Μία από αυτές τίς σκούπες θα σκουπίσει τήν αυλή τής Μονής τού Αρχαγγέλου στόν Πανορμίτη ! Κι΄ Αυτός, σέ αντάλαγμα τής εμπιστοσύνης τού πιστού θα τού κάνει κάποιο μικρό ή μεγάλο θαύμα.
Αυτή είναι η μεγαλοσύνη αλλά καί η ταπείνωση ενός ολόκληρου Αρχαγγέλου πρός κάθε άνθρωπο πού τον επικαλείται θερμά καί ταπεινά στίς προσευχές του !
6) Τάξαμε να σκουπίσουμε την αυλή του Ταξιάρχη κι΄
αυτός «σάρωσε» τις αρρώστιες μας !
«…Έρχομαι από το Σύδνεϋ της μακρινής Αυστραλίας, ταπεινή προσκυνήτρια στην Χάρη του θαυματουργού Πανορμίτη μας. Προσωπικά κατάγομαι από την Κυνουρία της Πελοποννήσου ( κοντά στην Μονή Παναγίας Μαλεβή ) , αλλά ζω οικογενειακώς στην Αυστραλία εδώ και 45 χρόνια.
Τον Ταξιάρχη της Σύμης τον γνώρισα απο φιλικές οικογένειες Συμιακών που μένουν κοντά μας.
Είχαμε ωστόσο την ιδιαίτερη ευλογία να ζήσουμε στην οικογένειά μου δύο θαυμαστά γεγονότα που επιτέλεσε η Χάρη Του και θέλω να σας τα αναφέρω προς δόξαν Θεού.
Ο γιός μου Παναγιώτης ένα πρωί παρατήρησε στα χέρια του κάποια μικρά "σπυράκια, τα οποία παρ' όλες τις θεραπείες που έκανε, παρέμεναν στο δέρμα του και δεν έφευγαν. Καταλαβαίνετε πόσο ανησύχησα. Μια μέρα θυμήθηκα τόν Πανορμίτη και τα θαύματα που είχα ακούσει να επιτελεί στους ανθρώπους, που τον επικαλούνται με πίστη.
Έτσι έκανα θερμή προσευχή και παρακάλεσα τον Αρχάγγελο να δώσει την θεραπεία. Πραγματικά την επόμενη ημέρα η δερματοπάθεια αυτή είχε εξαλειφθεί τελείως από τα χέρια του παιδιού μου, είχαν καθαρίσει εντελώς !
Η άλλη περίπτωση ήταν με τον μικρό εγγονό μου Δημήτρη, που είχε ένα ογκίδιο στη φτέρνα του ποδιού του. Το ποδαράκι του παιδιού πονούσε και τον ενοχλούσε φοβερά. Όταν πήγαμε στον γιατρό, εκείνος θεώρησε καλό να κάνει στο σημείο αυτό, όπως είπε, ψύξη. Έτσι με ειδικό τρόπο πάγωσε τοπικά το πόδι και μας έστειλε πίσω στο σπίτι.
Οι μέρες περνούσαν και το πόδι του παιδιού δεν παρουσίαζε καμία βελτίωση. Ένα πρωινό πήρα την απόφαση και τηλεφώνησα από το σπίτι μας στο Σύδνεϋ, στην Μονή του Πανορμίτη στη Σύμη.
Εξήγησα την κατάσταση, έδωσα το όνομα του μικρού και παρακάλεσα να σκουπίσουν με μία σκούπα την Εκκλησία και να ανάψουν λαμπάδα στη Χάρη Του. Έπειτα έστειλα ταχυδρομικώς στην Μονή τα ονόματα όλων μας και ικέτευσα τον Αρχάγγελο να επέμβει.
Δεν πέρασαν δύο ημέρες, όταν ένα πρωί έγινε το θαύμα. Ο Δημήτρης κοιμόταν ακόμα. Πρίν ξυπνήσει, πλησίασα το κρεβάτι του για να δω πως πάει το πόδι του.
Διαπίστωσα με μεγάλη χαρά, ότι το πόδι του παιδιού είχε καθαρίσει εντελώς από τον μικρό όγκο, που βρισκόταν πεσμένος επάνω στο καθαρό σεντόνι και ήταν πλέον συρρικνωμένος και κατάμαυρος.
7) Γύρω στις 3:30 την νύχτα, φώναξα δυνατά: «Μαμά,
έλα γρήγορα, ήρθε ο Ταξιάρχης…»
«…Ονομάζομαι Νικόλαος Ταξιάρχης. Είμαι δέκα ετών και κατοικώ στην Σαλαμίνα. Είχα την τιμή και την ευλογία να με επισκεφθεί ο Ταξιάρχης. Θα σας πω την ιστορία μου από την αρχή:
Οι γονείς μου, Βασίλης και Μαρία, ήταν παντρεμένοι 15 χρόνια και προσπαθούσαν όλο αυτό τον καιρό να αποκτήσουν ένα παιδάκι. επειδή τα χρόνια περνούσαν και τίποτα δεν γινόταν, κατέφυγαν στην βοήθεια των γιατρών και έκαναν εξωσωματική γονιμοποίηση.
Με την μέθοδο αυτή προσπάθησαν έξι φορές, αλλά μάταια. Πέρασαν έτσι τέσσερα χρόνια.
Μια γνωστή Κυρία, που πήγαινε στήν Μονή του Ταξιάρχη στην Σύμη, μίλησε στην μαμά μου για τα πολλά θαύματα τεκνογονίας του Αρχαγγέλου. Η μαμά μου με δάκρυα και πόνο ψυχής, κατέφυγε στον Αρχάγγελο και εναπόθεσε την ελπίδα της στον Ταξιάρχη. Κάποιο καλοκαίρι οι γονείς μου επισκέφθηκαν τον Πανορμίτη.
Η μαμά πήρε ένα φυτιλάκι από την καντήλα Του και το ήπιε. Πράγματι λίγο καιρό μετά, έμεινε έγκυος. Η εγκυμοσύνη ήταν ομολογουμένως δύσκολη, μα όλα πήγαν καλά και εγώ γεννήθηκα με την Χάρη Του υγιέστατος, λίγες μέρες πριν την γιορτή του στις 2 Νοεμβρίου του 1997.
Η ζωή μας κυλούσε ήρεμη μέχρι το καλοκαίρι του 2007 που ήμουν 10 ετών και παρουσιάστηκε στο χέρι μου μια σκουρόχρωμη κηλίδα. Παράλληλα φάνηκαν και στην πλάτη μου σκουρόχρωμες γραμμές σαν ραβδώσεις. Οι γονείς μου με πήγαν σε πολλούς γιατρούς και όλοι έλεγαν να κάνουμε βιοψία. Μου εξήγησαν ότι η διαδικασία αυτή θα ήταν επίπονη και ζήτησαν την συνεργασία μου. Η βιοψία θα γινόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγγελισμός».
Το προηγούμενο βράδυ το περάσαμε στο σπίτι μας, αλλά ήμουν πολύ φοβισμένος. Έκανα την προσευχή μου στο δωμάτιό μου, παρακάλεσα τον Αρχάγγελο, και έβαλα στο σώμα μου λαδάκι από την καντήλα Του. Πέσαμε και κοιμηθήκαμε.
Γύρω στις 3:30 την νύχτα, φώναξα δυνατά: «Μαμά, έλα γρήγορα, ήρθε ο Ταξιάρχης…»
Η μαμά μου ήρθε γρήγορα κοντά μου αλλά εγώ κοιμόμουν. Αφού έκανε το σταυρό της έσκυψε πάνω μου και μου είπε να τον ρωτήσω αν θα γίνω καλά. Εγώ έγνεψα το κεφάλι καταφατικά. Το πρωί ήμουν πολύ ήρεμος. Με ρώτησε η μαμά αν φοβάμαι και της είπα "Όχι γιατί δεν έχω τίποτα. Μου το είπε ο Ταξιάρχης".
Η μαμά με ρώτησε τι ακριβώς είδα.
" Ήταν πολύ μεγάλος", της είπα. ¨Πελώριος, μα δεν φαινόταν πρόσωπο, γιατί αυτό το σημείο ήταν ολόλευκο και έλαμπε πολύ. Ήμουν πολύ μικρός κοντά Του και φοβήθηκα. Τότε Εκείνος μου είπε: Μην φοβάσαι. Έχε μου εμπιστοσύνη, δεν έχεις τίποτα"!
Η μαμά ακούγοντας αυτά βούρκωσε. Όταν πήγαμε στον νοσοκομείο και με εξέτασε ο γιατρός, είπε στην μαμά "Πάρε το παιδί σου κοπέλα μου δεν έχει τίποτα, αυτά θα φύγουν όπως ήρθαν".
Δεν θεώρησε δηλαδή αναγκαία την βιοψία μου και τελικά δεν την έκανα. Εγώ χοροπηδούσα απ' τη χαρά μου, η μαμά έκλαιγε και ο μπαμπάς χαμογελούσε.
Πραγματικά τα σημάδια αυτά σε λίγο καιρό είχαν εξαφανιστεί από πάνω μου. Εγώ κάθε μέρα δεν ξεχνώ ποτέ να βάλω λαδάκι απ΄την καντήλα του Ταξιάρχη.
Υποσχεθήκαμε να πραγματοποιήσουμε το συντομότερο προσκύνημα στο Μοναστήρι του στην Σύμη, πράγμα που κάναμε την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στην Θ. Λειτουργία κοινώνησα και προσευχηθήκαμε ευχαριστώντας τον προστάτη μου Ταξιάρχη για τις μεγάλες ευεργεσίες που έφερε στήν ζωή μας.
8) Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μού έφερε το παιδί μου από
τον άλλο κόσμο !
Ονομάζομαι Νικόλαος Σταματικός και είμαι εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια μόνιμος κάτοικος Αμερικής. Με το γράμμα μου αυτό θέλω να σας περιγράψω ένα ολοζώντανο θαύμα του Πανορμίτη, που έγινε στην οκτάμηνη μικρή μου κόρη την Άννα, το καλοκαίρι του 1969.
Τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς, εγώ με την σύζυγό μου Ελένη, την κόρη μου Άννα και την μητέρα μου, ήρθαμε για μια εβδομάδα στον Πανορμίτη. Ο λόγος ήταν ότι μετά από λίγο διάστημα θα έφευγα μετανάστης στην Αμερική και ήθελα να πριν φύγω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στις διάφορες εργασίες της Μονής, για να έχω έτσι την ευλογία του Ταξιάρχη μας στην καινούργια ζωή μου.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από την Ρόδο που καταγόμαστε, με τον θείο μου Γιώργο Καλαϊτζή και τις οικογένειές μας για το Μοναστήρι. Από την πρώτη ημέρα κιόλας άρχισαν οι πειρασμοί. Μαζί μας είχαμε ένα ραδιόφωνο για να ακούμε τις ειδήσεις. Βάζοντάς το στην πρίζα κάηκε, γιατί το ρεύμα ήταν διαφορετικό από αυτό που ήταν στις προδιαγραφές του. Την επόμενη ημέρα, χωρίς να αντιληφθώ πώς, έχασα το ρολόι του χεριού μου.
Την τρίτη ημέρα δουλεύαμε στο Μύλο της Μονής. Μόλις τελειώσαμε, επιβιβασθήκαμε στη βάρκα που μας έβγαλε απέναντι, ακριβώς μπροστά στα σκαλιά του Καμπαναριού. Ο θείος μου κατευθύνθηκε προς το καφενείο της Μονής, γιατί εκεί είχαμε σκοπό να καθίσουμε για να φάμε. Εγώ συνέχισα τό δρόμο μου πρός το κτίριο μου μέναμε, προκειμένου να πάρω την γυναίκα μου με το παιδί και να κατεβούμε.
Μπαίνοντας στο κελί πήγα πρώτα να δω το μωρό που βρισκόταν ξαπλωμένο στο κρεβατάκι του. Τα ματάκια της Αννούλας μου ήταν ανοικτά και μόλις την φώναξα μου γελούσε. Μάλιστα σήκωνε τα χεράκια σαν να ήθελε να την πάρω αγκαλιά.
Εγώ στη συνέχει πήγα στην κουζίνα που βρισκόταν η γυναίκα μου Ελένη. Της είπα για τήν ννα συνεννόησή μας με τον θείο και ότι μας περίμενε για φαγητό κάτω. Η γυναίκα μου που εκείνη την ώρα έπλενε τα πιάτα συμφώνησε και λίγα λεπτά αργότερα, τελειώνοντας με την κουζίνα, κατευθύνθηκε προς το μωρό, για να το πάρει μαζί μας. Εγώ ήμουν ήδη έτοιμος και περίμενα, όταν άκουσα ξαφνικά την γυναίκα μου να φωνάζει απεγνωσμένα. Άννα, Άννα!!!
Πλησίασα και βλέπω το κορμάκι του παιδιού αναίσθητο και ακίνητο σαν ξύλο.
Αρπάζει το μωρό η γυναίκα μου και αρχίζει να τρέχει πρός την έξοδο με τις γοερές κραυγές. Ο θείος μου και όλος ο κόσμος που ήταν εκείνη την ώρα εκεί, έτρεχε ς προς το μέρος μας. Ψύχραιμος ο θείος μου παίρνει το παιδί στα χέρια του και αρχίζει τεχνητές αναπνοές και μαλάξεις, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Την ώρα εκείνη έρχεται κοντά μας κι ένας γιατρός που έτυχε να βρίσκεται στη Μονή, προερχόμενος από τον Πειραιά. Κι αυτός προσπαθεί να επαναφέρει το παιδί που πια είχε αρχίσει να μαυρίζει, από έλλειψη οξυγόνου αλλά τίποτα. Στο μεταξύ ήρθαμε και πάλι στο δωμάτιο. Εγώ δεν έχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Ένα ρίγος με διαπερνούσε, αφού νόμιζα ότι το παιδί μου ήταν πια νεκρό.
Εκείνη ακριβώς την ώρα, με πιάνει από το χέρι μαι άγνωστη γριούλα πού για μένα ήταν ο καλός μου άγγελος και με την φωνή της με βγάζει από τόν λήθαργό που ζούσα.
"Τάξε παιδί μου στο Ταξιάρχη μας", μου λέει.
Χωρίς να σκεφθώ, είπα αυθόρμητα το ίδιο δευτερόλεπτο " Όσα κιλά είναι το παιδί, τόσα κιλά θα στέλνω κάθε χρόνο". Η γριούλα με ξανατινάζει και μου λέει:
"Άλλο πράγμα τάξε...".
Εγώ έταξα ότι εάν αποκτήσουμε αγόρι θα το ονομάσουμε Μιχαήλ. Ώ του Θαύματος!!!
Εκείνη την στιγμή η Αννούλα άνοιξε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα, Τό θαύμα έγινε και ήταν ολοζώντανο. Η Χάρη του Πανορμίτη μας, μας έδωσε το παιδί μας πίσω. Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά μας καθώς και την χαρά όλου του κόσμου που έζησε το θαυμαστό περιστατικό.
Ο γιατρός που ήταν παρών ομολόγησε το Θαύμα.
Οι υπόλοιπες μέρες κύλησαν ηρεμα στη Μονή και επιστρέψαμε στη Ρόδο. Λίγους μήνες μετά φύγαμε για την Αμερική. Η δύναμη και η αγάπη του καλού Θεού μας και του Ταξιάρχη μας, μας βοήθησαν και φτιάξαμε μια καλή χριστιανική οικογένεια.
Το 1975 η γυναίκα μου έμεινε έγκυος. Δεν γνωρίζαμε βέβαια το φύλο του παιδιού που θα έφερνε στον κόσμο. Έτσι σκεπτόμασταν εάν ήταν κορίτσι να το ονομάζουμε Βασιλεία, όπως έλεγαν και την πεθερά μου. Εάν ήταν αγόρι θα το βαπτίζαμε Μιχαήλ αλλά και Γιώργο.
Όταν η εγκυμοσύνη μετρούσε επτά μήνες, βλέπω ένα ολοκάθαρο όνειρο. Βλέπω έναν γνωστό μου Μιχάλη, ο οποίος με πλησιάζει και μου λέει επιτακτικά:
«Ήρθα για να πάρω το δώρο που μου έταξες ! Να μην ξεχάσεις αυτό που μου έταξες !!!»
Ξυπνάω και την ίδια ώρα ξύπνησα και την γυναίκα μου. Της διηγήθηκα το όνειρο και συμπεράναμε ότι σίγουρα το παιδί που σε λίγο θα γεννιόταν θα ήταν αγόρι και καταλήξαμε ότι το όνομα θα ήταν Μιχαήλ και μόνο Μιχαήλ.
Η γέννηση με το καλό επιβεβαίωσε το συλλογισμό μας. Ο γιός μας βαπτίστηκε και πήρε το όνομα Μιχαήλ, του μεγάλου του Προστάτη.
Από μικρός είχε την βοήθεια του Πανορμίτη μας και με τη Χάρη Του σήμερα διαπρέπει ως Επιστήμων σε υψηλές θέσεις Αμερικανικών Πανεπιστημίων.
Του έχουμε βέβαια μιλήσει για την προέλευση του ονόματός του και ο ίδιος αισθάνεται μεγάλη χαρά, που έχει Προστάτη τόν μεγάλο και θαυματουργό Αρχάγγελο της Σύμης.
9) Μού έριξε ο Ταξιάρχης τα τάματα στα πόδια μου,
μέσα στην μεγάλη φουρτούνα…
«…ΘΑ ΣΑ ΠΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΕΙ ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ.
ΗΤΑΝΕ 4 ΩΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΟΤΑΝ ΕΠΕΣΤΡΕΦΑ ΑΠΟ ΡΟΔΟ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΕΡΙΠΟΥ 45 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΜΕ ΑΣΧΗΜΕΣ ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ ΧΑΛΑΣΕ ΚΑΙ ΞΕΜΕΙΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΦΑΛΗΡΑΚΙ.
Ο ΑΕΡΑΣ ΗΤΑΝΕ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΣ,ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ,ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΜΕΙΝΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΑΝΟΙΓΑΝ ΣΤΗΣ 8, ΕΙΠΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ.
ΕΙΧΕ ΜΕΓΑΛΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΕΤΟΥΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΞΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ.
ΟΠΩΣ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΒΛΕΠΩ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ, ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝΕ ΑΓΙΑΣΜΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ, ΜΙΣΟ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΕΚΕΙ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕ ΛΑΔΙ, ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΠΛΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΞΥΛΙΝΟ ΣΤΑΥΡΟ.
ΤΑ ΜΑΖΕΨΑ ΚΑΙ ΕΡΡΙΞΑ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ, ΠΑΝΩ ΕΓΡΑΦΕ « ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ».
ΕΙΠΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΣΥΜΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΤΑ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΔΩΣΩ.
ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑ ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟ ΟΤΙ 3 ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΤΑ ΕΒΓΑΛΕ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΟ ΜΕΤΡΟ,ΚΑΙ ΤΑ 3 ΜΑΖΙ , ΤΟ ΟΤΙ ΧΑΛΑΣΕ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΩ…
10) Σκούπισα τήν αυλή τού Αρχαγγέλου κι΄ αυτός μού
καθάρισε τήν δερματοπάθεια !
«…Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Φίλιας, κατάγομαι από την Μεσσηνία αλλά από το 1978 ζω στη Ρόδο. Εδώ παντρεύτηκα και τα δύο μας παιδιά τα βαπτίσαμε στον Πανορμίτη που Τον ευλαβούμαι ιδιαίτερα.
Το 1983, άγνωστο το πώς, τα χέρια μου καθώς και το πρόσωπό μου σε 13 τουλάχιστον σημεία, γέμισαν "μυρμηγκιές". Χρησιμοποίησα διάφορες ιατρικές μεθόδους και άπειρα φάρμακα για να εξαλειφθούν, μα δυστυχώς δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα...
Κάποιοι γνωστοί μας μίλησαν για την Χάρη του Πανορμίτη. Μας είπαν να πάμε στην Μονή μια σκούπα, με την οποία να σκουπίσουμε τον Ναό και Εκείνος με την σειρά Του, θα σκούπιζε την αντιαισθητική δερματοπάθεια.
Μή έχοντας άλλη ελπίδα, η σύζυγός μου Σμαραγδή με την κόρη μου Σταματία, ξεκίνησαν την επομένη της Εορτής του, δηλαδή στις 9 Νοεμβρίου του 1995 για το Μοναστήρι.
Έφεραν μια σκούπα και τόν παρακάλεσαν θερμά να μου "σκουπίσει" το πρόβλημα. Την επομένη το πρωί, κατάπλητκος μπροστά στο νιπτήρα του μπάνιου στο σπίτι μας, διαπίστωσα την θεραπεία μου.
Ο Πανορμίτης είχε κάνει το θαύμα Του. Από τότε κάθε χρόνο επισκεπτόμαστε ανελλιπώς την Μονή, για να ευχαριστήσουμε τόν Θαυματουργό Αρχάγγελο.
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