Οἱ δέ λαϊκοί «θεολόγοι», κοινωνιολόγοι καί τοῦ κόσμου φιλόσοφοι, πού οὐσιαστικῶς οὐδέποτε ἐγνώρισαν τήν ζωντανήν πίστιν καί τήν ἀγωνιστικήν Ὀρθοδοξίαν, μέ τίς ποικίλες θεωρίες των συσχετίζουν τήν σαρκικήν πτῶσιν μέ τόν ὑψηλόν καί ἀγγελικόν θεῖον ἔρωτα.
Τούς λείπει ἡ ἐμπειρία τῆς θείας ἀγάπης-ἔρωτος καί ἔχουν ὡς ὑποκατάστατα αὐτές τίς νοοτροπίες. Ἀντί νά χορταίνουν ἀπό τόν ἀκόρεστον κορεσμόν τοῦ Θεοῦ, ἔχουν ὑπαρξιακήν ἀνεπάρκειαν. Μέ τήν πεπλανημένην διδασκαλίαν των, ἔχουν καταστῆ νεωτεριστές-νικολαΐτες-παρερμηνευτές, «φάροι ἐσβεσμένοι ἀντί τηλαυγεῖς», χλιαροί ἀντί θερμοί, ὄντες «φιλήδονοι μᾶλλον, ἤ φιλόθεοι» (Β´ Τιμόθ. γ´, 4).
Ὅλοι αὐτοί, ἀντί νά οἰκοδομοῦν τούς πιστούς βάσει τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς Παραδόσεως, παρερμηνεύουν καί ἀποδομοῦν τό μυστήριον τοῦ γάμου.
Μέ τίς «εὐλογίες» αὐτῶν, τά ζευγάρια σταματοῦν εἰς τό ἕνα ἤ τό πολύ εἰς τά δύο παιδιά καί ἔχουν καί συχνήν Θείαν Κοινωνίαν.
Τό πνευματικόν ἐπίπεδον μεταπίπτει, ἀπό ὑψηλόν καί ἀγωνιστικόν, σέ χλιαρόν-χαλαρόν, εὔκολον, ὡσάν εἰς ἕνα ἄγευστον καί ἄκοπον Προτεσταντισμόν, ὁ ὁποῖος δέν ὁδηγεῖ εἰς νομάς σωτηρίους.
Οἱ πνευματικοί πού ἀμνηστεύουν θανάσιμες ἁμαρτίες, εἰς θέματα ἀποφυγῆς τεκνογονίας, αὐτοί εἶναι πνευματικοί τῆς «Διεθνοῦς Ἀμνηστίας».
Ἁμαρτάνουν καί πίπτουν εἰς θανάσιμα ἁμαρτήματα, τόσον οἱ ἴδιοι, ὅσον καί οἱ ψυχές τίς ὁποῖες ἔχουν χρεωθῆ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, κατά τό «τυφλός τυφλόν ἐάν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθρον πεσοῦνται».