«Τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν, την κορυφαία τότε τιμητική διάκριση της Ρωσίας. Μάλιστα τα χρήματα από το βραβείο τα μοίρασε σε φτωχούς».
--- «Τέτοιους επιστήμονες και ανθρώπους χρειαζόμαστε και σήμερα», λέει με έκδηλο θαυμασμό ο συνομιλητής μου.
--- «Πολεμήθηκε όμως έντονα από το καθεστώς και με δυσκολίες συνέχισε το επιστημονικό και ιατρικό του έργο».
--- «Ε, τι περιμένεις τώρα; Όλοι οι μεγάλοι κάπως έτσι αντιμετωπίζονται και μάλιστα για κομματικούς λόγους...».
--- «Ήταν πιστός Χριστιανός στην κομμουνιστική τότε Ρωσία και στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα της Παναγίας. Πριν από κάθε χειρουργείο, μάλιστα με ένα βαμβάκι ποτισμένο με ιώδιο έκανε το σημείο του σταυρού στο σημείο του σώματος, όπου θα γινόταν η τομή».
Η έκπληξή του ήταν έκδηλη , μόλις και ψέλλισε:
--- «Τι είναι αυτά που μου λες; Τι χρειάζονται όλα αυτά;»
--- «Και πού είναι το πρόβλημα; Ποιές αποδείξεις έχεις ότι και αυτά, εφ΄ όσον πιστεύεις στον Θεό, ότι δεν χρειάζονται; Αυτός το πίστευε και έπαιρνε δύναμη και κουράγιο. Εσύ θα εμπιστευόσουν έναν χειρουργό που νομίζει ότι τα ξέρει όλα, ή κάποιον που αφήνει και ένα μέρος της δουλειάς και σε κάποιον άλλον; Σκέψου ότι στην εποχή του οι θρησκευόμενοι το έβρισκαν φυσιολογικό αλλά ακόμη και οι άθεοι συνάδελφοί του το είχαν συνηθίσει και δεν είχαν πρόβλημα. Όπως σου είπα, μόνο το καθεστώς είχε πρόβλημα».
--- «Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια και δεισιδαιμονίες. Είναι εμπόριο ελπίδας…», μου λέει αναστατωμένος.
--- «Ξέχασα να σου πω ότι ήταν εντελώς αφιλοχρήματος!
Τι έγινε τώρα; Έπαψε πιά να είναι σπουδαίος επιστήμονας και άνθρωπος; Λόγω πίστης διαγράφεται αμέσως το επιστημονικό και συγγραφικό του έργο; Πάει περίπατο η επιστημονική του πρωτοπορία; Στη συνέχεια της ζωής του χειροτονήθηκε και έγινε μάλιστα και Επίσκοπος, συνεχίζοντας παράλληλα να χειρουργεί και μάλιστα θαραλέα και με το ράσο του, και να διδάσκει την Ιατρική επιστήμη σε εκατοντάδες φοιτητές πού τον υπεραγαπούσαν! Είναι ο Άγιος Λουκάς, Επίσκοπος Συμφερουπόλεως Κριμαίας».
Μόλις άκουσε και το τελευταίο, σαν χαριστική βολή στα πιστεύω του, έφυγε αλαφιασμένος σαν να τον κυνηγούσαν κλείνοντας και τ΄ αυτιά του ίνα «μη μιανθεί»!
Μού θύμισε εκείνους τους Εβραίους στο κεφάλαιο των «Πράξεων των Αποστόλων» πού όρμησαν επάνω στον πρωτομάρτυρα Άγιο Στέφανο κλείνοντας τ΄ αυτιά τους και τρίζοντας τα δόντια τους μόλις άκουσαν την Χριστιανική ομολογία του ! Τα τελευταία λόγια μου τ΄ άκουσε μάλλον η πλάτη του. Είχε γίνει μπουχός!
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής
ΠΗΓΗ: original