6) Θαυμαστή διάσωση από κτύπημα κεραυνού...

 

KERAVNOS1


Τά στοιχεία τής φύσεως ασφαλώς δέν είναι άναρχα. Συγκρατούνται από τον Δημιουργό, καί από τίς μεσιτείες καί προσευχές τών Αγίων Του, αρκεί κι΄ εμείς νά έχουμε καθαρό πρόσωπο απέναντί τους γιά να μάς ακούνε...




Διηγείται η κ. Αρχοντούλα Μιχ. Θεοδώρου (Γέφυρα Θεσσαλονίκης): 

«Τό Μάρτιο τού 2000 τό παιδί μου υπηρετούσε στήν Αλεξανδρούπολη. Σέ 15 μέρες θά απολυόταν, αλλά εγώ ένα βράδυ είχα προαίσθηση γιά κάτι κακό... 

Εκείνο τό βράδυ ο Δημήτρης ήταν σκοπιά, ενώ έβρεχε πολύ. Μεταξύ 4 καί 6 τά ξημερώματα, έπεσε κεραυνός δίπλα του, τόν χτύπησε καί τόν έριξε κάτω... 

Τόν μετέφεραν στό Νοσοκομείο μέ μεγάλη αρρυθμία στήν καρδιά, μουδιασμένο τό αριστερό του χέρι καί τό δεξί πόδι. Σέ λίγες μέρες όμως συνήλθε, καί αποκαταστάθηκε η υγεία του. 

Μετά τήν απόλυσή του, είδα στόν ύπνο μου ένα μοναχό, πού μέ πλησίασε καί μού είπε: 

“Νά ξέρεις, πού δέν σκοτώθηκε τό παιδί σου από τόν κεραυνό, ήταν θαύμα τού Αγίου Ραφαήλ. Θέλω νά πάς νά τό πείς αυτό, καί νά γραφτεί...»

  

  

7) Διάσωση απο 25ωρη οξεία περιτονίτιδα...

       

Peritonitis

Η οξεία περιτονίτης σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να καταλήξει ακόμη καί σε θάνατο...



Ο 42χρονος τυπογράφος­διαφημιστής Γεώργιος Κουταλιανός (Κύπριος, από τό Προδρόμι Πάφου, κάτοικος σήμερα Θεσ/νίκης) στίς 30.12.97, ενώ οδηγούσε, ένιωσε πόνους αφόρητους στήν κοιλιά καί μετέβη στό εφημερεύον “Ιπποκράτειο”

Αρχική διάγνωση μετά από ακτινογραφία θώρακα ήταν "διάτρηση στομάχου". 

Θέλησαν νά τόν διώξουν μέ κάποια αγωγή. Τούς παρακάλεσε νά τόν εξετάσει άλλος γιατρός, ή τουλάχιστον νά διανυκτερεύσει, διότι οι πόνοι ήταν φρικτοί. Δέν τό δέχτηκαν, καί ο ίδιος από απόγνωση είπε μιά Κυπριακή φράση. Τόν άκουσε μιά Κύπρια νοσοκόμος καί μεσολάβησε, ώστε τελικά τόν οδήγησαν στήν Ε΄ Χειρουργική. 

Τήν επομένη, στήν επίσκεψη τών γιατρών ο διευθυντής­επ. καθηγητής κ. Δημ. Τσαντήλας τόν ρώτησε γιά τήν κατάστασή του, καί τού απάντησε ότι είχε εμέτους καί πόνους όλο τό βράδυ. Ο γιατρός αρκέστηκε στίς ακτινογραφίες καί στήν έκθεση τού εφημερεύοντος τής προηγούμενης μέρας καί προσπάθησε νά τόν καθησυχάσει καί νά τού δώσει εξιτήριο, μέ κάποια αγωγή πού θά μπορούσε νά πάρει καί στό σπίτι του, απέναντι ακριβώς  από τό Ιπποκράτειο, γιά νά μήν τόν κρατήσει παραμονή Πρωτοχρονιάς. 

Ο  ασθενής επέμενε νά παραμείνει, παρ' ότι καί η σύζυγός του ταλαιπωρημένη συμφωνούσε μέ τό γιατρό. Τό μεσημέρι σέ νέα επίσκεψη, βλέποντας ο Καθηγητής τήν επιμονή του, είπε στό νοσοκόμο νά  τόν ετοιμάσουν γιά τό χειρουργείο (25 ώρες μετά τήν εισαγωγή). Λέει τής συζύγου του: “Σέ μισή ωρίτσα θά σού τόν φέρω”.

Η εγχείρηση όμως δυστυχώς διήρκεσε 7 ώρες, καί αμέσως μετά τόν μετέφεραν στήν Εντατική. 

Είχε νέκρωση καί ρήξη παχέος εντέρου, μέ αποτέλεσμα οξεία κοπρανώδη περιτονίτιδα πέραν τής μιάς ημέρας! 

Απαιτήθηκαν 90 φιάλες ορού, γιά  νά καθαρίσουν τήν κοιλιακή χώρα. 'Οπως αναφέρει η ιατρική γνωμάτευση (23.6.98), πού υπέγραψε ο χειρουργός του κ. Δημ. Τσαντήλας καί επικύρωσε­θεώρησε η Διευθύντρια τού Ιπποκρατείου κ. Παρασκευή Σπυρόγλου, τόν υπέβαλαν σέ επέμβαση εντερεκτομής καί τελικοτελικής αναστόμωσης. Ο γιατρός είπε στή σύζυγό του: 

--“Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, τώρα ό,τι πεί ο Θεός. Είναι μή αναστρέψιμη γιά τήν επιστήμη η κατάστασή του. Τόν κρατούμε μέ τά μηχανήματα στή ζωή, κάλεσε όσους συγγενείς θέλουν νά τόν δούν, είναι σέ πολύ κρίσιμη κατάσταση”. 

Απεγνωσμένη η γυναίκα του κάλεσε τούς γονείς καί τά αδέλφια του από Κύπρο, τά άλλα αδέλφια του από Καναδά, καί ήρθαν όλοι νά τόν αποχαιρετήσουν, γιά τά ιατρικά δεδομένα. 'Ομως, δέν πέθανε...

Παρέμεινε 12 μέρες στήν Εντατική, όπου έβλεπε συνεχώς μία  λάμψη ακριβώς πάνω από τό κρεβάτι! Ο ίδιος τό απέδιδε στήν παρουσία τού Αγίου Ραφαήλ, πού τόν ευλαβείτο καί τόν θεωρούσε πάντοτε  προστάτη του, από τότε πού είχε πληροφορηθεί ένα μεγάλο θαύμα τού Αγίου στήν Κύπρο. 

Μάλιστα, κατά τή μετακίνησή του τή 12η μέρα από τήν Εντατική σέ δωμάτιο νοσηλείας, ευρισκόμενος σέ νάρκωση καί σύγχυση ακόμη, πρίν τού φορέσουν τή μάσκα οξυγόνου, ζήτησε από τούς νοσοκόμους νά τού δώσουν “τόν 'Αγιό του”, καί ένας νοσοκόμος τού έδωσε μιά μικρή εικόνα τού Αγίου Ραφαήλ πού είχε βρεθεί στά πόδια τού κρεβατιού!

Στό δωμάτιο νοσηλείας τόν επισκέφτηκε ο χειρούργος μέ τούς βοηθούς. 

Στή συζήτηση προέκυψε ότι εκτός από εκείνους (χειρούργο, βοηθό, αναισθησιολόγο) ο ασθενής έβλεπε απέναντί του καί έναν άλλο γιατρό στά λευκά! 

Βέβαια δέν εισέρχονται στά λευκά σέ θάλαμο χειρουργείου, αλλά μέ πράσινες φόρμες. 

Ο Καθηγητής (άνθρωπος μέ πίστη) αποδέχθηκε τήν παρουσία τού Θεϊκού παράγοντα. 

--“Πές το μου, λοιπόν! 'Ετσι εξηγείται! Σέ χάσαμε τρείς φορές πάνω στήν επέμβαση καί σέ επαναφέραμε μέ ηλεκτροσόκ, συνερχόσουν, καί έτσι συνεχίζαμε ! ” τού είπε.

Στίς 17.1.1998 ξαναχειρουργήθηκε λόγω υπο-διαφραγματικού αποστήματος. 

Παρέμεινε στό Ιπποκράτειο μέχρι τίς 30.1.98 καί επί ένα χρόνο στό σπίτι του μέ επανειλημμένες επανεξετάσεις από τούς γιατρούς, πρίν συνέλθει πλήρως. Σήμερα ζεί, ομολογώντας τό μεγάλο εκείνο θαύμα...

   


 8) Σώθηκα πολλές φορές από θάνατο...


RAFAHL


Θερμή Μυτιλήνης. Ο δρόμος πρός το Μοναστήρι τών Αγίων...




Ονομάζομαι
Στέλιος Νάκος, κάτοικος Επανομής Ν. Χαλκιδικής, ιχθυοπώλης. 

Πέρασα πολλά μεγάλα βάσανα στή ζωή. Στίς 14.8.1990, έπαθα την πρώτη γαστρορραγία μέ τρομερή αιμορραγία από το στόμα. Μέ πήγαν στόν “'Αγιο Παύλο”στό Φοίνικα Θεσσαλονίκης, έμεινα δέκα μέρες. Στίς 24.3.1991 παθαίνω νέα γαστρορραγία, νοσηλεύθηκα στό “Ιπποκράτειο” και μέσα στό Νοσοκομείο είχα ακατάσχετη αιμορραγία από το στόμα, μέ έβαλαν στήν Εντατική. 

Παρακαλούσα την Παναγία, νά μέ κρατήσει στή ζωή, νά μεγαλώσω το ένα μου παιδί τότε, το Σταύρο. Η αιμορραγία συνεχιζόταν, ο αιματοκρίτης έφθασε στό 16, μέ άνοιξαν νά βρούνε την αρτηρία που αιμορραγούσε. Μέ εγχείρησε ο κ. Μαυρουδής με επιτυχία. Εκεί στό νοσοκομείο έμαθα γιά τον Άγιο Ραφαήλ...

Ο διπλανός ασθενής στό “Ιπποκράτειο” είχε ένα βιβλίο του αγίου Ραφαήλ, το ζήτησα και το διάβασα. 'Οταν συνήλθα, η πρώτη εκδρομή που θα κάναμε οικογενειακά ήταν στή Μυτιλήνη. Τέλη Ιουλίου 1993. Μόνο γιά τον 'Αγιο Ραφαήλ θα πηγαίναμε.

Κόψαμε εισιτήριο την Πέμπτη. Τήν Παρασκευή πιάνει τον Σταυράκη πόνος χαμηλά. 'Ηταν 6-7 χρονών. Φώναζε το παιδί. Το πήγαμε στή Θεσσαλονίκη σε παιδοχειρούργο, διότι ο δικός μας ο κ. Παρίσης παραθέριζε. Μού λέει: 

Πρέπει νά χειρουργηθεί και μετά όπου θέλετε πηγαίνετε. 'Αν στρίψει ο όρχις, σε μιά ώρα πεθαίνει. 'Ηταν πρησμένο, κάθε λίγο το ζουλούσε και φώναζε από τον πόνο. 

-­Μά κόψαμε εισιτήρια. 

-­Μήν το διακινδυνεύσετε. Ο κ. Παρίσης μάς λέει στό τηλέφωνο: το πρωΐ φέρτε τον νά τον δώ, εδώ στή Χαλκιδική.

Η γυναίκα μου όλη τη νύχτα σηκωνόταν και τον πρόσεχε. Το πρωΐ τής λέει το παιδί: 

Είδα μιά νεκροκεφαλή και μου είπε, "είσαι καλά, πήγαινε εκεί στή γωνία, κύτταξε μόνος σου και νά δείς, που δέν έχεις πρήξιμο". Είχε σταματήσει ο πόνος. Το ακούω εγώ και λέω: Φεύγουμε γιά τον 'Αγιο Ραφαήλ. Στήν ανάγκη θά καλέσουμε ελικόπτερο, αν το πιάσει πόνος! Ταξιδέψαμε καταγής, στό κατάστρωμα, γιατί δέν είχε θέσεις...

Πήγαμε στόν 'Αγιο Ραφαήλ, στήν κάτω Εκκλησία πρώτα, εκεί πού είναι από τη μιά ο τάφος του Αγίου Νικολάου, από την άλλη της Αγίας Ειρήνης. Η γυναίκα μου βλέπει από τα πλάγια στό μνημείο την κάρα του αγίου Νικολάου και λέει στο παιδί: 

--"Σταύρο, νά το κεφάλι που είδες! " 

--"'Οχι, μαμά, τής λέει ο μικρός, εκείνο δέν είχε σαγόνι!"

Δέν γνωρίζαμε ακόμη γιά τον 'Αγιο ότι τον πριόνισαν στο στόμα και της φάνηκε περίεργο. Στό πλοίο διαβάσαμε το μαρτύριό του και καταλάβαμε ότι είχε δει τον ίδιο τον άγιο Ραφαήλ.

'Οταν επιστρέψαμε, πήγαμε στό γιατρό, και διαπίστωσε ότι δέν είχε απολύτως τίποτε. Από τότε τά φάρμακά μας στό σπίτι είναι το λαδάκι και το αγίασμα του Αγίου.

Οι ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ συνεχίζονται,  γιατί έζησα κι άλλα θαύματα από τον άγιο Ραφαήλ. Το 1993 όλο το χειμώνα είχα πόνο από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο, πόνος μέσα στό κόκκαλο, νά μη μέ αφήνει καθόλου. 

Σκεφτόμουν ότι κάτι κακό είναι, γιά νά μέ πονάει συνέχεια. 'Ενα βραδάκι μου λέει η γυναίκα μου: Πάμε στή μητέρα μου; 'Ηρθε από τον άγιο Ραφαήλ. Πήγαμε. 

Καθόμαστε στό τραπέζι και μου δίνει ένα μπουκαλάκι με αγίασμα. Εκεί που μιλούσαν οι γυναίκες, παίρνω το αγίασμα, σηκώνω το παντελόνι και βάζω στό πόδι μου. Εκείνη την ώρα που το έβαζα, τριών μηνών πόνος που δέν σταμάτησε καμία μέρα, σταμάτησε μαχαίρι!

Το 1995 μου πρήστηκε το γόνατο. Πρήξιμο και πόνος φοβερός. 'Ερχεται ο γιατρός ο κ. Σατραζάνης, φίλος και συμμαθητής στό Δημοτικό, μέ εξετάζει και μου δίνει ενέσεις. Σέ μιά βδομάδα είχε ξεπρηστεί. Σέ δεκαπέντε μέρες μέ ξαναπιάνει νύχτα στήν ιχθυόσκαλα της Θεσσαλονίκης. 

Σέ μία ώρα πρήσθηκε, σάν νά ήταν τριπλό το γόνατο !

Μέ ανεβάζουν αγκαλιά στό αυτοκίνητό μου για να πάω στο σπίτι μου. Πόνος αφόρητος, νά κλαίω σάν μικρό παιδί. Από τις 2-3 η ώρα που μέ ανέβασαν, ξημέρωμα έφθασα στήν Επανομή! Κατεβαίνει η γυναίκα μου, μέ έσερνε νά μέ ανεβάσει στο σπίτι. Δέν μπορούσα μόνος! 

Τηλεφωνάει το γιατρό, έρχεται, μέ ξαναβλέπει. Πάρε αυτές τις ενέσεις. Μόλις ξεπρηστεί, θά σε χειρουργήσω μέ λέϊζερ, γιά νά σηκωθείς σε δέκα μέρες. Θά άνοιγε δύο οπές νά φύγει το υγρό. 'Εφθασε μεσημέρι. 'Οπως ήμουν ξαπλωμένος φωνάζω τη γυναίκα μου: 

--"Φέρε λάδι από τον άγιο Ραφαήλ". Το απόγευμα βρισκόμουν στό μαγαζί! Είχε φύγει το πρήξιμο και ο πόνος. Δέν μέ ξαναπόνεσε πιά...

Το 1997, το καλοκαίρι, είχα βγάλει κονδυλώματα, κομμάτια κρέατα, πάρα πολλά, φαγούρα και αίμα. Πήγα στό χειρούργο το Σατραζάνη. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθούν όλα, νά τα καυτηριάσουμε, νά κάνουμε βιοψία και νά δούμε… 'Εβαλα λάδι από τον άγιο Ραφαήλ, ξαναέβαλα λάδι, την τρίτη μέρα πάλι. Τίποτε. Πηγαίνω στήν εικόνα μέ μεγάλη πίστη και του λέω: 

"Εγώ θά βάζω λαδάκι κι εσύ μη μέ γιατρέψεις". Σέ μιά-δύο βραδιές τρίφτηκαν σάν ζάχαρη και έφυγαν όλα. Ο γιατρός έμεινε έκπληκτος !


Θεραπεία αδενοκαρκινώματος στομάχου...


Το Δεκέμβριο του 1997 παρουσίασα αιμορραγία στά κόπρανα. Πήγαμε στό Νοσοκομείο “'Αγιος Δημήτριος” Θεσσαλονίκης, και μετά από πολλές γαστροσκοπήσεις και βιοψία μου λένε οι γιατροί: 

"Πρέπει νά πας αμέσως στό “Θεαγένειο“ νά χειρουργηθείς, βλέπουμε κάτι που δέν μάς αρέσει καθόλου. Δέν μου είχαν πεί τότε σε μένα όλη την αλήθεια, την ήξερε μόνο η γυναίκα μου· είχαν βρεί αδενοκαρκίνωμα στό στομάχι. Σύμφωνα μέ τις ιστολογικές εξετάσεις, προέβλεπαν περιθώριο ζωής 6 μήνες, όπως έμαθα πολύ αργότερα...

Τελικά πήγαμε στήν Κλινική “'Αγιος Λουκάς”. Δέν αποχωριζόμουν την εικόνα του αγίου Ραφαήλ από τα χέρια του. Λόγω των εορτών με έδωσαν άδεια  γιά 2-3 μέρες, και θά εισαγόμουν πάλι γιά εγχείρηση. Προσπαθήσαμε μέ κάθε τρόπο νά βρούμε εισιτήρια νά πάμε στον 'Αγιο Ραφαήλ. Δέν βρίσκαμε τίποτε. Είπαμε νά κάνω την εγχείρηση κρατώντας την εικόνα του Αγίου στά χέρια. Χειρουργήθηκα στις 30.12.1997.

Στο δωμάτιο, όπως ήμουν χειρουργημένος και είχα γάζες στήν κοιλιά, είδα στόν ύπνο μου ότι περνούσε πολύς κόσμος και μέ χαιρετούσε και ότι έβγαζα πάνω από τους επιδέσμους της κοιλιάς σάν μιά ταινία μέ συνεχόμενες μικρές εικόνες των Αγίων τη μία δίπλα στήν άλλη, τις έκοβα και τις μοίραζα στούς ανθρώπους. Μοίρασα εκατοντάδες εικόνες κι έκλαιγα...

Με όλη την ταλαιπωρία ήμουν πολύ αδύνατος, δέν είχα κουράγιο, είχα απελπισθεί. Η σύζυγός μου η Ζωή έκλαιγε συνέχεια... 

Βλέπει κι εκείνη στόν ύπνο της ότι, αναρωτιόταν "που αλλού νά μέ πήγαινε"· σε άλλο νοσοκομείο; στό εξωτερικό; 'Ερχεται ένας 'Αγιος και της λέει: 

"Ο γιατρός ο επάνω (έδειχνε προς τα πάνω, προς τον ουρανό) είπε ότι είναι καλά, μη στενοχωρείσαι καθόλου..."

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μάς είπαν ότι ήταν πάρα πολύ καλά. Θαύμα έγινε, όπως είπαν οι γιατροί και ο Καθηγητής Χρήστος Κωνσταντάρας που μέ χειρούργησε. 

Και οι γιατροί από τον “'Αγιο Δημήτριο”, ο κ. Βουσνακίδης μέ άλλους δύο ιατρούς, όταν έμαθαν ύστερα από μήνες από φίλους τους ότι ζω, έλεγαν: Δέν είναι δυνατόν, εδώ πρόκειται γιά θαύμα!

'Εζησα μέ 10 αιματοκρίτη !

Τήν  1.10.1999 αιμορραγούσα υπερβολικά πάλι από το στομάχι, είχα αιμοπτύσεις. Νοσηλεύθηκα στόν “'Αγιο Λουκά”. Ο κ. Κωνσταντάρας μου έκανε γαστροσκοπήσεις και αξονική τομογραφία. Μου είπε ότι έκλεισαν οι πληγές, βρέθηκαν όλα εντάξει, γύρισα σπίτι μέ 28 αιματοκρίτη. 

Τήν πρώτη μέρα μπόρεσα και σηκώθηκα, τη δεύτερη μέρα χειρότερα, την παρ’ άλλη χειρότερα. 'Οπως ήμουν ξαπλωμένος, δέν είχα τη δύναμη νά γυρίσω από το άλλο πλευρό. 'Ομως δέν είχα άλλα σημάδια, νά καταλάβω ότι ήταν πάλι γαστρορραγία. Η πίεση βρέθηκε καλή.

Το βράδυ βογγούσα και παρακαλούσα: 

"Αγιε Ραφαήλ, θέλω νά ρθείς νά μέ γιατρέψεις, νά ζήσω νά μεγαλώσω το παιδί μου. Δέν υπάρχει κανείς νά μέ γιατρέψει πιά..." 

'Ακουγα την καρδιά μου νά χτυπάει δυνατά. Μέ πήρε λίγο ο ύπνος και είδα, ήρθε ο Άγιος Ραφαήλ, ψηλός, ξερακιανός, κρατώντας στά χέρια του μιά λιωμένη κουβέρτα, κι όπως ήμουν ξαπλωμένος, την έριξε προς τα πάνω μου. Τήν άρπαξα και τυλίχτηκα αμέσως. Ξύπνησα κι άρχισα νά κλαίω.

Το πρωί καλέσαμε ασθενοφόρο. Από την Επανομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη προσπαθούσαν νά μου βρούν φλέβα γιά μετάγγιση· ήταν αδύνατο. 

Στόν “'Αγιο Λουκά” μου άνοιξαν τρύπα στό λαιμό γιά τη μετάγγιση. Πώς ζούσα;  'Ηρθε ο κ. Κωνσταντάρας και μέ έδειχνε στούς εκπαιδευόμενους: 

Ο κ. Νάκος έζησε μέ 10 αιματοκρίτη! Σώθηκα μέ το που ήρθε ο 'Αγιος και σταμάτησε η αιμορραγία. Αλλιώς θά πέθαινα.


Θεραπεία καί νέου αδενοκαρκινώματος...


Τόν Ιούλιο του 2001 παρουσίασα νέα επιπλοκή γαστρορραγίας. Πήγα πάλι στην Κλινική “'Αγιος Λουκάς” από τις 22 ώς τις 26 του μήνα. Μου έκαναν εξετάσεις, αξονική τομογραφία, γαστροσκόπηση και βιοψία, οι οποίες έδειξαν υποτροπή της παλιάς αρρώστιας.

Αυτές τις ημέρες η γυναίκα μου επικοινώνησε μέ αγωνία μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας, που γνωριζόμαστε και είχαμε βαπτίσει το δεύτερο παιδί μας το Ραφαήλ. Παρακάλεσε να κάνουν προσευχές και παρακλήσεις γιά μένα. Παρακάλεσαν και την κ. Μαρία Τσολάκη, από τα βασικά πρόσωπα που υπηρέτησαν την εύρεση των λειψάνων των Αγίων στη Λέσβο. 

Η κ. Μαρία είχε δει ξημερώματα στις 23 Ιουλίου τον άγιο Ραφαήλ και μου έδινε σε κύπελο νά πιώ ένα παχύρρευστο υγρό σάν γαλάκτωμα. 

“Νά κάνεις ό,τι σου πούν οι γιατροί, ο Κύριος τους έχει ορίσει νά βοηθούν τον κόσμο. Μήν αρνείσαι. Και στούς γιατρούς θά πας και εγχείρηση θά κάνεις”. 

Εγώ δέν ήθελα νά μπώ σε νέα ταλαιπωρία, έλεγα ότι ο 'Αγιος θα με σώσει, όπως τόσες φορές.

Στίς 30 Ιουλίου ξημερώματα είδε την Παναγία μέ τον άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη χωρίς να της μιλούν, και τον άγιο Απόστολο Ανδρέα που της είπε νά ανάψει τρία κεριά να παρακαλέσει τους τρεις Αγίους που τόσο αγαπάμε όλη η οικογένεια, γιά νά παραβρεθούν στήν εγχείρηση, κι ένα κερί στό όνομά του, ώστε νά προσευχηθεί ο ίδιος στον Κύριο. Κι όταν θά συνέλθω, νά πάω νά προσκυνήσω και νά τον ευχαριστήσω στό Εκκλησάκι του. Τηλεφώνησαν στή γυναίκα μου, την ώρα που μέ εγχείριζαν, και πήρε πολύ κουράγιο.

Βγαίνοντας ο γιατρός από την εγχείρηση είπε τρεις φορές μέ απορία στην γυναίκα μου: «Τόν άνοιξα τελείως! Δέν βρήκα τίποτε!»  

Δέν βρέθηκε ο καρκίνος. Είχε εξαφανιστεί!

Τη δεύτερη μέρα μετά την εγχείρηση, το βράδυ, ενώ είχε λήξει από πολλή ώρα το επισκεπτήριο, είχε φύγει η γυναίκα μου και βρισκόμουν μόνος μου, βλέπω μπροστά μου έναν άνδρα μετρίου αναστήματος μέ γένι, να με κυτάζει κατάματα. 

Με φώναξε μέ το όνομά μου, μέ πλησίασε και μου είπε: 

“Εσύ δέν μέ ξέρεις, εγώ σε ξέρω! Περνούσα από εδώ και ήρθα νά σε δώ. Μέ έστειλε ο Σεβασμιότατος. 'Ολα τα είδα, όλα τα άκουσα. Μεγάλο θαύμα!”

Μέ χαιρέτισε κι έφυγε αθόρυβα. Την άλλη μέρα ρωτήσαμε το Δεσπότη, ρωτήσαμε στο Μοναστήρι, δέν είχαν στείλει κανέναν. Συζητώντας το περιστατικό μέ τους δικούς μου, κατάλαβα ότι πρέπει νά ήταν κάποιος 'Αγιος, μάλλον ο Διάκονος Άγιος Νικόλαος.

Πρίν το εξιτήριο στις 8 Αυγούστου, μου λέει ο Καθηγητής: “Μη φοβάσαι, πήγαινε νά μεγαλώσεις τα παιδάκια σου, δέν έχεις τίποτε...”