http://www.oodegr.com/oode/ierapostoli/xwres/tourkia/xalil.htm
Η ΠΟΛΥΓΑΜΙΑ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥΡΚΙΑ...
Στην Τουρκία η πολυγαμία απαγορεύτηκε διά νόμου το 1926, όμως η νοοτροπία δεν αλλάζει εύκολα. Σήμερα πολιτικός γάμος επιτρέπεται μόνον ένας, αλλά θρησκευτικοί- σε ιμάμη- μπορεί να είναι και περισσότεροι...
«Είναι βρωμιά η πολυγαμία! Καμιά γυναίκα δεν τήν θέλει, κι ας είναι πολλές εκείνες που αναγκάζονται να την ανεχτούν...»
Ήταν η πρώτη φορά που η Σαμπιχά μου μιλούσε για τον πόνο της. Δεν είχα υποψιαστεί ποτέ ότι πίσω από το χαμόγελο και το λαμπερό της βλέμμα κρυβόταν τόση πίκρα και τόση απογοήτευση.
Πριν από τρία χρόνια, ο σύζυγός της τής ζήτησε την άδεια να παντρευτεί και δεύτερη γυναίκα. Η Σαμπιχά δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το κακό θα χτυπούσε και τη δική της πόρτα. Ασφαλώς και δεν του την έδωσε. Έκλαψε, ούρλιαξε, χτύπησε το κεφάλι της στον τοίχο. Από τότε δεν θέλει να μοιράζεται το ίδιο κρεβάτι μαζί του, αλλά ούτε και τόλμησε να πάρει διαζύγιο.
«Δεν θέλω να στενοχωρήσω τα παιδιά μου», μου λέει, για εκείνη όμως αυτός ο γάμος έχει τελειώσει. Γνωρίζει ότι ο άντρας της εξακολουθεί να βλέπει τη δεύτερη γυναίκα, αν και δεν την παντρεύεται χωρίς την άδειά της.
Η φεμινίστρια Αϊσέ.
Αφορμή για να μου ανοίξει την καρδιά της είχε σταθεί το περιοδικό που κρατούσε στα χέρια της. «Τι διαβάζεις Σαμπιχά χανούμ;» τη ρώτησα από περιέργεια. Διάβαζε ένα άρθρο για την Αϊσέ, την πιο αγαπημένη από τις συζύγους του Προφήτη Μωάμεθ.
«Η φεμινίστρια Αϊσέ» ήταν ο τίτλος του περιοδικού «Ακτουέλ». Η Αϊσέ ζήλευε, δεν ανεχόταν την πολυγαμία και τσακωνόταν συχνά με τον Μωάμεθ γι΄ αυτό το θέμα. «Εσύ όμως Σαμπιχά χανούμ πιστεύεις στον Προφήτη Μωάμεθ κι ας ήταν πολύγαμος», την προκάλεσα.
«Ο Προφήτης μας ήταν 25 χρόνια μονογαμικός, παντρεμένος με την Χατιτζέ, αργότερα μετά τον θάνατό της παντρεύτηκε την Αϊσέ και πολλές άλλες γυναίκες οι οποίες είχαν χάσει τους συζύγους τους στον πόλεμο. Τις παντρεύτηκε για να τις προστατέψει», τον υπερασπίστηκε αμέσως η Σαμπιχά.
Είναι καλή μουσουλμάνα η Σαμπιχά. Φοράει μαντίλα αν και καμιά φορά τη βγάζει όταν είναι να πάει σε γάμο. Νηστεύει σε κάθε ραμαζάνι. Προσφέρει τη βοήθειά της σε αυτούς που τη χρειάζονται όσο μπορεί. Δεν αποδέχεται όμως την άποψη ότι το Ισλάμ είναι υπέρ της πολυγαμίας. Και ούτε θέλει η ίδια να γίνει όπως η πολυγαμική οικογένεια που βρίσκεται στον μαχαλά της στο Μπέικοζ, στην ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Είναι ένα τριώροφο τεράστιο σπίτι, σε κάθε όροφο είναι εγκατεστημένη και μία σύζυγος. Η Σαμπιχά δεν τις έχει δει ποτέ! Είναι μέρα νύχτα κλειδωμένες στο σπίτι...
Οι νόμοι.
Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η πολυγαμία ήταν επιτρεπτή. Το 1917 μετά την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας θεσπίστηκε νόμος σύμφωνα με τον οποίο χρειαζόταν η άδεια της πρώτης συζύγου για να γίνει δεύτερος γάμος. Η πολυγαμία απαγορεύτηκε διά νόμου το 1926, αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε. Η νοοτροπία δεν αλλάζει εύκολα.
Σήμερα πολιτικός γάμος επιτρέπεται μόνο ένας, αλλά θρησκευτικοί γάμοι- σε ιμάμη- μπορεί να είναι και περισσότεροι. Πριν από μερικούς μήνες, είχε προκαλέσει έκπληξη η αποκάλυψη του Μουσταφά Καραντουμάν, γνωστού ισλαμιστή επιχειρηματία και ιδιοκτήτη της εταιρείας ισλαμικής μόδας Τεκ Μπιρ, ότι είναι πολύγαμος. «Ναι, έχω τρεις συζύγους, εσάς τι σας νοιάζει;», δήλωσε σε συνέντευξή του.
Οι δύο κατηγορίες
Στην Τουρκία υπάρχουν δύο κατηγορίες πολυγαμίας σύμφωνα με τον ψυχίατρο Ογούζ Καραμουσταφαλίογλου: Στην πρώτη κατηγορία, η πρώτη σύζυγος γνωρίζει για τη δεύτερη σύζυγο και την αποδέχεται.
Συναντάται περισσότερο στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Τουρκία. Στη δεύτερη κατηγορία, η οποία συναντάται περισσότερο στις πόλεις, η πρώτη σύζυγος δεν γνωρίζει για τη δεύτερη. Ο άντρας παρέχει και στη δεύτερη σύζυγο όλες τις ανέσεις και περνά χρόνο μαζί της, ενώ όταν λείπει από το πρώτο του σπίτι προφασίζεται λόγους δουλειάς.
«Γιατί μια γυναίκα αποδέχεται τον δεύτερο γάμο του συζύγου της; Δεν ζηλεύει;», ρώτησα τον καθηγητή. «Οι περισσότεροι γάμοι δεν βασίζονται στον έρωτα και την αγάπη, γι΄ αυτό η γυναίκα αποδέχεται με ευκολία τη δεύτερη σύζυγο, ώστε να διασφαλιστεί οικονομικά και να διατηρήσει την εξουσία που της παρέχει ο γάμος της.
Αυτές οι γυναίκες αντλούν τη δύναμή τους από τον γάμο. Χωρίς αυτόν δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους», μου εξηγεί. Ωστόσο, αν η δεύτερη σύζυγος αναζητεί έρωτα, τότε ζηλεύει. Και μόλις καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, τότε δίνει τέλος στον γάμο.
tanea.gr