Τίμιος σταυρὸς –γράψτε– ἴσον καθῆκον, ταπείνωσις, ὑπακοή, αὐταπάρνησις, ἀλήθεια, συγγνώμη - ἀπέραντη συγγνώμη, ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμη σπουδαιότερο, ποὺ θὰ τὸ πῶ στὸ τέλος καὶ πού, ἂν δὲν τὸ παραδεχτοῦμε,τότε Χριστιανοὶ δὲν εἴμαστε.
Τὰ μέχρι ἐδῶ πού είπαμε τὰ παραδέχονται ὅλοι, ἐκεῖνο όμως, το ξεχωριστό πού θα πούμε στο τέλος, μόνο οἱ Ορθόδοξοι.
Πλὴν τῆς διδασκαλίας περὶ τοῦ σταυροῦ τὸ εὐαγγέλιο σήμερα λέει, ὅτι ὅσοι βγήκαμε ἀπὸ τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα της βάπτισής μας ἔχουμε καὶ τὸ καθῆκον τῆς ὁμολογίας τῆς ὀρθῆς πίστεως
Ὁ Κύριος εἶπε, «Ὅποιος ὁμολογήσῃ τὴν ὀρθὴ πίστι, εἶναι δικός μου,ὅποιος δὲν τὴν ὁμολογήσῃ, δὲν εἶνε δικός μου» (βλ. Μᾶρκ. 8,38. Ματθ. 10,32-33. Λουκ. 12,8-9)
Λόγια καθαρὰ καὶ ξάστερα. Γιὰ τὴν ὀρθὴ πίστη θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀγαπητοί μου, νὰ πῶ τώρα λίγα λόγια.
* * *
Προτοῦ ὁ Κύριός μας ειπῇ τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, ἔκανε κάτι ἄλλο
(βλ. Μᾶρκ.8,27-29) Κάλεσε τοὺς μαθητές του σ ̓ ἕνα ἔρημο τόπο, μακριὰ ἀπ ̓ τὸ θόρυβο τῶν πόλεων, κ ̓ ἐκεῖ λίγο πρὸ τοῦ πάθους του, ἔθεσε σ ̓ αὐτούς, καὶ δι ̓ αὐτῶν σὲ ὅλους μας, ἕνα βαρυσήμαντο ἐρώτημα·
«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;»δηλαδή ποιά ἰδέα ἔχει ὁ κόσμος γιὰ μένα;
(Μᾶρκ. 8,27 κ.ἑ.)
Κ ̓ οἱ μαθηταὶ ἀπήντησαν Σὲ θεωροῦν ἕνα μεγάλο ἄνδρα, ἄλλοι σὰν τὸν Ἰωάννη τὸν βαπτιστή, ἄλλοι σὰν τὸν προφήτη Ἠλία, ἄλλοι σὰν τὸν Ἰερεμία (Ματθ. 16,14) ἢ κάποιον ἀπὸ τοὺς προφῆτες. Ὁ Κύριος τοὺς λέει «Καλὰ, ὁ κόσμος τέτοια ἰδέα ἔχει, «ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;» ἐσεῖς δηλαδή, τί ἰδέα ἔχετε γιὰ μένα; (Μᾶρκ. 8,29)
Τότε ἐκ μέρους τῶν ἀποστόλων ἀπήντησε ὁ Πέτρος καὶ εἶπε:
Ἐσύ, Διδάσκαλε, εἶσαι παραπάνω ἀπὸ ὅλους αὐτούς, εἶσαι «ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Μᾶρκ. ἔ.ἀ.. Ματθ. 16,16. Λουκ. 9,20)
Αὐτὴ εἶνε ἡ ὀρθὴ πίστις, τὸ θεμέλιο ποὺ στηρίζεται ὅλος ὁ Χριστιανισμός.
Ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός!
Ἐδῶ ακριβώς χωριζόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Χρειάζονται ἀποδείξεις;
Ἂν μπορῇς νὰ μετρήσῃς τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου, θὰ μπορέσῃς νὰ μετρήσῃς καὶ τὶς ἀποδείξεις, τὰ τεκμήρια, τὰ ντοκουμέντα, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλὸς ἄνθρωπος ἀλλὰ εἶνε Θεός. Θεός!
Ἡ ἁγία ζωή του, ἡ ἀρετή του ποὺ «ἐκάλυψεν οὐρανούς» (Ἀβ. 3,3) ἡ ἀνυπέρβλητη διδασκαλία του, τὰ ἄπειρα θαύματά του, ὅλα ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος ξεπερνᾷ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα, εἶνε μορφὴ οὐρανομήκης, ἀγγίζει - ξεπερνᾷ τὰ ἄστρα. Εἶνε Θεός αληθινός, αὐτὸ εἶνε τὸ θεμέλιο, ἡ κεντρικὴ ἀλήθεια.
Ἂν τώρα πιάσετε ἔτσι στὴν τύχη χίλιους ἀνθρώπους διαφόρων τάξεων καὶ τοὺς ρωτήσετε, Τί ἰδέα ἔχετε γιὰ τὸ Χριστό; θ ̓ ἀκούσετε διάφορες ἀπόψεις…
Άλλοι θὰ ποῦν ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν φιλόσοφος, ἄλλοι ὅτι ἦταν μύστης θρησκευτικός, ἄλλοι σπουδαῖος λογοτέχνης - ποιητὴς - καλλιτέχνης, ἄλλοι ότι ήταν ὁ πρῶτος ἐπαναστάτης, ἄλλοι ὅτι ὑπῆρξε βαθὺς κοινωνιολόγος, ἄλλοι ὅτι εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλοφυέστερα πνεύματα.
Ἐμεῖς τί λέμε; Δὲν εἶνε όλοι αυτοί ὁ Χριστός !
Ἂν σταματήσῃς μέχρι ἐκεῖ, ὑποτιμᾷς τὸν Χριστό, τὸν ὑποβαθμίζεις. Εἶνε σὰν νὰ σοῦ δείχνω τὸν ἀετὸ καὶ νὰ μοῦ λὲς ὅτι εἶνε σπουργίτης, σὰν νὰ σοῦ δείχνω διαμάντι καὶ νὰ μοῦ λὲς ὅτι εἶνε πετράδι, σὰν νὰ σοῦ δείχνω τὸν ἥλιο καὶ νὰ μοῦ λὲς ὅτι εἶνε καντηλάκι. Ὄχι, ἀγαπητέ μου·δὲν εἶνε καντήλι, δὲν εἶνε σπουργίτης, δὲν εἶνε ἁπλῶς πετράδι ο Χριστός, αλλά εἶνε τὸ διαμάντι, εἶνε «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9) εἶνε Θεός
Ἐδῶ λοιπόν,ἐδῶ μόνο λύνεται τὸ μυστήριο. Καὶ συνεπῶς, ἂν παραδεχθοῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Θεός, ὁ Θεάνθρωπος, τότε εἴμαστε μέσα στὸν κύκλο τῆς ὀρθῆς καὶ ἀμωμήτου πίστεώς μας.
Κι ὅταν, ἀγαπητέ μου, πιστέψῃς, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός, τότε θὰ δῇς τὰ πράγματα πολὺ διαφορετικά. Τότε τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, ποὺ σού φαίνονται τόσο δύσκολα, θὰ βροῦν τὸ νόημά τους.
Τότε θὰ καταλάβῃς, γιατί ὁ Χριστὸς μιλοῦσε μὲ αὐθεντία, μὲ κῦρος, μὲ ἀξιώσεις, ἦταν ἀπόλυτος ! ( ώστε και οι ίδιοι οι απεσταλμένοι υπηρέτες να τον συλλάβουν να ομολογούν στους Αρχιερείς «ότι ουδέποτε ελάλησε άνθρωπος όπως αυτός»! ( ΙΩΑΝ. Ζ΄45 )
Τότε θὰ καταλάβῃς, γιατί ὁ Κύριος ζητάει νὰ ὑπακούῃς σ ̓ Αὐτὸν μέχρι τέλους. Ἂν εἶνε ἄνθρωπος, γιατί νὰ ὑπακούσουμε; Οἱ ἄνθρωποι πλανῶνται. Ἂν ὅμως εἶνε Θεός,τότε «Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτῷ τῷ ἀθανάτῳ βασιλεῖ καὶ Θεῷ ἡμῶν»
Μὴ μοῦ λὲς λοιπὸν ὡραῖα λόγια γιὰ τὸ Χριστό. Σοῦ ἀπευθύνω ἀπὸ τὴ θέσι αὐτὴ τοῦ ἄμβωνος, τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, τὸ κρίσιμο ἐρώτημα καὶ καλεῖσαι μὲ τὸ χέρι στὴν καρδιὰ ν ̓ ἀπαντήσῃς ὄχι σ ̓ ἐμένα ἀλλὰ στὴ συνείδησί Σου,
Τί γνώμη ἔχεις εσύ γιὰ τὸ Χριστό;
Τὸν ἀναγνωρίζεις ἁπλῶς ὡς ἕνα ποιητὴ ἢ ἐπαναστάτη ἢ προλετάριο ἢ δὲν ξέρω τί ἄλλο; Δὲν εἶνε ἁπλὸς ἄνθρωπος ὅπως αὐτοί· εἶνε αὐτὸς ὁ ίδιος ο Θεός, ποὺ ἦρθε ἐδῶ κάτω στὴ γῆ γιὰ ν ̓ ἀπολυτρώσῃ καὶ σώσῃ τὸ ἀνθρώπινο γένος.
Ἐὰν δῇς ἔτσι τὰ πράγματα, τότε καὶ ὁ σταυρὸς δὲν θὰ εἶνε ἁπλῶς δυὸ ξύλα ποὺ καρφώνει ὁ μαραγκός, ἢ τὸ χρυσὸ κόσμημα ποὺ κρεμοῦν στὸ λαιμὸ οἱ κοπέλλες, ἢ τὸ μαρμάρινο σύμβολο ποὺ βάζουμε πάνω στοὺς τάφους καὶ στοὺς τρούλλους τῶν ἐκκλησιῶν μας, ἢ τὸ κέντημα στὸ ἐθνόσημο τῶν στρατιωτῶν καὶ στὰ
πηλήκια τῶν ἀξιωματικῶν μας. Ὁ σταυρὸς ἔχει μεγάλη σημασία. Μόνο ἂν πιστέψῃς ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Θεός, τότε καὶ ὁ σταυρὸς δὲν εἶνε ἁ πλῶς ἕνα ὄργανο θανατικῆς καταδίκης καὶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας μάρτυρας
ἀπὸ τοὺς πολλούς, ἀλλὰ ο Σταυρὸς είναι ἡ πρώτη Αγία Τράπεζα ποὺ ἔγινε ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος καὶ ὁ Κύριος προσέφερε το σῶμα καὶ τὸ αἷμα του λέγοντας
«Λάβετε, φάγετε... Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες» (Ματθ. 26,26-27), τὸ πρῶτο θυσιαστήριο ἐπάνω στὸ ὁποῖο προσέφερε τὴν ἀπολυτρωτικὴ θυσία κι ἀπὸ τὰ πανάχραντα χέρια καὶ πόδια του ἔτρεξε τὸ ζωογόνο ἐκεῖνο αἷμα, ποὺ διὰ τῆς θείας κοινωνίας μεταγγίζεται σὲ ὅλους. Εἶνε λοιπὸν ἡ θυσία του ἡ ὑπὲρ πᾶσαν θυσίαν καὶ τὸ ὄνομά του εἶνε «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», ἀδελφοί μου.
* * *
Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα, ἀγαπητοί μου τι πιστεύουν σήμερα οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸ Χριστό;
Κάποτε οἱ ἀλήθειες αὐτὲς ποὺ εἴπαμε ἔλαμπαν σὰν τὸν ἥλιο στὶς ψυχὲς τῶν προγόνων μας.Τώρα;
Ἔσβησε ἡ πίστη στὶς καρδιές, τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ δὲν προκαλεῖ συγκίνησι καὶ δάκρυ.Ὑποβαθμίζεται ὁ Χριστός,περιφρονεῖται τὸ ἅγιό του ὄνομα,καταπατοῦνται οἱ ἐντολές του.
Τώρα νέα ὀνόματα φωσφορίζουν κ ̓ ἐκρήγνυνται σὰν πυροτεχνήματα στὸν
οὐρανὸ τῶν νέων ἰδεῶν καὶ συστημάτων. Τώρα ὁ Χριστὸς εἶνε μικρὸς καὶ περιφρονητέος μπροστὰ σ ̓ αὐτούς.
Τώρα.... ὁ Χριστὸς κ ̓ ἡ διδασκαλία του; σοῦ λέει ὁ ἄλλος καὶ γελάει, τὸ Εὐαγγέλιο πάει πάλιωσε....
Ὦ μωρὲ σπιθαμιαῖε ἄνθρωπε, ὦ νᾶνε, τί νὰ σοῦ πῶ; Ὁ ἥλιος καὶ τὰ ἄστρα κάποτε θὰ παλιώσουν καὶ θὰ σβήσουν, μὰ ὁ Χριστὸς καὶ τὰ ῥήματά του θὰ μείνουν, ὅπως μᾶς βεβαίωσε ὁ ἴδιος «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παραλεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35)
Δὲν παλιώνει τὸ Εὐαγγέλιο, μένει αἰωνίως, καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς ( ο ίδιος ) καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» τῶν αἰώνων (Ἑβρ. 13,8)
Τώρα πολλοὶ βλασφημοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὑπάρχουν αἱρετικοί, ὅπως οἱ Ιεχωβῖτες, ποὺ μισοῦν τὸ σταυρό του. Οἱ Ἑβραῖοι μιὰ φορὰ τὸν σταύρωσαν, ἐμεῖς τὸν σταυρώνουμε χίλιες φορὲς καὶ ῥίχνουμε τὸ ὄνομά του μέσα στὸ βόρβορο τῆς ἀκάθαρτης γλώσσας μας. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἀστυφύλακας καὶ εἰσαγγελεὺς καὶ κράτος Ορθόδοξο νὰ σταματήσουν αὐτοὺς ποὺ βρίζουν τὸ Ὄνομά του.
Ἀφήνω τὶς πορνεῖες, τὶς μοιχεῖες, τὰ ἄλλα ἐγκλήματα, ἀλλὰ δὲν ὑποφέρω τὴν ἡμέρα τοῦ σταυροῦ, ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, ν ̓ ἀκούγονται βλαστήμιες. Εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀλλὰ γράψτε το· φοβᾶμαι μήπως, γιὰ τὶς βλαστήμιες καὶ μόνο, μᾶς ἔρθῃ κάποιο μεγάλο κακό· μήπως καμμιὰ νύχτα, ἐκεῖ ποὺ γλεντᾶμε, σειστῇ ὁ τόπος καὶ γίνουν όλα «γῆς Μαδιὰμ» ἀνάκτορα, στρατῶνες, τὰ πάντα· μήπως γίνουμε πάλι πρόσφυγες καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ μέρος τῆς γῆς νὰ μᾶς δεχτῇ, διότι σταυρώνουμε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος