Ως γνωστόν η ιστορία της απελευθέρωσης του Ισραήλ ξεκινά από την Έξοδό του από την Αίγυπτο, όταν ο εκλεκτός του Κυρίου Μωυσής (ο οποίος κινδύνεψε από τον τότε Φαραώ να θανατωθεί σε νεαρή ηλικία) κατάφερε με Θεϊκή έμπνευση και βοήθεια, να απελευθερώσει και να βγάλει τον υπόδουλο επί τέσσερις αιώνες λαό του Ισραήλ από την δουλεία της Αιγύπτου και να τον οδηγήσει με ασφάλεια από την Ερυθρά θάλασσα στην γη της επαγγελίας, γεγονός το οποίο γιορτάζονταν από τους Ισραηλίτες με την γιορτή του Πάσχα (Πέρασμα).
Οί 4 αυτοί αιώνες δουλείας στην Αίγυπτο, είναι τά 400 περίπου «Ελληνικά χρόνια» δικής μας δουλείας .
Όσο δηλαδή περίπου κράτησε και η υποδούλωση της χώρας μας στους Τούρκους ως την μερική απελευθέρωση το 1833.
Αντίστοιχα η ιστορία των Χριστιανών ξεκινά με την Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου και Θεανθρώπου Ημών Ιησού Χριστού (ο οποίος κινδύνεψε από τον Ηρώδη να θανατωθεί σε νεαρή ηλικία), ο όποιος κατάφερε με την Ανάσταση Του να νικήσει τον θάνατο και να απελευθερώσει τον υπόδουλο επί αιώνες κόσμο από την δουλεία του Άδη και να τον οδηγήσει με ασφάλεια από τον θάνατο στην Ανάσταση !
Δηλαδή σε μια νέα Γη της επαγγελίας, γεγονός το οποίο γιορτάζεται σήμερα από τους Χριστιανούς με την γιορτή του Πάσχα (Πέρασμα).
Όταν έφτασε στην Γη της επαγγελίας ο λαός του Ισραήλ είχε να αντιμετωπίσει δυσκολίες, συγκρούσεις και καταπίεση από άλλους λαούς, και για αυτό αναγκάστηκε αρχικά να στραφεί στους εκλεγμένους από τον ίδιο και αποδεκτούς από τον Θεό ηγέτες του, τους Κριτές, για να τον καθοδηγούν μέσα στις δύσκολες αυτές εποχές...
Αντίστοιχα και οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν να αντιμετωπίσουν άγριους και βιαιότατους διωγμούς, άπειρες δυσκολίες, συγκρούσεις και καταπίεση από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες ( η Αυτοκρατορία των οποίων περιλάμβανε πολλά έθνη), και για αυτό αναγκάστηκαν να στραφούν στους εκλεγμένους (αρχικά) από τους ίδιους και αποδεκτούς από τον Θεό ηγέτες τους, τους Επισκόπους, για να τους καθοδηγούν μέσα στις δύσκολες αυτές εποχές, όπως οι Κριτές τούς Ισραηλίτες .
Λόγω των παραπάνω δυσκολιών οι αρχαίοι Ισραηλίτες αποφάσισαν να εκλέξουν ένα βασιλιά για να τους οργανώσει και να τους προστατεύει. Αρχικά εκλέχτηκε ο Σαούλ, ο οποίος αν και αρχικά ήταν επιτυχής, στην συνέχεια έγινε καταπιεστικός, στράφηκε μακριά από την πατρώα του Θρησκεία κυνήγησε τον Δαβίδ προσωπικά αν και τον είχε υπηρετήσει πιστά και είχε αποδειχτεί γενναίος και ικανός στρατιωτικός του, και στο τέλος ηττήθηκε και αυτοκτόνησε μετά την ήττα του με τους Φιλισταίους…
Στην συνέχεια χρίσθηκε με Θεϊκό χρίσμα από τον προφήτη Σαμουήλ ο Δαβίδ, ο οποίος είχε παντρευτεί την κόρη του Σαούλ, ήταν γενναίος και πιστός και χρειάστηκε να αντιπαλέψει επί χρόνια με άλλους διεκδικητές και τον τελευταίο γιο του Σαούλ, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία όλου του βασιλείου. Σαν βασιλιάς αποδείχτηκε απόλυτα πετυχημένος, ένωσε το κράτος, το μεγάλωσε κατακόρυφα, αναδιοργάνωσε τον στρατό και την οικονομία, κατέλαβε την πόλη της Ιεβούς, την οποία ανοικοδόμησε, την ονόμασε Ιερουσαλήμ και την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του !
Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη την εποχή όλη η Μεσόγειος ήταν σε παρακμή, στην Ελλάδα υπήρχε ο «Ελληνικός μεσαίωνας, οί «Σκοτεινοί λεγόμενοι χρόνοι » και σε όλη την Μεσόγειο μόνο το βασίλειο του Ισραήλ ευημερούσε. Το μόνο αρνητικό ήταν οι μεγάλες οικογενειακές τραγωδίες και λάθη που έκανε ο Δαβίδ σαν βασιλιάς.
Η ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ...
Στην μεταχριστιανική τώρα εποχή επακολούθησαν για 320 περίπου χρόνια φοβεροί Χριστιανικοί διωγμοί και οι Χριστιανοί παρακαλούσαν να έρθει ένας βασιλιάς για να τους προστατεύει. Και όντως ήρθε ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος χρίσθηκε με Θεϊκό χρίσμα από τον ίδιο τον Κύριο μέσω του γνωστού σε όλους οράματος «εν τούτω Νίκα» στον δρόμο του προς την Μουλβία γέφυρα και την νίκη του επί του Μαξιμιανού…
Σαν Αυτοκράτορας αποδείχτηκε απόλυτα πετυχημένος, ένωσε το κράτος, το μεγάλωσε κατακόρυφα, αναδιοργάνωσε τον στρατό και την οικονομία, κατέλαβε την πόλη του Βυζαντίου, την οποία ανοικοδόμησε, ονομάζοντάς την Νέα Ρώμη - Νέα Ιερουσαλήμ την γνωστή σε όλους Κωνσταντινούπολη την οποία καί έκανε πρωτεύουσα του κράτους του.
Στο Ισραήλ τώρα τον Δαβίδ τον διαδέχτηκε ο γιος του ο Σολομώντας, ο οποίος ως γνωστόν έφτιαξε τον περίφημο ναό της Ιερουσαλήμ και του οποίου το κράτος μετά από μερικούς πολέμους στην αρχή της βασιλείας του ήκμασε. Με τον θάνατο του το κράτος χωρίστηκε στα δύο, το βασίλειο του Ιούδα και το βασίλειο του Ισραήλ.
Το βασίλειο του Ιούδα κράτησε την πατρώα πίστη και άκμασε για αιώνες, ενώ το βασίλειο του Ισραήλ άρχισε θρησκευτικό συγκρητισμό και εισαγωγή και άλλων παγανιστικών και ειδωλολατρικών στοιχείων, φτιάχνοντας ακόμη καί ανταγωνιστικό ναό στο όρος Γαριζίν δημιουργώντας έτσι την αίρεση για τον Ιουδαϊσμό των Σαμαρειτών.
Στό τέλος καταλύθηκε από ξένους λαούς και πολλοί κάτοικοι του μεταφέρθηκαν στην εξορία ενώ όσοι έμειναν αναμείχτηκαν με τους νεοφερμένους πληθυσμούς. Το βασίλειο του Ιούδα μετά από μία καλή αρχή άρχισε να εκλέγει, ή να στηρίζει ως βασιλείς ανάξιους πολιτικούς και στο τέλος υποδουλώθηκε κι΄αυτό αρχικά στους Βαβυλώνιους και μετέπειτα στους Πέρσες.
Αντίστοιχα τώρα στην χριστιανική θεώρηση των πραγμάτων η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετά τον θάνατο ενός μεγάλου Αυτοκράτορα (του Μεγάλου Θεοδοσίου, χωρίστηκε στα δύο.
Στο Βυζάντιο ως νέος Σολομών θεωρήθηκε ο Ιουστινιανός, ο οποίος κατασκεύασε το Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας και του οποίου το κράτος μετά από μερικούς πολέμους στην περίοδο της βασιλείας του ήκμασε. Το Ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (η Βυζαντινή Αυτοκρατορία) κράτησε την πατρώα πίστη ( κατά συγκριτική αντιστοιχία με το κράτος των Ιουδαίων) και ήκμασε για αιώνες.
Από την άλλη πλευρά όμως, ( και κατά αντιστοιχία με το κράτος τού Ισραήλ), το δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άρχισε την εισαγωγή και άλλων παγανιστικών στοιχείων (όπως η υποτιθέμενη αντίστοιχη εξουσία του Αυτοκράτορα και του επίσκοπου Ρώμης, ή αλλιώς πάπα, όπως και η αποδοχή από αυτόν του αρχαίου Ρωμαϊκού παγανιστικού αξιώματος και τίτλου του Μέγιστου Ποντίφικα), ενώ έφτιαξε και ανταγωνιστική Εκκλησία στο λόφο του Βατικανού (τα παπικά κράτη τότε). Στό τέλος καταλύθηκε από βάρβαρους Γερμανικούς λαούς και πολλοί κάτοικοι του μεταφέρθηκαν στην εξορία και όσοι έμειναν αναμείχτηκαν με τους νεοφερμένους πληθυσμούς.
Το Ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετά από μία καλή αρχή άρχισε να πέφτει ηθικά και να εκλέγει, ή να στηρίζει ως Αυτοκράτορες ανάξιους πολιτικούς (όπως γίνεται και στην Ελλάδα σήμερα με την εκλογή ανάξιων πολιτικών) και στο τέλος υποδουλώθηκε αρχικά στους Σταυροφόρους και μετέπειτα στους Τούρκους…
Στην Ιουδαία τώρα, οι Πέρσες υπό τον βασιλιά Κύρο προσέφεραν Θρησκευτική (αλλά όχι εθνική, ή κοινωνική ελευθερία) στους Εβραίους για πολιτικούς λόγους και επέτρεψαν στον αρχιερέα του Ναού της Ιερουσαλήμ να φροντίζει για τα θρησκευτικά και πολιτικά θέματα των Εβραίων ως εθνάρχης και οι Ιουδαίοι τον ακολούθησαν με προθυμία.
Ύστερα όμως από καιρό (σχεδόν 400 χρόνια, όσο αντίστοιχα κράτησε και στην χώρα μας η Οθωμανική κατοχή) και την απελευθέρωση των Ιουδαίων από τον όντως πολιτισμένο λαό των Ελλήνων υπό τον Μέγα Αλέξανδρο φέρθηκαν έξυπνα πολιτικά και πολιτισμένα αναγνωρίζοντας την θρησκευτική ελευθερία και αυτοδιοίκηση των Εβραίων.
Αντίθετα ο διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Αντίοχος ο Επιφανής λόγω οικονομικών προβλημάτων αλλά και θρησκευτικού φανατισμού άρχισε διωγμούς κατά των Εβραίων προσπαθώντας να τους επιβάλλει με την βία την δική του ειδωλολατρική θρησκεία και μάλιστα να τον αναγνωρίσουν ως Θεό !!!
Αποτέλεσμα αυτής της στάσης ήταν το ότι οι Ιουδαίοι εξεγέρθηκαν και κατάφεραν μετά από πολλούς αγώνες υπό την ηγεσία των Μακαβαίων να αποκτήσουν θρησκευτική ελευθερία από τους διαδόχους του Αντιόχου. Καθώς επίσης και σε μεταγενέστερο διάστημα να αποκτήσουν πλήρη ανεξαρτησία υπό την δυναστεία των Ασμοναίων, υπό τους οποίους έφτασαν σε μεγάλη εδαφική, οικονομική και πολιτική ακμή.
Οι Τούρκοι αντίστοιχα, υπό τον Μωάμεθ τον πορθητή προσέφεραν Θρησκευτική (αλλά όχι εθνική, ή κοινωνική ελευθερία) στους Έλληνες, για πολιτικούς λόγους και επέτρεψαν στον Πατριάρχη να φροντίζει για τα θρησκευτικά και πολιτικά θέματα των Ελλήνων (αλλά και των άλλων Ορθόδοξων λαών της Αυτοκρατορίας) ως εθνάρχης και οι Ορθόδοξοι τον ακολούθησαν με προθυμία.
Ύστερα όμως από καιρό (σχεδόν 4 αιώνες με την χώρα μας υπό Οθωμανική κατοχή) και την απελευθέρωση της κυρίως με δικούς τους αγώνες αλλά και με την «βοήθεια» των ξένων «πολιτισμένων Ευρωπαίων» στην ναυμαχία του Ναβαρίνου οι οποίοι δεν φέρθηκαν έξυπνα πολιτικά και πολιτισμένα αναγνωρίζοντας την θρησκευτική ελευθερία και εθνική και πολιτική ανεξαρτησία των Ελλήνων.
