Οι Πατέρες οι Άγιοι και θαυματουργοί το λένε, όχι εγώ ! Θερμοί ήσαν οι προφήτες! Θερμοί ήσαν οι Απόστολοι. Θερμοί και ζηλωταί ήσαν όλοι εκείνοι για τους οποίους είπε ο Κύριος ότι ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με. Ζηλωτής θερμότατος ήταν ο Απόστολος Παύλος, αλλά βέβαια πάνω απ’ όλα και πρώτο υπόδειγμα για μας θείας θερμότητος ήταν ο Χριστός και ο Σωτήρας μας. Διότι σ’ αυτόν εφαρμόσθη πλήρως η προφητεία του ψαλμωδού, «ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με».
Ήταν τόσο θερμός που δεν υπέφερε να βλέπει την ασέβεια και την αμαρτία να κυριαρχούν μέσα στο Ναό του Σολωμόντος, γι’ αυτό έφτιαξε φραγγέλιο με τα χέρια Του και είπε εκείνο το περίφημο, ότι «μη ποιείτε τον οίκον του πατρός μου οίκον εμπορίου και σπήλαιον ληστών».
Χριστιανοί που έχουν ένα τέτοιο ζήλο, είναι θερμοί. Η Παναγία βέβαια να μας βοηθήσει όλους μας.
Δεν ήρθαμε ακόμα στους χλιαρούς, θα έρθουμε και σ’ αυτούς. Πριν έρθουμε όμως σ’ αυτούς πρέπει να δούμε την δεύτερη κατηγορία των χριστιανών.
Τους ψυχρούς χριστιανούς.
Το θερμόμετρο έχει πέσει πολύ σ’ αυτούς. Μοιάζουν σαν τα παγόβουνα του Βορείου Πόλου. Νεκροί στο πνεύμα. Κι όταν πέσει το θερμόμετρο, ο άνθρωπος που για να ζήσει έχει ανάγκη μιας θερμοκρασίας, κρουσταλλιάζει.
Όταν δεν υπάρχει η πνευματική θερμοκρασία, η θερμότητα του Παναγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι νεκρός.Είναι αυτοί περί των οποίων ο Κύριος είπε ότι στους εσχάτους καιρούς, ψυγήσεται η αγάπη των πολλών, η αγάπη θα γίνει σαν τον πάγο.
Είμαστε αδιάφοροι, και ψυχροί, και σκληροί στον πόνον του άλλου, όποιος και αν είναι αυτός. Δεν λέτε που μερικές φορές και χαιρόμαστε όταν αυτός που μας έκανε κακό, πάθει κακό! Ψυγείο λοιπόν γίνεται η αγάπη. Κατάψυξη!
Και είναι σαν μερικά παιδιά που έχουν κλειστεί στα ψυγεία και τάχουν αναφέρει κατά καιρόν οι ειδήσεις με τα παιχνίδια τους, ή μέσ’ στον καταψύκτη που κλείστηκαν για να κρυφτούν, παίζοντας το κρυφτούλι, πάγωσαν τα παιδιά καί πέθαναν.
Ακριβώς λοιπόν έτσι κάμνει και ο διάβολος. Προσπαθεί να μας βάλει στο ψυγείο του, στην κατάψυξή του.
Κατεψυγμένοι χριστιανοί είμαστε οι περισσότεροι από μας, χωρίς μόριο πνευματικής ζωής, τίποτα, γυρίστε έξω και ρίξτε μια ματιά.
Πόσοι εκκλησιάζονται; Πόσοι εξομολογούνται; Πόσοι κοινωνούν; Πόσοι προσεύχονται; Πόσοι μελετούν; Πόσοι τηρούν τις εντολές; Πόσοι καλλιεργούν τις αρετές; Πόσοι έχουν φόβον Θεού; Ευλάβεια, καλοσύνη, αγάπη; Υπομονή, πίστη, πόσοι έχουν;
Τέτοιοι υπήρχαν πάντοτε, και θα υπάρχουν.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν τους έβλεπε μέσα στην εκκλησία, εταράζετο. Και τους έβλεπε! Είχε φοβερό μάτι. Το μάτι της καρδιάς του μπορούσε να διαβάζει τις άλλες καρδιές. Τους ήλεγχε!.
Βλέπω, λέει, κάτω στο βάθος κάποιον να χασμουριέται. Επί λέξει τα λέει αυτά. Μάλιστα! Χασμουριέται!
Και τον ρώτησε: Δέν μού λές, θα χασμουριόσουν μπροστά στην βασίλισσα; Α, όταν στέκεσαι μπροστά της και θαυμάζεις την ομορφιά της, και θαυμάζεις την βασιλική της μεγαλοπρέπεια, την κοιτάζεις όχι μόνον στα μάτια και δεν χασμουριέσαι, αλλά έχεις ανοίξει και το στόμα σου μια πιθαμή. Εδώ όμως χασμουριέσαι! Τι είναι η βασίλισσα στο κάτω κάτω; Εδώ είναι τα λόγια του Κυρίου! Εδώ είναι το Ευαγγέλιο! Εδώ είναι ο Γολγοθάς! Εδώ είναι το Αίμα του Θεανθρώπου! Και συ χασμουριέσαι; Αυτά είναι λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Σε ώρα προσευχής δεν επιτρέπεται να χασμουριόμαστε. Αν κοιτάξεις μέσα στην εκκλησία, πολλοί χασμουριόνται. Είναι αδιάφοροι. Σημεία των καιρών. Οι μοναχοί και οι ασκηταί και οι ερημίτες μας λένε, ότι όταν χασμουριέται ο άνθρωπος όχι από κόπωση και κούραση, γιατί υπάρχει βέβαια και αυτό που μας προκαλεί το χασμουρητό, σημαίνει ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον.
Όταν δεν έχει ζωηρό ενδιαφέρον ο άνθρωπος χασμουριέται. Όταν όμως τον κινεί η περιέργεια, και έχει ενδιαφέροντα, τότε δεν χασμουριέται. Βρίσκεται σε κίνηση. Σε εγρήγορση. Αυτό δείχνει και το παράδειγμα που μας ανέφερε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Λέγει και άλλα πολύ σκληρότερα. Τα έλεγε από του άμβωνος. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και μάλιστα τα έλεγε μέσα στην εκκλησία.
Υπάρχει βέβαια και μια αντίληψις, την οποίαν την είδα στο Άγιον Όρος, και γω την χρησιμοποιώ, όταν χασμουριόμαστε να κάνουμε το σημείον του Σταυρού.
Γιατί υπάρχει μια παλιά θρησκευτική αντίληψη ότι μπαίνουν τα δαιμόνια απ’ το στόμα. Μας τα παραλέει ο παπάς, θα πουν μερικοί.
Ε, δεν είπα βέβαια τέτοιο πράγμα, διότι υπάρχουν και χασμουρητά που προέρχονται από την κούραση, από την αϋπνία, από φυσική κάμψη και αδυναμία, και τόσα άλλα, τα οποία βέβαια και χαρακτηρίζονται και αδιάβλητα πάθη.
Πρόκειται όμως για κείνο το ιδιαίτερο χασμουρητό που φέρνει ο πειρασμός.
Περνάνε τα Άγια. «Ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι. Πάντων ημών, μνησθίει Κύριος Ο Θεός…», φωνάζουμε. Και εκείνη την ώρα κάποιος χασμουριέται. Αυτό είναι καθαρά το δαιμονικό. Είναι πειρασμικό...
Τελούμε την Θεία Λειτουργία. Έρχεται η ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων. Αν χασμουρηθείς εκείνη την ώρα είναι δαιμονικό. Είναι πειρασμικό. Σταύρωσε το στόμα σου, και ζήτησε το έλεος του Θεού.
Κάποιος ιερεύς, πιστεύω να σας τόχω πει σαν παράδειγμα, σαν ζωντανή ιστορία στα λειτουργικά κηρύγματα που κάναμε τότε, κάποιος ιερεύς λοιπόν, ο οποίος φαίνοται, βαριόταν που έκανε τη Θεία Λειτουργία, χασμουριόταν πολύ τακτικά.
Και έτσι ένα Σάββατο, που λειτουργούσε, ήταν δυο τρείς χριστιανοί μονάχα, ο ψάλτης και ο νεωκόρος. Έφτασε η στιγμή του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων και δώστου το χασμουρητό, και δώστου το χασμουρητό.
Εκείνη την ώρα λοιπόν, τρώει ένα φοβερό μπάτσο, μπά....ααφ, στο μάγουλο, που έπεσε κάτω,
- Ε…, φτάνει πια! ακούστηκε μια φωνή,
Λοιπόν 15 με 20 μέρες ήταν τά σημάδια πάνω στο μάγουλό του από το αόρατο σκαμπίλι πού έφαγε !
Αλλά από τότε απέκτησε πνεύμα ζωντάνιας, μέχρι που να πεθάνει πιστεύω να κλαίει, γιατί είναι ζωντανός ακόμα.Μέχρι που να πεθάνει όταν έρχεται αυτή η στιγμή, πάντα κλαίει…