Οι περιλάλητες χάλκινες πόρτες του ναού ήταν κλειστές επιμελώς.
Οι δε έγκλειστοι ανέμεναν από στιγμή σε στιγμή να ακούσουν τιςάγριες ιαχές των βαρβά
ρων και «γενόμενοι εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχοντο».
Μετά από λίγο όμως το πρώτο κύμα των κατακτητώνεπέπεσε εναντίον των πυλών, που
τελικά υποχώρησαν. Το συγκεντρωμένο πλήθος μέσα στήν Αγία Σοφία εκραύγαζε
από τηναγωνία και τη φρίκη. Οι κατακτητές τους απογύμνωσαν...
Τους έδεσαν σε ατελείωτες σειρές με λουριά, με τα πετραχήλια των ιερέων, με τα χαλινά των
αλόγων και τους απήγαγαν σε στρατόπεδα.
Έδεσαν όπως πρόφθαναν.
Ιερείς με αλήτες, γέροντες με παρθένες, παιδιά με μεγάλους, κυρίους με δούλους...
Οι εκλεκτότεροι των αιχμαλώτων εγίνοντο το μήλον της έριδος μεταξύ των άξεστων κατακτητών.
Οι γενίτσαροι - για διαπόμπευση - φορούσαν ιερά άμφια και πάνω στους εσταυρωμένους
βάζανε σαρίκια.
Η απαίσια συμπεριφορά και στάση ήταν ανομολόγητη ...
Ωστόσο, περίπου στις 12-1 το μεσημέρι έφθασε και ο Μωάμεθ έφιππος και θριαμβευτής.
Είδε στην είσοδο του ναού κάποιον που έσπαζε ένα μάρμαρο. Εδώ έδειξε τη «σωφρο
σύνη!» του και του είπε: «αρκεί υμίν ο θησαυρός και η αιχμαλωσία».
Η συμπεριφορά του αυτή«συγκίνησε» και ανέστειλε τη συνέχεια της
θηριώδουςσυμπεριφοράς των εξαγριωμένων άτακτων.
Επρόκειτο για μια στάση αυτοσυγκράτησης, πολιτισμού κα ηθικής συμπεριφοράς,
αλαζονείας, ή επίδειξη θεατρινισμού;
Η απάντηση είναι περισσότερο ή λιγότερο υποκειμενική.
Ο Μωάμεθ, κατόπιν, ανέβηκε πάνω στην Αγία Τράπεζα και προσευχήθηκε, μεταβάλλον
τας έτσι το θρησκευτικό και εθνικό κέντρο του Ελληνισμού σε τζαμί.
Αυτό ήταν το αποκορύφωμα του θριάμβου του.
Όμως μολονότι το Βυζάντιο χάθηκε, η λάμψη του δεν έσβησε. Πέρασαν πολλές εκατον
ταετηρίδες από τότε.
Μεσολάβησαν πολλά ιστορικά γεγονότα, μεγάλα και μικρά.
Τα μαύρα σύννεφα των αγρίων σκίασαν το φως της πόλης.
Η βασιλεύουσα, η κοιτίδα των πολιτισμών, δεν υπάρχε πλέον για τους Έλληνες. Αλλά αποτελεί
όμως πάντα μια χρυσή ελπίδα του μέλλοντος.
Αυτή η ελπίδα έθρεψε όλες τις μετέπειτα Ελληνικές γενιές και αποτέλεσε τ γλυκύ
τερο όνειρο του νεώτερου Ελληνισμού.
Γιατί τό «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι…» πάντα μας νανουρίζει και πάντα
μέσα στήν Αγιά Σοφιά μας περιμένει…
( Του Δήμου Νικολόπουλου )
Υπάρχουν και Τούρκοι Φιλέλληνες ;
Μὲ ἕνα ἐντυπωσιακὰ εἰλικρινὲς ἄρθρο, ποὺ δημοσιεύτηκε το 2009 στὴν ἔγκυρη ἐφημερίδα SABAH, ἀπὸ τὸν Engin Ardic, γνωστὸ συγγραφέα καὶ δημοσιογράφο στὴν Τουρκία στηλιτεύεται ὁ Τουρκικὸς τρόπος ἑορτασμοῦ τῆς πτώσης της Κωνσταντινούπολης στὶς 29 Μαΐου. 
Στὸ ἐν λόγω ἄρθρο ὁ συγγραφέας παρουσιάζει µια σειρὰ ἀπὸ ἀλήθειες γιὰ τὶς ὁποῖες τὸ Κεµαλικὸ καθεστὼς ἐδῶ καὶ δεκαετίες προσπαθεῖ νὰ καταπνίξει.
Ἀξίζει νὰ παρατεθεῖ μεταφρασμένο μέρος του κειμένου, ἀπὸ τὴν συγκεκριμένη διεύθυνση τῆς Τουρκικῆς ἐφημερίδας Sabah τὸ ὁποῖο ἔχει ὡς ἑξῆς :
«…Πέρασαν 556 χρόνια καὶ γιορτάζετε (τὴν Ἅλωση) σὰν νὰ ἦταν χθὲς; Γιατί κάθε χρόνο τέτοια ἐποχή, µ΄ αὐτὲς τὶς γιορτὲς ποῦ κάνετε, διακηρύσσετε σὲ ὅλο τὸν κόσµο ὅτι:«αὐτὰ τὰ μέρη δὲν ἦταν δικὰ µας, ότι ἤρθαµε ἐκ τῶν ὑστέρων καὶ τὰ πήραμε µἐ τὴ βία».
Γιὰ ποιὸ λόγο ἄραγε φέρνετε στὴ µνήµη µία ὑπόθεση έξι αιώνων;
Μήπως στὸ ὑποσυνείδητό σας ὑπάρχει ὁ φόβος ὅτι ἡ Πόλη κάποια µέρα θὰ δοθεῖ πίσω;
Μὴν φοβάστε, δὲν ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ λένε µἐρικοὶ ἠλίθιοι της Ἐργκενεκὸν περὶ ὅρων τοῦ 1919.
Μὴ φοβάστε, τὰ 9 ἑκατοµµύρια Ἑλλήνων δὲν μποροῦν νὰ πάρουν τὴν πόλη τῶν 12 ἑκατοµµυρίων, καὶ ἂν ἀκόμα τὴν πάρουν δὲν μποροῦν νὰ τὴν κατοικήσουν.
Κι οἱ δικοὶ µας ποὺ γιορτάζουν τὴν Ἅλωση εἶναι µἴα χούφτα φανατικοὶ µὄνο ποὺ ἡ φωνὴ τους ἀκούγεται δύσκολα.
Ρὲ σεῖς, ἂν µἂς ποῦνε ὅτι λεηλατούσαμε τὴν Πόλη τρεῖς µέρες καὶ τρεῖς νύχτες συνεχῶς, τί θὰ ἀπαντήσουμε ;
Θὰ ὑπερασπιστοῦμε μήπως τὸν ἑαυτὸ µας στὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἢ θὰ ἀφήσουμε τὸ θέμα στοὺς ἱστορικοὺς ;
Ἀντὶ λοιπόν νὰ περηφανευόμαστε µἐ τὶς πόλεις ποὺ κατακτήσαμε, ἂς περηφανευτοῦμε µἐ αὐτὲς ποὺ ἱδρύσαμε, ἂν ὑπάρχουν. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχουν.
Γιατί όλη ἡ Ἀνατολὴ εἶναι περιοχὴ µἒ τὴν βία κατακτημένη… Ἀκόμα καὶ τὸὄνομα τῆς Ἀνατολίας δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ πιστεύουν (ana=µἀνά, dolu=γεµάτη) ἀλλὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν Ελληνικὴ λέξη ἡ Ἀνατολή.
Ἀκόμα καὶ ἡ ὀνομασία της Ἰσταµποὺλ δὲν εἶναι ὅπως µἂς λέει ὁ Ebliya Celebi «ἐκεῖ ὅπου ὑπερτερεῖ τὸ Ἰσλὰµ» τράβώντας τὴ λέξη ἀπὸ τὰ μαλλιά, ἀλλὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ «εἰς τὴν Πόλιν».
Ἐντάξει λοιπόν, ἀποκτήσαµε µὄνιµη ἐγκατάσταση, τέλος ἡ νοµαδικὴ ζωὴ καὶ γι’ αὐτὸ ὁ λαὸς ἀγοράζει πέντε – πέντε τὰ διαµερίσµατα. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ µἂς κουνήσει, ἠρεμῆστε πιά… Οἱ χωριάτες µας ας ἀρκεστοῦν στὸ νὰ δολοφονοῦν τὴν Κωνσταντινούπολη χωρὶς ὅμως πολλὲς φανφάρες….».
Πηγη: http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ardic/2009/05/29/hatirlatmayin_sunu_kef…
Ρωμαίικο Οδοιπορικό