Εξωσωματικές...δέν τίς θέλει ο Θεός !

 

Exosomatiki-PETROYLAKH

Ελένη Πετρουλάκη: "Τα παιδιά μου δεν τα έκανα με εξωσωματική. Έχασα δύο σε προχωρημένη εγκυμοσύνη" 

Η γυμνάστρια μιλά για τις δυσκολίες μέχρι να αποκτήσει τα παιδιά της.





Μια πολύ αποκαλυπτική συνέντευξη έδωσε η Ελένη Πετρουλάκη στο περιοδικό ΕΓΩ σχετικά με τις ατυχείς εγκυμοσύνες που είχε στο παρελθόν.

"Ήταν δύσκολη η περίοδος που προσπαθούσα να μείνω έγκυος.Ήταν οκτώ δύσκολα χρόνια. Πάντα κάτι έλειπε μέσα μου, γιατί ήθελα και ονειρευόμουν να μεγαλώσω την οικογένειά μας με τον Ίλια. Καταλαβαίνω απόλυτα τις γυναίκες που προσπαθούν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί.

Είναι το μόνο πράγμα στη ζωή που δεν μπορείς να το αποκτήσεις με τίποτα, παρά μόνο αν το θέλει ο Θεός...

Πίστευα πάρα πολύ ότι θα κάνω παιδί γι' αυτό και τα κατάφερα.Δυό φορές έχασα παιδί πού κυοφορούσα σε σχετικά προχωρημένη εγκυμοσύνη. Ήμουν χάλια ψυχολογικά όταν συνέβη. Ήταν οδυνηρό. Δεν θέλω να σκέφτομαι αυτή την περίοδο της ζωής μου.

Ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και δεν θέλω να θυμάμαι το παρελθόν. Με πόνεσε αρκετά όμως πλέον έχω επιλεκτική μνήμη", λέει η Ελένη Πετρουλάκη.

Η γυμνάστρια ξεκαθαρίζει εάν την βοήθησαν ή όχι οι εξωσωματικές θεραπείες.

"Γέννησα τέσσερα παιδιά με φυσιολογικό τρόπο, ενώ οί γιατροί μού είχαν αποκλείσει την εγκυμοσύνη. Δεν είχα τίποτα στην ουσία και με έβαλαν στη διαδικασία να κάνω μία σειρά από πράγματα που δεν χρειάζονταν. Όλα συνέβησαν από λάθος τους. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι γέννησα τα παιδιά με εξωσωματική γονιμοποίηση. Δεν θα είχα πρόβλημα να το πω, αν όντως είχε γίνει έτσι", σημειώνει.


http://www.fthis.gr/article/314891/eleni-petroylaki--ta-paidia-moy-den-ta-ekana-me-exosomatiki-exasa-dyo-se-proxorimeni-egkymosyni-




ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...


Αγαπητές φίλες σας χαιρετώ,

Eίμαι η Παναγιώτα και ξεκίνησα τις εξωσωματικές και μάλιστα μέσω μικρογονιμοποίησης από την ηλικία των 26 ετών. Τώρα είμαι 41 και έχω υποβληθεί σε 13 εξωσωματικές χωρίς αποτέλεσμα. Έχω πονέσει πάρα πολύ και κυρίως έχω νιώσει μισή γυναίκα...

Ευτυχώς στην ηλικία των 34 είχαμε υποβάλλει με το σύζυγό μου αίτηση υιοθεσίας στο κέντρο βρεφών ΜΗΤΕΡΑ και πριν από τέσσερεις μήνες ήρθε ένας υπέροχος μπέμπης στη ζωή μας.

Ήρθε ένας αληθινός ήλιος, άνοιξε το κεφάλαιο της ζωής που για μας παρέμενε ερμητικά κλειστό και μας έδωσε μύριους λόγους να χαιρόμαστε και από άλλες πλευρές τη ζωή.

Επιπλέον νιώθω γυναίκα ολόκληρη, όχι ανάπηρη, νιώθω γόνιμη. Δεν έχω απορρίψει την εξωσωματική. Μπορεί κάποτε και να αποκτήσω ένα παιδί μέσω αυτής, αλλά ειλικρινά δεν με νοιάζει τόσο. Θέλω να σας συμβουλεύσω από την καρδιά μου.

Μην πικραίνεστε τόσο με τις αποτυχίες, μην τις αφήνετε να κυριαρχούν στη ζωή σας. ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΞΙΖΕΙ.

Γίνετε μανούλες καρδιάς πρώτα και όσο μπορείτε συνεχίστε να πρόσπαθείτε. Αλλά μην θεοποιείτε τις εξωσωματικές.

Θα ζήσουμε ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΕΣ...

Παρακαλέστε το Θεό να σας στείλει το παιδί που είναι για σας, που θα γεμίσει την καρδιά σας και θα νιώθει στη ζωή του ότι εσείς είστε η μάνα του.

Μην μένετε στα ορεκτικά ( την προετοιμάσία δηλ για παιδί μέσω της εξωσωματικής ), περάστε στο κυρίως γεύμα, τη μητρότητα, όσο είστε νέες.

Βρείτε πρώτα το παιδάκι σας και μετά προσπαθήστε και για φυσικό, κι αν είναι να 'ρθει καλώς να'ρθει. Το σημαντικό δεν είναι πού φυσάει ο αέρας, αλλά το να σηκώσετε τα πανιά σας.

Σας φιλώ γλυκά,

Παναγιώτα

http://www.magnamater.gr/show/el/testimonies.aspx





  
Θά έμενα παράλυτος από όγκο 9 εκατοστών...


Xeirourgeio-5





Ονομάζομαι Φώτης Καπνάκης, κατοικώ στο Σταυρό Θεσ/νίκης (τηλ. 23970–61363).

Το 2003 το καλοκαίρι παρουσιάστηκαν προβλήματα στην υγεία μου. Ψάχναμε στους γιατρούς, να βρούνε τι έχω. Επί επτά μήνες πηγαίναμε στα Νοσοκομεία...

Την περίοδο αυτή μια χωριανή μας, η Αναστασία Στοΐτσα, είδε τη γυναίκα μου την Βασιλική και τη ρωτά: 

--«Τι έχεις; Γιατί είσαι στενοχωρημένη; Μήπως έχεις προβλήματα στη δουλειά;» 

--«Όχι. Ο άνδρας μου έχει πρόβλημα υγείας, γυρίζουμε στους γιατρούς, και δεν μπορούν να βρούνε τι έχει». 

Τής λέει τότε: 

--«Πιστεύεις;» 

--«Φυσικά, πιστεύω» απαντά. 

--«Τότε θα σου δώσω ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ να το διαβάσεις, να τον παρακαλέσεις, κι εκείνος θα έλθει...»

Μού έδωσε το βιβλίο “Σημείον Μέγα” του Φώτη Κόντογλου, καί το διάβαζα συνέχεια...

Το Σεπτέμβριο πήγα στον ουρολόγο κ. Αντρίκο Παρασκευά, μήπως είχα προστάτη. Με παρέπεμψε να κάνω ακτινογραφία, γιατί δεν βρήκε προστάτη. Ο ακτινολόγος μου λέει: 

--«Έλα εδώ, φίλε. Εσύ έχεις σοβαρό πρόβλημα». 

--«Τι έχω;»  

--«Θα δώσω στο γιατρό σου τις ακτινογραφίες, να τις δει, κι εκείνος θα σου εξηγήσει τι έχεις». 

Ο ουρολόγος μου λέει: 

--«Φίλε, άλλα ψάχναμε και άλλα βρήκαμε. Βρέθηκε ένας όγκος περίπου 9 εκατοστά στο ιερό οστό...»

Πήγαμε στο ΑΧΕΠΑ το Δεκέμβριο και βρήκαμε τον κ. Γιάννη Προυσαλίδη, γενικό χειρούργο. Όταν εκείνος είδε τις ακτίνες, μου λέει: 

--«Είναι δύσκολη η περίπτωση. Κανονικά δεν πρέπει να σε αναλάβω, αλλά κάτι μέσα μου με παροτρύνει να σε αναλάβω. Για να γίνει η δική σου εγχείρηση, πρέπει να οργανώσουμε μια ομάδα 5 γιατρών (χειρούργου, νευρολόγου, ογκολόγου, ορθοπεδικού, αγγειολόγου). Ο όγκος είναι καλοήθης, μη μεταστάσιμος. Στην καλύτερη όμως περίπτωση, θα μείνεις παράλυτος από την μέση και κάτω, γιατί από το ιερό οστούν περνούν τα νεύρα των κάτω άκρων, και αφαιρώντας το ιερό οστούν για να βγεί ο όγκος, αυτά θα καταστραφούν...»

Μια εβδομάδα πριν την εγχείρηση, πήγαμε στο Νοσοκομείο για τις προεγχειρητικές εξετάσεις. Την Παρασκευή μου λέει ο γιατρός: 

--«Φώτη, πήγαινε Σαββατοκύριακο στο σπίτι σου να ξεκουραστείς και Δευτέρα επιστρέφεις. Τρίτη θα κάνουμε χειρουργείο».

Συνεχώς παρακαλούσαμε τους Αγίους, στο νοσοκομείο, στο λεωφορείο, στο σπίτι. Σάββατο βράδυ ήρθαν τα παιδιά μας και συγγενείς, να με δούν. Όταν έφυγαν, πήγαμε να ξαπλώσουμε. Εμένα δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Γύρω στις 2 μ.μ. σηκώθηκα, πήγα στην κουζίνα και πήρα το μόνιτορ της τηλεόρασης να ιδώ τηλεόραση.

Μόλις άνοιξα την τηλεόραση, άκουσα ένα βραχνό κλάμα μικρού κοριτσιού που ακουγόταν από βαθειά. Μού λέει: 

--«Τι το άνοιξες αυτό το πράγμα; Εγώ μελετάω. Δεν με σκέπτεσαι εμένα;» 

Σέ λίγο άρχισε όλο μου το σώμα να κτυπιέται πάνω στο μπαουλο-ντίβανο πάνω–κάτω, σαν να κτυπούσαν δέκα άνθρωποι, νόμιζα ότι θα σπάσει. Αυτό κράτησε περίπου 5–10 λεπτά. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, καί αναλογιζόμουν τι ήταν αυτό πού μου συνέβη...

Την Κυριακή το πρωί σηκώθηκα να κάνω καφέ και αισθάνθηκα τον όγκο να αιωρείται μέσα στην κοιλιά μου. Πήγα στην Εκκλησία και είπα όλο το περιστατικό στον ιερέα π. Ευρυβιάδη Κοντογιάννη (σημειωτέον, είμαι επίτροπος στην Ενορία). Εκείνος μου λέει: 

--«Φώτη, είσαι πολύ τυχερός. Ξέρεις ποιό ήταν αυτό το κοριτσάκι που άκουσες χθες βράδυ; Ήταν η Αγία Ρηνούλα που τόσο πολύ παρακαλάτε ! »

Δευτέρα ξαναπήγα στο ΑΧΕΠΑ. Λέει η γυναίκα μου στο γιατρό: 

--«Πιστεύετε στα θαύματα;» 

--«Πιστεύω,της λέει, και να μας τα λέτε, για να παίρνουμε κι εμείς θάρρος...» 

Τότε του διηγήθηκα αυτό που μου συνέβη. Μού λέει: 

--«Αυτό θα το δούμε αύριο, που θα κάνουμε την επέμβαση».

Την άλλη μέρα έγινε η εγχείρηση, προγραμματισμένη να κρατήσει περί τις δέκα (10) ώρες, αλλά κράτησε μαζί με τη νάρκωση περίπου τέσσερις (4) ώρες. Οι γιατροί έβγαιναν χαρούμενοι από το χειρουργείο. Όταν βγήκε ο δικός μας ο γιατρός, λέει στη γυναίκα μου: 

--«Καλά πήγε, μην ανησυχείς. Φεύγω τώρα να πάω στη Μηχανιώνα σε μια επίσκεψη που έχω, και αύριο το πρωΐ θα περάσω να δώ τον Φώτη και θα τα πούμε».

Την άλλη μέρα το πρωΐ ήρθε στο κρεβάτι μου ο κ. Προυσαλίδης και μας κάλεσε όλους. Του λέω εγώ: 

--«Πριν μας πεις οτιδήποτε, να μου πεις, η αγία Ειρήνη το έκανε το θαύμα της όπως σου είπα προχθές;» 

--«Το έκανε, Φώτη, και ήταν πρώτη φορά που κάνω εγχείρηση χωρίς νυστέρι. Έβαλα τα χέρια μου και τον έβγαλα».

Η βοηθός του μας έλεγε αργότερα: 

--«Είδα τον γιατρό να βάζει τα χέρια του μέσα σου και να βγάζει ένα “ρόδι”».

Τώρα είμαι πολύ καλά, χαίρω άκρας υγείας και χαίρομαι τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ευχαριστώ τους Αγίους για το θαύμα τους.

  



Καρκίνος στήν σπονδυλική στήλη...

      

SpondylikiSTHLH

 

Οί βλάβες τής σπονδυλικής στήλης αρκετές φορές είναι αθεράπευτες...



Ονομάζομαι  Παύλος Καρυπίδης, είμαι κάτοικος Ακρολίμνης Κρύας Βρύσης Γιαννιτσών ( τηλφ. 23820–63471). Καταθέτω σήμερα, 13/10/07, τι μας συνέβη.

Το επάγγελμά μου ήταν ελαιοχρωματιστής. Το πρόβλημά μου ξεκίνησε από τα πόδια μου λόγω της δουλειάς που είχα. Το Σεπτέμβριο του 2002 πήγα σε αγγειολόγο και μου σύστησε να κάνω μια ακτινογραφία στη μέση. Η ακτινογραφία έδειξε ένα μικρό πρόβλημα. Με έστειλε να κάνω αξονική, που έδειξε δισκοκήλη. Μού έγραψε να κάνω 20 ενέσεις, λέγοντας ότι θα περάσει.

Τον Ιανουάριο του 2003 οι πόνοι δυνάμωσαν. Έκανα εντριβές, μασάζ στη μέση, δεν περνούσαν. Πήγα σε ένα πρακτικό στην Αριδαία τον κυρ–Χρήστο, δεν βρήκα αποτέλεσμα. Πήγα σε συγχωριανό μας φυσίατρο–βελονιστή στη Θεσσαλονίκη, τον κ. Αστ. Παπανικολάου, ο πόνος όμως συνεχιζόταν...

Συνέχισα να δουλεύω, ελπίζοντας να περάσει. Μια μέρα που δεν άντεχα άλλο τον πόνο, τέλη Μαρτίου του 2003, πήγα στο Νοσοκομείο της Νάουσας στο Ορθοπεδικό Τμήμα. Με εξέτασε ο γιατρός, είδε την αξονική του 2002, δεν βρήκε τίποτε και με έστειλε στο Διευθυντή της Ορθοπεδικής κ. Γιάντζη. Με εξέτασε κι εκείνος, δεν διαπίστωσε τίποτε, με άφησε να φύγω...

Έφυγα, συνέχισα να βάφω στο φιλικό σπίτι, πιστεύοντας να μου περάσει. Ο πόνος συνέχιζε, έκανα μασάζ κάθε βράδυ. Μια μέρα φυσούσε δυνατός αέρας, και δεν πήγα στη δουλειά. Πήγα στο Νοσοκομείο στη Νάουσα και επέμεινα να με κρατήσουν μέσα να γίνει κάποια θεραπεία, ή πλήρεις εξετάσεις.

Τελικά με κράτησαν, έκανα αγωγή με κάτι ενέσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Αποφάσισαν να μου κάνουν μαγνητική και με έστειλαν στο ιδιωτικό Κέντρο “Παναγία” στη Βέροια. Ήταν 8 Απριλίου 2003, είχε χιονίσει, και πήγα με δικό μου μέσον, γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο. 

Μετά την Μαγνητική εξέταση, ο ακτινολόγος μου είπε: «Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα». Έδειξε τις εξετάσεις και στο Νοσοκομείο στον ορθοπεδικό που με παρακολουθούσε. Μόλις τις είδε, μου λέει: 

--«Ετοιμάσου, είναι επείγον να φύγεις για τη Θεσσαλονίκη στο Νοσοκομείο “Παπανικολάου”». Με έστειλαν συστημένο με σημείωμα στον Καθηγητή κ. Αναστάσιο Χριστοδούλου (ειδικό για τη σπονδυλική στήλη).

Ο Καθηγητής ζήτησε να γίνει βιοψία. Έγινε στο ίδιο Νοσοκομείο 14/4. Περιμέναμε αποτελέσματα.
Αυτό το διάστημα επισκεφθήκαμε την Ιερά Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας, προσκυνήσαμε τα άγια λείψανα, πήραμε λαδάκι και Αγιασμό από την Χάρη τους. Σταυρωνόμουν συνέχεια.

Η βιοψία έδειξε αιμαγγειο-ενδοθηλίωμα και βλάβη στον Ο2 σπόνδυλο, πολύ δύσκολη μορφή καρκίνου στο σημείο εκείνο... 

Για να έχω και δεύτερη γνώμη, πήγα στο Νοσοκομείο “Παπαγεωργίου”. Εξετάστηκα κι εκεί, ο γιατρός είδε τα αποτελέσματα της βιοψίας και είπε ότι είναι πολύ δύσκολο και δεν ανελάμβανε ο ίδιος.

Επιστρέφω στο “Παπανικολάου”, στον κ. Χριστοδούλου. Με ενημέρωσε για τη σοβαρότητα και τις δυσκολίες, αλλά δέχτηκε να με αναλάβει. Έπρεπε να αφαιρεθεί σπόνδυλος μαζί με τη μάζα του όγκου, να γίνει σπονδυλοδεσία, να αφαιρεθεί ένα τμήμα νεύρου, με ενδεχόμενο να κουτσαίνω, ή να μην πατά σταθερά το δεξί μου πόδι. Έγιναν όλες οι εξετάσεις πριν την εγχείρηση... 

Στίς 30/5 έγινε η πρώτη επέμβαση με μεγάλη χειρουργική τομή στην κοιλιά, κράτησε 8 ώρες, μου χορήγησαν 5 φιάλες αίμα. Αφαιρέθηκε η μάζα και έγινε πρόσθια σπονδυλοδεσία (τοποθετήθηκαν λάμες). Η δεύτερη επέμβαση έγινε στις 23/6 (σημείωση: την επέτειο ευρέσεως του λειψάνου του Αγίου Ραφαήλ). Κράτησε 5 ώρες, χρειάστηκαν 2 φιάλες αίμα. Μού έκαναν οπίσθια σπονδυλοδεσία, με κατακόρυφη μεγάλη τομή πίσω στην πλάτη.

Όλο αυτό το διάστημα η γυναίκα μου με σταύρωνε με λαδάκι και έπινα Αγιασμό από τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Διαβάζαμε Παρακλήσεις στον Άγιο. Δεν χάναμε την πίστη μας. Γιατί από την πρώτη στιγμή αισθανόμασταν την παρουσία τους... 

Μετά την πρώτη εγχείρηση, δεν ήταν δυνατόν να γυρίσω στο πλάι, ήμουν διασωληνωμένος και με παυσίπονα και ηρεμιστικά. Το ίδιο βράδυ από την πολλή κούραση και τον πόνο με πήρε για λίγο ο ύπνος...

Στον ύπνο μου βλέπω να έρχεται κοντά μου ένας γιατρός. Πλησιάζει να με εξετάσει και με τραντάζει δυνατά από τη μέση. 

--«Γιατρέ, τώρα εγχειρίστηκα», τού λέω, καί μού απαντά: 

--«Μη φοβάσαι. Θα σε κάνω καλά».

Το πρωί με ρωτά η γυναίκα μου: «Πώς γύρισες;» Με βρήκε να κοιμάμαι ήρεμος, στο πλάι γυρισμένος. Ήταν η απάντηση του Αγίου, γιατί συνεχώς τον παρακαλούσαμε όλον τον καιρό να δείξει ένα σημάδι ότι μας ακούει και θα μας βοηθήσει. Δυνάμωσε πιο πολύ η πίστη μας. Όμως τώρα γνωρίζαμε ότι δεν είμαστε μόνοι...

Μετά τη δεύτερη εγχείριση περιμέναμε τη βελτίωση και αναρωτιόμασταν πότε θα βγώ. Ήταν άγνωστο. Έπρεπε να γίνει αξονική τομογραφία, να δούν οι γιατροί αν όλα ήταν καθαρά. Μας έλεγαν «Ίσως, Δευτέρα, Τετάρτη…να βγείτε». 

Το βράδυ της Κυριακής γύρω στις 10 μ.μ., όπως ξάπλωνα για να με πάρει ο ύπνος, ένιωσα να τραντάζεται το κρεβάτι μου. Πολύ δυνατό τράνταγμα, σαν κάποιος να έσπρωχνε όλο το κρεβάτι. Το ένιωσε και η γυναίκα μου. 

--«Θέλεις κάτι; Γιατί με σπρώχνεις;» με ρωτάει. 

--«Εσύ με σπρώχνεις» της απαντώ. Γυρίσαμε να δούμε τις λάμπες, μήπως γινόταν σεισμός. Τίποτε. Οι διπλανοί μου στο θάλαμο, άλλοι τρεις άρρωστοι, όταν τους ρωτήσαμε, δεν είχαν καταλάβει τίποτε. Καταλάβαμε ότι είχε έρθει η ώρα να βγούμε από το Νοσοκομείο...

Το πρωί της Δευτέρας μου έκαναν αξονική, βγήκαν καθαρά τα αποτελέσματα, και μου έδωσαν εξιτήριο 7/7, μνήμη της Αγίας Κυριακής. 

Στο Ενημερωτικό Σημείωμα του Νοσοκομείου με ημερομηνία 7/7/2003, που υπογράφουν ο κ. Αν. Χριστοδούλου, χειρ. ορθοπεδικός–αν. Καθηγητής, και ο βοηθός κ. Παναγ. Συμεωνίδης της Α΄ Ορθοπεδικής του “Παπανικολάου”, αναφέρονται μεταξύ άλλων:

»Α΄ 30/5/03 Πρόσθια Σπονδυλοδεσία – Ημισωματεκτομή. Β΄ 23/6/03 Οπίσθια Σπονδυλοδεσία.
»Καλή Μετεγχειρητική Πορεία…Θεραπευτική Αγωγή: ΕΟΦΑ. Αναμονή αποτελέσματος Γ΄ Βιοψίας. Έγερση–κινητοποίηση…»

Μετά από κάποιο διάστημα ειδοποιήθηκα να πάω στο “Θεαγένειο” για ακτινοβολίες, και έπειτα ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες. Είχα γίνει ράκος.
Υποσχεθήκαμε να πάμε στο λόφο του μαρτυρίου των Αγίων. Το πραγματοποιήσαμε το καλοκαίρι του 2004. Επισκεφθήκαμε και το Μοναστήρι στη Γρίβα. Κάναμε Παρακλήσεις, θείες Λειτουργίες, κοινώνησα. Πήραμε πάλι λαδάκι και Αγιασμό.

Το 2005 προληπτική εξέταση (αξονική τομογραφία) έδειξε μετάσταση του καρκίνου στο ήπαρ με δύο εστίες. 

Πρίν κάνω μαγνητική τομογραφία για να δούν καλύτερα την εξέταση, πήγα στο Μοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης στη Γρίβα. Προσκύνησα τα ιερά λείψανα των Αγίων, με σταύρωσε ο Ιερέας με τον Τίμιο Σταυρό, μου διάβασε Ευχή υπέρ υγείας. Η μαγνητική έδειξε μία μόνο εστία! 

Στην εγχείριση στο “Θεαγένειο”, όταν με άνοιξε ο γιατρός κ. Κ. Σέντζης, ούτε αυτός βρήκε δεύτερο όγκο. Ακολούθησαν νέες χημειοθεραπείες και εξετάσεις.
Στην Ιατρική Βεβαίωση του “Θεαγενείου”  (7/6/05) από το Β΄ Παθ. Ογκολογικό, γράφει: 

«…Τον Απρίλιο 2005 υποβλήθηκε σε μερική κυστεκτομή για μεμονωμένη μεταεστία στο δεξιό λοβό του ήπατος. Τώρα χορηγείται συστηματική χημειοθεραπεία. Η πρόγνωση θεωρείται αβέβαιη».

Δεν χάνουμε την πίστη μας στο Θεό, στην Παναγία, στους Αγίους μας Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, που σε κάθε δυσκολία τους επικαλούμαστε και τρέχουν πάντα κοντά μας. Τον Ιούνιο του 2007 ξαναεπισκέφθηκα τον τόπο του μαρτυρίου στη Μυτιλήνη, να προσκυνήσω και να ευχαριστήσω τους Αγίους, γιατί μας παραστέκονται σε κάθε δυσκολία.

Μέχρι σήμερα νιώθω καλά, δεν έχω άλλη επιπλοκή. Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου και των Αγίων Αυτού!