.... Ὅλη ἡ Μάνη εἶναι ζωσμένη μέ τίς κλωστές τοῦ σατανᾶ καί δέ φτάνει πού λευτερώθηκε τό Γιωργίτσι. Τοῦτος ὁ τόπος πρέπει νά γίνει και τό κάστρο τοῦ Χριστοῦ...
Ὁ Δεσπότης Ἀσήνης ὁ Μακάριος, ἄνθρωπος θεοσεβούμενος, μοῦ μήνυσε νά πάω τό ταχύτερο καί δέν μπορῶ ν᾿ ἀψηφίσω τό κάλεσμά του. Θλίβουμε πού εἶδα τό σατανᾶ θρονισμένον μέσα στό Γιωργίτσι καί χαίρουμε πού νοιώσατε μέ τί λογῆς ἄρματα πολεμιέται κι αὐτός κι οἱ μάγισσές του. Πρέπει ὅμως νά ξέρετε, πώς ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι εὔκολος κι ἡ χαρά πού χαρίζει δέν εἶναι τοῦ κόσμου τούτου... 
Εἶναι λάθος καί κρίμα νά τόν θυμᾶστε τό Χριστό μονάχα ἅμα χτυπάει ἡ ἀνάγκη. Λένε ψέματα ὅσοι σᾶς ἱστορᾶνε πώς τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας εἶναι νά μᾶς βοηθᾶνε νά συνάζουμε πλοῦτος, ἤ ν᾿ ἀποχτοῦμε δόξα καί τιμές κι ὅσα ἀποζητᾶνε τά πάθη μας. Ὁ Θεός δέν μπερδεύεται σέ τέτοιας λογῆς πράματα καί τέτοια παρακάλια δέν τ᾿ ἀκούει...
Μήν σᾶς περάσει ἀπό τό νοῦ ἡ ἰδέα πώς μέ τρεῖς μαγκουριές ἀφανίζεται ὁ δαίμονας. Ὁ ἄνθρωπος εἶν᾿ ἀνήμπορος νά συλλάβει μέ τό νοῦ του τά τερτίπια τοῦ σατανᾶ.
Ἅμα δέν τά βγάζει πέρα, ξέρει νά διπλώνεται καί νά ξεμακραίνει, νά μαζώνεται, νά κουρνιάζει καί νά παρασταίνει τόν χαμένο καί τόν ἀφανισμένο. Δέν εἶναι ὅμως οὔτε χαμένος, οὔτε ἀφανισμένος, ἀλλά μηχανεύεται στό σκοτάδι καί σκάβει πιό βαθειά λαγούμια γιά νά παγιδέψει τόν ἄνθρωπο.
Πρέπει ἀκόμα νά ξέρετε πώς γιά τήν πίστη σας καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θ᾿ ἀντικρύσετε τήν καταφρόνια, τό πόμπεμα, τόν κατατρεγμό καί τά σίδερα τῆς φυλακῆς κι ἀμέτρητες φορές θά φᾶτε τό ψωμί σας βουτηγμμένο στό δάκρυ καί στό αἷμα.
Κάθε μέρα καί κάθε νύχτα φυλάγουμαι ἀπό τά λαγούμια καί τίς μηχανές τοῦ σατανᾶ καί σωσμό δέν ἔχουν. Οἱ τρανοί ἀρχόντοι μας βάλανε ὅρκο νά μέ ξεκάνουν καί νιώθω σάν τόν ἴσκιο μου τόν κατατρεγμό, τά σίδερα καί τό μαρτύριο. Τίποτα ὅμως ἀπ᾿ ὅλα αὐτά δέν θά μέ ξεμακρύνει ἀπό τό δρόμο πού μέ πρόσταξε ν᾿ ἀκολουθήσω ἡ Χάρη της κι ἀπό τίς προσταγές τοῦ Χριστοῦ....
«Φοβερό καί φριχτό θάναι τό τέλος τοῦ κόσμου τῆς υπερηφάνειας…»
Ἡ φαρμακερή περηφάνεια τ᾿ ἀνθρώπου νά παραστήσει τό Θεό, εἶναι ἡ ρίζα σ᾿ ὅλα τοῦτα τά καμώματα. Ἀντίς ὅμως νά παραστήσει τό μικρό Θεό μέ τήν περηφάνεια του, ὁ ἄνθρωπος παρασταίνει τό μικρό διάβολο, γιατί τά ἔργα τῆς περηφάνειας δέν εἶναι ἔργα τοῦ Θεοῦ, ἀλλα παγίδες τοῦ σατανᾶ.
Πασχίζει ο άνθρωπος νά μικρύνει τόν καιρό καί νά κοντύνει τόν τόπο, μόνο γιά ν᾿ ἀποχτήσει περισσότερο πλοῦτος καί βασανίζεται ἀπό τή λαχτάρα τοῦ χρυσαφιοῦ, γιατί θέλει, μέ τή βοήθειά του, νά ζεῖ ἄνομα κι ἀνώφελα. Κοροϊδεύει καί κοροϊδεύεται πώς τάχα μ᾿ ὅλα τοῦτα θά καλυτερέψει τ᾿ ἀνθρώπινο γένος, ἐνῷ στό βάθος ἔγνοια εἶναι πῶς νά ξεσπάσουν ἀτιμώρητα τά πάθη του.
Νά μπορεῖ ἀκίντυνα νά χορταίνει τή λαιμαργία του καί νά μπορεῖ χωρίς φόβο νά ζεῖ μέ κανόνα τήν πορνεία. Ὁ ἄνθρωπος πὄχει γιά κανόνα τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔχει χρεία ἀπό τέτοια γιατρικά τοῦ σατανᾶ, γιατί οὔτε λαίμαργος εἶναι , οὔτε πόρνος, οὔτε μοιχός, οὔτε κλέφτης, οὔτε ψεύτης, κοντολογίς δέν εἶναι περήφανος καί γιά τοῦτο δέ νοιάζεται νά μικρύνει τόν καιρό καί νά κοντύνει τόν τόπο.
Ὅλα τοῦτα εἶναι τερτίπια τοῦ σατανᾶ, πού ἀδιάκοπα ποτίζει τό δέντρο τῆς περηφάναιες καί ξεγελᾶ τόν ἄνθρωπο. Τά βαπόρια κι οἱ πιό τρανές ἀκόμα μηχανές, πού θά σκαρφιστεῖ ὁ πλανταγμένος νοῦς τ᾿ ἀνθρώπου, δέν εἶναι δρόμοι πού θά τοῦ χαρίσουν τή χαρά τῆς καρδιᾶς καί τῆς ψυχῆς τή γαλήνη. Κι ὅσα περισότερα βρεῖ, τόσο κοντύτερα θά νιώσει τήν κρυάδα τοῦ θανάτου...
Καί θαρθεῖ μέρα, ὅταν τό ποτήρι τῆς ἀνομίας γιομίσει ἀπό τέτοια ανομήματα, πού ἡ γῆ, ἀντί νά γίνει Παράδεισος, θά γίνει Σόδομα καί Γόμορα. Φοβερό καί φριχτό θάναι τό τέλος τοῦ κόσμου τῆς υπερηφάνειας.
Ὅλα τοῦτα μοιάζουν μέ στολίδια σέ σάπιον ἄνθρωπο. Τά στολίδια ὅμως στό κορμί τοῦ λωβιασμένου, οὔτε τόν πόνο γλυκαίνουν οὔτε ξεμακραίνουν τό θάνατο. Ἄν λωβιάσει ἡ ψυχή μας, ἄν ἡ καρδιά μας πετρώσει, ἄν ἡ ζωή μας χύνει πύον καί φαρμάκι καί κανόνας της γίνει τό ψέμα, ἡ ἁρπαγή, ἡ πορνεία κι ἡ λαιμαργία, σέ τί ὠφελεῖ τό στένεμα τοῦ τόπου καί τοῦ καιροῦ; Μήν ξιπάζεστε ἀπό τέτοια φτιασίδια. Τό ξύπνημα π᾿ ἀκολουθεῖ τούτη τή νάρκωση εἶναι ἡ κόλαση.
Φυλαχτῆτε, ἀδέλφια μου, γιατί μᾶς περιμένουνε μέρες ζοφερές, μέρες πού δέν ξεχωρίζουνε ἀπό τό κατράμι. Μᾶς περιμένουνε καιροί πού χαμόγελο δέν θ᾿ ἀνθεῖ σ᾿ ἀνθρώπου χείλη κι ὅλο τό σίδερο τῆς γῆς κι ἡ φωτιά τοῦ κόσμου θά κρέμονται πάνω ἀπ᾿ τά κεφάλια μας.
Γιά τοῦτο μήν γυρεύουμε γιατρειά ἐκεῖ πού γιατρειά δέν ἔχει, κι ἄς γυρίσουμε τό γρηγορότερο στό δρόμο τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς καλεῖ πρός σωτηρία καί πρός χαρά καί πρός ἀνάπαψη...
«Τοῦτος ὁ ὀχτρός εἶναι χειρότερος ἀπ᾿ τόν Τοῦρκο»
Οἱ γραμματισμένοι τοῦ Ἔθνους, σκλαβωμένοι στούς Μασόνους τῆς Φραγκιᾶς, ἔχουν ὁλότελα στραβωθεῖ, κι ἀντίς νά βλέπουν σ᾿ ὅλα ταῦτα τό μελλοντικό ἀφανισμό τοῦ ἔθνους, τά λογαριάζουν ότι αυτά θα μάς σώσουν . Οἱ ἄντρες πού μᾶς κυβερνοῦν χάσανε τό φῶς τους καί δέν ξέρουν νά ξεχωρίσουν ποιά ἡ διαφορά ἀνάμεσα στό σκοτάδι καί τό φῶς.
Ψευτίσαμε τά ζύγια πού ἄλλοτε ζύγισαν τό καλό καί τό κακό, τήν ἀλήθεια καί τό ψέμα. Ὁ διάβολος μέ χίλιες μορφές μᾶς παραστέκει.
Δέν λέω πώς ἄν τήν Κορώνα τοῦ Έθνους φοροῦσε Ορθόδοξος βασιλιᾶς ( σσ. τότε ήταν ο Όθωνας) κι ἄν ἡ ἐκκλησία συνέχιζε τα αἰωνόβιο δρόμο τα, πώς θάλειπεν ἡ ἁμαρτία. Ἀλλά λέω πώς θάχαμε τό μέσο να τα ξεχωρίζουμε καί να μή τα μπερδεύουμε μέ τό καλό. Τώρα ὄχι μόνο τα μπερδεύουμε, ἀλλά τα καλό πνίγηκε μέσα τα θάλασσα τῆς ἁμαρτίας.
Σ΄ έναν διάλογο ο Παπουλάκος κοίταξε τον άλλο ίσα στά μάτια και είπε…
---Ἔχεις δίκιο, τοῦ εἶπε. Δέν ὠφελοῦν σέ τίποτα οἱ κλάψες. Χρειάζεται καινούργιος ξεσηκωμός, καινούργια Ἅγια Λαύρα.
---Καί καινούργια Ψαρά, πρόσθεσεν ὁ Κοσμᾶς. Τοῦτος ὁ ὀχτρός ( ο σατανάς ) εἶναι χειρότερος ἀπ᾿ τόν Τοῦρκο. Ἐκεῖνος ποτέ δέ μᾶς τόκρυψε πώς μᾶς λογάριαζε σκλάβους, ἐνῶ τοῦτος μᾶς ξεγελᾶ πώς εἴμαστε τάχα λεύτεροι, ἐνῶ ἔχει σκλαβώσει καί τίς ψυχές μας ἀκόμη...
Ὁ σατανᾶς ἔχει τρανό βασίλειο στή γῆ. Ἔχει τοῦ χεριοῦ του βασιλιάδες, ἀρμάδες, καλαμαράδες, γητειές καί γητειές, πού μόνο στό αἷμα μας μποροῦν νά πνιγοῦν. Ἄν δέ χύσουν καινούργιοι μάρτυρες τό αἷμα τους, κανένας ὠκεανός δέν εἶναι τόσο βαθύς καί τόσο πλατύς, γιά νά πνίξει τόσην ἁμαρτία.
