1)
ΙΕΡΕΥΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΨΥΛΑΚΗΣ · Χανιά 1992

Επιθυμώ νά εκφράσω τήν ευγνωμοσύνη μου, προς τό σεπτό πρόσωπο τού Αγίου Δημητρίου του Νεοφανούς. Είχα δύο μικρούς όγκους. Τόν ένα στό δεξιό σαγόνι, καί τόν δεύτερο στήν αριστερή πλάτη, ακριβώς κάτω άπό τόν ώμο.

Στίς 25 Σεπτεμβρίου 1991, ήμουν εις Ιεράν αποδημίαν, ταπει­νός προσκυνητής των Αγίων Τόπων. Κατά τη διάρκεια της αποδημίας αυτής, είδε ή πρεσβυτέρα μου, τόν Άγιο Δημήτριο Λέκκα νά μέ χειρουργεί. Όταν τελείωσε ή εγχείρηση της λέει: « Τελειώσαμε. Ή εγχείρηση πέτυχε! Στήν υγεία πάμε πολύ καλά».

Πρέπει νά σημειώσω ότι είχα μεγάλους πόνους στό σαγόνι όπως επίσης καί στήν πλάτη. Τό πρωΐ πού σηκώθηκα καί ενώ πλενόμουν, διαπίστωσα ότι τό ογκίδιο, στό όποιο κάθε μέρα μέ αγωνία ακουμπούσα τό χέρι μου, δέν υπήρχε. Ό Άγιος μέ είχε θεραπεύσει !

Τήν 1η Δεκεμβρίου 1991 ήλθα νά γνωρίσω τό σπίτι καί τήν ευλογημένη γερόντισσα μητέρα τοΰ Αγίου μας. Είχε μείνει ό δεύ­τερος όγκος της πλάτης, τόν οποίο είχα άπό τό έτος 1975 καί κανείς χειρούργος Ιατρός δέν δεχόταν νά τόν χειρουργήσει.

Μέ τό λείψανο τοϋ Αγίου σταυρώθηκα. Σέ διάστημα 20 περίπου ήμερων, ό όγκος μαλάκωσε καί μόνος του άνοιξε. Τί ακαθαρσίες έβγαλε, δέν είναι δυνατόν νά περιγράψω. Σέ λίγες ήμερες δέν είχα απολύτως τίποτε, δέν υπήρχε ούτε ή ελαχίστη ένδειξη πώς υπήρχε όγκος.

Ευγνωμονώ τόν νεοφανή Άγιο Δημήτριο Λέκκα, τόν Ανάργυρο Ιατρό, γιά τις ευεργεσίες του προς έμέ. Προσεύχομαι καθημερινά στον Δημήτριο καί τόν παρακαλώ νά μεσιτεύσει εις τόν Τριαδικόν Θεόν, νά φέρει σέ επίγνωση καί μετάνοια τόν κόσμο του άπαντα, καί νά χαρίζει σέ όσους πονούν τήν έξ ύψους παρηγορίαν.

Ό Δημήτριος είναι ό Άγιος πού διατρανώνει τό κύρος της Ορθοδοξίας εις τά πέρατα της Οικουμένης.

 

 

2) Θεραπεία σπονδυλικής στήλης μέσα στο Εκκλησάκι του Αγίου στην Πενσυλβάνια…

Είχα παραμορφωθεί τελείως άπό μιά σπάνια ασθένεια τής σπονδυλικής στήλης. Τό σώμα μου έγερνε τόσο πολύ, ώστε τό στήθος ακουμπούσε στό γόνατο καί τό κεφάλι κάτω στό πόδι.

Οί γιατροί επέμεναν νά χειρουργηθώ, αλλά καί πάλι θά έμενα παρά­λυτη άπό τή μέση καί κάτω, ένώ άπό τή μέση καί επάνω θά μού τοποθετούσαν σίδερα. «"Αν δέ χειρουργηθείς θά πεθάνεις…», μού έλεγαν οί γιατροί.

Ήμουν απελπισμένη, έκλαιγα. Παρακαλούσα τό νεοφανή "Αγιο Δημήτριο νά μοΰ υποδείξει τι νά κάνω. Ήμερα Σάββατο 10 Αυγούστου τού έτους 1991, πήγα στήν Εκκλησία τού Αγίου Δημητρίου, πού έχει κτίσει ό πατήρ Αντώνιος Μορφέσσης στήν Πενσυλβανία, γιά νά λειτουργηθώ. Μίλησα στον π. Αντώνιο γιά τους ανυπόφορους καί αβάσταχτους πόνους πού είχα και εκείνος με σταύρωσε με τά λείψανα τοϋ Αγίου.

Καθώς προσευχό­μουν, επικαλούμενη τήν έξ ουρανού θεραπεία μου, ή αγάπη τοϋ Θεοΰ, μέ επισκέφθηκε. Βρέθηκα ξαπλωμένη στό πάτωμα και άρχισα νά φωνάζω: «Μή μέ πατάτε, μη μέ πατάτε, πονάω!»

Ό κόσμος όμως, 40 περίπου άτομα, φώναζε: «Δε σέ πατάμε, Δέν σε πατάει κανείς». Συγχρόνως αισθάνθηκα μιά αγγελική ζεστασιά νά ανακουφίζει τους πόνους μου και τη φωνή τοϋ Αγίου Δημητρίου νά μοϋ λέει: «Είσαι καλά. Σέ έθεράπευσα».

Ανοίγοντας τά μάτια μου, βλέπω αστραπιαία, καθώς καί όλοι οι έκκλησιαζόμενοι τόν Άγιο Δημήτριο μέ ολόχρυσα άμφια, φωτεινότατα, λαμπρότατα, και μέ τό φωτοστέφανο καί τό Σταυρό στό χέρι, ν' ανεβαίνει στους ουρανούς. Σηκώθηκα θεραπευμένη, κλαίγοντας άπό χαρά και συγκίνηση.

Αγαπητά αδέλφια, πού υποφέρετε ψυχικά καί σωματικά, αγαπήσατε τόν Κύριον, τους αγίους μας, μέ όλη τήν καρδιά σας. Τά δάκρυα τής μετανοίας «πολλά δύνανται…». Εξομολογηθείτε καί συγχωρήσετε τους εχθρούς σας. Αυτή είναι ή πνευματική οδός πού θά σάς φέρει τή Χάρη καί τή δωρεά τοΰ Αγίου Πνεύματος.

Ό Δημήτριος είναι ό ευεργέτης μου "Αγιος, αλλά καί τό κόσμη­μα τής "Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΒΛΑΧΟΥ, Μπρούκλιν Αμερικής -- 10.8.1991

 

 

3) Συγκλονιστική «εγχείρηση» προστάτου από τον Άγιο Δημήτριο…

Υπέφερα άπό προστάτη καί επειδή ή κατάσταση μου είχε χειρο­τερέψει, οι γιατροί αποφάσισαν νά μέ εγχειρήσουν. Όμως καί μετά τήν εγχείρηση δέν υπήρξε ουσιαστική βελτίωση τής κατάστασης μου.

Ήταν Νοέμβριος, όταν ένα πρωί, μαζί μέ τά ούρα εξήλθε αίμα. Ό γιατρός μοϋ βρήκε κακοήθη όγκο στον προστάτη. Μού είπε ότι έπιβαλόταν νά υποβληθώ σέ νέα εγχείρηση.

Κάποιος καλός φίλος μοϋ μίλησε τότε γιά τόν "Αγιο Δημήτριο καί γιά τόν πατέρα Αντώνιο Μορφέσση ό όποιος είναι εφημέριος σέ Ναό πού έχει κτισθεί άπό τόν γέροντα αυτόν καί είναι αφιε­ρωμένος στον "Αγιο Δημήτριο.

Ό πατήρ Αντώνιος, κατά τήν επίσκεψη μου, μού έδωσε ένα βιβλίο μέ τή βιογραφία τοϋ 'Αγίου καί βαμβάκι καί μύρο άπό τά λείψανα του.

Έξι ήμερες πριν νά υποβληθώ σέ εγχείρηση, στις 2.30' τά μεσάνυχτα, ένοιωσα κάποιον νά έρχεται προς τό μέρος μου καί νά μού δίνει γροθιά στή μέση. Ξύπνησα συγκλονισμένος, όμως δέν είδα κανέναν.

Μετά άπό λίγη ώρα ξάπλωσα πάλι καί ένοιωσα νά μουδιάζει άπό τή μέση καί κάτω τό σώμα μου. Στή συνέχεια, αισθάνθηκα ένα χέρι νά πατάει τήν κοιλιά μου. Αμέσως, ένοιωσα νά βγαίνει κάτι άπό τόν προστάτη, πού μέ πόνεσε πολύ. Γιά 10 περίπου λεπτά ήμουν χαμένος. Μετά όμως συνήλθα καί είδα τόν "Αγιο Δημήτριο Λέκκα μέ άσπρη Ιατρική ρόμπα νά μού λέει ότι «είμαι τελείως καλά καί νά μήν κάνω εγχείρηση!»

Διηγήθηκα τό περιστατικό στό γιατρό μου, ό όποιος νόμισε ότι είχα τρελλαθεϊ. Πεισματωδώς μέ κατάφερε νά εγχειριστώ. Όταν έγινε ή τομή, οι γιατροί έκπληκτοι δέ βρήκαν τίποτα.

Ευχαριστώ τόν "Αγιο Δημήτριο Λέκκα πού μέ θαυμαστό τρόπο μέ εγχείρισε καί μέ θεράπευσε άπό τήν πολυώδυνη ασθένεια μου.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΣΙΠΟΣ, 1.10.1992

 

 

4) Μού παρουσιάστηκε στον δρόμο ο Άγιος με τα βιβλία του, και μετά έγινε άφαντος…

Πριν άπό πέντε χρόνια είχα τή χαρά καί τήν ευλογία νά γνωρίσω τήν θαυμαστή ευεργεσία τοϋ 'Αγίου Δημητρίου προς τήν έλαχιστότητά μου. Τό θαύμα έκεϊνο έχει ήδη δημοσιευτεί. Σήμερα θέλω νά ομολογήσω ένα ακόμη θαυμαστό γεγονός, τό όποιον μαρτυ­ρεί γιά τή χαρισματική παρουσία τοΰ Αγίου Δημητρίου στή ζωή μας.

Στίς 4 Σεπτεμβρίου τοΰ τρέχοντος έτους καί μετά άπό μιά κου­ραστική όδοιπορία, λόγω τής απεργίας των συγκοινωνιακών μέσων, έφθασα στην περιοχή Γκύζη όπου διέμενα φιλοξενούμενος. Μόλις έφθασα στό σπίτι ξάπλωσα ένώ ή γυναίκα καί ό γιος μου, βγήκαν έξω γιά νά ψωνίσουν. Κοιμήθηκα ανήσυχος καί είδα στον ύπνο μου ότι μέ εγχείριζαν.

Όταν ξύπνησα, ή γυναίκα καί τό παιδί μου δέν είχαν επιστρέψει. "Αποφάσισα νά βγω άπό τό σπίτι καί νά τους περιμένω στίς σκάλες τής πλατείας Γκύζη. Έτσι καί έκανα. Κάποια στιγμή όμως, βλέπω ένα νέο νά μέ πλησιάζει κρατώντας μιά ανοιχτή, χάρτινη τσάντα γεμάτη βιβλία. Σταμάτησε εμπρός μου μέ διάθεση νά μοΰ μιλήσει. "Ομως ή προοοχή μου, στράφηκε στά βιβλία πού κρατούσε, γιατί τά βιβλία αυτά ήσαν τοΰ Νεοφανούς, Μυροβλήτου καί θαυματουργού Δημητρίου Λέκκα. Αμέσως μετά, έστρεψα τήν προσοχή μου στό πρόσωπο του νέου και αναγνώρισα τόν Άγιο Δημήτριο Λέκκα με φωτοστέφανο γύρω άπό τό κεφάλι του. Μέ κοίταζε ήρεμα καί γλυκά. Τότε αναφώνησα «ό "Αγιος Δημήτριος» καί αμέσως έγινε άφαντος. Ήταν μιά συγκλονιστική εμπειρία...

Εκείνη τή στιγμή έφθασαν ή γυναίκα καί τό παιδί μου καί καθώς μέ είδαν αναστατωμένο, μέ ρώτησαν τί μοΰ συνέβη. Τους διηγήθηκα τά γεγονότα. Μετά τή ζωντανή παρουσία τοΰ αγίου, πήγα νά προσκυνήσω στό σπίτι τής μητέρας του, τά τεμάχια των Ιερών λειψάνων πού υπάρχουν έκεϊ. Μόλις μέ είδε ή μητέρα τοϋ Άγιου, μοϋ είπε:

«Έλα Λεωνίδα, καί χρειάζομαι επειγόντως έναν άνθρωπο νά πάει βιβλία τοϋ Δημήτρη στην Αμερική. Ψάχνω νά σέ βρω». Πράγματι σέ λίγες ήμερες θά φεύγαμε γιά τήν "Αμερική όπου καί διαμένουμε μονίμως.

Έτσι μπόρεσα νά εννοήσω τόν βαθύτερο λόγο γιά τόν όποίο ό Άγιος εμφανίσθηκε ενώπιον μου. Ένοιωσα χαρά, διότι μ' αυτόν τόν τρόπο θά υπηρετούσα τό θέλημα τοϋ Αγίου Δημητρίου.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΙΑΝΝΙΣΗΣ --   Αθήνα, 1992

 

5) Εμφάνιση του Αγίου μέσα στο ΝΙΜΙΤΣ…

Τό παιδί μου, λέγεται Χρυσοβαλάντης καί είναι 17 ετών. Στίς 30 Ιουνίου έκανε εγχείρηση μεταμόσχευσης νεφρού μέ δότη τόν πατέρα του. Δύο εβδομάδες μετά τήν εγχείρηση, εκτός άπό τις επιπλοκές πού είχε άπό τή μεταμόσχευση τοΰ νεφροϋ, παρουσίασε στούς πνεύμονες κάποιο μικρόβιο, πού οι, γιατροί αδυνατούσαν νά εντοπίσουν. Ό Χρυσοβαλάντης υπέφερε άπό συνεχείς πυρετούς καί παρουσίαζε σοβαρή έλλειψη οξυγόνου.

Τό βράδυ τής Κυριακής 19 Ιουλίου, καθόμουν δίπλα στό άρρωστο παιδί μου καί λαγοκοιμόμουν, όταν είδα ν' ανοίγει ή πόρτα τοΰ θαλάμου καί νά εμφανίζεται ένας νέος γιατρός. Πλησίασε τό παιδί καί έβγαλε μιά μεγάλη σύριγγα καί τήν τοποθέτησε μέσα στό στόμα τοΰ Χρυσοβαλάντη. Μετά κοίταξε τό ιστορικό τοϋ παιδιού καί φεύγοντας μοϋ είπε: «Θά ξαναέλθω». Μόλις μοϋ μίλησε, συνειδητοποίησα πώς ό γιατρός πού μας επισκέφθηκε, ήταν ό Νεοφανής Άγιος Δημήτριος Λέκκας.

Μετά άπό 3 μέρες, τό παιδί μου παρουσίασε σημαντική βελτίωση. Μεταφερθήκαμε στό Νοσοκομείο ΝΙΜΙΤΣ καί εκεί συνεχίσθηκε ή σχετική θεραπευτική αγωγή. Μία άπό αυτές τίς ήμερες, μέ πλησίασε ένας γιατρός τοΰ νοσοκομείου καί μοΰ είπε:

«Όλη τή νύχτα έβλεπα στον ύπνο μου τόν γιό σου. Κρατούσα τίς ακτινογραφίες του καί προσπαθούσα ν' απομονώσω καί, νά κατα­στρέψω τόν ιό ό όποιος υπάρχει στους πνεύμονες του. Ιδρώτας μέ περιέλουε συνεχώς. Τό πρωί, πού ξύπνησα ήμουν όλόβρεκτος…».

Καθώς τόν άκουγα νά μιλά, συνέδεα τά λεγόμενα τοΰ γιατρού μέ τή διαβεβαίωση τοΰ Αγίου Δημητρίου ότι: «θα ξαναέλθω».

Ρώτησα λοιπόν τόν γιατρό πού μοΰ μιλούσε:

---«Πώς λέγεσθε γιατρέ»; Κι εκείνος μοϋ απάντησε:

---«Μέ λένε Δημήτρη».

Επίσης τό βαμβάκι μέ τό λάδι τοϋ Αγίου, τό όποιο είχα πάντα στό κομοδίνο τοϋ παιδιού μου, συχνά άνέδιδε εύωδία. Ευχαριστώ έκ βαθέων τόν Νεοφανέντα Άγιον Δημήτριον γιά τήν προστασία του καί τή βοήθεια του καί δοξάζω τόν Κύριον ό όποιος θαυμαστώς τόν έχαρίτωσεν.

ΚΙΑΟΥΡΤΖΗ ΔΙΑΜΑΝΤΩ – Ρόδος, 1992

6) Θεραπεία από όγκο στο στήθος…

Τό βιβλίο τοϋ Νεοφανούς Αγίου Δημητρίου τοϋ μυροβλήτου καί Ιατρού άπό τήν 'Αθήνα, δόθηκε ατή μητέρα μου καί τό διαβάσαμε οικογενειακώς τό 1990.

Έγώ είχα σοβαρό πρόβλημα μέ τό στήθος μου. Είχαν δημιουρ­γηθεί κύστεις μέ πύον, γιά τίς όποιες πήγαινα κάθε μήνα στό για­τρό νά μοϋ τίς αφαιρεί. Υπέφερα άπό πόνους. Αυτόν τόν καιρό μάλιστα είχα παρουσιάσει έξαρση τής πάθησης, γιατί εκτός άπό τίς κύστεις, τό αριστερό μου στήθος έβγαλε ένα όγκο μεγέθους πορτοκαλιού. Βλέποντας τήν επιδείνωση τής κατάστασης μου, ένα βράδυ πήρα τό βιβλίο τοϋ Αγίου.

'Αφού διάβασα γιά πολλή ώρα κοιμήθηκα μέ αυτό αγκαλιά. Καθώς κοιμόμουν, καί ένώ ήμουν σκεπασμένη μέχρι τό λαιμό, αισθάνθηκα ένα χέρι νά μπαίνει κάτω άπό τά κλινοσκεπάσματά μου, μέ ανοικτή τήν παλάμη καί νά μοϋ πιέζει τό στήθος. Εκείνη τή στιγμή πετάχτηκε άπό τό στήθος μου πύον καί αίμα.

Καί άκουσα μιά φωνή νά μοϋ λέει: «Από 'δώ καί πέρα δεν θά σέ ξαναενοχλήσει».

Τό πρωί πού ξύπνησα διεπίστωσα πώς στό στήθος μου δέν υπήρχε τίποτε. Επισκέφτηκα τόν γιατρό μου, ό όποιος άφοΰ μοΰ έβγαλε ακτινογραφίες διεπίστωσε πώς όλα ήσαν καθαρά και μου είπε: «Είναι σάν νά ήλθε κάποιο χέρι καί πίεσε τό στήθος. Όλα είναι μαραμένα». 'Από τότε, έχουν περάοει τρία χρόνια, είμαι υγιέστατη. Ό σύζυγος μου επίσης, υπέφερε άπό φοβερούς πόνους στό στήθος. Σταυρώθηκε με τό λαδάκι του καί άπό τότε είναι καλά. Μεγάλη ή χάρη τού Αγίου Δημητρίου Λέκκα, τού Μυροβλήτου.

Effie Skaltsas

Washington,USA

7) «Ήμουνα ετοιμοθάνατος με συνεχή πνευμονικά οιδήματα. Σώθηκα από τον  Άγιο ! »

Ευλαβέστατη κ. Λέκκα, Ονομάζομαι Τιμόθεος Τζαννής και είμαι Ιερομόναχος, ιδρυτής, Πνευματικός, και εφημέριος του Ιερού Κοινοβιακού Γυναικείου Ησυχαστηρίου "Οι Άγιοι Θεόδω­ροι" Ηρακλείου Κρήτης.
Αισθάνομαι βαθύτατα την υποχρέωση να ευχαριστήσω δια της παρούσης μου αναφοράς τον ευσεβέστατο και Οσιότατο μακαριστό υιό σας Δημήτριο, ιατρό, όπου ο Κύριος και ο Θεός ετίμησε αυτόν με τον στέφανο της αγιότητος και της χάριτος των ιαμάτων, δια το μεγάλο θαύμα το οποίον εποίησε εις εμέ, η εν τοις λειψάνοις αυτού ενοικούσα Θεία χάρις. Τον Σεπτέμβριο τού 1985, όλως αιφνιδίως υπέστην οξύ καρδιακό πνευμονικό οίδημα, με σοβαρότατο ρόγχο και εκροή αφρώδους αίματος, επί πολλάς ώρας.

Μετεφέρθην εις Καρδιολογική Κλινική Βενιζελείου Νοσοκομείου, όπου οι ιατροί απεφάνθησαν περί "κάμψεως της καρδίας, με οξύ πνευμονικό οίδημα, και οξείας καρδιακής ανεπαρ­κείας".Παρέμεινα επί 12 ημέρας εις το Νοσοκομείο προς νοσηλεία. Έκτοτε αρχίζει το μεγάλο μου δράμα.

Επί διετία υπέφερα από αλλεπάλληλα πνευμονικά οιδήματα ο­ξείας μορφής.Η ζωή μου κατέστη μαρτυρική. Ήτο αδύνα­τος η ανάπαυσις επί της κλίνης. Τις περισσότερες ώρες κα­θόμουν εις την καρέκλα και το οξυγόνο μου έγινε αχώριστος σύντροφος σε όλες τις κρίσεις.

Επεσκέφθην την Αθήνα, εξε­τάσθηκα από λέκτορα Πανεπιστημίου, διακεκριμένο καρδιολόγο, έκανα ηλεκτροκαρδιογραφήματα, υπερηχογραφή­ματα, τεστ κοπώσεως, με την τελική γνωμάτευση: "Στένωση τριών κεντρικών αγγείων της στεφανιαίας".

Μου συνέ­στησαν να μεταβώ εις Λονδίνο δι' εγχείρηση στη στεφα­νιαία ΒΥ ΡΑSS. Μετέβην εις το Ισραήλ τον Απρίλιο 1986, ε­ξετάσθηκα υπό του πρώτου καθηγητού του Νοσοκομείου Χαντάσσα Μ.F. GΟΤSΜAΝ, ΜD FRCP ( G ) SI RAMBAN ST. JERUSALEM , ο οποίος απεφάνθη ότι έπρεπε να υποβληθώ εις εγ­χείρηση ΒΥ ΡASS, άλλως, μετά λύπης του μας διαβεβαίωσε, ότι θα αντιμετώπιζα σύντομα τον θάνατον.Δεν εδέχθην, ε­πέστρεψα στην Ελλάδα και το μαρτύριό μου συνεχίζετο εις εντονότερο βαθμό.

Παρά τις προσπάθειες των ιατρών και τη χορήγηση των πλέον συγχρόνων φαρμάκων, η κατάστασή μου δεν εβελτιώνετο. Μάλλον εδυσχεραίνετο, λόγω δυ­σανεξίας φαρμάκων. Όλοι οι θεράποντες ιατροί απεφαίνοντο ότι κλινικώς ήμουν νεκρός, αφού δεν μπορούσα να υπο­βληθώ εις εγχείρηση.

Εις τη διετίαν αυτήν απαριθμούνται πλέον των 100 πνευ­μονικά οιδήματα, έως την 12ην Μαΐου 1987, όπου, Θεία Ευ­δοκία, ο αιδεσιμότατος πατήρ Βασίλειος Καλτσίκογλου, ε­φημέριος ιερού ναού αγίου Ευγενίου Μεσαμπελιές Ηρα­κλείου, ο οποίος σας είχεν επισκεφθή ως προσκυνητής, με­τέφερε μικρόν τεμάχιον του σεπτού λειψάνου του μακαρι­στού και ευσεβέστατου υιού σας, ιατρού Δημητρίου, το οποίον εσείς κυρία Γεωργία Λέκκα δώσατε εις τον πατέρα Βασίλειο δι' εμέ.

Όταν ο αιδεσιμότατος έφερε το ιερόν λείψανο και οσφράνθηκα την άρρητον ευωδία αυτού, σταυρώθηκα εις το σημείο της καρδιάς και τους πνεύμονας, επικαλούμενος τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και Θεό, όπως δια των πρε­σβειών της Παναγίας μητρός Του και του ιατρού Δημητρίου Λέκκα, τον οποίον εχαρίτωσε με την ευωδία των λειψάνων και την χάριν των ιαμάτων, να ποίηση έλεος εις εμέ και να δώσει βελτίωση εις την κατάσταση της υγείας μου...

Από την ημέρα εκείνην άρχισε η κατάστασή μου να βελτιώνεται. Τα μεγάλα καρδιοπνευμονικά οιδήματα εξαφανίσθηκαν και α­κολούθησε σταθερά περίοδος αναρρώσεως, με μικρές, κατά αραιά χρονικά διαστήματα, κρίσεις, που παρήρχοντο χωρίς ιατρική βοήθεια, χωρίς φάρμακα, χωρίς οξυγόνο.

Από 25 Μαΐου και εντεύθεν, εμφανώς υγιέστερος, εγκα­τέλειψα τελείως τα φάρμακα, την δίαιτα, και επανήλθα τα­κτικώς εις το θυσιαστήριο, εκτελών έκτοτε απρόσκοπτος τα ιερατικά μου καθήκοντα, τα οποία είχα εγκαταλείψει καθ' όλην την διάρκεια της ασθενείας μου.Έχουν παρέλθει από τότε 5 μήνες, και με την χάριν και την πρεσβεία του ευσεβέστατου υιού σας Δημητρίου, τον ο­ποίον καθ' εκάστην επικαλούμαι, αισθάνομαι τρομερά βελ­τίωση, χωρίς σχεδόν κανένα πρόβλημα, και χωρίς να λαμ­βάνω κανένα φάρμακο.Εργάζομαι, ξαναβρήκα τον ρυθμό της ζωής μου, κι όλα αυτά τα οφείλω εις την πρεσβεία και την παρρησία του οσιότατου υιού σας Δημητρίου.

Ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας τον φιλάνθρωπο και μεγαν τρισυπόστατον Θεόν μας, που, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέρες, η μεγάλη αγάπη Του ευδόκησεν να χαρίσει εις ημάς ένθερμο προστάτη και άγιον ιαματικόν, τον υιόν σας.

Γεμάτος ευγνωμοσύνη ευχαριστώ τον Άγιον Δημήτριο, που δεν παρείδε την δέησίν μου, αλλά με την θείαν πρεσβείαν του έσπευσε και με εξήγαγε εκ φόβου και σκιάς θανάτου.Διατελώ με τον ύμνον "τις Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών" και "θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού

Μετά σεβασμού και τιμής Αρχιμανδρίτης ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΤΖΑΝΝΗΣ

Ιερόν Ησυχαστήριον «Οι Άγιοι Θεόδωροι», Ηρακλείου Κρήτης

 
8) Θεραπεία πιστοποιημένου μεταστατικού καρκίνου μέσα σε λίγες ώρες…

Θαύματα πάντα έγίνοντο, γίνονται καί θά γίνονται, διότι ή Χάρις, τό έλεος καί ή Ευσπλαχνία τοϋ Θεοΰ είναι ανεξάντλητος. Διότι ποτέ σέ καμμιά εποχή δέν έλειψαν καί οι «χαρισματοΰχοι» τά «χαριτωμένα πρόσωπα».

Τά πρόσωπα εκείνα πού μέ τήν ενάρετη καί πνευματική τους ζωή καταξιώθηκαν τής Θείας Χάριτος, άλλα μέ θαυματουργική πίστη, άλλα μέ τό χάρισμα τής θεραπείας τής Προφητείας, τής διδασκαλίας, τής Ιεραποστολής, τής υπερφυσικής δυνάμεως, ή άλλων λοιπών χαρισμάτων…

Ένα τέτοιο χαρισματοϋχο πρόσωπο ατή σύγχρονη εποχή μας υπήρξε καί ό άνάργυρος ιατρός Δημήτριος Λέκκας πού πέθανε προσφάτως εις ήλικίαν 30 ετών.Τήν χαρισματικότητά του αυτή μαρτυρεί ή πληθώρα τών θαυμάτων όσων επικαλέσθηκαν τή μεσι­τεία καί τή βοήθεια του.

Τούτο μαρτυρεί καί επιβεβαιώνουν τά υπερφυσικά σημεία πού παρουσιάζει τό χαριτωμένο άγιον λείψανόν του, όπως, τό ευώδες μΰρον πού αναβλύζει έκ της κάρας του, τά λαμπυρίζοντα οστά του, ή ή φωτογραφία του πού αλλάζει μορφή καί πού σε παρακολουθεί, ώς νά κινεί δεξιά, ή αριστερά τό πρόσω­πο του…

Είχα τήν καλή τύχη νά επισκεφθώ τό σπίτι της σεβάσμιας μητέρας του, οπού διαφυλάσσει ένα μικρό τεμάχιον άπό τά οστά του. Έχω ιδεί χιλιάδες λείψανα αλλά σάν αυτά τοϋ Δημητρίου, νά άποστράπτουν καί νά λαμπυριζουν σάν τεθραυσμένα διαμάντια, δεν έχω δεί πουθενά, πέραν του ότι αναδύουν μία θείαν εύωδίαν πού προκάλεσαν καί δημιούργησαν στην ψυχήν μου Θείον δέος, εύλαβείας, σεβασμού καί θαυμασμού. Μοϋ έχάρισε ή ευλογημένη Μητέρα του ένα τεμάχιον βαμβακιού καί ένα μικρότατον τεμάχιον άπό φανέλα πού έφόρει, ό υιός της, ώς καί μία φωτογραφία του.

Είχα τήν πεθερά μου άρρωστη στό ΚΑΤ άπό καρκίνο. Εΐχε χειρουργηθή στό ένα πόδι, αλλά σέ λίγες μέρες προσεβλήθη καί τό άλλο της πόδι διότι ήταν μεταστατικός. Παρουσίασε μία εκτεταμένη καί, έντονη κοκκινίλα όπως καί πολύ πρήξιμο σ' όλη τήν κνήμη. Καρκίνος έξηκριβωμένος μετά από βιοψία. Τήν σταύρωσα λοιπόν μέ τό εύωδιάζον βαμβάκι καί τή φανελίτσα, με όση πίστη διέθετα καί προσευχή.

Έ! Πιστέψατε με! Μέχρι τό βράδυ καί ή κοκκινίλα καί τό πρήξιμο υποχώρησαν παραδόξως άπό τό πόδι της, ώστε άπόρρησαν όλοι όσοι τήν είχαν δεί. Τό ίδιο καί οι γιατροί πού τήν παρακο­λουθούσαν.

Ήταν κι' αυτό ένα ζωντανό θαύμα τοϋ Νεοφανούς Αγίου Δημητρίου Λέκκα, πού θέλησε μέσω αύτού νά φανερώσει ό Τριαδικός Θεός στην έποχήν μας γιά νά ενισχύσει τήν πίστη μας καί τήν άγάπην μας τόσον γιά τόν μοναδικόν Λυτρωτήν μας Σωτήρα Χριστό, όσον καί γιά τους αγίους του, παλαιούς καί νέους, καί στους συνανθρώπους μας.

Βέβαια πολλοί σήμερα λοιδωρούν, ή αδιαφορούν, ή προσπαθούν μέ τήν λογική νά αποφανθούν καί νά ερμηνεύσουν τά θαύματα ώς συμπτώσεις. Όχι αγαπητοί μου. Δέν είναι συμπτώσεις, ούτε ερμηνεύονται μόνον μέ τή λογική αυτά τά πράγματα. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως, πού ασφαλώς λείπει άπό εκείνους, είναι ή Πίστη.

Η απόλυτη καί ειλικρινής πίστη, ή βεβαία πίστη, ή σταθερή καί άναφιταλάντευτη πίστη, προς τήν πηγή της ζωής τοϋ Σωτήρα και Λυτρωτή Ίησου Χριστού. Όχι πίστη μέ αμφιβολίες, όχι πίστη μέ άμφιταλαντεύσεις. Αυτή είναι μία δήθεν πίστη. Όχι νά ζητούμε τό θαύμα γιά νά πιστεύσουμε.

Πρέπει πρώτα νά πιστεύσουμε γιά νά νοιώσουμε, νά ιδούμε πώς νά ερμηνεύσουμε τό θαΰμα. Θαύματα ζητούσαν καί οι Γραμματείς καί οι Φαρισσαϊοι, αλλά ουδέποτε πίστευσαν. Προϋπόθεση τοϋ θαύματος είναι ή πίστη καί όχι ή πίστη προϋπόθεση τοϋ θαύματος. Πολλές φορές έχω ίδεϊ θαύματα καί πολλές φορές έχω πιστεύσει σ' αυτά καί «πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τή απιστία».

Σ' ευχαριστώ τόσον έγώ, όσον καί όλη ή οικογένεια μου σύγ­χρονε Ιατρέ Δημήτριε Λέκκα, Ιαματικέ καί άνάργυρε μυροβλήτη, δώρον Θεού στή σύγχρονη ταλαίπωρη εποχή μας, όπου καί μετά τό θάνατο σου παρέχεις Ιάματα. Σέ παρακαλώ μή παύσεις νά χορηγείς καί νά παρέχεις τήν μεσιτείαν σου στον Παντοδύναμον Θεόν, πού σέ χαρίτωσε δι' όσους δέονται καί ζητούν τήν βοήθειάν σου, πονεμένους καί πιστούς αδελφούς μας.

Χαλάνδρι -- 13.2.1987

Ιερεύς π. Ιωάννης Τραντάς, Παπαρρηγοπούλου 20, Χαλάνδρι, τηλ. 6831871

 

 

 

9) Θεραπεία μηχανικού κλινικώς νεκρού…

Τήν 4.11.1988, ήμερα Παρασκευή, ή ραγδαία βροχή καί ό δυνατός άνεμος, είχαν παρασύρει τά σήματα εκτέλεσης έργων στό ϋψος της Μαλακάσας, της Εθνικής Όδοΰ, μέ αποτέλεσμα νά προ­κληθεί σοβαρό ατύχημα, στό όποιο τραυματίστηκε ό άνηψιός μου Αριστείδης Φαρμακίδης, Αρχιτέκτων Μηχανικός.

Μεταφέρθηκε επειγόντως στό ΚΑΤ, στή μονάδα Εντατικής παρακολούθησης. Έπί 22 ήμερες, παρά τήν ομολογουμένως άγρυπνη καί άριστη επιστημονική φροντίδα των ιατρών, πού πλαισίωναν τή μονάδα τοϋ ΚΑΤ, ή κατάσταση του εξακολουθούσε νά είναι απελπιστική.

Ένας 30χρονος λεβέντης, 1.90 ϋψος, ένα χαρισματικό παιδί άπό τή γέν­νηση του, κοιτόταν κλινικά νεκρός. Ό εγκέφαλος του άπό τό τρο­μερό κτύπημα, δέν ανάπλαθε τά κύτταρα, καί τό παλληκάρι βρι­σκόταν σέ αφασία. Άπό τή μή λειτουργία τοΰ εγκεφάλου, δημιουρ­γούνταν πολλά προβλήματα. Οι πνεύμονες, πού είχαν πάρει υγρό άπό τό στομάχι, είχαν γεμίσει νερό καί είχαν δημιουργήσει δύο αποστήματα. Παρά τήν τραχειοτομή καί παρακέντηση στό πλευρό του δέν έλεγαν νά καλυτερεύσουν. Κοντεύαμε νά τρελλαθοϋμε.

Κάποιο πρωΐ, στην προσευχή μου, παρακαλώντας τους Αγίους πού ήσαν γιατροί στον επίγειο βίο τους, ένοιωσα μέσα μου μιά φωνή νά μοϋ λέει: «Τόν Δημήτρη». Απορημένη ψιθύρισα: «Ό "Αγιος Δημήτριος δέν ήταν γιατρός». Καί συνέχισα νά παρακαλώ κυρίως τόν "Αγιο Παντελεήμονα.

Μετά άπό λίγο, προσπαθώντας νά βρω κάτι στή βιβλιοθήκη μου, έπεσε τό μάτι μου στό βιβλίο τού Αγίου Δημητρίου Λέκκα, τό όποιο συμπτωματικά είχε περιέλ­θει στην κατοχή μου. Ώς εκείνη τή στιγμή δέν είχα πάρει μέσα μου καμμιά θέση περί τής άγιότητος ή μη, τοΰ Άγιου Δημητρίου Λέκκα.

Μιά φίλη μου, πού μου είχε δωρίσει τό βιβλίο πίστευε ακρά­δαντα στην αγιότητα τοΰ Δημητρίου Λέκκα. Τώρα μπορώ νά πώ μέ πεποίθηση οτι δικαίως πίστευε, γιατί καί σ' αυτήν πρέπει νά είχε θαυματουργήσει ό "Αγιος.

Έδώ πρέπει ν' αναφέρω, ότι ό θόρυβος πού είχε δημιουργηθεί άπό τά μέσα ενημέρωσης γιά τόν Δημήτρη Λέκκα, καί τά όσα ανεπίτρεπτα είχαν ακουστεί, μέ είχαν ενοχλήσει πολύ. Τόν ίδιο τόν "Αγιο τόν είχα γνωρίσει λίγο, μέσω τής κοινής μας φίλης πού είχα πεισθεί ότι ήταν μια εξαιρετική γυναίκα.

Άλλα άς επανέλθουμε στό θέμα. Ή θέα τοϋ βιβλίου τοϋ Άγίου μοΰ έφερε έντονα στή μνήμη μου τή φωνή πού είχα ακούσει: «τόν Δημήτρη».

Στή συνέχεια ό πόνος μου καί ή προτροπή τής μητέρας μου, έφεραν τά βήματα μου στό σπίτι τής κ. Γεωργίας Λέκκα. Μπαίνοντας στό σπίτι μοΰ δημιουργήθηκε ή πεποίθηση πώς, άν μποροϋσα νά τήν πείσω νά μέ συνοδεύσει στό ΚΑΤ μέ τά άγια Λείψανα καί νά σταυρώσει τόν άνηψιό μου, θά γινόταν καλά. Τήν παρακάλεσα μέ θέρμη, αλλά μοΰ αρνήθηκε ευγενικά, γιατί ήταν αδιάθετη.

Τότε επικαλέσθηκα θερμά τόν Άγιο Δημήτριο... «Πές της νά έλθει», έλεγα συνέχεια μέσα μου. Καί ώς έκ θαύματος, ξαφνικά μας λέει: «Μιά στιγμή, νά βάλω τό παλτό μου κι έρχομαι…».

Φθάσαμε στό ΚΑΤ, όπου είχαμε άλλο πρόβλημα: Οι γιατροί δέν επέτρεπαν νά μπούμε στην εντατική.

Τελικά, μετά άπό πολλή προσευχή, επέτρεψαν νά μπει μόνο ή κ. Λέκκα μέ τόν αδελφό τού αρρώστου. "Οπου μας είπαν μετά, τόν σταύρωσε καί έμεινε λίγο κοντά του. Ό άρρωστος άνοιξε διά­πλατα τά μάτια του καί τήν κοίταξε!

Ήταν Σάββατο βράδυ, 26.11.1988. Ξημερώνοντας Κυριακή πήρε τό καλύτερο. Τήν Τετάρτη 30.11.1988, ζήτησε νά φάει μπι­φτέκια μέ πατάτες, ένώ ακόμα ήταν στην εντατική. "Εφαγε, βέβαια, ελάχιστα. Άλλα, όπως μας είπαν στή μονάδα εντατικής παρακολούθησης, οι γιατροί επέτρεψαν νά τοΰ τά φέρουν. Τήν Τρίτη 6.12.1988, βγήκε άπό τήν εντατική μονάδα. "Ολοι δέ οι για­τροί απόρησαν μέ τήν αλματώδη βελτίωση τής υγείας του.

Σήμερα, 19.12.1988, έφυγε άπό τό Νοσοκομείο καί πήγε σπίτι του.

Πιστεύω ότι σέ ένα μήνα θά μπορέσει νά γυρίσει καί στή δουλειά του. Ό "Αγιος Δημήτριος Λέκκας πρόσθεοε άλλο ένα θαύμα, στά τόσα πολλά πού έχει κάνει ώς τώρα.

Τόν ευχαριστούμε άπό τά βάθη της ψυχής μας. Ευχαριστούμε και τή μητέρα του κ. Γεωργία Λέκκα, πού είχε τήν καλωσύνη, αν καί άρρωστη, νά μας ακολουθήσει, γιά νά μεταφέρει τά Άγια Λείψανα του στόν αγαπημένο μου άνηψιό.

ΣΤΑΥΡΙΑΝΗ ΤΖΑΒΕΛΛΟΥ – Αθήνα, 1988

 

 

 

10) Τό δωμάτιο μου αύτη τή στιγμή έλαμψε ολόκληρο άπό ένα χρυσίζον φώς καί ό Δημήτριος παρουσιάστηκε ολοζώντανος εμπρός μου…

Στίς 4 Μαρτίου 1992, καθώς πήγα ν' ανάψω τό λέβητα γιά νά θερμανθεί τό σπίτι μας, αυτός πήρε φωτιά. Έγώ βρέθηκα τυλιγμένη μέσα στίς φλόγες. Ή πρώτη μου προσπάθεια ήταν νά σβήοω τή φωτιά στον λέβητα, γιά νά μήν καεί τό σπίτι μας, καί ώς έκ τούτου καθυστέρησα νά σβήσω τή φωτιά οτό σώμα μου, τυλίγοντας το μέ μία κουβέρτα, μέ αποτέλεσμα νά πάθω 4ου βαθμού εγκαύματα. Ό άνδρας μου, σάν γιατρός πού είναι, ανέλαβε τή θεραπεία μου, υποφέροντας πάρα πολύ, βλέποντας με, σέ πόσο σοβαρή κατάστα­ση ήμουν. Μία ημέρα, καθώς ευρισκόμουν στό κρεββάτι τοϋ πόνου, μέ επισκέφθηκε ή αγαπημένη μου φίλη, ονομαζόμενη Γεσθημανή καί πολύ θεοσεβούμενη γυναίκα, κρατώντας ένα βιβλίο, πού μοϋ άφησε επάνω οτό κομμοδίνο καί έφυγε, γιατί ήταν πολύ βιαστική. Παί­ρνοντας έγώ, μέ πολύ κόπο τό βιβλίο στά χέρια μου, στή φωτο­γραφία τοϋ εξώφυλλου ανεγνώρισα τόν άγαπητόν μου Δημήτριο. Καί τότε έφώναξα, μέ όση δύναμη είχα, κατασυγκινημένη, «Αχ! ό Δημήτρης Λέκκας!»

Τό δωμάτιο μου αύτη τή στιγμή έλαμψε ολόκληρο άπό ένα χρυσίζον φώς καί ό Δημήτριος παρουσιάστηκε ολοζώντανος εμπρός μου, φορώντας τά ρούχα εκείνα πού φορούσε, όταν τόν συνάντησα γιά πρώτη φορά στην εκκλησία τής Ζωοδόχου Πηγής. Δηλαδή, ένα θαλασσί πουκάμισο κουμπωμένο καί ένα μπλε παντελόνι. Μέ πλη­σίασε, μέ αγκάλιασε καί μού είπε:

«Καί σύ Μαρία δέ μέ πίστε­ψες;»

(Διότι, έγώ, όταν έμαθα νά γίνεται λόγος γιά τήν άγιωσύνη του όλιγοπίστησα) καί συνέχισε: «ό συνάδελφος καί σύζυγος σου, βρίσκεται αυτή τή στιγμή στό νοσοκομείο, αλλά μή φοβάσαι, έγώ θά είμαι πάντα στό πλευρό του». Ξαφνικά ό άγιος Δημήτριος χάθηκε. Άπό ποιά πόρτα μπήκε άπό ποιά βγήκε, έγώ δέν κατάλαβα.

Μετά άπό τή ζωντανή παρουσία τοϋ Άγιου Δημητρίου, έγώ ένοιωσα ανακούφιση άπό τους πόνους καί σηκώθηκα νά πάω νά βρω τόν άνδρα μου, έφ' όσον άπό τόν άγιο πληροφορήθηκα πώς βρίσκεται στό νοσοκομείο. Έκεϊ βρίσκω τόν άνδρα μου σέ πολύ κακή κατάσταση, γιατί οι γιατροί είχαν ενεργήσει εσφαλμένα καί περίμεναν νά πεθάνει.

Επειδή μόλις μέ είδε πέταξε τόν όρό, έπαθε ανεπάρκεια καρδιάς, καί τοϋ δημιουργήθηκε επίσης μιά κήλη, πού σέ διάστημα 10 ήμερων έφθασε μέχρι τά πόδια του. Ό σύζυγος μου μέ δάκρυα στά μάτια έπεκαλεϊτο συνέχεια τόν συνάδελφόν του άγιο Δημήτριο.

Τό βράδυ της 11ης ημέρας, ό άγιος ήλθε ολοζώντανος στον άνδρα μου, τόν εξέτασε, μιλώντας του, μία στά Ελληνικά καί μία στά Ιταλικά, καθ1 ότι ό άνδρας μου μιλάει καί Ιταλικά καί τοϋ είπε:

«Μή φοβάσαι συνάδελφε, έγώ θά σέ κάνω καλά. Μήν τους ακούς πού λένε πώς θά πεθάνεις. Θά σέ χειρουρ­γήσω έγώ, ό άγιος Παντελεήμων καί ό άγιος Νεκτάριος». Αμέσως ή κήλη μαζεύτηκε καί έγινε σά μιά μικρή μπάλα καί ή καρδιά βελ­τιώθηκε. Πήγαμε γιά εγχείρηση τής κήλης, διότι έπρεπε νά αφαιρεθεί καί ή εγχείρηση πήγε πολύ καλά, όπως μας είπε ό άγιος. Άπό τότε ό άνδρας μου βλέπει συχνά τόν άγιο, γιατί έχει μεγάλη πίστη.

Όσάκις τόν καλεί γιά βοήθεια ό άγιος εμφανίζεται καί τοϋ λέει: «Πάμε καλά. Ή πίστη σου σέ έσωσε». Μάλιστα εκεί­νη τήν ήμέρα πού τοϋ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, τοϋ ζήτησε, αν καί άρρωστος ό άνδρας μου νά εξετάσει δυό μικρά ανάπηρα παιδιά, πράγμα πού ό άνδρας μου έπραξε. Έγώ κι, ό άνδρας μου, ευχαριστούμε τόν Νεοφανή Άγιο Δημήτριο.

ΤΟΥΠΟΥΞΔΩΝΗ ΜΑΡΙΑ, σύζυγος Κύρου, Έδεσσα , 1992

11) Θεραπεία παθήσεως εγκεφάλου…

Κυρία Λέκκα σας στέλνω τάς πιό θερμάς μου εύχάς μέσα άπό τήν άδολη καρδιά μου.

Αυτές τις ήμέρες μοϋ ήρθε άπό κάποια ευλογημένη Χριστιανή τό βιβλίο τοϋ Νεοφανούς Άγίου Δημητρίου τοϋ Μυροβλήτου καί θαυματουργού υίοϋ σας τοϋ ίατροϋ καί Αναργύρου. Ή χαρά μου ήταν μεγάλη πού άρχισα νά διαβάζω αυτό μέ πολύ αγάπη καί ένοιωσα μιά ανακούφιση, μιά πραότητα, μιά αναζωογόνηση των δυνάμεων μου, όσο προχωρούσα τόσο χαρά μού έδιδε ακόμη περισσότερη σάν νά ήμουν διψασμένος καί έπινα δροσερό νερό άπό μιά κρυστάλλινη πηγή.

Τόσο ένοιωσα τόν εαυτόν μου ελαφρό, ας είναι μεγάλο τό όνομα τοΰ μεγάλου Θεού πού τοΰ έδωσε τό φωτοστέφανο τής Αγιότητας, νά φωτίσει καί εμάς όλους τους αμαρτωλούς.

Λόγω τής παθήσεως μου εις τόν εγκέφαλο πού πάντα μέ ενοχλεί, ακούμπησα τό βιβλίο επάνω εις τό κεφάλι μου καί αμέ­σως αισθάνθηκα ένα ελαφρυντικό Παναγιώτατο χέρι πού μέ χάιδευε στην πλάτη μέχρι πού οι πόνοι ελαττώθηκαν. "Ας είναι μεγάλο τό όνομα τοΰ Αγίου Δημητρίου είπα καί έτρεξα τότε μέ βήματα πιό πέρα πολύ ελαφρά, μέ ανακούφιση σάν νά ήμουν παιδάκι. Άς είστε κι έσεϊς πάντα δοξασμένη άπό τόν Κύριο πού έδώσατε, ένα τέτοιο "Αγιο τέκνο ώς Άγίασμα ώστε νά τόν τιμούν όλοι οι Χριστιανοί καί νά τόν προσκυνούν σέ όλο τόν πλανήτη τής Γης.

Εύχομαι καί σέ εσάς νά σας ενισχύει ό Κύριος έν υγεία καί μακροζωία.

Παρακαλώ νά τό τυπώσετε κι΄αυτό τό θαΰμα τοΰ Αγίου Δημητρίου στην επόμενη έκδοση τοΰ νέου βιβλίου. Εύχαί.

πατήρ Αντώνιος Κοντραφούρης

'Ελαία Μολάων, Λακωνία, 8/7/1991

12) Με «χειρούργησε» ο Άγιος στην καρδιά, μέσα στο σπίτι μου !

Υπέφερα άπό σοβαρή καρδιοπάθεια. Τό μεγαλύτερο μέρος τής καρδιάς μου ήτο νεκρό. Στό Ζάνειο νοσοκομείο, όπου πήγα νά χειρουργηθώ στην καρδιά μου, ένεκα τής σοβαρότητος τής παθήσε­ως, έδίστασαν νά μέ χειρουργήσουν καί δεν μπορούσαν νά έγγυηθοϋν γιά τά αποτελέσματα. Αρχές "Οκτωβρίου τοϋ 1991 πήγα, υποβασταζόμενος άπό τήν γυναίκα μου καί τά παιδιά μου, οτό σπίτι τής μητέρας τοϋ Νεοφανούς καί μυροβλήτου Αγίου Δημητρίου (Λέκκα) τοϋ έξ "Αθηνών, όπου προσκύνησα καί σταυρώθηκα άπό τή μητέρα τοΰ Αγίου μέ τ' άγια καί άστράπτοντα λείψανα τοΰ αγίου παιδιού της, επικαλούμενος τήν βοήθεια του γιά τήν θερα­πεία μου, διότι είχα πληροφορηθεί, πώς ό νεοφανής ιατρός άγιος Δημήτριος θεραπεύει τους αρρώστους. Προς τό τέλος τοϋ ιδίου μηνός, τρεις ήμέρες πριν άπό τήν εορτή τοΰ αγίου Δημητρίου, πού ή εκκλησία μας εορτάζει κάθε χρόνο τήν 26η Οκτωβρίου, είδα τόν Άγιο ολοζώντανο, υψηλό, λεπτό μέ ιατρική μπλούζα, νά περνάει εμπρός άπό τήν τρίφυλλη τζαμαρία τοΰ υπνοδωματίου μου καί νά μοϋ χαμογελάει. Αυτό έπανελήφθει άλλες δύο φορές.

Μετά άπό αυτές τις εμφανίσεις τού Αγίου, στις 3 ή ώρα τήν νύχτα ξημερώ­ματα τής 26ης--10.1991 (ήμέρα τής εορτής τοϋ Αγιου Δημητρίου), καθώς σηκώθηκα γιά νά πάω τουαλέτα, ένοιωσα νά είμαι βρεγμέ­νος. Κοίταξα τό σώμα μου ήτο καθαρό. Οι πιτζάμες μου όμως είχαν ακάθαρτα αίματα.

Καθώς έψαχνα νά βρω άπό πού βρέθηκαν αυτά τά αίματα, διεπίστωσα πώς τό αριστερό μου πόδι στό γόνα­το είχε αίματα. Ώς γνωστόν, όσοι υποβάλλονται σέ εγχείρηση καρδιάς, οι γιατροί παίρνουν φλέβες άπό τό γόνατο καί χειρουρ­γούν.

Γυρνώντας στό κρεβάτι διαπίστωσα, πώς τό κάτω σεντόνι στό μέρος τής καρδιάς ήτο γεμάτο άπό σκούρα ακάθαρτα αίματα. Τό πιό σημαντικό ήτο, πώς αισθανόμουν τελείως καλά καί πήγα καί στην Εκκλησία. Ήτο πλέον ολοφάνερο, πώς ό Άγιος, ό όποιος μοϋ έδωσε έπί τρεις συνεχείς ήμερες τήν ολοζώντανη παρουσία του χαμογελαστός, καί πού έγώ συνέχεια τόν παρακαλούσα νά μέ θεραπεύσει άπό τήν καρδιοπάθεια, ήλθε στον ύπνο μου καί μέ χει­ρούργησε.

Φώναξα αμέσως τά παιδιά μου, τά όποια καί αυτά ώμολόγησαν τό μέγα θαΰμα. "Οταν πήγα στό Ζάνειο νοσοκομείο, μετά άπό τό θαύμα τοϋ Αγίου Δημητρίου Λέκκα νά μέ εξετάσουν, οι γιατροί μοϋ έλεγαν: «Δέν είσαι εσύ ό Λιβανός ! », βλέποντας τήν καρ­διά μου τόσο καλά.

Ή γυναίκα μου κρατώντας τό βιβλίο μέ τά θαύματα τοΰ Αγίου, εΐπε στους γιατρούς, δείχνοντας τόν Άγιο Δημήτριο, «Αυτός τόν έθεράπευσε». Εκείνη τή στιγμή όλο τό Νοσοκομείο, εύωδίασε άπό τό μύρο τοΰ Αγίου.

Έγώ καί ή οικογένεια μου φωνάζουμε καί λέμε σέ όλους πώς ό Άγιος Δημήτριος ό Λέκκας μέ γιάτρεψε άπό τήν καρδιοπάθεια μου. Οί πιτζάμες μου καί τά σεντόνια μου, φυλλάσσονται σέ Μετόχι τοϋ Αγίου "Ορους ώς κειμήλιο καί σάν τεκμήριο τής μεγά­λης του άγιωσύνης.

Τόν ευχαριστώ καί θά τόν δοξάζω ήμέρα καί νύχτα, όσο θά ζώ.

Σταϋρος Λιβανός,