Οί εγκαταλελειμμένοι άπό τους λαούς τής Ευρώπης Ελληνες, οί πτωχοί, δυστυχείς καί κατατρεγμένοι, παρουσιάζονται τώρα εις τό προσκήνιο της ιστορίας καί τό φωτίζουν μέ ενα καινούργιο φως, ενα «φως που πατεί χα­ρούμενο τόν «Άδη καί τό Χάρο». Καί μέ τό φως αυτό φωτίζεται ολόκληρος ό ιερός βράχος πού λέγεται «Ελλάς».

Άπό τό βάθος τής ψυχής των περιφρονημέ­νων καί ταπεινωμένων Ελλήνων υψώνονται τώρα οί μεγάλες ιδέες τής ζωής ώς αγωνί­σματα Ολυμπιακά, ή ιδέα τής ελευθερίας, ή ιδέα τής πατρίδος, ή ιδέα τοΰ Έθνους, ή ιδέα τοϋ ανθρώπου καί τής άνθρωπότητος, ή ιδέα τής λεβεντιάς, ή ιδέα τοϋ Θεού καί των Αγίων Του.

Τά Ολυμπιακά αυτά αγωνίσματα φέρουν τά θρυλικά πλέον ονόματα, Άγια Λαύρα, Δραγα-τσάνι, Σπέτσαι, Ψαρρά, Ύδρα, Σάλωνα, Βαλ­τέτσι, Δερβενάκια, Γραβιά, Νάουσα, Μονεμβασία, Χίος, Μεσολόγγι και τόσα άλλα…

Τό Εικοσιένα είναι τό μέγα γεγονός τού 19^ου αιώνος.Όλα τ' άλλα γεγο­νότα τού αιώνος τούτου τά έχει σκεπάσει ή τέφρα της ιστορίας, ενώ αυτό αποτελεί την κορυφή όπου ανήλθαν οι Νέοι Έλληνες καί άπ' αυτήν τήν κορυφή είσήλθον εις τήν άθανασίαν τής Ιστορίας.

Είναι μοναδικός ό τρόπος μέ τόν όποιον οί αγωνιστές τοϋ Εικο­σιένα εισέρχονται ό ένας μετά τόν άλλον εις τήν άθανασία καί αναγκάζουν τήν τότε Εύρώπην, είτε τό ήθελε, είτε δέν τό ήθελε, νά στρέψη τά βλέμματα της εις τό πάγκαλον τούτο θέαμα τής δόξης καί τής ελευθερίας.

Γι' αυτό κάθε φορά πού εορτάζομε τήν έπέτειο τοΰ Εικοσιένα καί συναθροιζόμεθα νά τιμήσωμεν τήν μνήμην τών μεγάλων οικο­δόμων τοϋ μνημείου τής Ελληνικής Ελευθε­ρίας εχομεν χρέος νά έμβαθύνωμεν εις τό νόημα της (...).Τοϋτο επιβάλλεται σήμερα περισσότερον άπό άλλοτε γιατί οί σημερινοί καιροί είναι κρίσιμοι, διά τήν διατήρηση τοϋ μεγάλου άγαθοϋ τής ελευθερίας μας.

Οί κίν­δυνοι ττού απειλούν σήμερα τήν έλευθερία μας είναι πολύ μεγαλύτεροι άπό άλλοτε. Τούτο ακριβώς είναι καί πρέπει νά μας γίνει συνείδησις.Έχομε ανάγκη ν' άναπροσαρμόσουμε τίς δυνάμεις μας διά νά κρατήσωμεν τήν έλευθε­ρίαν μας, άλλα πρό παντός καί νά τήν άναδείξωμεν, νά τήν ύψώσωμεν περισσότερον.Διά νά κατορθώσωμεν όμως αυτό πρέπει ν' άγωνισθώμεν, νά κοπιάσωμεν περισσότερο άπό άλλοτε, γιατί οί άλλοι γύρω μας πού άπειλοϋν τήν έλευθερίαν μας εργάζονται.

Είναι καλώς οργανωμένοι.Κατορθώσαμε νά επιπλεύσουμε εις τήν ίστορίαν, διότι είμεθα πάντοτε πνευματικώς ανώτεροι τών άλλων. Αυτήν τήν πνευματική μας ύπεροχή πρέπει νά τήν διατηρησουμε καί νά τήν επαυξήσουμε, νά τήν έντείνουμεν είς τό έπα­κρον.

Διά τοϋτο χρειαζόμεθα Παιδεία καί Επιστήμη. Χωρίς Παιδεία στερεά δέν θα μπορέσουμε νά διατηρησουμε για πολύ τήν έλευθερία μας…Καί στερεά Παιδεία είναι εκείνη πού στηρίζεται στις Παραδόσεις τοϋ έθνους, στίς αξίες πού δημιούργησε ό τόπος αυτός, τό πνεύμα αύτού τοϋ τόπου.Τά μέτρα τών πραγμάτων ήσαν πάντοτε διά τους Έλληνες, μόνο δύο !Τό πνεύμα τής ελευθερίας καί ό Θεός !

Ή ίδέα τοϋ άνθρώπου καί ή ιδέα τοϋ Θεού ήσαν οί μεγάλες αξίες τής ζωής των. "Ετσι έδημιούργησαν τό καλλιτέχνημα της Ελλη­νικής ελευθερίας. Όλα τ' άλλα ήσαν γι' αυτούς πράγματα δεύτερα.Τό καλλιτέχνημα τοϋ ελευθέρου άνθρωπου, ό όποιος είς τόν αγώνα τής ζωής ενδυναμώνεται άπό τήν πί­στη είς τόν Θεό, αυτό είναι καί πρέπει νά είναι καί σήμερα καί πάντα τό ιδανικό μας.

Υπάρχουν σήμερα ρεύματα πού άπειλοϋν νά παραμερίσουν καί τό καλλιτέχνημα τοϋ ελευ­θέρου άνθρωπου αλλά καί τήν πίστη είς τόν Θεό.Μηχανισμός καί τυποποιημένη ιδεολογία τών μαζών, υποσχέσεις περί ευδαιμονίας καί πολλή δημοκοπία καί δημαγωγία άπειλούν ν' αφανίσουν τήν προσωπικότητα τοϋ ελευ­θέρου άνθρωπου καί τήν πίστη είς τόν Θεό.

Τό δικό μας χρέος είναι νά κρατήσουμε τήν έλευθερία τοϋ πνεύματος μας, δηλαδή τό αθάνατο πνεϋμα τών Ελλήνων καί τήν πί­στη του είς τόν Θεό.Ή ελευθερία τοϋ πνεύ­ματος είναι γιά μάς ανάγκη βιολογική, διότι είμεθα ολίγοι καί οί ολίγοι όταν χάσουν τήν έλευθερία τους, χάνονται εύκολα, καί μάλι­στα σήμερα, πού υπάρχει διάχυτος κατακλυσμός και αφανισμός…

Ενώ εκείνοι πού είναι πολλοί, παρά πολλοί, καί όταν χάσουν τήν έλευθερία τους δέν χά­νονται (Κινέζοι). Έχουμε ανάγκη νά συγχρονισθούμε τεχνικώς καί οικονομικώς, άλλα πρέπει νά προσέξουμε πολύ μήπως αυτός ό εκσυγχρονισμός μάς απομακρύνει άπό τίς μεγάλες ιδέες που ήταν πάντοτε τά μέτρα τής ζωής μας, άπό τήν ίδέα τοϋ πράγματι ελευθέρου άνθρωπου καί άπό τήν ίδέα τοϋ Θεοϋ.

Ώς προς αυτές τίς ιδέες πρέπει νά μείνουμε «ασυγχρόνιστοι», να μη αφήσουμε τις Παραδόσεις μας αν θέλουμε να επιζήσουμε, ειδ΄ άλλως κινδυνεύουμε…»

Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλος

ΥΓ. Ο αείμνηστος σήμερα σοφός καθηγητής τού Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακα­δημαϊκός Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλος από τό τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου ώς τό τέλος της ζωής του δεν έπαψε στις περισπούδαστες μελέτες του, στίς παραδόσεις του στους χιλιάδες φοιτη­τές του, αλλά καί στά μαθήματα του στό ευρύτερο κοινό, νά ασχολείται μέ τή θέση καί τόν κλήρο τοϋ Νέου Ελληνισμού στό σύγχρονο κόσμο.

Κι΄ ακόμα, μέ την ανάγκη μιάς εθνικής αυτογνωσίας, παιδείας καί πολιτικής γιά την επιβίωση τής φυλής καί τόν οδηγητικό ρόλο της μέσα στον ταραγ­μένο μεταπολεμικό κόσμο...Ό λόγος του υπήρξε πάντοτε διεισδυτικός, πατριωτικός, καί διορατικός και εξακολουθεί νά αποτελεί καί σήμερα μια πολύ­τιμη οδηγία πλεύσεως μέσα στό άγριο πέλαγος τής ση­μερινής κρίσης, πού δοκιμάζει τό Έθνος, 195 μόλις χρόνια μετά τήν κήρυξη τής Εθνικής παλιγγενεσίας του. Έλεγε ακόμη:

« Να ευχόμαστε ώστε κανένας Ευρωπαϊκός Λαός να μή θελήσει να διεκδικήσει  Ηγεμονία…» ( το παράδειγμα της Γερμανίας με τους δύο Παγκόσμιους πολέμους εξ΄ αιτίας της, άς μας είναι αρκετό…)