Στήν Ἐκκλησία προφανῶς μποροῦν νά καταφεύγουν ὅλοι γενικῶς οἱ ἄνθρωποι, ὄχι ὅμως καί στήν ἱερωσύνη. Τό ποίμνιο δέν ἔχει ὁμοιομορφία, ὁ ποιμένας ὅμως πρέπει νά εἶναι κατ᾿ εἰκόνα τῶν Ἁγίων.

Συχνά οἱ ἐπίσκοποι ἐκλαμβάνουν τήν ἀφέλεια ὡς εὐσέβεια καί ταπείνωση ( κάπου, ακόμη και την θηλυπρέπεια…).

Νομίζουν ὅτι ἡ ἀφέλεια εἶναι ἀρετή. Αὐτό εἶναι πλάνη. Ὅπως δέν πρέπει νά δέχονται τόν ὑποκριτή ὡς ἐνάρετο. Μέ ψυχρή λογική, χωρίς νά ὑποχωροῦν σέ πιέσεις, παρακλήσεις καί συναισθηματισμούς, νά ἀποκλείουν τούς ἀφελεῖς καί ἀνοήτους ἀπό τήν ἱερωσύνη, ἀλλά καί ἀπό τό μοναχισμό θά ἔλεγα.
Τά πρόσωπα αὐτά μποροῦν νά εἶναι κοντά στήν Ἐκκλησία, νά συνεργάζονται ὥς ἕνα βαθμό μέ τούς ἱερεῖς, ὅμως νά μή ἱκανοποιοῦνται τά αἰτήματά τους νά χειτοτονηθοῦν ἤ νά καροῦν μοναχοί. Νά τούς δείχνουν ἔμπρακτη ἀγάπη, νά τούς ἀναθέτουν διάφορες ἐργασίες καί νά ἀποφεύγουν νά τούς κάνουν ὑπηρέτες τους.

Ἡ ὑπόθεση τῆς ἱερωσύνης εἶναι μία πολύ σοβαρή ὑπόθεση. Εἶναι ἀδιανόητο νά χειροτονοῦνται κληρικοί ἄνθρωποι χωρίς φόβο Θεοῦ καί ἱερό ζῆλο. Χρειάζεται προσοχή καί ἔρευνα. Ἡ ὑποκρισία εἶναι μεγάλη παγίδα.

Μέχρι τή χειροτονία τους οἱ ὑποψήφιοι εἶναι εὐλαβέστατοι καί πρόθυμοι νά διακονήσουν παντοῦ καί στίς δυσπρόσιτες ἐνορίες ἀκόμα.

Μετά τή χειροτονία ἀρχίζουν οἱ ἀναθεωρήσεις, οἱ διαφορετικές ἐπιθυμίες καί σιγά-σιγά φανερώνονται οἱ μεγάλες ἀδυναμίες καί οἱ ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες. Ἀλλά τότε εἶναι πιά ἀργά… Δέν ἀλλάζουν εὔκολα οἱ ἄνθρωποι.

Οὔτε καί μπορεῖς νά κλείσεις τά μάτια σου μπροστά στά σκάνδαλα, πού δημιουργοῦν. Ἡ πεῖρα ὅμως ἔδειξε ὅτι οὔτε καί οἱ ποινές εἶναι ἀποτελεσματικές.

Περιστέλλουν λίγο τό κακό, ἀλλά δέν τό ἐξαλείφουν.

Ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νά ἔχει ἄξιους συνεργάτες καί ἀπό κοινοῦ νά ἀποφασίζουν γιά τήν χειροτονία κάποιου. Ἡ κύρια εὐθύνη βέβαια εἶναι δική του, ἀλλά χρειάζεται καί τή βοήθεια τῶν συνεργατῶν του.

πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση