.
Δεύτερον: Ἕνας βουλευτὴς κοστίζει στὸ Δημόσιο ταμεῖο 30.000 εὐρὼ περίπου μηνιαίως (μισθοί, παραστάσεις, ἀτέλειες καὶ ἀπαλλαγές, φρουροί, ὑπάλληλοι, ἔξοδα γραφείου καὶ λοιπὰ προνόμια).
Ἑκατὸ λιγότεροι σημαίνει ἐτήσιο ἔσοδο τοῦ Δημοσίου 10.000.000 εὐρώ, ἰλιγγιῶδες νούμερο.
Μὲ αὐτὸ τὸ ποσὸ μπορεῖ τὸ κράτος, γιὰ παράδειγμα, νὰ λύσει τὸ πρόβλημα τῆς θέρμανσης στὰ σχολεῖα, νὰ βελτιώσει αἰσθητὰ τὴν ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη τῶν ἀσθενεστέρων, νὰ αὐξήσει τὶς συντάξεις.
.
Τρίτον: Θὰ μειωθοῦν οἱ βουλευτὲς τῆς Ἀθήνας.
Σήμερα στὴν Ἀττικὴ ἐκλέγονται καμιὰ ἑβδομηνταριὰ ἐθνοπατριοὶ καὶ ἐθνομητριές...
Εἶναι ἡ πιὸ ἰσχυρὴ κοινοβουλευτικὴ ὁμάδα, κράτος ἐν κράτει. Ἡ Ἀθήνα δὲν χρειάζεται τόσους βουλευτές, ἐφ’ ὅσον ὅλες οἱ ἀνώτατες κρατικὲς καὶ «παρακρατικὲς» ἐξουσίες βρίσκονται ἐκεῖ.
Ἀντιπροσώπευση θέλει μόνο ἡ εἰρωνικῶς λεγόμενη «ἐπαρχία». Τὸ ἀδηφάγο Αθηνοκεντρικὸ κράτος, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ γεγονότος γιγαντώνεται.
70 βουλευτὲς καὶ 50 ὑπουργοὶ καὶ ὑφυπουργοὶ κατοικοεδρεύουν στὴν πρωτεύουσα. Τὸ ἔχουμε ξαναγράψει. Ἀπὸ τὴν ἀρχαία πόλη-κράτος, φτάσαμε στὸ σύγχρονο κράτος-πόλη.
Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, θὰ γλιτώσουμε καὶ ἀπὸ τὸ νοσηρὸ φαινόμενο, νὰ βλέπουμε στὰ ἕδρανα τῆς βουλῆς, πολυδιαφημιζόμενους, ἀμαθέστατους ἀστέρες καὶ ἀστερίσκους τοῦ ἀθλητισμοῦ, τῆς τηλεόρασης, τῆς κομμωτικῆς, τῆς ὑψηλῆς κοπτικῆς καὶ ραπτικῆς καὶ λοιπῶν λειτουργημάτων.
Στὴν Ἀθήνα, χρησιμοποιεῖ ἡ κυρίαρχη «μάζα», δυστυχώς , τὰ ἴδια κριτήρια, ποὺ ἐφαρμόζει καί στὰ πολυκαταστήματα.
Ὅπως ἐπιλέγει τὸ ἀπορρυπαντικὸ ἢ τὴν ὀδοντόβουρτσα, ποὺ διαφημίζεται, ἔτσι ψηφίζει τοὺς βουλευτές της. Αὐτὸ λέγεται μαζικὴ δημοκρατία ἢ καλύτερα «τηλεκρατία».
.
Τέταρτον: Μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν συνεπάγεται αὐστηρότερη καὶ συνετότερη ἐπιλογὴ ὑποψηφίων γιὰ τὶς λίστες.
Ἴσως ἔτσι τὸ σύστημα λειτουργήσει ἀξιοκρατικότερα καὶ τεθοῦν ὡς προϋπόθεση γιὰ τὴν ἀνάδειξη στὸ βουλευτικὸ ἀξίωμα, οἱ ἱκανότητες, τὸ ἀδιαμφισβήτητο ὑψηλὸ ἦθος, ὁ ἀσυμβίβαστος χαρακτήρας. Ἴσως συνετισθεῖ ὁ λαὸς καὶ σταματήσει τὸν συνωστισμὸ στοὺς θαλάμους τῶν βουλευτικῶν γραφείων, ὅπου ἐκλιπαρεῖ γιὰ ἕνα ρουσφέτι. Ἀπὸ τὶς ἀνίατες πληγὲς τοῦ τόπου κι αὐτό, τὸ ὁποῖο εἶχε ἐπισημάνει καὶ ὁ Ροΐδης, ὁ ὁποῖος τὸ περιέγραψε μὲ τὸ δικό του περιπαικτικὸ καὶ γλαφυρὸ τρόπο, πρὸ αἰῶνος.
Ἔγραφε: «Ὁ κύκλος τῆς ἁρμοδιότητος καὶ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἕλληνος βουλευτοῦ εἶναι δεκάκις εὐρύτερος παρὰ εἰς πᾶσαν ἄλλην χώραν καὶ ἡ πεποίθησις εἰς τὴν παντοδυναμίαν του τοσαύτη, ὥστε, ὡς οἱ Ἑβραῖοι παρὰ τοῦ Χριστοῦ τέρατα καὶ σημεῖα, οὕτω ζητοῦσι καὶ οἱ Ἕλληνες ἐκλογεῖς παρὰ τοῦ βουλευτοῦ νὰ θαυματουργῆ, μεταβάλλων τοὺς ὀχυρῶνας εἰς δημοτικὰ σχολεῖα, τὰ χωράφια εἰς οἰκόπεδα, τοὺς ἀκτήμονας εἰς κτηματίας, τοὺς χρηστοὺς ὑπαλλήλους εἰς Παυσανίας, τοὺς βλαχοδημάρχους εἰς ἱππότας τοῦ Σωτῆρος, τοὺς δικαστὰς εἰς ἀδικητὰς καὶ τοὺς ξυλοσχίστας εἰς καθηγητάς.
Τὸ Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου δύναται πρὸς χρῆσιν τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων νὰ μετατραπεῖ εἰς Ἀρχὴ σοφίας φόβος βουλευτοῦ». («Τὰ ἀνθελληνικά», σελ. 81).
.
Πέμπτον: Ἔχει εἰπωθεῖ, νομίζω ἀπὸ τὸν Λένιν, πὼς ἂν οἱ ἐκλογὲς μποροῦσαν νὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα, οἱ πολιτικοὶ θὰ τὶς καταργοῦσαν. Διαφωνεῖ κανείς; Ἐν προκειμένῳ, γιὰ νὰ ἔρθουμε καὶ στὴν ἐπικαιρότητα.
Ἂν ἐκλεγεῖ ἡ ΝΔ, θὰ φορτωθεῖ ἢ τὸν «Ποτάμι» ἢ τὸν Βενιζέλο, θὰ συνεχίσει, δηλαδή, ἀπρόσκοπτα ἡ λιθοκάρδιος καὶ χαλκέσπλαχνος Μέρκελ νὰ μᾶς κυβερνᾶ ἀπροκάλυπτα, ἁπλώνοντας πάνω ἀπὸ τὴν πατρίδα μας τὰ σάβανα τῶν Μνημονίων.
Ὁ κὺρ-Ἀντώνης θὰ ὁμιλεῖ περὶ ἀνάπτυξης, ὁ Μιλτιάδης, ὁ Κυριάκος καὶ λοιποὶ πορφυρογέννητοι τζιτζιφιόγκοι θὰ «ὑπουργοῦν» τὴν ἐξαθλίωση τοῦ λαοῦ καὶ ὁ ΓΑΠ θὰ διδάσκει στὰ πανεπιστήμια τοῦ πλανήτη γιὰ τὸ πῶς ἐπέβαλε «τὸν φόρο τῶν πισινῶν».
.
Ἂν βγεῖ ὁ ΣΥΡΙΖΑ, σέρνοντας μαζί του, τοὺς ΑΝΕΛ ἢ τὸν «Ποτάμι»- ὅλα τὰ ξεπλένει – ἢ καὶ τὸν Βενιζέλο – ἀρχολίπαρος ὁλκῆς – μετὰ ἀπὸ δύο τρεῖς λεονταρισμοὺς στὰ ὄργανα τῆς Ε.Ε., θὰ προσγειωθεῖ, θὰ γλυκαθοῦν καὶ ἀπὸ τὴν ἐξουσία, τὴ δόξα καὶ τὸ χρῆμα οἱ σύντροφοι – γιὰ τὸ τελευταῖο εἰδικὰ οἱ προερχόμενοι ἀπὸ τὸ ΠΑ$ΟΚ. Αὐτοὶ δὲν ἔχουν πρόβλημα, παλαιόθεν ἐκδίδονται- καὶ θὰ βαδίσουν τὴν πεπατημένη.
.
Τὸ κατ’ ἐμέ, πιστεύω, ὅτι τοῦτος ὁ χιλιοβασανισμένος τόπος θὰ ἀποτινάξει τὸν ζυγὸ τῆς κομματοκρατίας καὶ ἀσημαντοκρατίας μόνο μὲ λαϊκὴ ἐξέγερση.
Δύο εἶναι οἱ πραγματικοὶ ἀντίπαλοι σήμερα στὴν Ἑλλάδα: ὁ λαὸς, καὶ οἱ πουλημένοι καὶ ἀνίκανοι καὶ διεφθαρμένοι κομματάνθρωποι.
(Ἔρευνα, ποὺ ἔγινε, ἀπέδειξε ὅτι ἡ ἀνεργία στὰ ὑψηλὰ κομματικὰ στελέχη, ὅλων τῶν κομμάτων -περὶ τοὺς 120.000 νομίζω- εἶναι μόνο 4%).
.
Ἀκούγοντας τὶς τσιρίδες, τὶς ὑλακές, τοὺς μυκηθμούς, τὰ βελάσματα, τοὺς γρυλλισμούς, τοὺς κοασμούς, τὰ ρεκάσματα καὶ τὰ ὀγκανίσματα τῶν ὑποψηφίων τοῦτες τὶς ἡμέρες καὶ τὶς προεκλογικὲς ψευτιές τους καὶ τρισαθλιότητες, μοῦ ἦρθαν στὸ νοῦ δύο στιχουργήματα τοῦ Γ. Σουρῆ.
Τὸ ἕνα ἀναφέρεται στὸ πῶς πρέπει νὰ ἀντιδροῦμε, ὡς λαός, στὶς οὐρανομήκεις σαχλαμάρες ποὺ ἐκτοξεύονται καὶ τὸ δεύτερο ἀπευθύνεται στοὺς ὑποψήφιους βουλευτές.
Τὸ πρῶτο: