Θυμᾶμαι: Μοῦ ἦρθε πρός ἐξομολόγηση ἕνας νεαρός μέ θηλυπρεπῆ συμπεριφορά. Μοῦ εἶπε: «Νιώθω τήν τάση πρός τό ἴδιο φύλο· νιώθω πώς εἶμαι ὁμοφυλόφυλος. Ὅμως δέν θέλω νά κάνω αὐτό τό πρᾶγμα».
Ἀφοῦ συζητήσαμε, ἦρθε μετά ἀπό καιρό, καί μοῦ εἶπε ὅλος χαρά καί μέ καμάρι: «Ἡσύχασα! Ἔφυγε ἀπό μέσα μου αὐτή ἡ τάση». Φυσικά αὐτή ἡ τάση δέν ἔφυγε ἀπό μόνη της.
Ὄντας «λογικό ὄν», ἐκανε χρήση τῆς λογικῆς καί τῆς βουλήσεως πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, καί νίκησε τήν ἐπιθυμία, ἔστω καί ἄν αὐτή ἦταν θέμα «ὁρμονικό». Ἄν δέν τό ἔκανε, θά γινόταν σίγουρα ἕρμαιο τῆς ἐπιθυμίας του.
«Οἱ πιό κακοί μας φίλοι, εἶναι οἱ κακές μας σκέψεις. Μεγαλύτερη ζημιά μᾶς κάνει μιά κακή σκέψη, παρά ἕνα τοῦβλο, πού θά πέσει στό κεφάλι μας» (Dr. Frank Crane).
Ὅ,τι λοιπόν βάλεις στό κεφάλι, θά ἔρθει καί στό σῶμα. Βάλεις στό μυαλό σου νά γίνεις gay; Θά γίνεις! «Γιά ὅσα τραβάει τό κορμί, φταίει τό κεφάλι», λέει ἡ παροιμία.
Τί εἶναι ἡ μοιχεία; Εἶναι θέμα ψυχολογικό, ἐγκεφαλικό. Ἐνῶ λοιπόν ὁ σύζυγος πρός ἱκανοποίηση τοῦ γενετησίου του ἐνστίκτου, ἔχει τή γυναίκα του, πού ὁ ἴδιος διάλεξε γιά τόν σκοπό αὐτό, τήν ἀφήνει, καί πάει μέ ξένη γυναίκα, νά κάνει τί; Ὅ,τι ἀκριβῶς θά ἔκανε καί μέ τή γυναίκα του· τήν ἴδια ἀκριβῶς σεξουαλική πράξη.
Ψυχολογικό εἶναι καί τό θέμα τῆς ὁμοφυλοφυλίας. Τό ἔχουν στό μυαλό τους. Τό θέλουν, τό ἐπιζητοῦν. Τό ἐπιλέγουν. Καί ἀντί νά ἀλλαξουμε τό σκεπτικό τους, ἀλλάζουμε τά γεννητικά τους ὄργανα...
Τό θέμα όμως εἶναι καί πνευματικό. Ἐξαρτᾶται ἀπό τό πῶς βλέπεις τή ζωή. Μέ ποιούς «κανόνες» τή ρυθμίζεις. Ἄν εἶσαι χριστιανός, τή ρυθμίζεις μέ κανόνα τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀνακαλύπτοντας καί τό νόημα τῆς ζωῆς σου. (Στό δέ θέμα «ἔρωτα», ἀκολουθεῖς τίς ὁδηγίες τῆς Ἐκκλησίας).
Ἄν εἶσαι ἄπιστος, βλέπεις τή ζωή ὡς ἡδονή καί μέ τήν ὁποιαδήποτε μορφή, ψάχνοντας μέσα ἐκεῖ νά βρεῖς καί τό νόημα τῆς ζωῆς σου. Ὅμως, «ἄν ἡ ἡδονή ἦταν εὐτυχία, οἱ πετενοί καί οἱ πόρνες, θά ἦταν τά πιό εὐτυχισμένα ὄντα». (Μᾶρκος Αὐρήλιος, ΣΤ, 34).
Ὁ ἄνθρωπος στήν ἐποχή τοῦ Νῶε δέν ἔκανε τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά τρώει, νά πίνει καί νά κάνει «ἔρωτα» (Μτ.24:38). Καί βλέποντας ὁ Κύριος τό κατάντημά του,«ἐνεθυμήθη ὅτι ἐποίησεν τόν ἀνθρωπον» (Γέν. 6: 6). Σκέφθηκε καί εἶπε: «Ἐγώ δέν ἔπλασα τόν ἄνθρωπο γιά τόν σκοπό αὐτόν» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. ΚΒ΄ εἰς Γέν.).
«Θά τόν ἀφανίσω ἀπό τή γῆ, γιατί μετάνιωσα πού τόν ἔπλασα» (Γέν. 6:7). Καί τόν ἀφάνισε μέ τόν φοβερό κατακλυσμό (Γέν. 7:10-18).
Γιά τόν ἴδιο λόγο ἔστειλε φωτιά καί θειάφι καί ἔκανε στάχτη τούς κατοίκους τῶν πόλεων Σοδόμων καί Γομμόρων (Γέν.19:23). Χωρίς νά λάβει ὑπόψη Του, ἄν τό πάθος τους ἦταν θέμα ὁρμονῶν....!
Στέλνοντας τό μήνυμα, πώς ὅταν ὁ ἄνθρωπος στή ζωή αὐτή δέν κάνει τίποτε ἄλλο, ἀπό τό νά τρώει, νά πίνει καί νά ἡδονίζεται, τότε πιά ὡς ἄνθρωπος δέν ἔχει λόγο ὑπάρξεως.
Ἐν ἔτει 1979 ἔτυχε νά ἐπισκεφθῶ τίς «πόλεις» τῶν Σοδόμων καί Γομμόρων. Δέν ξεχνῶ αὐτό πού εἶδα! Εἶναι «πόλεις» χειρότερες καί ἀπό νεκροταφεῖο. Μυρίζουν ἀκόμα θειάφι.
Καί παρόλο πού εἶναι «πόλεις» παραθαλάσσιες, δέν ὑπάρχει κἄν ἴχνος ζωῆς· οὔτε ἀπό τό φυτικό, οὔτε ἀπό τό ζωϊκό βασίλειο.
Ούτε πουλί πετούμενο δεν υπάρχει επάνω τους !
Ἀκόμα καί ἡ θάλασσα πού περιβάλλει αὐτές τίς «πόλεις» εἶναι νεκρή· δέν ὑπάρχει μέσα της ἴχνος ζωῆς, ἐξ οὗ καί «Νεκρά Θάλασσα».
Καί ὁ Θεός εἶναι πάντα ὁ ἴδιος, καί κανένας δέν μπορεῖ νά Τοῦ ξεφύγει (ὅποιος μπορεῖ, ἄς τό ἐπιχειρήσει). «Ἀργεῖ ἀλλά δέν λησμονεῖ», ὑπάρχει ἄλλωστε καί ἡ ἄλλη ζωή, ὅπου ὁ καθένας θά λογοδοτήσει, γιά τίς ἐπιλογές πού ἔκανε ἐπί γῆς.
Ὅσοι δέν πιστεύουν σ’ αὐτό τό «παραμύθι», ἄς κάνουν λίγη ὑπομονή, καί θά τό δοῦν ἰδίοις ὄμμασιν, μόλις κλείσουν τά ματάκια τους, ἀλλά τότε θά εἶναι πολύ ἀργά, γι’αὐτό καί «τῶν φρονίμων τά παιδιά, πρίν πεινάσουν μαγειρεύουν».