Ὅσοι ἀπό μᾶς ξεκινήσουμε, πρέπει νά τό ξέρουμε πώς ὁ δρόμος μας γυρισμό δέν ἔχει.
Ὁδηγός μας ἄς σταθεῖ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Αὐτός ἄς εἶναι τό φωτεινό μας ἄστρο καί στ᾿ ἀχνάρια του ἄς ταιριάσουμε τά βήματά μας. Ὁ Χριστός ἔχει ἀνάγκη ἀπό ὁσιομάρτυρες καί χωρίς αὐτούς, μπορεῖ νά μή χαθεῖ ὁ σπόρος, ἀλλά τό δέντρο θά μαραθεῖ, ὡς πού νά φτάσουν οἱ ἐκλεκτοί νά ποτίσουν τό σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου.
Μιλᾶνε γιά μεγάλωμα τῆς Ἑλλάδας, γιά στρατούς καί γιά δόξες καί κανείς τους δέν ὑποψιάζεται πώς μεγάλωμα πού δέν εἶναι θεμελιωμένο σέ καθαρή ζωή δέ χαρίζει παρά ψεύτικη καί προσωρινή χαρά....
Σκοπός μου δέν εἶναι νά μείνω ἐδῶ, εἶπε ὁ γέροντας. Ἐγώ περνῶ καί φεύγω. Λογαριάζω κρίμα νά καλοκαθήσω σ᾿ ἕναν τόπο καί προτιμάω νά τραβηχτεῖ ἀπό μένα ὁ κόσμος καί νά γίνει κάστρο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀληθινῆς ἐκκλησίας του. Ὁ λαός ὅμως ἔχει κουραστεῖ ἀπό τίς ψευτιές καί τίς κατεργαριές τῶν ἀρχοντάδων του, ἀπό τό ἁμαρτωλό τους παράδειγμα κι ἀπό τούς τραμπουκισμούς τῆς ἐξουσίας.
Καί θάπρεπε κάποιος, ἡ Θεοφιλία σου, ἄν τό βρίσκει σωστό, ν᾿ ἀνοίξει τά μάτια τῆς Ἀθήνας καί νά τῆς πεῖ πώς ἀργά ἤ γρήγορα, ἄν βαστάξει τό ἴδιο τροπάρι, ὁ κόσμος θά ξεσηκωθεῖ, εἴτε μέ τό Χριστοφόρο Παπουλάκο ἤ μέ κάποιον ἄλλον ἤ καί μοναχός του.
Γιατί περισσότερο κι ἀπό τό ψωμί ὁ κόσμος διψᾶ ἀλήθεια καί σιχαίνεται τίς κατεργαριές. Μέ τίμιους καί Χριστιανούς ἀρχόντους, πού θά τόν νιάζονται ἀληθινά, θά μποροῦσε νά βαστάξει καί τήν πιό μεγάλη πεῖνα καί τήν πιό ἀβάσταχτη φτώχεια. Ὅταν ὅμως βλέπει πώς ἡ στέρηση εἶναι ὁ δικός του μονάχα κλῆρος, γιά νά μποροῦν οἱ λίγοι, οἱ ἄθεοι, οἱ ἀντίχριστοι, οἱ παραλυμένοι, οἱ τοκογλύφοι κι οἱ τραμποῦκοι νά θρέψουνε μιά κριματισμένη ζωή, τότες μεταλλάζει σέ καζάνι πού βράζει καί πού κάποτες θά τινάξει τό καπάκι του καί τό ζεματιστό νερό θά κάψει χλωρά καί ξερά μαζί....
Ἐγώ θά φύγω γιά τήν Καλαμάτα, γιατί χειμωνιάζει, κι ἀπό κεῖ θά δῶ πῶς θά σκεδιάσω τήν πορεία μου....
Ἀπό τό “Φυλάδιο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Ἀφυπνιστικές πικρές ἀλήθειες” σταχυολογημένες ἀπό τό βιβλίο ὁ Παπουλάκος τοῦ Κωστῆ Μπαστιᾶ”
Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά φυλλάδια πού ἐκδίδουν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης