Είχα πλήρη συνείδηση τι έλεγα και τι έκανα, αλλά δεν μπορούσα να αντιδράσω καθόλου. Μου ήταν όλα γνωστά, άκουγα τα πάντα, έβλεπα τους άλλους ανθρώπους και τις φιλοφρονήσεις που έκαναν, τα λόγια που έλεγαν, αλλά εγώ ήμουν κάτω από μια άλλη επήρεια και δεν μπορούσα να αντιδράσω.
Αυτή ήταν το δαιμονικό πνεύμα που είχε μπει μέσα μου, καταλαμβάνοντας όλη την ύπαρξή μου.
Πλέον μου έφταιγαν όλα και όλοι. Ακόμη και στους γονείς μου ήθελα να κάνω κακό! Φώναζα, έβριζα, άφριζα και έσπαγα πράγματα».
Μάλιστα ανήμερα του Αγίου Ευσταθίου, ο δαιμονισμένος νεαρός (που δεν είχε γίνει ακόμα ιερέας) προσπάθησε να σπάσει με το κεφάλι του τη λάρνακα του Αγίου Γερασίμου.
Ωστόσο τελικά σώθηκε με θαυματουργικό τρόπο. «Ημουν ξαπλωμένος και βρισκόμουν σε λήθαργο, με κρατούσαν ορισμένοι από τους εκκλησιαζομένους.
Την ώρα που ο παπάς έβγαινε με το Αγιο Δισκοπότηρο, λέγοντας: “Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, προσέλθετε”, αισθάνθηκα μια γλυκύτητα, σαν να γαληνεύει ο εαυτός μου και σαν ένα ελαφρύ χέρι -να το χαρακτηρίσω έτσι- να με σηκώνει.
Αισθάνθηκα όρθιος και, κοιτάζοντας τον παπά που είχε το Αγιο Δισκοπότηρο, πήγα να κοινωνήσω» αναφέρει ο ίδιος.
Ολόκληρη η συγκλονιστική διήγηση δημοσιεύεται σε ένα μεγάλο αφιέρωμα τριών σελίδων, στην εφημερίδα.
Από την "Ορθόδοξη Αλήθεια" που κυκλοφορεί στα περίπτερα