Αλλά φρόντισαν να επιβάλλουν με την βία την Γερμανική (αρχικά) δυναστεία του Όθωνα. Κατόπιν εμφανίστηκαν τά κόμματα πού κομμάτιασαν τον λαό, όπως τό Αγγλικό, Ρωσικό και Γαλλικό και άρχισαν με το πρόσχημα των οικονομικών προβλημάτων της χώρας αλλά και θρησκευτικού φανατισμού (Προτεστάντες και Καθολικοί) διωγμούς κατά των Ορθόδοξων Ελλήνων θέλοντας να τους επιβάλλυν με την βία την δική τους πίστη και έθιμα καθώς και ένα κράμα χριστιανικών και παγανιστικών στοιχείων αλλά και αιρέσεων…
Μια προσπάθεια που συνεχίζεται και έως σήμερα από όλα τα κόμματα και τους πολιτικούς από τότε, με τους νόμους και τα διατάγματα τους κατά της εθνικής ανεξαρτησίας και θρησκευτικής πίστης των Ελλήνων.
Βάσει όλων των παραπάνω οι Έλληνες στην ουσία απέκτησαν μόνο μια μερική αυτονομία όπως και οι Ιουδαίοι υπό την ηγεσία των Μακαβαίων και όχι ακόμα πλήρη Εθνική ανεξαρτησία.
Σαν αποτέλεσμα αυτής του της στάσης οι Έλληνες εξεγέρθηκαν πολλές φορές αλλά δεν κατάφεραν (ακόμα) μετά από πολλούς αγώνες, όπως οι Εβραίοι υπό την ηγεσία των Μακαβαίων να αποκτήσουν πλήρη εθνική και θρησκευτική ελευθερία, παρόλο που εμφανίστηκαν και εδώ για ένα διάστημα δικοί μας Μακκαβαίοι , όπως η φιλική Εταιρία, οι πατριώτες και πιστοί οπλαρχηγοί και ιεράρχες του αγώνα, αν και σχεδόν κόντεψαν (δυστυχώς ανεπιτυχώς) μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο να πραγματοποιήσουν και το όραμα της Μεγάλης Ιδέας φθάνοντας στην Κωνσταντινούπολη.
Μετά από χρόνια κατέλαβαν οι Ρωμαίοι την Ιερουσαλήμ και το βασίλειο τους καταλύθηκε και όταν αυτοί μετέπειτα εξεγέρθηκαν οι Ρωμαίοι υπό τον Τίτο ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ και επίσης βεβήλωσαν και κατέστρεψαν τον ναό του Σολομώντος.
Έτσι οι Εβραίοι διασκορπίστηκαν στα τέσσερα άκρα του κόσμου αναπολώντας και αναμένοντας την επιστροφή τους στην Ιερουσαλήμ και είναι γνωστή η φράση πού λένε μυστικά μεταξύ τους «και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ», όπως και η δική μας μετά την απελευθέρωση «και του χρόνου στην Πόλη», πράγμα που συνέβη μετά από 1900 σχεδόν χρόνια.
Συμπερασματικά τώρα και όπως γίνεται φανερό μένει ακόμα στην χώρα μας να βρεθούν «νέοι Μακκαβαίοι», οι οποίοι θα συνεχίσουν και θα ολοκληρώσουν το όραμα εκείνων (φιλική Εταιρία, οι πατριώτες και πιστοί οπλαρχηγοί και ιεράρχες) για ουσιαστική εθνική-θρησκευτική απελευθέρωση και ανεξαρτησία ώστε να φτάσουν σε μεγάλη εθνική, οικονομική και πολίτικη ακμή όπως οι Εβραίοι υπό την δυναστεία των Ασμοναίων…
Σε κάθε περίπτωση ευελπιστούμε να δει η πατρίδα μας νέους πατριώτες και πιστούς ηγέτες και ιεράρχες, οι οποίοι θα φέρουν στο έθνος μας την δόξα, την ανόρθωση, τον δυναμισμό και την ακμή που τόσο ολοφάνερα πια έχει ανάγκη, οδηγώντας το σε μία νέα μεγάλη, πετυχημένη και δοξασμένη ιστορική πορεία.
Ήταν ένα κείμενο του Σταύρου Μάνου.