Στο κάτω-κάτω ο γείτονας θέλει να κοιμηθή. Εμείς με τί δικαίωμα τον ξυπνούμε; Και με πόσα μαξιλάρια πρέπει να βουλώση τα αυτιά του για να μή μας ακούει; Χώρια που το πλείστον των ψαλτών νομίζει ότι το μικρόφωνον καλύπτει τις παραφωνίες και γλυκαίνει τις φαλτσοκορώνες. Οπότε έχουμε τέλεια διαστροφή της Ορθοδόξου πνευματικής λατρείας.
Οι ειδωλολάτραι λάτρευαν τους ψευδοθεούς των "έξω" από τους ναούς. Εμείς λατρεύουμε τον αληθινό Θεό μας "ένδον", μέσα. Όσοι συναθροιζόμαστε στην εκκλησιαστική μας σύναξι. Οι άλλοι είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Εμείς όμως δεν έχουμε το δικαίωμα να τους ενοχλούμε.
Είναι και το άλλο. Οι καμπάνες. Ψήλωσαν τα σπίτια και πολλών τα διαμερίσματα είναι δίπλα ακριβώς στα καμπαναριά. ( παλαιότερα τα σπίτια ήσαν και πιό μακριά από τις Εκκλησίες και η καμπάνα τούς ειδοποιούσε τόσο για Εκκλησιασμό όσο και γιά άλλα συμβάντα...)
Τα παλαιότερα χρόνια υπήρχε τάξις. Η μικρή καμπάνα για τον εσπερινό και τον όρθρο. Διπλοκάμπανο στη Θεία Λειτουργία. Τριπλοκάμπανο σε Δεσποτικές εορτές και πανηγύρεις.
Τώρα οι καμπάνες είναι ηλεκτρικές. Πατά το κουμπί ο νεωκόρος χτυπούν ανηλέητα όλες μαζί αδιαφόρως ημέρας, ξεχνά να τις σταματήση γιατί κόβει αντίδωρο ή κουβεντιάζει με τον παπά και άντε να έχεις νεύρα να τις ακούς. Και πολλοί εκ του ιερατείου είναι κομπλεξικοί. Επειδή αντιλαμβάνονται ότι ουδείς τους υπολήπτεται, αντεκδικούνται' με όποιο μέσο διαθέτουν. Με τα μεγάφωνα, με τις καμπάνες. Να σας δείξω εγώ. Αν μπορείτε κοιμηθήτε τώρα.
Έχουμε όμως και μιαν άλλη ρύπανσι. Ξεκινώ από μακρυά.
Η Αγία μας Εκκλησία γέμει συμβολισμών. Και το κερί επομένως που ανάβω έχει τον συμβολισμό του. Καίομαι εκ θείου έρωτος και λειώνω ενώπιον του θρόνου του Θεού. Και άθελά μου φωτίζω τους γύρω "όπως ίδωσι τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα τον εν τοις ουρανοίς" καίτοι πιστεύω ακραδάντως ότι και του κηρού ευτελέστερος ειμί. Έχει όμως και άλλον μυστικό συμβολισμό.
Όπως η μέλισσα τρυγάει τα άνθη και εκ της γύρεως κατασκευάζει το κερί,έτσι και ο ορθόδοξος χριστιανός τρυγάει τα άνθη των ποικίλων αρετών και τις προσφέρει εις τον Θεόν. Και αυτό είναι το κερί που ανάβει.
Όταν όμως το κερί είναι από παραφίνη και ξύγγι αυτός ο συμβολισμός χάνεται εντελώς και μένει μόνον η καπνιά που μολύνει και δείχνει πόσο καπνισμένο εσωτερικό κόσμο έχουμε.
Εκπέμπουμε ούτω πως καυσαέρια που ούτε παληό φορτηγό δεν εκπέμπει αγκομαχώντας σε ανηφόρα πάνω από 10%.
Αν πης δε και για τις λαμπάδες "ίσαμε το μπόι" μας, τότε και οι τζιμινιέρες του " Αβέρωφ" ωχριούν...
Αυτά για να μη κατηγορούμε μόνον τους άλλους..
Αρχιμ. Δοσίθεος
(Από το βιβλίο: " Ορθοδοξία και Φυσικόν Περιβάλλον",
σελ.91-93. Έκδοσις Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας).