Νάχετε φόβον Θεού... Νάχετε Αγάπη... Νάχετε ευσπλαχνία.
Με βλέπεις εδώ πού είμαι τόσα χρόνια; Εδώ με παλεύουν τρία δαιμόνια... Το ένα της απιστίας... Το άλλο δαιμόνιο είναι της ακηδίας... Το τρίτο δεν το ενθυμούμαι, ίσως της άνθρωπαρεσκείας....
Έλεγε η Ασκήτρια της Κλεισούρας: Η ψή ’μ ( ψυχή μου ) καίεται για τον Χριστό!....
Δεν μου αποκαλύπτει ο Θεός αμαρτήματα... Μόνο στο πρόσωπο του ανθρώπου βλέπω, ή φως, ή σκότος. Και δυστυχώς οι περισσότεροι είναι σκοτία....
Είδες;... Άκουσες;... Κλειδί στο στόμα!....
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/03/1886-1974.html
-------------------------------
Στις 2.7.2012 στήν Καστοριά καί μέ τή συμμετοχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ἔγινε ἡ ἐπίσημη ἁγιοκατάταξη τῆς Ὁσίας Σοφίας (Χοτοκουρίδου), τῆς ἀσκήτριας τῆς Κλεισούρας. Γιά νά γνωρίσουμε ποιά ἦταν ἡ ἀσκήτρια αὐτή καί ποιά τά πνευματικά της ἀγωνίσματα καί χαρίσματα ἀναδημοσιεύουμε ἀπό τήν ἰστοσελίδα Ζωηφόρος σχετικά στοιχεῖα ἀπό τό βιβλίο «ΣΟΦΙΑ Η ΑΣΚΗΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστοριᾶς κ.κ. Σεραφείμ
Καταγωγή τῆς ασκήτριας Σοφίας υπήρξε ὁἀλησμόνητος Πόντος. Τόπος ἀσκήσεώς της, τό φημισμένο Μοναστήρι τῆς Παναγίας. Τό ὄνομά της γνωστότατο σέ ὅλη τήν περιοχή τῆς Ἐορδαίας, τῆς Φλωρίνης, τῆς Καστοριᾶς καί τῆς Κοζάνης.
Θαυμαστά τα γεγονότα, τά οποία αὐτόπτες μάρτυρες ἔζησαν κοντά στήν Γερόντισσα. Γιατί, πράγματι, ὁπού ὑπάρχει ἡ παρουσία τοῦ Παρακλήτου, ἐκεῖ «ὑπέρ φύσιν τά πλεῖστα των ἀνθρώπων γίνονται».
Ἀπό τόν πρῶτο καιρό μετά τήν ἐνθρόνισή μου στήν ἐπαρχία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καστοριᾶς καί ἀπό τίς τακτικές μου ἐπισκέψεις στό Μοναστήρι τῆς Κλεισούρας ἄκουσα πολλούς προσκυνητές ἀπό τήν γύρω περιοχή νά διηγοῦνται τά τῆς Γερόντισσας Σοφίας κατορθώματα, τήν ἄσκηση, τήν ὑψοποιό ταπείνωση, τήν φιλαδελφία, τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον, τήν ἀκτημοσύνη, τίς διακριτικές συμβουλές, τήν διά Χριστόν σαλότητα, καθώς ἐπίσης καί ἄλλα θαυμαστά γεγονότα...
Καί ἦταν διακαής πόθος τῆς Ἀδελφότητος νά μάθει καί νά καταγράψει κάθε τί μέ λεπτομέρεια, ποῦ ἀφοροῦσε τό πρόσωπό της. Καί πολύ περισσότερο, νά ἔχει μέσα στό Μοναστήρι τά Τίμια Λείψανα τῆς Γερόντισσας...
Τό χειρόγραφό του Ἰσαάκ...
Ο μοναδικός ἀπό τούς συγγενεῖς της μέ τόν ὁποῖο διατηροῦσε ἀγαθές σχέσεις ἡ Σοφία, ὁ Ἰσαάκ Σαουλίδης, κατά παράκλησή μας, κατέγραψε ὅσα στοιχεῖα θυμόταν ἀπό τήν ζωή τῆς θείας του.
Τά βιογραφικά αὐτά, ὅπως τά κατέγραψε στίς 15 Ἀπριλίου 1992, ὁ πρωτανηψιός της, ἔχουν συνοπτικά ὡς ἀκολούθως:
«Ἡ ζωή τῆς Σοφίας Χοτοκουρίδου, τό γένος Ἀμανατίου Σαουλίδου.
»Ἔγεννήθη το ἔτος 1883 εἰς τό χωρίον Σαρή-ποπά τῆς ἐπαρχίας Ἀρδάσης Τριπόλεως, Νόμου Τραπεζούντας τοῦ Πόντου.
Ἀπό τό 1927 ζοῦσε ἡ Σοφία στό μοναστήρι στήν Κλεισούρα.
Στόν πόλεμο τό 1940 κρατοῦσε τό μοναστήρι μόνη της μέ 30 δωμάτια ἕως νά τελειώσει ὁ πόλεμος τό 1941.
Ἄρχισε ὁ ἀνταρτικός πόλεμος τό 1944. Στό χωριό τήν Κλεισούρα, στή θέση Νταούλι οἱ ἀντάρτες σκοτώνουν ἕναν Γερμανό ἀγγελιοφόρο πού ἐρχόταν μέ τό μηχανάκι ἀπό τό Ἀμύνταιο. Κόπτουν τά ὄργανά του καί τά βάζουν στό στόμα ὡσάν τσιγάρο !!!
Ἐκεῖ ἔφτασαν οἵ Γερμανοί ἀπό τό Ἀμύνταιο καί τήν Καστοριά. Βάζουν φωτιά στό χωριό καί καῖνε περί τά 350 ἄτομα.
Κατεβαίνουν στό μοναστήρι, ἐκεῖ ψάχνουν γιά τούς ἀντάρτες καί ἡ βενζίνη ἕτοιμη στά μπετόνια. Ἡ Σοφία ἀγρυπνεῖ μέ τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας στήν ἀγκαλιά.
Γονατίζει τούς φιλάει τά πόδια, σέρνεται στό χῶμα. " Μή, λέει, ἡ Παναγία θυμώνει καί κλαίει ἡ εἰκόνα μπροστά στό τάγμα".
Ὁ ἀξιωματικός τή διώχνει, αὐτή πίσω δέν κάνει καί λιγοθυμάει καταγῆς. Τότες ὁ ἀξιωματικός μετάνιωσε καί τήν ἄκουσε. Ἔψαξαν σέ ὅλους τους τόπους, ταβάνια, ὑπόγεια γιά ἀντάρτες.
Ἡ ζωή τῆς Σοφίας ἦταν ὅλον τόν καιρό μέ χόρτα καί σαρδέλλες, παστά. Κρεββάτι δέν γνώρισε, στό τζάκι δίπλα καί τό κορμί τῆς τό σκέπαζε μέ φύλλα. Ὅσοι τήν ἐπισκέπτονταν τούς ἕψηνε καφέ.
Ὅταν τελείωσε ὁ ἐμφύλιος πόλεμος, πήγαμε τά ἀνήψια στό μοναστήρι, πήγαμε στό δωμάτιό της, τί νά δοῦμε, γεμάτο πελεκούδια. Ὑπῆρχε φόβος νά καεῖ τό μοναστήρι. Τήν ὥρα ποῦ ἔλειπε, τά πελεκούδια τά πετάξαμε, ἀπό κάτω εἶχε 7 δοχεῖα λάδι.
Ἐπειδή ἦταν μαζώματα ἡ Ἐπιτροπή τά ἔδωσε στίς φτωχές οἰκογένειες στήν Κλεισούρα.
1974 Μάιος. Κοιμήθηκε ἡ Σοφία(6 Μαΐου 1974). Ἡ Μητρόπολις Καστοριᾶς καί Κοζάνης καί ἐμεῖς τά ἀνήψια τό ἀνακοινώσαμε στό κοινό. Τήν Σοφία τήν ἑτοίμασαν 14 ἱερεῖς καί ἀρχιμανδρίτες, περιφέρειας Πτολεμαΐδος καί Ἀμυνταίου καί μία μοναχή ἀπό τά νησιά μας. Ἔγινε μέ πολύν κόσμο. Ἐκάναμε τήν κηδεία, τά 40, τό χρονικόν.
Μετά 8 χρόνια τήν ξεθάψαμε.
Παραβρέθηκαν οἱ κάτοικοι τῆς Κλεισούρας. Στόν τάφο ἐπάνω εἶχαν ρίξει 25 πόντους τσιμέντο μέ πέλματα. Ὅταν ἔσπασε τό τσιμέντο βγῆκε ἕνα ἄρωμα, μᾶς εἶπαν οἱ γυναῖκες ἀπό τήν Κλεισούρα. Ἔγινε ὁλονυκτία μέ ἀρκετόν κόσμο, ἦταν καί ἀπό τήν Ἀναρράχη μερικοί.
Τά ὀστᾶ τῆς εἶναι σέ ἀσφαλές μέρος. Στά τελευταῖα της ἡ Σοφία παρέδωσε τό ἕνα κλειδί ποῦ εἶχε, τό ἄλλο τό εἶχε ὁ Σύλλογος Κλεισουριέων.
Ὅσα θυμήθηκα ἐγώ ὁ ἀνεψιός της
Ἰσαάκ Κῶν/νου Σαουλίδης
Ἀναρράχη Πτολεμαῖδος»
*Τό σημείωμα τοῦ Ἰσαάκ, σέ τέσσερεις δίστηλες σελίδες, κλείνει ὡς ἕξης: "5/Μαίου 1994 "Ὅσα Θυμήθηκα ἐγώ ὁ ἀνηψιός τῆς Ἰσαάκ Κῶν/νοῦ Σαουλίδης. Ἀναρράχη Πτολεμαΐδος. "
***
Ὁ κ. Ἐλευθέριος Μ. σε ἐπιστολή του γράφει: "Ἤμουν μικρό παιδί καί, ὅπως εἶναι φυσικό, μοῦ ἄρεσαν τά παιχνίδια στήν μεγάλη αὐλή τῆς Παναγίας. Ὅμως τό ἀπόγευμα ξεχνοῦσα τό παιχνίδι προσωρινά γιατί ἀρεσκόμουν στίς Ἱστορίες τῆς γιαγιᾶς ΣΟΦΙΑΣ, βλέποντας τήν νά μιλάει γιά τήν Παναγία, γιά τήν ἐγχείρηση σκωληκοειδίτιδας ποῦ τήν εἶχε κάνει. Σέ ἐκεῖνο τό σημεῖο τό σημάδι τῆς ἐγχείρησης ἦταν μία ἁπλή ψιλή γραμμή, χωρίς ραφές, πολύ λεπτή. Ἡ γιαγιά ΣΟΦΙΑ ἔδειχνε συχνά το σημάδι.
Θυμᾶμαι ἕνα περιστατικό....
Ὅπως μαζευόμαστε τά βράδια καί ἀκούγαμε τίς ἱστορίες, μπροστά μας ἕνα καζάνι πάνω στήν φωτιά καί μέσα ἔβραζαν καλαμπόκια. Ἕνα ἀπό τά παιδιά διαμαρτυρήθηκε γιατί πῆρε μικρό καλαμπόκι καί ἡ γιαγιά ΣΟΦΙΑ ἔβαλε τά χέρια τῆς μέσα στό καζάνι πού έβραζε τό νερό, ἀνακάτεψε μέ ἄνεση καί ἔβγαλε μέ ἄνεση ἕνα μεγάλο καλαμπόκι γιά νά δώσει στό παιδί.
Αὐτό ὅσο τό σκέφτομαι μεγάλος πλέον, καταλαβαίνω ὅτι δέν γινόταν ἔτσι ἁπλά, καί εἶναι ἀδύνατον, ὅσο τό σκέφτομαι, νά γινόταν χωρίς νά καοῦν τά χέρια τῆς γιαγιᾶς."
Βάπτισε πολλά παιδιά ἡ μακαρία γερόντισσα ἀπό τά γύρω χωριά. Πολλές οἰκογένειες ποῦ δέν μποροῦσαν νά "κρατήσουν" παιδί τό ἔταζαν στήν Παναγία. Ὅλα σχεδόν τά κορίτσια ποῦ ἔχουν τό ὄνομα Σοφία στήν περιοχή, αὐτή τά βάπτισε. Βάπτισε καί ἀγόρια.
Σέ κάποιο ἀγόρι ἀπό τήν Κλεισούρα ἔδωσε τό ὄνομα Ἰορδάνης, μοναδικό σέ ὅλο το χωριό.
Ἦταν τό ὄνομα τοῦ χαμένου συζύγου της. Ἕνα ἄλλο ἀγόρι, ποῦ τό ὀνόμασε Χαράλαμπο, μεγάλωσε καί σέ ἡλικία τριάντα περίπου ἐτῶν ἀποφάσισε νά παντρευτεῖ. Ὁ πατέρας του τότε τοῦ λέει: "Παιδί μου, γιά νά παντρευτεῖς πρέπει νά πᾶς νά πάρεις τήν εὐχή τῆς νονᾶς σου, νά τῆς φιλήσεις τό χέρι καί ὑστέρα σου δίνω καί ἐγώ, ὁ πατέρας σου, τήν εὐχή μου."
Τό παιδί δικαιολογημένα ἀντέδρασε, ὅλα του τά χρόνια δέν εἶχε ἀκούσει γιά τήν Σοφία, οὔτε καί τήν εἶδε ποτέ ἀπό μωρό. Πῶς θά τόν γνώριζε τώρα; "Ἄν δέν πᾶς στήν Σοφία, οὔτε καί ἐγώ σου δίνω τήν εὐχή μου", ἀντέτεινε ὁ γονιός. Ξεκινάει λοιπόν ὁ Χάρης σχεδόν ἀπογοητευμένος γιά τό μοναστήρι.
Ἡ Σοφία τόν περίμενε στήν μέσα αὐλή. Τόν φωνάζει μέ τό ὄνομα ποῦ τοῦ ἔδωσε στήν βάπτιση.
--- Γιαβρού μ', Χαράλαμπε μ', ἔλ' ἀδά (=ἀγαπημένο μου παιδί, Χαράλαμπέ μου, ἔλα κοντά μου).
Τόν ἀγκαλιάζει στοργικά καί τοῦ εὔχεται, μιλώντας του καί γιά τήν μελλοντική σύζυγό του, ποῦ ποτέ δέν τήν εἶχε δεῖ.
Ἐπί πλέον τόν παρακαλεῖ: "Ἐγώ, παιδί μου, γέρασα, δέν μπορῶ νά σέ στεφανώσω. Νά βρεῖς ἕναν καλό κουμπάρο. Τό κορίτσι ποῦ θά πάρεις καλό εἶναι, μόνον σέ παρακαλῶ νά στείλεις τήν ὥρα τοῦ γάμου μία κούρσα νά μέ πάρει θέλω νά χαιρετήσω τά στέφανα".
Γύρισε στό χωριό ὁ Χάρης καί τάχε χαμένα. Ἔκανε ὅμως ἀκριβῶς ὅπως τοῦ ζήτησε ἡ νονά του, καί ἀπό τότε ἄρχισε νά τήν ἐπισκέπτεται συχνότερα καί νά δέχεται τίς συμβουλές της.
Ὁ π. Νικόλαος Γκίκαρνας, ἐφημέριος στό χωριό Κλεισούρα, διηγεῖται τό ἕξης: " Ἦταν ἑτοιμοθάνατο ἕνα παιδί στό χωριό, στήν Κλεισούρα. Τό παίρνουν καί τρέχουν στό μοναστήρι νά τό βαφτίσουν πρίν νά πεθάνει. Τότε ἡ Σοφία τό κάνει ἀεροβάπτισμα καί τό ὀνομάζει Χάρη, Θεοχάρη, νά ρθεϊ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ νά σωθεῖ τό παιδί."
Ὁἴδιος ὁ κ. Θεοχάρης συμπληρώνει: "Ἡ μακαρίτισσα ἡ μάννα μου, Σουλτάνα τό ὄνομά της, εἶχε χάσει τρία παιδιά καί μόλις γεννήθηκα ἐγώ, τήν 1η Αὐγούστου 1946, εἶπαν νά μέ 'χαρίσουν' στό μοναστήρι, στήν Παναγία, κι ἄν θέλει, νά ζήσω.
Μέ πῆγαν στό μοναστήρι χωρίς κουμπάρο καί εἶπαν ὅτι ὁποῖος παρουσιαστεῖ πρῶτος, αὐτός θά μέ βαφτίσει. Ἀκούει ἡ καλογριά, ἡ Σοφία, ἀπό μέσα τα κλάματα καί μᾶς ἀνοίγει. Ὅλοι περίμεναν κανένα ὄνομα Θανάση, Πέτρο, ἀλλά αὐτή εἶπε θά ρθεῖ τοῦ Θεοῦ ἡ Χάρη καί θά σωθεῖ τό παιδί. Καί ἔτσι ἔζησα μέ τό ὄνομα Θεοχάρης."
Ὁἀδελφός του Θεοχάρη, κ. Περικλῆς Β., φιλόλογος, μιλάει μέ μεγάλη θέρμη γιά τήν ἁγιότητα τῆς Σοφίας. "Δίχως κανένα ψεγάδι, ἄν ἀξίζει κάποιος νά τιμηθεῖ σάν ἅγιος, αὐτή εἶναι ἡ Σοφία. Ἄκακος ἄνθρωπος. Χωρίς κανένα ψεγάδι", προσθέτει μέ μεγάλη ἀγάπη καί σεβασμό στήν μνήμη της.
***
Ἡ ἐγχείρηση τῆς Παναγίας...
Κάποτε ἡ Σοφία ἀσθένησε βαριά. Διπλώθηκε στήν μέση ἀπό τόν πόνο. Στήν ἀρχή δημιουργήθηκε ἕνα πρήξιμο, ποῦ σιγά σιγά αὐξανόταν. Στήν συνέχεια ἄνοιξε καί ἔβγαινε δυσῶδες ὑγρό, γιά ἀρκετές ἡμέρες. Μερικοί μιλοῦν γιά περιτονίτιδα. Ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι τήν ἔσχισε τό σκληρό λάστιχο ἀπό τήν πρόχειρη φούστα ποῦ φοροῦσε. Ὅπως ὅμως φαίνεται ἀπό τίς περιγραφές, ὅσων παρακολουθοῦσαν τήν ὑπόθεση, πρέπει νά ἦταν "περισκωληκοειδικό ἀπόστημα", σύμφωνα μέ τήν Ἰατρική ὁρολογία.
Καί αὐτή ἡ μακαρία στούπωνε στήν πληγή πανιά καί φυτίλια ἀπό τίς κανδῆλες. Ἄρχισε νά σαπίζει.
Ἡ παπαδιά τοῦ πάπα-Φώτη καί ὁ ἴδιος τήν παρακαλοῦσαν νά φωνάξουν γιατρό. Μύριζε, ἀλλά δέν δεχόταν καμία βοήθεια οὔτε περιποίηση.
"Θά 'ρθει ἡ Παναγία νά μέ πάρει τόν πόνο. Μοῦ τό ὑποσχέθηκε", ἔλεγε, ὅπως θυμᾶται ἄλλο πρόσωπο, ἀπό διήγηση τῆς ἴδιας της Σοφίας. Ὁ π. Παναγιώτης Π., ἐφημέριος σήμερα στήν Καστοριά, μᾶς διηγήθηκε" ὅσα ἔμαθε ἀπό τόν γαμπρό τοῦ Ἄγγελο Ρ. ἀπό τό Ἀμύνταιο.
Ὁ ἴδιος ὁ κ. Ἄγγελος θυμᾶται μέ μεγάλη ἀκρίβεια τό γεγονός:
«Τό 1967, Σεπτέμβριο μήνα, εἴχαμε πάει κατασκήνωση μέ τούς προσκόπους Ἀμυνταίου στήν Παναγία. Στήσαμε τίς σκηνές ἔξω ἀπό τό μοναστήρι, στό ἁλώνι, καί συχνά κατεβαίναμε μέσα στήν ἐκκλησία.
»Ἦταν ἡ ημέρα της ἑορτῆς, 8 Σεπτεμβρίου. Ἐπίασε ἕνας καιρός, καταρρακτώδης βροχή, καί ἀναγκαστήκαμε νά μαζέψουμε τά πράγματα ἀπό τήν κατασκήνωση καί νά ρθοῦμε μέσα στήν αὐλή τοῦ μοναστηρίου. Τακτοποιηθήκαμε καί μαζευτήκαμε στήν τραπεζαρία. Ἐκεῖ ἀκούγαμε ἕνα παραπονιάρικο βογγητό νά βγαίνει ἀπό τό τρίτο τζάκι. Πλησιάζουμε καί βλέπουμε ἕνα μαῦρο κουβάρι, ἀπό ὁπού ἀκουγόταν τά βογγητά. Ἀναγνωρίσαμε πῶς ἦταν ἡ Σοφία, ποῦ πονοῦσε πολύ.
»Ἡ Σοφία σάν νά παραμιλοῦσε, ἕνα κουφό, πονεμένο παραμιλητό. Ἀνάμεσα στίς λέξεις ποῦ δέν καταλάβαινες, ἔλεγε συνέχεια "ἡ Παναγία, ἡ Παναγία..." Τελικά οἱ μεγαλύτεροι τήν σήκωσαν προσεκτικά καί τήν ξάπλωσαν ἐπάνω στό τραπέζι. Ὁ Γιῶργος, ἕνας ἀπό τούς βαθμοφόρους, ἦταν πρωτοετής στήν Ἰατρική, ὁ πατέρας τοῦ ἦταν διοικητής τότε στά Τ.Ε.Α. Ἀμυνταίου. Αὐτός τήν κύτταξε καί τήν ἐξέτασε. Ἦταν καί ὁ Κωνσταντῖνος Γεωργακόπουλος, ὀρθοπεδικός γιατρός σήμερα στήν Φλώρινα, καί ὁ φίλος μου ὁ Ἀναστάσιος Ἀθανασίου, ποῦ συγχωρέθηκε πρόσφατα,-ταγματάρχης.
Ἡ δυσωδία ἦταν μεγάλη καί ἡ πληγή ἤθελε ἄμεση χειρουργική ἐπέμβαση.
»Ὅλη νύχτα ἡ Σοφία βογγοῦσε. Τήν ἄλλη μέρα, δυό-τρεῖς πρόσκοποι ξυπνήσαμε πολύ πρωΐ. Βγήκαμε στήν αὐλή καί ὁ γέρος ὑπάλληλος μᾶς καλημέρισε.
-- Ἔχουμε θαῦμα σήμερα, πρόσθεσε.
Ἡ Σοφία πῆγε στήν βρύση καί ἔριχνε ἀπάνω της νερό. Τήν πλησιάσαμε καί τά παιδιά τῆς σήκωσαν τό ροῦχο. Εἴδαμε ὅλοι, μέ τά μάτια μας, μιά φρεσκοκλεισμένη οὐλή, ἀπό τό στῆθος μέχρι κάτω, στήν σκωληκοειδίτιδα.
Καθίσαμε καί ἄλλες ἡμέρες στό μοναστήρι. Τήν βλέπαμε νά γυρίζει στήν αὐλή καί νά διηγεῖται τό θαῦμα. Δέν φαινόταν νά δυσκολεύεται, σάν ἐγχειρισμένη. Ἦταν θαῦμα, βλέπεις. Σέ ἄλλους ἔδειχνε καί τήν πληγή, μέ ὁλοφάνερη χαρά.
»Ὕστερα, εἶχε μία παράξενη μυρωδιά ἡ Σοφία. Ὄχι σάν γυναίκα ἤ σάν γριά, ἀλλά ὅπως μυρίζει ἡ ἐκκλησία. Κάτι ἀνάμεσα ἀπό μελισσοκέρι, λάδι καί θυμίαμα.
"Πέρασαν τριάντα χρόνια καί σάν νά τήν βλέπω μπροστά μου. Σάν νά ἦταν χθές."
Σέ λεωφορεῖο μέ εὐλαβεῖς ἀπό τήν Ἀθήνα, διηγεῖται ἡ ἴδια τό ἀπίστευτο γεγονός, ὅπως σώζεται σέ μαγνητοταινία:
"Ἦρθε ἡ Παναγία, μέ τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ καί τόν Ἅγιο Γεώργιο, ἦταν και ἄλλοι ἅγιοι. Εἶπε ὁ ἀρχάγγελος, θά σέ κόψουμε τώρα. Ἐγώ εἶπα, εἶμαι ἁμαρτωλή, νά ἐξομολογηθῶ, νά κοινωνήσω καί νά μέ κόψεις.
Δέν θά πεθάνεις, εἶπε, ἐγχείρηση θά σέ κάνουμε, εἶπε καί μέ ἄνοιξε.»
Τά διηγοῦνταν ἀθῶα καί ἁπλοϊκά, σάν νά ἔγινε τό πιό φυσικό πράγμα. Καί σήκωνε χωρίς καμία ντροπή τήν μπλούζα ἤ τό φόρεμά της, γιά νά δείξει τήν τομή ποῦ ἔκλεισε μόνη της. Περίμενε τήν ἐπέμβαση τῆς Παναγίας, ὅπως τῆς τό ὑποσχέθηκε ἡ ἴδια. Καί τό θαῦμα ἔγινε.
Ἀμφιβολία στά λόγια τῆς Σοφίας δέν χωροῦσε καμία ἀπολύτως.
Ἡ κ. Κίτσα Κ., μία ἀπό τίς πιό πιστές της μαθήτριες θυμᾶται καί συμπληρώνει τό γεγονός:
"Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ τήν ἔσκισε μέ τό σπαθί, καί βγῆκε μεγάλη βρωμιά-ἔβγαλαν οἱ ἅγιοί τα σπλάχνα ἔξω καί τά ἀκούμπησαν δίπλα, σέ ἕνα κάθισμα, ἐπάνω στήν ποδιά της. Ὁ Ἀρχάγγελος καθάρισε πολύ προσεκτικά τήν πληγή, μέ τίς ὑποδείξεις τῆς Παναγίας."
Ἡ κ. Βασιλική Κ. προσθέτει ὅτι στήν συνέχεια ἡ Παναγία ἔβαλε στό στόμα τῆς Σοφίας ἕνα ἄσπρο μικρό σάν χαπάκι, ὅπως τό ἀνέφερε ἡ ἴδια καί σέ πολλούς ἄλλους. Τό πρωΐ εἶχε θεραπευτεῖ τελείως.
Σέ ἄλλη μαθήτρια της ἤ Σοφία εἶπε πῶς ἦταν μαζί καί ἡ Ἁγία Κυριακή μέ τήν Ἁγία Παρασκευή, καί πῶς τό σπαθί τοῦ Ἀρχαγγέλου ἦταν ξύλινο.
Ἡ Σοφία ἦταν τότε 84 ἐτῶν.
Ἦρθαν τρεῖς χειροῦργοι ἀπό τήν Ἀθήνα καί γιατροί ἀπό τήν Κοζάνη καί ἔλεγξαν τήν πληγή, ὁπού φαινόταν καθαρά ἡ τομή ποῦ εἶχε κλείσει, ἀκριβῶς σάν χειρουργική ἐπέμβαση.
***
Ἡἀγάπη λοιπόν τῆς Σοφία δέν σταματοῦσε μόνο στούς ἀνθρώπους. Ἁπλωνόταν καί ἀγκάλιαζε ὅλη τήν κτίση, λογικά καί ἄλογα, ἥμερα καί ἄγρια. Στό ἄγριο βουνό γύρω ἀπό τό μοναστήρι, κυκλοφοροῦσαν τότε πολλές ἀρκοῦδες, λύκοι καί ἄλλα ἀγρίμια. Μέ ὅλα αὐτά ἡ Σοφία εἶχε συμφιλιωθεῖ.
Ἀπό τίς πολλές σχετικές ἀναφορές, καταγράφουμε δύο τρεῖς, ποῦ ἔχουν ἰδιαίτερη χάρη.
Συνταξιοῦχος στρατιωτικός, ποῦ συνήθιζε νά ἐπισκέπτεται τήν Σοφία μέχρι τά τελευταῖα της, ἀπό τότε ποῦ ὑπηρετοῦσε στήν περιοχή, στόν πόλεμο καί ἀργότερα τό '49, διηγοῦνταν κάτι ἀπίστευτο γιά τά σημερινά δεδομένα.
Εἶχε μία ἀρκούδα ἡ Σοφία καί τήν ἔθρεφε στό χέρι, μέ ψωμί καί μέ ὅ,τι ἄλλο φαγώσιμο εἶχε. Καί τό μεγαλόσωμο ἀλλά ἄκακο ἐκεῖνο θηρίο ἔπαιρνε τήν τροφή, τῆς ἔγλυφε τά χέρια καί τά πόδια, ἀπό εὐγνωμοσύνη, καί πάλι χανόταν στό δάσος.
Αὐτήν τήν ἀρκούδα τήν εἶχε καί ὄνομα, « ἔλα, Ρούσα μ', ἔλα νά τρώεις ψωμόπον… », τῆς ἔλεγε.
Ὁ Δημήτρης Γ., γεννημένος τό 1960, ἀπό τήν Πτολεμαΐδα, προσθέτει ὅτι πολλές φορές, ὅπως καί ὁ ἴδιος το εἶδε, τήν ἀρκούδα ἡ Σοφία τήν ἔδενε στήν βρύση τοῦ μπαξέ.
Ἄν ὅμως τύχαινε κάποιος ἀνήξερος νά ἀντικρύσει αὐτό τό θέαμα, τήν ἀρκούδα δηλαδή δεμένη, ἡ τήν Σοφία νά τήν ταΐζει στό χέρι, δίχως καμία προφύλαξη, πάγωνε ἀπό τόν φόβο του.
Τήν ἀρκούδα τήν εἶχε δεῖ, τότε ποῦ ζοῦσε στό μοναστήρι, καί ἡ Βασιλική Κ. ἀπό τό Βαρυκό. Κάποιος μάλιστα τότε στρατιωτικός θέλησε νά τήν σκοτώσει, μή γνωρίζοντας τήν οἰκειότητά της μέ τήν Σοφία.
Αὐτή μόλις τόν εἶδε μέ προτεταμένη τήν κάνη τοῦ ὅπλου του, ἔβαλε τῆς φωνές καί ὅταν τόν πλησίασε ἐνῶ ἐκεῖνος πήγαινε νά δικαιολογήσει τήν ἐνέργειά του, ἐκείνη τοῦ ἐξήγησε τήν φιλία της καί τήν ἀκακία τοῦ ζώου.
Ἄλλοι προσκυνητές εἶδαν τρία φίδια νά κοιμοῦνται μαζί της, στό προσκέφαλό της, καί οὔτε τήν πείραζαν οὔτε τά πείραζε.
Ἡ κ. Κίτσα' λέει πῶς "τά φίδια ἦταν λεπτούτσικα, σάν σαΐτες. Ὅταν τά ἔβλεπες, φοβόσουν ἀλλά ἡ Σοφία μᾶς ἔλεγε: Μή φοᾶσαι, ἀτά κι τσουμπίζνε ξάϊ [=μή φοβᾶσαι, αὐτά δέν τσιμποῦν καθόλου]."
Κάποιοι, ποῦ τήν εἶχαν συνοδεύσει νά ἀνάψουν τά καντήλια τῆς Ἁγίας Τριάδας, εἶδαν νά περιφέρεται ἐκεῖ μέσα στό ἐκκλησάκι ἕνα μεγάλο φίδι. Ἀμέσως ταράχτηκαν καί προσπάθησαν νά τό σκοτώσουν, ὅμως ἡ Σοφία τούς ἀποπῆρε. "Ἀφοῦ δέν σᾶς πειράζει, μήν τό πειράζετε, πρόσθεσε. Αὐτό εἶναι τῆς ἐκκλησίας."
***
Λόγια ὅπως τά μνημονεύουν οἱ μαθητές...
Ὅταν συγγενεῖς ἤ φίλοι, παρακαλοῦσαν τήν μακαρία Σοφία νά μετακινηθεῖἀπό τό μοναστήρι, ἔλεγε μέ ἀφοπλιστική ἁπλότητα: "νά ρωτήσω τόν Κύριον καί τήν Κυρίαν", ἐννοώντας τόν Χριστό καί τήν Παναγία Μητέρα του. "Ἐγώ τηρῶ αὐτά ποῦ μέ λέει ἡ Παναγία".
