16) «Γιατρέ, κάνε εσύ στην άκρη, θα την ξεγεννήσω εγώ !...»
Πριν έναν περίπου χρόνο, επισκεφτήκαμε, στην Παιδιατρική Κλινική του Τζάννειου Νοσοκομείου Πειραιά, την κόρη του κουμπάρου μας, η οποία είχε χτυπήσει το πόδι της και νοσηλευόταν.
Εκεί είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ένα κοριτσάκι τεσσάρων χρόνων, το οποίο χρωστούσε τη ζωή του στον ίδιο τον Ταξιάρχη. Πραγματικά ήταν απίστευτο το γεγονός που έζησαν οι γονείς τού μικρού κοριτσιού, οι οποίοι ευλαβούνταν πολύ τον Ταξιάρχη. Σας γράφω, λοιπόν, το περιστατικό, όπως ακριβώς το άκουσα:
Η κοπέλα (μητέρα του κοριτσιού) όταν ήρθε η ώρα να γεννήσει, εισήχθη στο μαιευτήριο και ως συνήθως, έξω από το χειρουργείο ήταν ο μέλλων πατέρας με όλους τους κοντινούς συγγενείς, περιμένοντας το ευτυχές γεγονός.
Όμως, μετά από πολύωρη αναμονή, βγαίνει ο ιατρός κατάχλωμος και βιαστικός, και αντί ευτυχούς γεγονότος αναγγέλλει ότι το μωρό… ενώ έβγαινε κανονικά, ξαφνικά κόλλησε το κεφαλάκι του στον κόλπο της μήτρας και δεν βγαίνει.
«Καταβάλλουμε προσπάθειες αλλά ακόμα και εάν σωθεί και δεν πεθάνει από ασφυξία, λόγω έλλειψης οξυγόνου θα έχει υποστεί βλάβες ο εγκέφαλος». Αυτά είπε ο ιατρός και βιαστικά έφυγε για να ξαναμπεί στο χειρουργείο και να συνεχίσει τις αγωνιώδεις προσπάθειες.
Τα λόγια του είχαν πέσει σαν κεραυνός εν αιθρία. Τα έχασαν όλοι και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Την ώρα εκείνη με λίγο κουράγιο που βρήκε η μέλλουσα γιαγιά, ψέλλισε στο παλικάρι: «Πήγαινε παιδί μου στην εκκλησία απέναντι και άναψε ένα κερί στον Ταξιάρχη. Εκείνος μπορεί να σώσει το παιδί μας».
Χωρίς δεύτερη σκέψη ο νέος άντρας έτρεξε και προσευχόμενος με δάκρυα στον Ταξιάρχη άναψε το κεράκι και γύριζε βιαστικά πίσω για να δει τί έκβαση θα είχε η όλη κατάσταση. Και από εδώ αρχίζουν τα παράξενα!
Μπαίνοντας στην είσοδο του νοσοκομείου, ένα άγνωστο παλικάρι τραυματιοφορέας τον σταματάει και του λέει: «Μη φοβάσαι, ησύχασε. Όλα πήγαν καλά. Είναι καλά και η γυναίκα σου αλλά και η κόρη σου. Όλα τέλειωσαν καλά».
Το παλικάρι τον χιλιοευχαρίστησε κι ανακουφισμένο έτρεξε επάνω. Φτάνοντας στον όροφο, τους βλέπει όλους να περιμένουν με την ίδια αγωνία όπως ακριβώς τους είχε αφήσει. Δεν ήξεραν τίποτε από αυτά που του είχε πει ο τραυματιοφορέας αλλά ούτε και είχαν νέα από τον ιατρό. Την ώρα που γίνονταν αυτά και ο μέλλων πατέρας κοιτούσε την μητέρα του παραξενεμένος, βγαίνει ο ιατρός ανακουφισμένος αλλά πλήρως σαστισμένος, και τους λέει τα εξής:
«Όλα πήγαν καλά και είναι καλά και η γυναίκα σας και το κοριτσάκι σας» και συνεχίζοντας να μιλάει αργά σαν υπνωτισμένος τους είπε:
«Ξέρετε, συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Την ώρα που αγωνιζόμασταν μάταια και εγώ και οι μαίες να κάνουμε κάτι μη θέλοντας να πιστέψουμε ότι χάσαμε πια το παιδί, ανοίγει η πόρτα του χειρουργείου και μπαίνει ένας νεαρός τραυματιοφορέας και μας λέει «κάντε στην άκρη. Θα την ξεγεννήσω εγώ...».
Χωρίς να ρωτήσουμε το παραμικρό και δίχως να φέρουμε αντίρρηση υπακούσαμε , κάναμε στην άκρη και τον κοιτούσαμε σαν υπνωτισμένοι να ξεγεννάει την γυναίκα σας.
Μετά από λίγο κρατούσε στα χέρια του το κοριτσάκι σας υγιέστατο και χωρίς να έχει υποστεί την παραμικρή βλάβη». Ο ιατρός μιλούσε σαν χαμένος ενώ οι συγγενείς και ο πατέρας έκλαιγαν από χαρά αλλά και ευγνωμοσύνη στον Άγιο Ταξιάρχη, διότι όπως κατάλαβαν όλοι, ο μυστηριώδης τραυματιοφορέας δεν ήταν άλλος από Αυτόν.
Αυτό ήταν το μεγάλο και φοβερό θαύμα που άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.Αδελφοί μου, μη φοβάστε τίποτα. Ζει ο Θεός!
Και οι Άγιοι και οι Άγγελοι είναι σκέπη και προστάτες μας, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΚΙ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ. Και ας έχουμε στο μυαλό μας και κάτι άλλο.
Εάν όμως δεν εισακουστεί καμιά φορά η προσευχή μας και δεν ζήσουμε κι εμείς ένα τέτοιο θαύμα, ΜΗΝ σκανδαλιστούμε, ΜΗΝ γογγύσουμε, ΜΗΝ πούμε γιατί σε εκείνους και όχι σε εμάς. Ποτέ μην κάνουμε τέτοια σκέψη.
Να θυμόμαστε πάντα πως όταν δακρύζουμε εμείς, δακρύζει κι ο Χριστός, ο οποίος έδωσε το Αίμα Του επάνω στο Σταυρό για όλους εμάς και είναι ο ΜΟΝΟΣ που μας αγαπάει πραγματικά.
Για να μην εκπληρώνει λοιπόν, κάτι που διακαώς εμείς ζητούμε κάποιο λόγο θα έχει. Εκείνος ξέρει πολλά περισσότερα από το φτωχό και μικρό μας μυαλό. Πρέπει να μάθουμε να έχουμε πάντοτε εμπιστοσύνη στην Κρίση Του και στο Θέλημά Του. Είναι ο Δημιουργός μας και δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Ότι κι αν γίνει.Ο Θεός μαζί μας.
Αναδημοσίευση από: Αγιορείτικο Βήμα
17) Θαύμα σε άνδρα με πρόβλημα στα χέρια...
Ο κύριος Κωνσταντίνος Φίλιας περιγράφει: «Κατάγομαι από τη Μεσσηνία, αλλά από το 1978 ζω στη Ρόδο. Εδώ παντρεύτηκα και τα δύο μας παιδιά τα βαπτίσαμε στον Πανορμίτη, που τον ευλαβούμαι ιδιαίτερα.
Το 1983, άγνωστο πώς, τα χέρια μου καθώς και το πρόσωπό μου σε δεκατρία τουλάχιστον σημεία γέμισαν «μυρμηγκιές». Χρησιμοποίησα διάφορες ιατρικές μεθόδους και άπειρα φάρμακα για να εξαλειφθούν, μα δυστυχώς δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.
Κάποιοι γνωστοί μας μίλησαν για τη Χάρη του Πανορμίτη. Μας είπαν να πάμε στη Μονή μια σκούπα, με την οποία να σκουπίσουμε τον Ναό και Εκείνος με τη σειρά Του, θα σκούπιζε την αντιαισθητική δερματοπάθεια.
Μη έχοντας άλλη ελπίδα, η σύζυγος μου Σμαραγδή με την κόρη μου Σταματία, ξεκίνησαν την επόμενη της Εορτής Του, δηλαδή στις 9 Νοεμβρίου του 1995 για το Μοναστήρι. Έφεραν μια σκούπα και τον παρακάλεσαν θερμά να μου «σκουπίσει» το πρόβλημα.
Την επομένη το πρωί, κατάπληκτος μπροστά στο νιπτήρα του μπάνιου στο σπίτι μας, διαπίστωσα τη θεραπεία μου. Ο Πανορμίτης είχε κάνει το θαύμα Του.
Από τότε κάθε χρόνο επισκεπτόμαστε ανελλιπώς τη Μονή, για να ευχαριστήσουμε τον Θαυματουργό Αρχάγγελο».
18) ΠΩΣ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥΓΕΝΝΗΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ...
Αισθανόμαστε την υποχρέωση μέσω αυτού του γράμματος να ευχαριστήσουμε τον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη που μας έσωσε το παιδί μας από μια φοβερή περιπέτεια.
Ονομάζομαι Αικατερίνη Μαυρογιάννη Σπίθα, είμαι κάτοικος Σίφνου Κυκλάδων και θα σας διηγηθώ αναλυτικά όλη την ιστορία του θαύματος, μια μικρή τιμή ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης στην χάρη του και για να μάθει ο κόσμος ότι και στη σημερινή εποχή άμα υπάρχει πίστη γίνονται θαύματα.
Η ιστορία μου είναι η εξής: Έμεινα έγκυος τον Ιούνιο του 1991 και ενώ όλα πήγαιναν πολύ καλά, ξαφνικά όταν ήμουν 8 μηνών και πήγα στο μαιευτήρα μου να με εξετάσει, είδαμε στο υπερηχογράφημα ότι το παιδί είχε μπλεχτεί στον αυχένα με τον ομφάλιο λώρο. Μετά από αυτό ο γιατρός με είχε σε συνεχή παρακολούθηση και μου είπε ότι ίσως γεννήσω πρόωρα. Και πράγματι ο γιατρός μου με παρακολουθούσε συνεχώς και έβλεπε ότι όσο ο καιρός περνούσε ο λώρος το δυσκόλευε όλο και περισσότερο. Και περίμενε να περάσει ο 8ος μήνας και να γεννήσω. Και πράγματι στις 6 Μαρτίου του 1992, μου κλείνει ραντεβού και πάω στο μαιευτήριο "ΜΗΤΕΡΑ" να γεννήσω.
Γέννησα γύρω στη 1 το μεσημέρι αλλά το παιδί ήταν πολύ ταλαιπωρημένο και μελανιασμένο, είχε σπασμούς και δεν έκλαψε καθόλου ήταν δηλαδή σχεδόν ετοιμοθάνατο. Το παίρνουν οι γιατροί και το πηγαίνουν στα πρόωρα στην μονάδα εντατικής θεραπείας.
Εν τω μεταξύ ξέχασα να αναφέρω ότι είχα πάει να γεννήσω με τον πατέρα μου που ήταν ιερέας και την μητέρα μου, γιατί ο σύζυγός μου ήταν στη Σίφνο και είχε απαγορευτικό δελτίο καιρού και δεν μπορούσε να έρθει τη συγκεκριμένη μέρα και ήρθε την επόμενη.
Αφού ξύπνησα με πήγαν στο δωμάτιο και μου είπαν ότι το παιδί θα το δω την επόμενη ημέρα γιατί είναι ταλαιπωρημένο. Αλλά είχαν καλέσει τους γονείς μου, ο παιδίατρος της μονάδας ο κ. Σταφυλόκης και τους είπε ότι το παιδί είναι πολύ σοβαρά και αν ζήσει θα έχει νοητικά, κινητικά και άλλα πτοβλήματα.
Την ίδια μέρα το απόγευμα ο πατέρας μου καθόταν στεναχωρημένος στο διάδρομο του μαιευτηρίου. Τον βλέπει μία παιδίατρος και τον ρωτάει "Παππούλη τί σας συμβαίνει και είστε τόσο στενοχωρημένος;"
Ο πατέρας μου τότε της είπε όλη την ιστορία με το μωρό και εκείνη πήγε και ρώτησε τον υπεύθυνο γιατρό και είπε στον πατέρα μου ότι της είχαν πει.
Πέρασαν 2-3 μέρες, ήρθε και ο σύζυγός μου, πηγαίναμε και βλέπαμε το μωρό στην εντατική και όλοι οι γιατροί μας είχαν απογοητεύσει. Μέχρι και ο καλύτερος παιδονευρολόγος ο κ. Γιουρούκος το εξέτασε και μας είπε να παρακαλείτε το μωρό να το πάρει ο Θεός γιατί έχει πάθει σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες.
Αφού περνούσαν οι μέρες μαρτυρικά για όλους μας και είχαμε καθημερινή επικοινωνία και επαφή με την παιδίατρο κυρία Μαλεβίτη τα πράγματα εξακολουθούσαν να είναι δύσκολα και να μην υπάρχει καμία ελπίδα. Η κυρία Μαλεβίτη μας εμψύχωνε και μας έλεγε ¨Μη χάνετε την πίστη σας. Ο Θεός ανέστησε το Λάζαρο. Θα δείτε που όλα θα πάνε καλά".
Γύρω στις 17 Μαρτίου το παιδί είχε χειροτερέψει πάρα πολύ και με παίρνει τηλέφωνο η κ Μαλεβίτη και μου το λέει. Τότε εγώ της ζήτησα επειδή όλοι οι συγγενείς μου επέμεναν ότι το παιδί θα πρέπει να αεροβαφτιστεί αν μπορούσε να μου το αεροβαφτίσει. Τότε εκείνη με όλη της την προθυμία και την ευχαρίστηση το δέχτηκε και με ρωτάει
"Τί όνομα να του δώσω;"/ εγώ μέσα στην ταραχή μου και τη στενοχώρια μου δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε όνομα ούτε τίποτα. Τότε εκείνη αυθόρμητα μου απαντά "Να το βγάλω Μιχάλη;" και τότε εγώ λέω "Βεβαίως, χαλάλι του".
Πήγε λοιπόν η νονά του (η παιδίατρος η κ Μαλεβίτη) το αεροβάφτισε με μία νοσοκόμα και με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει "Να μας ζήσει ο Μιχάλης".
Καταλαβαίνετε την ψυχολογία την δική μου, του συζύγου μου και όλων των δικών μας. Εμείς περιμέναμε να ακούσουμε ότι το παιδί χάθηκε, αφού ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα.
Μετά από 3 μέρες μας παίρνει τηλέφωνο η νονά του και μας λέει ότι το παιδί πήρε την καλή βόλτα και ξύπνησε, άρχισε να κλαίει, να πεινάει, να κινείται μέσα στη θερμοκοιτίδα που μέχρι τότε ήταν φυτό. Και σύμφωνα με αυτή την εξέλιξη όλα όσα είχαμε πει διαγράφονται γιατί ο Μιχαήλ Αρχάγγελος ο Πανορμίτης έκανε το Θαύμα Του.
Γιατί η νονά του όταν το αεροβάφτισε το έταξε στον Μιχαήλ τον Πανορμίτη και τον παρακάλεσε να το σώσει.
Ο Αρχάγγελος άκουσε τις προσευχές της και μας χάρισε ένα υγιέστατο μωρό. Την επόμενη μέρα το έβγαλαν από την εντατική και το είχαν στο τμήμα με τα ελαφρότερα περιστατικά. Πήγαμε εμείς και τί να δούμε. Ένα μωρό ολοζώντανο, φυσιολογικό, να κινείται μέσα στο κουνάκι από τη μία άκρη στην άλλη και πιστέψαμε ολόψυγα ότι ο Αρχάγγελος έκανε το θαύμα Του.
Στις 26 Μαρτίου 1992 πήραμε τον Μιχαήλ στο σπίτι και η χαρά και η ευγνωμοσύνη μας δεν περιγράφεται. Αφού πέρασαν 3 μήνες και είπαν οι παιδίατροι της μονάδας να του κάνουμε κάποιες εξετάσεις στον εγκέφαλο. Πήγαμε τις κάναμε και οι εξετάσεις ήταν καλύτερες από ενός παιδιού απόλυτα φυσιολογικού που δεν είχε υποστεί καμία τέτοια ταλαιπωρία.
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1992 το βαφτίσαμε στην Χρυσοπηγή της Σίφνου την πολιούχο μας και ήρθε η νονά του η κ. Μαλεβίτη και κάναμε και την κανονική του βάφτιση. Ο ιερέας πατέρας μου έκανε την βάφτιση και τον ονόμασε και επίσημα "Μιχαήλ".
Το παιδί σήμερα είναι 17 χρονών μεγαλώνει φυσιολογικά από την πρώτη στιγμή του Θαύματος και η ευγνωμοσύνη και η αγάπη και η πίστη μας προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ είναι πάρα πολύ μεγάλη.
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και τη νονά του, την Παιδίατρο κ. Μαλεβίτη που έτυχε να την στείλει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μπροστά μας και με την πίστη, τη βοήθεια, τη συμπαράστασή της συνέλαβε στην σωτηρία του παιδιού μας.
Ήρθαμε στη Σύμη, φέραμε τον Μιχαήλ και ευχαριστήσαμε τον Άγιο μέσα από την ψυχή μας και όσο ζούμε θα τον ευχαριστούμε και θα λέμε το μεγάλο Θαύμα που μας έκανε για να πιστέψουν και άλλοι άνθρωποι ότι και σε αυτή την δύσκολη εποχή, γίνονται Θαύματα.
Με Πίστη, Αγάπη και Σεβασμό
Οικογ. Γιάννη & Αικατερίνης Σπίθα
Εξάμπελα- Σίφνος Κυκλάδες
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ
19) Ο Ταξιάρχης με βοήθησε να αποκτήσω παιδί...
Με τον άντρα μου είμαστε τρία χρόνια παντρεμένοι και από την πρώτη μέρα του Γάμου μας, προσπαθούσαμε με την χάρη του Θεού να αποκτήσουμε ένα παιδάκι. Όμως η πολυπόθητη σύλληψη δεν ερχόταν και απεναντίας αυτή την περίοδο, προέκυπταν προβλήματα υγείας σε μένα, τέτοιου είδους ώστε εμπόδιζαν να συμβεί το ποθούμενο.
Το γεγονός αυτό μας στενοχωρούσε αφάνταστα, γιατί δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε την ζωή μας χωρίς παιδιά.
Τον Αύγουστο πήγαμε διακοπές στην Ζάκυνθο και μείναμε σε ένα φιλικό σπίτι, το οποίο βρισκόταν πολύ κοντά με κείνο της κ. Δώρας. Την Κυρία αυτήν την γνώριζα απ' την προηγούμενη φορά που είχαμε επισκεφθεί το Νησί, πλήν όμως δεν ήξερα το θαυμαστό τρόπο πού με την Χάρη του Πανορμίτη, απέκτησε την κόρη της.
Κάποια στιγμή που μιλούσαμε, της ανέφερα το πρόβλημα που με απασχολούσε. Εκείνη αμέσως μου αφηγήθηκε την δική της ιστορία και την θαυμαστή παρέμβαση του Ταξιάρχου Μιχαήλ του Πανορμίτου, σχετικά με τον τρόπο που απέκτησε την κόρη της Μιχαέλα. Μάλιστα πολύ ευγενικά μου έδωσε τρεις εικονίτσες Του, φυτιλάκια και λαδάκι από το καντήλι Του, τονίζοντας μου ότι πρέπει να επισκεφθούμε την Μονή, να νηστέψουμε και με μεγάλη ευλάβεια και πίστη, να πάρουμε το φυτιλάκι.
Μόλις έφυγα, πήγα στόν σύζυγό μου και του διηγήθηκα ό,τι προηγήθηκε. Εκείνος αρχικά δεν ενθουσιάστηκε τόσο. Μου είπε ότι είναι πολύ μακρυά του Μοναστήρι για να πηγαίνουμε, χρειάζονται αρκετά έξοδα κ.τ.λ. Μου αντιπρότεινε όμως να επισκεφτούμε όταν επιστρέψουμε από τις διακοπές μας, μια Μονή που ήξερε κοντά στη Θεσσαλονίκη όπου διαμένουμε. Επιστρέφοντας, φύλαξα ό,τι μου έδωσε η κ. Δώρα σε ένα συρτάρι.
Ο άντρας μου, όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας, με πήγε στο Μοναστήρι πού μου ανέφερε και προσκυνήσαμε. Δυστυχώς οι μήνες περνούσαν, αλλά δεν υπήρχε καμία εξέλιξη στο θέμα που μας απασχολούσε. Είχαμε απογοητευθεί πολύ και σκεπτόμασταν, μετά την αλλαγή του χρόνου, να επισκεπτόμασταν κάποιο εξειδικευμένο κέντρο εξωσωματικής γονιμοποίησης. Πέρασαν δύο μήνες ακόμα και είχα πιά ξεχάσει την συζήτηση που κάναμε με την κ. Δώρα.
Ένα βράδυ, ήρθε ο Ταξιάρχης στο ύπνο μου και μου είπε, ότι η στιγμή να κάνω το τάμα μου σ' Εκείνον, είχε έρθει.
Ξύπνησα αμέσως, αποφασισμένη να διηγηθώ στον άντρα μου το ολοζώντανο όνειρο που είδα. Διαπίστωσα πώς ήταν πρωί και ο σύζυγός μου είχε πιά φύγει για την δουλειά του. Σκέφτηκα μόνη μου και αποφάσισα να εμπιστευθώ τον ουράνιο Επισκέπτη. Προσευχήθηκα πολύ έντονα και νήστεψα λίγες ημέρες. Μετά πήρα το φυτιλάκι του Πανορμίτη. Λίγες ημέρες αργότερα. άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα και οι εξετάσεις έδειξαν ότι ήμουν έγκυος.
Μέ το γράμμα μου αυτό, θέλω να εκφράσω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου στον Αρχάγγελο και παράλληλα να δώσω θάρρος και ελπίδα και σ' άλλους ανθρώπους, που βιώνουν τέτοια προβλήματα.
20) Ευχαριστώ τόν Αρχάγγελο...
Μόνιμη κάτοικος Αμερικής, επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από 40 χρόνια, για να προσκυνήσει την Εικόνα του Πανορμίτη στη Σύμη και να προσευχηθεί για έναν νέο άνθρωπο ο οποίος σώθηκε!!
Ονομάζομαι Αναστασία Παπαστεφάνου, κατάγομαι από τη Σύμη και μέχρι την ηλικία του Γυμνασίου, ζούσα εκεί. Κατόπιν πήγαμε οικογενειακώς στην Ρόδο, όπου παντρεύτηκα και απόκτησα τρία κορίτσια.
Το 1965 το μικρότερο που ήταν μωρό, αρρώστησε σοβαρά και έγινε καλά, αφού έταξα να το βαπτίσω στη Μονή και να δώσω το όνομα του Πανορμίτη. Τον Νοέμβριο την ημέρα της Εορτής Του, πραγματοποίησα το τάμα μου μου και έκτοτε το παιδί δεν ξαναρρώστησε. Μάλιστα όταν έφτασε σε ηλικία γάμου παντρεύτηκε και με την βοήθεια του Θεού, απέκτησε δύο αγοράκια. Μετά την βάπτιση μεταναστεύσαμε στην Αμερική, όπου ζούμε μέχρι σήμερα.
Το 2001 παρουσιάστηκε σε μένα μια κύστη στο στήθος. Ο γιατρός που με εξέταζε, μου είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να γίνει επέμβαση και να αφαιρεθεί.
Το προηγούμενο βράδυ, επικαλέστηκα την βοήθεια του Ταξιάρχου και παρακάλεσα τον χειρούργο να μου αφήσει κατά την ώρα της εγχείρησης μια μικρή πλαστικοποιημένη Εικονίτσα Του κοντά μου. Με την Χάρη Του απεδείχθη ότι δεν υπήρχε κακοήθεια, αλλά απλώς ένα ακίνδυνο λίπωμα. Εγώ πιστεύω ότι ο Αρχάγγελος έκανε του Θαύμα του.
Το 1997 αρρώστησε ο γαμπρός μου. Οι γιατροί διέγνωσαν λευχαιμία. Τότε συγκλονιστήκαμε όλοι και προσευχόμασταν στον Πανορμίτη μας, να γίνει καλά.
Κάποια μέρα ένιωσα μεγάλη επιθυμία να έρθω στην Ελλάδα, για να μπορέσω να πάω στη Σύμη, στο Μοναστήρι Του, προκειμένου να προσευχηθώ μπροστά στην Θαυματουργή Εικόνα Του.
Έτσι λοιπόν 40 περίπου χρόνια μετά, ήρθα και πάλι στην Μονή. Όταν μπήκα στο Ναό, τα πόδια μου έτρεμαν από την μεγάλη συγκίνηση.
Στάθηκα εμπρός στην Εικόνα Του και με δάκρυα προσευχήθηκα για τον νέο αυτό άνθρωπο. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο γαμπρός μου ξεπέρασε το σοβαρό αυτό πρόβλημα. Η θεραπεία του έγινε αφορμή να βαπτιστεί Ορθόδοξος και να βαπτίσει και τα δύο του παιδιά Το δεύτερο μάλιστα, που ήταν κοριτσάκι, το ονόμασε Γαβριέλα, γιατί πριν ακόμα αντιληφθούν την εγκυμοσύνη της συζύγου του Ειρήνης, είδε σε όνειρο τον Αρχάγγελο Γαβριήλ που του αποκάλυψε το γεγονός.
Τώρα μένουν οικογενειακώς στην Καλιφόρνια. Ζουν έκτοτε μια συνειδητή χριστιανική ζωή και ιδιαιτέρως ο ίδιος εκκλησιάζεται ανελλιπώς και συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Μάλιστα ήρθε τρεις φορές στην Ελλάδα και προσκύνησε τον Πανορμίτη. Η μεταστροφή του αυτή, θεωρώ ότι ήταν το μεγαλύτερο από τα θαύματα που σας ανέφερα και χωρίς αμφιβολία, οφείλεται στην Χάρη και τον φωτισμό του Πανορμίτη.
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