Σέ καμία ἄλλη περίπτωση δέν χρησιμοποιοῦσε αὐτές τίς λέξεις, ὅλους τους προσφωνοῦσε ὡς: ἀδελφέ, ἀδελφή. Ἔλεγε μάλιστα "ἕνας εἶναι ὁ Κύριος καί μία ἡ Κυρία, ὅλοι ἐμεῖς οἱἄλλοι εἴμαστε ἀδελφοί".
Ἐφάρμοζε στήν ζωή τῆς τήν προφητική παραγγελία τοῦ Θεοῦ: "Ἐπί τίνα ἐπιβλέψω, ἄλλ' ἡἐπί τόν ταπεινόν καί ἠσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους μου" (Ἤσ. 66, 2).
Στίς μαννάδες, μέ πολύ πόνο, ἔλεγε: "Συμβουλέψτε τά κορίτσια σας νά φυλάξουν τήν τιμή τους, μέχρι τόν γάμο τους, νά βαδίσουν τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Τά ἀγόρια νά μένουν καθαρά μέχρι τόν γάμο. Ὅταν ὁ παπάς ἀνοίγει τό Εὐαγγέλιο στόν γάμο, στέλνει ὁ Χριστός τόν ἄγγελο καί στεφανώνει τήν παρθενία."
Ἄλλες φορές ἔκλαιε μέ λυγμούς καί ἔλεγε:
"Ἀλοίμονο, ἀλοίμονο, γιατί δέν θά ὑπάρχει, στά χρόνια ποῦ ἔρχονται, παρθενία.
"Κι θά πομέν ἅπαν σήν γῆν παρθενία. Καί παρακαλεῖ ἡ Παναϊα τόν Υἱόν. Τ' ἀγουρόπο κι μετανοοῦν (= Δέν θά ἀπομείνει ἐπάνω στήν γῆ ἡ ἀρετή τῆς παρθενίας. Γι' αὐτό καί παρακαλεῖ ἡ Παναγία τόν Υἱό της, αλλά τά ἀγόρια δέν μετανοοῦν...)
Ἐλᾶτε ὅλοι, μικροί μεγάλοι, ἐλᾶτε στήν Παναγία, ἄν ἀγαπᾶτε, ἐλᾶτε στήν Παναγία.
Ἄχ, ἄν κάνουμε ἕνα καλό, λέμε κάναμε ἕναν καλόν. Μέ ποιά δύναμη κάναμε τό καλό; Μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ' ἔδωσε σέ ὁ Θεός εὐλογία καί ἔκανες τό καλό.
Πρῶτα τόν Θεόν νά τιμᾶτε, ὑστέρα τήν Παναγίαν, ὑστέρα τους Ἀγγέλους, ὑστέρα τους Ἀποστόλους, ὑστέρα τους Ἁγίους. Οἱ Ἀπόστολοι ὅλοι ἐσταυρώθηκαν ὅπως ὁ Χριστός.
Οἱ Ἄγγελοι μιλᾶνε κάθε μέρα. Ὁ Θεός στέλνει τούς Ἀγγέλους, γιά νά δοῦν ἄν ὁ κόσμος μετανοεῖ. Οἱ Ἄγγελοι γέμισαν τό σύννεφο.
Μικροί μεγάλοι νά ἔρθουν στήν μετάνοια, νά μετανοοῦν. Νά γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἐπάνω. Αὐτοί δέν τό γνωρίζουν, σάν τά ἄλογα ζῶα τρῶνε τήν Παρασκευή. Παρακαλῶ τόν Θεό νά μετανοοῦν, αὐτοί δέν μετανοοῦν.
Σᾶς παρακαλῶ, ὁποῖος κάνει ὑπομονή, χαρά σ' αὐτόν. Ὅποιος κάνει ὑπομονή, σάν τόν ἥλιο θά λάμψει. Πολλή ὑπομονή νά κάνετε...
Τό στόμα τό χρυσό ἐμίλησε καί εἶπε:
Οἱ πεθεράδες νά σκεπάζουν, οἱ γεροντάδες νά σκεπάζουν. Οἱ νέοι νά φυλάγουν τά λόγια τοῦ Θεοῦ' τριαντάφυλλα στό στόμα, χρυσό κρασάκι στό στόμα (=ἡ Θεία Κοινωνία), νά εἶναι πάντα μέ τόν Θεόν.
Καί οἱ νέοι νά βάλουν στό νοῦ τούς τά παντάψηλα τοῦ Θεοῦ λόγια. Τά λόγια τοῦ Θεοῦ σάν τριαντάφυλλα νά εἶναι μέσα εἰς τήν καρδίαν…
Σᾶς παρακαλῶ, ἀδέρφια, πολλά ὑπομονήν…
http://katanixis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_3303.html